Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.805.2020.3.SR
z 11 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 września 2020 r. (data wpływu 28 września 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 grudnia 2020 r. (data wpływu 31 grudnia 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 września 2020 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 15 grudnia 2020 r., nr 0113-KDIPT2-2.4011.805.2020.1.SR, wezwano Wnioskodawcę na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 15 grudnia 2020 r. (skutecznie doręczone w dniu 22 grudnia 2020 r.), zaś w dniu 31 grudnia 2020 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (data nadania 29 grudnia 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest instytucją kultury, posiadającą własną osobowość prawną, zarejestrowaną w RIK. Instytucja pozostaje czynnym podatnikiem VAT.

W jednej z filii pracownik Wnioskodawcy zatrudniony na stanowiskach decyzyjnych, nadzorujących prawidłowe funkcjonowanie ww. filii, finansował na przełomie lat 2016-2019 bezpośrednio ze środków własnych miesięczne opłaty za udostępnienie internetu oraz hostingu, związane bezpośrednio z promocją oraz reklamą działalności statutowej Wnioskodawcy w obszarze kulturalnym. Po zmianie dyrekcji instytucji, pracownik zwrócił się do pracodawcy o zwrot ww. kosztów. Podjęto decyzję o zawarciu porozumienia z pracownikiem, dotyczącego zwrotu poniesionych przez niego kosztów w ww. okresie. Opłaty, które uiszczał pracownik były ściśle związane ze stroną internetową filii Wnioskodawcy, w celu zamieszczenia aktualnych wydarzeń, a także promocji i reklamy działalności kulturalnej Wnioskodawcy. Dyrekcja po otrzymaniu informacji o ponoszonych w taki sposób wydatkach na rzecz Wnioskodawcy przez pracownika, podjęła decyzję o wypłacie poniesionych wydatków na podstawie zawartego porozumienia z pracownikiem w oparciu o przedłożone przez niego dokumenty w tym miesięczne faktury, wystawiane w ww. okresie, bezpośrednio na pracownika z potwierdzeniem ich zapłat w określonych terminach.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że podstawą prawną zawarcia porozumienia z dnia 10 września 2020 r., był art. 410 w zw. z art. 405 Kodeksu cywilnego, tzn. pracownik spełniający świadczenie w postaci dokonywania opłat, nie był zobowiązany do ich spełnienia jak również nie był zobowiązany względem pracodawcy. Równocześnie pracodawca, korzystając ze strony internetowej był bezpodstawnie wzbogacony do daty zawarcia porozumienia. Kwota planowana do zwrotu pracownikowi, zgodnie z zawartym porozumieniem, odpowiada kwocie poniesionych wydatków na podstawie przedłożonej dokumentacji finansowej przez pracownika. Wnioskodawca planuje zwrot wydatków pracownikowi na podstawie zawartego porozumienia, dopiero po uzyskaniu indywidualnej interpretacji podatkowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zwrot wydatków pracownikowi z tytułu opłat za stronę internetową oraz hosting, działających na rzecz działalności kulturalnej prowadzonej przez Wnioskodawcę, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód pracownika, co wiąże się bezpośrednio z obowiązkiem ze strony Wnioskodawcy jako płatnika z rozliczeniem pracownika w zakresie naliczenia, pobrania oraz odprowadzenia do urzędu skarbowego ww. podatku?

Zdaniem Wnioskodawcy (doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku), zwrot kosztów pracownikowi z tytułu poniesionych wydatków za opłatę strony internetowej oraz hostingu w latach 2016-2019, nie jest przychodem do opodatkowania. Ponoszone wydatki przez pracownika miały bezpośredni związek z wykonywaniem obowiązków służbowych i promowały działalność statutową Wnioskodawcy. Zwrot tych kosztów nie stanowi dla pracownika żadnego dodatkowego przysporzenia. Jest to jedynie refinansowanie poniesionych wydatków, które pracownik poniósł na rzecz pracodawcy. Nie można więc rozpatrywać ww. zwrotu w kategoriach dodatkowego przychodu z zawartego stosunku pracy.

Na podstawie art. 12 § 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychód pracownika uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne, jak i świadczenia w naturze, niezależnie od źródła ich finansowania. Przepis klasyfikuje przychód jako: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona.

Ponadto są to świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak i wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub tych częściowo odpłatnych.

Orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), wskazuje cechy określające „inne nieodpłatne świadczenia” jako przychody w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mogą to być świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
  

• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
  

• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich).
  
  

W opisanej kwestii w odniesieniu do ww. orzeczenia, wynika, że świadczenia, które pracownik otrzyma, nie będą niosły za sobą indywidualnych, wymiernych i zaakceptowanych przez pracownika korzyści, a stanowić będą zwrot poniesionych przez pracownika w okresach przeszłych kosztów na rzecz swojego pracodawcy. Nie powinny więc być wykazywane w rozliczeniu PIT.

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrot wydatków pracownikowi nie stanowi przychodu i jednocześnie, nie podlega również opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zdaniem Wnioskodawcy jako płatnika, nie ciąży na instytucji obowiązek w opisanym stanie faktycznym do potrącenia ww. zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, zgodnie z podanym uzasadnieniem.

Wnioskodawca informuje, że posiada status płatnika zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym, który nakłada obowiązek obliczenia i pobrania w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od nich przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, zasiłków pieniężnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Stosownie do treści art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Powyższy przepis ustanawia generalną zasadę opodatkowania podatkiem dochodowym, zgodnie z którą opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie uzyskane przez podatnika w danym roku korzyści majątkowe, z wyjątkiem tych, które na mocy ustawy wyłączone zostały z tego opodatkowania (np. poprzez wprowadzenie ustawowego zwolnienia z opodatkowania, czy też zaniechanie poboru podatku).

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on od pracodawcy realną korzyść mającą wymiar finansowy, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z kolei, w świetle art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest instytucją kultury. W jednej z filii pracownik Wnioskodawcy zatrudniony na stanowiskach decyzyjnych, nadzorujących prawidłowe funkcjonowanie ww. filii, finansował na przełomie lat 2016-2019 bezpośrednio ze środków własnych miesięczne opłaty za udostępnienie internetu oraz hostingu, związane bezpośrednio z promocją oraz reklamą działalności statutowej Wnioskodawcy w obszarze kulturalnym. Po zmianie dyrekcji instytucji, pracownik zwrócił się do pracodawcy o zwrot ww. kosztów. Podjęto decyzję o zawarciu porozumienia z pracownikiem, dotyczącego zwrotu poniesionych przez niego kosztów w ww. okresie. Opłaty, które uiszczał pracownik były ściśle związane ze stroną internetową filii Wnioskodawcy, w celu zamieszczenia aktualnych wydarzeń, a także promocji i reklamy działalności kulturalnej Wnioskodawcy. Dyrekcja po otrzymaniu informacji o ponoszonych w taki sposób wydatkach na rzecz Wnioskodawcy przez pracownika, podjęła decyzję o wypłacie poniesionych wydatków na podstawie zawartego porozumienia z pracownikiem w oparciu o przedłożone przez niego dokumenty w tym miesięczne faktury, wystawiane w ww. okresie, bezpośrednio na pracownika z potwierdzeniem ich zapłat w określonych terminach. Podstawą prawną zawarcia porozumienia z dnia 10 września 2020 r., był art. 410 w zw. z art. 405 Kodeksu cywilnego, tzn. pracownik spełniający świadczenie w postaci dokonywania opłat, nie był zobowiązany do ich spełnienia jak również nie był zobowiązany względem pracodawcy. Równocześnie pracodawca, korzystając ze strony internetowej był bezpodstawnie wzbogacony do daty zawarcia porozumienia. Kwota planowana do zwrotu pracownikowi, zgodnie z zawartym porozumieniem, odpowiada kwocie poniesionych wydatków na podstawie przedłożonej dokumentacji finansowej przez pracownika. Wnioskodawca planuje zwrot wydatków pracownikowi na podstawie zawartego porozumienia, dopiero po uzyskaniu indywidualnej interpretacji podatkowej.

Dokonując oceny zdarzenia przyszłego przedstawionego w złożonym wniosku, wyjaśnić należy, że ustawodawca definiując na potrzeby ustawy pojęcie przychodu w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dokonał rozróżnienia pieniędzy i wartości pieniężnych od wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Wyodrębniając pojęcie nieodpłatnych świadczeń od pieniędzy uznał tym samym, że nieodpłatne świadczenia muszą mieć postać niepieniężną. Stanowisko to potwierdza również brzmienie art. 11 ust. 2-2b ww. ustawy, w których to regulacjach ustawodawca wskazuje sposób ustalania wartości świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W powołanym przez Wnioskodawcę wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, Trybunał orzekł, że art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, rozumiane w ten sposób, że inne nieodpłatne świadczenie oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji.

Wyrok ten dotyczył zatem wyłącznie świadczeń nieodpłatnych, dlatego też nie może mieć zastosowania do świadczeń pieniężnych. Należy bowiem zwrócić uwagę, że orzeczenie to zapadło na wniosek o zbadanie zgodności z art. 2 i art. 217 Konstytucji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b) w zakresie, w jakim przewidują opodatkowanie wszelkich świadczeń:

• które pracownik może potencjalnie otrzymać w związku z pozostawaniem w stosunku pracy,
  

• które są ściśle związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez pracodawcę,
  

• których wartości nie da się wyliczyć w zgodzie z metodologią wskazaną w wymienionej ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Stosowanie tez zawartych w tym wyroku do świadczeń o charakterze pieniężnym otrzymywanych przez pracownika, a więc również do zwrotu kosztów utrzymania strony internetowej filii Wnioskodawcy nie jest uzasadnione. Zatem, w przedmiotowej sprawie nie będzie miał zastosowania wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, dotyczący nieodpłatnych świadczeń, gdyż pracownik Wnioskodawcy otrzyma środki pieniężne.

Jednocześnie wskazać należy, że nie każda kwota pieniężna czy świadczenie niepieniężne przekazane przez pracodawcę należy kwalifikować automatycznie do przychodów ze stosunku pracy. Pomimo że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych brak definicji legalnej przychodu, to za przychód (a więc przysporzenia, które mogą prowadzić do uzyskania dochodu) należy uznać wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, powodujące wzrost aktywów albo zmniejszenie pasywów.

W tym miejscu wskazać należy na treść przepisów Kodeksu cywilnego dotyczących bezpodstawnego wzbogacenia oraz nienależnego świadczenia. W myśl art. 405 w związku z art. 410 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.) kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia.

Wobec powyższego oraz w świetle powołanych na wstępie regulacji prawnych, za przychód ze stosunku pracy należy uznać każde świadczenie pracodawcy, które otrzymuje pracownik w związku z pozostawaniem w stosunku pracy, jednakże w odniesieniu do omawianej sprawy, kwota którą pracownik Wnioskodawcy otrzyma tytułem zwrotu poniesionych przez niego w latach 2016-2019 wydatków z tytułu opłat za stronę internetową oraz hosting, niezbędnych do utrzymania strony internetowej filii Wnioskodawcy, nie jest wypłacana w związku z pozostawaniem w stosunku pracy. Co prawda, gdyby nie zawarcie umowy o pracę pomiędzy wskazanym pracownikiem a Wnioskodawcą, pracownik nie poniósłby omawianych kosztów. Należy jednak podkreślić, że charakterystyczną cechą przychodów ze stosunku pracy jest to, że otrzymywane są one od pracodawcy i są ekwiwalentem wysiłku pracowniczego. Nie ma zaś takiego związku między wartością wykonanej przez pracownika pracy a wartością zwracanych mu wydatków z tytułu opłat za stronę internetową oraz hosting. Strona internetowa filii Wnioskodawcy spełnia funkcję informacyjną oraz funkcję promocji i reklamy działalności kulturalnej Wnioskodawcy. Wydatki związane z utrzymaniem strony internetowej są kosztem Wnioskodawcy związanym z prowadzeniem działalności kulturalnej Wnioskodawcy. Tak więc zwrot pracownikowi poniesionych przez niego ww. wydatków niezbędnych do utrzymania strony internetowej filii Wnioskodawcy nie odwzajemnia pracy, a ma na celu jedynie wyrównanie ubytku w jego majątku.

Zatem, mając na uwadze powyższe regulacje prawne oraz zdarzenie przyszłe opisane we wniosku uznać należy, że zwrot poniesionych przez pracownika wydatków niezbędnych do utrzymania strony internetowej filii Wnioskodawcy nie będzie stanowić dla pracownika przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stąd też na Wnioskodawcy jako płatniku nie będzie ciążył obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy na podstawie art. 31 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację indywidualną w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego, w tym nie analizuje załączonych dokumentów. Należy wskazać, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.