2021.01.07 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-3.4012.612.2020.2.SW
z 7 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 października 2020 r. (data wpływu 30 października 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 9 grudnia 2020 r. (data wpływu 9 grudnia 2020 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 26 listopada 2020 r. (doręczone dnia 2 grudnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku VAT usług świadczonych przez Wnioskodawcę na rzecz banków - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 października 2020 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku VAT usług świadczonych przez Wnioskodawcę na rzecz banków. Złożony wniosek uzupełniono pismem z dnia 9 grudnia 2020 r. (data wpływu 9 grudnia 2020 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 26 listopada 2020 r. (doręczone dnia 2 grudnia 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny, sprecyzowany następnie w nadesłanym uzupełnieniu:

Wnioskodawca jest spółką prawa polskiego, polskim rezydentem podatkowym, zarejestrowanym jako czynny podatnik VAT w Polsce. Działalność gospodarcza Spółki obejmuje sprzedaż, doradztwo, projektowanie i montaż m.in. instalacji fotowoltaicznych dla klientów indywidualnych oraz biznesowych na terytorium Polski (dalej: „Klienci”).

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, Spółka rozpoczęła współpracę z instytucjami finansowymi z siedzibą w Polsce (dalej: „Banki”), w ramach której Spółka pośredniczy w uzyskaniu przez Klientów finansowania zakupu m.in. instalacji fotowoltaicznych oferowanych przez Spółkę w formie kredytu udzielanego Klientom przez Banki.

Czynności wykonywane przez Spółkę w ramach współpracy z Bankami polegają na kojarzeniu

Klientów Spółki z Bankami poprzez udzielanie Klientom informacji na temat oferty Banków oraz obejmują takie czynności jak gromadzenie, procesowanie oraz składanie do Banków dokumentacji wymaganej w procedurze udzielania kredytu, w tym w szczególności:

gromadzenie i przekazywanie na potrzeby Banków informacji i dokumentów wymaganych przez Banki do zawierania umów kredytowych lub wniosków o udzielenie kredytu,

przygotowywanie umów kredytu lub wniosków o kredyt,

dbanie o wypełnianie przez Klientów warunków formalnych niezbędnych do zawarcia umów kredytu z Bankami.

W strukturze organizacyjnej Spółki wyodrębniono dział odpowiedzialny za opisaną wyżej działalność. Czynności pośredniczenia w udzielaniu kredytów mogą być wykonywane przez pracowników Spółki lub przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą na podstawie zawartych ze Spółką umów o współpracy.

Spółka wpisana jest do Rejestru Pośredników Kredytowych Dział II prowadzonego przez Komisję Nadzoru Finansowego pod numerem (…)

Co do zasady, Spółka nie pobiera od klientów wynagrodzenia za wykonywanie opisanych czynności. Możliwe są jednak sytuacje, gdy po podpisaniu umowy klient rezygnuje z zakupu instalacji, co skutkuje wypowiedzeniem umowy. W takiej sytuacji Spółka uprawniona jest do obciążenia Klienta za poniesione przez Spółkę koszty, w tym koszty pozyskania finansowania.

Początkowo, Spółka nie pobierała wynagrodzenia również od Banków, gdyż możliwość uzyskania przez Klientów za pośrednictwem Spółki finansowania oferowanych przez Spółkę produktów w formie kredytu lub pożyczki jest w interesie Spółki, z tego względu że uatrakcyjnia ofertę Spółki i zwiększa szanse na dokonanie sprzedaży.

W ostatnim czasie doszło jednak do zmiany stosowanego modelu współpracy między Spółką a Bankami, mającej na celu zintensyfikowanie tej współpracy i polegającej na wprowadzeniu
wynagrodzenia za wykonywane przez Spółkę usługi. Wynagrodzenie należne od Banków ma charakter prowizyjny i jest kalkulowane według następujących schematów:

rozliczenie oparte o prowizję od linii kredytowej – wynagrodzenie Spółki kalkulowane jako różnica pomiędzy ustalonym oprocentowaniem kredytu, a kosztem kredytu stanowiącym 0,25% wartości kredytu (np. w przypadku kredytu, w którym kosztem Klienta jest 0,3% kredytu, wynagrodzenie Spółki wyniesie 0,05% wartości kredytu);
rozliczenie oparte o stały poziom marży, uzależniony jedynie od wartości kredytu netto, rozumianej jako cena objętego kredytem produktu, pomniejszona o wpłatę własną Klienta.

