2020.12.23 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-3.4012.504.2020.2.RK
z 23 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 sierpnia 2020 r. (data wpływu 15 września 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 8 grudnia 2020 r. (data wpływu 11 grudnia 2020 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 1 grudnia 2020 r. (skutecznie doręczone 4 grudnia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług nabycia wierzytelności – jest nieprawidłowe,

braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług wypłaconej przez dłużnika spornej kwoty – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 września 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług nabycia wierzytelności oraz braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług wypłaconej przez dłużnika spornej kwoty.

Złożony wniosek uzupełniony został pismem z dnia 8 grudnia 2020 r. (data wpływu 11 grudnia 2020 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 1 grudnia 2020 r. (skutecznie doręczone 4 grudnia 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny sprecyzowany następnie w nadesłanym uzupełnieniu:

Od dnia 11 listopada 2015 r. Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą zgłoszoną w CEIDG z kodem PKD 49.32.Z jako działalność taksówek osobowych. W związku z prowadzoną działalnością Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.), dalej ustawa VAT.

Z dniem 13 sierpnia 2020 r. Wnioskodawca rozszerzył dotychczas prowadzoną działalność gospodarczą o kod PKD 64.99.Z, tj. pozostałą finansową działalność usługową, gdzie indziej niesklasyfikowaną, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszy emerytalnych.

W związku z rozszerzeniem zakresu prowadzonej działalności Wnioskodawca utracił prawo do opodatkowania w formie karty podatkowej i od dnia 13 sierpnia 2020 r. podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych, wg skali podatkowej oraz prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

W ramach dodatkowej działalności Wnioskodawca zamierza dokonywać zakupu od osób poszkodowanych, przysługujących im wierzytelności o zapłatę odszkodowania wobec zakładów ubezpieczeń z tytułu szkód komunikacyjnych w pojazdach. Transakcja będzie dokonywana na podstawie „umowy cesji wierzytelności” regulowanej przepisami art. 509 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145 z późn. zm.). Zgodnie z postanowieniami umowy, w zamian za wierzytelność cedent otrzymuje zapłatę w określonej kwocie. W związku z tym, poszkodowany (cedent), który dokonuje cesji przysługującej mu wierzytelności otrzymuje wynagrodzenie wyłącznie przy zawarciu niniejszej umowy cesji wierzytelności. Zawierana umowa cesji ma zatem charakter odpłatny, wynagrodzenie dla cedenta ustalane jest kwotowo i wypłacane jest wyłącznie w dniu podpisania umowy. Wynagrodzenie przysługuje jedynie zbywcy w związku z cesją wierzytelności. W ramach tej działalności Wnioskodawca nabywa wierzytelność jako przedsiębiorca we własnym imieniu, na własny rachunek i ryzyko. Poza zakupem wierzytelności Wnioskodawca nie dokonuje żadnych innych dodatkowych świadczeń na rzecz zbywcy wierzytelności. Jako cesjonariusz Wnioskodawca nie otrzymuje od zbywcy wynagrodzenia oraz nie świadczy żadnych usług na jego rzecz.

Umowa stanowi, że przeniesienie wierzytelności na cesjonariusza następuje z chwilą jej podpisania, natomiast wraz z przenoszoną wierzytelnością przechodzą wszelkie związane z nią prawa. Umowa przewiduje również, że odpowiedzialność z tytułu wypłacalności dłużnika Wnioskodawca przejmuje na siebie, jako cesjonariusz w chwili jej podpisania.

Jednocześnie strony niniejszej umowy oświadczają, że nie dokonają zwrotnego przelewu wierzytelności. Przedmiotem umowy przelewu wierzytelności jest sporna część odszkodowania, której zbywca nie ma możliwości lub nie chce samodzielnie wyegzekwować od dłużnika. Jednocześnie pełne ryzyko wyegzekwowania spornej części odszkodowania od zakładu ubezpieczeń ponosi wyłącznie Wnioskodawca, jako Cesjonariusz.

W chwili zawarcia umowy cesji, określenie wartości nominalnej tej Wierzytelności nie jest możliwe do sprecyzowania. W związku z tym że kupowane wierzytelności mają sporny charakter co do wysokości, oszacowanie ich wartości nominalnej jest możliwe w określonym przedziale ryzyka. Ostatecznie wysokość szkody jest ustalana przez sąd powszechny lub poprzez zawarcie ugody pomiędzy zakładem ubezpieczeń a firmą Wnioskodawcy. W umowie cesji ustalana jest wartość rynkowa wierzytelności, która jest z reguły niższa od jej wartości nominalnej. Każda umowa powoduje konieczność ustalenia wartości wierzytelności w sposób indywidualny.

Wartość rynkowa kalkulowana jest na podstawie różnych czynników, takich jak szacowany czas niezbędny do załatwienia sprawy czy możliwość wyegzekwowania spornej kwoty odszkodowania. Wnioskodawca dokonując zakupu wierzytelności zakłada w pewnym przedziale ryzyka, że wartość rynkowa zakupu jest niższa od wartości nominalnej. Zatem cena nabycia wierzytelności jest co do zasady niższa od jej ceny nominalnej. Różnica odzwierciedla rzeczywistą wartość ekonomiczną tych wierzytelności w chwili nabycia.

Nabywane wierzytelności stanowią tzw. „trudne wierzytelności”. Są one bezsporne co do zasady, ale sporne co do wysokości. Dlatego też po wyczerpaniu określonej przepisami procedury, w razie niezaspokojenia lub częściowego zaspokojenia roszczeń, Wnioskodawca bierze pod uwagę konieczność dochodzenia zapłaty na drodze postępowania cywilnego przed sądem.

Podsumowując powyższe, należy podkreślić, że zgodnie z postanowieniami umowy między cedentem a firmą Wnioskodawcy będącą cesjonariuszem, w związku z dokonaną cesją nie występują dalsze zobowiązania. W momencie zawierania umowy Wnioskodawca nie świadczy na rzecz zbywcy żadnych usług oraz nie otrzymuje od zbywcy żadnego wynagrodzenia. Jak już Wnioskodawca wskazał, treść umowy powoduje, że jako cesjonariusz wstępuje On we wszelkie prawa pierwotnego wierzyciela oraz we własnym imieniu i na własny rachunek dochodzi wierzytelności ponosząc w całości koszty i ryzyko ewentualnego procesu.

Celem nabywania wierzytelności od osób poszkodowanych jest założenie, że w pewnych granicach ryzyka, istnieje możliwość wyegzekwowania spornej kwoty odszkodowania od dłużnika. Niemniej jednak, wierzytelności te już w momencie ich nabycia, należą do tzw. „wierzytelności trudnych”, tj. obarczonych ryzykiem wyegzekwowania, są to wierzytelności, co do których istnieje wątpliwość czy zostaną zaspokojone w szacowanej wysokości.

Istnieje również ryzyko odrzucenia roszczenia przez ubezpieczyciela. Dłużnikami są różne zakłady ubezpieczeniowe, w tym podmioty zagraniczne, w związku z czym, istnieje również ryzyko wystąpienia niewypłacalności tych podmiotów uzależnione od ich sytuacji ekonomicznej. Istnieje ryzyko nabycia wierzytelności, której dłużnikiem są podmioty znajdujące się w stanie restrukturyzacji, upadłości, czy też likwidacji co zwiększa ich niewypłacalność. W takich przypadkach wierzytelność charakteryzuje wątpliwa perspektywa spłaty. Na dzień nabycia wierzytelności, nie stanowią one wierzytelności wymagalnych jak również nie stanowią wierzytelności wymagalnych przedawnionych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy transakcja nabycia przez Wnioskodawcę jako cesjonariusza wierzytelności poprzez zawarcie „umowy cesji wierzytelności” podlega opodatkowaniu VAT na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy VAT?
Czy wypłacana przez dłużnika sporna kwota w formie odszkodowania podlega opodatkowaniu VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z przepisami art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy, towary zostały zdefiniowane jako rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Natomiast, art. 7 ust. 1 ustawy, stanowi że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Świadczenie usług również zostało zdefiniowane przez ustawodawcę i zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, oznacza każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Na podstawie przepisów ustawy, świadczenie usług należy traktować jako określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego nabywcą usługi, jak również podmiotu świadczącego usługę.

Przepisy ustawy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Ponadto z treści art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy). O odpłatności usługi możemy mówić w sytuacji, gdy zachodzi stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą i w zamian za wykonanie usługi zostaje wypłacone wynagrodzenie.

W związku z powyższym, dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy czynności te są wykonane odpłatnie, oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich odbiorcą dochodzi do świadczenia wzajemnego.

Na podstawie przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145, z późn. zm.), dalej k.c., została uregulowana instytucja przelewu wierzytelności. Wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego.

Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Natomiast § 2 stanowi, że wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Następnie, w oparciu o art. 510 § 1 umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Instytucja przelewu wierzytelności umożliwia zawarcie umowy przez wierzyciela z osobą trzecia, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność.

Kwestia wyjaśnienia istoty przelewu wierzytelności w podobnej sprawie została dokonana w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nr 0112-KDIL4.4012.597.2017.3.JKU z dnia 24 stycznia 2018 r. Zgodnie z treścią interpretacji „w wyniku przelewu wierzytelności, prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem).”

Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności, które następuje na podstawie umowy cesji, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do zapłaty określonej ceny za cedowaną wierzytelność.

Wobec powyższego, Wnioskodawca uważa że nabycie, na własne ryzyko trudnych wierzytelności, po cenie niższej od ich wartości nominalnej nie stanowi świadczenia odpłatnych usług.

W kwestii nabycia wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej zostało wydane orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-93/10.

W ocenie Wnioskodawcy czynność cesji wierzytelności nie podlega po stronie nabywcy opodatkowaniu VAT, za czym przemawia fakt, że obok transakcji kupna wierzytelności jako nabywca nie będzie świadczył żadnych usług za wynagrodzeniem na rzecz ich zbywcy. Sam zakup wierzytelności za określoną cenę nie może być uznany za świadczenie usług przez nabywcę.

Wnioskodawca uważa, że transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie może być zakwalifikowana jako świadczenie przez Niego usług w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W związku z tym, że Wnioskodawca zamierza jako przedsiębiorca nabywać na podstawie umowy cesji, wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, które następnie przeznaczone będą do dochodzenia ich na własny rachunek i we własnym imieniu, w celu odzyskania należności, to czynność nabycia nie stanowi odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, a zatem nie podlega ona opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W opinii Wnioskodawcy co do wypłaconej przez dłużnika spornej kwoty w formie odszkodowania to czynność ta również nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Przepisy omawianej ustawy nie zawierają definicji odszkodowania, natomiast zgodnie z art. 361 § 1 K.C. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

Ponadto zgodnie z § 2 w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Powołując się ponownie na przytoczoną powyżej interpretacje indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nr 0112-KDIL4.4012.597.2017.3.JKU z dnia 24 stycznia 2018 r. „Należy stwierdzić, że istotą odszkodowań nie jest płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku Wnioskodawca nie ma do czynienia z transakcją ekwiwalentną - świadczenie w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji”. W związku z tym, że płatność o charakterze odszkodowawczym nie będzie miała bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego, wówczas kwota otrzymanych odszkodowań nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Zdaniem Wnioskodawcy otrzymana od zakładu ubezpieczeń kwota odszkodowania z tytułu nabycia wierzytelności (uzyskana na etapie postępowania cywilnego lub przed sądem powszechnym) będzie w istocie stanowiła zadośćuczynienie za szkodę, która została wyrządzona poszkodowanym.

Wypłacone przez zakład ubezpieczeniowy odszkodowanie nie będzie miało związku z czynnością mającą charakter świadczenia ze strony Wnioskodawcy, bowiem jedynym świadczeniem z tytułu nabycia przedmiotowych wierzytelności jest zapłata ceny wierzytelności na rzecz zbywcy, tj. poszkodowanego.

Na tej podstawie Wnioskodawca twierdzi, że wypłacone przez zakład ubezpieczeniowy odszkodowanie nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

nieprawidłowe - w zakresie braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług nabycia wierzytelności,

prawidłowe - w zakresie braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług wypłaconej przez dłużnika spornej kwoty.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 oraz w art. 8 ww. ustawy.

I tak, na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Przy czym towarami – w myśl art. 2 pkt 6 cyt. ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu.

Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 cyt. ustawy).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (np. wyrok z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise), przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę, należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Wobec powyższej analizy, dostawa towarów lub świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie, oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego w złożonym wniosku wynika, że Wnioskodawca zamierza dokonywać zakupu od osób poszkodowanych, przysługujących im wierzytelności o zapłatę odszkodowania wobec zakładów ubezpieczeń z tytułu szkód komunikacyjnych w pojazdach. Transakcja będzie dokonywana na podstawie „umowy cesji wierzytelności” regulowanej przepisami art. 509 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny. Zgodnie z postanowieniami umowy, w zamian za wierzytelność cedent otrzymuje zapłatę w określonej kwocie. W związku z tym, poszkodowany (cedent), który dokonuje cesji przysługującej mu wierzytelności otrzymuje wynagrodzenie wyłącznie przy zawarciu niniejszej umowy cesji wierzytelności. Zawierana umowa cesji ma zatem charakter odpłatny, wynagrodzenie dla cedenta ustalane jest kwotowo i wypłacane jest wyłącznie w dniu podpisania umowy. Wynagrodzenie przysługuje jedynie zbywcy w związku z cesją wierzytelności. W ramach tej działalności Wnioskodawca nabywa wierzytelność jako przedsiębiorca we własnym imieniu, na własny rachunek i ryzyko. Poza zakupem wierzytelności Wnioskodawca nie dokonuje żadnych innych dodatkowych świadczeń na rzecz zbywcy wierzytelności. Jako cesjonariusz Wnioskodawca nie otrzymuje od zbywcy wynagrodzenia oraz nie świadczy żadnych usług na jego rzecz.

Jednocześnie strony niniejszej umowy oświadczyły, że nie dokonają zwrotnego przelewu wierzytelności. Przedmiotem umowy przelewu wierzytelności jest sporna część odszkodowania, której zbywca nie ma możliwości lub nie chce samodzielnie wyegzekwować od dłużnika. Jednocześnie pełne ryzyko wyegzekwowania spornej części odszkodowania od zakładu ubezpieczeń ponosi wyłącznie Wnioskodawca, jako cesjonariusz. W chwili zawarcia umowy cesji, określenie wartości nominalnej tej wierzytelności nie jest możliwe do sprecyzowania. W związku z tym że kupowane wierzytelności mają sporny charakter co do wysokości, oszacowanie ich wartości nominalnej jest możliwe w określonym przedziale ryzyka. Ostatecznie wysokość szkody jest ustalana przez sąd powszechny lub poprzez zawarcie ugody pomiędzy zakładem ubezpieczeń a firmą Wnioskodawcy. W umowie cesji ustalana jest wartość rynkowa wierzytelności, która jest z reguły niższa od jej wartości nominalnej. Każda umowa powoduje konieczność ustalenia wartości wierzytelności w sposób indywidualny.

Zdaniem Wnioskodawcy nabywane wierzytelności stanowią tzw. „trudne wierzytelności”. Są one bezsporne co do zasady, ale sporne co do wysokości. Dlatego też po wyczerpaniu określonej przepisami procedury, w razie niezaspokojenia lub częściowego zaspokojenia roszczeń, Wnioskodawca bierze pod uwagę konieczność dochodzenia zapłaty na drodze postępowania cywilnego przed sądem.

Zgodnie z postanowieniami umowy między cedentem a firmą Wnioskodawcy będącą cesjonariuszem, w związku z dokonaną cesją nie występują dalsze zobowiązania. W momencie zawierania umowy Wnioskodawca nie świadczy na rzecz zbywcy żadnych usług oraz nie otrzymuje od zbywcy żadnego wynagrodzenia. Jak już Wnioskodawca wskazał, treść umowy powoduje, że jako cesjonariusz wstępuje On we wszelkie prawa pierwotnego wierzyciela oraz we własnym imieniu i na własny rachunek dochodzi wierzytelności ponosząc w całości koszty i ryzyko ewentualnego procesu.

Celem nabywania wierzytelności od osób poszkodowanych jest założenie, że w pewnych granicach ryzyka, istnieje możliwość wyegzekwowania spornej kwoty odszkodowania od dłużnika. Wierzytelności te zdaniem Wnioskodawcy już w momencie ich nabycia, należą do tzw. „wierzytelności trudnych”, tj. obarczonych ryzykiem wyegzekwowania, są to wierzytelności, co do których istnieje wątpliwość czy zostaną zaspokojone w szacowanej wysokości.

Wnioskodawca wskazał także, że istnieje również ryzyko odrzucenia roszczenia przez ubezpieczyciela. Dłużnikami są różne zakłady ubezpieczeniowe, w tym podmioty zagraniczne, w związku z czym, istnieje również ryzyko wystąpienia niewypłacalności tych podmiotów uzależniona od ich sytuacji ekonomicznej. Istnieje ryzyko nabycia wierzytelności, której dłużnikiem są podmioty znajdujące się w stanie restrukturyzacji, upadłości, czy też likwidacji co zwiększa ich niewypłacalność. W takich przypadkach wierzytelność charakteryzuje wątpliwa perspektywa spłaty. Na dzień nabycia wierzytelności, nie stanowią one wierzytelności wymagalnych jak również nie stanowią wierzytelności wymagalnych przedawnionych.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego, czy w opisanej sytuacji transakcja nabycia wierzytelności jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W tym miejscu wskazać należy, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740,), zwanej dalej K.c.

Stosownie do treści art. 509 § 1 K.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki – § 2 ww. artykułu.

Jak stanowi art. 510 § 1 K.c., umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Przelew wierzytelności jest swoistą konstrukcją prawną, przewidzianą w ogólnych zasadach zobowiązań prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela, podczas gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Umowy cesji wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność. Dodać należy, że cesja nie ma formy samoistnej umowy, dlatego też dla jej realizacji musi być dokonana czynność cywilnoprawna, na podstawie której nastąpi przeniesienie wierzytelności.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

Umowa cesji wierzytelności wypełnia znamiona określone w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, polega bowiem na przeniesieniu prawa do wartości niematerialnych i prawnych, w związku z tym stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usług dochodzi już w momencie samego nabycia wierzytelności, obojętnie czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też innego jej wykorzystania do celów prawno-gospodarczych. Celem nabycia cudzej wierzytelności nie musi być jej odsprzedaż, ale także inne wykorzystanie do celów prawno-gospodarczych przez nabywcę. Sposób wykorzystania nabytej wierzytelności może decydować o charakterze usługi nie zaś o istocie czynności prawnej, jaką jest nabycie cudzej wierzytelności. Zatem usługą na rzecz cedenta jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-podatkowych.

Zatem zakup wierzytelności stanowi usługę polegającą na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem). Oznacza to, że w takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę, której celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności. Jednakże jak wskazano na wstępie ww. usługa podlega opodatkowaniu wówczas, gdy jest świadczona odpłatnie.

Powyższe rozumienie przelewu wierzytelności jako usługi znajduje potwierdzenie w wyrokach polskich sądów administracyjnych. Przykładowo w orzeczeniu z dnia 6 listopada 2009 r., sygn. akt I SA/Po 628/09 WSA w Poznaniu stwierdził: „Biorąc pod uwagę powyższe Sąd podziela pogląd organów podatkowych, że wierzytelność nie jest towarem, a zakup wierzytelności jest usługą. Istotą tej usługi jest zdjęcie z dotychczasowego wierzyciela (zbywcy) ciężaru egzekucji, czy też niewypłacalności dłużnika. Usługa ta wyraża się w tym, że usługodawca uzyskuje zysk generowany „kosztem zbywcy”. Zbywca w tym wypadku otrzymuje za wierzytelność cenę niższą od jej wartości nominalnej. Z drugiej strony zbywca uzyskuje konkretne świadczenie w postaci zdjęcia z niego: ryzyka niewypłacalności dłużnika, konieczności prowadzenia postępowania egzekucyjnego, czy też opóźnień związanych z egzekwowaniem gotówki. Przenosząc powyższe rozważania na grunt analizowanej sprawy należy podkreślić, że stosunek cywilnoprawny pomiędzy zbywcą i nabywcą wierzytelności kończy się po dokonaniu tej czynności prawnej. Po zbyciu wierzytelności, zbywca nie ma wpływu na dalszy byt wierzytelności i nie jest zainteresowany dalszym postępowaniem nabywcy w tym względzie. Nie można więc przyjąć, że usługa trwa od chwili nabycia wierzytelności do czasu jej zbycia albo wyegzekwowania”.

W kwestii nabycia wierzytelności trudnych po cenie niższej od ich wartości nominalnej wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 27 października 2011 r., w sprawie C-93/10 Finanzamt Essen-NordOst przeciwko GFKL Financial Services AG. W powyższym orzeczeniu TSUE wskazał, że „Artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania wspomnianej dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży”. W pkt 25 ww. orzeczenia, Trybunał wskazał, że „Różnica między wartością nominalną cedowanych wierzytelności a ceną ich sprzedaży nie stanowi bowiem wynagrodzenia za tego rodzaju usługę, lecz odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, która jest uzależniona od wątpliwych perspektyw na ich spłatę i zwiększonego ryzyka niewypłacalności dłużników”.

Podkreślić należy, że ww. wyrok TSUE odwołuje się do wierzytelności „trudnych”, tj. wymagalnych, o wątpliwej perspektywie spłaty. W analizowanej sprawie – jak wskazał Wnioskodawca - przedmiotem nabycia nie są wierzytelności wymagalne, jak również nie są wierzytelności wymagalne przedawnione.

W odniesieniu do powyższego nie można uznać, że wierzytelności opisane we wniosku stanowią wierzytelności „trudne”, o których mowa w ww. orzeczeniu TSUE w sprawie C-93/10. Przede wszystkim w stosunku do wierzytelności będących przedmiotem wniosku nie można z całą pewnością stwierdzić, że nie zostaną spłacone w ogóle.

Wnioskodawca twierdzi, że opisane wierzytelności są tzw. wierzytelnościami trudnymi, bowiem obarczone są ryzykiem wyegzekwowania, są to wierzytelności, co do których istnieje wątpliwość czy zostaną zaspokojone w szacowanej wysokości. Istnieje również ryzyko odrzucenia roszczenia przez ubezpieczyciela. Dłużnikami są różne zakłady ubezpieczeniowe, w tym podmioty zagraniczne, w związku z czym, istnieje również ryzyko wystąpienia niewypłacalności tych podmiotów uzależniona od ich sytuacji ekonomicznej. Istnieje ryzyko nabycia wierzytelności, której dłużnikiem są podmioty znajdujące się w stanie restrukturyzacji, upadłości, czy też likwidacji co zwiększa ich niewypłacalność.

W analizowanej sprawie przedmiotem nabycia będą wierzytelności niewymagalne tj. takie, co do których nie upłynął termin ich zapłaty. Sam fakt, że nabywane wierzytelności są sporne co do wysokości nie powoduje aby uznać je za wierzytelności „trudne”. Należy podkreślić, że przedmiotowe wierzytelności - jak sam Wnioskodawca wskazał - są bezsporne co do zasady, natomiast sporne co do wysokości, czyli nie ma wątpliwości co to ich zaspokojenia. Ponadto, nie można uznać że wierzytelności te charakteryzuje wątpliwa perspektywa spłaty, czy też zwiększone ryzyko niewypłacalności dłużników, tylko dlatego, że jak twierdzi Wnioskodawca istnieje ryzyko nabycia wierzytelności, której dłużnikiem są podmioty znajdujące się w stanie restrukturyzacji, upadłości, czy też likwidacji. Należy bowiem zauważyć, że nabycie każdej wierzytelności wiąże się z pewnym ryzykiem w zakresie spłaty. Fakt, że Wnioskodawca nie wie czy uda mu się odzyskać wierzytelność nie oznacza automatycznie, że wierzytelność jest zaliczana do kategorii „trudne”.

Z uwagi na powyższe wyjaśnienia należy stwierdzić, że w okolicznościach przedstawionych we wniosku czynność nabycia wierzytelności przez Wnioskodawcę należy uznać za świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, podlegające opodatkowaniu tym podatkiem. Mamy tu bowiem do czynienia ze świadczeniem usługi przez nabywcę wymagalnych wierzytelności (Wnioskodawcę) na rzecz zbywcy wierzytelności (poszkodowany), polegającą na uwolnieniu tego zbywcy wierzytelności od wykonywania czynności związanych ze ściąganiem długu i ryzyka jego nieściągnięcia. Poszkodowanemu (zbywcy) zostaje zaoszczędzone ryzyko i koszty posiadania takich wierzytelności, zostaje on „wyręczony” w czynnościach podejmowanych w celach dochodzenia długu. Zbywca nie musi podejmować żadnych działań zmierzających do zaspokojenia swoich należności od dłużnika takich jak choćby monity. Ponadto ww. usługa będzie świadczona odpłatnie, gdyż różnica między ostateczną wartością zakupu wierzytelności a wartością nominalną stanowi dla Wnioskodawcy wynagrodzenie z tytułu świadczenia usług.

Wobec powyższego należy uznać, że w odniesieniu do opisanych we wniosku wierzytelności, Wnioskodawca nie będzie nabywał wierzytelności „trudnych”, o których mowa w ww. wyroku TSUE w sprawie C-93/10 i w związku z tym nabycie przedmiotowych wierzytelności będzie stanowiło odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, a tym samym będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 tej ustawy.

Podsumowując, w okolicznościach przedstawionych we wniosku nabywanie wierzytelności przez Wnioskodawcę od zbywcy, za cenę niższą od wartości nominalnej, będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy o VAT.

Tym samym, stanowisko w zakresie pytania nr 1 wniosku należy uznać za nieprawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy w analizowanej sprawie dotyczą również obowiązku opodatkowania wypłaconej przez dłużnika spornej kwoty w formie odszkodowania.

Przystępując do rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy należy wskazać, że przepisy podatkowe nie zawierają definicji odszkodowania, zatem w tym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego.

Regulacje dotyczące odszkodowania zostały zawarte w ww. ustawie Kodeks cywilny. Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem, a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy. Kodeks cywilny rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 K.c.) oraz deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 K.c.).

Zgodnie z treścią art. 471 K.c., dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Stosownie natomiast do postanowień art. 361 § 1 K.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2 ww. artykułu).

Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto pomiędzy zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy. Szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie lecz rekompensata za szkodę.

W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Zatem, ustalanie statusu wypłacanej przez dłużnika spornej kwoty, jako podlegającej bądź nie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, należy oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem. Zatem, jeżeli płatność o charakterze odszkodowawczym nie będzie miała bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego, wówczas kwota otrzymanych odszkodowań nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

W analizowanej sytuacji, otrzymane od dłużników - zakładów ubezpieczeniowych odszkodowanie w związku z nabyciem wierzytelności w istocie stanowiło zadośćuczynienie za szkodę, która została wyrządzona poszkodowanym. Wypłacona przez zakład ubezpieczeń sporna kwota nie ma związku z czynnością mającą charakter świadczenia ze strony Wnioskodawcy na rzecz tego zakładu, bowiem jedynym świadczeniem z tytułu nabycia przedmiotowych wierzytelności była zapłata ceny wierzytelności na rzecz zbywcy, tj. poszkodowanego. Zatem w przedmiotowej sprawie nie doszło do odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że wypłacone przez dłużników sporne kwoty w formie odszkodowania nie stanowią wynagrodzenia za czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 wniosku jest prawidłowe.

Organ wskazuje, że przywołana przez Wnioskodawcę interpretacja indywidualna stanowi rozstrzygnięcie w indywidualnej sprawie a tym samym nie może przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin