2021.01.12 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-2.4012.562.2020.2.MC
z 12 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 listopada 2020 r. (data wpływu 6 listopada 2020 r.), uzupełnionym w dniu 7 stycznia 2021 r. (data wpływu 7 stycznia 2021 r.), na wezwanie z dnia 31 grudnia 2020 r., skutecznie doręczone w dniu 31 grudnia 2020 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z realizacją zadania „Przebudowa targowiska miejskiego w (...)” – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 listopada 2020 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z realizacją zadania „Przebudowa targowiska miejskiego w (...)”.

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 7 stycznia 2021 r., złożonym w dniu 7 stycznia 2021 r. (data wpływu 7 stycznia 2021 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 31 grudnia 2020 r., skutecznie doręczone w dniu 31 grudnia 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 7 stycznia 2021 r.):

Gmina jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Gmina składa deklaracje podatkowe VAT-7 za miesięczne okresy rozliczeniowe. Gmina jako jednostka samorządu terytorialnego realizuje projekty inwestycyjne, występując w charakterze inwestora.

W 2021 r. Gmina będzie realizowała zadanie własne pn.: „Przebudowa targowiska miejskiego w (...)”. Inwestycja realizowana będzie przy udziale pomocy finansowej na operacje typu: „Inwestycje w targowiska lub obiekty budowlane przeznaczone na cele promocji lokalnych produktów” w ramach poddziałania „Wsparcie inwestycji w tworzenie, ulepszanie i rozwijanie podstawowych usług lokalnych dla ludności wiejskiej, w tym rekreacji, kultury i powiązanej infrastruktury” objętych Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014-2020.

Przedmiotem inwestycji jest budowa targowiska miejskiego w (...) wraz i infrastrukturą towarzyszącą (części do handlu, przebudowa i remont istniejącego budynku, miejsca postojowe wraz z zewnętrzną drogą, ogrodzenie targowicy, remont istniejących nawierzchni, wykonanie oświetlenia terenu, wykonanie terenów zielonych wraz obiektami małej architektury). Inwestycja będzie realizowana na nieruchomości stanowiącej własność Gminy w obszarze istniejącego placu, który po zrealizowaniu inwestycji nie zmieni swojej funkcji. Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 506) zadaniem własnym gminy jest zaspakajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty, w tym budowy infrastruktury technicznej gminnej, do której zaliczamy targowiska i hale sportowe.

Mając na uwadze powyższe obiekt pod nazwą targowisko służy i po zrealizowaniu inwestycji nadal będzie służył zaspakajaniu potrzeb lokalnej społeczności (zakup i sprzedaż towarów przemysłowych, spożywczych, odzieżowych i produktów rolnych). Gmina będzie ponosić wydatki inwestycyjne dotyczące realizacji powyższego zadania. Wytworzony majątek pozostanie własnością Gminy. Gmina przekazała Spółce targowisko w zarządzanie. Po zakończeniu inwestycji, tak jak dotychczas, prowadzenie targowiska będzie powierzone Sp. z o.o. (dalej: Sp. z o.o.).

Zgodnie z zapisami umowy z dnia 1 kwietnia 1999 r. Gmina nie będzie pobierała opłaty za prowadzenie targowiska. Zarządcy targowiska (Sp. z o.o.), na mocy powyżej powołanej umowy, przysługuje wyłączne prawo do pobierania opłaty targowej oraz innych opłat związanych z funkcjonowaniem targowiska.

Są nimi m.in:

opłata eksploatacyjna stanowisk targowych miesięczna;

opłata eksploatacyjna stanowisk targowych dzienna;

opłata za korzystanie z energii elektrycznej;

opłata targowa, za pośrednictwem inkasentów.

Wysokość oraz zasady poboru opłat stawek targowych regulowane są Uchwałą Nr (...) Rady Miejskiej w (...) z dnia 3 grudnia 2015 r. w sprawie opłaty targowej, natomiast pozostałe opłaty, które w całości stanowią dochód Spółki, regulowane są uchwałami Sp. z o.o. Sp. z o.o. zobowiązana jest do prowadzenia targowiska zgodnie z Regulaminem ogłoszonym Uchwałą Nr (...) Rady Miejskiej w (...) z dnia 27 października 2003 r. w sprawie uchwalenia regulaminu gminnych targowisk w (...).

Koszty związane z prowadzeniem targowisk obciążają w całości Sp. z o.o.

Inkasenci Sp. z o.o. uprawnieni są do poboru dziennej opłaty targowej w oparciu o art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1190). Zasady poboru oraz wysokość opłaty targowej określona jest w Uchwale Nr (...) Rady Miejskiej w (...) z dnia 3 grudnia 2015 r. w sprawie poboru opłaty targowej oraz w Uchwale Rady Miejskiej w (...) Nr (...) z dnia 30 maja 2019 r. zmieniającej uchwałę w sprawie opłaty targowej.

Wysokość wynagrodzenia za inkaso wynosi 30% zebranych i odprowadzonych na konto Gminy opłat z tytułu opłaty targowej. Zebrane opłaty Sp. z o.o. odprowadza na konto Gminy minimum raz w tygodniu, a ostatnie zebrane opłaty do piątego dnia roboczego następnego miesiąca.

Gmina nie czerpie żadnych dochodów z funkcjonowania targowiska, poza dochodami z pobieranej opłaty targowej przez inkasenta.

W ramach zawartej umowy o zarządzanie Spółka, tak jak dotychczas, będzie zajmować się prowadzeniem targowiska, a w szczególności: zarządzaniem majątkiem targowiska, utrzymywaniem porządku i czystości, odśnieżaniem w okresie zimowym, udostępnianiem sanitariatów w dni targowe, pobieraniem opłaty targowej oraz opłaty z tytułu dzierżawy stanowisk handlowych, jak i również opłaty miesięcznej za rezerwację miejsc handlowych, przestrzeganiem przepisów BHP i przeciwpożarowych w obrębie targowiska, sprawowaniem nadzoru nad działalnością użytkowników targowiska, kierowaniem pracą personelu zatrudnionego przy obsłudze targowiska.

Ponadto prowadzący targowisko w ramach posiadanych środków jest zobowiązany do przeprowadzania we własnym zakresie remontów i konserwacji urządzeń na terenie targowiska.

Stroną zawieranych umów cywilnoprawnych z użytkownikami targowiska, jak również stroną zawieranych umów związanych z funkcjonowaniem i eksploatacją targowiska, tak jak do tej pory, będzie Spółka.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Gmina, jako podatnik podatku od towarów i usług, realizując zadanie pn. „Przebudowa targowiska miejskiego w (...)” przy współfinansowaniu ze środków w ramach poddziałania „Wsparcie inwestycji w tworzenie, ulepszanie i rozwijanie podstawowych usług lokalnych dla ludności wiejskiej, w tym rekreacji, kultury i powiązanej infrastruktury” objętych Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014-2020, może obniżyć podatek należny o podatek naliczony wynikający z faktur dokumentujących realizację powyższego zadania?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2019 r., poz. 1751) w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, którą stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Budowa targowiska odbywa się w ramach władztwa publicznego. Gmina realizując swe ustawowe obowiązki dotyczące budowy targowiska w głównej mierze działa w sferze publicznoprawnej, która sama w sobie nie ma cech działalności gospodarczej. Targowisko nie jest budowane w celu czerpania dochodów z odpłatnego udostępniania stanowisk, lecz w celu wykonana zadań publicznych, tj. zaspokajania zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej.

Zgodnie z powyżej powołaną ustawą o samorządzie gminnym gmina samodzielnie decyduje o zaspokajaniu tych potrzeb, w tym konieczności budowy targowisk. Targowisko ma charakter miejsca ogólnodostępnego dla mieszkańców Gminy, sposób korzystania przez mieszkańców robiących zakupy ma charakter nieodpłatny.

Pobierana opłata jest kwestią niezależną i niemającą wpływu na użytkowanie targowiska w świetle ustawy o podatku od towarów i usług.

Warunek wskazany w powyżej cytowanym art. 86 ust. 1 ustawy o VAT przy realizacji zadania pn. „Przebudowa targowiska miejskiego w (...)” nie zostanie spełniony, gdyż realizacja tegoż zadania nie nosi znamion działalności gospodarczej prowadzonej przez Gminę.

Zrealizowana inwestycja zostanie oddana w zarządzanie podmiotowi Sp. z o.o.

Powyższe zadanie będzie realizowane jako zadanie publiczne w ramach zadań własnych, o których mowa w przepisach wskazanych w ustawie o samorządzie gminnym, a pobierana przez Inkasenta opłata targowa stanowi daninę publiczną, będącą dochodem Gminy. Opłata targowa nie jest świadczeniem wzajemnym.

Nie ma ona związku z prowadzoną na terenie targowiska inwestycją, gdyż pobierana jest w każdym miejscu, na terenie Gminy, gdzie prowadzona jest sprzedaż. Wypłacane Sp. z o.o. wynagrodzenie w formie 30% inkaso nie stanowi sensu stricto wynagrodzenia za zarządzanie targowiskiem, stanowi jedynie wynagrodzenie za pobór opłaty targowej przez Spółkę (Inkasenta).

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż Gmina, nie ma prawnej możliwości odliczenia podatku od towarów i usług od wydatków związanych z realizacją przedmiotowego projektu, gdyż przy realizacji tego zadania nie działa jako podatnik podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosowanie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi;

Podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

I tak, na mocy art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006 r., s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych) – tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W oparciu o art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2020 r., poz. 713, z późn zm.), gmina wykonuje określone ustawami zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ww. ustawy o samorządzie gminnym – zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy targowisk i hal targowych (art. 7 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy).

Jak stanowi art. 7 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym, ustawy określają, które zadania własne gminy mają charakter obowiązkowy. W celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi (art. 9 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym).

Z okoliczności przedmiotowej sprawy wynika, że Gmina jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Gmina jako jednostka samorządu terytorialnego realizuje projekty inwestycyjne, występując w charakterze inwestora. W 2021 r. Gmina będzie realizowała zadanie własne pn.: „Przebudowa targowiska miejskiego w (...)”. Przedmiotem inwestycji jest budowa targowiska miejskiego w (...) wraz i infrastrukturą towarzyszącą (część do handlu, przebudowa i remont istniejącego budynku, miejsca postojowe wraz z zewnętrzną drogą, ogrodzenie targowicy, remont istniejących nawierzchni, wykonanie oświetlenia terenu, wykonanie terenów zielonych wraz obiektami małej architektury).

Inwestycja będzie realizowana na nieruchomości stanowiącej własność Gminy w obszarze istniejącego placu, który po zrealizowaniu inwestycji nie zmieni swojej funkcji. Obiekt pod nazwą targowisko służy i po zrealizowaniu inwestycji nadal będzie służył zaspakajaniu potrzeb lokalnej społeczności (zakup i sprzedaż towarów przemysłowych, spożywczych, odzieżowych i produktów rolnych).

Gmina będzie ponosić wydatki inwestycyjne dotyczące realizacji powyższego zadania. Wytworzony majątek pozostanie własnością Gminy. Gmina przekazała Spółce targowisko w zarządzanie. Po zakończeniu inwestycji, tak jak dotychczas, prowadzenie targowiska będzie powierzone Sp. z o.o. Zgodnie z zapisami umowy z dnia 1 kwietnia 1999 r. Gmina nie będzie pobierała opłaty za prowadzenie targowiska. Zarządcy targowiska (Sp. z o.o.), na mocy umowy, przysługuje wyłączne prawo do pobierania opłaty targowej oraz innych opłat związanych z funkcjonowaniem targowiska. Są nimi m.in: opłata eksploatacyjna stanowisk targowych miesięczna, opłata eksploatacyjna stanowisk targowych dzienna, opłata za korzystanie z energii elektrycznej, opłata targowa (za pośrednictwem inkasentów).

Wysokość oraz zasady poboru opłat targowych regulowane są Uchwałą Rady Miejskiej w (...) w sprawie opłaty targowej, natomiast pozostałe opłaty, które w całości stanowią dochód Spółki, regulowane są uchwałami Zarządu Sp. z o.o. Spółka zobowiązana jest do prowadzenia targowiska zgodnie z Regulaminem ogłoszonym Uchwałą Rady Miejskiej w (...) w sprawie uchwalenia regulaminu gminnych targowisk w (...).

Koszty związane z prowadzeniem targowisk obciążają w całości Sp. z o.o. Inkasenci Sp. z o.o. uprawnieni są do poboru dziennej opłaty targowej w oparciu o art. 15 ust. 1 ustawy podatkach i opłatach lokalnych. Wysokość wynagrodzenia za inkaso wynosi 30% zebranych i odprowadzonych na konto Gminy opłat z tytułu opłaty targowej. Zebrane opłaty Sp. z o.o. odprowadza na konto Gminy minimum raz w tygodniu, a ostatnie zebrane opłaty do piątego dnia roboczego następnego miesiąca.

Gmina nie czerpie żadnych dochodów w funkcjonowania targowiska, poza dochodami z pobieranej opłaty targowej przez inkasenta.

W analizowanym przypadku, wątpliwości dotyczą ustalenia, czy Gmina realizując zadanie pn. „Przebudowa targowiska miejskiego w (...)” może obniżyć kwotę podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących realizację przedmiotowego zadania.

Odnosząc się do niniejszych wątpliwości wskazać należy, że zagadnienia dotyczące opłaty targowej reguluje ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1170, z późn. zm.), zwana dalej ustawą o podatkach i opłatach lokalnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, rada gminy może wprowadzić opłatę targową. Opłatę targową pobiera się od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, dokonujących sprzedaży na targowiskach, z zastrzeżeniem ust. 2b.

W myśl art. 15 ust. 2b ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, Opłacie targowej nie podlega sprzedaż dokonywana w budynkach lub w ich częściach.

Stosownie do art. 15 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, opłatę targową pobiera się niezależnie od należności przewidzianych w odrębnych przepisach za korzystanie z urządzeń targowych oraz za inne usługi świadczone przez prowadzącego targowisko.

Opłata targowa jest więc szczególną formą daniny publicznej, pobieraną od podmiotów dokonujących sprzedaży na targowiskach lub innych wydzielonych miejscach. Wysokość opłaty ustala właściwa miejscowo rada gminy (rada miasta) w trybie określonym ustawowo. Gmina pobierając opłatę targową działa jako organ władzy publicznej, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy, w konsekwencji czego opłata ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem Wnioskodawca pobierając opłatę targową nie działa jako podatnik podatku od towarów i usług, lecz jako organ władzy publicznej, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy. Jednakże w ocenie tut. Organu, to nie sam fakt pobierania opłaty targowej, niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, decyduje o związku poniesionych wydatków z czynnościami niepodlegającymi opodatkowaniu podatkiem VAT, lecz okoliczność działalności Gminy jako organu władzy publicznej w zakresie udostępniania targowiska dla ogółu mieszkańców Gminy w celu dokonywania zakupów na targowisku.

Biorąc pod uwagę przytoczone wyżej przepisy wskazać bowiem należy, że zakres aktywności podejmowanych przez Gminę należy oceniać według kryterium celowości, ze szczególnym uwzględnieniem, czy ich realizacja ma służyć zaspokajaniu zbiorowych potrzeb mieszkańców Gminy. Zgodnie z tą zasadą, każde działanie podejmowane przez Gminę w imieniu własnym, na własną odpowiedzialność i finansowane z budżetu Gminy, a dotyczące nieruchomości stanowiących mienie gminne, należy uznać za działanie publiczne służące zaspokajaniu potrzeb wspólnoty samorządowej, które jest wykonywane przez jednostkę samorządu terytorialnego jako zadanie własne.

W analizowanym przypadku targowisko służy i po zrealizowaniu inwestycji nadal będzie służyć zaspakajaniu potrzeb lokalnej społeczności (zakup i sprzedaż towarów przemysłowych, spożywczych, odzieżowych i produktów rolnych). Wytworzony majątek pozostanie własnością Gminy. Gmina przekazała Spółce targowisko w zarządzanie. Po zakończeniu inwestycji prowadzenie targowiska będzie powierzone Sp. z o.o. Zgodnie z zapisami umowy z dnia 1 kwietnia 1999 r. Gmina nie będzie pobierała opłaty za prowadzenie targowiska. Zarządcy targowiska (Sp. z o.o.), na mocy powyżej powołanej umowy, przysługuje wyłączne prawo do pobierania opłaty targowej oraz innych opłat związanych z funkcjonowaniem targowiska. Wysokość oraz zasady poboru opłat targowych regulowane są Uchwałą Rady Miejskiej w (...) w sprawie opłaty targowej, natomiast pozostałe opłaty, które w całości stanowią dochód Spółki, regulowane są uchwałami Sp. z o.o. Przy czym, jak wskazano we wniosku, Gmina nie czerpie żadnych dochodów z funkcjonowania targowiska, poza dochodami z pobieranej opłaty targowej przez inkasenta. Ponadto, stroną zawieranych umów cywilnoprawnych z użytkownikami targowiska, jak również stroną zawieranych umów związanych z funkcjonowaniem i eksploatacją targowiska będzie Spółka.

Zatem mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że Wnioskodawca, pobierając opłaty targowe za pośrednictwem Sp. z o.o., będzie działał jako organ władzy publicznej, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy, w konsekwencji czego opłaty te nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Należy wskazać, że opłata targowa jest daniną publiczną pobieraną przez Gminę jako organ władzy publicznej, która jest związana z wypełnieniem obowiązku zaspokojenia zbiorowych potrzeb wspólnoty przez zapewnienie publicznego, ogólnodostępnego miejsca do prowadzenia handlu. Wobec powyższego należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku Gmina udostępniając targowisko dla mieszkańców będzie działać jako organ władzy publicznej, a zatem nie będzie występować jako podatnik podatku od towarów i usług zgodnie z art. 15 ust. 1 w zw. art. 15 ust. 6 ustawy. Ponadto w omawianej sprawie – jak wynika z okoliczności sprawy – efekty inwestycji nie będą wykorzystywane przez Gminę do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. W konsekwencji, Gmina nie będzie miała prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z realizacją zadania „Przebudowa targowiska miejskiego w (...)”.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin