Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.781.2020.2.MWJ
z 31 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 października 2020 r. (data wpływu 20 października 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 grudnia 2020 r. (data wpływu 23 grudnia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• podlegania opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług dostawy niezabudowanej działki nr 1 - jest prawidłowe,

• zwolnienia z opodatkowania VAT dostawy niezabudowanej działki nr 1 - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 20 października 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• podlegania opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług dostawy niezabudowanej działki nr 1,
  

• zwolnienia z opodatkowania VAT dostawy niezabudowanej działki nr 1,
  

• zastosowania podstawowej stawki podatku VAT wynoszącej 23% w stosunku do części niezabudowanej działki nr 1 będącej przedmiotem sprzedaży.
  
  

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 21 grudnia 2020 r. (data wpływu 23 grudnia 2020 r.) w zakresie doprecyzowania opisu sprawy oraz stanowiska.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe

(ostatecznie doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku).

Gmina jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Gmina jest właścicielem niezabudowanej nieruchomości gruntowej nr 1 o całkowitej powierzchni 0,2300 ha, położonej w miejscowości ... (dalej: Nieruchomość).

Przedmiotowa działka objęta jest miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego (dalej: MPZP), zgodnie z którym niniejsza Nieruchomość gruntowa stanowi:

• w części oznaczonej jako „L.MN3” - teren zabudowy mieszkalnej jednorodzinnej,
  

• w części oznaczonej jako „L.KDd2” - teren przeznaczony pod drogę dojazdową,
  

• w części oznaczonej jako „L.R” - teren rolniczy,
  

• w części oznaczonej jako „OW” - teren podlegający obserwacji archeologicznej.
  
  

Gmina dokonała wyceny przedmiotowej Nieruchomości - zgodnie ze sporządzonym przez rzeczoznawcę majątkowego operatem szacunkowym, wartość wskazanej Nieruchomości gruntowej wynosi … PLN.

Obecnie Gmina planuje dokonać sprzedaży ww. Nieruchomości, niemniej powzięła wątpliwość co do sposobu opodatkowania VAT sprzedaży przedmiotowej transakcji.

W piśmie z dnia 21 grudnia 2020 r., będącym uzupełnieniem wniosku, wskazano:

Pytanie nr 1:

W ramach jakich czynności Wnioskodawca nabył działkę nr 1, objętą zakresem wniosku, tj. czynności:

• opodatkowanych podatkiem od towarów i usług,
  

• zwolnionych od podatku od towarów i usług,
  

• niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?
  
  

Odpowiedź:

Gmina nabyła przedmiotową Nieruchomość z mocy prawa na podstawie decyzji Wojewody z dnia 18 września 1991 r., znak: …, w ramach komunalizacji mienia Skarbu Państwa, tj. w ramach czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Pytanie nr 2:

Czy nabycie działki nr 1, objętej zakresem wniosku, było udokumentowane fakturę VAT z wykazanym podatkiem VAT?

Odpowiedź:

Nabycie działki nr 1, objętej zakresem wniosku, nie zostało udokumentowane fakturą VAT z wykazanym podatkiem VAT-jak bowiem Gmina wskazała w odpowiedzi na pytanie nr 1, przedmiotowa nieruchomość została nabyta z mocy prawa na podstawie decyzji Wojewody z dnia 18 września 1991 r., znak: …, tj. w drodze komunalizacji mienia Skarbu Państwa.

Pytanie nr 3:

Czy z tytułu nabycia działki nr 1, objętej zakresem wniosku, Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego? Jeżeli nie, to należy wskazać przyczyny.

Odpowiedź:

Gminie z tytułu nabycia przedmiotowej Nieruchomości nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku od towarów i usług - jak bowiem Gmina wskazała w odpowiedzi na pytanie nr 1, przedmiotowa nieruchomość została nabyta w ramach czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Pytanie nr 4:

Czy Wnioskodawca od momentu nabycia do momentu sprzedaży wykorzystywał działkę nr 1, objętą zakresem wniosku, wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku? Jeżeli tak, to jaką działalność zwolnioną z opodatkowania podatkiem VAT, do której była wykorzystywana ww. działka, wykonywał Wnioskodawca - należy podać podstawę prawną zwolnienia?

Odpowiedź:

Gmina pragnie doprecyzować, iż od momentu nabycia nieruchomości objętej zakresem wniosku Gmina odpłatnie udostępnia przedmiotowy grunt z przeznaczeniem na cele rolnicze (użytkowanie rolnicze). W konsekwencji, w ocenie Gminy, działka nr 1 jest wykorzystywana wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku - zgodnie bowiem z § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień, zwalnia się od podatku dzierżawę gruntów przeznaczonych na cele rolnicze.

Pytanie nr 5:

Czy na dzień sprzedaży w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dla działki nr 1, objętej zakresem wniosku, przeznaczonej w części jako:

• „L.MN3” - teren zabudowy mieszkalnej jednorodzinnej,
  

• „L.KDd2” - teren przeznaczony pod drogę dojazdową,
  

• „L.R” - teren rolniczy,
  

• „OW” - teren podlegający obserwacji archeologicznej,
  

zostały wyznaczone linie rozgraniczające, które oddzielają część działki przeznaczonej pod zabudowę od części nieprzeznaczonej pod zabudowę?

Odpowiedź:

Gmina pragnie wskazać, iż w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dla działki nr 1 zostały wyznaczone linie rozgraniczające oddzielające części nieruchomości przeznaczone pod zabudowę od części nieprzeznaczonej pod zabudowę.

Pytanie nr 6:

Należy wskazać jaką proporcję, o której mowa w postawionym we wniosku pytaniu, Wnioskodawca zamierza zastosować przy sprzedaży działki nr 1 ?

Pytanie nr 7:

Należy wskazać według jakiej metody/jakiego sposobu Wnioskodawca zamierza dokonać proporcjonalnego opodatkowania podatkiem VAT/zwolnienia z opodatkowania VAT działki nr 1 objętej zakresem wniosku?

Odpowiedź do pytania nr 6 i 7:

W związku z doprecyzowaniem poprzez udzielenie odpowiedzi na pytanie nr 4, zdaniem Gminy, pytania nr 6 i 7 stają się bezprzedmiotowe.

Pytanie nr 8:

Czy zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania dla terenu (gruntu) oznaczonego wg planu jako OW-„teren podlegający obserwacji archeologicznej” został ustalony zakaz zabudowy, czy jednak plan dopuszcza możliwość zabudowy tego terenu budynkami/budowlami?

Odpowiedź:

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla przedmiotowej Nieruchomości w obszarze „OW” - obserwacji archeologicznej dopuszcza możliwość zabudowy, niemniej przed uzyskaniem pozwolenia na budowę, konieczne jest również uzyskanie wytycznych Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

Czy planowana transakcja dostawy działki niezabudowanej nr 1 w miejscowości ... będzie podlegać opodatkowaniu VAT podstawową stawką VAT 23% proporcjonalnie w części w jakiej stanowi w MPZP teren zabudowy mieszkalnej jednorodzinnej oraz teren przeznaczony pod drogę dojazdową, natomiast w pozostałym zakresie, w jakim stanowi w MPZP teren rolniczy, będzie podlegać zwolnieniu z opodatkowania VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku).

W uzupełnieniu wniosku Gmina wskazać, iż odpowiedzi na pytania DKIS przedstawione w części I niniejszej odpowiedzi na wezwanie Organu spowodowały zmianę stanowiska Gminy w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego odnośnie sformułowanego we Wniosku pytania.

W konsekwencji zdaniem Gminy, planowana transakcja dostawy działki niezabudowanej nr 1 w miejscowości ... nie będzie podlegać proporcjonalnemu opodatkowaniu VAT podstawową stawką VAT 23% w części w jakiej stanowi w MPZP teren zabudowy mieszkalnej jednorodzinnej oraz teren przeznaczony pod drogę dojazdową, a w pozostałym zakresie, w jakim stanowi w MPZP teren rolniczy, będzie podlegać zwolnieniu z opodatkowania VAT, ponieważ w ocenie Gminy przedmiotowa transakcja w całości powinna korzystać ze zwolnienia z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Z powyższej regulacji wynika bowiem, iż zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Odnosząc powyższe na grunt analizowanej sprawy, Gmina ponownie pragnie wskazać, iż:

• z tytułu nabycia przedmiotowej Nieruchomości nie przysługiwało jej prawo do odliczenia podatku od towarów i usług, jak również
  

• przedmiotowa Nieruchomość od momentu nabycia jest wykorzystywana wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku.
  
  

Przedstawione powyżej stanowisko Gminy jest kompletne i spełnia przesłanki o których mowa w art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego:

• podlegania opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług dostawy niezabudowanej działki nr 1 - jest prawidłowe,

• zwolnienia z opodatkowania VAT dostawy niezabudowanej działki nr 1 - jest nieprawidłowe.
  
  

Na wstępie należy wskazać, że niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie w zakresie podlegania opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług dostawy niezabudowanej działki nr 1 oraz zwolnienia z opodatkowania VAT dostawy niezabudowanej działki nr 1.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Towarami – w świetle art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem zgodnie z powołanymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy podkreślić, że nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Jak wynika z powyższego, wyłączenie organów władzy publicznej z kategorii podatnika ma charakter wyłącznie podmiotowo-przedmiotowy.

W świetle wskazanych unormowań jednostki samorządu terytorialnego na gruncie podatku od towarów i usług występować mogą w dwojakim charakterze:

• podmiotów niebędących podatnikami, gdy realizują zadania nałożone na nich odrębnymi przepisami prawa, oraz
  

• podatników podatku od towarów i usług, gdy wykonują czynności na podstawie umów cywilnoprawnych.
  
  

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itp. umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Tylko w tym zakresie ich czynności mają bowiem charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Gmina jest właścicielem niezabudowanej nieruchomości gruntowej nr 1 o całkowitej powierzchni 0,2300 ha (Nieruchomość). Przedmiotowa działka objęta jest miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego (MPZP), zgodnie z którym niniejsza Nieruchomość gruntowa stanowi: w części oznaczonej jako „L.MN3” - teren zabudowy mieszkalnej jednorodzinnej; w części oznaczonej jako „L.KDd2” - teren przeznaczony pod drogę dojazdową; w części oznaczonej jako „L.R” - teren rolniczy; w części oznaczonej jako „OW” - teren podlegający obserwacji archeologicznej. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla przedmiotowej Nieruchomości w obszarze „OW” - obserwacji archeologicznej dopuszcza możliwość zabudowy. W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dla działki nr 1 zostały wyznaczone linie rozgraniczające oddzielające części nieruchomości przeznaczone pod zabudowę od części nieprzeznaczonej pod zabudowę.

Mając na uwadze przywołane wyżej przepisy prawa należy w pierwszej kolejności stwierdzić, że z uwagi na fakt, że dostawa przedmiotowej nieruchomości przez Wnioskodawcę jest niewątpliwie czynnością cywilnoprawną (nie publicznoprawną), dla zamierzonej czynności Wnioskodawca występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług (o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy), natomiast powyższa czynność w świetle ustawy jest traktowana jako odpłatna dostawa towarów zgodnie z art. 5 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy. Zatem dostawa nieruchomości stanowiącej własność Wnioskodawcy będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Przy czym, wykonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, może być albo opodatkowana właściwą stawką podatku VAT, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane – w świetle art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Powyższe oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane (przeznaczone pod zabudowę). Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę – są zwolnione od podatku VAT.

W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2020 r., poz. 293 z późn. zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego wyżej przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

• lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
  

• sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
  
  

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33, odpowiada więc także treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższego wynika, że ustawa nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Przechodząc do analizy przedmiotowej sprawy, w pierwszej kolejności wskazać należy, że Wnioskodawca wskazał, iż w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dla działki nr 1 zostały wyznaczone linie rozgraniczające oddzielające części nieruchomości przeznaczone pod zabudowę od części nieprzeznaczonej pod zabudowę.

Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego część działki nr 1 oznaczona jest jako „L.R” - teren rolniczy, tym samym stwierdzić należy, że ww. część działki nie stanowi gruntu przeznaczonego pod zabudowę, a w konsekwencji nie mieści się w pojęciu terenu budowlanego, zdefiniowanego w art. 2 pkt 33 ustawy.

Natomiast przy ocenie, czy pozostała część przedmiotowej nieruchomości - działki nr 1 - stanowi teren budowlany, należy uwzględnić zapisy wynikające z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dotyczące przeznaczenia terenu, w myśl którego działka w części przeznaczona jest pod zabudowę mieszkalną jednorodzinną, pod drogę dojazdową oraz jako tereny obserwacji archeologicznej z możliwością zabudowy.

Zauważyć należy, że analiza ustawy o podatku od towarów i usług wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku VAT obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) wyłącznie w sytuacji, gdy nie są one przeznaczone pod zabudowę. Elementem, który determinuje możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku VAT przy zbyciu gruntów jest przeznaczenie gruntu na cele inne niż budowlane.

Mając zatem na uwadze okoliczność, iż w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego działka przeznaczona jest w części jako tereny rolnicze, to należy stwierdzić, że ta część działki (oznaczona jako „L.R”) nie stanowi gruntu przeznaczonego pod zabudowę, zatem nie jest terenem budowlanym określonym w art. 2 pkt 33 ustawy, a tym samym dostawa tej części będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Natomiast pozostała część działki, która w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przeznaczona jest pod zabudowę mieszkalną jednorodzinną (oznaczona jako „L.KDd2”), pod drogę dojazdową (oznaczona jako „L.R”)oraz jako tereny obserwacji archeologicznej z możliwością zabudowy(oznaczona jako „OW”), stanowi teren budowlany określony w 2 pkt 33 ustawy i tym samym dla sprzedaży ww. części działki nr 1 nie będzie przysługiwało zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Z uwagi na fakt, że w przedmiotowej sprawie nie zaistniały przesłanki umożliwiające zastosowanie zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy dla części przedmiotowej działki, która w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przeznaczona pod zabudowę mieszkalną jednorodzinną (oznaczona jako „L.KDd2”), pod drogę dojazdową (oznaczona jako „L.R”) oraz jako tereny obserwacji archeologicznej z możliwością zabudowy (oznaczona jako „OW”), dla dostawy tej części nieruchomości należy rozpatrzyć warunki do zastosowania zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jak wskazano wyżej, aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

1. towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
2. przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
   
   

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Należy nadmienić, że brak prawa do odliczenia należy odczytywać w kontekście tez zawartych w wyroku TSUE z dnia 8 grudnia 2005 r. w sprawie C-280/04 Jyske Finans A/S przeciwko Skatteministeriet (pkt 24-26). W sprawie tej Trybunał wskazuje, że: „Zwolnienie przewidziane w art. 13 część B lit. c szóstej dyrektywy może obejmować zatem jedynie dostawy towarów, przy których nabyciu wyłączone było, na podstawie ustawodawstwa krajowego, prawo do odliczenia. Treść tego artykułu nie może być w tym aspekcie interpretowana w inny sposób, który umożliwiłby uniknięcie sytuacji, w której podatnik pozbawiony możliwości skorzystania z takiego zwolnienia podlegałby podwójnemu opodatkowaniu (pkt 24).

Jeśli tego rodzaju ustawodawstwo, jak to rozpatrywane w postępowaniu przed sądem krajowym, przewiduje, że przedsiębiorstwa, których działalność polega na wynajmie pojazdów mechanicznych mogą odliczyć podatek od zakupów przeznaczonych na tę działalność, to wynika z tego, że nabycie pojazdu przez tego rodzaju przedsiębiorstwo nie dotyczy w rozumieniu art. 13 część B lit. c szóstej dyrektywy wyłączenie prawa do odliczenia zgodnie z art. 17 ust. 6 tej dyrektywy. Nie można zatem uznawać, że odsprzedaż tego pojazdu zalicza się do dostaw podlegających zwolnieniu przewidzianemu w owym art. 13 część B lit. c. Okoliczność, że przy takim nabyciu nie przysługiwało prawo do odliczenia z tego względu, że – podobnie jak w sprawie przed sądem krajowym – nastąpiło ono od sprzedawców, którzy sami nie mogli, zgodnie z ustawodawstwem krajowym, odliczyć podatku naliczonego od dokonanych przez nich zakupów pojazdów i stąd nie zadeklarowali naliczonego podatku VAT, jest bez znaczenia dla kwalifikacji tego nabycia do celów stosowania owego art. 13 (pkt 25).

W tej sytuacji (…) art. 13 część B lit. c szóstej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie jest z nim sprzeczne ustawodawstwo krajowe, które poddaje opodatkowaniu podatkiem VAT czynności, w ramach których podatnik odsprzedaje, po przeznaczeniu na potrzeby swojego przedsiębiorstwa, towary, przy których nabyciu nie miało zastosowania wyłączenie prawa do odliczenia zgodnie z art. 17 ust. 6 zmienionej dyrektywy 77/388, i to mimo tego, że przy owym nabyciu, od podatnika pozbawionego możliwości zadeklarowania podatku VAT, nie przysługiwało z tego względu prawo do odliczenia (pkt 26)”.

W art. 13 część B lit. c szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE. L Nr 145, str. 1) wskazano, że nie naruszając innych przepisów Wspólnoty, Państwa Członkowskie zwalniają, na warunkach, które ustalają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania zwolnień od podatku i zapobieżenia oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania lub nadużyciom: dostawy towarów przeznaczonych w całości dla działalności, która jest zwolniona od podatku na podstawie art. 28 ust. 3 lit. b), jeśli dla tych towarów nie przedsięwzięte zostały odliczenia podatkowe, jak również dla towarów, od których nabycia lub produkcji nie przysługiwało na podstawie art. 17 ust. 6 prawo do odliczenia podatku od wartości dodanej.

Zgodnie z art. 17 ust. 6 szóstej Dyrektywy, przed upływem najwyżej czterech lat od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy, Rada, stanowiąc jednogłośnie na wniosek Komisji, podejmie decyzję, które wydatki nie będą się kwalifikowały do odliczenia podatku od wartości dodanej. Odliczenie podatku od wartości dodanej nie będzie w żadnym przypadku obejmowało wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z działalnością gospodarczą, takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkowe lub wydatki reprezentacyjne.

TSUE w podanym wyżej wyroku orzekł, że art. 13 część B lit. c szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zmienionej Dyrektywą Rady 94/5/WE z dnia 14 lutego 1994 r., należy interpretować w ten sposób, że nie jest z nim sprzeczne ustawodawstwo krajowe, które poddaje opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej czynności, w ramach których podatnik odsprzedaje, po przeznaczeniu na cele swojego przedsiębiorstwa, towary, przy których nabyciu nie miało zastosowanie wyłączenie prawa do odliczenia zgodnie z art. 17 ust. 6 zmienionej dyrektywy 77/388, i to mimo tego, że przy owym nabyciu, od podatnika pozbawionego możliwości zadeklarowania podatku VAT, nie przysługiwało z tego względu prawo do odliczenia.

Jak wyżej wskazano w opisie sprawy, Gmina nabyła przedmiotową Nieruchomość z mocy prawa na podstawie decyzji Wojewody, w ramach komunalizacji mienia Skarbu Państwa, tj. w ramach czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i nabycie ww. działki nie zostało udokumentowane fakturą VAT z wykazanym podatkiem.

W świetle powyższego, nie można uznać, że Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT, skoro dostawa nie była objęta tym podatkiem. W takiej sytuacji nie można mówić, że Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu ww. działki, lub że takie prawo Wnioskodawcy nie przysługiwało.

Zatem, dostawa niezabudowanej działki nr 1 w części, która w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przeznaczona jest pod zabudowę mieszkalną jednorodzinną (oznaczona jako „L.KDd2”), pod drogę dojazdową (oznaczona jako „L.R”) oraz jako tereny obserwacji archeologicznej z możliwością zabudowy(oznaczona jako „OW”) nie będzie korzystała także ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, z uwagi na fakt, że nie został spełniony jeden z warunków, o którym mowa w tym przepisie.

W konsekwencji powyższego, dostawa ww. części działki nr 1 podlegać będzie opodatkowaniu według właściwej stawki podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w zakresie podlegania opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług dostawy niezabudowanej działki nr 1 oraz zwolnienia z opodatkowania VAT dostawy niezabudowanej działki nr 1.

Natomiast, wniosek w zakresie zastosowania podstawowej stawki podatku VAT wynoszącej 23% w stosunku do części niezabudowanej działki nr 1 będącej przedmiotem sprzedaży, został załatwiony odrębnym rozstrzygnięciem.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej– rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy i stanowiska Wnioskodawcy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.