Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2.4011.709.2020.1.MD
z 7 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2020 r. (data wpływu 6 października 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 października 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni w dniu 19 lutego 2018 r. na podstawie umowy darowizny nabyła od swojego syna udział 1/2 w prawie własności nieruchomości – lokalu użytkowego położonego w B przy C – lokal oznaczony literą A. Współwłaścicielem przedmiotowego lokalu był drugi z synów Wnioskodawczyni – D. W dniu 20 lutego 2018 r. Wnioskodawczyni oraz jej syn sprzedali całe przysługujące im udziały w lokalu użytkowym za łączną cenę 300.000 zł.

Wnioskodawczyni zamieszkuje aktualnie w B, w domu jednorodzinnym, którego jest właścicielką.

Z uwagi na fakt, iż dom ten jest duży, a jego utrzymanie kosztowne, Wnioskodawczyni podjęła decyzję o zakupie mieszkania od dewelopera. Z uwagi na brak wystarczających środków, mieszkanie to Wnioskodawczyni zakupi wraz ze swoim synem D. w udziałach po 1/2 każdy. W tym celu Wnioskodawczyni i jej syn po sprzedaży przedmiotowego lokalu użytkowego zawarli umowę deweloperską, tj. o wybudowanie i przeniesienie na nich prawa własności tegoż lokalu mieszkalnego. Cena zakupu lokalu to 250.000 zł i zarówno Wnioskodawczyni jak i jej syn, zamierzają uiścić ją gotówką, ze środków uzyskanych ze sprzedaży przedmiotowego lokalu użytkowego.

Odbiór mieszkania i przeniesienie jego własności, w zależności od tempa budowy, nastąpi w czwartym kwartale 2020 r. lub w pierwszym kwartale 2021 r.

Wnioskodawczyni planuje, do dnia ukończenia budowy i zakończenia prac wykończeniowych w lokalu mieszkalnym, nadal zamieszkiwać w pozostającym jej własnością domu jednorodzinnym. Następnie planuje przeprowadzić się do mieszkania, i w zależności od sytuacji rynkowej – sprzedać lub wynająć dom, którego jest właścicielką. Od momentu przeprowadzki, Wnioskodawczyni zamierza realizować własne cele mieszkaniowe w tymże mieszkaniu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki poniesione na uiszczenie ceny zakupu mieszkania na podstawie zawartej umowy deweloperskiej, będą stanowiły wydatki na własne cele mieszkaniowe uprawniające Wnioskodawczynię do skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania?

Zdaniem Wnioskodawczyni, poniesione przez nią wydatki na nabycie udziału w lokalu mieszkalnym, ponoszone na podstawie zawartej umowy deweloperskiej, tj. kwoty faktycznie wydatkowane do dnia 31 grudnia 2020 r., stanowią wydatki na własne cele mieszkaniowe, w związku z czym w tym zakresie uprawniona będzie ona do skorzystania z ulgi podatkowej.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako: ustawa o PIT) źródłem przychodów jest m.in. odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, jeśli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że sprzedaż przedmiotowego udziału w lokalu użytkowym przez Wnioskodawczynię podlega co do zasady opodatkowaniu podatkiem dochodowym, jako dokonana przed upływem 5 lat licząc od końca roku, w którym udział w tym prawie nabyła.

W myśl jednak art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o PIT wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia.

Definicja wydatków na własne cele mieszkaniowe została zawarta w art. 21 ust. 25 ustawy o PIT.

Zgodnie z tym przepisem wydatkami takimi są m.in.:

1. wydatki poniesione na zakup budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku a także lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną własność lub udziału w takim lokalu, a także nabycie gruntu albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z budynkiem lub lokalem;
2. wydatki na nabycie gruntu pod budowę budynku mieszkalnego;
3. wydatki na budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego;
4. wydatki na spłatę kredytu oraz odsetek od tego kredytu zaciągniętego przez podatnika przed dniem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości, zaciągniętego na cele, o których mowa powyżej;
5. wydatki spłatę kredytu oraz odsetek od tego kredytu zaciągniętego przez podatnika przed dniem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości, zaciągniętego na spłatę kredytu, o którym mowa powyżej.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że podstawową okolicznością decydującą o prawie do zastosowania zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o PIT jest wydatkowanie środków pochodzących ze zbycia nieruchomości, począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie nieruchomości (a więc w niniejszym przypadku do 31 grudnia 2020 r.), na wskazane w ustawie własne cele mieszkaniowe.

Zawarcie umowy deweloperskiej zobowiązuje nabywcę do poniesienia wydatków na poczet ceny nabycia lokalu mieszkalnego. Zawarcie umowy deweloperskiej, jak też dokonanie wpłat na poczet ceny zakupu bez wątpienia prowadzą do nabycia nieruchomości. Warto podkreślić, że nabywca ma silnie zagwarantowaną realizację swoich praw poprzez obowiązek zawarcia umowy deweloperskiej w postaci aktu notarialnego. Umowa deweloperska stanowi podstawę wpisu w dziale III księgi wieczystej prowadzonej dla danej nieruchomości roszczeń nabywcy o m.in. wybudowanie nieruchomości i przeniesienie prawa własności (co wynika z treści art. 23 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie praw nabywcy lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego).

Wobec tego wydatkowanie środków pieniężnych na poczet ceny nabycia nieruchomości powinno zostać uznane za wydatek w rozumieniu art. 21 ust. 25 ustawy o PIT.

Zdaniem Wnioskodawczyni brak umowy przeniesienia własności nieruchomości w terminie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło zbycie nieruchomości nie może być przeszkodą do skorzystania z ulgi na własne cele mieszkaniowe.

Takie stanowisko jest również prezentowane jest przez Naczelny Sąd Administracyjny, który wyrokiem z dnia 7 lutego 2018 r. (sygn. akt: II FSK 3510/17) uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 25 lipca 2017 r. (sygn. akt: I SA/Bd 592/17). Uchylając wspomniany wyrok, NSA opowiedział się za tym, że podatnicy, którzy zawarli umowę deweloperską i faktycznie wydali na ten cel środki uzyskane z tytułu zbycia nieruchomości, mogą skorzystać z ulgi mieszkaniowej PIT bez względu na datę podpisania aktu notarialnego przenoszącego prawo własności nieruchomości. W uzasadnieniu Sąd powoływał się na charakter i cel zawarcia umowy deweloperskiej Zasadniczym celem umowy deweloperskiej nie jest bowiem wydatek na nabycie, a wybudowanie i przeniesienie własności nieruchomości na nabywcę.

Ponadto NSA w uzasadnieniu wskazał, że nie można różnicować sytuacji osób, które wznoszą dom własnymi siłami, od tych, które nabywają mieszkanie za pośrednictwem dewelopera. Ci, którzy budują dom własnymi siłami, mogą skorzystać z ulgi, nawet jeżeli w terminie dwóch lat nie ukończą go i w nim nie zamieszkają. Taka sama reguła powinna dotyczyć osób zawierających umowy deweloperskie.

Mając zatem na względzie fakt, że Wnioskodawczyni, zawierając umowę deweloperską, miała na celu nabycie nieruchomości mieszkalnej, że zamierza realizować w niej własne cele mieszkaniowe gdy tylko technicznie będzie to możliwe i jednocześnie faktycznie wydatkowała w tym celu środki pieniężne pochodzące ze sprzedaży nieruchomości wpłacając raty zgodnie z zawartą umową, spełnia warunki do skorzystania ze zwolnienia od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o PIT.

Z przedstawionego powyżej opisu zdarzenia przyszłego w odniesieniu do Wnioskodawczyni wynika, że jest ona aktualnie właścicielką domu jednorodzinnego. Z uwagi na stan zaawansowania robót budowalnych, do końca 2020 r. nie będzie możliwe zamieszkanie w mieszkaniu, co do którego Wnioskodawczyni i jej syn zawarli umowę deweloperska. Do tego zatem czasu gdy przeprowadzka będzie możliwa, Wnioskodawczyni nadal będzie zamieszkiwała w domu. W jej ocenie fakt pozostawania właścicielką domu nie może stać na przeszkodzie skorzystaniu z ulgi, skoro Wnioskodawczyni chce się przeprowadzić, podejmuje w tym celu kroki i ma wolę realizacji własnych celów mieszkaniowych. Fakt, że Wnioskodawczyni sprzeda dom dopiero po przeprowadzeniu się do mieszkania, jak również jego ewentualne wynajęcie, w razie braku możliwości sprzedaży, nie może stać na przeszkodzie prawu do skorzystania z ulgi.

Mając zatem na względzie fakt, że Wnioskodawczyni, zawierając umowę deweloperską, miała na celu nabycie nieruchomości mieszkalnej i wydatkuje w tym celu środki pieniężne pochodzące ze sprzedaży nieruchomości, spełnia warunki do skorzystania ze zwolnienia od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o PIT w odniesieniu do kwot faktycznie wydatkowanych przed upływem 2 lat licząc od końca roku, w którym doszło do sprzedaży.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

W myśl art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Art. 30e ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Na mocy art. 30e ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.

Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł (art. 30e ust. 5 przywołanej ustawy).

W świetle art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r. – wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Jednakże zgodnie z § 1 rozporządzenia Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z dnia 23 grudnia 2020 r. w sprawie przedłużenia terminu na wydatkowanie na własne cele mieszkaniowe przychodu uzyskanego w 2018 r. z odpłatnego zbycia nieruchomości lub prawa majątkowego (Dz.U. z 2020 r., poz. 2368) przedłuża się do dnia 31 grudnia 2021 r. termin na wydatkowanie przez podatnika na własne cele mieszkaniowe przychodu uzyskanego w 2018 r. z odpłatnego zbycia nieruchomości lub prawa majątkowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426, z późn. zm. 2 ) (w brzmieniu z dnia 1 stycznia 2009 r., Dz. U. z 2008 r. poz. 1316).

Wobec powyższego z treści art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym, wraz z zapisem ww. rozporządzenia, wynika podstawową okolicznością decydującą o zastosowaniu zwolnienia wynikającego z tego przepisu jest wydatkowanie (począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie trzech lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie) środków z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych na „własne cele mieszkaniowe” podatnika, katalog których został określony w art. 21 ust. 25 ww. ustawy.

Katalog wydatków stanowiących własne cele mieszkaniowe podatnika wskazany w art. 21 ust. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma charakter zamknięty – jest to wyliczenie enumeratywne. Ustawodawca formułując zwolnienie przedmiotowe w sposób jednoznaczny wskazał cele mieszkaniowe, które pozwalają na zwolnienie z opodatkowania dochodu ze sprzedaży.

Według art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych za wydatki poniesione na cele, o których mowa w ust. 1 pkt 131, uważa się wydatki poniesione na:

1. nabycie budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, a także na nabycie gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem,
   
2. nabycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie, prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie,
   
3. nabycie gruntu pod budowę budynku mieszkalnego lub udziału w takim gruncie, prawa użytkowania wieczystego takiego gruntu lub udziału w takim prawie, w tym również z rozpoczętą budową budynku mieszkalnego, oraz nabycie innego gruntu lub udziału w gruncie, prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 131, grunt ten zmieni przeznaczenie na grunt pod budowę budynku mieszkalnego,
   
4. budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego,
   
5. rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub adaptację na cele mieszkalne własnego budynku niemieszkalnego, jego części, własnego lokalu niemieszkalnego lub własnego pomieszczenia niemieszkalnego

• położonych w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej.

Stosownie zaś do art. 21 ust. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r. przez własny budynek, lokal lub pomieszczenie, o których mowa w ust. 25 pkt 1 lit. d i e, rozumie się budynek, lokal lub pomieszczenie stanowiące własność lub współwłasność podatnika lub do którego podatnikowi przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udział w takich prawach.

Na podstawie art. 21 ust. 28 cytowanej ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 25, nie uważa się wydatków poniesionych na:

1. nabycie gruntu lub udziału w gruncie, prawa wieczystego użytkowania gruntu lub udziału w takim prawie, budynku, jego części lub udziału w budynku, lub
   
2. budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę, adaptację lub remont budynku albo jego części

• przeznaczonych na cele rekreacyjne.

Ustawodawca w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazał, że przychód ze sprzedaży ma zostać wydatkowany na „własne cele mieszkaniowe”. Poprzedzenie wyrażenia „cele mieszkaniowe” przymiotnikiem „własne”, świadczy o tym, że ustawodawca przewidując podstawę do zastosowania zwolnienia dopisując ten przymiotnik, przesądził, że celem nadrzędnym jest możliwość uwzględnienia przy obliczaniu dochodu zwolnionego z opodatkowania tylko takich wydatków, które poniesione zostały na zaspokojenie „własnych” potrzeb mieszkaniowych podatnika.

W świetle powyższego, co do zasady, podatnik może skorzystać z omawianego zwolnienia w związku z zakupem lokalu mieszkalnego na cele mieszkalne jedynie w sytuacji, gdy nabył lokal w celu realizacji własnych celów mieszkaniowych i faktycznie realizuje lub będzie realizował w nim swoje potrzeby mieszkaniowe.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni w dniu 19 lutego 2018 r. na podstawie umowy darowizny nabyła od swojego syna udział 1/2 w prawie własności nieruchomości – lokalu użytkowego położonego w B przy C – lokal oznaczony literą A. Współwłaścicielem przedmiotowego lokalu był drugi z synów Wnioskodawczyni – D. W dniu 20 lutego 2018 r. Wnioskodawczyni oraz jej syn sprzedali całe przysługujące im udziały w lokalu użytkowym za łączną cenę 300.000 zł. Wnioskodawczyni zamieszkuje aktualnie w B, w domu jednorodzinnym, którego jest właścicielką. Z uwagi na fakt, iż dom ten jest duży, a jego utrzymanie kosztowne, Wnioskodawczyni podjęła decyzję o zakupie mieszkania od dewelopera. Z uwagi na brak wystarczających środków, mieszkanie to Wnioskodawczyni zakupi wraz ze swoim synem D. w udziałach po 1/2 każdy. W tym celu Wnioskodawczyni i jej syn po sprzedaży przedmiotowego lokalu użytkowego zawarli umowę deweloperską, tj. o wybudowanie i przeniesienie na nich prawa własności tegoż lokalu mieszkalnego. Cena zakupu lokalu to 250.000 zł i zarówno Wnioskodawczyni jak i jej syn, zamierzają uiścić ją gotówką, ze środków uzyskanych ze sprzedaży przedmiotowego lokalu użytkowego. Odbiór mieszkania i przeniesienie jego własności, w zależności od tempa budowy, nastąpi w czwartym kwartale 2020 r. lub w pierwszym kwartale 2021 r. Wnioskodawczyni planuje, do dnia ukończenia budowy i zakończenia prac wykończeniowych w lokalu mieszkalnym, nadal zamieszkiwać w pozostającym jej własnością domu jednorodzinnym. Następnie planuje przeprowadzić się do mieszkania, i w zależności od sytuacji rynkowej – sprzedać lub wynająć dom, którego jest właścicielką. Od momentu przeprowadzki, Wnioskodawczyni zamierza realizować własne cele mieszkaniowe w tymże mieszkaniu.

Odnosząc przedstawione uregulowania prawne na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że pojęcie „nabycie”, o którym mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zostało w niej zdefiniowane. Należy zatem odwołać się do przepisów prawa cywilnego, które stanowią, że „nabycie” obejmuje każde uzyskanie własności.

Jak stanowi art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145), umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Z kolei w świetle art. 158 przywołanej ustawy umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. To samo dotyczy umowy przenoszącej własność, która zostaje zawarta w celu wykonania istniejącego uprzednio zobowiązania do przeniesienia własności nieruchomości; zobowiązanie powinno być w akcie wymienione.

Z powyższych przepisów prawa jednoznacznie wynika, że do nabycia nieruchomości konieczne jest zawarcie w formie aktu notarialnego ostatecznej umowy przeniesienia własności nieruchomości. Natomiast zarówno zawarcie umowy deweloperskiej, jak też dokonanie, stosownie do tej umowy, wpłat na poczet ceny, bez wątpienia mogą prowadzić do nabycia własności nieruchomości, ale nie są z nim równoważne. Moment przeniesienia własności nieruchomości został określony w art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego, a art. 158 tego Kodeksu określa wyraźnie formę tej czynności prawnej.

Treścią umowy deweloperskiej jest jedynie zobowiązanie się stron do ustanowienia na rzecz nabywcy po zakończeniu przedsięwzięcia deweloperskiego odrębnej własności lokalu mieszkalnego i przeniesienia własności tego lokalu na nabywcę, lecz tej własności sama umowa deweloperska nie przenosi.

Natomiast brak w formie aktu notarialnego umowy przeniesienia własności nieruchomości mieszkalnej w terminie trzech lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło zbycie nieruchomości ma oczywisty skutek w postaci braku nabycia własności tej nieruchomości, a tym samym powoduje brak spełnienia warunków do skorzystania ze zwolnienia od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131 w związku z art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy wiąże bowiem skutek prawny w postaci zwolnienia uzyskanego dochodu od opodatkowania podatkiem dochodowym zarówno z terminem wydatkowania środków pieniężnych jak i z faktem zawarcia umowy przenoszącej własność.

Użyte w art. 21 ust. 25 pkt 1 powołanej ustawy słowa wydatki poniesione na nabycie, prowadzą do jednoznacznego wniosku, że jedynie wydatkowanie przychodu na definitywne i ostateczne nabycie nieruchomości, to znaczy skutkujące przeniesieniem własności, w terminie trzech lat liczonych od końca roku kalendarzowego, w którym doszło do odpłatnego zbycia uprawnia do zwolnienia wskazanego w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 131 cytowanej ustawy.

Mając zatem na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane powyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że sprzedaż w 2018 r. udziału w lokalu użytkowym nabytego w drodze darowizny, przed upływem pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, stanowi dla Wnioskodawczyni źródło przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie dla zwolnienia od podatku dochodu uzyskanego z odpłatnego zbycia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131 w zw. z art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych konieczne jest zarówno wydatkowanie przychodu, który Wnioskodawczyni uzyskała z tego tytułu na nabycie budowanego przez dewelopera lokalu mieszkalnego jak i zaistnienie przeniesienia jego własności, dokonane w okresie trzech lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, czyli do 31 grudnia 2021 r.

Wobec powyższego, stanowiska Wnioskodawczyni nie można było uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

W odniesieniu zaś do przywołanych przez Wnioskodawczynię wyroków wskazać należy, że dotyczą one tylko konkretnych, indywidualnych spraw, osądzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.