Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.461.2020.1.SK
z 18 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 października 2020 r. (data wpływu 23 października 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w przypadku gdy Wnioskodawca do dnia złożenia Deklaracji CIT-8 za dany rok ureguluje Złe długi, które były podstawą powiększenia przez Spółkę dochodu stanowiącego podstawę obliczenia miesięcznych zaliczek na podatek, nie będzie zobowiązany do ich wykazania w formularzu CIT-WZ - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 października 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w przypadku gdy Wnioskodawca do dnia złożenia Deklaracji CIT-8 za dany rok ureguluje Złe długi, które były podstawą powiększenia przez Spółkę dochodu stanowiącego podstawę obliczenia miesięcznych zaliczek na podatek, nie będzie zobowiązany do ich wykazania w formularzu CIT-WZ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych z siedzibą w Polsce, podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Spółka z tytułu dochodów uzyskiwanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wpłaca obecnie zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób prawnych (PDOP) w okresach miesięcznych w formie rzeczywistej, tj. na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o PDOP. Tym samym, w roku podatkowym trwającym od 1 stycznia do 31 grudnia 2020 r. nie korzystała z uproszczonej formy wpłaty zaliczek, o której mowa w art. 25 ust. 6-6b ustawy o PDOP. Niemniej, nie jest wykluczone, że w kolejnych latach podatkowych Wnioskodawca będzie wpłacał zaliczki w formie uproszczonej.

Spółka posiada wierzytelności i zobowiązania handlowe związane z wykonywaną działalnością gospodarczą. Co do zasady, należności te są regulowane przez Spółkę lub jej kontrahentów w terminach wymagalności. Niemniej, w trakcie roku podatkowego wystąpiły lub mogą wystąpić sytuacje, w których część wierzytelności i zobowiązań jest regulowana po umownych lub ustawowych terminach zapłaty. W szczególności, mogły mieć miejsce zdarzenia, w których zaliczane do kosztów uzyskania przychodów zobowiązania do zapłaty świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 935; dalej: „ustawa o opóźnieniach”) nie zostały uregulowane przez Spółkę przed upływem 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie (z zastrzeżeniem maksymalnych terminów zapłaty jakie Spółka może ustalić z kontrahentami będącymi mikro, małymi lub średnimi przedsiębiorcami) (dalej: „Złe długi”).

Tym samym, Złe długi stanowią zobowiązania objęte mechanizmem obowiązkowego zwiększenia podstawy opodatkowania na gruncie art. 18f ustawy o PDOP. Jednocześnie, z uwagi na to, że Spółka odprowadza zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych, jest ona zobowiązana na podstawie art. 25 ust. 19 ustawy o PDOP do powiększenia dochodu stanowiącego podstawę obliczania miesięcznych zaliczek podatkowych w trakcie roku podatkowego.

Niemniej, Spółka zamierza uregulować Złe długi za dany rok najpóźniej do dnia złożenia zeznania podatkowego (dalej: „Deklaracja CIT-8”).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku gdy Wnioskodawca do dnia złożenia Deklaracji CIT-8 za dany rok ureguluje Złe długi, które były podstawą powiększenia przez Spółkę dochodu stanowiącego podstawę obliczenia miesięcznych zaliczek na podatek, to nie będzie zobowiązany do ich wykazania w formularzu CIT-WZ?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku gdy Wnioskodawca do dnia złożenia Deklaracji CIT-8 za dany rok ureguluje Złe długi, które były podstawą powiększenia przez Spółkę dochodu stanowiącego podstawę obliczenia miesięcznych zaliczek na podatek, to nie będzie zobowiązany do ich wykazania w formularzu CIT-WZ.

Ustawą z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie niektórych ustaw w celu ograniczenia zatorów płatniczych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1649) wprowadzono do ustawy o PDOP przepisy mające na celu określenie skutków podatkowych opóźnień w regulowaniu transakcji handlowych w podatku dochodowym.

W oparciu o powyższe regulacje, mające chronić przed opóźnieniami w regulowaniu transakcji handlowych, ustawodawca wprowadził nowe obowiązki odnoszące się do uwzględniania złych długów w podstawie opodatkowania oraz w dochodzie, stanowiącym podstawę obliczania zaliczek podatkowych. Zmiany te polegają w dużym uogólnieniu na:

1. nałożeniu na podatnika, który nie reguluje w odpowiednim terminie swoich zobowiązań (zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów) sankcji polegającej na obowiązkowym zwiększeniu podstawy opodatkowania o wartość nieuregulowanych zobowiązań;
2. zapewnieniu podatnikom, których wierzytelności (zaliczane do przychodów) nie zostały uregulowane przez dłużników lub zbyte w odpowiednim terminie, możliwości zmniejszenia podstawy opodatkowania o wartość tych zobowiązań.
   
   

Nowelizacja ustawy o PDOP wiązała się w szczególności z dodaniem do tej ustawy art. 18f, który w założeniu ma kompleksowo regulować kwestie zwiększenia/zmniejszenia podstawy opodatkowania oraz rozbudowaniem art. 25 o ust. 19-26 dotyczące stosowania nowej regulacji już w trakcie obliczania zaliczek na podatek dochodowy (opłacanych na zasadach ogólnych).

Stosownie do art. 18f ust. 1 ustawy o PDOP, podstawa opodatkowania ustalona zgodnie z art. 18 lub art. 24d ust. 3 oraz po uprzednim odliczeniu kwot określonych w art. 18d:

1. może być zmniejszona o zaliczaną do przychodów należnych wartość wierzytelności o zapłatę świadczenia pieniężnego, która nie została uregulowana lub zbyta, przy czym zmniejszenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie;
2. podlega zwiększeniu o zaliczaną do kosztów uzyskania przychodów wartość zobowiązania do zapłaty świadczenia pieniężnego, które nie zostało uregulowane, przy czym zwiększenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie.
   
   

Stosownie natomiast do art. 18f ust. 2 jeżeli podatnik poniósł stratę podatkową, z którą związana jest transakcja handlowa, kwota straty:

1. może być zwiększona o zaliczaną do przychodów należnych wartość wierzytelności o zapłatę świadczenia pieniężnego, która nie została uregulowana lub zbyta, przy czym zwiększenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie;
2. podlega zmniejszeniu o zaliczaną do kosztów uzyskania przychodów wartość zobowiązania do zapłaty świadczenia pieniężnego, które nie zostało uregulowane, przy czym zmniejszenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie.
   
   

Ustawodawca wprowadza więc ogólna zasadę, zgodnie z którą powstanie tzw. złych długów wynikających z braku uregulowania zobowiązań w ciągu 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty, powoduje konieczność podwyższenia podstawy opodatkowania lub pomniejszenia straty podatkowej, w zeznaniu za rok podatkowy, w którym nastąpił upływ tego terminu. Z drugiej strony wierzyciel ma prawo do zmniejszenia podstawy opodatkowania (zwiększenia straty podatkowej) o wartość takich wierzytelności (o ile nie zostały one uregulowane lub zbyte).

Co prawda, ustawa o PDOP wskazuje, że zwiększenie lub zmniejszenie podstawy opodatkowania (straty podatkowej) następuje w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie, niemniej w przypadku podatników wpłacających zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych (tzw. zaliczki rzeczywiste) ustawodawca przewidział obowiązek rozpoznawania skutków wystąpienia tzw. złych długów już w trakcie roku podatkowego.

Zgodnie bowiem z art. 25 ust. 19 pkt 2 ustawy o PDOP dochód stanowiący podstawę obliczenia zaliczki, o której mowa w ust. 1-1g podlega zwiększeniu o zaliczaną do kosztów uzyskania przychodów wartość zobowiązania do zapłaty świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o opóźnieniach, które nie zostało uregulowane, przy czym zwiększenia dochodu stanowiącego podstawę obliczenia zaliczki dokonuje się począwszy od okresu rozliczeniowego, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie, do okresu, w którym zobowiązanie zostanie uregulowane.

Jednocześnie, zwiększenia na podstawie ww. przepisu dokonuje się, jeżeli do dnia terminu płatności zaliczki, określonego w ust. 1a albo 1c, zobowiązanie nie zostało uregulowane (art. 25 ust. 22 ustawy o PDOP). Natomiast podatnik, który dokonał zwiększenia dochodu stanowiącego podstawę obliczenia zaliczki na podstawie art. 25 ust. 19 pkt 2 ustawy o PDOP, zmniejsza dochód stanowiący podstawę obliczenia zaliczki w okresie rozliczeniowym roku podatkowego, w którym zobowiązanie zostało uregulowane (art. 25 ust. 24 ustawy o PDOP).

Należy mieć również na uwadze, że w myśl art. 25 ust. 26 ustawy o PDOP w zakresie nieuregulowanym w ust. 19-25 przepis art. 18f stosuje się odpowiednio

Kluczowe natomiast dla rozstrzygnięcia wątpliwości Wnioskodawcy są regulacje zawarte w art. 18f ust. 6 i ust. 18 ustawy o PDOP. Zgodnie z pierwszym ze wskazanych przepisów zwiększenia podstawy opodatkowania dokonuje się, jeżeli do dnia złożenia zeznania podatkowego wierzytelność lub zobowiązanie nie zostało uregulowane (w przypadku wierzytelności również zbyte). Drugi natomiast wskazuje, że podatnicy dokonujący zwiększenia lub zmniejszenia, o których mowa w ust. 1-4 albo ust. 7 i 8, obowiązani są wykazać w zeznaniu podatkowym wierzytelności lub zobowiązania, z którymi związane są te zwiększenia lub zmniejszenia.

Tym samym, z uwagi na to, że będące przedmiotem wniosku Złe długi zostaną uregulowane przez Spółkę do dnia złożenia Deklaracji CIT-8 za dany rok, Spółka nie będzie zobowiązana do podwyższenia podstawy opodatkowania w tym zeznaniu i wypełnienia formularza CIT-WZ. Przepis art. 18f ust. 19 ustawy o PDOP zobowiązuje bowiem podatników do wykazywania w formularzu CIT-WZ tylko takich wierzytelności i zobowiązań, które skutkowały koniecznością zwiększenia lub zmniejszenia opodatkowania. W ocenie Wnioskodawcy, powyższej konkluzji nie zmienia fakt, że Złe długi miały wpływ na wysokość zaliczek należnych w trakcie roku podatkowego. Skoro bowiem Złe długi zostaną uregulowane przez Spółkę do dnia złożenia Deklaracji CIT-8 za dany rok, nie dojdzie do sytuacji, w której zobowiązania efektywnie wpływałyby na wysokość podstawy opodatkowania za ten okres podatkowy.

Na taką interpretację przepisów wskazuje również treść formularza CIT-WZ. W części B i C tego formularza uzupełnia się dane dotyczące dłużników i wierzytelności (Część B) oraz dane dotyczące wierzycieli i zobowiązań (Część C), w zakresie transakcji dla których upłynęły terminy wskazane w art. 18f ust. 1 i 2 ustawy o PDOP, ale które do dnia złożenia zeznania nie zostały uregulowane (w przypadku wierzytelności również zbyte). Ze względu więc na fakt, że Złe długi, będące przedmiotem wniosku o interpretację, będą uregulowane do momentu złożenia zeznania podatkowego, informacje o tych transakcjach nie będą podlegały wykazaniu w części B i C formularza CIT- WZ.

Informacje o Złych długach, które zwiększały wysokość dochodu dla potrzeb obliczenia zaliczek w trakcie roku nie będą podlegały również wykazaniu w części D i E przedmiotowego formularza. W pozycjach tych wskazywane są bowiem dane dotyczące dłużników i wierzytelności (Część D) oraz wierzycieli i zobowiązań (Część E), które wprawdzie zostały już uregulowane (w przypadku wierzytelności również zbyte), ale jednocześnie pomniejszyły lub zwiększyły podstawę opodatkowania albo stratę podatkową. Biorąc zaś pod uwagę, że w związku z treścią art. 18f ust. 5 i 6 ustawy o PDOP, Spółka nie jest zobowiązana do powiększenia lub pomniejszenia podstawy opodatkowania (straty podatkowej) z tytułu takich zobowiązań i wierzytelności, które zostały uregulowane (w przypadku wierzytelności również zbyte) przed złożeniem zeznania podatkowego, Wnioskodawca nie powinien uwzględniać analizowanych Złych długów w formularzu CIT-WZ.

W ocenie Wnioskodawcy taka konstrukcja formularza CIT-WZ wynika z tego, że część D i E stanowi niejako odwrócenie zdarzeń, które zostały ujęte pierwotnie w części B i C w przypadku gdy doszło do uregulowania zobowiązań lub wierzytelności wykazanych w tych pozycjach.

Zgodnie bowiem z art. 18f ust. 7 i 8 ustawy o PDOP, w przypadku gdy po roku podatkowym, za który dokonano zwiększenia lub zmniejszenia podstawy opodatkowania, wierzytelność lub zobowiązanie zostanie uregulowane (w przypadku wierzytelności również zbyte), podatnik zmniejsza podstawę opodatkowania lub zwiększa stratę w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym dokonano takiego uregulowania (lub zbycia).

W konsekwencji, taka budowa formularza CIT-WZ pozwala na uzyskanie zbiorczej informacji na temat łącznych powiększeń oraz pomniejszeń podstawy opodatkowania z tytułu:

1. wierzytelności i zobowiązań, dla których w bieżącym roku podatkowym upłynął termin zapłaty, o którym mowa w art. 18f ust. 1 i 2, i które nie zostały uregulowane (w przypadku wierzytelności również zbyte) do momentu złożenia zeznania podatkowego za bieżący rok podatkowy,
2. wierzytelności i zobowiązań, dla których termin zapłaty, o którym mowa w art. 18f ust. 1 i 2, upłynął w poprzednich latach podatkowych, a które zostały uregulowane (w przypadku wierzytelności również zbyte) w bieżącym roku podatkowym, przez co powstała konieczności korekty podstawy opodatkowania, która w poprzednich latach podatkowych podlegała zmniejszeniu lub zwiększeniu w związku z regulacjami art. 18f ustawy o PDOP w ramach bieżącego roku podatkowego.
   
   

Tym samym, organ podatkowy, dzięki informacjom wskazanym formularzu CIT-WZ, jest informowany z czego wynika finalna wysokość podstawy opodatkowania za dany rok podatkowy.

Biorąc powyższe pod uwagę należy więc stwierdzić, że ewentualne uwzględnianie informacji na temat transakcji, które zostały uregulowane przed złożeniem zeznania, a tym samym nie powodują zwiększenia lub zmniejszenia podstawy opodatkowania (straty podatkowej) mijałoby się z celem, jaki przyświeca formularzowi CIT-WZ. Wykazaniu w tym formularzu będą bowiem podlegały jedynie te nieuregulowane zobowiązania lub wierzytelności, które efektywnie wpłynęły na wysokość podstawy opodatkowania w danym okresie sprawozdawczym. Zwiększenie dochodu będącego podstawą obliczenia zaliczek na podatek w trackie roku podatkowego w związku z wystąpieniem Złych długów nie będzie miało natomiast wpływu na zwiększenie podstawy opodatkowania w ujęciu rocznym, jeśli do momentu złożenia Deklaracji CIT-8 zostaną one uregulowane. Skoro zatem w takim przypadku Spółka nie dokona zwiększenia lub zmniejszenia, o których mowa w art. 18f ust. 1-4 albo ust. 7 i 8, to nie będzie zobowiązana do wykazania ich w Deklaracji CIT- 8.

W konsekwencji, mając na względzie to, że:

1. zwiększenia podstawy opodatkowania dokonuje się, jeżeli do dnia złożenia Deklaracji CIT-8 nie zostało uregulowane,
2. a w Deklaracji CIT-8 wskazuje się jedynie te zobowiązania, z którymi związane jest zwiększenie podstawy opodatkowania,

to w sytuacji, gdy Spółka ureguluje Złe długi do momentu złożenia Deklaracji CIT-8 za dany rok, nie będzie zobowiązana do wykazywania tych zobowiązań w formularzu CIT-WZ.

Tym samym, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wykazania w formularzu CIT-WZ Złych długów, które spowodowały zwiększenie dochodu stanowiącego podstawę obliczenia miesięcznych zaliczek podatkowych, jeśli zostaną one uregulowane przez Spółkę do dnia złożenia Deklaracji CIT-8 za dany rok podatkowy.

Powyższy obowiązek wystąpiłby dopiero w sytuacji, gdyby do momentu złożenia Deklaracji CIT-8 przez Spółkę Złe długi nie zostałyby uregulowane.

Podsumowując, w przypadku gdy Wnioskodawca do dnia złożenia Deklaracji CIT-8 za dany rok ureguluje Złe długi, które były podstawą powiększenia przez Spółkę dochodu stanowiącego podstawę obliczenia miesięcznych zaliczek na podatek, to nie będzie zobowiązany do ich wykazania w formularzu CIT-WZ.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Od 1 stycznia 2020 r. art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie niektórych ustaw w celu ograniczenia zatorów płatniczych (Dz.U. z 2019 r., poz. 1649) do ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 z późn. zm., dalej: „ustawy o CIT”) wprowadzono przepisy szczególne mające na celu rozpoznawanie skutków w podatku dochodowym tzw. „złych długów”, tj. art. 18f.

Stosownie do regulacji art. 18f ust. 1 ustawy o CIT, podstawa opodatkowania ustalona zgodnie z art. 18 lub art. 24d ust. 3 oraz po uprzednim odliczeniu kwot określonych w art. 18d:

1. może być zmniejszona o zaliczaną do przychodów należnych wartość wierzytelności o zapłatę świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, która nie została uregulowana lub zbyta, przy czym zmniejszenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie;
2. podlega zwiększeniu o zaliczaną do kosztów uzyskania przychodów wartość zobowiązania do zapłaty świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, które nie zostało uregulowane, przy czym zwiększenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie.
   
   

Stosownie natomiast do art. 18f ust. 2 ustawy o CIT, jeżeli podatnik poniósł stratę, o której mowa w art. 7 ust. 2, z którą związana jest transakcja handlowa w rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, kwota straty:

1. może być zwiększona o zaliczaną do przychodów należnych wartość wierzytelności o zapłatę świadczenia pieniężnego, w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, która nie została uregulowana lub zbyta, przy czym zwiększenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie;
2. podlega zmniejszeniu o zaliczaną do kosztów uzyskania przychodów wartość zobowiązania do zapłaty świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, które nie zostało uregulowane, przy czym zmniejszenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie.

Zgodnie z art. 18f ust. 5 ustawy o CIT, zmniejszenia na podstawie ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 2 dokonuje się, jeżeli do dnia złożenia zeznania podatkowego wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta.

Zwiększenia na podstawie ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 1 dokonuje się, jeżeli do dnia złożenia zeznania podatkowego zobowiązanie nie zostało uregulowane (art. 18f ust. 6 ustawy o CIT). Zgodnie z art. 18f ust. 7 i 8 ustawy o CIT, w przypadku gdy po roku podatkowym, za który dokonano zwiększenia lub zmniejszenia podstawy opodatkowania, wierzytelność lub zobowiązanie zostanie uregulowane (w przypadku wierzytelności również zbyte), podatnik zmniejsza podstawę opodatkowania lub zwiększa stratę w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym dokonano takiego uregulowania (lub zbycia).

Należy również zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 18f ust. 9 ustawa o CIT, ust. 1 i 2 stosuje się wyłącznie do wierzytelności lub zobowiązań, odpowiednio o zapłatę lub do zapłaty, świadczeń pieniężnych, wynikających z transakcji handlowych, jeżeli z tytułu tych transakcji przynajmniej u jednej ze stron określa się przychody lub koszty uzyskania przychodów, bez względu na termin ich ujęcia w tych przychodach lub kosztach uzyskania przychodów.

W myśl natomiast art. 18f ust. 10 ustawy o CIT stanowi, że przepisy ust. 1 i 2 stosuje się w przypadku, gdy spełnione są łącznie następujące warunki:

1. dłużnik na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego dzień złożenia zeznania podatkowego nie jest w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego, postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
2. od daty wystawienia faktury (rachunku) lub zawarcia umowy dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym została wystawiona faktura (rachunek) lub została zawarta umowa, a w przypadku gdy rok kalendarzowy, w którym wystawiono fakturę (rachunek), jest inny niż rok kalendarzowy, w którym zawarto umowę - gdy nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku kalendarzowego późniejszej z tych czynności;
3. transakcja handlowa zawarta jest w ramach działalności wierzyciela oraz działalności dłużnika, których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Stosownie do postanowień art. 18f ust. 11 ustawy o CIT, okres 90 dni, o którym mowa w ust. 1 i 2, liczy się począwszy od pierwszego dnia następującego po określonym na fakturze (rachunku) lub w umowie upływie terminu do uregulowania zobowiązania.

Zgodnie z art. 18f ust. 17 ustawy o CIT, przepisy ust. 1-16 stosuje się odpowiednio w przypadku uregulowania lub zbycia części wierzytelności.

Podatnicy dokonujący zwiększenia lub zmniejszenia, o których mowa w ust. 1-4 albo ust. 7 i 8, obowiązani są wykazać w zeznaniu podatkowym wierzytelności lub zobowiązania, z którymi związane są te zwiększenia lub zmniejszenia (art. 18f ust. 19 ustawy o CIT).

Regulacje w zakresie zwiększeń i zmniejszeń dochodu stanowiącego podstawę obliczenia zaliczki na podatek w trakcie roku podatkowego w związku z nieterminowym regulowaniem płatności wynikających z transakcji handlowych zawarto w art. 25 ust. 19-26 ustawy o CIT.

Podatnicy dokonujący zwiększenia lub zmniejszenia, o których mowa w ust. 1-4 albo ust. 7 i 8, obowiązani są wykazać w zeznaniu podatkowym wierzytelności lub zobowiązania, z którymi związane są te zwiększenia lub zmniejszenia (art. 18f ust. 19 ustawy o CIT).

Zgodnie z art. 25 ust. 19 ustawy o CIT, dochód stanowiący podstawę obliczenia zaliczki, o której mowa w ust. 1-1g:

1. może być zmniejszony o zaliczaną do przychodów należnych wartość wierzytelności o zapłatę świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, która nie została uregulowana lub zbyta, przy czym zmniejszenia dokonuje się począwszy od okresu rozliczeniowego, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie, do okresu, w którym wierzytelność została uregulowana lub zbyta;
2. podlega zwiększeniu o zaliczaną do kosztów uzyskania przychodów wartość zobowiązania do zapłaty świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, które nie zostało uregulowane, przy czym zwiększenia dochodu stanowiącego podstawę obliczenia zaliczki dokonuje się począwszy od okresu rozliczeniowego, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie, do okresu, w którym zobowiązanie zostanie uregulowane.
   
   

Jeżeli wartość zmniejszenia dochodu stanowiącego podstawę obliczenia zaliczki, przysługującego na podstawie ust. 19 pkt 1, jest wyższa od tego dochodu, zmniejszenia dochodu o nieodliczoną wartość dokonuje się w kolejnych okresach rozliczeniowych roku podatkowego, za który powstało prawo do zmniejszenia. Zmniejszenia dochodu w kolejnych okresach dokonuje się, jeżeli wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta (art. 25 ust. 20 ustawy o CIT).

W myśl natomiast art. 25 ust. 21 i 22 ustawy o CIT, zmniejszenia na podstawie ust. 19 pkt 1 (zwiększenia na podstawie ust. 19 pkt 2) dokonuje się, jeżeli do dnia terminu płatności zaliczki, określonego w ust. 1a albo 1c, wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta (zobowiązanie nie zostało uregulowane).

Podatnik, który dokonał zmniejszenia dochodu stanowiącego podstawę obliczenia zaliczki na podstawie ust. 19 pkt 1, obowiązany jest do zwiększenia dochodu stanowiącego podstawę obliczenia zaliczki w okresie rozliczeniowym roku podatkowego, w którym wierzytelność została uregulowana lub zbyta (art. 25 ust. 23 ustawy o CIT).

Podatnik, który dokonał zwiększenia dochodu stanowiącego podstawę obliczenia zaliczki na podstawie ust. 19 pkt 2, zmniejsza dochód stanowiący podstawę obliczenia zaliczki w okresie rozliczeniowym roku podatkowego, w którym zobowiązanie zostało uregulowane (art. 25 ust. 24 ustawy o CIT).

W myśl art. 25 ust. 26 ustawy o CIT, w zakresie nieuregulowanym w ust. 19-25 przepis art. 18f stosuje się odpowiednio.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Spółka posiada wierzytelności i zobowiązania handlowe związane z wykonywaną działalnością gospodarczą. Co do zasady, należności te są regulowane przez Spółkę lub jej kontrahentów w terminach wymagalności. Niemniej, w trakcie roku podatkowego wystąpiły lub mogą wystąpić sytuacje, w których część wierzytelności i zobowiązań jest regulowana po umownych lub ustawowych terminach zapłaty. W szczególności, mogły mieć miejsce zdarzenia, w których zaliczane do kosztów uzyskania przychodów zobowiązania do zapłaty świadczenia pieniężnego nie zostały uregulowane przez Spółkę przed upływem 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie tzw. „Złe długi”. Tym samym, Złe długi stanowią zobowiązania objęte mechanizmem obowiązkowego zwiększenia podstawy opodatkowania na gruncie art. 18f ustawy o PDOP. Jednocześnie, z uwagi na to, że Spółka odprowadza zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych, jest ona zobowiązana na podstawie art. 25 ust. 19 ustawy o PDOP do powiększenia dochodu stanowiącego podstawę obliczania miesięcznych zaliczek podatkowych w trakcie roku podatkowego. Niemniej, Spółka zamierza uregulować Złe długi za dany rok najpóźniej do dnia złożenia zeznania podatkowego CIT-8.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy Wnioskodawca zobowiązany będzie do wykazania zobowiązań w formularzu CIT-WZ jeżeli do dnia złożenia Deklaracji CIT-8 za dany rok ureguluje Złe długi, które były podstawą powiększenia przez Spółkę dochodu stanowiącego podstawę obliczenia miesięcznych zaliczek na podatek.

Rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 9 kwietnia 2020 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie określenia wzorów deklaracji, zeznania, oświadczenia oraz informacji podatkowych obowiązujących w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r., poz. 677), wprowadzono m.in. zaktualizowany formularz deklaracji CIT-8 oraz nowy załącznik CIT-WZ. Z opisu do części C formularza wynika jednoznacznie, że należy w niej ująć dane dotyczące wierzyciela i zobowiązania, jeżeli do dnia złożenia zeznania podatkowego zobowiązanie nie zostało uregulowane.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że skoro z wniosku wynika, iż Wnioskodawca przed dniem złożenia zeznania za rok podatkowy ureguluje Złe długi, to w takiej sytuacji, jak wynika z literalnego brzmienia art. 18f ust. 6 ustawy o pdop, nie dotyczy go obowiązek zwiększenia podstawy opodatkowania, o którym mowa w art. 18f ust. 1 pkt 2. W związku z tym nie ma również obowiązku wykazywania zobowiązań, które stanowiły podstawę zwiększenia dochodu w trakcie roku przy ustalaniu wysokości zaliczek. Z przepisu art. 18f ust. 19 wynika, że tylko podatnik zobowiązany do zwiększenia podstawy opodatkowania w zeznaniu za rok podatkowy jest zobligowany do wykazania zobowiązań, z którymi te zwiększenia są związane.

W konsekwencji powyższego stanowisko Wnioskodawcy, że w przypadku gdy Wnioskodawca do dnia złożenia Deklaracji CIT-8 za dany rok ureguluje Złe długi, które były podstawą powiększenia przez Spółkę dochodu stanowiącego podstawę obliczenia miesięcznych zaliczek na podatek, to nie będzie zobowiązany do ich wykazania w formularzu CIT-WZ uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.