2020.12.30 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-1.4012.482.2020.3.AK
z 30 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 września 2020 r. (data wpływu 18 września 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 18 listopada 2020 r. (data wpływu 30 listopada 2020 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 12 listopada 2020 r. znak 0114-KDIP4-1.4012.482.2020.1.AK (skutecznie doręczone dnia 17 listopada 2020 r.) oraz pismem z dnia 9 grudnia 2020 r. (data wpływu 14 grudnia 2020 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 3 grudnia 2020 r. znak 0114-KDIP4-1.4012.482.2020.2.AK (skutecznie doręczone dnia 9 grudnia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług dostawy działek gruntu:

położonych w A.– jest prawidłowe
położonych w B. – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 września 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług dostawy działek gruntu. Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 18 listopada 2020 r., złożonym w dniu 23 listopada 2020 r. (data wpływu 30 listopada 2020 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 12 listopada 2020 r. oraz pismem z dnia 9 grudnia 2020 r., złożonym w dniu 10 grudnia 2020 r. (data wpływu 14 grudnia 2020 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 3 grudnia 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

W 1997 r. Wnioskodawca kupił działkę gruntu o pow. 1.98,40 ha, położoną w A., gmina B. Powiat C., woj. (…). W 2004 r. w odniesieniu do MPZP, przeznaczającego ww. nieruchomość pod zabudowę mieszkaniową, Wnioskodawca geodezyjnie podzielił ją na działki o numerach od 2/15 do 2/21. Działki są nieuzbrojone. Teraz Zainteresowany zamierza je sprzedać.

W 1997 r. Wnioskodawca kupił działkę gruntu nr 7/2 o pow. 2.83,03 ha, położoną w obrębie B. , Gmina Miejska B, Powiat C., woj. (…). W 2011 r. w odniesieniu do MPZP, przeznaczającego ww. nieruchomość pod zabudowę mieszkaniową, Zainteresowany geodezyjnie podzielił ją na działki o numerach od 7/3 do 7/8. Działka 7/8 stanowi drogę dojazdową do ww. działek i została przejęta przez Gminę Miejską (…). Działki są nieuzbrojone. W 2014 r. Wnioskodawca sprzedał działkę 7/5, a w 2015 r. - 7/4. Teraz zamierza sprzedać pozostałe.

W 1997 r. Wnioskodawca kupił działkę gruntu nr 7/9 o pow. 2.01,23 ha, położoną w obrębie B., Gmina Miejska B., Powiat C., woj. (…). W 2019 r. w odniesieniu do MPZP, przeznaczającego ww. nieruchomość pod zabudowę mieszkaniową, Wnioskodawca geodezyjnie podzielił ją na działki o numerach od 7/25 do 7/42. Działki 7/41 i 7/42 stanowią drogi dojazdowe do ww. działek. Działka 7/41 została przejęta przez Gminę Miejską (...). Działki są nieuzbrojone. W tym roku Zainteresowany sprzedał działki 7/34, 7/35, 7/31, 7/32, 7/39. Wnioskodawca zamierza sprzedać kolejne. Od sprzedaży tych działek musi zapłacić Gminie Miejskiej (…) rentę planistyczną.

Powyższe nieruchomości Wnioskodawca nabył w celu założenia gospodarstwa rolnego, a nie z zamiarem ich odsprzedaży. Obecnie Zainteresowany jest emerytem, nie ma dzieci i zamierza wyzbyć się majątku osobistego. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, nie jestem płatnikiem podatku VAT.

W uzupełnieniu z dnia 18 listopada 2020 r. Wnioskodawca wskazał, że w grudniu 1997 r. kupił działkę 2/11 w A. Obowiązywał wtedy plan miejscowy, który przeznaczał ją pod zabudowę mieszkaniową z dopuszczeniem usług i rzemiosła. W 2004 r. w wyniku podziału geodezyjnego w miejsce działki 2/11 powstały działki o nr ewid. Od 2/15 do 2/22 w obrębie A.. W marcu 2018 r. wszedł w życie nowy plan zagospodarowania przestrzennego, który nie zmienił dotychczasowego przeznaczenia ww. działek, tj. nadal leżą one na „terenach zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej wolnostojącej z dopuszczeniem usług nieuciążliwych wbudowanych w bryłę budynku mieszkalnego lub realizowanych samodzielnie w obiektach wolnostojących do 200 m2 powierzchni użytkowej; dopuszcza się adaptacje pomieszczeń mieszkalnych na usługi, przy czym na kondygnacjach powyżej parteru wyłącznie na nieuciążliwe biura, pracownie, gabinety lekarskie, gabinety usługowe itp.”

W lipcu 1997 r. w B. w obrębie X, gmina B. Wnioskodawca kupił działkę 7/2. W obowiązującym wtedy planie miejscowym działka stanowiła teren upraw polowych bez prawa zabudowy. W marcu 2002 r. nowy plan zagospodarowania przestrzennego część działki 7/2 przeznaczył pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną i drogę dojazdową. Potem w wyniku podziału geodezyjnego z działki 7/2 wyodrębniono działki od numeru 7/3 do numeru ewidencyjnego 7/9, z czego działki od 7/3 do 7/7 były przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną, 7/8 - pod drogę dojazdową, którą przejęła Gmina Miejska B., a 7/9 - pod uprawy polowe.

W lutym 2020 r. w wyniku podziału geodezyjnego zgodnie z MPZP z lipca 2019 r. przeznaczającym działkę 7/9 pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną i usługową nieuciążliwą oraz drogę dojazdową, w miejsce działki 7/9 powstały działki od numeru 7/25 do numeru 7/42, z czego 7/41 i 7/42 stanowią drogi dojazdowe do pozostałych działek. W 2020 r. Wnioskodawca sprzedał działki: 7/6, 7/7, 7/25, 7/34, 7/35 z przeznaczeniem pod zabudowę mieszkaniową wolno stojącą; 7/39, 7/40, 7/31 i 7/32 z przeznaczeniem pod zabudowę mieszkaniową bliźniaczą oraz udział w 2/3 części działki 7/41 stanowiącej drogę dojazdową do działek 7/34 i 7/35. Działkę 7/42, stanowiącą drogę dojazdową, przejęła Gmina Miejska B.

Nigdy dla ww. działek w A. i w B. Wnioskodawca nie występował z wnioskami o zmianę przeznaczenia w planach miejscowych ani nie składał wniosków o wydanie decyzji o warunkach zabudowy.

Całe życie zawodowe Wnioskodawcy było bardzo aktywne. Prowadził dobrze prosperującą firmę nie związaną w żadnym zakresie z usługami budowlanymi, developerskimi czy innymi tego rodzaju usługami o zbliżonym charakterze. Po przejściu na emeryturę zamierzał spełnić swoje marzenie i zająć się prowadzeniem gospodarstwa rolnego z nastawieniem na hodowlę koni i zamieszkać na (…). W tym celu kupił działki gruntu w A. i B. oraz w lipcu 1998 r. nabył gospodarstwo rolne wraz z zabudowaniami w C. gmina B. Jednak nawał obowiązków nie pozwolił Wnioskodawcy na zajmowanie się jednocześnie firmą i gospodarstwem. Nieruchomość w B., aby była utrzymywana w dobrej kulturze, nie zarastała samosiejkami drzew, Wnioskodawca wydzierżawił. Umowa obowiązywała od 7 kwietnia 2014 do jesieni 2020 r.

Teraz już, od dwóch lat, Wnioskodawca jest na emeryturze i mógłby spełniać swoje marzenia, jednak musiał zweryfikować swoje plany z powodu choroby nowotworowej żony i braku potomstwa.

Przedmiotowe działki od momentu zakupu do sprzedaży były i są wykorzystywane pod uprawy polowe. Przed sprzedażą ww. działek Wnioskodawca nie podejmował i nie podejmuje żadnych działań, które mogłyby zwiększyć wartość nieruchomości. Nie ogrodził ich, nie utwardził drogi dojazdowej, nie doprowadził mediów (prądu, wody, kanalizacji, gazu), nie wyrównał terenu.

W związku z tym, że Wnioskodawca nie mieszka na (...), trudno by mu było zająć się sprzedażą nieruchomości, więc zwrócił się o pomoc do lokalnego biura nieruchomości. Wiadomo mu, że biuro to pokazuje działki zainteresowanym, postawiło baner na nieruchomości, zamieszcza w Internecie i prasie ogłoszenia dotyczące sprzedaży. Pracownikowi biura nieruchomości Wnioskodawca udzielił pełnomocnictwa tylko do sprzedaży ww. działek, tj. podpisywania umów przedwstępnych sprzedaży i umów przenoszących własność. Pełnomocnictwo nie obejmuje składania w imieniu Wnioskodawcy wniosków o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, pozwoleń na budowę, a także wniosków o przyłącza mediów. Wnioskodawca upoważnił go również do odbierania swojej korespondencji, w tym tej dotyczącej renty planistycznej, jaką musi płacić od sprzedaży działek w B.

W piśmie z dnia 9 grudnia 2020 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że działki nr ewid. 2/15 do 2/22 położone w A. , gmina B. nie były i nie będą przedmiotem najmu/dzierżawy.

W wyniku podziału geodezyjnego działki 7/2 wyodrębniono działki od numeru 7/3 do numeru ewidencyjnego 7/9, z czego działki od 7/3 do 7/7 były przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną, 7/8 - pod drogę dojazdową, którą przejęła Gmina Miejska B., a 7/9 - pod uprawy polowe. Dopiero w 2020 r. działka 7/9 została podzielona geodezyjnie na działki od numeru 7/25 do 7/42.

Interpretacja indywidualna dotyczyć ma działek w A. od nr ewid. 2/15 do nr 2/22, które dopiero mają stać się przedmiotem sprzedaży oraz działek w B. od 7/25 do 7/42, z których sprzedano działki: 7/25, 7/34, 7/35 (z przeznaczeniem pod zabudowę mieszkaniową wolno stojącą); 7/39, 7/40, 7/31 i 7/32 (sprzedanych z przeznaczeniem pod zabudowę mieszkaniową bliźniaczą) a także działek 7/6 i 7/7 (sprzedanych pod zabudowę jednorodzinną) oraz sprzedanego udziału w 2/3 części działki 7/41 stanowiącej drogę dojazdową do działek 7/34 i 7/35. Działkę 7/42, stanowiącą drogę dojazdową, przejęła Gmina Miejska B. Pozostałe działki w B., tj. 7/3, od 7/26 do 7/30, 7/33, od 7/36 do 7/38, udział w 1/3 części drogi dojazdowej 7/41 mają stać się przedmiotem sprzedaży.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy, mimo że Wnioskodawca wyzbywa się majątku osobistego, będzie musiał zapłacić od sprzedaży nieruchomości podatek VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż powyższych nieruchomości nie powinna zostać obłożona podatkiem VAT.

Uzasadnienie:

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Wnioskodawca nie dokonuje czynności, które są konieczne do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, więc nie powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

W wyroku z 27 października 2009 roku Naczelny Sąd Administracyjny I FSK 1043/08, wyeksponował okoliczność, że przyjęcie, iż dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową, (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 18 października 2011 roku, I FSK 1536/10, wymienił również, że na działalność zorganizowaną prowadzoną przez osobę fizyczną mogą wskazywać takie działania jak uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy czy też wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru.

Wnioskodawca nigdy nie występował o wydanie decyzji o warunkach zabudowy ani o opracowanie MPZP. Nie zajmował się uzbrajaniem działek ani o to nie zabiegał. Jako osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od jego woli w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym.

Działalnością handlową jest sprzedaż majątku prywatnego, który został nabyty z zamiarem odsprzedaży go. Zamiarem Wnioskodawcy nie była chęć odsprzedaży, lecz chęć spożytkowania go w celach prywatnych, a to wyklucza nazwanie tej czynności działalnością gospodarczą. Wnioskodawca nie jest osobą, która w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy VAT 2006/112, zmienionej Dyrektywą TSUE 2006/138, i nie można uznać Wnioskodawcy za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej.

Zdaniem TSUE czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie są działalnością gospodarczą w VAT, a więc nie są opodatkowane tym podatkiem. Trybunał przypomniał też, że pojęcie podatnika VAT definiuje się w związku z pojęciem działalności gospodarczej. Fakt prowadzenia takiej działalności uzasadnia bowiem uznanie podmiotu za podatnika (zob. wyrok z dnia 3 marca 2005 r. w sprawie C-32/03 Fini H., Zb.orz. S. 1-1599, pkt 19).

Zdaniem TSUE z jego orzecznictwa wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej (zob. wyrok z dnia 20 czerwca 1996 r. w sprawie C-155/94 Wellcome Trust, Rec. s. 1-3013, pkt 32). Ponadto w opinii TSUE sama liczba i zakres transakcji sprzedaży dokonanych w niniejszej sprawie nie ma charakteru decydującego. Jak orzekł Trybunał, zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Wellcome Trust, pkt 37).

Wnioskodawca wyzbywa się majątku osobistego, nie wykraczając poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, nie działa w sposób zorganizowany jak przedsiębiorca.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Wnioskodawca nie zajmuje się zawodowo czynnościami z zakresu obrotu nieruchomościami.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w uchwale siedmiu sędziów z 29 października 2007 roku, I FPS 3/07, orzekając, że przepisy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód. W ocenie NSA, ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Powyższe potwierdza również Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 10 września 2019 roku, 0112-KDIL1-3.4012.365.2019.2.AP, który wskazał, że „za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki, wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości, porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze”.

Tym samym uznać należy, że na aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie jedynie stwierdzenie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W wyroku z 27 października 2009 roku Naczelny Sąd Administracyjny, I FSK 1043/08, wyeksponował okoliczność, że przyjęcie, iż dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 18 października 2011 roku, I FSK 1536/10, wymienił również, że na działalność zorganizowaną prowadzoną przez osobę fizyczną mogą wskazywać takie działania, jak uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy czy też wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru.

Wnioskodawca kupił grunty rolne, nigdy nie występował o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, nie zabiegał o zmianę przeznaczenia w planach miejscowych, podzielił nieruchomości, daje ogłoszenia o sprzedaży, ale te działania odnoszą się do zarządu majątkiem prywatnym. Wnioskodawca nie działa jak profesjonalista. Każda osoba, która chce dokonać sprzedaży, musi znaleźć chętnego do nabycia, a oczekiwanie na to, że nabywcy zgłoszą się sami, jest zdecydowanie irracjonalne.

Na korzyść tego argumentu przemawia także fakt, iż sprzedaż w kręgu osób znajomych bez ogłoszeń, nie wyklucza działań w charakterze handlowca. Natomiast w przypadku ogłoszeń istotne znaczenie ma to, czy ogłoszenia te wykraczają poza zwykłe formy ogłoszeń, czy przybierają postać reklamy, stanowią formę marketingu. Wnioskodawca nie stosuje praktyk marketingowych.

Tezy te odnajdziemy również w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 roku w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 Jarosław Słaby przeciwko ministrowi finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska - Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10).

Wykonanie danej czynności w przypadku sprzedaży działki budowlanej lub przeznaczonej pod zabudowę jednorazowo, jednakże w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy nie przesądza automatycznie, że Wnioskodawca powinien stać się podatnikiem VAT.

Liczba i zakres transakcji sprzedaży gruntów nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Wszelkie kryteria jakościowe i ilościowe nie mają w tym przypadku zastosowania.

Okoliczność podziału gruntów na działki przed sprzedażą celem osiągnięcia wyższej ceny łącznej, samodzielnie również nie stanowi kwestii decydującej. Bez znaczenia pozostaje tu również długość okresu, w jakim transakcje następowały po sobie, a także wartość uzyskanych z nich przychodów. Powyższe elementy z powodzeniem odnoszą się do zarządzania majątkiem osobistym Wnioskodawcy, dlatego niezasadnym byłoby budowanie na ich podstawie jakichkolwiek generalnych reguł postępowania.

Całość powyższych elementów odnosi się do zarządzania majątkiem prywatnym Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług dostawy działek gruntu położonych w A. oraz jest nieprawidłowe w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług dostawy działek gruntu położonych w B.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, (…).

Towarami, według art. 2 pkt 6 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przy czym dostawa towarów mieści się w definicji sprzedaży, określonej w art. 2 pkt 22 cyt. ustawy, który stanowi, że przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, nieruchomości spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Towarem jest także udział w prawie własności. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej „Dyrektywą 2006/112/WE”, państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

określone udziały w nieruchomości,
prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,
udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.

Potwierdził to również Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Jak wynika z powołanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, dostawa nieruchomości – co do zasady – jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług. Jednak nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 cyt. ustawy o podatku od towarów i usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak stanowi art. 15 ust. 2 ww. ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Ponadto należy zwrócić uwagę na treść przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady. Zgodnie z art. 9 Dyrektywy, podatnikiem jest każda osoba wykonująca samodzielnie i niezależnie od miejsca zamieszkania działalność gospodarczą bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Z powyższych przepisów wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

po pierwsze – dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
po drugie – czynność wykonywana jest przez podmiot, który w jej ramach działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Ponadto powyższe przepisy wskazują, że niezależnie od częstotliwości wykonania danej czynności, czynność ta podlega opodatkowaniu jeśli podmiot wykorzystuje w sposób ciągły w celach zarobkowych swój majątek.

Zatem dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotne dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Zasadne jest zatem wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, aportu, darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

W zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. TSUE orzekł, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Należy mieć również na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny, istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny”, to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r. sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny, to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania towaru (np. nieruchomości) dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, powinien być uznany za podatnika tego podatku. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym również nieruchomości, jest ustalenie m.in. czy majątek został nabyty i faktycznie wykorzystany na potrzeby osobiste, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Tym samym, nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Natomiast dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy.

Z okoliczności przedstawionych przez Stronę wynika, że w 1997 r. Wnioskodawca kupił działkę gruntu, położoną w A., gmina B., Powiat C., woj. (...). W 2004 r. w wyniku podziału geodezyjnego w miejsce działki 2/11 powstały działki o nr ewid. Od 2/15 do 2/22 w obrębie A. W marcu 2018 r. wszedł w życie nowy plan zagospodarowania przestrzennego, który nie zmienił dotychczasowego przeznaczenia ww. działek, tj. nadal leżą one na „terenach zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej wolnostojącej z dopuszczeniem usług nieuciążliwych wbudowanych w bryłę budynku mieszkalnego lub realizowanych samodzielnie w obiektach wolnostojących do 200 m2 powierzchni użytkowej; dopuszcza się adaptacje pomieszczeń mieszkalnych na usługi, przy czym na kondygnacjach powyżej parteru wyłącznie na nieuciążliwe biura, pracownie, gabinety lekarskie, gabinety usługowe itp.” Działki są nieuzbrojone. Działki nr ewid. 2/15 do 2/22 położone w A., gmina B. nie były i nie będą przedmiotem najmu/dzierżawy.

W 1997 r. Wnioskodawca kupił działkę gruntu nr 7/2, położoną w obrębie B. X, Gmina Miejska B. Powiat C., woj. (...). W obowiązującym wtedy planie miejscowym działka stanowiła teren upraw polowych bez prawa zabudowy. W marcu 2002 r. nowy plan zagospodarowania przestrzennego część działki 7/2 przeznaczył pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną i drogę dojazdową. Potem w wyniku podziału geodezyjnego z działki 7/2 wyodrębniono działki od numeru 7/3 do numeru ewidencyjnego 7/9, z czego działki od 7/3 do 7/7 były przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną, 7/8 - pod drogę dojazdową, którą przejęła Gmina Miejska B., a 7/9 - pod uprawy polowe.

W lutym 2020 r. w wyniku podziału geodezyjnego zgodnie z MPZP z lipca 2019 r. przeznaczającym działkę 7/9 pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną i usługową nieuciążliwą oraz drogę dojazdową, w miejsce działki 7/9 powstały działki od numeru 7/25 do numeru 7/42, z czego 7/41 i 7/42 stanowią drogi dojazdowe do pozostałych działek. W 2020 r. Wnioskodawca sprzedał działki: 7/6, 7/7, 7/25, 7/34, 7/35 z przeznaczeniem pod zabudowę mieszkaniową wolno stojącą; 7/39, /40, 7/31 i 7/32 z przeznaczeniem pod zabudowę mieszkaniową bliźniaczą oraz udział w 2/3 części działki 7/41 stanowiącej drogę dojazdową do działek 7/34 i 7/35. Działkę 7/42, stanowiącą drogę dojazdową, przejęła Gmina Miejska B. Działki są nieuzbrojone.

Nigdy dla ww. działek w A. i w B. Wnioskodawca nie występował z wnioskami o zmianę przeznaczenia w planach miejscowych ani nie składał wniosków o wydanie decyzji o warunkach zabudowy.

Wnioskodawca po przejściu na emeryturę zamierzał spełnić swoje marzenie i zająć się prowadzeniem gospodarstwa rolnego z nastawieniem na hodowlę koni i zamieszkać na (...). W tym celu kupił działki gruntu w A. i B. oraz w lipcu 1998 r. nabył gospodarstwo rolne wraz z zabudowaniami we (...) gmina B. Jednak nawał obowiązków nie pozwolił Wnioskodawcy na zajmowanie się jednocześnie firmą i gospodarstwem. Nieruchomość w B., aby była utrzymywana w dobrej kulturze, nie zarastała samosiejkami drzew, Wnioskodawca wydzierżawił. Umowa obowiązywała od 7 kwietnia 2014 do jesieni 2020 r.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą opodatkowania podatkiem VAT transakcji zbycia działek położonych w A. i w B.

Analiza sprawy w kontekście powołanych przepisów oraz wyroków TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10 prowadzi do wniosku, że sprzedaż działek o nr ewid. od 2/15 do 2/22 położonych w A. nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż brak jest przesłanek, aby w związku z tą transakcją uznać Wnioskodawcę za podatnika tego podatku.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku nie wynika taka aktywność Wnioskodawcy, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności w odniesieniu do ww. działek (tj. działek położonych w A.). Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca w 1997 r. nabył działkę 2/11, która w 2004 r. została podzielona na działki o nr ewid. od 2/15 do 2/22, z zamiarem prowadzenia w przyszłości gospodarstwa rolnego z nastawieniem na hodowlę koni i zamieszkania na (...). Nieruchomości Wnioskodawca nabył w celu założenia gospodarstwa rolnego, a nie z zamiarem ich odsprzedaży.

Działki od momentu zakupu do momentu sprzedaży były i są wykorzystywane pod uprawy polowe. Przed sprzedażą ww. działek Wnioskodawca nie podejmował i nie podejmuje żadnych działań, które mogłyby zwiększyć wartość nieruchomości. Nie ogrodził ich, nie utwardził drogi dojazdowej, nie doprowadził mediów (prądu, wody, kanalizacji, gazu), nie wyrównał terenu.

W celu sprzedaży nieruchomości, Wnioskodawca zwrócił się o pomoc do lokalnego biura nieruchomości. Biuro postawiło baner na nieruchomości, zamieszcza w Internecie i prasie ogłoszenia dotyczące sprzedaży. Pracownikowi biura nieruchomości Wnioskodawca udzielił pełnomocnictwa tylko do sprzedaży ww. działek, tj. podpisywania umów przedwstępnych sprzedaży i umów przenoszących własność. Pełnomocnictwo nie obejmuje składania w imieniu Wnioskodawcy wniosków o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, pozwoleń na budowę, a także wniosków o przyłącza mediów.

Działki o nr ewid. od 2/15 do 2/22 położone w A., gmina B. nie były i nie będą przedmiotem najmu/dzierżawy.

Z tak przedstawionych okoliczności sprawy wynika zatem, że w przypadku sprzedaży działek położonych w A. nie mamy do czynienia z ciągiem celowo prowadzonych przez Wnioskodawcę działań, których efektem końcowym miałaby być sprzedaż nabytych wcześniej działek. W przedstawionych okolicznościach sprawy można mówić jedynie o pojedynczych czynnościach, które nie tworzą ciągu działań, wskazującego na aktywne działania Wnioskodawcy jak handlowiec, który prowadzi działalność gospodarczą w zakresie obrotu nieruchomościami, w celu sprzedaży działek o nr ewid. od 2/15 do 2/22.

Wobec powyższych okoliczności, należy uznać, że sprzedaż ww. działek (położonych w A.), oznaczonych nr ewid. od 2/15 do 2/22) nie zostanie wykonana w ramach działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu, gdyż brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawcy w przedmiocie sprzedaży ww. działek, która to aktywność byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego - stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). W niniejszej sprawie brak jest więc przesłanek pozwalających uznać, że dokonując dostawy działek o nr ewid. od 2/15 do 2/20, Wnioskodawca wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy. Czynności podejmowane przez Wnioskodawcę należy uznać za wykonywane w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Sprzedaż powyższych działek będzie sprzedażą majątku osobistego, do którego unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

W konsekwencji sprzedając działki o nr ewid. od 2/15 do 2/20 położone w A. Wnioskodawca nie działał w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, a zatem dostawa ww. działek nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy dotyczące braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług dostawy działek położonych w A. należało uznać za prawidłowe.

Natomiast odnosząc się do sprzedaży działek położonych w B. analiza okoliczności przedstawionych we wniosku oraz obowiązujących w tym zakresie przepisów ustawy pozwala stwierdzić, że wystąpiły okoliczności, które łącznie wskazują, że sprzedaż działek niezabudowanych położonych w B., stanowiła/stanowić będzie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług i podlegać będzie opodatkowaniu tym podatkiem.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów dostawa towarów (w tym nieruchomości) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że może mieć to miejsce również w odniesieniu do czynności dokonanej jednorazowo. Dla uznania czynności za wykonywaną w ramach działalności gospodarczej nie ma bowiem znaczenia częstotliwość jej wykonywania, lecz zamiar z jakim została zrealizowana i okoliczności w jakich ją wykonano.

Jak wynika z wniosku, nieruchomość w B. Wnioskodawca wydzierżawił. Umowa obowiązywała od 7 kwietnia 2014 do jesieni 2020 r.

Zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Zatem dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną. Oddanie rzeczy innej osobie do używania na podstawie umowy dzierżawy związane jest z wzajemnym świadczeniem dzierżawcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Wynika z tego, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego dzierżawcę.

Z uwagi na powyższe przepisy, odpłatne udostępnianie nieruchomości innemu podmiotowi skutkuje uzyskiwaniem korzyści majątkowej po stronie wydzierżawiającego, tym samym mieści się w definicji odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. W konsekwencji wypełnia, określoną w cyt. art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, definicję działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę przywołane przepisy prawa, należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku wystąpiły okoliczności, które wskazują, że sprzedaż działek położonych w B., które były przedmiotem dzierżawy, stanowiło/stanowić będzie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług i w konsekwencji podlegało/podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zauważyć bowiem należy, że Wnioskodawca wykorzystywał posiadany majątek w sposób zorganizowany i ciągły, któremu nie można przypisać znamion wykorzystywania majątku w celach prywatnych. Wnioskodawca wydzierżawił Nieruchomości położoną w B. w 2014 r. Zatem Nieruchomość położona w B. nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę wyłącznie w celach prywatnych (osobistych). Udostępnienie przez Wnioskodawcę Nieruchomości dzierżawcy, stanowi w swej istocie – na tle okoliczności sprawy – świadome podejmowanie działań mających na celu gospodarowanie przedmiotową Nieruchomością w celach gospodarczych.

Wykorzystywanie posiadanej Nieruchomości w celu dzierżawy nie stanowi czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Zatem nie cele osobiste, a cele gospodarcze leżą u podstaw działania Wnioskodawcy, wobec czego czynność zbycia przedmiotowych działek gruntu nie stanowi – jak wskazał Wnioskodawca w treści wniosku – zwykłego zarządu majątkiem osobistym. Sprzedaż działek położonych w B. wpisuje się więc w katalog czynności, które zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i w związku z tym stanowi działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy, a Wnioskodawca występuje w charakterze podatnika tego podatku, zgodnie z art. 15 ust. 1 cyt. ustawy.

Podsumowując, w związku ze sprzedażą działek gruntu położonych w B., które były przedmiotem dzierżawy, Wnioskodawca działał/będzie działał jak podatnik, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a czynność zbycia działek gruntu stanowiła/będzie stanowiła – w rozumieniu art. 7 ust. 1 ww. ustawy – odpłatną dostawę towarów, podlegającą, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie sprzedaży działek położonych w B., które były przedmiotem dzierżawy, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego zdarzenia przyszłego, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin