2020.12.29 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-3.4012.619.2020.1.DS
z 29 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 października 2020 r. (data wpływu 28 października 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania za czynność opodatkowaną transakcji przy użyciu kart paliwowych, oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawianych przez Stacje paliw, dokumentujących sprzedaż paliw na rzecz Wnioskodawcy, sprzedawanych następnie klientom Spółki - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 października 2020 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania za czynność opodatkowaną transakcji przy użyciu kart paliwowych, oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawianych przez Stacje paliw, dokumentujących sprzedaż paliw na rzecz Wnioskodawcy, sprzedawanych następnie klientom Spółki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

A Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest rezydentem podatkowym podlegającym opodatkowaniu od całości swoich dochodów na terytorium Polski, posiadającym status podatnika VAT czynnego. W zakresie podatku od towarów i usług z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej rozlicza się z organem podatkowym za okresy miesięczne i korzysta z prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Dodatkowo Spółka jest zarejestrowana wyłącznie do celów podatku VAT na terenie 19 (dziewiętnastu) innych niż Polska państw należących do Unii Europejskiej, nie posiadając przy tym siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności w tych krajach. Jednocześnie niniejszy wniosek dotyczy działalności opodatkowanej na obszarze Polski.

W celu prowadzenia działalności Wnioskodawca posiada wymagane koncesje na sprzedaż paliw, wydane przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki:

koncesję na sprzedaż paliwa, której przedmiot stanowi działalność gospodarcza w zakresie obrotu:
- gazem płynnym (LPG) o kodach CN 2711 12, 2711 13, 2711 19 00, z wyłączeniem mieszanin, propan-butanu uzyskiwanych w procesach uzdatniania płynów złożowych;
- olejami napędowymi o kodach CN 2710 19 43, 2710 20 11;
- benzynami silnikowymi o kodach CN 2710 12 45, 2710 12 49;
  1. bez wykorzystania infrastruktury technicznej eksploatowanej przez Koncesjonariusza,
  2. oraz na zasadzie pośrednictwa w sprzedaży przy wykorzystaniu kart paliwowych oznakowanych logo (…) oraz innych kart serwisowych akceptowanych przez Koncesjonariusza w ramach zawartych umów co-brandingu.
koncesję na sprzedaż paliwa, której przedmiot stanowi działalność gospodarcza w zakresie obrotu:
- olejami napędowymi o kodach CN 2710 19 43, 2710 20 11,
  1. przy wykorzystaniu zbiorników paliw ciekłych, w ramach programów kart paliwowych oznakowanych logo (…) oraz innych kart serwisowych akceptowanych przez Koncesjonariusza w zakresie zawartych umów co-brandingu.

Wnioskodawca będący jednym z liderów na rynku kart paliwowych, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży określonych towarów i usług wykorzystywanych w branży transportowej, ściśle związanych z eksploatacją pojazdów. Sprzedaż odbywa się na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą (dalej: „Klienci” lub „Klienci (…)”), z którymi uprzednio zawarto umowy dostawy i zlecenia. Transakcje przeprowadzane są przy użyciu karty paliwowej, której emitentem i właścicielem jest Wnioskodawca (dalej: „Karta (…)”). Karta (…) umożliwia bezgotówkowe nabywanie towarów w postaci przede wszystkim paliwa, adblue, czy też akcesoriów samochodowych oraz usług takich jak np. myjnia samochodowa, a także innych usług, w tym usług przejazdu płatnymi drogami, czy usług parkingowych. Zakres towarów i usług sprzedawanych przy użyciu Karty (…), jest więc ściśle określony i dotyczy on eksploatacji samochodu.

Istota karty paliwowej sprowadza się tym samym do umożliwienia Klientom Spółki nabywania powyższych towarów i usług. Nadrzędną funkcją Karty (…) w procesie sprzedaży jest rejestracja oraz ewidencja transakcji, a także właściwa identyfikacja posługującego się tą kartą Klienta (…). Karta (…) jest przypisana do konkretnego samochodu danego Klienta, poprzez jej powiązanie z określonym numerem rejestracyjnym samochodu. Karta paliwowa (…) ze względu na swoją funkcję, zakres zastosowania oraz sposób użytkowania, nie stanowi karty płatniczej, czy kredytowej i nie służy wykonywaniu transakcji płatniczych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (tj. Dz. U. z 2020 r. poz. 794). Wnioskodawca jest uprawniony do pobierania opłaty za Kartę (…), która została przekazana Klientowi, jeśli nie dokonał choć jeden raz zakupu towarów lub usług przez okres 1 miesiąca od dnia przekazania Karty (…), w związku z powyższym za kartę mogą być pobierane opłaty.

Zaimplementowany schemat transakcyjny pozwala na wydanie klientowi towaru lub świadczenie usługi przez stację paliw (dalej: „Stacja paliw” lub „Stacja partnerska”), będącą partnerem Wnioskodawcy. W przyjętym modelu sprzedaży ewidencjonowanej za pośrednictwem kart paliwowych istotnym jest zatem, że fizycznego wydania towarów oraz świadczenia usług dokonują partnerzy Wnioskodawcy w jego imieniu i na jego rachunek, tj. Stacje paliw lub dedykowane punkty serwisowe, z którymi Wnioskodawca zawarł odrębne umowy w zakresie dostawy towarów, bądź świadczenie usług. Zatem ilość stacji partnerskich lub innych punktów serwisowych, jest ściśle ograniczona i zależna od tego, czy Spółka zawarła stosowną umowę z konkretną Stacją paliw, czy danym punktem serwisowym. Wnioskodawca nie posiada przy tym własnej sieci stacji paliw, ani własnych punktów serwisowych.

Działalność gospodarcza opiera się zatem na transakcjach łańcuchowych, których zasady i mechanizmy zostały wdrożone w wykorzystywanym modelu sprzedaży dokonywanej przez Spółkę na rzecz Klientów (…), odbywającej się z udziałem Stacji paliw (lub innych punktów serwisowych). Otóż w pierwszej kolejności Wnioskodawca zawiera umowy ze Stacjami paliw w zakresie dostawy paliwa (oraz innych towarów i usług), przez co formalnie paliwo w pierwszym etapie łańcucha jest sprzedawane przez Stację paliw na rzecz Wnioskodawcy. Jednocześnie paliwo fizycznie jest wydawane bezpośrednio Klientowi Wnioskodawcy, za uprzednim okazaniem Karty (…), wyemitowanej oraz przekazanej temu Klientowi przez Wnioskodawcę.

Stacja paliw, z którą Wnioskodawca zawarł umowę wyposażona jest w urządzenie z czytnikiem, które po wprowadzeniu okazanej przez Klienta Karty (…), umożliwia rejestrację transakcji sprzedaży. Na drugim etapie łańcucha dochodzi zatem do sprzedaży przez Wnioskodawcę paliwa wcześniej kupionego od stacji partnerskiej, na rzecz Klienta (…), który korzysta z Karty (…).

Dla Stacji paliw stroną umowy jest Spółka, która jest niezbędnym ogniwem w łańcuchu, warunkującym następnie sprzedaż na rzecz Klienta. Podobnie dla Klienta, stroną transakcji, na podstawie zawartej umowy jest wyłącznie Wnioskodawca. Wskutek użycia Karty (…) przez Klienta, Wnioskodawca otrzymuje za pośrednictwem systemu teleinformatycznego wszelkie dane dotyczące zakupów oraz dane Klientów dokonujących zakupów.

Na podstawie dokonanych transakcji, Stacja paliw wystawia na Wnioskodawcę fakturę zbiorczą, obejmującą wszystkie zarejestrowane w danym okresie transakcje dokonane przy użyciu Karty (…). Wnioskodawca z kolei z tytułu tych nabyć, stanowiących następnie sprzedaż dla klientów Spółki, dwa razy w miesiącu wystawia fakturę zbiorczą na rzecz swoich klientów (okres rozliczeniowy trwa od 1 do 15 dnia miesiąca kalendarzowego i od 16 do ostatniego dnia miesiąca kalendarzowego).

W związku z faktem, że dostawa towaru odbywa się na terytorium kraju, partnerskie Stacje paliw wystawiając faktury za dostawę paliwa (lub innych towarów i usług) na rzecz Wnioskodawcy naliczają podatek VAT, zgodnie z obowiązującą stawką dla danego towaru (lub usługi), kwota podatku wykazana na fakturach wystawionych przez Stacje paliw stanowi dla Wnioskodawcy podatek naliczony. Następnie, Spółka wystawiając faktury z tytułu sprzedaży tego towaru na rzecz swoich Klientów korzystających z Karty (…), wykazuje podatek należny, który tym samym stanowi podatek naliczony dla tych Klientów. Co istotne, faktury VAT dokumentują wyłącznie wartość towarów i usług faktycznie nabytych, a nie np. ich szacowaną wartość.

Zasadniczo płatność może być realizowana przez Klientów (…) w jednym z dwóch modeli: płatności po wystawieniu faktury lub przedpłaty.

Poszczególni Klienci Wnioskodawcy jeśli zdecydują się zwrócić do Spółki o możliwość zapłaty po wystawieniu faktury wraz z przyznaniem określonego limitu obowiązującego w danym okresie rozliczeniowym (tj. w cyklu dotyczącym okresu 1-15 dnia każdego miesiąca oraz drugiego cyklu dotyczącego okresu 16-28/30/31 dnia każdego miesiąca). są szczegółowo weryfikowani przez wewnętrzny dział ryzyka w oparciu o wewnętrzną procedurę, gdzie w ramach procesu sprawdzane jest m.in:

jego zadłużenie w ogólnodostępnych bazach,

weryfikowane są zaświadczenia o niezaleganiu w opłacaniu podatków,

data rozpoczęcia działalności gospodarczej,

liczba samochodów ciężarowych wykorzystywanych w działalności,

posiadanie aktywów własnych mogących potencjalnie stanowić zabezpieczenie rzeczowe,

czy spółka należy do innych podmiotów prawnych (grupy kapitałowej),

informacje w zakresie danych finansowych (pełne sprawozdanie finansowe za ostatni rok, kwartał, sprawozdanie F-01 itp.) na podstawie których oceniany jest standing finansowy podmiotu.

W oparciu o przeprowadzoną analizę, dany Klient kwalifikowany jest do odpowiedniej grupy ryzyka, na podstawie której podejmowana jest decyzja o nadaniu limitu we wspomnianych okresach rozliczeniowych, w całości, w części lub następuje odmowa - w sytuacji odmowy dany podmiot chcąc posiadać limit zobowiązany jest dostarczyć zabezpieczenie w formie akceptowalnej przez emitenta (poręczenie osoby fizycznej lub prawnej, zastaw na środku transportu, hipoteka, gwarancja bankowa, kaucja).

Termin płatności w takiej sytuacji (tj. w sytuacji płatności dokonywanych po wystawieniu faktury za okres 1-15 dnia każdego miesiąca, a następnie za okres 16-28/30/31 dnia każdego miesiąca), wynosi 14 dni od momentu wystawienia faktury umieszczanej w panelu Klienta, który stanowi indywidualną informacyjną przestrzeń Klienta, obsługiwaną w interfejsie internetowym systemu obsługującego Karty (…). Wejście w panel Klienta odbywa się po rejestracji na stronie internetowej oraz po procedurze autoryzacji (zalogowaniu). Przyjęte rozwiązanie pozwala na wygodne oraz efektywne rozliczanie transakcji oraz prezentacje w jednym miejscu dla klienta takich informacji jak wszystkie jego transakcje, wystawionych faktur, opłaconych zobowiązań aktualnego salda i innych niezbędnych informacji.

Jednocześnie Spółka ma prawo jednostronnie zmienić termin zapłaty, powiadomiwszy Klienta, według swego wyboru, na piśmie, poprzez panel Klienta lub na adres poczty elektronicznej podany w panelu Klienta zgodnie z Ogólnymi Warunkami Dostaw i Usług. Termin zapłaty nie może być skrócony poniżej 7 dni.

Nieuregulowanie należności przez Klienta w terminie powoduje naliczanie odsetek za opóźnienie oraz blokadę karty.

Odnosząc się do trybu płatności przed dokonaniem transakcji i tym samym przed wystawieniem faktury (tj. przedpłaty), Klient jest zobowiązany do uiszczenia należności w wysokości przewidywanego obrotu dotyczącego zakupu towarów lub usług na rachunek bankowy Wnioskodawcy.

Wnioskodawca ponadto sprzedaje na rzecz Klientów towary i usługi po własnej cenie. Cena paliwa nie jest zatem standardową ceną obowiązującą na danej Stacji paliw. Ceny oferowane przez Stacje partnerskie nie obowiązują tym samym Klientów Wnioskodawcy. Powyższe spowodowane jest faktem, iż Wnioskodawca ze względu na wysoki wolumen nabyć, ma możliwość negocjowania ceny towarów i usług kupowanych od Stacji partnerskich, co w efekcie przekłada się na ceny oferowane Klientom (…). Cena, jaką płaci Klient, ustalana jest przez Wnioskodawcę poprzez przypisanie konkretnego Klienta do określonej taryfy, stanowiącej cennik, który obowiązuje tego Klienta. Cena uzależniona jest jednocześnie od szeregu czynników - m.in. umiejscowienia Stacji partnerskiej, cen hurtowych, ilości towarów/usług nabywanych przez danego Klienta, całokształtu (w tym np. stażu) współpracy między Wnioskodawcą, a Klientem, a także od ogólnego potencjału tego Klienta (w tym mi.in. ilości samochodów, rodzaju taboru). Ponadto Wnioskodawca jest uprawniony zaoferować Klientom (…) dodatkowy rabat w stosunku do cen standardowych. Taka sytuacja ma miejsce podczas organizowania różnego rodzaju akcji marketingowych, promocyjnych czy przedsięwzięć mających na celu wynagrodzić najbardziej lojalnych Klientów (…), czy też pozyskanie nowych Klientów. Wysokość ewentualnego dodatkowego rabatu ustalana jest przez Wnioskodawcę indywidualnie z każdym Klientem.

Co istotne, Wnioskodawca negocjuje ze Stacjami partnerskimi nie tylko ceny, ale także zakres asortymentu oraz punkty, w których będzie on oferowany. Nie jest zatem możliwe, aby klient nabył dowolny towar lub usługę, w dowolnym miejscu oraz w dowolnym czasie. Możliwe jest wyłącznie nabycie asortymentu oferowanego przez Wnioskodawcę w czasie obowiązywania umowy z danym Klientem, na Stacjach paliw (oraz innych punktach serwisowych), z którymi Spółka zawarła stosowną umowę. Wnioskodawca może również jednostronnie usunąć daną Stację partnerską lub inny punkt serwisowy z listy autoryzowanych dostawców, od których możliwe jest nabycie towarów lub usług przy wykorzystaniu Karty (…). Możliwe jest również zrezygnowanie ze sprzedaży poszczególnych towarów lub usług, w oparciu o jednostronną decyzję biznesową Wnioskodawcy, co w efekcie skutkuje brakiem możliwości nabycia tych towarów lub usług przez Klienta. O powyższych czynnikach w realny sposób decyduje więc Wnioskodawca.

Dodatkowo Wnioskodawca ponosi odpowiedzialność za świadczenia związane z Kartą (…), w tym przede wszystkim odpowiada za jakość sprzedawanych towarów oraz usług, a wszelkie reklamacje są do niego kierowane bezpośrednio przez Klientów. W umowie wskazuje się dodatkowo odpowiedzialność Wnioskodawcy do wysokości strat, jakie poniósł Klient. Ponadto, możliwe jest wskazanie konkretnej kwoty, do której obowiązuje odpowiedzialność Wnioskodawcy. Zgodnie z przyjętymi warunkami umownymi, jeżeli Klient (…) ma zastrzeżenia co do jakości lub ilości towaru lub usług otrzymanych od Wnioskodawcy, wówczas może on zgłosić Wnioskodawcy reklamację. Spółka jest z kolei zobowiązana do rozpatrzenia reklamacji na piśmie w terminie 30 (trzydziestu) dni od dnia otrzymania reklamacji, zaś decyzja w przedmiocie jej uznania jest decyzją podejmowaną przez Wnioskodawcę.

Ponadto, Wnioskodawca w przypadku niewykonywania lub nienależytego wykonywania umowy przez Klientów (…), ma możliwość egzekwowania stosowania się przez nich do obowiązujących zapisów umownych. Otóż Spółka ma prawo dokonać blokady w zakresie nabywania przez Klientów usług lub towarów (wszystkich lub niektórych) lub blokady Kart (…) (wszystkich lub niektórych). Karta (…) zawiera mechanizm blokowania co oznacza, że zastosowanie tego mechanizmu uprawnia Spółkę do nie dokonywania dostawy towarów i/lub nie świadczenia usług na rzecz Klienta, co w szczególności oznacza, że Wnioskodawca nie wyraża zgody na wydawanie Klientowi towarów ani świadczenia usług na jego rzecz. Wnioskodawca posiada takie uprawnienie m.in. w następujących wypadkach:

jeżeli wartość nabytych i jeszcze nieopłaconych przez Klienta osiągnie limit transakcji;

jeżeli Klient opóźni się w zapłaceniu faktury;

jeżeli Klient nie wykonuje lub wykonuje nienależycie umowy.

Blokada karty przez Spółkę jest również możliwa w przypadku znacznego pogorszenia sytuacji majątkowej Klienta, co wiązałoby się z uzasadnioną wątpliwością co do wykonania przez niego zobowiązań wynikających z umowy

Karty zablokowane znajdują się w wykazie zablokowanych Kart (…), o którym to wykazie zostają poinformowane Stacje partnerskie (oraz inne punkty usługowe).

Wnioskodawca uprawniony jest również do wprowadzenia limitu transakcji, które mogą zostać dokonane w ciągu doby oraz w okresie rozliczeniowym przez danego Klienta. Limit ten w szczególności dotyczy ilości litrów paliwa, jaką Klient (…) może nabyć od Wnioskodawcy, w stosunku do każdej Karty otrzymanej od Spółki. Co istotne, Wnioskodawca ma prawo jednostronnie zmienić limity na Kartę powiadomiwszy Klienta na piśmie, poprzez panel Klienta lub na adres poczty elektronicznej podany w panelu Klienta.

Podsumowując punktowo powyższy opis stanu faktycznego, istotne znaczenie mają w szczególności następujące okoliczności sprawy:

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT, podobnie jak Stacje partnerskie;
Wnioskodawca posiada koncesję na obrót paliwami, podobnie jak Stacje partnerskie;
Karta (…) nie stanowi karty płatniczej, czy kredytowej i nie służy wykonywaniu transakcji płatniczych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (tj. Dz. U. z 2020 r. poz. 794);
Karta (…) jest przypisana do konkretnego numeru rejestracyjnego samochodu danego klienta, przez co krąg podmiotów uprawnionych do nabywania towarów oraz usług przy użyciu Karty (…), jest ściśle ograniczony;
Wnioskodawca umożliwia Klientom bezgotówkowe nabywanie lub korzystanie z dostaw i usług związanych z eksploatacją pojazdu;
Fizycznego wydania paliwa (oraz innych towarów) na rzecz Klientów (…) dokonują Stacje partnerskie w imieniu i na rachunek Wnioskodawcy (transakcje łańcuchowe);
Karta (…) po wydaniu Klientowi pozostaje własnością Wnioskodawcy;
Zasady współpracy pomiędzy Wnioskodawcą, a Klientem (…) uzgadniane są niezależnie od umowy Wnioskodawcy ze Stacjami paliw;
Wnioskodawca, a nie Stacje partnerskie, posiada dane dotyczące posiadaczy Kart (Klientów (…)) i dokonywanych przez nich transakcji;
Wnioskodawca jest na bieżąco informowany poprzez system teleinformatyczny o zawartych przez Klientów (…) transakcjach i w razie potrzeby może do niej nie dopuścić np. poprzez zablokowanie karty;
Wnioskodawca z tytułu sprzedaży dla klientów Spółki, przyjął okres rozliczeniowy od 1 do 15 dnia miesiąca kalendarzowego i od 16 do ostatniego dnia miesiąca kalendarzowego, zaś faktury wystawiane są cyklicznie, tj. dwa razy w miesiącu wystawia fakturę zbiorczą na rzecz swoich klientów;
Faktury VAT wystawione przez Wnioskodawcę obejmują faktyczną wartość towarów i usług, a nie np. ich szacowaną wartość;
Zgodnie z przyjętą zasadą, termin zapłaty za fakturę wystawioną przez Wnioskodawcę wynosi 14 dni (lub płatność następuje przed wystawieniem faktury). Jednocześnie Spółka ma prawo jednostronnie zmienić termin zapłaty, powiadomiwszy Klienta, według swego wyboru, na piśmie, poprzez panel Klienta lub na adres poczty elektronicznej podany w panelu Klienta zgodnie z Ogólnymi Warunkami Dostaw i Usług. Termin zapłaty nie może być skrócony poniżej 7 dni,
Wnioskodawca negocjuje warunki współpracy ze Sprzedawcami w zakresie rodzaju towarów i usług (ściśle związanych z eksploatacją samochodu), które mogą być nabywane przy użyciu kart (…), punktów w których będą one dostępne, jak również negocjuje ich ceny;
Ceny paliwa (oraz innych towarów i usług) stosowane przez Wnioskodawcę wobec Klientów (…) różnią się od cen stosowanych przez Stacje paliw dla Spółki, a Klientów obowiązuje wyłącznie cena oferowana przez Wnioskodawcę;
Ceny paliwa (oraz innych towarów oraz usług) na Stacjach partnerskich dla poszczególnych Klientów (…) różnią się w zależności od przypisania tego Klienta do danej kategorii oraz od ewentualnego rabatu przyznanego przez Wnioskodawcę;
Zakup towarów i usług na stacjach paliw zdeterminowany jest użyciem Karty (…) przez Klienta (…);
Liczba transakcji, które mogą zostać dokonane w ciągu doby lub w okresie rozliczeniowym na stacji paliw przez Klienta, jest ograniczona przez Wnioskodawcę (jest ustanowiony limit takich transakcji);
Limit transakcji może zostać zmieniony jednostronnie przez Wnioskodawcę;
Wnioskodawca ma możliwość niedopuszczenia do sprzedaży towaru lub świadczenia usług poprzez zablokowanie karty;
Wnioskodawca ponosi odpowiedzialność za świadczenia związane z kartą, w tym prawo własności dostarczonego paliwa (oraz innych towarów);
Wnioskodawca ponosi odpowiedzialność w szczególności za jakość dostarczanych towarów oraz świadczonych usług;
Wnioskodawca, a nie Stacja partnerska przyjmuje reklamacje dotyczące zawartych transakcji oraz wydaje decyzje w przedmiocie ich uznania (lub nie uznania);
Wnioskodawca ustala dostępność Stacji partnerskich oraz innych punktów serwisowych, na których można wykorzystać Kartę (…), tj. ustala dla Klientów miejsca dostawy towarów/usług;
Wnioskodawca może jednostronnie usunąć daną Stację partnerską lub inny punkt serwisowy z listy autoryzowanych dostawców, od których możliwe jest nabycie towarów lub usług przy wykorzystaniu Karty (…). Możliwe jest również zrezygnowanie ze sprzedaży poszczególnych towarów lub usług, w oparciu o jednostronną decyzję biznesową Wnioskodawcy, co w efekcie skutkuje brakiem możliwości nabycia tych towarów lub usług przez Klienta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy transakcje opisane powyżej realizowane przez Wnioskodawcę i przy użyciu kart paliwowych stanowią podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT odpłatną dostawę towarów (paliwa) dokonywaną przez Wnioskodawcę na rzecz Klientów, w rozumieniu art. 5 i art. 7 ustawy o podatku VAT?
Czy Wnioskodawca jest uprawniony do odliczania podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawianych na jego rzecz przez Stacje paliw, dokumentujących sprzedaż paliw na rzecz Wnioskodawcy, sprzedawanych następnie Klientom Spółki?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Transakcje opisane powyżej realizowane przez Wnioskodawcę i przy użyciu kart paliwowych stanowią podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT odpłatną dostawę towarów (paliwa) dokonywaną przez Wnioskodawcę na rzecz Klientów, w rozumieniu art. 5 i art. 7 ustawy o podatku VAT.
Wnioskodawca jest uprawniony do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych na jego rzecz przez Stacje paliw, dokumentujących sprzedaż paliw na rzecz Wnioskodawcy, sprzedawanych następnie Klientom Spółki.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania numer 1:

Zdaniem Wnioskodawcy, transakcje opisane we wniosku należy uznać za odpłatne dostawy towarów na terytorium kraju, realizowane na zasadach transakcji łańcuchowych, podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.) (dalej: „ustawa”). opodatkowaniu VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary - na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części a także wszelkie postacie energii.

Ponadto, zgodnie z treścią art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7(…).

Transakcja łańcuchowa z kolei stanowi schemat, w którym bierze udział kilku kontrahentów w taki sposób, że towar wysyłany jest bezpośrednio przez pierwszego uczestnika tej transakcji. na rzecz ostatniego z podmiotów występujących w omawianym modelu. Można zatem przyjąć, że jest to dostawa tego samego towaru, przy czym każdy z podmiotów występujących w transakcji w roli sprzedawcy, rozpoznaje dostawę wspomnianego towaru na rzecz kolejnego w łańcuchu ogniwa (podatnika). Jest to więc przyjęcie swoistej fikcji prawnej opartej na założeniu, że w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Mając na uwadze powyższe, warunkiem koniecznym do zaistnienia transakcji łańcuchowej jest to, że towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmioty pośredniczące w ogóle nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy. W odniesieniu do powyższego, każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji, na którego następuje przeniesienie prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel, powinien posiadać praktyczną kontrolę nad tym towarem, możliwość korzystania z niego oraz ustalenia warunków takiego korzystania. Powyższe elementy świadczą bowiem o władztwie o charakterze ekonomicznym nad towarem. Kluczowe jest zatem wypełnienia treści art. 7 ust 1 ustawy przez każdego z podatników dokonujących sprzedaży w łańcuchu transakcyjnym.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że tego rodzaju transakcja ma miejsce w omawianej sytuacji, co wynika przede wszystkim z art. 7 ustawy, z dorobku doktryny oraz orzecznictwa sądów krajowych oraz orzecznictwa TSUE, które niejednokrotnie odnosiło się do zagadnienia transakcji łańcuchowych (o czym szerzej poniżej). Jak już nadmieniono, klasyfikacja danej transakcji w zakresie uznania jej za dostawę towarów, zależna jest od zaistnienia elementu przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, co w praktyce oznacza możliwość sprawowania praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania. W odniesieniu do transakcji, w których wykorzystuje się karty paliwowe przyjęto, że aby uznać dostawy na szczeblu podmiotów będących pośrednikami (lub jednego podmiotu), między stacją paliw a klientem końcowym, należy w pierwszej kolejności ustalić, czy podatnicy pośredniczący (lub jeden podatnik) mieli rzeczywisty wpływ na ukształtowanie warunków i przebieg omawianej transakcji.

W okolicznościach niniejszego wniosku należy wskazać na orzeczenie TSUE z 6 lutego 2003 r. w sprawie C-185/01 (Auto Lease Holland BV), którego tezy mają istotne znaczenie dla analizy przedmiotowej sprawy. W orzeczeniu Trybunał podkreślił, że pojęcie „dostawa towarów” należy interpretować jako przeniesienie prawa do dysponowania majątkiem rzeczowym jak właściciel, nawet jeśli nie występuje przeniesienie prawa własności tego majątku w sensie prawnym. Przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel nie musi wiązać się z cywilnoprawnym przeniesieniem własności, lecz polega na przeniesieniu władztwa ekonomicznego (rozporządzanie, dysponowanie, posiadanie) nad towarami. W punkcie 32 swojego uzasadnienia Trybunał stwierdził, że „z literalnego brzmienia przepisu wynika wprost, że „dostawa towarów” nie odnosi się do przeniesienia własności, przewidzianego wewnętrznymi przepisami państw członkowskich. Jednocześnie podkreślił, że pojęcie to należy rozumieć w ten sposób, iż obejmuje swoim zakresem każde przeniesienie aktywów materialnych przez jedną stronę w ten sposób, że uprawnia to drugą stronę takiej transakcji do faktycznego rozporządzania tą rzeczą, na takich prawach jakby był właścicielem”.

Powyższe zaakceptowano również w wyroku TSUE z dnia 15 maja 2019 r. w sprawie C-235/18 Vega International Car Transport and Logistic - Trading GmbH dotyczącym zasad opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji przeprowadzanych przy użyciu kart paliwowych. Trybunał stwierdził, że rozważania przedstawione w orzeczeniu C-185/01 w odniesieniu do art. 5 ust. 1 szóstej dyrektywy znajdują zastosowanie do okoliczności niniejszej sprawy w odniesieniu do wykładni pojęcia „dostawy towarów” w rozumieniu art. 14 ust. 1 dyrektywy 2006/112. Należy zatem zbadać, czy dostawcy paliw faktycznie przenieśli na Vega International lub Vega Poland uprawnienie do dysponowania paliwem jak właściciel.

Mając na uwadze powołane orzecznictwo Trybunału oraz reasumując wcześniejsze spostrzeżenia, w celu określenia statusu podatkowego danej czynności każdorazowo należy dokonać analizy istotnych postanowień umowy zawartej pomiędzy stronami. W odniesieniu do możliwości zakwalifikowania opisanych transakcji z udziałem kart jako transakcji (dostaw) łańcuchowych, należy podkreślić, że warunkiem niezbędnym zaistnienia omawianego unormowania jest to, że towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmioty pośredniczące w ogóle nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy. Zasada ta bazuje na konstrukcji opartej na fikcji prawnej, zgodnie z którą - dla potrzeb VAT - przyjmuje się, że dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, mimo że wydanie towaru ma miejsce tylko raz. W kontekście powyższego kluczowe jest uznanie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli - w istocie - przeniesienie (uznanie, że dokonało się takie przeniesienie) praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania. W przypadku zatem, gdy kolejny w łańcuchu podmiot (pośrednik) ma prawo do kształtowania ceny towaru, warunków jego nabycia, a ponadto obciążony jest ponoszeniem obowiązków reklamacyjnych w stosunku do np. wadliwego towaru, to uznać należy, że podmiot taki posiada prawo do faktycznego rozporządzania rzeczą jak właściciel).

Ponadto, należy zauważyć, iż w ramach zakończonych 15 września 2019 r. konsultacji podatkowych Ministerstwo Finansów opracowało i przekazało do konsultacji przykładowy katalog kryteriów, które pomagają wyjaśnić zależność pomiędzy emitentem karty paliwowej a jej użytkownikiem.

Zdaniem Ministerstwa, jeżeli dany operator kart paliwowych spełnia poniżej wskazane kryteria, wówczas możliwe będzie odliczanie VAT za jego pośrednictwem, a są to m.in.:

odpowiedzialność za wady nabywanych produktów;

wpływ na kształtowanie ceny towaru nabywanego przez korzystającego, udzielanie rabatów (upustów);

ustalanie warunków finansowych i rozliczeń;

wpływ na częstotliwość i miejsce korzystania z kart paliwowych;

blokowanie karty np. w przypadku pojawiającego się zadłużenia.

Odnosząc się do powyższego (wskazówki TSUE oraz Ministerstwa Finansów), Wnioskodawca wskazuje, iż z omawianego stanu faktycznego wynika m.in., że:

bierze udział w kształtowaniu ceny towaru nabywanego przez swoich klientów za pomocą kart paliwowych;

odpowiada za jakość sprzedawanych towarów i usług oraz rozpatruje wszelkie reklamacje w tym zakresie;

uczestniczy w ustalaniu warunków finansowych i rozliczeń transakcji, które zawierać będą jego klienci za pomocą kart paliwowych;

ustala z klientem każdorazowo w jakim kraju dany klient będzie korzystał z wydanej karty paliwowej;

Klient może korzystać z Karty wyłącznie w czasie obowiązywania umowy, w punktach, z którymi Wnioskodawca zawarł stosowną umowę oraz w zakresie asortymentu oferowanego przez Wnioskodawcę;

ma możliwość bezpośredniej blokady wydanych kart paliwowych np. w przypadku ich zgubienia lub powstania zadłużenia.

Jeżeli zatem z zawartych postanowień wynika, że drugi w łańcuchu podmiot (pośrednik) ma wpływ na wspomniane wyżej istotne elementy kształtujące obrót danym towarem, to wówczas należy uznać, że rozporządza on daną rzeczą jak właściciel, czyli jest czynną stroną transakcji, w ramach której kolejna w szeregu dostawa na rzecz nabywcy będzie dokonana (uznana za dokonaną) przez niego.

Powyższe wytyczne mają swoje wyraźne odzwierciedlenie w utartej linii orzeczniczej, która na chwilę obecną nie przysparza wątpliwości w zakresie sposobu interpretowania zasad regulujących transakcje łańcuchowe w zakresie podatku VAT.

Przykładem jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 września 2017 r., sygn. I FSK 2237/15, w którym wskazano, że „(...) dla uznania transakcji jako transakcji łańcuchowej, istotne jest ustalenie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel. Nie jest przy tym konieczne, aby towar został wydany fizycznie „pierwszemu nabywcy”, lecz aby każdy z nabywców uczestniczących w „łańcuchu dostaw” miał wpływ na istotne elementy transakcji i aby następnie rozporządził daną rzeczą jak właściciel, czyli był czynną stroną transakcji, w ramach której kolejna w szeregu dostawa, tj. dostawa na rzecz nabywcy, będzie dokonana (uznana za dokonaną) przez niego. Dostawa łańcuchowa nie oznacza faktycznego wydania towaru na każdym etapie łańcucha, ani nie musi oznaczać, że podmiot uznany za rozporządzający powinien rzeczywiście rozporządzać rzeczą w tym znaczeniu, że przykładowo winien być świadomy wszystkich czynności związanych z dysponowaniem towarem, tj. np. kiedy i kto faktycznie obraca (obracał) towarem”.

Ponadto w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 października 2014 r., sygn. I FSK 1478/13, podkreślono, że „Dla uznania transakcji jako transakcji łańcuchowej, istotne jest stwierdzenie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli - w istocie - przeniesienie praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania. W przypadku zatem, gdy kolejny w łańcuchu podmiot ma prawo do kształtowania ceny towaru, warunków jego nabycia, ale także przykładowo obciążony zostaje ponoszeniem obowiązków reklamacyjnych w stosunku do np. wadliwego towaru, to uznać należy, że podmiot taki posiada prawo do faktycznego rozporządzania rzeczą jak właściciel. W tym kontekście znaczenie mają zarówno postanowienia umowne pomiędzy dostawcą paliwa i podmiotem udostępniającym karty oraz pomiędzy podmiotem udostępniającym karty a końcowym odbiorcą towaru. W szczególności istotne jest to jaki wpływ na transakcję będzie miał podmiot udostępniający karty. Jeżeli z treści umów wynika, że podmiot ten będzie miał wpływ na istotne elementy transakcji, to wówczas należy uznać, iż rozporządza on daną rzeczą jak właściciel, czyli jest czynną stroną transakcji, w ramach której kolejna w szeregu dostawa, tj. dostawa na rzecz nabywcy, będzie dokonana (uznana za dokonaną) przez niego. Jednocześnie należy mieć na względzie, że dostawa łańcuchowa nie oznacza faktycznego wydania towaru na każdym etapie łańcucha, ani nie musi oznaczać, iż podmiot uznany za rozporządzający powinien rzeczywiście rozporządzać rzeczą w tym znaczeniu, iż przykładowo winien być świadomy wszystkich czynności związanych z dysponowaniem towarem, tj. np. kiedy i kto faktycznie obraca (obracał) towarem”.

Stanowisko Spółki, zgodnie z którym transakcja realizowana przez podmiot wydający karty paliwowe na wskazanych w niniejszym wniosku warunkach stanowi dostawę towarów znajduje potwierdzenie w wielu indywidualnych interpretacjach indywidualnych - przykładowo w interpretacjach o sygnaturach:

0111-KDIB3-1.4012.173.2020.2.KO;

0111-KDIB3-1.4012.481.2019.2.KO;

0111-KDIB3-1.4012.547.2019.2.KO;

0112-KDIL1-1.4012.258.2019.1.MW;

0112-KDIL1-2.4012.554.2019.2.PG;

0112-KDIL2-2.4012.280.2019.2.MŁ;

0112-KDIL3.4012.58.2020.1.LS;

0112-KDIL3.4012.199.2020.2.MŁ;

0113-KDIPT1-3.4012.166.2020.2.MJ;

0113-KDIPT1-3.4012.218.2020.1.MK;

0113-KDIPT1-3.4012.496.2019.3.MK;

0114-KDIP4.4012.368.2019.3.MP;

0114-KDIP4.4012.519.2019.2.KS;

0114-KDIP4.4012.520.2019.2.RK;

0114-KDIP4.4012.546.2019.2.IT;

0114-KDIP4-2.4012.9.2020.2.AS;

0114-KDIP4-3.4012.31 2020.3.EK;

0114-KDIP4-3.4012.78.2019.2.KM;

0114-KDIP4-3.4012.149.2020.2.KM;

W konsekwencji należy uznać, że transakcje dokonywane przez Spółkę przy wykorzystaniu kart paliwowych stanowią czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, tj. odpłatną dostawę towarów w myśl uregulowań art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 7 ust. 1 ustawy.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania numer 2:

Odnosząc się do prawa do odliczenia przez Wnioskodawcę VAT naliczonego wykazanego na fakturach otrzymywanych od Stacji paliw, Wnioskodawca jest zdania, że prawo do odliczenia w przypadku Spółki uzasadnia istnienie ścisłego związku z czynnościami opodatkowanymi, czyli z odsprzedażą paliwa w ramach transakcji łańcuchowej na rzecz Klientów.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego po stronie Spółki wynika z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.) (dalej: „ustawa”), zgodnie z którym w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi VAT przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W świetle przytoczonego przepisu, prawo podatnika do odliczenia podatku VAT wynikającego z faktur zakupowych, otrzymanych od dostawców nabywanych przez tego podatnika towarów i usług, uwarunkowane jest wykorzystaniem wspomnianych towarów i usług na potrzeby wykonywanych przez tego podatnika czynności opodatkowanych.

Katalog czynności podlegających opodatkowaniu VAT został określony w art. 5 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym czynnością opodatkowaną jest między innymi „odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju”.

W konsekwencji, jeżeli podatnik nabył towary, które będą podlegały dalszej odprzedaży (w ramach działalności tego podatnika, podlegającej VAT), bądź będą zużyte na potrzeby świadczonych przez tego podatnika usług, wówczas zachowane zostaje prawo do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony przy nabyciu tych towarów. Związek ten nabytych towarów z czynnościami opodatkowanymi tj. sposób wykorzystania, nie musi mieć wyłącznie charakteru bezpośredniego. Wystarczające jest, aby nabywane dobra były wykorzystane w celu, bądź w procesie świadczenia dostaw towarów lub usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, na gruncie opisanego zdarzenia, będzie on spełniał podstawowy warunek wynikający z art. 86 ust. 1 ustawy, uprawniający Spółkę do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony zapłacony przy nabyciu paliw od Stacji partnerskich, które następnie będą podlegały dalszej odsprzedaży. Jednocześnie w ocenie Wnioskodawcy, nie znajdą zastosowania ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego, o których mowa w art. 86a bądź art. 88 ustawy. Nabyte towary (paliwo) stanowią bowiem towary handlowe, które, jak już nadmieniono, będą przedmiotem dalszego obrotu dokonywanego przez Spółkę (odsprzedaż towarów w stanie nieprzetworzonym).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – na mocy art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zarówno dostawa towarów, jak i świadczenie usług mieszczą się w definicji sprzedaży, określonej w art. 2 pkt 22 ustawy, w myśl której przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Powyższy przepis definiuje tzw. transakcje (dostawy) łańcuchowe. Warunkiem niezbędnym do ich zaistnienia jest to, że towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmioty pośredniczące w ogóle nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy. Przepis ten bazuje zatem na fikcji prawnej, zgodnie z którą, dla potrzeb podatku VAT przyjmuje się, że dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, pomimo że fizyczne wydanie towaru ma miejsce tylko jeden raz.

W odniesieniu do powyższego, każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji, na którego następuje przeniesienie prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel, musi posiadać praktyczną kontrolę nad tym towarem, możliwość korzystania z niego oraz ustalenia warunków takiego korzystania.

Z kolei art. 8 ust. 2a ustawy stanowi, że w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powołany przepis obejmuje sytuację, w której podmiot świadczący (odsprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest rezydentem podatkowym podlegającym opodatkowaniu od całości swoich dochodów na terytorium Polski, posiadającym status podatnika VAT czynnego.

W celu prowadzenia działalności Wnioskodawca posiada wymagane koncesje na sprzedaż paliw.

Wnioskodawca będący jednym z liderów na rynku kart paliwowych, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży towarów i usług dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą z którymi uprzednio zawarto umowy dostawy i zlecenia. Transakcje przeprowadzane są przy użyciu karty paliwowej, której emitentem i właścicielem jest Wnioskodawca. Karta (…) umożliwia bezgotówkowe nabywanie towarów w postaci przede wszystkim paliwa, adblue, czy też akcesoriów samochodowych oraz usług takich jak np. myjnia samochodowa, a także innych usług, w tym usług przejazdu płatnymi drogami, czy usług parkingowych. Zakres towarów i usług sprzedawanych przy użyciu Karty (…), jest więc ściśle określony i dotyczy on eksploatacji samochodu.

Nadrzędną funkcją Karty (…) w procesie sprzedaży jest rejestracja oraz ewidencja transakcji, a także właściwa identyfikacja posługującego się tą kartą Klienta (…). Karta (…) jest przypisana do konkretnego samochodu danego Klienta, poprzez jej powiązanie z określonym numerem rejestracyjnym samochodu. Karta paliwowa (…) ze względu na swoją funkcję, zakres zastosowania oraz sposób użytkowania, nie stanowi karty płatniczej, czy kredytowej i nie służy wykonywaniu transakcji płatniczych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (tj. Dz. U. z 2020 r. poz. 794). Wnioskodawca jest uprawniony do pobierania opłaty za Kartę (…), która została przekazana Klientowi, jeśli ten nie dokonał choć jeden raz zakupu towarów lub usług przez okres 1 miesiąca od dnia przekazania Karty (…).

Zaimplementowany schemat transakcyjny pozwala na wydanie klientowi towaru lub świadczenie usługi przez stację paliw będącą partnerem Wnioskodawcy.

Wnioskodawca zawiera umowy ze Stacjami paliw w zakresie dostawy paliwa (oraz innych towarów i usług), przez co formalnie paliwo w pierwszym etapie łańcucha jest sprzedawane przez Stację paliw na rzecz Wnioskodawcy. Jednocześnie paliwo fizycznie jest wydawane bezpośrednio Klientowi Wnioskodawcy, za uprzednim okazaniem Karty (…), wyemitowanej oraz przekazanej temu Klientowi przez Wnioskodawcę.

Zasadniczo płatność może być realizowana przez Klientów (…) w jednym z dwóch modeli: płatności po wystawieniu faktury lub przedpłaty.

Nieuregulowanie należności przez Klienta w terminie powoduje naliczanie odsetek za opóźnienie oraz blokadę karty.

Wnioskodawca sprzedaje na rzecz Klientów towary i usługi po własnej cenie, która ustalana jest przez Wnioskodawcę. Ponadto Wnioskodawca jest uprawniony zaoferować Klientom (…) dodatkowy rabat w stosunku do cen standardowych. Wysokość ewentualnego dodatkowego rabatu ustalana jest przez Wnioskodawcę indywidualnie z każdym Klientem.

Wnioskodawca negocjuje ze Stacjami partnerskimi nie tylko ceny, ale także zakres asortymentu oraz punkty, w których będzie on oferowany. Nie jest zatem możliwe, aby klient nabył dowolny towar lub usługę, w dowolnym miejscu oraz w dowolnym czasie. Możliwe jest wyłącznie nabycie asortymentu oferowanego przez Wnioskodawcę w czasie obowiązywania umowy z danym Klientem.

Spółka ma prawo dokonać blokady w zakresie nabywania przez Klientów usług lub towarów lub blokady Kart (…).

Wnioskodawca uprawniony jest również do wprowadzenia limitu transakcji, które mogą zostać dokonane w ciągu doby oraz w okresie rozliczeniowym przez danego Klienta. Limit ten w szczególności dotyczy ilości litrów paliwa, jaką Klient (…) może nabyć od Wnioskodawcy, w stosunku do każdej Karty otrzymanej od Spółki. Wnioskodawca ma prawo jednostronnie zmienić limity na Kartę powiadomiwszy Klienta na piśmie, poprzez panel Klienta lub na adres poczty elektronicznej podany w panelu Klienta.

Wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności dotyczą kwestii, czy transakcje opisane powyżej realizowane przez Wnioskodawcę przy użyciu kart paliwowych, stanowią podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT odpłatną dostawę towarów dokonywaną przez Wnioskodawcę na rzecz Klientów, w rozumieniu art. 5 i art. 7 ustawy o podatku VAT (pytanie nr 1).

Kwalifikacja określonych transakcji jako czynności dostawy lub świadczenia usług uzależniona jest od okoliczności konkretnej sprawy. Zasada ta dotyczy również transakcji przy użyciu kart paliwowych. Nie można w taki sam sposób traktować, dla potrzeb podatku od towarów i usług, zróżnicowanych transakcji, których niejednokrotnie jedynym elementem wspólnym jest to, że podmioty biorące udział w czynnościach zakupu korzystają z rozliczeń w formie kart paliwowych. Dlatego też w celu określenia statusu podatkowego danej czynności, każdorazowo należy dokonać analizy istotnych postanowień umowy zawartej pomiędzy stronami.

W powyższym zakresie należy wskazać na orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 6 lutego 2003 r. w sprawie C-185/01, w postępowaniu pomiędzy Auto Lease Holland BV a Bundedamt fur Finanzen. W sprawie tej podatnik, będący firmą leasingową, oferował swoim klientom usługę zarządzania zakupami paliwa do samochodów będących przedmiotem leasingu. W ramach usługi podatnik udostępniał klientom karty kredytowe wystawione na siebie. Klienci dokonywali płatności ryczałtowych w ciągu roku. Na zakończenie roku następowało rozliczenie końcowe, na podstawie którego klienci obciążani byli rzeczywistymi kosztami paliwa. Faktury za paliwo wystawiane były przez stacje benzynowe na Auto Lease, który ujmował te koszty na fakturze za usługi leasingu wystawiane klientom.

Trybunał zauważył: „iż »dostawa towarów« nie odwołuje się do przeniesienia własności zgodnie z procedurami określonymi w stosownym prawie krajowym, lecz obejmuje wszelkie przeniesienie majątku rzeczowego przez jedną stronę, które uprawnia drugą stronę w rzeczywistości do dysponowania nim tak, jakby ta strona była właścicielem tego majątku. Cel VI Dyrektywy może być zagrożony, jeśli warunki wystąpienia dostawy towarów – będącej jedną z trzech transakcji opodatkowanych – różniłyby się w poszczególnych Państwach Członkowskich, jak to ma miejsce w przypadku warunków regulujących przeniesienie własności w prawie cywilnym. W konsekwencji, aby odpowiedzieć na przekazane pytanie, konieczne jest ustalenie, na rzecz kogo – leasingodawcy czy leasingobiorcy – spółki naftowe przenosiły, w postępowaniu głównym, to prawo do rzeczywistego dysponowania towarem jak właściciel. Nie podlega sporowi, że leasingobiorca ma prawo do dysponowania paliwem tak, jakby był on jego właścicielem. Otrzymuje on paliwo bezpośrednio na stacjach benzynowych, a Auto Lease nie ma w żadnym momencie prawa do decydowania, w jaki sposób to paliwo ma zostać zużyte i w jakim celu. Argument, iż paliwo jest dostarczane Auto Lease, biorąc pod uwagę, że leasingobiorca nabywa paliwo w imieniu i na koszt tej spółki, która ponosi z góry koszt tego towaru, nie może być przyjęty”.

Powyższe zaakceptowano również w wyroku TSUE z dnia 15 maja 2019 r. w sprawie C-235/18 Vega International Car Transport and Logistic – Trading GmbH dotyczącym zasad opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji przeprowadzanych przy użyciu kart paliwowych. Trybunał stwierdził, że rozważania przedstawione w orzeczeniu C-185/01 w odniesieniu do art. 5 ust. 1 szóstej dyrektywy znajdują zastosowanie do okoliczności niniejszej sprawy w odniesieniu do wykładni pojęcia „dostawy towarów” w rozumieniu art. 14 ust. 1 dyrektywy 2006/112. TSUE uznał, że „porozumienie w zakresie zarządzania paliwem podpisane między spółką leasingową a leasingobiorcą nie stanowi umowy o dostawę paliwa, lecz raczej umowę o finansowanie jego zakupu. Zdaniem Trybunału spółka leasingowa nie nabywa bowiem paliwa w celu dokonania jego odsprzedaży leasingobiorcy pojazdu, lecz to leasingobiorca nabywa paliwo, korzystając z pełnej swobody wyboru jego ilości oraz jakości, jak również momentu zakupu. Spółka leasingowa w rzeczywistości działa więc jako kredytodawca wobec leasingobiorcy (wyrok z dnia 6 lutego 2003 r., Auto Lease Holland, C-185/01, EU:C:2003:73, pkt 36)”.

Dalej Trybunał stwierdził, że „W szczególności należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie Vega International nie dysponuje paliwem, od zakupu którego domaga się zwrotu VAT, jak właściciel. Paliwo to jest bowiem nabywane przez Vega Poland bezpośrednio od dostawców i według jej wyłącznego uznania. Z tego względu Vega Poland decyduje w szczególności o sposobach nabycia paliwa, ponieważ może wybrać, na jakiej stacji usługowej spośród dostawców wskazanych przez Vega International może zatankować paliwo, korzystając z pełnej swobody wyboru jego ilości oraz jakości, jak również momentu zakupu i sposobu wykorzystania paliwa (zob. podobnie wyrok z dnia 16 kwietnia 2015 r., Wojskowa Agencja Mieszkaniowa w Warszawie, C-42/14, EU:C:2015:229, pkt 26). (…) W konsekwencji, w braku dostawy towaru, czyli paliwa, w sprawie w postępowaniu głównym, względem Vega International, spółka ta nie może domagać się zwrotu VAT zapłaconego od wystawionych na nią faktur, dotyczących zaopatrzenia w paliwo dokonanego przez Vega Poland na stacjach paliw”.

Z powyższego wynika, że spółka zajmująca się organizowaniem i zarządzaniem w zakresie zaopatrywania wszystkich swoich spółek w karty paliwowe (Vega International) świadczy usługę kredytową zwolnioną z VAT. W żadnym momencie bowiem nie dysponuje paliwem jak właściciel. Towar nabywa użytkownik karty (Vega Poland) bezpośrednio od koncernów paliwowych. To on wybiera, od którego dostawcy kupi paliwo, w jakiej ilości i kiedy. Dzięki karcie może jedynie zapłacić za nie w terminie do trzech miesięcy lub skompensować ze zobowiązaniami wobec austriackiej spółki matki. Vega International świadczy zatem usługę finansową na rzecz Vega Poland, finansując z góry zakup paliwa, a zatem działając w tym zakresie tak jak zwykła instytucja finansowa lub kredytowa –orzekł TSUE.

Mając na uwadze powołane orzecznictwo Trybunału, w celu określenia statusu podatkowego danej czynności każdorazowo należy dokonać analizy istotnych postanowień umowy zawartej pomiędzy stronami.

W odniesieniu do możliwości zakwalifikowania opisanych transakcji z udziałem kart jako transakcji (dostaw) łańcuchowych, o których mowa w art. 7 ust. 8 oraz art. 8 ust. 2a ustawy należy podkreślić, że warunkiem niezbędnym zaistnienia omawianego unormowania jest to, że towar zostaje wydany (bądź usługa jest świadczona) przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmioty pośredniczące w ogóle nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy. Wskazany przepis bazuje zatem na konstrukcji opartej na fikcji prawnej, zgodnie z którą – dla potrzeb VAT – przyjmuje się, że każdy z podmiotów biorący udział w łańcuchu wykonał czynność opodatkowaną VAT (odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług), a w rezultacie jest zobowiązany do naliczenia podatku należnego i wystawienia faktury w odniesieniu do zrealizowanej przez siebie dostawy towarów (świadczenia usługi).

W kontekście powyższego istotne jest uznanie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli – w istocie – przeniesienie (uznanie, że dokonało się takie przeniesienie) praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania. W przypadku zatem, gdy kolejny w łańcuchu podmiot (pośrednik) ma prawo do kształtowania ceny towaru, warunków jego nabycia, a ponadto obciążony jest ponoszeniem obowiązków reklamacyjnych w stosunku do np. wadliwego towaru, to uznać należy, że podmiot taki posiada prawo do faktycznego rozporządzania rzeczą jak właściciel.

Jeżeli zatem z zawartych postanowień wynika, że drugi w łańcuchu podmiot (pośrednik) ma wpływ na wspomniane wyżej istotne elementy kształtujące obrót danym towarem (świadczoną usługą), to wówczas należy uznać, że rozporządza on daną rzeczą jak właściciel, czyli jest czynną stroną transakcji, w ramach której kolejna w szeregu dostawa (lub usługa) na rzecz nabywcy będzie dokonana (uznana za dokonaną) przez niego.

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy prowadzi do wniosku, że schemat transakcji realizowanych przez Wnioskodawcę z pośrednictwem Kart (…) będzie odpowiadać modelowi transakcji łańcuchowych opisanych powyżej. Pomiędzy Dostawcą - Stacją paliw - a Wnioskodawcą dochodzić będzie do dostawy towarów i świadczenia usług, a następnie Spółka odsprzeda nabywane towary i usługi na rzecz Klientów. Natomiast fizyczne wydanie towarów lub świadczenie usług będzie mieć miejsce pomiędzy Dostawcą (pierwszy podmiot w łańcuchu) a Klientami (ostatni podmiot w łańcuchu). Zatem Spółka wystąpi tu jako pośrednik, który uczestniczy w łańcuchu dostaw/usług, będąc zarówno nabywcą, jak i dostawcą towarów i usług.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca bierze udział w kształtowaniu ceny towaru nabywanego przez swoich klientów za pomocą kart paliwowych, odpowiada również za jakość sprzedawanych towarów i usług, oraz rozpatruje wszelkie reklamacje w tym zakresie. Spółka uczestniczy w ustalaniu warunków finansowych i rozliczeń transakcji, które zawierać będą jego klienci za pomocą kart paliwowych, oraz ma możliwość bezpośredniej blokady wydanych kart paliwowych np. w przypadku ich zgubienia lub powstania zadłużenia. Klient może korzystać z Karty wyłącznie w czasie obowiązywania umowy, w punktach, z którymi Wnioskodawca zawarł stosowną umowę oraz w zakresie asortymentu oferowanego przez Wnioskodawcę.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności należy stwierdzić, że czynności wykonywane przez Wnioskodawcę w związku z kartami paliwowymi nie ograniczą się do ich wydania Klientowi, lecz Wnioskodawca będzie pełnił rolę aktywnego pośrednika, mającego wpływ na warunki, w jakich dokonywane są transakcje. Tym samym, w ramach opisanego schematu współpracy pomiędzy stronami z wykorzystaniem kart paliwowych, będzie dochodziło do sprzedaży towarów i usług, przez Dostawcę na rzecz Wnioskodawcy, a następnie odsprzedaży tych towarów i usług na rzecz Klientów.

W konsekwencji należy uznać, że transakcje sprzedaży paliwa zakupionego wcześniej od stacji partnerskiej, które realizuje Wnioskodawca przy użyciu kart paliwowych, stanowią podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT odpłatną dostawę towarów dokonywaną przez Wnioskodawcę na rzecz Klientów, w rozumieniu art. 5 i art. 7 ustawy o podatku VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą także kwestii, czy Wnioskodawca jest uprawniony do odliczania podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawianych na jego rzecz przez Stacje paliw, dokumentujących sprzedaż paliw na rzecz Wnioskodawcy, sprzedawanych następnie Klientom Spółki (pytanie nr 2).

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do cytowanych wyżej przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy, oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Na podstawie przepisu art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Zatem, aby podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go – dla tej czynności – za podatnika podatku od towarów i usług, działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Istotna jest intencja nabycia – jeśli dany towar (usługa) ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas, po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych, odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych.

Biorąc pod uwagę, że prawo do odliczenia powinno być realizowane natychmiast po powstaniu podatku naliczonego, decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Prowadzi działalność gospodarczą w ramach której, nabywa towary i usługi, będące przedmiotem dalszego obrotu dokonywanego przez Spółkę (odsprzedaż towarów w stanie nieprzetworzonym swoim Klientom za pośrednictwem transakcji z wykorzystaniem Kart paliwowych).

Zatem biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że w ramach wskazanego w opisie sprawy schematu współpracy pomiędzy stronami z wykorzystaniem ww. kart paliwowych, będzie dochodziło do sprzedaży towarów i usług przez Stacje paliw na rzecz Wnioskodawcy, a następnie odsprzedaży tych towarów i usług przez Wnioskodawcę na rzecz Klientów (użytkowników ww. kart paliwowych) opodatkowanej według właściwych stawek podatku VAT dla danego przedmiotu sprzedaży.

W przedmiotowej sprawie opisane powyżej transakcje sprzedaży paliwa realizowane przez Wnioskodawcę przy użyciu kart paliwowych, stanowią podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT odpłatną dostawę towarów w rozumieniu art. 5 i art. 7 ustawy o podatku VAT.

W związku z tym, że nabyte towary (paliwo) będą wykorzystywane przez Spółkę do czynności opodatkowanych na terytorium kraju, tj. dalszej odsprzedaży na rzecz użytkowników kart paliwowych, a czynności pomiędzy Wnioskodawcą a Stacjami paliw stanowić będą odpłatną dostawę towarów opodatkowaną podatkiem VAT uznać należy, że Wnioskodawcy– zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy – będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez Stacje paliw, dokumentujących nabycie towarów przy wykorzystaniu ww. kart. Jednocześnie nie znajdą zastosowania ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego, o których mowa w art. 88 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin