Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.818.2020.4.KS
z 14 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 września 2020 r. (data wpływu 14 października 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 stycznia 2021 r. (data wpływu 11 stycznia 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie braku obowiązków płatnika z tytułu przekazywania środków pieniężnych w związku z transakcjami realizowanymi na platformie pożyczkowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 października 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku dochodowego od osób prawnych.

Z uwagi na braki formalne wniosku, Organ podatkowy pismem z dnia 30 grudnia 2020 r., nr 0111-KDIB2-1.4010.437.2020.2.PB, 0113-KDIPT2-3.4011.818.2020.3.KS (doręczonym dnia 5 stycznia 2021 r.), wezwał Wnioskodawcę na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. W odpowiedzi na ww. wezwanie w dniu 11 stycznia 2021 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 8 stycznia 2021 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Y sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”; „Spółka”) jest podmiotem prowadzącym działalność finansową, w szczególności w zakresie udzielania klientom – osobom fizycznym, polskim rezydentom podatkowym, finansowania w formie pożyczek konsumenckich, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych w Polsce od całości osiąganych dochodów bez względu na miejsce ich osiągania. Pożyczki konsumenckie udzielane są poprzez przelew środków pieniężnych z rachunku bankowego, zgodnie z postanowieniami umowy pożyczki (dalej: „Rachunek bankowy”) na rachunek Pożyczkobiorcy.

W celu pozyskania dodatkowego finansowania oraz poprawy płynności finansowej Spółka przystąpiła do udziału w Platformie pożyczkowej (dalej: „Platforma”, „Platforma pożyczkowa”).

Platforma to internetowy rynek pożyczek o międzynarodowym zasięgu, gdzie inwestuje się w pożyczki udzielane przez podmioty pożyczkowe. Na Platformie obecnych jest wiele firm (pożyczkodawców) z sektora pożyczkowego z Europy oraz Azji, w tym również z Polski. Administratorem Platformy jest X (jest łotewskim odpowiednikiem spółki z ograniczoną odpowiedzialnością; dalej: „X”), z którą Wnioskodawca zawarł umowę o współpracę (dalej: „Umowa o współpracę”).

Zasady działania Platformy pożyczkowej są następujące:

• tylko zarejestrowany i zidentyfikowany użytkownik Platformy (dalej: „Użytkownik”), którego profil Użytkownika został potwierdzony przez X, i który zawarł z X umowę Użytkownika Platformy, jest uprawniony do korzystania z usług oferowanych przez X na Platformie. Użytkownikami mogą być zarówno osoby fizyczne, jak i inwestorzy instytucjonalni (osoby prawne) – polscy albo zagraniczni rezydenci podatkowi. Pozytywna weryfikacja Użytkownika jest uzależniona od spełnienia określonych kryteriów takich jak m.in. określona forma prawna prowadzenia działalności gospodarczej albo obowiązek posiadania osiemnastu lat w przypadku osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, posiadanie rachunku bankowego, czy też brak wszczęcia procedury upadłościowej w stosunku Użytkownika;
  

• celem zawarcia umowy Użytkownika, X dokonuje identyfikacji Użytkownika zgodnie z jego wewnętrznymi procedurami. Jeżeli weryfikacja zostanie zakończona pozytywnie, Użytkownik uzyskuje dostęp do indywidualnego numeru identyfikacyjnego (dalej: „Indywidualny numer identyfikacyjny”), profilu Użytkownika (dalej: „Profil Użytkownika”) oraz wirtualnego konta (dalej: „Wirtualne konto”) na Platformie;
  

• Użytkownik jest uprawniony do dodawania środków pieniężnych w walucie euro do Profilu Użytkownika i Wirtualnego konta Użytkownika tylko we własnym imieniu, poprzez przelew środków z rachunku bankowego Użytkownika na rachunek bankowy X, wskazując w poleceniu dokonania przelewu bankowego numeru Wirtualnego konta Użytkownika jako celu (tytułu) transakcji. X jest uprawniony do korzystania ze zdeponowanych środków Użytkownika wyłącznie zgodnie z postanowieniami umów zawartych z określonym Użytkownikiem;
  

• środki pieniężne przekazane X przez Użytkownika przechowywane są na jego rachunku bankowym;
  

• pomiędzy X, pożyczkodawcą oraz Użytkownikiem zawierane są trójstronne umowy cesji wierzytelności (dalej: „Umowa cesji”). Takie umowy charakteryzują się tym, że dotychczasowy (pierwotny) pożyczkodawca – profesjonalny podmiot pożyczkowy (cedent) zbywa wierzytelność pożyczkową na rzecz Użytkownika (cesjonariusza). Cesje wierzytelności są elementem modelu biznesowego działania Platformy – pożyczki udzielane przez profesjonalne podmioty prowadzące działalność finansową są następnie przekazywane w formie Umowy cesji na określoną liczbę cesjonariuszy (Użytkowników). Użytkownicy mają możliwość przeglądania ofert nabycia wierzytelności i wyboru tych, w które chcą zainwestować, bądź automatycznego (niewymagającego dodatkowego potwierdzenia) inwestowania w pożyczki odpowiadające parametrom określonym przez nich w ich Profilu Użytkownika. W przypadku braku zawarcia Umowy cesji przez Użytkownika, przez okres 12 następujących po sobie miesięcy, X ma prawo do zamknięcia Profilu Użytkownika i jego Wirtualnego konta;
  

• dane osobowe takie jak imię, nazwisko (lub nazwa), adres zamieszkania (lub adres siedziby) i inne informacje poufne Użytkownika są przechowywane, przetwarzane i chronione przez X (nie są ogólnie dostępne, a w szczególności nie są dostępne Wnioskodawcy). Pożyczkodawca uzyskuje wyłącznie informację odnośnie Indywidualnego numeru identyfikacyjnego uzyskanego przez Użytkownika w trakcie rejestracji na Platformie pożyczkowej;
  

• Użytkownik jest uprawniony do żądania w dowolnym momencie, aby X wypłacił środki z Wirtualnego konta Użytkownika na rachunek bankowy Użytkownika. Z kolei X jest uprawniony do dokonywania potrąceń z Wirtualnego konta Użytkownika w celu zapewnienia wykonania zobowiązań Użytkownika wynikających z umowy Użytkownika zawartej z X, a także Umów cesji;
  

• zawarcie Umów cesji uzależnione jest od zapłaty wynagrodzenia należnego pożyczkodawcy przez Użytkownika;
  

• Umowę cesji uważa się za zawartą w momencie, gdy Użytkownik potwierdzi postanowienia takiej umowy zgodnie z procedurami ustanowionymi na Platformie.
  
  

Umowy cesji zawierane przez Wnioskodawcę

W tym zakresie Wnioskodawca podkreśla, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawiera trójstronne Umowy cesji z zarejestrowanymi Użytkownikami oraz X. Umowa Cesji jest to umowa regulująca przeniesienie wierzytelności pożyczkowej Wnioskodawcy (w odniesieniu do pożyczek udzielonych wcześniej pożyczkobiorcom) na rzecz Użytkownika przy wykorzystaniu Platformy (oraz całej infrastruktury IT) obsługiwanej przez X, za pośrednictwem której przeprowadzana jest cała inwestycja oraz jej późniejsze rozliczenie.

W ramach Umowy cesji Wnioskodawca nie uzyskuje dostępu do danych osobowych Użytkownika oraz innych informacji poufnych Użytkownika – w treści takiej umowy zawarty jest wyłącznie Indywidualny numer identyfikacyjny Użytkownika. Z kolei X nie uzyskuje dostępu do danych osobowych pożyczkobiorcy. W praktyce możliwa jest sytuacja, w której w jedną pożyczkę udzieloną przez Wnioskodawcę inwestuje kilku różnych Użytkowników.

X świadczy na rzecz Wnioskodawcy usługi polegające na oferowaniu Użytkownikom nabycia wierzytelności na Platformie oraz pośredniczeniu w zawieraniu Umów cesji z Użytkownikami. W wyniku zawarcia Umowy cesji, Użytkownik staje się właścicielem wierzytelności z tytułu pożyczki (w całości albo w odpowiedniej części), uzyskuje zatem prawo do spłat całości lub części kapitału i odsetek należnych z pożyczki.

Umowy cesji zawierają również klauzule, zgodnie z którymi Wnioskodawca jest zobowiązany do odkupu wierzytelności pożyczkowej od Użytkownika w sytuacji, w której pożyczkobiorca opóźni się ze spłatą pożyczki i innych wymagalnych roszczeń o określony okres, który wynosi maksymalnie 60 dni od daty wymagalności pożyczki. Z kolei Użytkownik jest zobowiązany do odsprzedaży takiego roszczenia na rzecz Wnioskodawcy. Nie jest wymagane w tym zakresie zawarcie dodatkowej umowy odkupu wierzytelności pomiędzy Wnioskodawcą a Użytkownikiem.

Rozliczenie pożyczki po zawarciu Umowy cesji

Rozliczenie spłaty pożyczki pomiędzy stronami Umowy cesji dokonywane jest w następujący sposób:

1. pożyczkobiorca otrzymuje pożyczkę. W terminie ustalonym przez strony stosunku zobowiązaniowego pożyczkobiorca powinien dokonać spłaty należności kapitałowych, odsetkowych i ewentualnych innych roszczeń. W tym zakresie Wnioskodawca podkreśla, że wierzytelność pożyczkowa spłacana jest na Rachunek bankowy wynikający z umowy pożyczki niezależnie od tego, czy Umowa Cesji danej pożyczki zostaje zawarta. Innymi słowy, zawarcie Umowy Cesji nie wpływa na formę spłaty pożyczki przez pożyczkobiorców. Pożyczkobiorca nie jest informowany o cesji umowy pożyczki;
2. po otrzymaniu kwoty stanowiącej częściową lub pełną spłatę pożyczki, Wnioskodawca informuje X o wysokości otrzymanej płatności od pożyczkobiorcy. W ustalonym przez X oraz Wnioskodawcę terminie, X przedstawia Wnioskodawcy podsumowanie zawierające rozliczenia pożyczek związanych z zawartymi przez Niego Umowami cesji. Wskazana jest w nich m.in. kwota należna określonemu Użytkownikowi wynikająca z danej Umowy cesji;
3. w ustalonym okresie Wnioskodawca przelewa na rachunek X należne określonym Użytkownikom kwoty stanowiące części kapitałowe wraz z odsetkami otrzymanymi od pożyczkobiorców. Wnioskodawca nie jest właścicielem tych należności i nie może nimi swobodnie dysponować, Jego obowiązkiem wynikającym z zawartych Umów cesji jest przekazanie stosownej kwoty na rachunek X;
4. po otrzymaniu przez X spłaty pożyczek określonej w pkt 3 powyżej, otrzymana kwota zostaje podzielona wraz należnymi odsetkami proporcjonalnie do kwoty roszczenia każdego Użytkownika wobec pożyczkobiorcy. Po dokonaniu odpowiedniego podziału otrzymanych środków pieniężnych X niezwłocznie przesyła wirtualne środki pieniężne w odpowiedniej kwocie na Wirtualne konto Użytkownika pomniejszone o opłatę serwisową należną X. X realizuje wszystkie płatności bezpośrednio do Użytkowników w związku z realizacją Umów Cesji. Kwota należna Użytkownikowi wynika z precyzyjnych obliczeń dokonywanych przez system informatyczny. Wnioskodawca nie ma możliwości dokonania bezpośredniego przelewu środków pieniężnych na Wirtualne konto Użytkownika, z uwagi na brak niezbędnych do dokonania takiego przelewu danych (jak już wspomniano, Wnioskodawca nie dysponuje danymi osobowymi Użytkownika – zna On jedynie Indywidualny numer identyfikacyjny Użytkownika, który nie pozwala na jakąkolwiek identyfikację Użytkownika ani na bezpośredni kontakt z Użytkownikiem).
   
   

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał dane identyfikujące zagraniczny podmiot, z którym zawarł umowę o współpracy.

W związku z powyższym opisem postawiono następujące pytania:

1. Czy w wyniku zawarcia Umowy Cesji, przelewane przez Wnioskodawcę na rachunek bankowy X spłaty wierzytelności należne Użytkownikom od pożyczkobiorców mieszczą się w katalogu przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i w związku z tym w świetle art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych powstaje u Wnioskodawcy obowiązek poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych?
2. Czy w wyniku zawarcia Umowy Cesji, przelewane przez Wnioskodawcę na rachunek bankowy X spłaty wierzytelności należne Użytkownikom od pożyczkobiorców mieszczą się w katalogu przychodów wymienionych w art. 30a ust. 1 pkt 1 oraz art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w związku z tym, w świetle art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powstaje u Wnioskodawcy obowiązek poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych. Natomiast w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1, dotyczącego podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 2

Zdaniem Wnioskodawcy, przelewane przez Niego na rachunek bankowy X spłaty wierzytelności należne Użytkownikom od pożyczkobiorców nie mieszczą się w katalogu przychodów wymienionych w art. 30a ust. 1 pkt 1 oraz art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w związku z tym nie powstaje u Wnioskodawcy obowiązek poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych w świetle art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Brak obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Natomiast ust. 2a tego przepisu wskazuje, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jest to tzw. zasada ograniczonego obowiązku podatkowego.

Mając na uwadze to, że przekazywane przez Wnioskodawcę spłaty wynikają z wierzytelności pożyczkowych, to istotne w tym zakresie jest odniesienie do katalogu źródeł przychodów wskazanego w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się odsetki od pożyczek.

Uregulowania dotyczące zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych znajdują się m.in. w art. 30a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, od uzyskanych dochodów (przychodów) pobiera się 19% zryczałtowany podatek dochodowy, z zastrzeżeniem art. 52a, z odsetek od pożyczek, z wyjątkiem gdy udzielanie pożyczek jest przedmiotem działalności gospodarczej. Ustęp 2 powołanego przepisu stanowi, że art. 30a ust. 1 pkt 1-5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy stosować z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z kolei art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

W odniesieniu do powyższego, regulacje ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidują obowiązek poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych przez płatników tego podatku.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Z kolei zgodnie z art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1 pkt 1-11 oraz 11b-12, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5,10,12 i 21.

Na podstawie ust. 4aa wskazanego przepisu przy weryfikacji warunków zastosowania obniżonej stawki podatku albo zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów prawa podatkowego, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Płatnikiem zryczałtowanego podatku od osób fizycznych jest zatem podmiot, który wypłaca określone należności, w tym m.in. należności wymienione literalnie w art. 30a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. odsetki od pożyczek, z wyjątkiem gdy udzielanie pożyczek jest przedmiotem działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Przechodząc do analizy dotyczącej zastosowania wskazanych przepisów prawa podatkowego do sytuacji zaprezentowanej Organowi w stanie faktycznym przez Wnioskodawcę należy ponownie podkreślić, że w wyniku zawarcia Umowy Cesji Użytkownik staje się właścicielem wierzytelności pożyczkowej (w całości albo odpowiedniej części). W konsekwencji uzyskuje więc prawo do otrzymywania spłat pożytków z tytułu wierzytelności. Rozliczenie spłaty pożyczki charakteryzuje się m.in. tym, że:

• pożyczkobiorca w każdym przypadku spłaca pożyczkę tylko i wyłącznie na rzecz Wnioskodawcy (na Rachunek bankowy), niezależnie od zawarcia przez Wnioskodawcę Umów Cesji dotyczących danych wierzytelności pożyczkowych,
  

• Umowy cesji regulują, że Wnioskodawca jest zobowiązany do przekazania (przetransferowania) Użytkownikowi, ale za pośrednictwem X, spłaty wierzytelności otrzymanej od pożyczkobiorcy; co istotne – Wnioskodawca nie jest jednak właścicielem tych należności i nie może nimi swobodnie dysponować, Jego obowiązkiem wynikającym z zawartych Umów cesji jest przekazanie stosownej kwoty na rachunek X,
  

• X dokonuje stosownego podziału wysokości roszczenia na rzecz Użytkowników (w oparciu o dokonane przez system informatyczny obliczenia), a następnie dokonuje stosownego przelewu na ich Wirtualne konta.
  
  

Biorąc to pod uwagę, Wnioskodawca rozliczając należną Użytkownikowi spłatę wierzytelności z X, pośredniczy w przekazywaniu kwot należnych od pożyczkobiorcy. Nie ma On bowiem możliwości dokonania bezpośredniego przelewu na Wirtualne konto Użytkownika, gdyż model biznesowy Platformy pożyczkowej opiera się na braku wiedzy Wnioskodawcy dotyczącej danych Użytkownika, innych niż jego Indywidualny numer identyfikacyjny.

A zatem to X dokonuje faktycznej alokacji spłaty pożyczki pomiędzy określonymi Użytkownikami, którzy nabyli (w całości lub części) daną wierzytelność.

Jak wskazano, Użytkownikiem może być przykładowo osoba fizyczna lub osoba prawna, mająca siedzibę, albo miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, albo poza jej granicami. Wnioskodawca nie posiada jednak wiedzy odnośnie tożsamości ani rezydencji podatkowej Użytkownika, nie ma prawnej ani faktycznej możliwości ustalenia statusu Użytkownika, w tym określenia tego, czy Użytkownik jest osobą fizyczną, czy też osobą prawną oraz gdzie znajduje się jego miejsce zamieszkania lub siedziba. Poprzez zawarcie Umowy cesji Wnioskodawca uzyskuje wyłącznie informację odnośnie Indywidualnego numeru identyfikacyjnego Użytkownika, uzyskanego w trakcie rejestracji na Platformie pożyczkowej.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, Spółka rozliczając się z X na podstawie Umowy Cesji oraz Umowy o współpracę, poprzez przelanie środków pieniężnych na rachunek bankowy X, nie dokonuje płatności znajdujących się w katalogu przychodów wymienionych w art. 30a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (podlegających poborowi zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych).

W opinii Wnioskodawcy, nie dokonuje On w szczególności wypłaty wynagrodzenia z tytułów wskazanych w art. 30a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również wypłaty wynagrodzenia z tytułów wskazanych w art. 29 ust. 1 pkt 1, ale jedynie pośredniczy w przekazaniu wypłaty wynikającej z cesji wierzytelności, dokonywanej przez pożyczkobiorcę na rzecz Użytkownika. Nie działa On w imieniu własnym, nie jest również dłużnikiem Użytkownika. W tym zakresie, zdaniem Wnioskodawcy, nie ma również znaczenia charakter przelewanej wierzytelności (tj. pożyczki wraz z należnymi Użytkownikowi odsetkami), gdyż w katalogu świadczeń podlegających poborowi zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych nie znajduje się wykonywane przez Spółkę pośrednictwo w przekazywaniu spłat pożyczki (na rzecz X należnych Użytkownikowi).

Skoro więc płatności dokonywane przez Wnioskodawcę nie znajdują się w katalogu przychodów opodatkowanych zryczałtowanych podatkiem dochodowym od osób fizycznych, to w konsekwencji nie pełni On w tym zakresie roli płatnika tego podatku na podstawie art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie zostaną bowiem spełnione warunki zastosowania tego przepisu, gdyż literalnie Wnioskodawca nie będzie dokonywał wypłat (świadczeń) lub stawiał do dyspozycji podatnika (Użytkownika) pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułu odsetek.

Należy dodatkowo wskazać, że art. 41 ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi o obowiązku poboru podatku wobec podmiotów pośredniczących w wypłacie niektórych świadczeń. Obowiązek ten dotyczy jednak wyłącznie określonych kategorii przychodów w zakresie papierów wartościowych zapisanych na rachunkach zbiorczych, wśród których znajdują się m.in. odsetki i dyskonta od papierów wartościowych, dywidendy, czy też dochody z tytułu udziału w funduszach kapitałowych. Należy więc uznać, że w pozostałych przypadkach, niewymienionych w tym przepisie, podmiot pośredniczący w wypłacie świadczenia nie jest obciążony obowiązkiem poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych. Przepis ten nie będzie miał zatem zastosowania w odniesieniu do pośredniczenia przez Wnioskodawcę w płatnościach dokonywanych przez pożyczkobiorców na rzecz Użytkowników.

Wnioskodawca podkreśla, że podobne do powyższego stanowisko zostało potwierdzone przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w wydawanych indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego, w tym m.in. w interpretacji z dnia 31 lipca 2019 r., nr 0114-KDIP3-2.4011.337.2019.1.AK1, gdzie Organ potwierdził pogląd podatnika, zgodnie z którym „uwzględniając fakt, że w rozpatrywanym przypadku Wnioskodawca nie jest w stanie ustalić tożsamości (danych) Inwestora, ponieważ działa wyłącznie w charakterze pośrednika przekazującego spłaty otrzymywane od Pożyczkobiorców oraz z uwagi na treść art. 41 ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który to przepis wskazując na obowiązki płatnika nie odnosi się do płatności odsetkowych, to zasadne jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym z tytułu realizowanych wypłat nie będą na nim ciążyć obowiązki płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego”.

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane również w innych interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, w tym:

• z dnia 30 października 2018 r., a 0114-KDIP3-2.4011.441.2018.2.AK1,
  

• z dnia 21 września 2018 r., nr. 0114-KDIP3-2.4011.423.2018.1.MG,
  

• z dnia 26 czerwca 2017 r., nr 0114-KDIP3-2.4011.114.2017.1.MK.
  
  

Reasumując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że nie jest i nie będzie zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie pośredniczenia w spłatach dokonywanych przez pożyczkobiorców oraz przekazywanych Użytkownikom za pośrednictwem X Odmienne podejście nie znajduje bowiem, w ocenie Wnioskodawcy, potwierdzenia w obowiązujących przepisach prawa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Należy poinformować, że na dzień wydania niniejszej interpretacji obowiązuje tekst jednolity ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.