Na podstawie umów zawieranych przez Spółkę z Bankami, możliwe są również sytuacje, w których wynagrodzenie nie będzie Spółce należne lub to Spółka będzie zobowiązana do zapłaty określonej kwoty na rzecz Banku w sytuacji, gdy średnie oprocentowanie kredytów udzielone Klientom w okresie rozliczeniowym nie przekroczy określonego w umowie poziomu. Spółka może być również zobowiązana do zapłaty na rzecz Banku określonych kwot w związku z umożliwieniem Klientowi odroczenia płatności pierwszej raty kredytu.

Ponadto, zgodnie z umowami zawieranymi między Spółką a Bankami, Spółka obowiązana jest do informowania Banku o obniżeniu ceny z powodu wady towaru lub usługi nabytej przez Klienta oraz do zwrotu Bankowi różnicy wynikającej z tej obniżki.

Spółka nie jest i nie będzie stroną umowy o kredyt (pożyczkę). Spółka działa i będzie działać w imieniu i na rzecz Banków, dążąc do tego, aby doszło do zawarcia umowy kredytowej pomiędzy Bankiem a Klientem.

W ramach czynności wykonywanych we współpracy z Instytucjami Finansowymi, Wnioskodawca gromadzi i przekazuje na potrzeby banków informacje i dokumenty wymagane przez banki do zawarcia umów kredytowych, przygotowuje wnioski kredytowe oraz dba o spełnienie przez klientów warunków formalnych niezbędnych do zawarcia umów kredytowych z bankami.

Proces zawarcia umowy kredytowej wygląda następująco. Doradca podczas wizyty u klienta osobiście, lub z pomocą osób z działu finansowania Spółki, wprowadza do aplikacji bankowej wymagane przez bank podstawowe dane klienta – imię, nazwisko, adres, a także inne informacje, które bank wykorzystuje do oceny zdolności kredytowej – dochody, stan cywilny, zobowiązania. Po zebraniu danych wniosek wysyłany jest za pomocą aplikacji do banku. Bank podejmuje decyzję i jeśli jest ona pozytywna, generowana jest umowa kredytowa, która wysyłana jest przez bank na wskazany adres email.

Klient potwierdza warunki i zawarcie umowy kredytowej kodem SMS. Na tym proces się kończy i bank przekazuje na rachunek Spółki środki pieniężne. Po ich zaksięgowaniu Spółka przystępuje do procesu realizacji umowy.

W ramach opisanych wyżej działań zmierzających do zawarcia umowy kredytowej, Wnioskodawca podejmuje przede wszystkim następujące czynności:

poszukiwanie klientów i nawiązywanie bezpośredniego kontaktu z klientami zainteresowanymi zakupem produktów oferowanych przez Spółkę, którzy stanowią również potencjalnych klientów Instytucji Finansowych;
rozpoznawanie potrzeb finansowych klienta poprzez analizę sytuacji finansowej oraz oczekiwań klienta;
informowanie potencjalnych klientów o warunkach oferowanych produktów finansowych oraz udzielanie klientom innych informacji związanych z kredytem;
przedstawianie oferty dopasowanej do sytuacji klienta;
przekazywanie informacji na temat warunków, jakie klient powinien spełnić, aby móc skorzystać z finansowania;
sporządzanie wniosku kredytowego dla klienta i zebranie wszelkich wymaganych dokumentów oraz informacji niezbędnych do udzielenia kredytu przez Instytucję Finansową;
dbanie o podanie przez klienta wszelkich informacji niezbędnych do udzielenia finansowania;
przetwarzanie danych klientów na potrzeby kontaktu w celu przedstawienia oferty sprzedaży produktów oferowanych przez Spółkę oraz potencjalnie oferty Instytucji Finansowych w celu sfinansowania zakupu przez klienta.

Czynności wykonywane przez Spółkę nie ograniczają się zatem wyłącznie do dopełnienia formalności administracyjnych związanych z umową (np. wyłącznie do udostępniania informacji stronom transakcji finansowej), ale obejmują m.in. poszukiwanie klientów na produkty oferowane przez Spółkę oraz potencjalnie także na produkty Instytucji Finansowych, wsparcie klientów w uzyskaniu finansowania, przygotowaniu dokumentów czy rozpoznawanie potrzeb danego klienta i dostosowanie oferty do jego sytuacji. Jeżeli klient jest zainteresowany uzyskaniem finansowania zakupu produktów oferowanych przez Spółkę, to celem działań Spółki jest doprowadzenie do zawarcia umowy na finansowanie.

Spółka przedstawia klientom możliwości skorzystania z produktów finansowych przygotowanych przez Instytucje Finansowe, jednak Spółka negocjuje z klientem takie warunki finansowania jak koszt kredytu, okres kredytowania, wybór banku finansującego zakup oraz dodatkowe elementy, takie jak ewentualna karencja w spłacie pierwszej raty.

Oferowane produkty kredytowe są przygotowywane we współpracy pomiędzy Spółką i bankami z uwzględnieniem wiedzy Wnioskodawcy na temat oczekiwań klientów i działań konkurencji oraz szacowanego wpływu stosowania tych produktów na zwiększenie sprzedaży.

Wnioskodawca posiada w ofercie przygotowane we współpracy z bankami produkty finansowe, które stosuje indywidualnie w zależności od oceny sytuacji klienta, jego potrzeb oraz przedmiotu sprzedaży. Negocjacje z klientem obejmują: koszt kredytu, okres kredytowania, wybór banku finansującego zakup oraz dodatkowe elementy, takie jak ewentualna karencja w spłacie pierwszej raty.

Wnioskodawca dąży do zawarcia umowy kredytowej pomiędzy bankiem i klientem. W celu zaoferowania klientom satysfakcjonującego finansowania z możliwie szerokiej oferty banków i produktów kredytowych, Spółka współpracuje z kilkoma Instytucjami Finansowymi. Ponadto, Spółka dostosowuje produkt kredytowy oraz okres kredytowania do aktualnie ponoszonych przez klienta kosztów rachunków za energię elektryczną. Z kolei w przypadku ograniczonej zdolności kredytowej klienta, Wnioskodawca poszukuje rozwiązań we współpracujących Instytucjach Finansowych.

Wnioskodawca nie ma własnego interesu w zakresie treści umowy zawieranej pomiędzy klientem, a Instytucją Finansową. Umowa kredytowa zawierana jest pomiędzy bankiem a klientem.

Karencja w spłacie pierwszej raty jest opcjonalnym elementem niektórych produktów finansowych znajdujących się w ofercie Spółki. W związku z tym:

Wnioskodawca nie jest stroną takiej umowy;

W zależności od Instytucji Finansowej karencja może wiązać się z wyższym kosztem kredytowania płaconym przez klienta, lecz nie musi;

W stosowanych obecnie produktach kredytowych Wnioskodawca nie ponosi kosztów z tytułu karencji. W jednym ze współpracujących banków koszt karencji został określony, lecz w praktyce Spółka nie oferuje tej opcji klientom.

Wnioskodawca co do zasady aktywnie pozyskuje klientów do sprzedaży instalacji fotowoltaicznych, jednocześnie mogą to być klienci zainteresowani ofertą kredytowania przez Instytucje Finansowe w celu finansowania zakupu produktów oferowanych przez Spółkę. Produkty kredytowe są bowiem jednym z elementów procesu sprzedaży. Tym samym, działania Spółki zmierzają do skojarzenia ze sobą klientów oraz Instytucji Finansowych, z którymi współpracuje Spółka oraz do zawarcia umowy finansowania, jeżeli klient finansowania potrzebuje. Dodatkowo, jest to element wymagający dodatkowych czynności związanych ze sporządzeniem umowy, przygotowaniem oferty i wydłuża cały proces sprzedaży, angażując czas i dodatkowe zasoby ludzkie.

Wnioskodawca gromadzi dane na potrzeby banków, wykorzystując do tego narzędzia udostępnione przez Instytucje Finansowe. Ponadto, Spółka przetwarza dane na temat potencjalnych klientów, którym będzie mogła przedstawić ofertę sprzedaży produktów oferowanych przez Spółkę oraz ofertę skorzystania z produktów finansowych oferowanych przez Instytucje Finansowe.

Wnioskodawca dostosowuje ofertę finansowania poprzez wybór Instytucji Finansowej, produktu
kredytowego, okresu kredytowania oraz dodatkowych elementów, takich jak ewentualna karencja w spłacie pierwszej raty, które dopasowuje do indywidualnej sytuacji klienta.

Na gruncie przedstawionego opisu stanu faktycznego, Spółka powzięła wątpliwości w zakresie
prawnopodatkowej klasyfikacji świadczonych usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy opisane w stanie faktycznym usługi, które Spółka świadczy na rzecz Banków, stanowią pośrednictwo w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, a w konsekwencji, czy usługi te korzystają ze zwolnienia z podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane w stanie faktycznym usługi, które Spółka świadczy na rzecz Banków, stanowią pośrednictwo w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, a w konsekwencji do usług tych zastosowanie znajdzie zwolnienie z podatku VAT przewidziane w tym przepisie.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Podstawowa stawka podatku dla ww. czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT wynosi 23% (art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT).

Przepisy ustawy o VAT przewidują zwolnienia od podatku dla niektórych towarów i usług. Jednym z nich jest zwolnienie zawarte w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, zgodnie z którym zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Zgodnie z art. 43 ust. 15 ustawy o VAT, zwolnienia o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;
usług doradztwa;
usług w zakresie leasingu.

Przytoczne powyżej regulacje stanowią implementację do polskiego porządku prawnego przepisu art. 135 ust. 1 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: „Dyrektywa VAT”), zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają z VAT udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę.

Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE” lub „Trybunał”) wspomniane zwolnienie ma charakter przedmiotowy, co oznacza, że istotny dla skorzystania ze zwolnienia jest rodzaj świadczonej usługi, a bez znaczenia pozostaje podmiot świadczący usługę (orzeczenie TSUE z dnia 5 czerwca 1997 r. w sprawie C-2/95).

Pojęcie „pośrednictwa” nie zostało zdefiniowane w ustawie o VAT ani w Dyrektywie VAT. Zgodnie z regułami wykładni przepisów, w przypadku gdy dane pojęcie nie zostało zdefiniowane w akcie prawnym, w celu ustalenia zakresu pojęciowego danego wyrażenia konieczne jest odwołanie się do wykładni językowej oraz sposobu rozumienia danego pojęcia w języku powszechnym.

Zgodnie z definicją przedstawioną w internetowej wersji Słownika Języka Polskiego PWN, poprzez „pośrednictwo” należy rozumieć „działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron” lub „kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwienie kontaktu uczestnikom rynku pracy”.

W konsekwencji, poprzez pośrednictwo należy rozumieć czynności przeprowadzane w imieniu i na rzecz danego podmiotu, w wyniku których dochodzi lub może dojść do zawarcia umowy pomiędzy podmiotem, na rzecz którego działa pośrednik oraz podmiotem trzecim.

Pojęcie pośrednictwa na gruncie przepisów o podatku od wartości dodanej było przedmiotem orzecznictwa TSUE. W wyroku z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie C-453/05 Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde, Trybunał wskazał, że „pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową”.

W wyroku TSUE z dnia 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00 Commissioners of Customs & Excise przeciwko CSC Financial Services Ltd., Trybunał orzekł, że pojęcie pośrednictwa obejmuje działalność wykonywaną przez osobę pośredniczącą, która nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego i której działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów. W istocie pośrednictwo stanowi usługę świadczoną na rzecz strony umowy, za którą wypłaca ona wynagrodzenie jako za odrębną działalność pośrednictwa. Działalność ta może obejmować m.in. wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych. Celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy.

TSUE w orzeczeniu tym uznał, że znaczenie słowa „negocjacje”, w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG), odnosi się do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji.

Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy.

Odwołując się do orzecznictwa TSUE, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 26 czerwca 2013 r., (sygn. I FSK 922/12) wskazał, iż usługa pośrednictwa finansowego powinna stanowić:

usługę świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie,
z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej,
celem jest dążenie do zawarcia umowy (przy czym pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy),
usługa pośrednictwa nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).

W przytoczonym wyroku, NSA uznał, że działanie polegające na przedstawieniu przez podatnika oferty instytucji finansowych, z których klient może wybrać odpowiedni dla niego produkt i go zakupić lub zgłosić zainteresowanie nim, co stwarza możliwość nawiązania kontaktu z instytucją finansową i nabycia jej produktu spełnia wynikający z orzecznictwa TSUE warunek uczynienia wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę.

W interpretacji indywidualnej z dnia 23 marca 2020 r., sygn. 0114-KDIP4-3.4012.22.2020.1.EK, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, że „(…) tylko czynności polegające na pośredniczeniu w zawieraniu umów o produkt finansowy bądź usługę finansową, których celem będzie doprowadzenie do zawarcia umów stanowią pośrednictwo finansowe, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 bądź 40 ustawy. Natomiast pozostałe czynności, mające na celu uczestniczenie w wykonaniu już zawartych umów lub obsłudze tych umów w trakcie ich trwania, bądź też świadczenia dodatkowe, pomocnicze, nie stanowią pośrednictwa finansowego, gdyż nie polegają one na wyszukiwaniu klientów i kontaktowaniu ich z Bankiem w celu zawarcia umów o produkt finansowy bądź usługę finansową i nie mogą korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 bądź 40 ustawy, jako usługi pośrednictwa w udzielaniu kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w zakresie prowadzenia rachunków pieniężnych oraz wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych.”

Biorąc pod uwagę powyższe, aby można było uznać usługę za pośrednictwo w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, spełnione powinny być następujące warunki:

usługa świadczona jest na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie,
z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej,
celem usługi jest dążenie do zawarcia umowy (przy czym pośrednik nie jest stroną umowy i nie ma żadnego interesu co do jej treści),
usługa nie polega wyłącznie na wykonywaniu czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być np. wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej albo czynności związane z wykonywaniem zawartej umowy w trakcie jej trwania czy też wyłącznie czynności pomocnicze).

Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy, w ocenie Wnioskodawcy czynności wykonywane przez Spółkę na rzecz Banków spełniają warunki uznania ich za pośrednictwo w świadczeniu usług udzielania kredytów, a w konsekwencji usługi te powinny zostać objęte zwolnieniem z VAT.

Spółka świadczy opisane usługi na rzecz Banków, które będą stroną transakcji finansowej polegającej na udzieleniu kredytu. Za wyświadczone usługi Spółka otrzymuje od Banków wynagrodzenie.

Z punktu widzenia Klienta (a więc nabywcy usługi finansowej) wykonywane przez Spółkę czynności zmierzające do uzyskania przez Klienta finansowania (informowanie Klienta o ofercie w zakresie kredytowania, gromadzenie i procesowanie dokumentacji niezbędnej do zawarcia umowy kredytowej), stanowią element usługi finansowej. Czynności Spółki nie mają charakteru wyłącznie pomocniczego (tj. nie sprowadzają się wyłącznie do administracyjnej obsługi procesu). Celem podejmowanych przez Spółkę działań jest dążenie do zawarcia umowy na finansowanie pomiędzy Klientem a Bankiem. Spółka podejmuje działania, które łącznie mają na celu skojarzenie Klientów z Bankami i udzielenie Klientom finansowania. Ponadto, z punktu widzenia Klienta, pośrednictwo Spółki jest drogą do zawarcia umowy na sfinansowanie zakupu produktów oferowanych przez Spółkę.

Jednocześnie, Spółka nie jest stroną umowy ani nie ma interesu co do jej treści. Wskazane w opisie stanu faktycznego przewidywane warianty wynagrodzenia Spółki mogą uzależniać wysokość należnej Spółce prowizji od postanowień umowy dotyczących np. okresu kredytowania czy kosztu kredytu. Jednakże, w ocenie Spółki, powiązanie wysokości prowizji pośrednika z ostatecznym kształtem umowy kredytowej stanowi standardową praktykę rynkową i nie może być rozumiane jako posiadanie przez pośrednika interesu co do treści umowy. Ponadto, wybór danego wariantu kredytowania pozostaje decyzją potencjalnego klienta, na którą Spółka nie ma wpływu. W istocie, wysokość prowizji należnej Spółce może być uzależniona od wariantu oferty Banku wybranej przez Klienta. W konsekwencji, w ocenie Spółki, w opisanym stanie faktycznym, Spółka nie ma interesu co do treści umowy zawieranej między Bankiem a Klientem.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w rozstrzygnięciach organów podatkowych, przykładowo w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 1 sierpnia 2017 r., sygn. 0112-KDIL1-1.4012.182.2017.1.AK, w której organ potwierdził zastosowanie zwolnienia do czynności pośrednika mimo uzależnienia wynagrodzenia pośrednika od wybranej przez klienta oferty, a zatem także od brzmienia umowy.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego, działania Spółki nie mają charakteru wyłącznie czynności
faktycznych związanych z umową kredytową, tj. nie ograniczają się wyłącznie do udostępniania informacji stronom transakcji ani do obsługi administracyjnej procesu bądź obsługi posprzedażowej. Celem działania Spółki jest skojarzenie stron umowy i doprowadzenie do jej zawarcia.

Wnioskodawca wskazuje bowiem klientom możliwość zawarcia umowy kredytu, a w razie zainteresowania ze strony klienta Spółka gromadzi, procesuje oraz składa do Banków dokumenty wymagane w procedurze udzielania kredytu. Działania Spółki zmierzają do tego aby Klient i Bank zawarli umowę.

Wnioskodawca pragnie również wskazać, że możliwość zastosowania zwolnienia z podatku VAT do pośrednictwa w udzielaniu finansowania na zakup oferowanych przez pośrednika produktów została potwierdzona przez organy podatkowe, przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 21 kwietnia 2020 r., sygn. 0114-KDIP4-3.4012.85.2020.1.IG.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, wykonywane przez Spółkę czynności pośrednictwa w udzielaniu finansowania na zakup produktów przez klientów Spółki stanowią usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych i podlegają zwolnieniu z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 w zw. z ust. 15 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy, przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów.

Z uwagi na powyższe unormowania, pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku albo zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

W myśl art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41, nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;
usług doradztwa;
usług w zakresie leasingu.

Sprecyzowanie przepisów regulujących zwolnienie od podatku od towarów i usług dla usług finansowych ma na celu zapewnienie jednolitego stosowania tego zwolnienia w odniesieniu do rynku wspólnotowego, jak również zapewnienie spójności przepisów dotyczących podatku od towarów i usług z przepisami krajowymi regulującymi funkcjonowanie rynku finansowego.

Powyższe zwolnienia uregulowane zostały w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek implementacji odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady. Zgodnie z regulacją zawartą w art. 135 ust. 1 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE Rady, Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę.

Z treści powołanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, stanowiącego implementację regulacji unijnych w tym zakresie, wyraźnie wynika, że intencją ustawodawcy było objęcie zwolnieniem usług udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych, zarówno tych wykonywanych przez banki, jak również świadczonych przez inne podmioty pośredniczące w ich udzielaniu. Należy stwierdzić, że wymienione zwolnienie ma charakter przedmiotowy, gdzie przede wszystkim istotną przesłanką do skorzystania ze zwolnienia jest rodzaj świadczonej usługi – cechy, które ją wyróżniają. Ustawodawca szczególny nacisk położył na stronę przedmiotową, nie dokonując zawężenia omawianego zwolnienia wyłącznie do określonej grupy podmiotów.

Pogląd taki potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku w sprawie C-2/95 pomiędzy Sparekassernes Datacenter (SDC) a Skatteministeriet (Dania), w którym Trybunał stwierdził, że: „zwolnienie dotyczące usług finansowych nie jest uzależnione od tego, czy usługa jest wykonywana przez instytucję, która wstępuje w prawny związek z końcowym odbiorcą. Fakt, że dana transakcja jest wykonywana przez osobę trzecią, ale z punktu widzenia końcowego odbiorcy wydaje się być usługą wykonywaną przez bank, nie wyklucza objęcia jej zwolnieniem”. Można zatem stwierdzić, że wg TSUE, usługa finansowa świadczona przez podmiot trzeci nie traci przymiotu takiej usługi.

Podkreślenia wymaga, że pojęcia używane do oznaczania zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, winny być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. Zwolnienia stanowią pojęcia autonomiczne prawa wspólnotowego, które mają na celu uniknięcie rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi w stosowaniu systemu VAT i które należy sytuować w ogólnym kontekście wspólnego systemu VAT.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji „pośrednictwa” w świadczeniu usług finansowych. Natomiast zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (...), przez pośrednictwo rozumie się „działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron; kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwianie kontaktu uczestnikom rynku pracy”.

Pośrednictwo obejmuje zatem czynności dokonywane w imieniu oraz na rzecz innego podmiotu gospodarczego, w wyniku których dochodzi do zawarcia transakcji między tym przedsiębiorcą a podmiotem trzecim. Działanie „w imieniu” oznacza działanie z czyjegoś upoważnienia, w zastępstwie kogoś, natomiast działanie na czyjąś korzyść oznacza działanie dla kogoś, dla czyjegoś dobra.

W celu rozstrzygnięcia, co w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem „pośrednictwa”, warto odnieść się do wyroku w sprawie C-453/05 Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde, w której TSUE stwierdził, że: „(…) pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową”.

Natomiast w wyroku z dnia 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00 Commissioners of Customs & Excise przeciwko CSC Financial Services Ltd. Trybunał orzekł, że pojęcie pośrednictwa obejmuje działalność wykonywaną przez osobę pośredniczącą, która nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego i której działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów. W istocie pośrednictwo stanowi usługę świadczoną na rzecz strony umowy, za którą wypłaca ona wynagrodzenie jako za odrębną działalność pośrednictwa. Działalność ta może obejmować m.in. wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych. Celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. TSUE w orzeczeniu tym uznał, że znaczenie słowa „negocjacje”, w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 VI Dyrektywy odnosi się „do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy.

Zatem, zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, usługa pośrednictwa finansowego powinna stanowić:

usługę świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie,
z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej,
celem jest dążenie do zawarcia umowy (przy czym, pośrednik nie ma żadnego interesu, co do treści umowy),
usługa pośrednictwa nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być np. wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).

W konsekwencji, żeby uznać daną działalność za pośrednictwo, konieczne jest aby pośrednik wykonał przynajmniej niektóre z czynności:

wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia umowy,
uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę,
prowadzenie negocjacji polegających na jednoznacznie określonym akcie mediacji,
nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron.

Nie oznacza to, że pośrednik nie może wykonywać dodatkowych czynności, jednakże aby czynności te można było zaliczyć do czynności pośredniczących konieczne jest, aby wywoływały skutek lub miały na celu wywołanie skutku dla wszystkich stron transakcji, innymi słowy konieczne jest, aby skutek tych czynności znalazł odzwierciedlenie w zawartej umowie pomiędzy stronami.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest spółką prawa polskiego, polskim rezydentem podatkowym, zarejestrowanym jako czynny podatnik VAT w Polsce. Wnioskodawca jest wpisany do Rejestru Pośredników Kredytowych Dział II prowadzonego przez Komisję Nadzoru Finansowego. Działalność gospodarcza Spółki obejmuje sprzedaż, doradztwo, projektowanie i montaż m.in. instalacji fotowoltaicznych dla klientów indywidualnych oraz biznesowych na terytorium Polski. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, Wnioskodawca rozpoczął współpracę z instytucjami finansowymi, w ramach której pośredniczy w uzyskaniu przez Klientów finansowania zakupu m.in. instalacji fotowoltaicznych oferowanych przez Wnioskodawcę w formie kredytu udzielanego Klientom przez Banki.

Wnioskodawca dąży do zawarcia umowy kredytowej pomiędzy bankiem i klientem. W celu zaoferowania klientom satysfakcjonującego finansowania z możliwie szerokiej oferty banków i produktów kredytowych, Spółka współpracuje z kilkoma Instytucjami Finansowymi. Wnioskodawca dostosowuje produkt kredytowy oraz okres kredytowania do aktualnie ponoszonych przez klienta kosztów rachunków za energię elektryczną. Z kolei w przypadku ograniczonej zdolności kredytowej klienta, Wnioskodawca poszukuje rozwiązań we współpracujących Instytucjach Finansowych.

W ramach działań zmierzających do zawarcia umowy kredytowej, Wnioskodawca podejmuje przede wszystkim następujące czynności:

poszukiwanie klientów i nawiązywanie bezpośredniego kontaktu z klientami zainteresowanymi zakupem produktów oferowanych przez Spółkę, którzy stanowią również potencjalnych klientów Instytucji Finansowych;
rozpoznawanie potrzeb finansowych klienta poprzez analizę sytuacji finansowej oraz oczekiwań klienta;
informowanie potencjalnych klientów o warunkach oferowanych produktów finansowych oraz udzielanie klientom innych informacji związanych z kredytem;
przedstawianie oferty dopasowanej do sytuacji klienta;
przekazywanie informacji na temat warunków, jakie klient powinien spełnić, aby móc skorzystać z finansowania;
sporządzanie wniosku kredytowego dla klienta i zebranie wszelkich wymaganych dokumentów oraz informacji niezbędnych do udzielenia kredytu przez Instytucję Finansową;
dbanie o podanie przez klienta wszelkich informacji niezbędnych do udzielenia finansowania;
przetwarzanie danych klientów na potrzeby kontaktu w celu przedstawienia oferty sprzedaży produktów oferowanych przez Spółkę oraz potencjalnie oferty Instytucji Finansowych w celu sfinansowania zakupu przez klienta.

Wnioskodawca nie ma własnego interesu w zakresie treści umowy zawieranej pomiędzy klientem, a Instytucją Finansową. Umowa kredytowa zawierana jest pomiędzy bankiem a klientem. Spółka nie jest i nie będzie stroną umowy o kredyt (pożyczkę).

Wynagrodzenie dla Wnioskodawcy należne od Banków za świadczone na ich rzecz usługi ma charakter prowizyjny.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego, czy usługi, które świadczy na rzecz Banków, stanowią pośrednictwo w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, a w konsekwencji, czy usługi te korzystają ze zwolnienia z podatku VAT.

Oceniając powyższe okoliczności sprawy na tle powołanych regulacji prawnych należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że wskazane usługi stanowią usługi pośrednictwa finansowego. Z opisu sprawy wynika bowiem, że świadczone przez Spółkę usługi spełniają przedstawione wyżej przesłanki wynikające z orzecznictwa TSUE dla uznania ich za usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

Z opisu sytuacji wynika, że Wnioskodawca przedstawia klientom możliwości skorzystania z produktów finansowych przygotowanych przez Instytucje Finansowe oraz nie ma własnego interesu w zakresie treści umowy zawieranej pomiędzy klientem, a Instytucją Finansową. Wnioskodawca od umów zawartych przez pozyskanych przez siebie klientów z Instytucjami Finansowymi otrzymuje wynagrodzenie w formie prowizji.

Czynności wykonywane przez Wnioskodawcę nie ograniczają się wyłącznie do dopełnienia formalności administracyjnych związanych z umową (np. wyłącznie do udostępniania informacji stronom transakcji finansowej), ale obejmują m.in. poszukiwanie klientów na produkty oferowane przez siebie oraz potencjalnie także na produkty Instytucji Finansowych, wsparcie klientów w uzyskaniu finansowania, przygotowaniu dokumentów czy rozpoznawanie potrzeb danego klienta i dostosowanie oferty do jego sytuacji. Jeżeli klient jest zainteresowany uzyskaniem finansowania zakupu produktów oferowanych przez Wnioskodawcę, to celem działań Wnioskodawcy jest doprowadzenie do zawarcia umowy na finansowanie.

Co więcej, jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca negocjuje z klientem takie warunki finansowania jak koszt kredytu, okres kredytowania, wybór banku finansującego zakup oraz dodatkowe elementy, takie jak ewentualna karencja w spłacie pierwszej raty.

Z uwagi na powołane przepisy prawa oraz orzecznictwo TSUE w kontekście przedstawionych okoliczności sprawy, należy stwierdzić, że Wnioskodawca dokonując ww. czynności zmierzające do zawarcia umowy kredytu bądź pożyczki pomiędzy ostatecznym klientem a Instytucją Finansową, świadczy usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów/pożyczek pieniężnych, określonych w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług. Tym samym usługi te korzystają ze zwolnienia od podatku VAT.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin