2021.01.18 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT2-2.4011.836.2020.3.MK

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.836.2020.3.MK
z 18 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 9 października 2020 r. (data wpływu 9 października 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 stycznia 2021 r. (data wpływu 14 stycznia 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 października 2020 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 8 stycznia 2021 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.836.2020.2.MK, wezwano Wnioskodawcę, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 8 stycznia 2021 r. (skutecznie doręczone w dniu 8 stycznia 2021 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem nadanym za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 14 stycznia 2021 r. (data wpływu 14 stycznia 2021 r.).

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe:

Obywatele Ukrainy, z którymi Wnioskodawca zamierza zawrzeć umowy zlecenia nie prowadzą działalności gospodarczej, są to osoby fizyczne. Osoby te nie będą w Polsce posiadały stałej placówki, przez którą prowadziłyby swoją działalność (oddział zagranicznej spółki lub inny podmiot nieposiadający osobowości prawnej). Oferowane wynagrodzenie za wykonywane usługi będzie jednorazowo zawsze wyższe niż 200 zł. Wnioskodawca będzie zatrudniał obywateli Ukrainy na podstawie umów o świadczenie usług (umów zlecenia). Zleceniobiorcy będą posiadali wymagane prawem dokumenty – świadczenie przez nich usług na rzecz Wnioskodawcy będzie odbywało się w pełni legalnie na podstawie obowiązujących w tym zakresie przepisów. Zleceniobiorcy będą świadczyć swoje usługi na terenie Polski, głównie na terenie siedziby Wnioskodawcy. W ciągu roku podatkowego Zleceniobiorcy będą przebywać na terenie Polski w zależności od okoliczności dotyczących konkretnego Zleceniobiorcy zarówno powyżej, jak i poniżej 183 dni. Wnioskodawca zakłada, że Zleceniobiorcy nie będą Mu przedstawiać certyfikatów rezydencji. Biorąc pod uwagę fakt, że konieczne jest określenie statusu Zleceniobiorców dla celów podatkowych, Wnioskodawca zamierza zwracać się z prośbą do Zleceniobiorców o określenie ich rezydencji podatkowej w formie jednoznacznych oświadczeń. Zleceniobiorcy będą mogli złożyć alternatywnie dwa rodzaje oświadczeń:

Oświadczenie typu A: w ramach tego typu oświadczeń Zleceniobiorcy mogą oświadczyć, że w okresie świadczenia usług na rzecz Wnioskodawcy ich centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się na terytorium Polski. Podstawą do takiego stwierdzenia – co będzie również jednoznacznie wynikać z treści składanego oświadczenia – będzie fakt, że Zleceniobiorca oświadczy, że w okresie świadczenia usług na rzecz Wnioskodawcy to na terytorium Polski położony jest główny lub jedyny ośrodek jego interesów gospodarczych – w szczególności tutaj będzie zarabiał większość lub całość swoich dochodów. Treść oświadczenia pierwszego typu będzie brzmiała następująco: „Niniejszym oświadczam, że w okresie pobytu w Polsce, w tym również w okresie wykonywania zlecenia/świadczenia na rzecz Spółki posiadam ośrodek interesów życiowych (a co za tym idzie rezydencję podatkową) w Polsce, co wynika z faktu, iż w tym okresie w Polsce znajdują się moje główny/jedyny źródła dochodów”.
Oświadczenie typu B: w ramach tego typu oświadczeń Zleceniobiorcy mogą oświadczyć, że w okresie świadczenia usług na rzecz Wnioskodawcy ich centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) nie mieści się na terytorium Polski. Treść drugiego typu oświadczenia będzie przedstawiała się następująco: „Niniejszym oświadczam, że w okresie pobytu w Polsce, w tym w okresie wykonywania zlecenia/świadczenia usług na rzecz Spółki nie posiadam ośrodka interesów życiowych w Polsce, nie posiadam certyfikatu rezydencji, a ponadto w roku podatkowym mój pobyt w Polsce nie przekroczy 183 dni, co oznacza, że nie jestem rezydentem podatkowym Polski”.

Wyżej wymienione oświadczenia będą składane dobrowolnie, co oznacza, że decyzja czy Zleceniobiorca podpisze jedno z opisanych wyżej oświadczeń, a jeżeli tak, to które z nich podpisze – należy wyłącznie do Zleceniobiorcy. Jeżeli jednak Zleceniobiorca złoży jedno z powyższych oświadczeń, to zarówno w treści samego oświadczenia, jak umowy cywilnoprawnej zostanie zobowiązany do jego niezwłocznej aktualizacji, jeżeli zmienią się okoliczności objęte tym oświadczeniem. Oświadczenia będą sporządzone w dwóch wersjach językowych – zarówno polskiej, jak i ukraińskiej. Celem takiego postępowania Wnioskodawcy jest uniknięcie sytuacji, gdy zleceniobiorca podpisze dokument sporządzony w języku polskim, którego może nie do końca zrozumieć. Tak więc sporządzenie oświadczeń także w języku obcym (zrozumiałym dla Zleceniobiorcy) pozwoli na pełne zrozumienie treści oświadczeń przez Zleceniobiorcę i złożenie go z pełną świadomością.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w przypadku, gdy Zleceniobiorca złoży oświadczenie typu A, w ramach którego oświadczy, że w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy jego centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się w Polsce – to czy Wnioskodawca może traktować go od początku współpracy jako rezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych, a w związku z tym obliczać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych, tj. na podstawie art. 41 ust. 1 w związku z art. 13 pkt 8 oraz art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
Czy w przypadku, gdy Zleceniobiorca złoży oświadczenie typu B, w ramach którego oświadczy, że w okresie pobytu w Polsce, w tym również w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy nie posiada ośrodka interesów życiowych w Polsce, a ponadto w danym roku, w którym składa to oświadczenie jego pobyt w Polsce nie przekroczył 183 dni, to czy Wnioskodawca może od początku współpracy traktować go jako nierezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych, a w związku z tym obliczać podatek dochodowy według zryczałtowanej stawki wynoszącej 20% na podstawie art. 41 ust. 4 w związku z art. 29 ust. 1 pkt 1 oraz art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
Czy jeśli Zleceniobiorca nie złoży żadnego oświadczenia, a Wnioskodawca na podstawie innych posiadanych dokumentów nie jest w stanie ustalić, czy Wnioskodawca podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powinien pobierać zaliczki zryczałtowane od wypłacanego na rzecz Zleceniobiorcy wynagrodzenia, na podstawie art. 41 ust. 4 w związku z art. 29 ust. 1 pkt 1 oraz art. 3 ust. 2a ww. ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji, gdy Zleceniobiorca nie złoży żadnego oświadczenia, a z posiadanych przez Wnioskodawcę informacji nie wynika, że Zleceniobiorca jest rezydentem podatkowym w Polsce, Wnioskodawca zobowiązany będzie pobierać zaliczki na podatek dochodowy od wypłacanego wynagrodzenia w wysokości 20% uzyskiwanych przychodów, bez potrącania kosztów uzyskania przychodu, zgodnie z treścią art. 41 ust. 4 oraz art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Posiadane przez Wnioskodawcę informacje to dane uzyskane od Zleceniobiorcy, ale również wiedza, np. o czasie, jaki minął od daty wydania pozwolenia na pracę w Polsce przez odpowiednie organy dla Zleceniobiorcy, czas współpracy ze Zleceniobiorcą w przeszłości (np. krótszy niż kolejne 180 dni kalendarzowe).

Zdaniem Wnioskodawcy, nie jest On zobowiązany poszukiwać informacji o Zleceniobiorcy z innych źródeł, niż powszechnie dostępne oraz dane przedstawione przez samego Zleceniobiorcę. Wnioskodawca uważa, że w przypadku, gdy Zleceniobiorca złoży oświadczenie typu A, to od początku współpracy powinien traktować go jako rezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych, a w związku z tym, obliczać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych, a nie według zryczałtowanej stawki wynoszącej 20% – stanowisko do pytania nr 1.

W przypadku, gdy Zleceniobiorca złoży oświadczenie typu B lub też nie złoży żadnego oświadczenia – to od początku współpracy Wnioskodawca powinien traktować go jako nierezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych, a w związku z tym obliczać podatek dochodowy według zryczałtowanej stawki wynoszącej 20%, bez odliczania kosztów uzyskania przychodu, zgodnie z treścią art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – odpowiedź na pytania nr 2 i nr 3.

Niezależnie od okoliczności, czy Zleceniobiorca jest rezydentem podatkowym Polski, czy też nie – w związku z zatrudnieniem na podstawie umów zlecenia (świadczenia usług) – obywateli innych państw – to na Wnioskodawcy jako Zleceniodawcy spoczywają obowiązki płatnika, tj. obowiązki w zakresie obliczenia, pobrania i odprowadzenia do urzędu skarbowego:

zaliczek na podatek dochodowy – jeżeli Zleceniobiorca jest rezydentem podatkowym Polski na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lub
zryczałtowanego podatku dochodowego – jeżeli Zleceniobiorca nie jest rezydentem podatkowym Polski, co wynika z art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tak więc prawidłowe wywiązanie się z obowiązków podatkowych spoczywających na Wnioskodawcy jako płatniku podatku dochodowego, uzależnione jest od ustalenia statusu podatkowego Zleceniobiorców.

Kwestię rezydencji podatkowej reguluje art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym osoby fizyczne są rezydentami podatkowymi Polski (mają nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce), jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski.

Z kolei za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski – w rozumieniu art. 3 ust. 1a ww. ustawy – uważa się osobę fizyczną, która spełnia jeden z następujących warunków:

posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Osoba spełniająca jeden z powyższych warunków będzie uznawana za rezydenta podatkowego Polski, zaś osoba, która nie spełnia żadnego z wymienionych wyżej warunków będzie uznawana za nierezydenta podatkowego Polski. Powyższe regulacje – zgodnie z art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Z uwagi jednak na fakt, że zgodnie z przyjętym dla potrzeb niniejszego wniosku założeniem, Zleceniobiorcy nie będą przedstawiać Wnioskodawcy żadnych certyfikatów rezydencji, to nie będzie możliwe zastosowanie w tym przypadku umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Tak więc ustalenie statusu obywatela innego państwa dla potrzeb podatkowych oraz późniejsze rozliczenie podatkowe będzie oparte wyłącznie na podstawie polskich przepisów, w szczególności ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie ww. ustawa nie daje Wnioskodawcy jako płatnikowi żadnych prawnych narzędzi do weryfikowania, czy zatrudniony przez Niego Zleceniobiorca jest, czy też nie jest rezydentem podatkowym Polski.

Z tego powodu, w ocenie Wnioskodawcy, takich informacji powinien dostarczyć Mu zatrudniany przez Niego Zleceniobiorca i informacja w tym zakresie powinna być dla Wnioskodawcy wiążąca. To bowiem Zleceniobiorca, najlepiej znający swoją sytuację osobistą i majątkową, a także swoje dalsze plany życiowe (zarówno osobiste jak i zawodowe) jest jedyną osobą, która jest w stanie w sposób wiarygodny ocenić gdzie położona jest jego rezydencja podatkowa. W ramach oświadczenia typu A Zleceniobiorca będzie mógł oświadczyć, że w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy, jego centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się w Polsce. Pod pojęciem centrum interesów gospodarczych należy z kolei rozumieć – zgodnie z doktryną międzynarodowego prawa podatkowego – terytorium tego państwa, z którym Zleceniobiorcę łączą silniejsze więzy o charakterze ekonomicznym. Skoro więc Zleceniobiorca oświadczy, że na terytorium Polski znajduje się jego centrum interesów gospodarczych z uwagi na położenie w Polsce jego głównych (a często nawet jedynych) źródeł utrzymania, to w ocenie Wnioskodawcy takie oświadczenie będzie wystarczające do uznania, że jest on rezydentem podatkowym Polski. Takie stanowisko potwierdza również orzecznictwo sądów administracyjnych, czego przykładem jest wyrok WSA w Opolu z dnia 10 czerwca 2009 r., sygn. akt I SA/Op 164/09, w którym Sąd wskazał, że „Oceniając, w którym z państw znajduje się centrum życiowych i zawodowych interesów osoby fizycznej, organ odwoławczy słusznie podniósł, że należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki osobiste i ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których w pierwszej kolejności wymienić należy więzi rodzinne, towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną działalność, miejsce wykonywania działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza ona swoim mieniem”. Analogiczne stanowisko zaprezentował WSA w Warszawie w wyroku z dnia 20 kwietnia 2016 r., sygn. akt III SA/Wa 1562/15.

Wystarczy posiadać w Polsce jedno z „centrów” (tj. centrum interesów osobistych lub centrum interesów gospodarczych), aby stać się rezydentem podatkowym. (...) Jeśli dana osoba posiada w Polsce centrum interesów gospodarczych lub osobistych, będzie traktowana jak polski rezydent podatkowy bez względu na to, czy jej pobyt w Polsce przekroczy 183 dni w roku czy też nie (J. Narkiewicz-Tarłowska. Przepisy o rezydencji podatkowej a opodatkowanie cudzoziemców w Polsce i Polaków za granicą. Przegląd Podatkowy z 2007, nr 5, s. 7).

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, w ramach pierwszego rodzaju oświadczenia Zleceniobiorca będzie oświadczał, że miejscem, w którym będzie on osiągał swoje przychody będzie Polska i to z terytorium Polski – miejsca, gdzie faktycznie przebywa w związku ze współpracą z Wnioskodawcą – Zleceniobiorca będzie zarządzał swoim majątkiem. Okres, którego dotyczyć będzie to oświadczenie obejmuje okres wykonywana zlecenia na rzecz Wnioskodawcy, czyli okres, w którym Wnioskodawca będzie pełnił rolę płatnika. Co więcej, zdając sobie sprawę, że położenie ośrodka interesów życiowych może ulec zmianie – stąd też zobowiąże Zleceniobiorcę, który złoży takie oświadczenie do jego aktualizacji, jeżeli wystąpią okoliczności wpływające na aktualność takiego oświadczenia.

Powyższe stanowisko potwierdzają również interpretacje podatkowe, np. interpretacje Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej:

z dnia 23 listopada 2018 r., nr 0115-KDIT2-1.4011.344.2018.1.MK,

z dnia 2 stycznia 2018 r., nr 0112-KDIT3-1.4011.329.2017.1.AN,

z dnia 19 lipca 2019 r., nr 0114-KDIP3-3.4011.231.2019.1.JK2,

z dnia 29 lipca 2020 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.473.2020.1.AC.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Niezależnie od okoliczności czy Zleceniobiorca jest rezydentem podatkowym Polski, czy też nie – w związku z zatrudnieniem na podstawie umów zlecenia (świadczenia usług) – obywateli innych państw – to na Wnioskodawcy spoczywają obowiązki płatnika, tj. obowiązki w zakresie obliczenia, pobrania i odprowadzenia do urzędu skarbowego:

zaliczek na podatek dochodowy – jeżeli zleceniobiorca jest rezydentem podatkowym Polski na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lub
zryczałtowanego podatku dochodowego – jeżeli zleceniobiorca nie jest rezydentem podatkowym Polski, co wynika z art. 41 ust. 4 ww. ustawy.

W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W myśl art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 2b tejże ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej i praw o podobnym charakterze lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków lub tytułów uczestnictwa – jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów takiej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, tego funduszu inwestycyjnego, tej instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;

tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;
niezrealizowanych zysków, o których mowa w art. 30da.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Wspomniany przepis art. 3 ust. la ustawy PIT wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów. Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów. Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć tzw. ognisko domowe, wszelkie powiązania rodzinne i towarzyskie, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd. Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ww. analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ośrodka interesów życiowych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzeń przyszłych wynika, że posiadane przez Wnioskodawcę informacje to dane uzyskane od Zleceniobiorcy, ale również wiedza, np. o czasie, jaki minął od daty wydania pozwolenia na pracę w Polsce przez odpowiednie organy na rzecz Spółki, czas współpracy ze Zleceniobiorcą w przeszłości (np. krótszy niż kolejne 180 dni kalendarzowe). Wnioskodawca nie jest zobowiązany poszukiwać informacji o Zleceniobiorcy z innych źródeł, niż powszechnie dostępne oraz dane przedstawione przez samego Zleceniobiorcę.

Tak więc prawidłowe wywiązanie się z obowiązków podatkowych spoczywających na Wnioskodawcy jako płatniku podatku dochodowego uzależnione jest od ustalenia statusu podatkowego Zleceniobiorców.

Z uwagi jednak na fakt, że Zleceniobiorcy nie będą przedstawiać Wnioskodawcy żadnych certyfikatów rezydencji, to nie będzie możliwe zastosowanie w tym przypadku umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Tak więc ustalenie statusu obywatela innego państwa dla potrzeb podatkowych oraz późniejsze rozliczenie podatkowe będzie oparte wyłącznie na podstawie polskich przepisów, w szczególności ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie ww. ustawa nie daje Wnioskodawcy jako płatnikowi żadnych prawnych narzędzi do weryfikowania, czy zatrudniony przez Niego Zleceniobiorca jest, czy też nie jest rezydentem podatkowym Polski. Z tego powodu, takich informacji powinien dostarczyć Wnioskodawcy zatrudniany przez Niego Zleceniobiorca i informacja w tym zakresie powinna być dla Wnioskodawcy wiążąca. To bowiem Zleceniobiorca, najlepiej znający swoją sytuację osobistą i majątkową, a także swoje dalsze plany życiowe (zarówno osobiste jak i zawodowe) jest jedyną osobą, która jest w stanie w sposób wiarygodny ocenić gdzie położona jest Jego rezydencja podatkowa.

W ramach oświadczenia typu A Zleceniobiorca będzie mógł oświadczyć, że w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy jego centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się w Polsce. Pod pojęciem centrum interesów gospodarczych należy z kolei rozumieć – zgodnie z doktryną międzynarodowego prawa podatkowego – terytorium tego państwa, z którym Zleceniobiorcę łączą silniejsze więzy o charakterze ekonomicznym. Skoro więc Zleceniobiorca oświadczy, że na terytorium Polski znajduje się jego centrum interesów gospodarczych z uwagi na położenie w Polsce jego głównych (a często nawet jedynych) źródeł utrzymania, to w ocenie Wnioskodawcy, takie oświadczenie będzie wystarczające do uznania, że jest on rezydentem podatkowym Polski.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością,
przedsiębiorstwa w spadku

– z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zasady opodatkowania w Polsce przychodów z tytułu umów zlecenia, o których mowa w art. 13 pkt 8 reguluje art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w odniesieniu do nierezydentów oraz art. 41 ust. 1 ww. ustawy, w przypadku osób które posiadają miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce.

W myśl art. 29 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji (art. 29 ust. 2 ww. ustawy).

W świetle powyższego, w przypadku umowy zlecenia zawartej z osobą, o której mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnik stosuje stawkę podatku wynikającą z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub nie pobiera podatku zgodnie z taką umową wyłącznie w sytuacji gdy podatnik przedstawi certyfikat rezydencji potwierdzający jego miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w innym kraju.

Natomiast stosownie do art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

W myśl art. 41 ust. 4 tej ustawy, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1 pkt 1-11 oraz 11b-12, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5, 10, 12 i 21.

Reasumując należy stwierdzić, że w przypadku, gdy Zleceniobiorca złoży oświadczenie typu A, to Wnioskodawca od początku współpracy powinien traktować go jako rezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych, a w związku z tym obliczać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych, a nie według zryczałtowanej stawki wynoszącej 20%.

W przypadku, gdy Zleceniobiorca złoży oświadczenie typu B, to Wnioskodawca od początku współpracy powinien traktować go jako nierezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych, a w związku z tym do momentu gdy pobyt Zleceniobiorcy w Polsce nie przekroczy 183 dni w roku podatkowym będzie zobowiązany do poboru 20% zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy. Natomiast w sytuacji gdy pobyt Zleceniobiorcy z Ukrainy w Polsce, przekroczy 183 dni w roku podatkowym, Zleceniobiorca ten stanie się osobą, o której mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostanie bowiem spełniony warunek wynikający z art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy. W konsekwencji od wynagrodzenia Zleceniobiorcy z Ukrainy, który nie przedstawił certyfikatu rezydencji, i nie złożył żadnego z oświadczeń lub złożył oświadczenie typu B, a jego pobyt w Polsce przekroczył 183 dni w roku podatkowym Wnioskodawca będzie zobowiązany pobierać podatek dochodowy od osób fizycznych na zasadach wynikających z art. 41 ust. 1 ustawy. Zasada ta będzie obowiązywała od dnia następującego po 183 dniu pobytu w danym roku podatkowym (kalendarzowym) do końca roku kalendarzowego, za który dokonywane jest rozliczenie podatkowe. Jeśli zatem Zleceniobiorca złoży oświadczenie, z którego będzie wynikało, że w okresie wykonywania zlecenia/świadczenia usług nie posiada ośrodka interesów życiowych w Polsce, oraz że w roku podatkowym jego pobyt w Polsce nie przekroczył 183 dni, lub też Zleceniobiorca nie złoży żadnego z opisanych we wniosku oświadczeń, to od stycznia kolejnego roku podatkowego Wnioskodawca ponownie zobowiązany będzie do pobierania od wypłacanego wynagrodzenia 20% zryczałtowanego podatku, o którym mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy, aż do upływu 183 dnia pobytu zleceniobiorcy w Polsce.

W sytuacji gdy Zleceniobiorca nie złoży żadnego oświadczenia, a z posiadanych przez Wnioskodawcę informacji nie wynika, że jest On rezydentem podatkowym w Polsce, zobowiązany będzie pobierać zaliczki na podatek dochodowy od wypłacanego wynagrodzenia w wysokości 20% uzyskiwanych przychodów, bez potrącania kosztów uzyskania przychodu, zgodnie z treścią art. 41 ust 4 oraz art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Końcowo wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację indywidualną w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Należy wskazać, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli zatem, przedstawione we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe będą się różniły od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych i wyroków sądów tutejszy organ informuje, że wydane zostały one w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. W świetle art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z poźn. zm.), wyroki nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla Organu wydającego przedmiotową interpretację, nawet jeżeli kształtują określoną linię orzeczniczą. Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin