Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-2.4014.245.2020.2.MM
z 15 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 2 listopada 2020 r. (data wpływu 3 listopada 2020 r.), uzupełnionym 5 stycznia 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zniesienia współwłasności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 listopada 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zniesienia współwłasności.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z 22 grudnia 2020 r. Znak: 0111-KDIB2-2.4014.245.2020.1.MM wezwano Wnioskodawczynię do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełniono 5 stycznia 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Rodzice Wnioskodawczyni aktem notarialnym zawartym 14 stycznia 2010 r. umową darowizny darowali swoim dzieciom: Wnioskodawczyni, J. G. i T. G. na współwłasność w udziale po 1/3 we współwłasności nieruchomości składającej się z działek ewidencyjnych nr … o łącznej powierzchni 3,2400 ha oraz z działek ewidencyjnych nr … o łącznej powierzchni 3,1000 ha. Dla przedmiotowych nieruchomości prowadzona jest jedna księga wieczysta w Sądzie Rejonowym nr xxx.

W dniu 15 maja 2012 r. zmarł brat Wnioskodawczyni J. G. Spadek po nim z mocy ustawy nabyli: żona M. G., syn K. G. oraz syn J. G. w udziałach po 1/3 z dobrodziejstwem inwentarza.

Postanowieniem z 27 października 2015 r. Sąd Rejonowy przysądził prawo własności 1/3 części udziału w prawie własności nieruchomości przysługującego T. G., obejmujące wyżej wymienione nieruchomości na rzecz M. K- G. (wcześniej jako M. G.).

W następstwie powyższych zdarzeń nieruchomości objęte księgą wieczystą xxx stanowią współwłasność M. K-G w udziale 4/9, Wnioskodawczyni w udziale 1/3, J. G. w udziale 1/9 oraz K. G. w udziale 1/9.

W dniu 10 czerwca 2020 r. Sąd Rejonowy wydał postanowienie o zniesieniu współwłasności (prawomocne 30 lipca 2020 r.) w ten sposób, że:

• nieruchomości o numerach … przyznał na współwłasność M. K-G. w udziale wynoszącym 5/9 części, J. G. w udziale wynoszącym 2/9 części oraz K. G. w udziale wynoszącym 2/9 części w prawie własności przedmiotowych nieruchomości,
• nieruchomości o numerach … i … przyznał na wyłączną własność Wnioskodawczyni.
  
  

Nieruchomość o numerze ... zarządził sprzedać przez komornika sądowego w drodze licytacji publicznej ustalając, że M. K-G. otrzyma 4/9 części sumy uzyskanej ze sprzedaży nieruchomości, Wnioskodawczyni 1/3 sumy uzyskanej ze sprzedaży nieruchomości, zaś J. G. i K. G. po 1/9 sumy uzyskanej ze sprzedaży nieruchomości.

W punkcie III postanowienia SR zasądził od Wnioskodawczyni na rzecz M. K-G. kwotę 20.585,56 zł tytułem dopłaty do udziału, płatną w terminie 6 miesięcy od daty uprawomocnienia się przedmiotowego orzeczenia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności. Zaś w punktach IV I V postanowienia SR zasądził od J. G. na rzecz Wnioskodawczyni kwotę 7.177,78 zł oraz od K. G. również na rzecz Wnioskodawczyni kwotę 7.177,78 zł tytułem dopłaty do udziału, płatną w terminie 6 miesięcy od daty uprawomocnienia się przedmiotowego orzeczenia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności.

W uzasadnieniu postanowienia o zniesieniu współwłasności Sąd wskazał, że M. K-G. oraz J. G. i K. G. zostały przyznane nieruchomości o łącznej wartości 147.890,00 zł (16.300,00 zł + 69.180,00 zł + 23.060,00 zł + 13,910,00 zł + 5960,00 zł + 11.530,00 zł + 7.950,00 zł = 147.890,00 zł). Wnioskodawczyni posiadała 1/3 udziału w przedmiotowych działkach więc należy jej się 1/3 z kwoty 147.890 zł, a więc kwota 49.296,66 zł. Kwotę należnej dopłaty do udziału należało natomiast podzielić na 3, skoro nieruchomość ta została przyznana na współwłasność M. K-G., J. G. i K. G. Dlatego M. K-G., J. G. i K. G. winni dopłacić Wnioskodawczyni kwoty po 16.432,22 zł (1/3 z 49.296,66 zł) tytułem dopłaty do udziału.

Wnioskodawczyni zostały przyznane na wyłączną własność nieruchomości o łącznej wartości 83.290,00 zł (23.030,00 zł + 22.050 zł +.38.210,00 zł = 83.290,00 zł).

Skoro M. K-G. posiadała 4/9 udziału w przedmiotowych działkach należała jej się dopłata do udziału wynosi 37.017,78 zł (83.290,00 zł x 4/9). Natomiast J. G. i K. G. należy się od Wnioskodawczyni tytułem dopłaty kwota po 9.254,44 zł bowiem ich udział w przedmiotowych nieruchomościach wynosił 1/9 w prawie własności (83.290,00 zł x 1/9 = 9.254,44 zł). Dokonując wzajemnych rozliczeń z tytułu dopłat między stronami postępowania Sąd zasądził od Wnioskodawczyni na rzecz M. K-G. kwotę 20.585,56 zł (37.017,78 zł – 16.432,22 zł). Sąd zasądził od J. G. oraz K. G. kwotę po 7.177,78 zł od każdego z nich na rzecz Wnioskodawczyni stanowiącą różnicę z tytułu należnych dopłat (16.432,22 zł – 9.254,44 zł).

Łączna wartość nieruchomości gruntowych, które były przedmiotem zniesienia współwłasności to 231.180,00 (147.890,00 zł + 83.290,00 zł). Udział Wnioskodawczyni z tego stanowił 1/3 z tej kwoty 77.060,00 zł. Działki, które przypadły na wyłączną własność Wnioskodawczyni opiewają na kwotę 83.290,00 zł. Dlatego w ocenie Wnioskodawczyni jej udział mógłby ewentualnie wzrosnąć o 6.230,00 zł (83.290,00 zł – 77.060,00 zł), ponieważ działki, które zostały jej zasądzone w ocenie biegłego stanowią wyższą wartość z tego powodu, iż są użytkowane, a działki przyznane pozostałym stronom są od lat odłogowane dlatego mają niższą wartość.

W dniu 29 października 2020 r. Wnioskodawczyni skontaktowała się telefonicznie z Urzędem Skarbowym w … z zapytaniem czy w przedmiotowej sprawie ma składać deklarację PCC-3 oraz czy ma zapłacić podatek od przedmiotu zniesienia współwłasności w oparciu o prawomocny wyrok Sądu Rejonowego. Ponadto podczas przeprowadzonej rozmowy telefonicznej Wnioskodawczyni przedstawiła stan faktyczny i zaprezentowała swoje stanowisko w sprawie. Jednocześnie Wnioskodawczyni wskazała, iż ma wątpliwości co do podstawy jak i zasadności naliczenia podatku w przedmiotowej sprawie. Wnioskodawczyni podniosła, że przedmiotową sprawę konsultowała z pracownikami US w … według, których podatek od zniesienia współwłasności w przedmiotowej sprawie nie powinien zostać naliczony ponieważ udział po sądowym zniesieniu współwłasności został na takim samym poziomie jaki przysługiwał Wnioskodawczyni na podstawie przekazanej darowizny.

W dniu 30 października z Wnioskodawczynią skontaktował się pracownik Urzędu Skarbowego w …, który poinformował ją, że w związku ze zniesieniem współwłasności i zasądzoną dopłatą powinna złożyć w urzędzie skarbowym deklarację w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych PCC-3 oraz uiścić należny podatek od kwoty zasądzonej dopłaty tj. 20.586,00 zł w kwocie 412 zł należności głównej oraz 7 zł odsetek z tytułu opóźnienia w uregulowaniu podatku. Ponadto Wnioskodawczyni złożyła w Urzędzie Skarbowym zawiadomienie o popełnieniu czynu zabronionego (czynny żal), w którym wskazała, że nie złożyła w terminie deklaracji PCC-3 oraz wskazała, że niedotrzymanie ustawowych obowiązków jako podatnika wynikało z faktu, iż nie zgadza się z naliczeniem podatku od dopłaty. Jednocześnie 30 października 2020 r. złożyła deklarację PCC-3 i uregulowała zaległy podatek w kwocie 419 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni była zobowiązana złożyć deklarację PCC-3 oraz zapłacić podatek od czynności cywilnoprawnych, a jeżeli tak, to od jakiej kwoty podatek winien zostać naliczony?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 4 pkt 5 ustawy z 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych obowiązek podatkowy ciąży przy umowie o dział spadku lub zniesienie współwłasności – na podmiocie nabywającym rzeczy lub prawa majątkowe ponad udział w spadku lub we współwłasności.

Biorąc pod uwagę, że podstawą opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych jest wartość rynkowa udziału we współwłasności, zdaniem Wnioskodawczyni, na skutek sądowego zniesienia współwłasności jej udział według wartości rynkowej zwiększył się o kwotę 6.230,00 zł. Kwota ta bowiem stanowi różnicę pomiędzy zasądzonym udziałem, a udziałem Wnioskodawczyni w 1/3 (suma wszystkich działek 231.180,00 zł, jedna trzecia stanowi 77.060,00 zł, na skutek zniesienia współwłasności przypadły Wnioskodawczyni na własność trzy działki, których wartość rynkowa w ocenie biegłego opiewa na 83.290,00 zł. Dlatego też od kwoty 83.290,00 zł – 77.060,00 zł = 6.230,00 zł).

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawczyni, w sytuacji gdy przyjmiemy, że wartość rynkowa udziału Wnioskodawczyni zwiększyła się kwotowo choć hektarowo została pomniejszona o 0,10 ha to należałoby przyjąć, że była zobowiązana do złożenia deklaracji PCC-3 oraz zapłacenia podatku od czynności cywilnoprawnych od kwoty 6.230,00 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. f) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 815 ze zm.) – podatkowi temu podlegają umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat.

W myśl art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy – podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne, jak czynności cywilnoprawne wymienione w pkt 1 lub 2.

Powołane powyżej przepisy regulują opodatkowanie podatkiem od czynności cywilnoprawnych wyłącznie takich umów o zniesienie współwłasności, z którymi związane są spłaty lub dopłaty.

Współwłasność jest instytucją prawa cywilnego uregulowaną w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1740 ze zm.).

Zgodnie z art. 195 Kodeksu cywilnego – własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). W myśl art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego – współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Na podstawie art. 196 § 2 Kodeksu cywilnego – współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy niniejszego działu. Zgodnie z art. 210 § 1 Kodeksu cywilnego – każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Uprawnienie to może być wyłączone przez czynność prawną na czas nie dłuższy niż lat pięć. Jednakże w ostatnim roku przed upływem zastrzeżonego terminu dopuszczalne jest jego przedłużenie na dalsze lat pięć; przedłużenie można ponowić. Sposoby wyjścia ze stanu współwłasności regulują postanowienia art. 211 i art. 212 Kodeksu cywilnego. W świetle wyżej powołanych przepisów zniesienie współwłasności może nastąpić w drodze umowy między współwłaścicielami albo, w braku zgody między współwłaścicielami, na podstawie orzeczenia sądu.

W ramach wymienionych trybów ustawodawca przewiduje trzy sposoby zniesienia współwłasności:

1. podział rzeczy wspólnej, czyli np. podzielenie jednej nieruchomości na kilka mniejszych (tzw. podział fizyczny),
2. przyznanie rzeczy jednemu lub niektórym ze współwłaścicieli,
3. sprzedaż rzeczy wspólnej (tzw. podział cywilny).
   
   

Jak już wskazano powyżej, zgodnie z przepisami ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych opodatkowaniu podlega zniesienie współwłasności, jeżeli wiąże się ono z obowiązkiem spłat lub dopłat.

Spłata stanowi wyrażoną w pieniądzu równowartość udziału w majątku wspólnym i występuje przy zniesieniu współwłasności wówczas, gdy całość majątku objętego współwłasnością (rzeczy) przyznano jednemu lub kilku ze współwłaścicieli. Natomiast dopłata ma wyrównać różnice powstałe wskutek fizycznego podziału majątku między współwłaścicieli, gdy zachodzą rozbieżności między faktycznie przyznaną im częścią majątku a udziałem w majątku objętym współwłasnością.

Podstawę opodatkowania przy umowie o zniesienie współwłasności lub o dział spadku w myśl powołanej wyżej ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych stanowi wartość rynkowa rzeczy lub prawa majątkowego nabytego ponad wartość udziału we współwłasności lub spadku (art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych).

Zgodnie z art. 6 ust. 2 ww. ustawy – wartość rynkową przedmiotu czynności cywilnoprawnych określa się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia, oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia dokonania tej czynności, bez odliczania długów i ciężarów.

Jeżeli podatnik nie określił wartości przedmiotu czynności cywilnoprawnej lub wartość określona przez niego nie odpowiada, według oceny organu podatkowego, wartości rynkowej, organ ten wezwie podatnika do jej określenia, podwyższenia lub obniżenia, w terminie nie krótszym niż 14 dni od dnia doręczenia wezwania, podając jednocześnie wartość według własnej, wstępnej oceny.

Jeżeli podatnik, pomimo wezwania, o którym mowa w ust. 3, nie określił wartości lub podał wartość nieodpowiadającą wartości rynkowej, organ podatkowy dokona jej określenia z uwzględnieniem opinii biegłego lub przedłożonej przez podatnika wyceny rzeczoznawcy. Jeżeli organ podatkowy powoła biegłego, a wartość określona z uwzględnieniem jego opinii różni się o więcej niż 33% od wartości podanej przez podatnika, koszty opinii ponosi podatnik (art. 6 ust. 3 i 4 cyt. ustawy).

W myśl art. 3 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy – obowiązek podatkowy powstaje z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia sądu, doręczenia wyroku sądu polubownego lub zawarcia ugody – od przedmiotów opodatkowania określonych w art. 1 ust. 1 pkt 3.

W myśl art. 4 pkt 5 ww. ustawy – obowiązek podatkowy przy umowie o dział spadku lub o zniesienie współwłasności ciąży na podmiocie nabywającym rzeczy lub prawa majątkowe ponad udział w spadku lub we współwłasności.

Przepis art. 7 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy określa stawki podatku, które wynoszą od umów zamiany, dożywocia, o dział spadku, o zniesienie współwłasności oraz darowizny:

1. przy przeniesieniu własności nieruchomości, rzeczy ruchomych, prawa użytkowania wieczystego, własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego oraz wynikających z przepisów prawa spółdzielczego: prawa do domu jednorodzinnego oraz prawa do lokalu w małym domu mieszkalnym – 2%,
2. przy przeniesieniu własności innych praw majątkowych – 1%.
   
   

Stosownie do art. 10 ust. 1 ww. ustawy –podatnicy są obowiązani, bez wezwania organu podatkowego, złożyć deklarację w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych, według ustalonego wzoru, oraz obliczyć i wpłacić podatek w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego, z wyłączeniem przypadków, gdy podatek jest pobierany przez płatnika, oraz przypadków, o których mowa w ust. 1a.

Podsumowując, umowa o zniesienie współwłasności w części dotyczącej spłat lub dopłat podlega generalnie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. f) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i obowiązek uiszczenia tego podatku ciąży na nabywającym rzeczy ponad udział we współwłasności.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni w drodze darowizny nabyła udział 1/3 w nieruchomościach. W wyniku sądowego zniesienia współwłasności Wnioskodawczyni otrzymała na wyłączną własność działki o wartości 83.290 zł i równocześnie została zobowiązana do uiszczenia na rzecz jednego z trzech współwłaścicieli dopłaty w wysokości 20.585,56 zł. Pozostałe działki o wartości 147.890 zł będące przedmiotem zniesienia współwłasności przypadły na współwłasność pozostałym trzem współwłaścicielom, z których dwóch z nich z tego tytułu zostało zobowiązanych do przekazania na rzecz Wnioskodawczyni dopłaty w łącznej wysokości 14.355,56 zł.

Ponadto jedną z działek będących przedmiotem zniesienia współwłasności Sąd zarządził sprzedać a uzyskaną kwotę podzielić między dotychczasowych współwłaścicieli stosownie do posiadanych przez nich udziałów we współwłasności.

Jak wyjaśniono powyżej, przepisy ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych opodatkowują czynność zniesienia współwłasności, jeżeli wiąże się ona z obowiązkiem spłat lub dopłat. Skoro zatem w niniejszej sprawie Sąd zasądził wzajemne dopłaty na rzecz poszczególnych współwłaścicieli, to przedmiotowa czynność zniesienia współwłasności, jako wymieniona w art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. f) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Jednakże podstawą opodatkowania nie jest wysokość spłaty/dopłaty lecz wartość rynkowa rzeczy lub prawa majątkowego nabytego ponad wartość udziału we współwłasności. Istotne zatem jest czy w wyniku zniesienia współwłasności nieruchomości Wnioskodawczyni nabyła majątek o wartości większej niż wartość nabytego uprzednio przez nią udziału w nieruchomościach.

Z zawartych we wniosku informacji wynika, że wartość udziału Wnioskodawczyni w działkach będących przedmiotem fizycznego podziału między współwłaścicielami wynosiła 77.060 zł, tj. 1/3 x (83.290 zł + 147.890 zł). W wyniku odpłatnego zniesienia współwłasności Wnioskodawczyni otrzymała działki o wartości 83.290 zł. Zatem wartość otrzymanych przez Wnioskodawczynię działek przewyższa wartość jej udziału 1/3 we współwłasności o 6.230 zł.

Przenosząc powyższe informacje na grunt ww. przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych należy stwierdzić, że na Wnioskodawczyni jako podmiocie nabywającym rzeczy lub prawa majątkowe ponad udział we współwłasności ciążył obowiązek podatkowy. Natomiast podstawę opodatkowania stanowi wartość rynkowa działek nabytych przez Wnioskodawczynię (83.290 zł) ponad wartość jej udziału we współwłasności (77.060 zł) czyli kwota 6.230 zł.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawczyni, zgodnie z którym była zobowiązana do złożenia deklaracji PCC-3 oraz zapłacenia podatku od czynności cywilnoprawnych od kwoty 6.230,00 zł należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.