Interpretacja Szef Krajowej Administracji Skarbowej
DOP7.8101.187.2020.FMLM
z 12 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2020 r. poz. 1325) – dalej: Ordynacja podatkowa, Szef Krajowej Administracji Skarbowej, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 22 czerwca 2017 r. nr 0114-KDIP1-1.4012.203.2017.1.MAO wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 maja 2017 r. (data wpływu 29 maja 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania udostepnienia pracownikom, kontrahentom artykułów spożywczych, usług cateringowych i usług gastronomicznych oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupu ww. artykułów spożywczych jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 maja 2017 r. do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania udostępnienia pracownikom artykułów spożywczych, usług cateringowych i usług gastronomicznych oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupu ww. artykułów spożywczych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

(…) Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) jest czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT i wykonuje wyłącznie czynności opodatkowane podatkiem VAT. Spółka została zarejestrowana pod numerem NIP (…) z dniem 8 grudnia 2014 r.

Podstawową działalnością, z której firma czerpie korzyści przekładające się na opodatkowane przychody z działalności gospodarczej są według PKD 68.20.Z - wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi, 68.32.Z - zarządzanie nieruchomościami wykonywane na zlecenie. Od 3 marca 2017 r. dodatkowo w zakresie swojej działalności, z której osiąga przychód jest 62.03.Z - działalność związana z zarządzaniem urządzeniami informatycznymi, 63.99.Z - pozostała działalność usługowa w zakresie informacji, gdzie indziej niesklasyfikowana, 78.10.Z - działalność związana z wyszukiwaniem miejsc pracy i pozyskiwaniem pracowników, 82.11.Z - działalność usługowa związana z administracją biura, 82.19.Z - wykonywanie fotokopii, przygotowywanie dokumentów i pozostała specjalistyczna działalność wspomagająca prowadzenie biura, 82.99.Z - pozostała działalność wspomagająca prowadzenie działalności gospodarczej gdzie indziej niesklasyfikowana, 82.30.Z – działalność związana z organizacją targów, wystaw i kongresów, 93.29.Z - pozostała działalność rozrywkowa i rekreacyjna.

Spółka oprócz wynajmu pomieszczeń, dysponuje zespołem ludzi, którzy świadczą usługi na rzecz innych spółek. Spółka świadczy usługi zarówno dla podmiotów polskich, jak i zagranicznych. W tym drugim przypadku miejsce opodatkowania tych usług, ustala się na podstawie art. 28b ustawy VAT i wypada ono poza granicami kraju - usługi świadczone przez Spółkę nie są opodatkowane na terytorium kraju.

W toku bieżących realizacji licznych projektów istnieje potrzeba wymiany informacji oraz transferu wiedzy pomiędzy pracownikami i kontrahentami firmy.

W ramach organizacji pracy Spółka zapewnia pracownikom, do swobodnego użytku, ciepłe i zimne napoje (tj. kawę, herbatę, wodę, soki, cukier, itd.), a także inne produkty spożywcze (np. ciastka, słodycze, kanapki, owoce, pieczywo, jogurty, płatki śniadaniowe, sałatki, itp).

Spółka korzysta również z cateringu. Spotkania z pracownikami odbywają się również na zewnątrz: bary, restauracje, pizzeria. Pracownikom nie przysługuje ekwiwalent pieniężny w przypadku niewykorzystania udostępnionych artykułów spożywczych, a także pracownicy nie są uprawnieni do wynoszenia artykułów spożywczych poza siedzibę Spółki - z artykułów spożywczych mogą korzystać wyłącznie w miejscu pracy. Wymienione wcześniej artykuły spożywcze przeznaczone są zarówno do swobodnego użytku pracowników (w czasie przerw w pracy, w pomieszczeniach socjalnych), jak również w czasie spotkań z kontrahentami w siedzibie firmy, narad wewnątrz firmowych pomiędzy pracownikami, spotkań roboczych, szkoleń wewnętrznych, itp. z powyższego wynika, że Wnioskodawca nie jest w stanie wyodrębnić, a potem zweryfikować ilości artykułów spożywczych, jakie przeznaczone są do spożycia w czasie pracy od tej do spożycia w czasie wolnym od pracy (bowiem jak wskazał Wnioskodawca w opisie stanu faktycznego nie prowadzi on ewidencji umożliwiającej ustalenie który pracownik i podczas jakich czynności skorzystał z artykułów spożywczych).

Obowiązek zapewnienia artykułów spożywczych oraz napojów wynika z regulacji wewnętrznych obowiązujących w Spółce. Spółka w ten sposób pragnie zintegrować pracowników, a bliższe zapoznanie może zaowocować lepszą organizacją pracy. Spotkania robocze mają na celu transfer wiedzy oraz wymianę informacji pomiędzy pracownikami i kontrahentami, rozwiązywanie mniej lub bardziej skomplikowanych problemów. Dzięki takim spotkaniom pracownicy są w stanie lepiej wykonywać powierzone zadania, co zwiększa ich efektywność, a zatem również przychody opodatkowane Spółki.

Spółka nie prowadzi ewidencji umożliwiającej ustalenie, który pracownik i podczas jakich czynności skorzystał z artykułów spożywczych opisanych w stanie faktycznym. Spółka za nabywane artykuły spożywcze dostaje następujące rodzaje faktur: faktury dokumentujące nabycie artykułów spożywczych oraz faktury dokumentujące nabycie usług cateringowych (przy czym należy podkreślić, że poza wydaniem towaru ani dostawca, ani Spółka nie zapewnia pracownikom żadnych innych usług dodatkowych), faktury dokumentujące usługę gastronomiczną z lokali z zewnątrz. Obecnie spółka nie odlicza podatku naliczonego z otrzymanych faktur.

Udostępnienie artykułów spożywczych i usług cateringowych pracownikom służyć ma zwiększeniu efektywności oraz zaangażowaniu pracowników w związku z prowadzoną opodatkowaną działalnością gospodarczą. Wskazane powyżej sytuacje miały miejsce w przeszłości, jak również będą miały miejsce w przyszłości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy udostępnienie pracownikom artykułów spożywczych/usług cateringowych/usług gastronomicznych opisanych we wniosku podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (art. 7 ust 2 ustawy o VAT)?
   
2. Czy spółka ma prawo odliczenia podatku naliczonego od zakupu artykułów spożywczych (art. 86 ust.1 ustawy o VAT)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, spółka ma prawo odliczenia podatku od towaru i usług od zakupu artykułów spożywczych.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

W pierwszej kolejności, Spółka wskazuje, że zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej z dnia 15 marca 2011 r. (Dz. Urz. UE L 2011.77.1), za usługi cateringowe nie uznaje się m.in. dostawy gotowej żywności lub napojów albo dostawy gotowej żywności i napojów wraz z ich transportem lub bez niego, ale bez żadnych innych usług wspomagających.

Zatem należy stwierdzić, że w przypadku usług cateringowych opisanych we wniosku mamy do czynienia z dostawą towarów, a nie ze świadczeniem usług, bez względu na to, jaką treść będą miały faktury otrzymane przez Spółkę.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 Ustawy VAT). W myśl art. 7 ust. 1 Ustawy VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Według art. 7 ust. 2 Ustawy VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

• przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
  

• wszelkie inne darowizny
  

- jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Zatem, co do zasady, z uwagi na brzmienie art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa. Od tej zasady przewidziano jednak pewne wyjątki.

Jak wynika z ww. art. 7 ust. 2 pkt 1 Ustawy VAT, czynnościami zrównanymi z odpłatną dostawą towarów jest m.in. zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych. Analiza powołanego art. 7 ust. 2 Ustawy VAT wskazuje wyraźnie, że ustawodawca rozróżnia czynność przekazania od czynności zużycia towarów.

Zatem opodatkowaniu podlega, zgodnie z pkt 1, przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste ściśle wymienionych osób, a na mocy pkt 2 tego przepisu, wszelkie inne darowizny.

Skutkiem tak sformułowanych norm prawnych jest przyjęcie, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w trybie art. 7 ust. 2 Ustawy VAT, podlega jak wynika z ww. art. 7 ust. 2 pkt 1 Ustawy VAT, czynnościami zrównanymi z odpłatną dostawą towarów jest m.in. zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Wszelkie przekazanie towarów, natomiast zużycie - tylko na rzecz podmiotów wymienionych w pkt 1 tego przepisu. Nie podlegają zatem opodatkowaniu nieodpłatne czynności zużycia towarów na cele związane z prowadzoną działalnością, w przypadku gdy beneficjentem jest np. kontrahent przedsiębiorcy lub osoba trzecia, niebędąca pracownikiem, udziałowcem ani inną osobą wymienioną w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy, a także zużycie towarów na cele własne prowadzonej działalności gospodarczej (np. przez pracowników). Zwrócić przy tym należy uwagę, że przepisy Ustawy VAT nie definiują pojęcia potrzeb osobistych. Za Słownikiem Języka Polskiego uznać należy, że potrzebami osobistymi są takie potrzeby, które dotyczą danej osoby i które są jej potrzebami prywatnymi, tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tę osobę działalnością gospodarczą, statusem pracownika czy pełnioną funkcją. Zatem można przyjąć, że potrzebami osobistymi są te, których realizacja nie jest związana ze stosunkiem pracy, a zatem potrzeby osobiste to te, których zaspokojenie wynika z dobrej woli pracodawcy.

W ocenie Spółki, w odniesieniu do treści powołanych przepisów oraz przedstawionego opisu sprawy należy uznać, że zużycie (spożycie) artykułów spożywczych w ramach wykonania przez Wnioskodawcę uprawnień pracowników wynikających z wewnętrznych regulacji Wnioskodawcy przez zapewnienie do spożycia artykułów spożywczych - nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, czynność ta nie jest bowiem przekazaniem lub zużyciem towarów na cele osobiste pracowników. Pracownicy nie są bowiem uprawnieni do całkowicie swobodnego dysponowania udostępnionymi artykułami spożywczymi - mogą oni korzystać z udostępnionych artykułów spożywczych wyłącznie w miejscu i czasie pracy.

Ponadto uprawnienie pracowników do korzystania z udostępnionych artykułów spożywczych wynika tylko i wyłącznie z wykonywania przez nich obowiązków pracowniczych wynikających ze stosunku pracy. Nie są uprawnieni do korzystania z artykułów spożywczych pracownicy nie wykonujący obowiązków pracowniczych (np. przebywający na zwolnieniach chorobowych, czy też urlopach). Nie można zatem twierdzić, że zużycie takich artykułów spożywczych następuje na cele osobiste, gdyż prawo pracowników do korzystania z artykułów spożywczych jest ograniczone tylko i wyłącznie do przypadków, kiedy pracownicy wykonują swoje obowiązki pracownicze (w tym również podczas przerw w pracy). Ponadto, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zwyczajowe zużycie (spożycie) przez pracowników udostępnianych na spotkaniach roboczych przez Spółkę artykułów spożywczych oraz zużycie (spożycie) artykułów spożywczych na spotkaniach biznesowych Spółki z kontrahentami, gdyż wskazane czynności związane są z działalnością gospodarczą (opodatkowaną) Wnioskodawcy. Ponadto zużycie przedmiotowych towarów nie jest zużyciem przez podmioty wskazane w art. 7 ust. 2 pkt 1 Ustawy VAT.

Tym samym, ponieważ nie zostały spełnione warunki konieczne do uznania za opodatkowaną dostawę towarów w postaci przekazania nieodpłatnego przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, tj. brak uznania zużycia tychże towarów za dokonane w celach osobistych przez osoby wskazane w przepisie, stwierdzić należy, że nie znajdzie zastosowania w przedmiotowej sprawie przepis art. 7 ust. 2 pkt 1 Ustawy VAT. W konsekwencji wszystkie wyżej wskazane przedmiotowe zużycia (spożycia) - nie będą podlegały przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

W całości podtrzymując swoje stanowisko, że Spółka nie świadczy na rzecz pracowników usług cateringowych (mimo otrzymywania od dostawców faktur pod takim tytułem), z daleko idącej ostrożności procesowej Spółka przedstawia swoje stanowisko w przypadku uznania przez organ podatkowy, iż świadczy ona usługi cateringowe na rzecz pracowników.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 Ustawy VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Natomiast stosownie do treści art. 8 ust. 2 Ustawy VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

• użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych. członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało w całości lub (…).

Do towarów takich niewątpliwie zaliczyć należy towary, które udostępniane są kontrahentom w siedzibie firmy, podczas ich wizyty, spotkania służbowego, gdyż są to przejawy normalnej praktyki, wpływające na dobry wizerunek firmy.

Podobne twierdzenie możliwe jest w przypadku artykułów spożywczych udostępnianych pracownikom podczas dnia pracy, w czasie narad, spotkań wewnętrznych, jak również w trakcie posiedzeń zarządu i rady nadzorczej. W takim przypadku zasadnym jest twierdzenie, iż pomiędzy udostępnianymi produktami spożywczymi, a czynnościami opodatkowanymi zachodzi związek pośredni pozwalający podatnikowi na odliczenie podatku VAT naliczonego przy zakupie takich towarów.

Reasumując, Spółka stoi na stanowisku, iż przysługuje jej prawo do odliczenia VAT naliczonego w pełnej kwocie w związku z zakupem artykułów spożywczych przekazywanych nieodpłatnie: w celu zapewnienia poczęstunku gościom/kontrahentom w czasie wizyt na terenie siedziby Spółki, w związku z organizowaniem narad, spotkań wewnętrznych, w których biorą udział pracownicy Spółki, na posiedzenia zarządu i rady nadzorczej jako zwyczajowy poczęstunek serwowany podczas posiedzeń.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej działając, na podstawie przepisu art. 13 § 2a i art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej w dniu 22 czerwca 2017 r. wydał interpretację indywidualną nr 0114-KDIP1-1.4012.203.2017.1.MAO, w której uznał, iż w świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy, Szef Krajowej Administracji Skarbowej stwierdza, że interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nie jest prawidłowa.

W wyniku przeprowadzonej analizy przedmiotowej sprawy stwierdzono, że interpretacja indywidualna z dnia 22 czerwca 2017 r. nr 0114-KDIP1-1.4012.203.2017.1.MAO wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej jest nieprawidłowa, dlatego też uzasadnione jest dokonanie jej zmiany. Zdaniem Szefa Krajowej Administracji Skarbowej stanowisko Wnioskodawcy wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej jest nieprawidłowe.

Szef Krajowej Administracji Skarbowej przedstawia zatem co następuje.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym w dacie zaistnienia zdarzenia - dalej „ustawa”.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy stanowi, że kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższego wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możność wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami.

Ustawa ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

Istotna jest intencja nabycia – jeśli dany towar (usługa) ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas, po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych, odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych.

Wystarczającym zatem jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towaru lub usługi, przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej oraz planowanej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakup ten dokonany został w celu jego wykorzystania w ramach działalności opodatkowanej. Ta warunkowość realizacji określonego w art. 86 ust. 1 ustawy prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony powoduje, że nieziszczenie się warunku pozytywnego jakim jest wykorzystanie towaru lub usługi do realizacji czynności opodatkowanej podatnika, np. gdy okaże się, że zmieniono przeznaczenie towaru (usługi) i został on ostatecznie wykorzystany do czynności zwolnionych od VAT lub niepodlegających VAT – spowoduje konieczność weryfikacji uprzedniego odliczenia podatku naliczonego.

Biorąc pod uwagę, że prawo do odliczenia powinno być realizowane natychmiast po powstaniu podatku naliczonego, decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi. Przy czym związek ten może mieć charakter bezpośredni lub pośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży (towary handlowe) lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy. Bezpośrednio wiążą się więc z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością przedsiębiorcy można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa – mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganym przez podatnika obrotem opodatkowanym. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością podmiotu, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania obrotu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez podmiot obrotu. Najczęściej do wydatków mających pośredni wpływ na wykonywanie czynności opodatkowanych zalicza się koszty reprezentacji i reklamy, wydatki związane z udziałem w targach, konferencjach, koszty doradztwa podatkowego itp.

Podkreślić należy, iż ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Podstawową działalnością Spółki jest: wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (PKD 68.20.Z) oraz zarządzanie nieruchomościami wykonywane na zlecenie (68.32.Z).

Spółka oprócz wynajmu pomieszczeń, dysponuje zespołem osób, którzy świadczą usługi na rzecz innych spółek (podmiotów polskich, jak i zagranicznych). W toku bieżących realizacji licznych projektów istnieje potrzeba wymiany informacji oraz transferu wiedzy pomiędzy pracownikami i kontrahentami firmy.

W ramach organizacji pracy Strona zapewnia pracownikom do swobodnego użytku ciepłe i zimne napoje takie jak: kawę, herbatę, wodę, soki, cukier, itd., a także inne produkty spożywcze, tj. ciastka, słodycze, kanapki, owoce, pieczywo, jogurty, płatki śniadaniowe, sałatki, itp). Spotkania z pracownikami odbywają się także na zewnątrz - w barach, restauracjach, pizzeriach, jak również Spółka korzysta z cateringu.

W przypadku niewykorzystania udostępnionych artykułów spożywczych pracownikom nie przysługuje ekwiwalent pieniężny, jak również nie są oni uprawnieni do wynoszenia artykułów spożywczych poza siedzibę Spółki, bowiem z artykułów spożywczych mogą korzystać wyłącznie w miejscu pracy. Ww. artykuły spożywcze przeznaczone są zarówno do swobodnego użytku pracowników (w czasie przerw w pracy, w pomieszczeniach socjalnych), jak również podczas spotkań z kontrahentami w siedzibie firmy, narad wewnątrz firmowych pomiędzy pracownikami, spotkań roboczych, szkoleń wewnętrznych, itp. Obowiązek zapewnienia artykułów spożywczych oraz napojów wynika z regulacji wewnętrznych obowiązujących w Spółce. Wnioskodawca w ten sposób pragnie zintegrować pracowników, gdyż bliższe zapoznanie może zaowocować lepszą organizacją pracy. Spotkania robocze mają na celu transfer wiedzy oraz wymianę informacji pomiędzy pracownikami i kontrahentami, rozwiązywanie mniej lub bardziej skomplikowanych problemów. Dzięki tego typu spotkaniom pracownicy są w stanie lepiej wykonywać powierzone zadania, co zwiększa ich efektywność, a zatem również przychody opodatkowane Spółki. Udostępnienie artykułów spożywczych i usług cateringowych pracownikom ma służyć zwiększeniu efektywności oraz zaangażowaniu pracowników w związku z prowadzoną opodatkowaną działalnością gospodarczą.

Spółka nie prowadzi ewidencji umożliwiającej ustalenie, który pracownik i podczas jakich czynności skorzystał z artykułów spożywczych opisanych w stanie faktycznym.

Spółka za nabywane artykuły spożywcze dostaje następujące rodzaje faktur: faktury dokumentujące nabycie artykułów spożywczych oraz faktury dokumentujące nabycie usług cateringowych oraz faktury dokumentujące usługę gastronomiczną z lokali z zewnątrz. Przy czym należy podkreślić, że poza wydaniem towaru ani dostawca, ani Spółka nie zapewnia pracownikom żadnych innych usług dodatkowych. W chwili składania wniosku Spółka nie odlicza podatku naliczonego z otrzymanych faktur.

Szef Krajowej Administracji Skarbowej zauważa zatem, że z opisanego stanu faktycznego wynika, że w przedmiotowym przypadku mamy do czynienia z wydawaniem artykułów spożywczych w trzech różnych przypadkach:

1. pracownikom na naradach również z kontrahentami;
2. pracownikom podczas przerw w pracy;
3. kontrahentom podczas spotkań biznesowych.
   
   

Należy zwrócić uwagę, że zgodnie z przepisami ustawy o podatku VAT oraz dyrektywą Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej( Dz. Urz. UE L 347, z 11.12.2006, str.1, z późn. zm.) – dalej dyrektywa VAT, możliwe jest odliczenie podatku od nabywanych towarów i usług, które są związane z prowadzoną przez podatnika opodatkowaną działalnością gospodarczą.

Należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że udostępnianie produktów spożywczych, czy też ciepłych napojów w czasie spotkań z kontrahentami w siedzibie firmy, narad wewnątrzfirmowych pomiędzy pracownikami, spotkań roboczych (również na zewnątrz), szkoleń wewnętrznych itp. stanowią nieodpłatne czynności związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego od zakupów artykułów spożywczych oraz napojów udostępnianych pracownikom i kontrahentom/gościom podczas narad, szkoleń, spotkań biznesowych - należało uznać za prawidłowe.

Natomiast odnośnie odliczenia podatku naliczonego od zakupów związanych z udostępnianiem pracownikom artykułów spożywczych do swobodnego użytku w czasie przerw w pracy, Szef Krajowej Administracji Skarbowej wskazuje, że nie podziela stanowiska Wnioskodawcy.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia potrzeb osobistych. Za Słownikiem Języka Polskiego uznać należy, że potrzebami osobistymi są takie potrzeby, które dotyczą danej osoby i które są jej potrzebami prywatnymi, tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tę osobę działalnością gospodarczą, statusem pracownika czy pełnioną funkcją. Zatem można przyjąć, że potrzebami osobistymi są te, których realizacja nie jest związana ze stosunkiem pracy, a zatem potrzeby osobiste to te, których zaspokojenie wynika z dobrej woli pracodawcy.

Niemniej należy wskazać na wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej – dalej TSUE, z dnia 11 grudnia 2008 r. w sprawie C-371/07 Danfoss i AstraZeneca, w którym TSUE zaznaczył, że: „poza sporem jest, że zwykle do pracownika należy wybór rodzaju, dokładnego czasu lub miejsca spożywania posiłku. Pracodawca w tym zakresie nie interweniuje, ponieważ obowiązkiem pracownika jest jedynie powrót do miejsca pracy o odpowiedniej porze i wykonywanie swoich zwykłych zajęć. (…) Wydawanie posiłków pracownikom ma co do zasady na celu zaspokojenie potrzeb prywatnych i należy do sfery wyboru pracownika, w której pracodawca nie interweniuje. Wynika z tego, że w zwykłych okolicznościach świadczenie usług polegających na nieodpłatnym wydawaniu posiłków pracownikom zaspokaja prywatne potrzeby tych ostatnich w rozumieniu art. 6 ust. 2 szóstej dyrektywy.” (pkt 57 wyroku).

Należy zwrócić uwagę, że konieczność zapewnienia artykułów spożywczych oraz napojów pracownikom podczas przerw w pracy nie wynika z żadnych przepisów (np. bhp) jak również (jak to wynika w ww. orzeczenia TSUE) nie jest niezbędne dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, bowiem pracownicy są zobowiązani świadczyć pracę niezależnie od poczęstunku jaki serwuje im z własnej woli pracodawca. To do pracownika należy wybór, czy skorzysta z posiłku oraz ustalenie miejsca i czasu jego spożycia. Zatem wydawanie pracownikom takich produktów jak artykułów spożywczych oraz napojów – udostępnianych podczas przerw w pracy - nie ma związku ze sprzedażą opodatkowaną Wnioskodawcy.

W odniesieniu do artykułów spożywczych oraz napojów wydawanych pracownikom podczas przerw w pracy brak jest zatem argumentów przemawiających za odliczeniem podatku, gdyż nie wiąże się to z prowadzoną przez podatnika działalnością. Takim argumentem nie może być podana przez Wnioskodawcę okoliczność, że „Udostępnienie artykułów spożywczych i usług cateringowych pracownikom ma służyć zwiększeniu efektywności oraz zaangażowaniu pracowników w związku z prowadzoną opodatkowaną działalnością gospodarczą”

Tak więc zakupy przedmiotowych towarów (artykułów spożywczych oraz napojów) związanych z wydawaniem ich pracownikom podczas przerw w pracy, nie będą miały związku z wykonanymi przez Wnioskodawcę czynnościami opodatkowanymi.

Zatem skoro wydatki na nabycie powyższych artykułów spożywczych oraz napojów nie są związane ze sprzedażą opodatkowaną podatkiem VAT w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, to Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących poniesione wydatki w zakresie, o którym mowa w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego od zakupów artykułów spożywczych oraz napojów udostępnianych pracownikom do swobodnego użytkowania podczas przerw w pracy należało uznać za nieprawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi również kwestia czy nieodpłatne udostępnienie artykułów spożywczych, usług cateringowych oraz usług gastronomicznych opisanych we wniosku pracownikom, gościom i kontrahentom stanowi dla Spółki czynność podlegającą opodatkowaniu VAT na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast artykuł 7 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.

Ustawodawca jednakże przewidział od powyższej reguły wyjątki, które zostały zawarte – w przypadku dostawy towarów w art. 7 ust. 2 ustawy oraz - w przypadku świadczenia usług w art. 8 ust. 2 ww. ustawy.

Do czynności traktowanych na równi z dostawą towarów, w myśl art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
   
2. wszelkie inne darowizny

- jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Z uwagi na powyższe regulacje należy wskazać, że co do zasady, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów (przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel), a także wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia (w szczególności darowizny), pod warunkiem, że podatnikowi przysługiwało przy ich nabyciu, imporcie lub wytworzeniu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z powyższych uregulowań wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tego towaru lub ich części składowych. Jeżeli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego, to nieodpłatne przekazanie tych towarów pozostaje neutralne podatkowo (podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania).

Opodatkowaniu podlega również zużycie towarów należących do przedsiębiorstwa na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Odnośnie zatem przekazywanych przez Wnioskodawcę do zużycia pracownikom artykułów spożywczych oraz napojów udostępnianych pracownikom do swobodnego użytkowania podczas przerw w pracy należy wskazać, że przesłanką opodatkowania nieodpłatnego przekazania lub zużycia towarów jest, aby podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części. Nieodpłatne przekazanie towarów lub zużycie podlega opodatkowaniu tylko wówczas, gdy w związku z nabyciem bądź wytworzeniem towarów będących przedmiotem przekazania podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia.

W niniejszej interpretacji już wskazano, że Wnioskodawcy nie będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z zakupem artykułów spożywczych oraz napojów udostępnianych pracownikom do swobodnego użytkowania podczas przerw w pracy, zatem przekazanie powyższe nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT w trybie art. 7 ust. 2 ustawy.

Szef Krajowej Administracji Skarbowej zgadza się natomiast z Wnioskodawcą, że udostępnianie produktów spożywczych, czy też napojów w czasie spotkań z kontrahentami w siedzibie firmy, narad wewnątrzfirmowych pomiędzy pracownikami, spotkań roboczych, szkoleń wewnętrznych, spotkań na zewnątrz itp. stanowią nieodpłatne czynności związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W świetle powołanych wyżej norm prawnych oraz opisu stanu faktycznego należy stwierdzić zatem, że udostępnienie pracownikom Spółki ciepłych i zimnych napojów (tj. kawy, herbaty, wody, soków, cukru, itd.), a także innych produktów spożywczych takich jak: ciastka, słodycze, kanapki, owoce, pieczywo, jogurty, płatki śniadaniowe, sałatki (za wyjątkiem wydawanych podczas przerw w pracy), również nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Szef Krajowej Administracji Skarbowej podkreśla zatem, że skoro Wnioskodawca nie był w stanie wyodrębnić, a potem zweryfikować ilości artykułów spożywczych, jakie przeznaczone są do spożycia w czasie pracy od tej do spożycia w czasie wolnym od pracy (bowiem jak wskazał Wnioskodawca w opisie stanu faktycznego nie prowadzi on ewidencji umożliwiającej ustalenie który pracownik i podczas jakich czynności skorzystał z artykułów spożywczych), to tym samym nie może dokładnie przyporządkować, jaka część zakupów jest wykorzystywana do wykonywania czynności opodatkowanych, a przez to nie będzie mu przysługiwało w ogóle prawo do odliczenia VAT naliczonego z tytułu zakupu artykułów spożywczych. Ustalenie przez Wnioskodawcę ile faktycznie żywności zostało skonsumowane przez pracowników w pracy jak i podczas przerw w pracy, ma zasadnicze znaczenie w kwestii opodatkowania nieodpłatnego przekazania na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy o VAT w części, w jakiej faktycznie skorzystał on z prawa do odliczenia.

Błędne jest więc stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym nie zostały spełnione warunki konieczne do uznania za opodatkowaną dostawę towarów w postaci przekazania nieodpłatnego przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa (z uwagi na brak uznania zużycia tychże towarów) za dokonane w celach osobistych przez osoby wskazane w przepisie - a zatem stwierdzić należy, że nie znajdzie zastosowania w przedmiotowej sprawie przepis art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy VAT. W konsekwencji stwierdzenie, iż wszystkie wyżej wskazane przedmiotowe zużycia (spożycia) nie będą podlegały przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, Szef Krajowej Administracji Skarbowej uznał za nieprawidłowe.

Nieprawidłowość powyższego stanowiska wynika:

• po pierwsze: z argumentacji Wnioskodawcy w zakresie braku podlegania opodatkowaniu nieodpłatnego przekazania pracownikom artykułów spożywczych podczas przerw w pracy w wyniku „braku uznania zużycia tychże towarów za dokonane w celach osobistych” – co jak już wskazano wyżej jest stwierdzeniem błędnym. Brak opodatkowania nieodpłatnego przekazania wskazanych przez Wnioskodawcę artykułów spożywczych wynika bowiem z faktu, że przy ich nabyciu Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego.
  

• po drugie: ze stwierdzenia Wnioskodawcy, że „wszystkie wyżej wskazane przedmiotowe zużycia (spożycia) nie będą podlegały przepisom ustawy o podatku od towarów i usług” – co jak wskazano również jest stwierdzeniem błędnym. Wskazane przez Wnioskodawcę zużycia (spożycia) – podlegają bowiem przepisom ustawy.
  
  

Z uwagi na powyższe ustalenia, Szef Krajowej Administracji Skarbowej uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14e § 1 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić ją w dowolnym czasie.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Należy wskazać, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionych we wniosku stanów faktycznych lub zdarzeń przyszłych, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie ustalony odmienny stan faktyczny, to interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Interpretacja dotyczy stanów faktycznych lub zdarzeń przyszłych przedstawionych przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stosownie do art. 14k § 1 ustawy – Ordynacja podatkowa zastosowanie się przez wnioskodawcę do otrzymanej interpretacji indywidualnej przed jej zmianą, stwierdzeniem jej wygaśnięcia lub przed doręczeniem organowi podatkowemu odpisu prawomocnego orzeczenia sądu administracyjnego uchylającego interpretację indywidualną nie może szkodzić wnioskodawcy, jak również w przypadku nieuwzględnienia jej w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej. Powołany przepis ustanawia tzw. zasadę nieszkodzenia, która jest wyrazem funkcji gwarancyjnej (ochronnej) instytucji interpretacji indywidualnej i której szczegółowa treść została uregulowana w art. 14k-14n ww. ustawy. Skorzystanie z mocy ochronnej interpretacji indywidualnej oznacza: brak odpowiedzialności z kodeksu karnego skarbowego, brak naliczania odsetek za zwłokę, oraz w przypadku, gdy zobowiązanie nie zostało prawidłowo wykonane w wyniku zastosowania się do interpretacji oraz skutki podatkowe związane ze zdarzeniem, któremu odpowiada stan faktyczny będący przedmiotem interpretacji, miały miejsce po doręczeniu interpretacji indywidualnej - zwolnienie z obowiązku zapłaty podatku w zakresie wynikającym ze zdarzenia będącego przedmiotem interpretacji. Z mocy ochronnej interpretacji indywidualnej, która została zmieniona, wnioskodawca może nadal korzystać w odniesieniu do rozliczeń podatkowych dokonywanych za okres do końca roku, kwartału następującego po kwartale lub miesiąca następującego po miesiącu (w zależności od okresu rozliczenia podatku), w którym doręczono wnioskodawcy zmienioną interpretację indywidualną lub stwierdzono jej wygaśnięcie albo doręczono organowi podatkowemu odpis orzeczenia sądu administracyjnego uchylającego interpretację indywidualną ze stwierdzeniem jego prawomocności (por. art. 14m § 2 ustawy – Ordynacja podatkowa).

Warunkiem skorzystania z ww. ochrony jest zastosowanie się do interpretacji (zob. art. 14k § 1 i art. 14m § 1 ustawy – Ordynacja podatkowa) oraz złożenie przez podatnika wniosku, o którym mowa w art. 14m § 3 ustawy – Ordynacja podatkowa, w trakcie trwania postępowania podatkowego. Organy podatkowe bowiem nie uwzględniają z urzędu interpretacji prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na ustawy – Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy – Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013, Warszawa, w terminie 30 dni od dnia jej doręczenia (art. 3 § 2 pkt 4a, art. 13 § 1 i § 2 i art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Szefa Krajowej Administracji Skarbowej (którego działanie jest przedmiotem skargi):

• w dwóch egzemplarzach, na adres: Ministerstwo Finansów, ul. Świętokrzyska 12, 00 916 Warszawa (art. 47 § 1 i art. 54 § 1 ww. ustawy)
  

lub

• w formie dokumentu elektronicznego bez dołączania odpisów, zawierającą adres elektroniczny oraz podpisaną kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym albo podpisem osobistym, na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Ministerstwa Finansów na platformie ePUAP: /bx1qpt265q/SkrytkaESP (art. 46 § 2a, art. 47 § 3 i art. 54 § 1a ww. ustawy). Datą wniesienia skargi w formie dokumentu elektronicznego jest określona w urzędowym poświadczeniu odbioru data jej wprowadzenia do systemu teleinformatycznego Ministerstwa Finansów (art. 83 § 5 ww. ustawy).
  
  

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.