Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.813.2020.1.ABU
z 18 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 października 2020 r. (data wpływu 16 października 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku wystawienia faktury i określenia stawki podatku, w odniesieniu do usługi, dla której obowiązek podatkowy powstał po zakończeniu działalności gospodarczej i wykreśleniu z rejestru podatników – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 października 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku wystawienia faktury i określenia stawki podatku, w odniesieniu do usługi, dla której obowiązek podatkowy powstał po zakończeniu działalności gospodarczej i wykreśleniu z rejestru podatników.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej pod firmą „(…)” w dniu 1 stycznia 2007 r., zajmując się przede wszystkim uzyskiwaniem na rzecz klientów odszkodowań od ubezpieczycieli.

W ramach prowadzenia tej działalności, Wnioskodawca w dniu 28 kwietnia 2016 r. zawarł z klientem umowę o obsługę zlecenia, w której zobowiązał się do dokonania oceny prawnej i prowadzenia sprawy dotyczącej uzyskania przez klienta świadczenia od ubezpieczyciela w związku ze zgonem osoby ubezpieczonej.

Wnioskodawca zobowiązał się w umowie, że zlecone mu czynności wykona osoba posiadająca odpowiednie kwalifikacje i uprawnienia wymagane przepisami prawa. Natomiast klient, w przypadku uzyskania na jego rzecz świadczenia, zobowiązał się do zapłaty Wnioskodawcy wynagrodzenia w wysokości 25% uzyskanego świadczenia, powiększonego o podatek VAT wg. stawki zgodnej z obowiązującymi przepisami, tj. 23%. W dacie zawierania umowy wnioskodawca był czynnym podatnikiem VAT.

Wnioskodawca celem realizacji umowy z klientem, zlecił obsługę zlecenia współpracującemu z nim radcy prawnemu, który wystąpił w imieniu klienta do sądu z pozwem o zapłatę przeciwko ubezpieczycielowi.

W dniu 14 kwietnia 2017 r. Wnioskodawca, z uwagi na trudną sytuację finansową, zawiesił prowadzenie działalności gospodarczej i od tej daty zaprzestał faktycznie prowadzenia tej działalności. Pismem z dnia 5 grudnia 2017 r. Wnioskodawca został poinformowany przez Naczelnika Urzędu Skarbowego, iż z urzędu został wykreślony z rejestru podatników podatku od towarów i usług. Dodatkowo w dniu 20 września 2019 r. Wnioskodawca przekazał posiadane urządzenie fiskalne ... o numerach: (…) do utylizacji. W dniu 13 września 2019 r. zostało zakończone w I instancji postępowanie sądowe prowadzone na rzecz klienta w ramach zawartej umowy o obsługę zlecenia z dnia 28 kwietnia 2016 r., a w dniu 14 października 2019 r. i 16 października 2019 r. Ubezpieczyciel wypłacił klientowi zasądzone świadczenie. W związku z tym, zgodnie z zawartą umową z dnia 28 kwietnia 2016 r. klient zobowiązany był do zapłaty Wnioskodawcy umówionego wynagrodzenia. Wynagrodzenia tego klient nie wypłacił, ponieważ zażądał wystawienia przez Wnioskodawcę faktury VAT.

Jednocześnie, w związku z otrzymanym pismem Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w sprawie 0112-KDIL1-1.4012.2020.1.AR, UNP: 1028687 z dnia 8 lipca 2020 r. (wniosek nie został rozpoznany z uwagi na nieuzupełnienie braków w terminie), Wnioskodawca podaje dodatkowe informacje:

1. Wnioskodawca w ramach likwidacji działalności gospodarczej dokonał następujących czynności:
   
   • dokonał remanentu księgowego na zakończenie działalności,
   • został wykreślony z rejestru podatników VAT
   • przekazał urządzenie fiskalne do utylizacji.
2. Wnioskodawca nie wyrejestrował działalności gospodarczej z CEIDG, bowiem w obowiązującym wówczas stanie prawnym, tj. w dacie zawieszenia przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, podlegała ona automatycznie wykreśleniu po upływie 24 miesięcy od zawieszenia. Wnioskodawca nie posiadał informacji o zmianie przepisów w tym zakresie.
   
3. Wnioskodawca nie wykonywał w czasie zawieszenia działalności żadnych czynności opodatkowanych.
   
4. Umowa z dnia 28 kwietnia 2016 r. dotyczyła uzyskania świadczenia od ubezpieczyciela w związku ze zgonem matki klienta, tj. podjąć czynności polubownego uzyskania świadczenia, a w przypadku nieuzyskania, zapewnić reprezentację procesową dla klienta w trakcie postępowania sądowego.
   
5. Była to usługa jednorazowa.
   
6. Umowa dotyczyła jednej usługi, tj. dochodzenia roszczeń odszkodowawczych.
   
7. W umowie z dnia 28 kwietnia 2016 r. moment zakończenia usługi został określony jako dzień uzyskania świadczenia od ubezpieczyciela, tj. dzień wypłaty przez niego świadczenia lub jego wyegzekwowania.
   
8. Usługa została wykonana z chwilą uprawomocnienia się wyroku zasądzającego na rzecz klienta od ubezpieczyciela, tj. z dniem 5 października 2019 r.
   
9. Umowa dotyczyła jednej usługi.
   
10. Umowa nie dotyczyła świadczenia usług zwolnionych od podatku.
    
11. Wypłata świadczenia przez ubezpieczyciela miała nastąpić na rachunek wnioskodawcy i był on upoważniony do potrącenia z tej kwoty swojego wynagrodzenia i wystawienia faktury vat. Jednak klient skontaktował się z ubezpieczycielem i wskazał własny rachunek do wypłaty świadczenia o czym nie poinformował wnioskodawcy. W takiej sytuacji klient miał dokonać zapłaty w terminie 7 dni od wystawienia faktury vat przez wnioskodawcę, jednak nie mógł on tego uczynić, bowiem w tej dacie nie był już podatnikiem podatku vat.
    
12. Klient był zobowiązany również do zapłaty na rzecz Wnioskodawcy kosztów zastępstwa procesowego zasądzonych prawomocnym wyrokiem od ubezpieczyciela na rzecz klienta.
    
13. Przed wykonaniem usługi zainteresowany nie otrzymał części zapłaty.
    
14. Zainteresowany w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej nie korzystał ze zwolnienia na podstawie art. 113 ust. 1-9 ustawy o vat.
    
15. Klient zgłosił żądanie wystawienia faktury, pierwszy raz w styczniu 2020 r. Wnioskodawca nie występował wcześniej o zapłatę wynagrodzenia, bowiem nie miał wiedzy, że ubezpieczyciel wypłacił klientowi świadczenia.
    
16. Klient, z którym Wnioskodawca zawarł umowę w dniu 28 kwietnia 2016 r. jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej.
    
17. Świadczenie usługi miało miejsce przed 1 lipca 2020 r.,
    
18. Zainteresowany nie składał w związku ze świadczeniem usługi z wnioskiem o wydanie wiążącej informacji stawkowej, o której mowa w art. 42a ustawy o podatku od towarów i usług.
    
    

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy jako usługodawca Wnioskodawca jest zobowiązany do wystawienia faktury i naliczenia podatku od towarów i usług w stawce 23% obejmującej kwotę jego wynagrodzenia prowizyjnego liczonego od wypłaconych klientowi w dniu 14 października 2019 r. i 16 października 2019 r. kwoty odszkodowania, jeżeli wypłata tego odszkodowania nastąpiła po upływie ponad 2 lat od zawieszenia prowadzenia przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej i po wykreśleniu go z rejestru podatników podatku od towarów i usług i przekazaniu urządzenia fiskalnego do utylizacji?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r.106 t.j. z dnia 23 stycznia 2020 r.), zwanej w dalszej treści „ustawą o VAT”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zwanym dalej „podatkiem”, podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielne działalność gospodarczą o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zgodnie natomiast z ust. 2 działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów. handlowców lub usługodawców w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi z zastrzeżeniem ust. 1a. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Zgodnie z art. 96 ust. 6 ustawy o VAT podatnik, który zaprzestał wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu jest obowiązany zgłosić ten fakt Naczelnikowi Urzędu Skarbowego. Zgłoszenie to stanowi dla Naczelnika podstawę do wykreślenia podatnika z rejestru jako podatnika VAT. Natomiast ust. 9a tego artykułu stanowi, iż wykreśleniu z urzędu z rejestru vat podlega także podatnik, który zawiesił wykonywanie działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na okres co najmniej 6 kolejnych miesięcy.

Podmiot który traci identyfikację do celów VAT i przestaje być zarejestrowany jako podatnik VAT czynny nie może korzystać z prawa do obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego (art. 88 ust. 4 ustawy o VAT), nie ma też prawa do wystawiania faktur VAT, które dają na przykład nabywcom prawo do zmniejszenia podatku należnego.

Z kolei art. 86 ust. 2 ustawy stanowi, że kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku w określonych fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. Przypisanie zatem fakturze decydującej roli w procesie realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego oznacza, że powinien to być dokument wystawiony zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami. Tylko sformalizowany dokument wystawiony przez uprawniony do tego podmiot jest fakturą VAT i tylko taki dokument stanowi podstawę na przykład do obniżenia podatku należnego.

Skoro odliczenie z dokumentów wystawionych przez podmiot niezarejestrowany jest niemożliwe, rozważenia wymaga czy Wnioskodawca ma w ogóle prawo po wystawienia faktury VAT na kwotę umówionego wynagrodzenia.

W przedstawionym stanie faktycznym dotyczącym Wnioskodawcy jak również firm zajmujących się uzyskiwaniem odszkodowań należy mieć na uwadze, iż przeprowadzenie całego procesu uzyskania świadczenia może trwać nawet 5-7 lat (łącznie z postępowaniem sądowym). Są to zatem postępowania długotrwałe, często też ich wynik, a tym samym powstanie obowiązku zapłaty wynagrodzenia powstaje po wielu latach od zawarcia umowy, często więc zleceniobiorca może zakończyć już wykonywanie działalności, co jednak nie powoduje, że traci prawo do umówionego wynagrodzenia zgodnie z zawartą umową. Prowadzenie postępowania sądowego prowadzone było przez profesjonalnego pełnomocnika, zatem umowa zawarta przez Wnioskodawcę była wykonywana i nie miało na to wpływu zaprzestanie prowadzenia działalności przez Wnioskodawcę.

W ocenie Wnioskodawcy, mając na uwadze wyżej wskazane przepisy, skoro prawo do wystawiania faktur VAT mają tyko podatnicy zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni to Wnioskodawca z chwilą, gdy został wykreślony z rejestru podatników VAT nie był już uprawniony do wystawiania faktur. Nie może on zatem wystawić faktury VAT i naliczyć podatku od towarów i usług, a należne mu wynagrodzenie powinno przez klienta zostać zapłacone w kwocie netto tj. bez naliczenia podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 ww. ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W myśl art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedażą jest odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 2 ww. ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zauważyć należy, że definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej pod firmą „(…)” w dniu 1 stycznia 2007 r., zajmując się przede wszystkim uzyskiwaniem na rzecz klientów odszkodowań od ubezpieczycieli. W ramach prowadzenia tej działalności, Wnioskodawca w dniu 28 kwietnia 2016 r. zawarł z klientem umowę o obsługę zlecenia, w której zobowiązał się do dokonania oceny prawnej i prowadzenia sprawy dotyczącej uzyskania przez klienta świadczenia od ubezpieczyciela w związku ze zgonem osoby ubezpieczonej. Wnioskodawca zobowiązał się w umowie, że zlecone mu czynności wykona osoba posiadająca odpowiednie kwalifikacje i uprawnienia wymagane przepisami prawa. Natomiast klient, w przypadku uzyskania na jego rzecz świadczenia, zobowiązał się do zapłaty Wnioskodawcy wynagrodzenia w wysokości 25% uzyskanego świadczenia, powiększonego o podatek VAT wg stawki zgodnej z obowiązującymi przepisami, tj. 23%. W dacie zawierania umowy Wnioskodawca był czynnym podatnikiem VAT.

Wnioskodawca celem realizacji umowy z klientem, zlecił obsługę zlecenia współpracującemu z nim radcy prawnemu, który wystąpił w imieniu klienta do sądu z pozwem o zapłatę przeciwko ubezpieczycielowi. W dniu 14 kwietnia 2017 r. Wnioskodawca, z uwagi na trudną sytuację finansową, zawiesił prowadzenie działalności gospodarczej i od tej daty zaprzestał faktycznie prowadzenia tej działalności. Pismem z dnia 5 grudnia 2017 r. Wnioskodawca został poinformowany przez Naczelnika Urzędu Skarbowego, iż z urzędu został wykreślony z rejestru podatników podatku od towarów i usług. Dodatkowo w dniu 20 września 2019 r. Wnioskodawca przekazał posiadane urządzenie fiskalne do utylizacji. W dniu 14 października 2019 r. i 16 października 2019 r. Ubezpieczyciel wypłacił klientowi zasądzone świadczenie. W związku z tym, zgodnie z zawartą umową z dnia 28 kwietnia 2016 r. Klient zobowiązany był do zapłaty Wnioskodawcy umówionego wynagrodzenia. Wynagrodzenia tego klient nie wypłacił, ponieważ zażądał wystawienia przez Wnioskodawcę faktury VAT. W umowie z dnia 28 kwietnia 2016 r. moment zakończenia usługi został określony jako dzień uzyskania świadczenia od ubezpieczyciela, tj. dzień wypłaty przez niego świadczenia lub jego wyegzekwowania. Jak wskazuje Wnioskodawca usługa została wykonana z chwilą uprawomocnienia się wyroku zasądzającego na rzecz klienta od ubezpieczyciela, tj. z dniem 5 października 2019 r. Umowa dotyczyła jednej usługi. Umowa nie dotyczyła świadczenia usług zwolnionych od podatku. Wypłata świadczenia przez ubezpieczyciela miała nastąpić na rachunek Wnioskodawcy i był on upoważniony do potrącenia z tej kwoty swojego wynagrodzenia i wystawienia faktury VAT. Jednak klient skontaktował się z ubezpieczycielem i wskazał własny rachunek do wypłaty świadczenia o czym nie poinformował Wnioskodawcy. W takiej sytuacji klient miał dokonać zapłaty w terminie 7 dni od wystawienia faktury VAT przez Wnioskodawcę, jednak nie mógł on tego uczynić, bowiem Wnioskodawca w tej dacie nie był już podatnikiem podatku VAT. Przed wykonaniem usługi Wnioskodawca nie otrzymał części zapłaty. Klient zgłosił żądanie wystawienia faktury pierwszy raz w styczniu 2020 r. Wnioskodawca nie występował wcześniej o zapłatę wynagrodzenia, bowiem nie miał wiedzy, że ubezpieczyciel wypłacił klientowi świadczenia. Klient, z którym Wnioskodawca zawarł umowę w dniu 28 kwietnia 2016 r. jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej. Świadczenie usługi miało miejsce przed 1 lipca 2020 r.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą zarówno obowiązku rozliczenia podatku i określenia stawki dla wykonanej usługi przez Wnioskodawcę w stosunku do której obwiązek podatkowy powstał po zakończeniu działalności gospodarczej jak i sposobu udokumentowania wykonanej usługi w stosunku, co do której obowiązek podatkowy powstał już po zakończeniu działalności gospodarczej i wykreśleniu z rejestru podatników.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy – obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Analiza przywołanych wyżej przepisów wskazuje, że przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Zgodnie z art. 103 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 1a-4 oraz art. 33 i art. 33b.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz przedstawiony opis sprawy stwierdzić należy, że w przypadku usług świadczonych przez Wnioskodawcę na rzecz klienta, rozliczenie podatku należnego z urzędem skarbowym winno zostać dokonane za okres rozliczeniowy, w którym Wnioskodawca wykonał usługę.

Wnioskodawca wprawdzie w momencie wykonania usługi nie jest już podatnikiem i nie prowadzi działalności gospodarczej, to jednak był nim w momencie świadczenia usługi, zatem ma obowiązek ją opodatkować (rozliczyć). Na gruncie podatku od towarów i usług opodatkowaniu podlega bowiem dostawa towarów i świadczenie usług, a nie samo wynagrodzenie za te czynności.

Natomiast zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Natomiast stosownie do art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy oraz rozporządzeń wykonawczych nie przewidują stawki obniżonej oraz zwolnienia dla usług świadczonych przez Wnioskodawcę. Zatem czynność wykonana przez Wnioskodawcę podlega opodatkowaniu stawką podatku VAT 23%.

Natomiast kwestia dotycząca dokumentowania czynności podlegających opodatkowaniu regulują przepisy art. 106a-106q ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak stanowi art. 106b ust. 1 ww. ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

Zgodnie z art. 106i ust. 1 ustawy, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-9.

Natomiast w myśl art. 106i ust. 2 ustawy, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzymano całość lub część zapłaty od nabywcy.

Jak wynika z treści przytoczonych przepisów, podatnik wystawia fakturę w przypadku sprzedaży towaru lub usługi oraz w przypadku otrzymania zaliczki przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi. Faktura jest dokumentem potwierdzającym zaistnienie zdarzenia gospodarczego (potwierdzeniem nabycia określonych towarów lub usług lub też otrzymania zaliczki).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że po zakończeniu działalności gospodarczej i wykreśleniu z rejestru podatników VAT, Wnioskodawca nie ma możliwości wystawiania faktury za czynności wykonane, w stosunku do których obowiązek podatkowy powstał po zakończeniu działalności gospodarczej.

Wnioskodawca w ramach likwidacji działalności gospodarczej dokonał następujących czynności:

• dokonał remanentu księgowego na zakończenie działalności,
• został wykreślony z rejestru podatników VAT
• przekazał urządzenie fiskalne do utylizacji.
  
  

Okoliczności sprawy opisane we wniosku tj. ciąg następujących po sobie czynności wykonanych przez Wnioskodawcę wskazują na zaprzestanie a w konsekwencji na likwidację prowadzonej działalności gospodarczej. Świadczą o tym następujące fakty, a mianowicie Wnioskodawca, w dniu 14 kwietnia 2017r., z uwagi na trudną sytuację finansową, zawiesił prowadzenie działalności gospodarczej i od tej daty zaprzestał faktycznie prowadzenia tej działalności. Wnioskodawca nie wykonywał w czasie zawieszenia działalności żadnych czynności opodatkowanych. W związku z tym pismem z 5 grudnia 2017 r. został poinformowany przez Naczelnika Urzędu Skarbowego, iż z urzędu został wykreślony z rejestru podatników podatku od towarów i usług. Ponadto w dniu 20 września 2019 r. Wnioskodawca przekazał posiadane urządzenie fiskalne... o numerach: (…) do utylizacji. Dokonał również remanentu księgowego na zakończenie działalności.

Brak jest również obowiązku wystawienia przez Wnioskodawcę rachunku, bowiem zgodnie z art. 87 Ordynacji podatkowej obowiązek wystawienia rachunku ciąży na podatniku prowadzącym działalność gospodarczą. Zgodnie z art. 87 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa jeżeli z odrębnych przepisów nie wynika obowiązek wystawienia faktury, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą są obowiązani, na żądanie kupującego lub usługobiorcy, wystawić rachunek potwierdzający dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi.

Reasumując uznać należy, że Wnioskodawca mimo, że już nie prowadzi działalności gospodarczej, to z tytułu wykonania przedmiotowej usługi, z chwilą powstania obowiązku podatkowego, winien opodatkować świadczenie według stawki 23% i dokonać zapłaty podatku należnego z tego tytułu, natomiast nie ma podstaw do wystawienia faktury.

Tym samym stanowisko wyrażone we wniosku uznać należy za nieprawidłowe.

Końcowo wskazać należy, iż tut. organ nie ocenia skuteczności opisanych we wniosku czynności, zatem niniejsza interpretacja została wydana przy założeniu skuteczności tych czynności. Przepisy podatkowe bowiem nie regulują stosunków cywilnoprawnych ani nie mają wpływu na ich treść oraz sposób rozliczania transakcji.

Organy podatkowe nie mają prawa ingerować w treść zawieranych umów i przyjęty w nich sposób ustalenia wysokości należności pomiędzy stronami oraz terminów zapłaty, chyba że postanowienia umów naruszają przepisy podatkowe, a to może być stwierdzone jedynie w trakcie przeprowadzonego przez organ pierwszej instancji postępowania podatkowego. Zgodnie bowiem z art. 199a § 1 i 2 Ordynacji podatkowej, organ podatkowy dokonując ustalenia treści czynności prawnej, uwzględnia zgodny zamiar stron i cel czynności, a nie tylko dosłowne brzmienie oświadczeń woli złożonych przez strony czynności, a jeżeli pod pozorem dokonania czynności prawnej dokonano innej czynności prawnej, skutki podatkowe wywodzi się z tej ukrytej czynności prawnej. Natomiast organ uprawniony do wydania interpretacji indywidualnej nie ma prawnej możliwości ingerencji w treść tych umów. Z art. 14h Ordynacji podatkowej wynika bowiem, iż powołany przepis nie ma zastosowania w postępowaniu w przedmiocie wydawania interpretacji indywidualnej.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zaistniałego stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, to interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformacyjnego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.