Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.719.2020.1.MM
z 8 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z poźn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 3 listopada 2020 r. (data wpływu 10 listopada 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wysokości podstawy obliczenia daniny solidarnościowej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 listopada 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wysokości podstawy obliczenia daniny solidarnościowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Wnioskodawca w 2019 roku osiągnął przychody z następujących tytułów stanowiących podstawę do wyliczenia tzw. daniny solidarnościowej (dalej „danina solidarnościowa”), o której mowa w art. 30h ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

• z działalności gospodarczej (deklarowanych deklaracją PIT 36L), na podstawie której Wnioskodawca uzyskał 8 859 555, 28 zł przychodu, 3 422, 76 zł kosztów oraz osiągnął dochód 8 856 132, 52 zł;
• zatrudnienia (deklarowanych deklaracją PIT-37), na podstawie którego Wnioskodawca uzyskał 96 029,04 zł przychodu, 1 751,25 zł kosztów oraz osiągnął dochód 94 277,79 zł;
• z przychodów kapitałowych (deklarowanych deklaracją PIT-38), na podstawie których Wnioskodawca uzyskał przychód 505 227,96 zł, koszt 700 796,01 zł oraz poniósł stratę -195 568,05 zł.

Przychody kapitałowe deklarowane deklaracja PIT-38 zostały wygenerowane z tytułu odpłatnego zbycia papierów wartościowych, a strata w kwocie – 195 568,05 zł, o której mowa powyżej, została obliczona na podstawie art. 30b ust. 2 pkt 1 updof.

Osoby prawne, od których Wnioskodawca uzyskiwał wszystkie wskazane wyżej przychody są polskimi rezydentami podatkowymi.

Na potrzeby wyliczenia podstawy daniny solidarnościowej Wnioskodawca dokonał wyliczenia uwzględniającego stratę z przychodów kapitałowych deklarowanych deklaracją PIT-38 w kwocie -195 568,05 zł oraz odliczenia kwot, o których mowa w art., 30h ust. 2 pkt 1 updof (13 161,60 zł) wg następującego działania arytmetycznego:

8 856 132,52 zł + 94 277,79 zł – 195 568,05 zł – 13 161,60 zł – 1 000 000 zł = 7 741 681,00 zł

Tym samym Wnioskodawca od podstawy daniny solidarnościowej naliczonej za rok 2019 odliczył stratę osiągniętą w roku 2019 na podstawie tytułów, o których mowa jest w art. 30b ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie powyższego wyliczenia Wnioskodawca zadeklarował już do właściwego Urzędu Skarbowego deklarowaną podstawę daniny solidarnościowej, składając właściwy formularz DSF-1 za rok 2019.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa poprawne jest takie wyliczenie podstawy daniny solidarnościowej za rok 2019, która uwzględnia stratę uzyskaną z tytułów, o których mowa jest w art. 30b ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, poniesioną w roku 2019?

Zdaniem Wnioskodawcy odpowiedź na wyżej postawione pytanie jest twierdząca. Podstawą rozumowania skutkującego zastosowaniem wyżej wskazanego wyliczenia podstawy daniny solidarnościowej za rok 2019 jest interpretacja art. 30b ust. 2 pkt 1 zawierającego definicje dochodu uzyskanego z przychodów kapitałowych, w związku z treścią art. 30h ust. 2 updof.

Zgodnie z art. 30b ust. 2 pkt 1 updof dochodem jest różnica pomiędzy sumą przychodów uzyskanych z tytułu odpłatnego zbycia papierów wartościowych a kosztami uzyskania przychodów, w szczególności kosztami nabycia udziałów i papierów wartościowych. Z powyższej definicji wynika, że dochód w rozumieniu tego przepisu może mieć wartość ujemną, bowiem z wyliczenia różnicy pomiędzy przychodem a kosztami można uzyskać wartość ujemną, czyli stratę.

