Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2.4011.743.2020.1.KC
z 19 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 13 października 2020 r. (data wpływu 19 października 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przedawnienia zobowiązania kredytowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 października 2020 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przedawnienia zobowiązania kredytowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu … marca 2010 r. Wnioskodawczyni zawarła umowę kredytu z wierzycielem pierwotnym - X. Na podstawie tej umowy Wnioskodawczyni była zobowiązana do spłaty zadłużenia w terminach wskazanych w umowie oraz w harmonogramie spłaty. Umowa ta została zawarta na cele niezwiązane z działalnością gospodarczą. Wnioskodawczyni po około roku czasu od zawarcia umowy kredytowej w związku z problemami finansowymi zaprzestała dokonywania spłaty zgodnie z harmonogramem, co w następstwie doprowadziło do wypowiedzenia umowy kredytowej i postawienia całości roszczenia w stan natychmiastowej wymagalności.

W związku z powyższym, wierzyciel pierwotny - X. w 2011 r. zwrócił się do Sądu Rejonowego o nadanie bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności, a następnie na podstawie tego tytułu w dniu … lutego 2012 r. wszczęto na skutek wniosku X przeciwko Wnioskodawczyni postępowanie egzekucyjne, które prowadził komornik sądowy.

Następnie w dniu … grudnia 2014 r. X dokonał sprzedaży wierzytelności na rzecz nowego wierzyciela - Y. Jednakże nie wycofał on wniosku egzekucyjnego od komornika i postępowanie egzekucyjne toczyło się nadal przeciwko Wnioskodawczyni z wniosku wierzyciela pierwotnego jakim był X, albowiem tylko X miał prawo prowadzić postępowanie egzekucyjne na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego.

Od 2011 r., kiedy to X wszczął postępowanie egzekucyjnego, jego następca prawny, tj. Y, aż do 2018 r. nie przeprowadzał jakiegokolwiek postępowania sądowego, egzekucyjnego, itp.

Wnioskodawczyni wskazuje, iż pomimo przelewu wierzytelności w 2014 r., postępowanie egzekucyjne toczyło się nadal z wniosku X co ma istotne znaczenie, albowiem zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 26 czerwca 2016 r., sygn. akt III CZP 29/16 - nabywca wierzytelności niebędący bankiem - w przedstawionej sprawie nowy wierzyciel Y - nie ma prawa w dalszym ciągu prowadzić postępowania egzekucyjnego wszczętego przez pierwotnego wierzyciela jakim był X. Pierwotny wierzyciel - X dopiero w 2016 r. wniósł o umorzenie postępowania egzekucyjnego. W 2018 r. obecny wierzyciel skierował pozew przeciwko Wnioskodawczyni do Sądu Okręgowego w …, jednakże w dniu … kwietnia 2018 r. wierzyciel złożył do sądu pismo, tj. wniosek o cofnięciu pozwu w niniejszej sprawie, a wierzyciel we wskazanym piśmie oświadczył, iż cofa pozew, ale bez zrzeczenia się roszczenia wobec Wnioskodawczyni, co oznacza, że wierzyciel nadal miał zamiar egzekwować dochodzoną kwotę. Na skutek pisma wierzyciela o cofnięciu pozwu bez zrzeczenia się roszczenia - Sąd Okręgowy w … w dniu … kwietnia 2018 r. umorzył postępowanie. Przez kolejny okres wierzyciel nie wszczynał żadnego postępowania sądowego wobec Wnioskodawczyni, tylko na początku 2020 r. sporządził dwa egzemplarze PIT-11 wskazując w nich przychód Wnioskodawczyni z tytułu przedawnienia roszczenia w kwotach: 5957 07 zł oraz 127233 03 zł (wierzyciel dokonał rozbicia należności głównej dochodzonego roszczenia głównego na dwie kwoty, stąd wystawił dwa egzemplarze PIT-11).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na Wnioskodawczyni ciąży obowiązek uwzględnienia przychodu z tytułu przedawnionego roszczenia w zeznaniu podatkowym złożonym za 2019 r. poprzez złożenie korekty do złożonego już zeznania, obliczenie dochodu i zapłacenie należnego podatku dochodowego?

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie jest ona aktualnie zobowiązana do uwzględniania w zeznaniu podatkowym (w tym poprzez skorygowanie złożonego już zeznania) oraz opodatkowania przychodu z tytułu przedawnienia zobowiązania wskazanego w PIT-11, wystawionym przez Y.

Wnioskodawczyni wskazuje, iż nie nastąpiło po jej stronie trwałe przysporzenie majątkowe i nie powstał przychód polegający opodatkowaniu. Mimo przedawnienia, korzyść majątkowa nie jest trwała i nie można mówić o powstaniu jakiegokolwiek przychodu.

Zobowiązanie bowiem nadal istnieje - wierzyciel pomimo wystawienia PIT-11 proponuje Wnioskodawczyni zawarcie ugody, a zatem umożliwia Wnioskodawczyni dokonanie nadal jego spłaty. Wierzyciel nie odstąpił od dochodzenia wierzytelności, pomimo wystawienia PIT-11 z tytułu przedawnionego roszczenia.

Wnioskodawczyni powołuje cytat, zgodnie z którym „samo przedawnienie zobowiązania nie wywołuje bowiem zmiany charakteru zobowiązania na zobowiązanie bezzwrotne i nie powoduje powstania przychodu” - m.in. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 30 czerwca 2016 r., nr ITPB2/4511-357/16/TJ.

Wnioskodawczyni zaprzestała spłacać kredyt w 2011 r., a roszczenie stało się w pełni wymagalne w 2011 r., kiedy to wierzyciel złożył do Sądu Rejonowego w … wniosek o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, która została nadana postanowieniem Sądu Rejonowego w … w dniu … października 2011 r. W lutym 2012 r. pierwotny wierzyciel - X sformułował wniosek do komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w … o egzekucję w oparciu o bankowy tytuł egzekucyjny i wszczął postępowanie.

W ocenie Wnioskodawczyni, roszczenie nowego wierzyciela Y jest niezasadne, a nawet jeśli istniało, to uległo przedawnieniu, albowiem roszczenie oparte jest o umowę pożyczki gotówkowej z 2010 r. zawartej z X, następnie kredyt w całości stał się wymagalny w 2011 r. - kiedy złożono wniosek do Sądu Rejonowego o nadanie bankowemu tytułowi klauzuli wykonalności.

Zgodne z art. 118 Kodeksu cywilnego dla roszczeń o świadczenia okresowe termin przedawnienia wynosi trzy lata. W przedmiotowej sprawie zastosowanie miał trzyletni okres przedawnienia, albowiem termin ten był związany z działalnością gospodarczą pierwotnego wierzyciela – X. W przedstawionym stanie faktycznym - zdaniem Wnioskodawczyni - bardzo ważny jest fakt, iż postępowanie egzekucyjne było prowadzone nadal przez pierwotnego wierzyciela na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego - a w odniesieniu do bankowych tytułów egzekucyjnych Wnioskodawczyni wskazuje na stanowisko wyrażone w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2004 r., sygn. akt III CZP 101/3, OSNC 2005/4/58.

W przedmiotowej sprawie - zdaniem Wnioskodawczyni - należy również wskazać, iż postępowanie egzekucyjne było prowadzone nadal przez wierzyciela pierwotnego pomimo sprzedaży wierzytelności i dopiero w dniu … marca 2016 r. wierzyciel X złożył wniosek do komornika o umorzenie postępowania. W dniu … marca 2016 r. na podstawie art. 825 pkt 1 Kodeksu postępowania cywilnego umorzono to postępowanie, co ma istotne znaczenie, albowiem artykuł ten stanowi, że postępowanie umarza się w całości na wniosek wierzyciela - z dnia … marca 2016 r.

Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2014 r. w sprawie CSK 196/14, wniosek o wszczęcie egzekucji nie przerywa biegu przedawnienia, jeżeli komornik umorzył postępowanie egzekucyjne na wniosek wierzyciela, który w toku tej egzekucji dokonał przelewu wierzytelności egzekwowanej kwoty - tak było zdaniem Wnioskodawczyni w przedmiotowej sprawie. Zatem roszczenie stało się przedawnione już 2014 r. i tylko wierzyciel pierwotny - X miał prawo wystawić ewentualny PIT (albowiem w dniu … października 2011 r. Sąd Rejonowy w … nadał klauzulę wykonalności, a zatem roszczenie uległo przedawnemu w dniu … października 2014 r., kiedy wierzycielem był nadal X).

Zdaniem Wnioskodawczyni, po jej stronie nie nastąpiło trwałe przysporzenie majątkowe i nie powstał przychód podlegający opodatkowaniu. Mimo rezygnacji przez nowego wierzyciela z dochodzenia przedawnionego długu, zobowiązanie nadal istnieje i dłużnik ma obowiązek wykonać ciążące na nim zobowiązanie, natomiast wierzyciel nie może dochodzić przymusowego jego wykonania.

Wnioskodawczyni zaznacza, iż w przedmiotowej sprawie nowy wierzyciel, tj. Y nawet nie próbował dochodzić swojego roszczenia przed sądem, albowiem zaraz po złożeniu pozwu do Sądu Okręgowego w …, złożył pismo o cofnięciu pozwu, jednakże bez zrzeczenia się roszczenia, co umożliwiało mu ponowne wstąpienie na drogę sądową z roszczeniem przeciwko Wnioskodawczyni.

Wnioskodawczyni powołuje się na orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawach o sygn. akt II FSK 808/18 i II FSK 301/18, które potwierdzają jej stanowisko, iż przedawnienie roszczenia nie stanowi przychodu dłużnika. Co do zasady, skuteczne podniesienie zarzutu przedawnienia należności cywilnoprawnej na podstawie Kodeksu cywilnego, nie powoduje wygaśnięcia tejże wierzytelności, lecz przekształcenie jej w tzw. zobowiązane naturalne. Skutkuje to tym, że brak jest możliwości wyegzekwowania należnego świadczenia na drodze przymusu. Jednak wierzytelność, która realnie istnieje, może podlegać umorzeniu z woli wierzyciela, czy to w drodze umowy o zwolnienie z długu, czy też poprzez jednostronną czynność wierzyciela.

W zaistniałym stanie faktycznym na skutek przedawnienia zobowiązania, zobowiązanie przekształciło się w zobowiązanie naturalne. W przedmiotowej sprawie nie doszło jednak do zwolnienia Wnioskodawczyni ze spłaty zobowiązania. Albowiem wierzyciel cofnął powództwo w sprawie, ale nie zrzekł się mimo tego roszczenia wobec pozwanej, a do dnia dzisiejszego Wnioskodawczyni otrzymuje od wierzyciela propozycję zawarcia ugody, co stanowi, iż wierzyciel pomimo wystawienia PIT-11, nadal dochodzi spłaty roszczenia. Wierzyciel nigdy w żaden sposób nie zwolnił Wnioskodawczyni ze spłaty zobowiązania, ani do chwili obecnej nie odstąpił od dochodzenia jego spłaty.

W związku z powyższym, Wnioskodawczyni na skutek przedawnienia, nie uzyskała korzyści majątkowej, która ma charakter trwały. Nie nastąpiła zmiana charakteru zobowiązania na zobowiązanie bezzwrotne, co by powodowało powstanie przychodu z nieodpłatnego świadczenia w świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, albowiem wierzyciel nie złożył oświadczenia o odstąpieniu od dochodzenia roszczenia z uwagi na przedawnienie, a wręcz przeciwnie - wystawia zobowiązanie na sprzedaż oraz przesyła Wnioskodawczyni propozycje spłaty zobowiązania, jak również cofnął pozew w postępowaniu sądowym, ale nie zrzekł się przed sądem roszczenia wobec Wnioskodawczyni.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego w powołanych orzeczeniach, tj. z dnia 12 lutego 2020 r., sygn. akt II FSK 808/18, nawet w sytuacji gdyby było oświadczenie wierzyciela, że uznaje zarzut przedawnienia, cofa pozew i nie będzie dochodził przedawnionego zobowiązania to i tak nie tworzy to po stronie dłużnika stanu otrzymania przychodu w postaci wartości nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przedawnione roszczenie wierzyciela dotyczy zobowiązania, które nie wygasło z powodu przedawnienia, ale które w przypadku podniesienia przez dłużnika uzasadnionego zarzutu przedawnienia nie będzie mogło zostać zasądzone i przymusowo wyegzekwowane. Postępowanie wierzyciela, tj. cofnięcie pozwu bez zrzeczenia się roszczenia, dalsza windykacja pomimo wystawienia PIT-11, brak zwolnienia Wnioskodawczyni ze spłaty dochodzonego roszczenia - nie powoduje po jej stronie jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego o określonej wartości. Jeżeli stanowi uznanie uzasadnionego zarzutu przedawnienia, tj. potwierdzeniem niemożności prawnego dochodzenia przedawnionego długu, nie oznacza jednak odmowy przyjęcia świadczenia z przedawnionego zobowiązania, to jest nieaprobowania dobrowolnego wykonania przedawnionego - „naturalnego”, „niezupełnego” z tego powodu - istniejącego nadal zobowiązania.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 12 lutego 2020 r., sygn. akt II FSK 808/18 uznał za błędną argumentację organu, że na gruncie skutków podatkowych należy zrównać sytuację umorzenia zobowiązania z jego przedawnieniem. Są to dwie różne instytucje prawne, wywołujące na gruncie prawa cywilnego zupełnie inne skutki względem konkretnej wierzytelności. O ile umorzenie wierzytelności powoduje jej wygaśnięcie, a zatem definitywną utratę bytu prawnego, tak upływ terminu przedawnienia wierzytelności powoduje jedynie niemożność jej skutecznej egzekucji. Co do zasady, przedawniona wierzytelności wciąż istnieje i obciąża zobowiązanego jako tzw. zobowiązane naturalne. Taka sytuacja - zdaniem Wnioskodawczyni - jest w przedmiotowej sprawie, albowiem wierzyciel pomimo wystawienia PIT-11 prowadzi dalszą windykację i domaga się spłaty należności od Wnioskodawczyni, a zatem nie odstąpił od dochodzenia roszczenia, nie zwolnił Wnioskodawczyni z długu, w związku z tym po jej stronie nie powstał żaden dochód.

Co do zasady skuteczne podniesienie zarzutu przedawnienia należności cywilnoprawnej na podstawie Kodeksu cywilnego nie powoduje wygaśnięcia tejże wierzytelności lecz przekształcenie jej w tzw. zobowiązanie naturalne. Skutkuje to tym, że brak jest możliwości wyegzekwowania należnego świadczenia na drodze przymusu.

W opisanym we wniosku stanie faktycznym, wierzyciel nawet nie próbował wyegzekwować należności od Wnioskodawczyni na drodze przymusu, czyli postępowania sądowego, albowiem po złożeniu pozwu o zapłatę do sądu, złożył pismo o cofnięciu pozwu bez zrzeczenia się roszczenia wobec Wnioskodawczyni.

W okolicznościach tej sprawy nie miało miejsca zwolnienie z długu, gdyż wierzyciel nie rezygnuje z dochodzenia przedawnionego zobowiązania, pomimo iż wystawił PIT-11 prowadzi dalszą windykację wobec Wnioskodawczyni, co potwierdzają pisma i dochodzi spłaty roszczenia, a zatem - zdaniem Wnioskodawczyni - nie można mówić o sytuacji, że Wnioskodawczyni osiągnęła przychód polegający opodatkowaniu z tytułu przedawnienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego Wnioskodawczyni uważa, iż jej ocena stanowiska jest prawidłowa i nie powinna ona uiszczać podatku od przedawnionego zobowiązania, albowiem pomimo wystawienia przez wierzyciela PIT-11, nie zrzekł się on wobec niej roszczenia i prowadzi nadal windykację, a zatem nie powstała żadna korzyść majątkowa po stronie Wnioskodawczyni.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Źródłem przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych są między innymi inne źródła, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na mocy art. 20 ust. 1 ww. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Powyższy przepis zawiera otwarty katalog przychodów, co oznacza, że do kategorii tej mogą zostać zaliczone również inne (niż wymienione w tym przepisie) przychody, które mieszczą się ogólnej definicji przychodów, zawartej w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 wyżej powołanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w dniu … marca 2010 r. Wnioskodawczyni zawarła umowę kredytu z wierzycielem pierwotnym X. Na podstawie tej umowy Wnioskodawczyni była zobowiązana do spłaty zadłużenia w terminach wskazanych w umowie oraz w harmonogramie spłaty. Umowa ta została zawarta na cele niezwiązane z działalnością gospodarczą. Wnioskodawczyni po około roku czasu od zawarcia umowy kredytowej w związku z problemami finansowymi zaprzestała dokonywania spłaty zgodnie z harmonogramem, co w następstwie doprowadziło do wypowiedzenia umowy kredytowej i postawienia całości roszczenia w stan natychmiastowej wymagalności. W związku z powyższym, wierzyciel pierwotny - X w 2011 r. zwrócił się do Sądu Rejonowego o nadanie bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności, a następnie na podstawie tego tytułu w dniu … lutego 2012 r. wszczęto na skutek wniosku X przeciwko Wnioskodawczyni postępowanie egzekucyjne, które prowadził komornik sądowy. Następnie w dniu … grudnia 2014 r. X dokonał sprzedaży wierzytelności na rzecz nowego wierzyciela - Y. Jednakże nie wycofał on wniosku egzekucyjnego od komornika i postępowanie egzekucyjne toczyło się nadal przeciwko Wnioskodawczyni z wniosku wierzyciela pierwotnego jakim był X, albowiem tylko X miał prawo prowadzić postępowanie egzekucyjne na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego. Od 2011 r., kiedy to X wszczął postępowanie egzekucyjnego, jego następca prawny, tj. Y, aż do 2018 r. nie przeprowadzał jakiegokolwiek postępowania sądowego, egzekucyjnego, itp. Wnioskodawczyni wskazuje, iż pomimo przelewu wierzytelności w 2014 r., postępowanie egzekucyjne toczyło się nadal z wniosku X, co ma istotne znaczenie, albowiem zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 26 czerwca 2016 r., sygn. akt III CZP 29/16 - nabywca wierzytelności niebędący bankiem - w przedstawionej sprawie nowy wierzyciel Y - nie ma prawa w dalszym ciągu prowadzić postępowania egzekucyjnego wszczętego przez pierwotnego wierzyciela jakim był X. Pierwotny wierzyciel - X dopiero w 2016 r. wniósł o umorzenie postępowania egzekucyjnego. W 2018 r. obecny wierzyciel skierował pozew przeciwko Wnioskodawczyni do Sądu Okręgowego w …, jednakże w dniu … kwietnia 2018 r. wierzyciel złożył do sądu pismo, tj. wniosek o cofnięciu pozwu w niniejszej sprawie, a wierzyciel we wskazanym piśmie oświadczył, iż cofa pozew, ale bez zrzeczenia się roszczenia wobec Wnioskodawczyni, co oznacza, że wierzyciel nadal miał zamiar egzekwować dochodzoną kwotę. Na skutek pisma wierzyciela o cofnięciu pozwu bez zrzeczenia się roszczenia - Sąd Okręgowy w … w dniu … kwietnia 2018 r. umorzył postępowanie. Przez kolejny okres wierzyciel nie wszczynał żadnego postępowania sądowego wobec Wnioskodawczyni, tylko na początku 2020 r. sporządził dwa egzemplarze PIT-11 wskazując w nich przychód Wnioskodawczyni z tytułu przedawnienia roszczenia w kwotach: 5957 07 zł oraz 127233 03 zł (wierzyciel dokonał rozbicia należności głównej dochodzonego roszczenia głównego na dwie kwoty, stąd wystawił dwa egzemplarze PIT - 11).

Zgodnie z art. 117 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740) z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu.

Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia (art. 117 § 2 wyżej powołanej ustawy).

Stosownie do art. 117 § 21 ustawy Kodeks cywilny po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi.

W świetle powyższego, zobowiązanie przedawnione przekształca się w tzw. zobowiązanie naturalne. Nie może ono być wyegzekwowane pod przymusem ani też zasądzone przez sąd powszechny, jeżeli dłużnik powoła się na upływ terminu przedawnienia.

Nie ulega wątpliwości, że gdy występuje niemożność przymusowego wyegzekwowania zobowiązania mimo braku jego faktycznego wykonania, dłużnik uzyskuje pewną korzyść majątkową, przejawiającą się w tym, że nie musi realnie wykonać zobowiązania. Zasadnicze znaczenie ma bowiem, że w następstwie przedawnienia dłużnik zostaje zwolniony z obowiązku spłaty zadłużenia (ustaje obowiązek spełnienia świadczenia). Skutki finansowe przedawnienia zobowiązania są zatem analogiczne jak przy jego umorzeniu. Dłużnik kosztem wierzyciela osiąga realne przysporzenie majątkowe, a więc uzyskuje przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przychód podatkowy z tytułu przedawnionego zobowiązania powstaje w momencie upływu terminu przedawnienia. Na mocy art. 118 Kodeksu cywilnego jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże, koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata.

Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie (art. 120 § 1 Kodeksu cywilnego). Niemniej jednak, stosownie do art. 123 § 1 Kodeku cywilnego, ustawa przewiduje przy tym okoliczności skutkujące przerwaniem biegu przedawnienia.

Mając na uwadze powyższe przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, że przedawnienie zobowiązania kredytowego Wnioskodawczyni spowodowało powstanie po Jej stronie przychodu podatkowego w myśl art. 11 ust. 1 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten powstał w momencie przedawnienia zobowiązania kredytowego, w wysokości zadłużenia, które było wymagalne na moment przedawnienia.

Odnosząc się natomiast do kwestii dokonania korekty zeznania, wskazać należy, że zagadnienie to regulują przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.)

Zgodnie z treścią art. 81 § 1 ww. ustawy, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację.

Natomiast § 2 ww. artykułu stanowi, że skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji.

Korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji - o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Skorygowanie deklaracji polega więc na ponownym - poprawnym już - wypełnieniu jej formularza z zaznaczeniem, iż w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji. Podatnik może skutecznie skorygować wysokość zobowiązania podatkowego o ile zobowiązanie to nie uległo przedawnieniu. Okres przedawnienia wynosi pięć lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku, podatnik ma zatem prawo skorygować deklaracje za okres pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku (art. 70 § 1 ustawy). Okoliczności skutkujące przerwaniem lub zawieszeniem biegu przedawnienia wymienione zostały w art. 70 i art. 70a ww. ustawy.

Zatem na Wnioskodawczyni, w sytuacji gdy zobowiązanie podatkowe nie uległo przedawnieniu, ciąży obowiązek złożenia korekty zeznania podatkowego za rok, w którym doszło do przedawnienia zobowiązania kredytowego i uwzględnienia w nim ww. przychodu.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za nieprawidłowe.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawczynię interpretacji podatkowej oraz wyroków sądów tutejszy organ informuje, że wydane zostały one w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.