Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.518.2020.1.IZ
z 5 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 listopada 2020 r. (data wpływu 4 listopada 2020 r.), uzupełnionym 8 grudnia 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka jest uprawniona do korzystania ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych (o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 updop) na podstawie Zezwolenia nr 3 do upływu terminu na jaki ustanowiona została specjalna strefa ekonomiczna – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 listopada 2020 r. wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka jest uprawniona do korzystania ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych (o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 updop) na podstawie Zezwolenia nr 3 do upływu terminu na jaki ustanowiona została specjalna strefa ekonomiczna.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

X sp. z o.o. (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) z siedzibą w (…) (województwo …..) prowadzi działalność gospodarczą na terenie (…) Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: „Strefa”, „SSE”) m.in. na podstawie Zezwolenia nr 3 z 29 kwietnia 1997 r. na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE (dalej: „Zezwolenie nr 3”). Należy podkreślić, że jak dotąd Spółka nie wykorzystała w całości limitu zwolnienia podatkowego, przysługującego jej na podstawie Zezwolenia nr 3.

Spółka prowadzi obecnie działalność na terenie Strefy poprzez zakłady położone względem siebie w bliskiej odległości (ok. 40 km) - tj. zakład w G. oraz zakłady w T. Zezwolenie nr 3 wydane zostało w związku z inwestycją na terenie zakładu w T. na rzecz Y sp. z.o.o. - podmiotu, który przejęty został przez Spółkę w drodze połączenia przez przejęcie, w wyniku czego Spółka wstąpiła w prawa i obowiązki tego podmiotu, w tym te wynikające z Zezwolenia nr 3.

W treści Zezwolenia nr 3 wskazane zostało, że obowiązuje ono do sierpnia 2016 r. Przed upływem tego terminu wystąpiono z wnioskiem, o którym mowa w art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 2 października 2003 r. o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych i niektórych ustaw (Dz.U. Nr 188, poz. 1840 ze zm., dalej: „ustawa zmieniająca z 2003 r.”), tj. z wnioskiem do ministra właściwego do spraw gospodarki o zmianę Zezwolenia nr 3 polegającą na zastosowaniu do tego Zezwolenia przepisów dotyczących zwolnień podatkowych określonych w art. 5 ustawy zmieniającej z 2003 r. w miejsce przepisów art. 12 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych w brzmieniu z dnia 31 grudnia 2000 r., w wyniku którego uzyskano taką decyzję (dalej: „decyzja konwertująca”).

Spółka jest dużym przedsiębiorcą w rozumieniu załącznika I do Rozporządzenia Komisji UE nr 651/2014 z dnia 17 czerwca 2014 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i 108 Traktatu. Spółka była również dużym przedsiębiorcą, w rozumieniu załącznika nr 1 do rozporządzenia nr 70/2001/WE z 12 stycznia 2001 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy publicznej dla małych i średnich przedsiębiorców w momencie wejścia w życie ustawy zmieniającej z 2003 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka jest uprawniona do korzystania ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych (o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 updop) na podstawie Zezwolenia nr 3 do upływu terminu na jaki ustanowiona została specjalna strefa ekonomiczna?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka jest uprawniona do korzystania ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych (o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 updop) na podstawie Zezwolenia nr 3 do upływu terminu na jaki ustanowiona została specjalna strefa ekonomiczna.

W pierwotnej treści Zezwolenia nr 3 znalazł się zapis o terminie jego obowiązywania, ze względu na to, że termin ten pełnił funkcję limitującą pomoc publiczną w przypadku zezwoleń na prowadzenie działalności na terenie specjalnych stref ekonomicznych, wydawanych w reżimie prawnym przed wejściem w życie ustawy z dnia 16 listopada 2000 r. o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 117, poz. 1228 ze zm., dalej: „ustawa zmieniająca z 2000 r.”) i stanowił on element obligatoryjny zezwoleń wydawanych na podstawie przepisów w ówczesnym brzmieniu.

W przypadku reżimu prawnego właściwego na moment wydania Zezwolenia nr 3 zastosowanie miał przepis art. 12 ustawy o SSE w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2001 r. Przepis ten przewidywał, że dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy na podstawie zezwolenia, mogą być całkowicie zwolnione z podatku dochodowego w okresie równym połowie okresu, na jaki ustanowiona została strefa, a po tym terminie w części nie przekraczającej 50% takich dochodów.

Na podstawie ustawy zmieniającej z 2000 r. zmianie uległy przepisy prawne regulujące zasady korzystania ze zwolnienia z podatku dochodowego na podstawie działalności w specjalnych strefach ekonomicznych. Ustawa zmieniająca z 2000 r., która weszła w życie od 1 stycznia 2001 r. wprowadziła nowe zasady zwolnienia z podatku dochodów uzyskanych z działalności prowadzonej w SSE. Na mocy tej nowelizacji w art. 17 ust. 1 pkt 34 updop wprowadzono zwolnienie przedmiotowe z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielonej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami. Ponadto, w szczególności na mocy ustawy zmieniającej z 2000 r. uchylony został art. 16 ust. 9 ustawy o SSE, który stanowił, że zezwolenia udziela się na czas oznaczony, który to stanowił podstawę zawarcia w treści Zezwolenie nr 3 wskazanego terminu jego obowiązywania.

Odnośnie okresu ważności zezwoleń znaczenie ma art. 19 ust. 1 ustawy o SSE, który w wyniku ustawy zmieniającej z 2000 r. otrzymał następujące brzmienie:

„1. Zezwolenie wygasa z upływem okresu na jaki ustanowiona została strefa, z zastrzeżeniem ust. 2.”

A następnie w wyniku ustawy zmieniającej z 2003 r. otrzymał brzmienie:

„1. Zezwolenie wygasa z upływem okresu, na jaki została ustanowiona strefa”.

Jednocześnie ustawa zmieniająca z 2000 r. zawierała w art. 5 przepis przejściowy, zgodnie z którym:

„1. Przedsiębiorcy, którzy przed dniem wejścia w życie ustawy uzyskali zezwolenia na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy wymienionej w art. 1, zachowują przez okres ważności zezwolenia prawo do zwolnień i preferencji podatkowych określonych w art. 12 ustawy, o której mowa w art. 1 w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.

2. W zakresie zwolnień i preferencji podatkowych przysługujących przedsiębiorcom, o których mowa w ust. 1, stosuje się przepisy art. 12-14 i 19 ustawy wymienionej w art. 1 w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy”.

Co za tym idzie, skoro przepis przejściowy dopuszczał dalsze stosowanie „starych” regulacji dla zezwoleń wydanych przed wejściem w życie ustawy zmieniającej z 2000 r., to doprowadziło to do sytuacji w której w ramach stref działały podmioty, których zasady korzystania ze zwolnienia były regulowane przez dwa odrębne reżimy prawne dla przedsiębiorców działających na podstawie zezwoleń udzielonych przed i po 1 stycznia 2001 r. Zatem, w celu ujednolicenia zasad korzystania z pomocy publicznej przedsiębiorcom działającym na terenie specjalnych stref ekonomicznych oraz w celu dostosowania polskich regulacji do przepisów wspólnotowych, ustawą zmieniającą z 2003 r. dokonano ponownej zmiany przepisów strefowych. Na podstawie tej ustawy doszło m.in. do uchylenia art. 13 ustawy o SSE gwarantującego przedsiębiorcom niepogarszanie warunków korzystania ze zwolnień podatkowych oraz uchylenia za pomocą art. 3 ustawy zmieniającej z 2003 r. wyżej wskazanego art. 5 ustawy zmieniającej z 2000 r., z jednoczesnym wprowadzeniem do ustawy zmieniającej z 2003 r. art. 6 ust. 1, zgodnie z którym:

„Przedsiębiorca, który uzyskał zezwolenie przed dniem 1 stycznia 2001 r. może wystąpić z wnioskiem do ministra właściwego do spraw gospodarki o jego zmianę polegającą na zastosowaniu do tego przedsiębiorcy przepisów dotyczących zwolnień podatkowych określonych w art. 5 w miejsce przepisów art. 12 ustawy, o której mowa w art. 1 w brzmieniu z dnia 31 grudnia 2000 r.”, co też zostało uczynione.

Ustawa zmieniająca z 2003 r. dała zatem przedsiębiorcom możliwość podjęcia decyzji, według jakich regulacji prawnych zamierzają korzystać z pomocy publicznej. W przypadku dużych „starych przedsiębiorców” (w przypadku przedsiębiorców innych niż duży przedsiębiorca wprowadzono okres przejściowy i odroczono w czasie obowiązywanie nowych regulacji), takich jak Spółka, wskazuje na to art. 5 ust. 2 ustawy nowelizującej z 2003 r., który stanowi, że dochody uzyskane przez „dużego przedsiębiorcę” z działalności prowadzonej na terenie SSE na podstawie zezwolenia wydanego przed dniem 1 stycznia 2001 r., są zwolnione z podatku dochodowego w zakresie ustalonym w art. 12 ustawy o SSE (a zatem na takich samych zasadach jak w przypadku przedsiębiorców uzyskujących zezwolenie na podstawie nowych przepisów).

Art. 12 ustawy o SSE bezpośrednio odsyła do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co prowadzi do wniosku, że odpowiednie regulacje zawarte w tych ustawach, przesądzają o zakresie zwolnienia. W sytuacji Spółki przepisem takim będzie wobec powyższego art. 17 ust. 1 pkt 34 updop. Podkreślenia przy tym wymaga, że odesłanie do art. 12 ustawy o SSE, zawarte w art. 5 ust. 2 ustawy zmieniającej z 2003 r., dotyczyło aktualnego na dzień nowelizacji brzmienia tego przepisu, nie zaś jego brzmienia z dnia 31 grudnia 2000 r., czyli do momentu wejścia w życie ustawy nowelizującej z 2000 r. Świadczy o tym choćby fakt, że w przypadku małych i średnich „starych przedsiębiorców”, ustawodawca wprowadzając okres przejściowy, wyraźnie zaznaczył w art. 5 ust. 1 ustawy nowelizującej z 2003 r., że mogą oni w odpowiednim okresie korzystać ze zwolnień określonych w art. 12 ustawy o SSE w brzmieniu z dnia 31 grudnia 2000 r. Zabieg taki nie został natomiast zastosowany w przypadku dużych „starych przedsiębiorców”, do których odnosi się art. 5 ust. 2 ustawy nowelizującej z 2003 r. Zatem zastosowanie znalazły w tym przypadku przepisy w nowym brzmieniu.

