Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4011.644.2020.2.MM
z 24 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 września 2020 r. (data wpływu 18 września 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 września 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek – uzupełniony pismem z 26 listopada 2020 r. (data wpływu 26 listopada 2020 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Podatnik prowadzi działalność gospodarczą w zakresie m.in. handlu zbożem. Współpracuje z rolnikami (rolnikami ryczałtowymi, rolnikami będącymi czynnymi podatnikami VAT, prowadzącymi i nieprowadzącymi dodatkowo działalność gospodarczą). Dokonuje rozliczeń z kontrahentami w formie rozliczeń gotówkowych oraz bezgotówkowych – przelewami bankowymi. Transakcje często przekraczają 15 tys. zł. Podatnik w przypadku transakcji do 15 tys. zł dokonuje płatności m.in. na rzecz kontrahentów – rolników (równocześnie prowadzących działalność gospodarczą) gotówką oraz przelewem, natomiast w przypadku transakcji powyżej 15 tys. zł przelewem bankowym. Rolnikiem w powyższym opisie jest podmiot, który prowadzi działalność wytwórczą w rolnictwie w zakresie upraw rolnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy podatnik zaliczy do kosztów uzyskania przychodów wydatki, za które dokonuje zapłaty na rzecz rolnika, nieposiadającego rachunku zamieszczonego w wykazie VAT, tzw. „białej liście” i jednocześnie nieprowadzącego działalności gospodarczej?
2. Czy podatnik zaliczy do kosztów uzyskania przychodów wydatki (zakupy od rolnika), za które dokonuje zapłaty na rzecz rolnika, nieposiadającego rachunku zamieszczonego w wykazie VAT, tzw. „białej liście” i jednocześnie prowadzącego działalność gospodarczą (widnieje w CEiDG)?
3. Czy podatnik, identyfikując transakcję jako dokonanie zakupu od rolnika (który równolegle prowadzi działalność gospodarczą i widnieje w CEiDG), może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione w ramach tej transakcji niezależnie od wielkości transakcji (do 15 tys. zł i powyżej 15 tys. zł)?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Podatnik zaliczy do kosztów uzyskania przychodów wydatki, za które dokonuje zapłaty na rzecz rolnika, nieposiadającego rachunku zamieszczonego w wykazie VAT, tzw. „białej liście” i jednocześnie nie prowadzącego działalności gospodarczej.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Podatnik zaliczy do kosztów uzyskania przychodów wydatki (zakupy od rolnika), za które dokonuje zapłaty na rzecz rolnika, nieposiadającego rachunku zamieszczonego w wykazie VAT, tzw. „białej liście” i jednocześnie prowadzącego działalność gospodarczą.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3.

Podatnik zaliczy do kosztów uzyskania przychodów wydatki (zakupy od rolnika), za które dokona płatności gotówkowej niezależnie od wielkości transakcji, ponieważ limity płatności gotówkowych dotyczą relacji z przedsiębiorcami, a podatnik w przypadku nabycia towarów od rolnika nie współpracuje z przedsiębiorcą, pomimo tego, że rolnik równolegle prowadzi działalność gospodarczą i widnieje w ewidencji CEiDG.

Przedstawiony stan faktyczny, pytania oraz własne stanowisko Wnioskodawcy zostały ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie przychodu, ewentualnie na zwiększenie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

• poniesiony wydatek musi mieć bezpośredni lub pośredni wpływ na powstanie przychodu lub mieć na celu zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy,
• wydatek musi być prawidłowo udokumentowany.
  
  

Jednocześnie, ciężar prawidłowego udokumentowania wydatku i wykazania związku przyczynowo-skutkowego między poniesionym wydatkiem a uzyskaniem (zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła) przychodów spoczywa na podatniku. To właśnie on musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności. Decydując się na poniesienie określonych wydatków, musi sam dokonać oceny, czy wydatki, które poniósł, mają na celu uzyskanie przychodów albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, a następnie podjąć decyzję o ich ewentualnym zakwalifikowaniu do kosztów podatkowych.

Na mocy art. 2 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 12 kwietnia 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2019 r., poz. 1018) ustawodawca wprowadził w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych zmiany w art. 22p ust. 1 i ust. 2, które obowiązują od 1 stycznia 2020 r.

I tak, stosownie do art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2020 r.: podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców:

1. została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego lub
2. została dokonana przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, potwierdzonych fakturą, dokonanych przez dostawcę towarów lub usługodawcę zarejestrowanego na potrzeby podatku od towarów i usług jako podatnik VAT czynny, lub
3. pomimo zawarcia na fakturze wyrazów „mechanizm podzielonej płatności” zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18a ustawy o podatku od towarów i usług, została dokonana z pominięciem mechanizmu podzielonej płatności określonego w art. 108a ust. 1a tej ustawy.
   
   

W myśl art. 22p ust. 2 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2020 r.: w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców została dokonana z naruszeniem ust. 1, podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą w tej części:

1. zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
2. w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów – zwiększają przychody

– w miesiącu, w którym odpowiednio została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego, został zlecony przelew albo płatność została dokonana z pominięciem mechanizmu podzielonej płatności.

Stosownie do art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2019 r. Prawo przedsiębiorców (t. j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1292): dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
   
   

Zgodnie z treścią art. 96b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2020 r., poz. 106): Szef Krajowej Administracji Skarbowej prowadzi w postaci elektronicznej wykaz podmiotów:

1. w odniesieniu do których naczelnik urzędu skarbowego nie dokonał rejestracji albo które wykreślił z rejestru jako podatników VAT;
2. zarejestrowanych jako podatnicy VAT, w tym podmiotów, których rejestracja jako podatników VAT została przywrócona.
   
   

W myśl art. 96b ust. 2 ww. ustawy: wykaz jest udostępniany w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw finansów publicznych w sposób umożliwiający sprawdzenie, w tym automatycznie, czy podmiot znajduje się w wykazie na wybrany dzień, przypadający nie wcześniej niż w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym podmiot jest sprawdzany. Dane tego podmiotu są udostępniane według stanu na wybrany dzień, z wyjątkiem danych, o których mowa w ust. 3 pkt 1-3, które są udostępniane według stanu na dzień sprawdzenia.

W tym miejscu należy wskazać, że dla wykładni art. 22p ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2020 r., konieczne jest określenie znaczenia pojęcia przedsiębiorcy na gruncie ustawy – Prawo przedsiębiorców.

Przepis art. 3 ustawy – Prawo przedsiębiorców określa, że: działalnością gospodarczą jest zorganizowana działalność zarobkowa, wykonywana we własnym imieniu i w sposób ciągły.

Natomiast art. 4 ust. 1 tej ustawy stanowi, że: przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, wykonująca działalność gospodarczą.

Ponadto w myśl art. 6 ust. 1 ustawy – Prawo Przedsiębiorców: przepisów ustawy nie stosuje się do:

1. działalności wytwórczej w rolnictwie w zakresie upraw rolnych oraz chowu i hodowli zwierząt, ogrodnictwa, warzywnictwa, leśnictwa i rybactwa śródlądowego;
2. wynajmowania przez rolników pokoi, sprzedaży posiłków domowych i świadczenia w gospodarstwach rolnych innych usług związanych z pobytem turystów;
3. wyrobu wina przez producentów będących rolnikami wyrabiającymi mniej niż 100 hektolitrów wina w ciągu roku gospodarczego, o których mowa w art. 17 ust. 3 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o wyrobie i rozlewie wyrobów winiarskich, obrocie tymi wyrobami i organizacji rynku wina (Dz. U. z 2018 r. poz. 1159 i 1629);
4. działalności rolników w zakresie sprzedaży, o której mowa w art. 20 ust. 1c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm.);
5. działalności prowadzonej przez koła gospodyń wiejskich na podstawie ustawy z dnia 9 listopada 2018 r. o kołach gospodyń wiejskich (Dz. U. poz. 2212 oraz z 2019 r. poz. 693), które spełniają warunki, o których mowa w art. 24 ust. 1 tej ustawy.
   
   

Z uzasadnienia do zmiany projektu ustawy – Prawo przedsiębiorców, druk sejmowy nr 2051, Sejm VIII kadencji, ze str. 18 wynika, że „ustawa wyłącza z zakresu jej zastosowania określone rodzaje działalności związanej z eksploatacją zasobów przyrody (tj. działalność wytwórczą w rolnictwie w zakresie upraw rolnych oraz chowu i hodowli zwierząt, ogrodnictwo, warzywnictwo, leśnictwo i rybactwo śródlądowe), a także określone rodzaje działalności wykonywanej przez rolników, takie jak: działalność agroturystyczna, działalność w zakresie wyrobu wina oraz działalność w zakresie sprzedaży produktów roślinnych i zwierzęcych pochodzących z własnej uprawy, hodowli lub chowu (art. 6 ust. 1 ww. ustawy). Wyłączenie dla tych rodzajów działalności przepisów ustawy regulującej ogólne zasady wykonywania w Polsce działalności gospodarczej należy do praktyki legislacyjnej utrwalonej w naszym kraju już od dziesięcioleci. Konsekwencją tego wyłączenia powinno być niestosowanie do rodzajów działalności określonych w art. 6 ustawy – Prawo przedsiębiorców (w tym wykonywanych przez wspomnianych w tym przepisie rolników) przepisów tej ustawy”.

Zatem faktycznym skutkiem regulacji art. 6 ust. 1 ustawy – Prawo przedsiębiorców jest wyłączenie stosowania do wskazanej w nim działalności (wyszczególnione rodzaje działalności rolniczej) przepisów tej ustawy, które określają zasady podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej, w tym także art. 19 tej ustawy.

Inaczej mówiąc, rolnik wykonujący określony w art. 6 ust. 1 ustawy Prawo przedsiębiorców rodzaj działalności rolniczej nie może być uznany za przedsiębiorcę w rozumieniu przepisów tej ustawy, a jako że nie dotyczą go także pozostałe regulacje tej ustawy, nie obejmują go również przesłanki do dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego, jakie wymienia art. 19. W konsekwencji nie można uznać, że dokonuje on transakcji, do której odwołuje się art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie m.in. handlu zbożem. Współpracuje z rolnikami (rolnikami ryczałtowymi, rolnikami będącymi czynnymi podatnikami VAT, prowadzącymi i nieprowadzącymi dodatkowo działalność gospodarczą). Wnioskodawca dokonuje rozliczeń z kontrahentami w formie rozliczeń gotówkowych oraz bezgotówkowych – przelewami bankowymi. Transakcje często przekraczają 15 tys. zł. Wnioskodawca w przypadku transakcji do 15 tys. zł dokonuje płatności m.in. na rzecz kontrahentów – rolników (równocześnie prowadzących działalność gospodarczą) gotówką oraz przelewem, natomiast w przypadku transakcji powyżej 15 tys. zł przelewem bankowym. Rolnikiem w powyższym opisie jest podmiot, który prowadzi działalność wytwórczą w rolnictwie w zakresie upraw rolnych.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że zgodnie z literalnym brzmieniem przepisu art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jednym z warunków jego zastosowania jest fakt dokonania płatności dotyczącej transakcji określonej w art. 19 ustawy – Prawo przedsiębiorców. Przepis art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosi się do transakcji, których:

• drugą stroną jest inny przedsiębiorca, chodzi tu zatem o umowę zawieraną między przedsiębiorcami wykonującymi działalność gospodarczą,
• jednorazowa wartość, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15.000 zł.
  
  

Oznacza to, że rolnicy, którzy prowadzą wyłącznie działalność wytwórczą w rolnictwie w zakresie upraw rolnych nie podlegają przepisom ustawy – Prawo przedsiębiorców, w związku z czym nie podlegają wpisowi do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, jak również do Krajowego Rejestru Sądowego. Zatem nie ma do nich zastosowania również limit transakcji bezgotówkowych, wynikający z art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W tym miejscu należy wskazać, że rolnik może jednak prowadzić również działalność gospodarczą, w której limit 15 000 zł odnoszący się do pojedynczej transakcji wynikający z art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych znajdzie zastosowanie. Ograniczenia w płatnościach gotówką dotyczą jednak wyłącznie takich transakcji – jak już wskazano powyżej – które prowadzone są między przedsiębiorcami.

Tak więc, aby konieczne były płatności za pośrednictwem rachunków płatniczych, rolnik musi być w danym przypadku uznany za przedsiębiorcę. Może to dotyczyć działalności, takich jak np.: świadczenie usług rolniczych na rzecz przedsiębiorców, sprzedaż towarów (np. paszy, nawozów, maszyn rolniczych) na wsi na rzecz przedsiębiorców, przerobu i sprzedaży produktów rolniczych przetwarzanych przemysłowo – własnych lub nabywanych od innych rolników.

Zatem, jeżeli rolnik prowadzi jednocześnie działalność gospodarczą, to przy przyjmowaniu lub przekazywaniu płatności z tytułu przeprowadzanych z nim transakcji należy ustalić, czego dotyczy zapłata i w jakiej roli w danej transakcji rolnik występuje.

W niniejszej sprawie rolnicy prowadzą działalność wytwórczą w rolnictwie w zakresie upraw rolnych, a zapłata dokonywana na ich rzecz przez Wnioskodawcę z tytułu przeprowadzanych transakcji dotyczy kupna zboża.

Wobec powyższego należy wskazać, że przepisy art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie będą miały zastosowania w odniesieniu do dokonywania płatności na rzecz rolników będących dostawcami Wnioskodawcy z uwagi na to, że rolnicy (osoby, z którymi są dokonywane transakcje) – nawet jeżeli prowadzą dodatkowo działalność gospodarczą – są podmiotami niewystępującymi w tych transakcjach jako przedsiębiorcy.

Zatem zapłata wynagrodzenia rolnikom w gotówce czy przelewem, bez względu na jej wartość w całości będzie zaliczana do kosztów uzyskania przychodów (przy spełnieniu warunków wynikających z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Reasumując – Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki, za które dokonuje zapłaty na rzecz rolnika nieposiadającego rachunku zamieszczonego w wykazie VAT, tzw. „białej liście” i jednocześnie nieprowadzącego działalności gospodarczej.

Ponadto Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki (zakupy od rolnika), za które dokonuje zapłaty na rzecz rolnika nieposiadającego rachunku zamieszczonego w wykazie VAT, tzw. „białej liście” i jednocześnie prowadzącego działalność gospodarczą (widnieje w CEiDG).

Jednocześnie Wnioskodawca, identyfikując transakcję jako dokonanie zakupu od rolnika (który równolegle prowadzi działalność gospodarczą i widnieje w CEiDG), może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione w ramach tej transakcji niezależnie od wielkości transakcji (do 15 tys. zł i powyżej 15 tys. zł).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.