Zgodnie z art. 30h ust. 2 updof podstawę obliczenia daniny solidarnościowej stanowi nadwyżka ponad 1.000.000 zl sumy dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 ust. 1, 9 i 9a, art. 30b, art. 30c oraz art. 30f po ich pomniejszeniu o:

1. Kwoty składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a,
   
2. Kwoty, o których mowa w art. 30f ust. 5
   

- odliczone od tych dochodów.

Interpretując powyższy przepis Wnioskodawca uważa, że wskazany w nim dochód, o którym mowa w art. 30b updof należy m.in. rozumieć jako dochód wskazany w art. 30b ust. 2 pkt 1 updof. Będzie więc nim różnica między sumą przychodów uzyskanych z tytułu odpłatnego zbycia papierów wartościowych a kosztami uzyskania przychodów, niezależnie od tego czy jest to wartość ujemna czy dodatnia.

Odmienna interpretacja art. 30h ust. 2 updof polegająca na przyjęciu, że sumując dochody, o których mowa w tym przepisie, nie można uwzględnić strat osiągniętych w tym samym roku podatkowym co rok, za który jest odprowadzana danina solidarnościowa, byłaby nie tylko niezgodna z treścią art. 30b ust. 2 pkt 1 updof, ale też prowadziłaby do kuriozalnego wniosku. Oto bowiem podatnik, który w danym roku kalendarzowym z tytułów, o których mowa w art. 30h ust. 2 updof poniósł łącznie stratę (suma dochodów mniejsza od sumy strat) i tak musiałby zapłacić daninę solidarnościową, jeśli uzyskane przez niego poszczególne dochody uzyskiwane z różnych tytułów przekroczyłyby 1.000.000 zł. Przekładając niniejsze zagadnienie na kanwę sytuacji Wnioskodawcy – musiałby zapłacić daninę solidarnościową w wysokości równej daninie solidarnościowej hipotetycznej osoby trzeciej, która osiągnęła równe Wnioskodawcy dochody, ale jednocześnie nie poniosła straty z tytułów ujętych w art. 30b updof.

Zdaniem Wnioskodawcy taka interpretacja art. 30h ust. 2 updof stałaby w sprzeczności z zasadą proporcjonalności ujętą m.in. w art. 31 ust. 3 Konstytucji. Norma ta stanowi, że ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw.

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 27 kwietnia 1999 r., w sprawie pod akt sygn. P/98 dokonał wykładni zasady proporcjonalności. Trybunał Konstytucyjny przypomniał, że odwoływał się już w przeszłości do tej konstytucyjnej zasady przyjmując ją za podstawę swych rozstrzygnięć (orzeczenie TK z 31 stycznia 1996 r., K. 9/95, OTK ZU nr 1/1996, s. 9). Zdaniem Trybunału z zasady tej wypływają trzy powiązane między sobą obowiązki pracodawcy:

1. Przyjmowanie danej regulacji tylko wówczas, gdy jest niezbędna dla ochrony interesu publicznego, z którym jest związana,
2. Nakaz kształtowania danej regulacji w sposób zapewniający osiągnięcie zamierzonych skutków (celów)
3. Warunek zachowania proporcji między efektami wprowadzonej regulacji a ciężarami, względnie niedogodnościami wynikającymi z niej dla obywateli.

Wskazać również należy, iż zasada proporcjonalności w prawie podatkowym była wielokrotnie przedmiotem analiz sądów administracyjnych, które wskazywały, że obciążenia czy sankcje wymierzone w podatnika muszą pozostawać w zgodzie z zasadą proporcjonalności i nie mogą być zbyt dolegliwe: „w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego przyjmowane jest, że Ustawodawca, określając sankcje za naruszenie prawa, powinien w szczególności respektować zasadę równości, jak również proporcjonalności (vide wyrok z 29 czerwca 2004 r., sygn. Akt P 20/02, OTK ZU 2004 n 6/A, poz. 61). Nie można więc stosować sankcji oczywiście nieadekwatnych lub nieracjonalnych albo tez niewspółmiernie dolegliwych (vide wyrok TK z 30 listopada 2004 r., SK 31/04, OTK ZU 2004, nr 10/4, poz. 110)” (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 grudnia 2010 r. sygn.. akt I FSK 1986/09). W wyroku z dnia 12 stycznia 2006 r., w sprawie C – 504/04, ETS stwierdził, że „zasada proporcjonalności, będąca jedną z ogólnych zasad prawa wspólnotowego, wymaga, by akty instytucji wspólnoty nie wykraczały poza to, co jest odpowiednie i konieczne do realizacji uzasadnionych celów, którym mają służyć, przy czym oczywiście tam, gdzie istnieje możliwość wyboru spośród większej liczby odpowiednich działań, należy stosować najmniej dotkliwie, a wynikające z tego niedogodności nie mogą być nadmierne w stosunku do zamierzonych celów” (LEX nr 226167). Zasada proporcjonalności ma zastosowanie także do oceny unormowań krajowych, a fakt, że do zasady tej odwołuje się także prawo pozytywne (por. pkt 65 Preambuły do dyrektywy 2006/112/WE), czyni z niej de iure jedną z zasad podatku od wartości dodanej. Stanowi ona również zasadę konstytucyjną wyrażoną w art. 31 ust. 3 Konstytucji RP” (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 maja 2013 r. I FSK 709/12). Zasada proporcjonalności nie jest jednoznacznie zdefiniowana. Jest jednak postrzegana jako dyrektywa adresowana do organów państwa, zgodnie z którą organy te „czyniąc użytek z przyznanych kompetencji nie powinny ustanawiać nadmiernych ograniczeń w korzystaniu przez jednostkę z podstawowych praw i wolności” (A. Frąckowiak-Adamska, Zasada proporcjonalności jako gwarancja swobód rynku wewnętrznego wspólnoty europejskiej, Warszawa 2009, s. 24). Na gruncie prawa administracyjnego, którego częścią jest prawo daninowe, zasada ta jest postrzegana „granica dozwolonego działania organów władzy” (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 marca 2010 r. I FSK 267/09).

Wnioskodawca uważa, że skoro Ustawodawca przewidział dla osób szczególnie zamożnych, uzyskujących z konkretnych źródeł roczne dochody powyżej 1 miliona złotych, szczególne obciążenie, tj. daninę solidarnościową, to interpretacja przepisów dotyczących daniny solidarnościowej nie powinna skutkować tym, że na wysokość daniny solidarnościowej nie mają wpływu straty osiągane przez Wnioskodawcę w roku podatkowym, za który naliczana jest danina. W przeciwnym wypadku nie będzie realizowany cel przepisów ją nakładających, jakim jest obciążanie dodatkowym podatkiem osób faktycznie uzyskujących wysokie roczne dochody i to proporcjonalnie do ich wysokości, jak również nie jest zachowana zasada proporcji między efektami wprowadzonej regulacji a ciężarami. Względnie niezgodnościami wynikającymi z niej dla obywateli. W takim wypadku bowiem:

• osoby, które z tytułów, o których mowa w art. 30h ust. 2 updof uzyskały zarówno dochody (wyższe niż milion złotych) jak i straty, przy czym suma tych pozycji jest stratą, będą mimo to wszystko zobowiązane do uiszczenia daniny solidarnościowej,
• osoby, które z tytułów, o których mowa w art. 30h ust 2 updof uzyskały zarówno dochody (wyższe niż milion złotych) jak i straty, przy czym suma tych pozycji jest dochodem (jest dodatnia), będą zobowiązane uiścić daninę solidarnościową niewspółmierną do rzeczywiście osiągniętych dochodów.

Z powyższych względów pogląd Wnioskodawcy jest uzasadniony.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z dniem 1 stycznia 2019 r. na podstawie art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o Funduszu Solidarnościowym (Dz. U. z 2018 r., poz. 2192, z późn. zm.) w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych dodano rozdział 6a (przepisy art. 30h-30i), który ma zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2019 r.

Na podstawie art. 33 ust. 3 ustawy o Funduszu Solidarnościowym, przy ustalaniu wysokości podstawy obliczenia daniny solidarnościowej podlegającej zapłacie w terminie, o którym mowa w ust. 2, uwzględnia się dochody uzyskane od dnia 1 stycznia 2019 r. i kwoty pomniejszające te dochody zgodnie z art. 30h ust. 2 ustawy zmienianej w art. 21, wykazywane w:

1. rocznym obliczeniu podatku, o którym mowa w art. 34 ust. 7 ustawy zmienianej w art. 21,
2. zeznaniach wymienionych w art. 45 ust. 1, ust. 1a pkt 1 i 2 oraz ust. 1aa ustawy zmienianej w art. 21,

− których termin złożenia upływa w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia 30 kwietnia 2020 r.

Zgodnie z art. 30h ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne są obowiązane do zapłaty daniny solidarnościowej w wysokości 4% podstawy obliczenia tej daniny.

W myśl art. 30h ust. 2 ww. ustawy, podstawę obliczenia daniny solidarnościowej stanowi nadwyżka ponad 1.000.000 zł sumy dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 ust. 1, 9 i 9a, art. 30b, art. 30c oraz art. 30f po ich pomniejszeniu o:

1. kwoty składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a,
2. kwoty, o których mowa w art. 30f ust. 5

− odliczone od tych dochodów.

Stosownie do treści art. 30h ust. 3 ww. ustawy, przy ustalaniu wysokości podstawy obliczenia daniny solidarnościowej w roku kalendarzowym, o którym mowa w ust. 4, uwzględnia się dochody i kwoty pomniejszające te dochody zgodnie z ust. 2 wykazywane w:

1. rocznym obliczeniu podatku, o którym mowa w art. 34 ust. 7, jeżeli podatek wynikający z tego rozliczenia jest podatkiem należnym,
2. zeznaniach wymienionych w art. 45 ust. 1, ust. 1a pkt 1 i 2 oraz ust. 1aa

− których termin złożenia upływa w okresie od dnia następującego po dniu upływu terminu na złożenie deklaracji o wysokości daniny solidarnościowej w roku poprzedzającym ten rok kalendarzowy do dnia upływu terminu, o którym mowa w ust. 4.

Na podstawie zaś art. 30h ust. 4 ww. ustawy, osoby fizyczne, o których mowa w ust. 1, są obowiązane składać urzędom skarbowym deklarację o wysokości daniny solidarnościowej, według udostępnionego wzoru, w terminie do dnia 30 kwietnia roku kalendarzowego i w tym terminie wpłacić daninę solidarnościową. Przepisy art. 45 ust. 1b i 1c stosuje się odpowiednio.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że do zapłaty daniny solidarnościowej obowiązane są osoby fizyczne, których dochód przekroczył 1.000.000 zł. Osoby te, oprócz podatku dochodowego są obowiązane zapłacić dodatkowo daninę solidarnościową w wysokości 4% podstawy obliczenia.

Podstawę obliczenia daniny solidarnościowej stanowi nadwyżka ponad 1.000.000 zł sumy dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych:

• w art. 27 ust. 1, 9, 9a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dochody opodatkowane według skali podatkowej, m.in. ze stosunku pracy, działalności gospodarczej, rent i emerytur, umów o dzieło i umów zlecenia, itd.),
  

• w art. 30b ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (zyski kapitałowe opodatkowane według stałej stawki 19%),
  

• w art. 30c ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dochody z pozarolniczej działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej opodatkowane podatkiem liniowym według stawki 19%) oraz
  

• w art. 30f ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dochody zagranicznej spółki kontrolowanej opodatkowane według stałej stawki 19%)
  

− pomniejszonych o możliwe do odliczenia od tych dochodów składki na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a ww. ustawy oraz o kwoty wymienione w art. 30f ust. 5 ww. (tj. uwzględnionej w podstawie opodatkowania podatnika dywidendy otrzymanej od zagranicznej jednostki kontrolowanej oraz dochodu z odpłatnego zbycia przez podatnika udziału w zagranicznej jednostce kontrolowanej, w części uwzględnionej w jego podstawie opodatkowania).

Objaśnienia podatkowe z dnia 28 sierpnia 2019 r. dotyczące stosowania przepisów o daninie solidarnościowej zawartych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych w punkcie 3 podają, że: „ Obowiązek zapłaty daniny solidarnościowej powstaje, gdy suma ww. dochodów, po ich zmniejszeniu o kwoty pomniejszające, przekracza 1 000 000 zł. (…) W kwotach pomniejszających uwzględnia się odliczone od ww. dochodów kwoty składek na ubezpieczenia społeczne (krajowych i zagranicznych), o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a ustawy PIT, a także kwoty, o których mowa w art. 30f ust. 5 ustawy PIT, tj. uwzględnioną w podstawie opodatkowania podatnika dywidendę otrzymaną od zagranicznej jednostki kontrolowanej oraz dochód z odpłatnego zbycia udziału w zagranicznej jednostce kontrolowanej, w części uwzględnionej w podstawie jego opodatkowania. Nadwyżka ponad 1 000 000 zł sumy tak ustalonych dochodów, po ich zmniejszeniu o kwoty pomniejszające te dochody, stanowi podstawę obliczenia daniny solidarnościowej”.

Definicję „dochodu” zawiera art. 9 ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Ten sam przepis definiuje również stratę, wskazując, że jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Ustawa ta zatem rozróżnia pojęcia „dochodu” i „straty”.

Jeżeli zatem przepis art. 30h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych posługuje się pojęciem „sumy dochodów”, to z literalnego brzmienia tego przepisu jaki zawartych w art. 9 ust. 2 definicji, do ustalenia podstawy obliczenia daniny solidarnościowej należy przyjąć tylko osiągnięte i wykazane w stosownych zeznaniach podatkowych kwoty dochodów, bez uwzględniania poniesionych z tych źródeł strat. Gdyby bowiem ustawodawca chciał, aby – tak jak wskazał we własnym stanowisku Wnioskodawca – przy ustalaniu podstawy obliczenia daniny solidarnościowej straty z tych źródeł uwzględniać, to wola ta zostałaby ujęta w treści przepisu.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym, który podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów. W 2020 r. Wnioskodawca złożył zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2019 z działalności gospodarczej (PIT-36L), zatrudnienia (PIT-37), z przychodów kapitałowych (PIT-38). Przychody kapitałowe deklarowane deklaracja PIT-38 zostały wygenerowane z tytułu odpłatnego zbycia papierów wartościowych. Na potrzeby wyliczenia podstawy daniny solidarnościowej Wnioskodawca dokonał wyliczenia uwzględniającego stratę z przychodów kapitałowych deklarowanych zaznaniem PIT-38 oraz odliczył kwoty, o których mowa w art. 30h ust. 2 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym od podstawy daniny solidarnościowej Wnioskodawca obliczył stratę osiągniętą w roku 2019. Na podstawie powyższych wyliczeń Wnioskodawca zadeklarował do właściwego Urzędu Skarbowego deklarowaną podstawę daniny solidarnościowej, składając właściwy formularz DSF-1 za rok 2019.

Biorąc pod uwagę wskazane powyżej uregulowania prawne oraz przedstawiony we wniosku opis sprawy stwierdzić należy, że przy ustalaniu podstawy obliczenia daniny solidarnościowej od sumy dochodów podlegających opodatkowaniu daniną solidarnościową podlegają odliczeniu składki na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o kwoty wymienione w art. 30f ust. 5 ww. ustawy. Wynika to wprost z brzmienia art. 30h ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, suma dochodów podlegających opodatkowaniu daniną solidarnościową nie obejmuje strat osiągniętych w źródłach przychodów objętych zakresem daniny solidarnościowej, w związku z czym Wnioskodawca nie może pomniejszyć podstawy obliczenia daniny solidarnościowej o stratę osiągniętą na zbyciu papierów wartościowych.

Stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.