Należy podkreślić, że ustawa zmieniająca z 2003 r. wskazuje w art. 6 ust. 4, że do procedury zmiany zezwolenia, o której mowa w art. 6 ust. 1-3 (decyzja konwertująca), nie stosuje się art. 19 ust. 4 ustawy o SSE, tj. regulacji w zakresie zmiany zezwolenia. Natomiast, zastosowanie do zmienionego w ten sposób zezwolenia powinny znaleźć wszelkie „nowe” przepisy w związku z art. 12 ustawy o SSE, a więc także art. 19 ust. 1 ustawy o SSE w nowym brzmieniu, wskazujący że „Zezwolenie wygasa z upływem okresu, na jaki została ustanowiona strefa”. Skoro zatem ustawodawca wprost wyłączył zastosowanie tylko jednego przepisu do decyzji konwertującej, należy uznać, że na mocy takowej decyzji, do zmienionego Zezwolenia poprzez zastosowanie do niego nowych przepisów, zastosowanie będą miały wszelkie nowe regulacje, których zastosowania ustawodawca wprost nie wyłączył.

Konsekwentnie, zastosowanie do Zezwolenia nr 3, po wydaniu decyzji konwertującej, powinien mieć także wyżej wskazany art. 19 ust. 1 ustawy o SSE, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą z 2003 r., tj. wskazujący, że zezwolenie wygasa z upływem okresu, na jaki została ustanowiona strefa (art. 19 ust. 1 ustawy o SSE stanowi, że: „Zezwolenie wygasa z upływem okresu, na jaki została ustanowiona strefa”).

Tym samym, Zezwolenie nr 3 na mocy samej decyzji konwertującej uległo przedłużeniu.

Termin obowiązywania wskazany w jego treści, jako element obligatoryjny zezwoleń wydanych przed 2001 r. stanowił sposób limitowania pomocy publicznej w przypadku zezwoleń wydanych w starym reżimie prawnym. W przypadku decyzji przedsiębiorcy by do jego zezwolenia stosować nowe przepisy w wyniku wystąpienia z wnioskiem o decyzję konwertującą, zastosowanie znalazły nowe przepisy, w ramach których funkcję limitującą spełniają w szczególności przepisy w zakresie intensywności pomocy publicznej. W przypadku gdyby do zezwolenia znalazły zastosowanie nowe przepisy, w tym w zakresie limitu pomocy na podstawie intensywności pomocy, a jednocześnie funkcję limitującą pomoc dalej pełniłby w tym zezwoleniu termin obowiązywania, właściwy dla poprzedniego reżimu prawnego, to w przypadku takiego przedsiębiorcy zastosowanie miałyby równocześnie dwie odmienne regulacje w zakresie limitującym pomoc publiczną. W takiej sytuacji do sytuacji Spółki zastosowanie miałyby częściowo nowe regulacje, a częściowo stare, co sprzeczne jest z treścią art. 6 ustawy zmieniającej z 2003 r., który stanowi, że do przedsiębiorcy który wystąpił z wnioskiem o wydanie decyzji konwertującej zastosowanie znajdą nowe przepisy, za wyjątkiem konkretnie wskazanego art. 19 ust. 4 ustawy o SSE, który podlegał wyłączeniu do konkretnej procedury wydania decyzji konwertującej.

W takiej sytuacji, do Zezwolenia nr 3 częściowo miałby zastosowanie stary reżim prawny, a częściowo nowy, co sprzeczne byłoby z treścią oraz celem przepisów ustawy zmieniającej z 2003 r., mającej za zadanie ujednolicenie zasad korzystania ze zwolnienia podatkowego dla przedsiębiorców strefowych. Zgodnie zatem z treścią i celem przepisów ustawy zmieniającej z 2003 r., do przedsiębiorców, którzy wystąpili z wnioskiem o wydanie decyzji konwertującej zastosowanie powinny znaleźć nowe przepisy, w tym te przewidujące termin obowiązywania zezwoleń do końca istnienia specjalnych stref ekonomicznych. Skoro ustawodawca, zdecydował się na wprowadzenie do ustawy o SSE art. 19 ust. 1 w takim brzmieniu, nie różnicując rodzajów zezwoleń, do których ma mieć zastosowanie, jego intencją było, aby znalazł on zastosowanie do wszystkich zezwoleń. Tym bardziej, że w momencie wejścia w życie tego przepisu nie istniała już możliwość wydawania innych zezwoleń, niż na czas nieoznaczony. Celem ustawy zmieniającej z 2000 r. i ustawy zmieniającej z 2003 r. było odejście od rozróżnienia zezwoleń z uwagi na okres ich obowiązywania i zrównanie zasad korzystania ze zwolnień na ich podstawie poprzez jednolite określenie daty końcowej zezwoleń jako daty funkcjonowania SSE.

W wyniku zatem wydania decyzji konwertującej do Zezwolenia nr 3 zastosowanie znalazły nowe przepisy, w tym te przewidujący zmianę terminu obowiązywania zezwolenia na okres funkcjonowania SSE, co za tym idzie zapis w treści Zezwolenia nr 3 o jego obowiązywaniu do sierpnia 2016 r. przestał obowiązywać, ze względu na to, że stał się on wprost sprzeczny z przepisami powszechnie obowiązującymi mającymi zastosowanie do tego Zezwolenia w wyniku wydania decyzji konwertującej. Konsekwentnie, w wyniku wydania decyzji konwertującej i zastosowania do Zezwolenia nr 3 nowych przepisów, termin jego obowiązywania uległ przedłużeniu do końca istnienia SSE.

Niniejsze wynika także z podstawowej dla całego systemu prawa, w tym prawa podatkowego i prawa administracyjnego, zasady równości wobec prawa. Istotą decyzji konwertującej było zrównanie sytuacji przedsiębiorcy (w tym przypadku był to poprzednik prawny tj. Y sp. z o.o.) z sytuacją przedsiębiorców otrzymujących zezwolenia na nowych przepisach.

Natomiast, termin obowiązywania pierwotnie określony był w nim ze względu na brak limitów zwolnienia na podstawie pierwotnej treści Zezwolenia nr 3, pełnił on zatem funkcję limitującą pomoc publiczną.

Na mocy decyzji konwertującej zastosowanie znalazły jednak nowe przepisy, w tym w zakresie limitu pomocy, zatem termin ważności Zezwolenia stracił swoją rację bytu i jego obowiązywanie powodowałoby, że w sytuacji Spółki byłaby ona gorzej traktowana niż inne podmioty, do których zastosowanie mają te same (po decyzji konwertującej) przepisy, ze względu na obowiązywanie nowych przepisów limitujących pomoc publiczną, a dodatkowo jeszcze starych (termin ważności), co naruszałoby zasadę równości wobec prawa.

W przypadku uznania, że po wydaniu decyzji konwertującej i zastosowaniu do Zezwolenia nr 3 nowych zasad korzystania ze zwolnienia, zastosowanie w sytuacji Spółki powinien dalej mieć termin obowiązywania Zezwolenia nr 3 pierwotnie określony w jego treści, prowadziłoby to do nierównego traktowania beneficjentów pomocy publicznej w postaci strefowego zwolnienia podatkowego, którzy z jednej strony otrzymują pomoc publiczną na jednakowych zasadach, a mimo to tylko niektórzy z nich mieliby możliwość jej efektywnego wykorzystania w pełnym okresie, na jaki została ustanowiona strefa, zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o SSE w nowym brzmieniu. Oznacza to, że kierując się równością wobec prawa, wnioskowana zmiana Zezwolenia nr 3 powinna nastąpić niejako automatycznie, zmierza bowiem do umożliwienia Spółce działania na terenie specjalnej strefy ekonomicznej tak długo, jak pozostali beneficjenci, którym wydano zezwolenia po 1 stycznia 2001 r., do których zastosowanie mają te same przepisy co dla Spółki po wydaniu decyzji konwertującej i nie spowoduje zwiększenia przyznanej już Spółce wysokości pomocy publicznej.

Konsekwentnie zatem, skoro w wyniku wydania decyzji konwertującej, do Zezwolenia nr 3 mają zastosowanie takie same zasady korzystania ze zwolnienia jak w przypadku zezwoleń wydanych w nowym reżimie prawnym i Spółka posiada te same obowiązki i ograniczenia co inni przedsiębiorcy, którzy korzystają z zezwolenia na tych samych zasadach, to również korzyść jaką Spółka otrzymuje na podstawie Zezwolenia nr 3 powinna być taka sama jak w przypadku innych przedsiębiorców, tj. możliwość korzystania ze zwolnienia na podstawie Zezwolenia nr 3 do terminu istnienia specjalnych stref ekonomicznych. Obowiązywanie dodatkowych ograniczeń korzystania ze zwolnienia na podstawie Zezwolenia nr 3, w stosunku do innych przedsiębiorców korzystających z zezwoleń do jakich zastosowanie mają te same przepisy, w szczególności w przypadku braku przepisów prawa, które by takie dodatkowe ograniczenia statuowały, stanowiłoby naruszenie zasady równości wobec prawa.

Podsumowując, w wyniku wydania decyzji konwertującej, Spółka będzie uprawniona do korzystania ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych (o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 updop) na podstawie Zezwolenia nr 3 do upływu terminu na jaki ustanowiona została specjalna strefa ekonomiczna.

Zapatrywania Spółki znajdują potwierdzenie w wyrokach sądów administracyjnych, które potwierdzają, że brak jest konieczności wydania odrębnej decyzji w zakresie zmiany terminu ważności zawartego w zezwoleniu wydanym przed wejściem w życie ustawy zmieniającej z 2000 r., aby wydłużyć jego obowiązywanie do końca funkcjonowania SSE, a niniejsze wynika z samego wydania decyzji konwertującej:

• wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: „NSA”) z 30 stycznia 2020 r., sygn. II FSK 517/18,
  
• wyrok NSA z 6 sierpnia 2019 r., sygn. II FSK 2725/17, w którym NSA wskazał, że: „Wobec powyższego, Naczelny Sąd Administracyjny podzielił stanowisko spółki, że na podstawie wskazanych przepisów prawa powinny mieć do niej zastosowanie także te, które wprost w określają (w art. 19 ust. 1), że zezwolenie strefowe wygasa z chwilą upływu terminu na jaki ustanowiona została strefa (...)”.
  Oznacza to, że kierując się równością wobec prawa, które przewiduje termin obowiązywania specjalnych stref ekonomicznych do 31 grudnia 2026 r, wnioskowana zmiana zezwolenia spółki powinna nastąpić niejako automatycznie, zmierza bowiem do umożliwienia spółce działania na terenie specjalnej strefy ekonomicznej tak długo, jak pozostali beneficjenci (...)
  Rację ma skarżąca, wskazując, że celem ustawy zmieniającej z 2000 r. i ustawy zmieniającej z 2003 r. było odejście od rozróżnienia zezwoleń z uwagi na okres ich obowiązywania i zrównanie ich przez jednolite określenie daty końcowej jako daty funkcjonowania SSE. A skoro tak, to do spółki należało zastosować art. 19 ust. 1 ustawy o SSE”. (...)
  
• wyrok NSA z 1 marca 2018 r. o sygn. II GSK 5295/16, w którym NSA stwierdził, że: „Spółka wnioskiem z [...] grudnia 2007 r. wystąpiła do organu o zmianę zezwolenia oraz zdecydowała się na stosowanie nowych regulacji dotyczących korzystania z pomocy publicznej (zgodnych z regułami unijnymi). Ta sama ustawa jednocześnie uchylała art. 5 ustawy zmieniającej z 2000 r. Oznacza to, że z dniem wejścia w życie ustawy zmieniającej z 2003 r. przestały obowiązywać przepisy przejściowe ustawy zmieniającej z 2000 r., a więc także do tzw. „starych zezwoleń” (wydanych przed 1 stycznia 2001 r.) należało od tej daty stosować wszelkie regulacje ustawy zmieniającej z 2000 r., w tym przepis dotyczący wygaszania zezwoleń z upływem terminu, na jaki ustanowiona została specjalna strefa ekonomiczna (a więc najpierw do 31 grudnia 2020 r. następnie do 31 grudnia 2026 r). (...)
  Naczelny Sąd Administracyjny podziela także stanowisko spółki, że na podstawie wskazanych przepisów prawa powinny mieć do niej zastosowanie także te, które wprost w określają (w art. 19 ust. 1), że zezwolenie strefowe wygasa z chwilą upływu terminu na jaki ustanowiona została strefa. Skoro bowiem zezwolenia strefowe wydane przedsiębiorcom przed wejściem w życie ustawy zmieniającej z 2000 r. przewidywały praktycznie całkowite zwolnienie od podatku dochodowego od osób prawnych i fizycznych na czas równy połowie okresu, na który ustanowiona zostały strefy ekonomiczne, oczywistym jest, że termin ważności zezwoleń stanowił wówczas jedyną przesłankę limitująca wielkość pomocy przyznanej przedsiębiorcom. Nie funkcjonowały wówczas takie pojęcia jak: intensywność pomocy, maksymalna wysokość wydatków kwalifikujących się do objęcia wsparciem, czy termin zakończenia realizacji inwestycji. Na skutek jednak ustawy zmieniającej z 2003 r. i wprowadzenia maksymalnej kwoty kosztów inwestycji i maksymalnego terminu dla ich poniesienia, pozostawienie w zezwoleniach daty dziennej, po której zezwolenie miałoby wygasać, straciło jakiekolwiek racjonalne uzasadnienie”. (...)
  
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (dalej: „WSA”) w Rzeszowie z 2 czerwca 2020 r., o sygn. I SA/Rz 233/20, w którym WSA stwierdził, że: „W takim stanie prawnym, z jakim mamy do czynienia na gruncie przedmiotowej sprawy, złożenie wniosku o konwersje zezwolenia do nowych zasad winno prowadzić do wniosku, że skarżąca skorzystała z możliwości definitywnej rezygnacji ze starych zasad, określających wysokość przysługującego jej zwolnienia, obejmujących również ten jego wyznacznik, jakim był termin jego wykorzystania.
  Wobec powyższego stwierdzić więc należy, że zarzuty skargi są zasadne, gdyż skarżąca w przedstawionym przez siebie stanie faktycznym była uprawniona do skorzystania ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób prawnych, do momentu wyczerpania limitu pomocy, bądź też do 31 grudnia 2026 r.”,
  
• wyrok WSA w Warszawie z 4 lutego 2020 r. o sygn. VI SA/Wa 2049/19, w którym WSA stwierdził, że: „Sąd w składzie rozpoznającym tę sprawę stoi na stanowisku, iż - wbrew poglądowi prezentowanemu przez Ministra - w tym przypadku mocą bezpośredniego działania prawa dokonana została materialna zmiana w aktach stosowania prawa - wszystkich terminowo ograniczonych zezwoleniach. Ta wprawdzie rzadko spotykana praktyka legislacyjna była w tym przypadku niezbędna, by ponownie zapewnić równe traktowanie podmiotów charakteryzujących się tę samą cechą prawnie znaczącą. Z dniem wejścia w życie ustawy zmieniającej z 2003 r. zakres materialnie rozumianych praw i obowiązków skarżącej spółki uległ więc przekształceniu w ten sposób, że uzyskała prawo do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie strefy aż do dnia utraty jej bytu”.
  
  

Niniejsze podejście potwierdza także wyrok WSA w Gliwicach z 25 sierpnia 2020 r., o sygn. I SA/GI 15/20 wydany na rzecz Spółki, dotyczący jej innego zezwolenia strefowego, również wydanego przed wejściem w życie ustawy zmieniającej z 2000 r., w którym WSA potwierdził, że w wyniku wydania samej decyzji konwertującej doszło do „automatycznego” tj. bez konieczności wydawania odrębnej decyzji przedłużenia obowiązywania tego zezwolenia. WSA w uzasadnieniu do przedmiotowego wyroku stwierdził, że: „W tym kontekście Sąd podkreśla, że w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) wskazano, że spółka wskazała, iż wystąpiła o zmianę zezwolenia nr 1 z [...] r. na podstawie art. 6 ustawy zmieniającej z 2003 r. Decyzja obejmująca taką zmianę zezwolenia została wydana przez Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej na rzecz spółki w dniu [...] r. To sprawiło, że do spółki znalazły zastosowanie nowe regulacje dotyczące korzystania z pomocy publicznej. W konsekwencji spółka dostosowała się do zasad obowiązujących w Unii Europejskiej.

Z tego wynika, że wobec spółki, w odniesieniu do działalności prowadzonej na podstawie zezwolenia nr 1, powinny być stosowane zasadniczo jednolite rozwiązania, jak do przedsiębiorców, którzy uzyskali zezwolenie po dniu wejścia w życie ustawy zmieniającej z 2000 r. Powyższy tok rozumowania został również potwierdzony w orzecznictwie sądów administracyjnych (np. wyrok NSA z 6 sierpnia 2019 r. II FSK 2725/17)”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Specjalne Strefy Ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na której możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystanie ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym wyraźnie stanowi art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1670, ze zm., dalej: „ustawa o SSE”). Podstawą do korzystania z pomocy publicznej (zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym) jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy uprawniające do korzystania z tej pomocy (art. 16 ust. 1 ustawy o SSE).

Pomocą publiczną udzielaną przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie strefy jest niezapłacony przez tego przedsiębiorcę podatek obliczony od dochodu osiąganego wyłącznie z działalności prowadzonej na terenie strefy na podstawie właściwego zezwolenia. Wielkość tego zwolnienia jest uzależniona od wysokości poniesionych przez przedsiębiorcę wydatków inwestycyjnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o SSE, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2000 r., dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne oraz osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą mogły być, w drodze rozporządzenia Rady Ministrów, całkowicie zwolnione odpowiednio od podatku dochodowego od osób prawnych i podatku dochodowego od osób fizycznych w okresie równym połowie okresu, na jaki ustanowiona została strefa. Przepis ten zawierał delegację ustawową, którą kwestie udzielania zwolnień podatkowych i ich szczegółową treść przekazano do uregulowania Radzie Ministrów w drodze rozporządzenia.

Z kolei, art. 16 ust. 1 ustawy o SSE stanowił, że prowadzenie działalności gospodarczej na terenie strefy, z zastrzeżeniem ust. 2, wymaga zezwolenia, stanowiącego podstawę do korzystania przez przedsiębiorcę ze zwolnień od podatku lub preferencji podatkowych określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 12 ust. 5 (art. 16 ust. 10 ustawy o SSE). Na gruncie tej ustawy można wyróżnić dwie grupy przedsiębiorców: tzw. „starych przedsiębiorców”, którzy - tak jak Wnioskodawca – uzyskali zezwolenia przed 1 stycznia 2001 r., uprawnionych do korzystania z pomocy publicznej na preferencyjnych zasadach w postaci nielimitowanych zwolnień podatkowych oraz przedsiębiorców, którzy uzyskali zezwolenia po tej dacie i korzystają z pomocy publicznej limitowanej, uzależnionej od wysokości poniesionych wydatków inwestycyjnych.

Powyższe przepisy zostały następnie zmienione ustawą z dnia 16 listopada 2000 r. o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 117, poz. 1228 ze zm., dalej: „ustawa zmieniająca z 2000 r.”), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2001 r. Ustawa ta wprowadziła również nowe zasady korzystania ze zwolnienia z podatku dochodów uzyskiwanych z działalności gospodarczej prowadzonej w SSE. Przepisy regulujące te zwolnienia zostały przeniesione z rozporządzeń do aktu rangi ustawowej. W art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (obecnie t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm., dalej: „updop”), wprowadzono zwolnienie przedmiotowe z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE.

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 updop, wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4 -6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ww. ustawy o SSE, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Normy przejściowe przyjęte w związku z wprowadzeniem nowych zasad korzystania ze zwolnienia od podatku dochodów uzyskiwanych z działalności na terenie SSE zachowały tzw. stary reżim prawny dla przedsiębiorców, którzy uzyskali zezwolenie przed dniem 1 stycznia 2001 r. Stosownie bowiem do art. 5 ustawy zmieniającej z 2000 r., przedsiębiorcy, którzy przed dniem wejścia w życie ustawy (tj. przed 1 stycznia 2001 r.) uzyskali zezwolenia na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o SSE, zachowują przez okres ważności zezwolenia prawo do zwolnień i preferencji podatkowych określonych w art. 12 ustawy, o której mowa w art. 1 (tj. ustawy o SSE), w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. W zakresie zwolnień i preferencji podatkowych przysługujących przedsiębiorcom, o których mowa w ust. 1, stosuje się przepisy art. 12-14 i 19 ustawy o SSE, w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.

Warto bowiem zauważyć, że ustawą zmieniającą z 2000 r. nadano nowe brzmienie art. 12 ustawy o SSE i wskazano w nim, że dochody z działalności na terenie SSE są zwolnione od podatku dochodowego na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych oraz w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych, a wielkość zwolnień podatkowych określają przepisy rozporządzenia ustanawiające specjalne strefy ekonomiczne z zachowaniem zasad określonych w ustawie o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców. Po raz pierwszy w przepisach regulujących działalność w specjalnych strefach ekonomicznych odwołano się więc do przepisów podatkowych i przepisów o pomocy publicznej.

W ten sposób ustawodawca przesądził, że do tzw. „starych przedsiębiorców” zastosowanie mają przepisy obowiązujące do 31 grudnia 2000 r. W konsekwencji, wprowadzony po tym terminie art. 17 ust. 1 pkt 34 updop, nie ma zastosowania do tych podmiotów.

Następnie ustawodawca, implementując postanowienia Traktatu Akcesyjnego do polskiego prawodawstwa w zakresie pomocy publicznej, chcąc dostosować obowiązujące w Polsce uregulowania do wymogów unijnych, dokonał kolejnej zmiany, w wyniku której zmianie uległy zasady korzystania z pomocy publicznej z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w SSE i zastąpił zwolnienia podatkowe obowiązujące do 31 grudnia 2000 r. limitami określonymi ustawą z dnia 2 października 2003 r. o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych i niektórych ustaw (Dz.U. Nr 188, poz. 1840 ze zm., dalej: „ustawa zmieniająca z 2003 r.”).

Zasady korzystania z ulg strefowych przez podmioty, które uzyskały zezwolenia przed 1 stycznia 2001 r. unormowano w art. 5 ustawy zmieniającej z 2003 r. Na mocy postanowień tej ustawy, która weszła w życie 1 maja 2004 r., w odniesieniu do „starych inwestorów” wprowadzono szczególne zasady korzystania z pomocy publicznej, przy czym poszczególne rozwiązania były zróżnicowane w zależności od statusu (wielkości) danego inwestora strefowego. Odrębne regulacje dotyczą zatem podmiotów, które na dzień wejścia w życie omawianej ustawy zmieniającej były małymi, średnimi bądź dużymi przedsiębiorcami w rozumieniu załącznika nr 1 do rozporządzenia nr 70/2001/WE z dnia 12 stycznia 2001 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstw (Dz.Urz. WE L 10 z 13.01.2001 r.)

W sposób szczególny potraktowani zostali inwestorzy, którzy w dniu akcesji Polski do Unii Europejskiej posiadali status średniego bądź małego przedsiębiorcy, w rozumieniu rozporządzeń unijnych. Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy zmieniającej z 2003 r., przedsiębiorca, który posiada zezwolenie uzyskane przed dniem 1 stycznia 2001 r., zachowuje prawo do zwolnień podatkowych określonych w art. 12 ustawy o SSE, w brzmieniu z dnia 31 grudnia 2000 r.:

1. w okresie do dnia 31 grudnia 2011 r. - jeżeli był on w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy małym przedsiębiorcą,
2. w okresie do dnia 31 grudnia 2010 r. - jeżeli był on w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy średnim przedsiębiorcą (…).
   
   

Natomiast, dochody uzyskane przez przedsiębiorcę innego niż mały albo średni, są zwolnione od podatku dochodowego na zasadach pomocy publicznej, przy czym maksymalna dopuszczalna wielkość tej pomocy wynosi:

1. 30% kosztów inwestycji poniesionych do dnia 31 grudnia 2006 r. – dla przedsiębiorców prowadzących działalność w sektorze motoryzacyjnym,
2. 75% kosztów inwestycji poniesionych do dnia 31 grudnia 2006 r. - dla przedsiębiorców prowadzących działalność inną niż określona w lit. a) na podstawie zezwolenia wydanego przed dniem 1 stycznia 2000 r.,
3. 50% kosztów inwestycji poniesionych do dnia 31 grudnia 2006 r. - dla przedsiębiorców prowadzących działalność inną niż określona w lit. a) na podstawie zezwolenia wydanego po dniu 31 grudnia 1999 r.

(art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy zmieniającej z 2003 r.).

Jednocześnie, w związku z art. 5 ustawy zmieniającej z 2003 r., w art. 3 tej ustawy uchylono art. 5 ustawy zmieniającej z 2000 r., który przewidywał zachowanie, przez okres ważności zezwolenia, prawa do zwolnień podatkowych, o których mowa w art. 12 ustawy o SSE w brzmieniu z dnia 31 grudnia 2000 r. przez tych podatników, którzy posiadają zezwolenia wydane przed 1 stycznia 2001 r.

Zgodnie natomiast z art. 6 ust. 1 ustawy zmieniającej z 2003 r., przedsiębiorca, który uzyskał zezwolenie przed dniem 1 stycznia 2001 r., może wystąpić z wnioskiem do ministra właściwego do spraw gospodarki o jego zmianę polegającą na zastosowaniu do tego przedsiębiorcy przepisów dotyczących zwolnień podatkowych określonych w art. 5 w miejsce przepisów art. 12 ustawy o SSE, w brzmieniu z dnia 31 grudnia 2000 r.

Kluczową dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie jest okoliczność wskazana w opisie sprawy, że Wnioskodawca w dniu wejścia w życie ustawy zmieniającej z 2003 r., tj. w dniu 1 maja 2004 r., posiadał status dużego inwestora, o którym mowa w art. 5 ust. 2 ustawy zmieniającej z 2003 r.

Skoro z powołanych regulacji prawnych wynika, że zezwolenie na prowadzenie działalności na terenie SSE stanowi podstawę do korzystania przez przedsiębiorcę ze zwolnień lub preferencji podatkowych, to biorąc pod uwagę treść Zezwolenia nr 3 wydanego dla Wnioskodawcy 29 kwietnia 1997 r., które jak wynika z opisu sprawy w treści wskazuje, że obowiązuje ono do sierpnia 2016 r., należy przyjąć, że Wnioskodawca był uprawniony do korzystania z puli dostępnej pomocy publicznej do ostatniego dnia terminu wynikającego z ww. Zezwolenia, a w przypadku wcześniejszego wyczerpania limitu, do dnia jego wyczerpania. Termin ten został bowiem określony przez organ udzielający tego Zezwolenia na podstawie przywołanych wyżej przepisów i jest wiążący dla Wnioskodawcy oraz innych organów administracji.

Gdyby faktycznie wolą ustawodawcy było ujednolicenie, po wejściu w życie ustawy zmieniającej z 2003 r., terminu obowiązywania zezwoleń dla wszystkich przedsiębiorców działających na terenie określonej SSE, dałby temu wyraz wprost w przepisach.

Tymczasem, dokonana analiza regulacji prawnych odnoszących się do opisu rozpatrywanej sprawy, w tym prześledzenie procesu zmian stanu prawnego, prowadzi do wniosku, że na podstawie art. 5 ustawy zmieniającej z 2003 r. – Wnioskodawca uzyskując 29 kwietnia 1997 r. Zezwolenie nr 3, jako „stary” duży inwestor, na mocy art. 5 ust. 2 ustawy zmieniającej z 2003 r. zachował prawo do zwolnienia podatkowego określonego w art. 12 ust. 1 ustawy o SSE, w brzmieniu obowiązującym do końca 2000 r., przez okres ważności tego zezwolenia.

W świetle powyższych wyjaśnień, Wnioskodawca uzyskując Zezwolenie 29 kwietnia 1997 r., na mocy art. 5 ust. 2 ustawy zmieniającej z 2003 r., jako duży przedsiębiorca miał prawo do korzystania ze zwolnienia podatkowego do ostatniego dnia terminu wynikającego z ww. Zezwolenia, a w przypadku wcześniejszego wyczerpania limitu, do dnia jego wyczerpania.

Jednocześnie, należy wyjaśnić, że fakt zmiany zezwolenia na podstawie art. 6 ww. ustawy zmieniającej, nie ma żadnego wpływu na ustalenie regulacji prawnych dotyczących zwolnienia podatkowego przysługującego przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia udzielonego przed dniem 1 stycznia 2001 r. Ustalenia poczynione w wyniku negocjacji z Unią Europejską zawarte zostały w Traktacie o przystąpieniu Polski do Unii, a następnie implementowane do ww. ustawy z dnia 2 października 2003 r. o zmianie ustawy o SSE. Nowe zasady udzielania zwolnień podatkowych określone zostały w art. 5 tej ustawy i jest to jedyny przepis ustawowy określający zakres zwolnień podatkowych dla tej grupy przedsiębiorców. Nie ma żadnych innych przepisów, które pozwalałyby „starym przedsiębiorcom” korzystać ze zwolnienia podatkowego po wykorzystaniu pomocy wynikającej z art. 5 ustawy o zmianie ustawy o SSE, w tym także dużym przedsiębiorcom – po osiągnięciu pomocy publicznej w określonej przepisami prawa kwocie. Nowe zasady korzystania z pomocy publicznej wynikają bowiem z „nowego” brzmienia art. 12 ustawy o SSE, który nie miał i nie ma zastosowania do dużych „starych” przedsiębiorców.

Reasumując, Wnioskodawca, jako duży inwestor, mógł korzystać ze zwolnienia podatkowego do ostatniego dnia obowiązywania Zezwolenia nr 3, tj. do sierpnia 2016 r., a w przypadku wcześniejszego wykorzystania limitu pomocy publicznej, do dnia jego wyczerpania.

Zatem, stanowisko Spółki, że jest ona uprawniona do korzystania ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych (o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 updop) na podstawie Zezwolenia nr 3 do upływu terminu na jaki ustanowiona została specjalna strefa ekonomiczna uznaje się za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych we wniosku wyroków sądów administracyjnych wskazać należy, że nie są one wiążące dla organu podatkowego. Orzeczenia te dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw, osadzonych w określonych stanach faktycznych/zdarzeniach przyszłych i tylko w tych sprawach wydane rozstrzygnięcia są wiążące. W związku z tym, organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów, jednak nie stosują wprost tych rozstrzygnięć także i z tego powodu, że nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.

Końcowo, wskazać należy, że w tożsamych sprawach Naczelny Sąd Administracyjny wydał wyroki potwierdzające stanowisko Organu, tj.:

• z 31 lipca 2019 r., sygn. akt II FSK 2482/17,
• z 12 sierpnia 2019 r., sygn. akt II FSK 2998/17.
  
  

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.