Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.443.2020.2.HW
z 11 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2020 r. (data wpływu 1 października 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 grudnia 2020 r. (data wpływu 8 grudnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 października 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 3 grudnia 2020 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz dodatkową opłatę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W roku 1978 Wnioskodawca nabył w spadku, testamentem od dziadków gospodarstwo rolne o powierzchni 8,61 ha.

Zainteresowany użytkuje to gospodarstwo do chwili obecnej będąc rolnikiem korzystającym ze zwolnienia z VAT.

Grunty klasy V i VI nie dawały dochodu i były bardzo uciążliwe w uprawie, a ostatnie susze całkowicie pozbawiły Wnioskodawcę plonów.

W roku 2019 na działce nr 1 o najniższej klasyfikacji gruntów, tj. V i VI klasa oraz nieużytkach Zainteresowany dokonał podziału na cztery działki o powierzchni po 10 arów i dwie o powierzchni 15,17 ara i 15,77 ara oraz drogę dojazdową do tych działek.

Nie prowadząc żadnej działalności gospodarczej Wnioskodawca sprzedał przedmiotowe działki w roku 2020 znajomym.

Działki nie posiadały żadnego uzbrojenia. X nie posiada planu zagospodarowania przestrzennego. Zainteresowany wystąpił o warunki zabudowy w roku 2019.

Wnioskodawca podziału dokonał w celu uzyskania najlepszych efektów ekonomicznych. Pieniądze ze sprzedaży zostaną przeznaczone między innymi na remont budynków w Jego gospodarstwie rolnym. Ze względu na bardzo niskie dochody z gospodarstwa Zainteresowany zmuszony został do zbycia gruntów, które nie przynosiły dochodów.

Ponadto w piśmie z dnia 3 grudnia 2020 r. – stanowiącym uzupełnienie wniosku – Zainteresowany wskazał, co następuje.

1. Wnioskodawca jest rolnikiem ryczałtowym, korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy o podarku od towarów i usług.
2. W wyniku podziału gruntu rolnego działki, w obrębie X nr 1, dnia 5 lutego 2019 r. powstały trzy działki :
   • działka nr 1/1 o pow. 0,1577 ha z przeznaczeniem do sprzedaży,
   • działka nr 1/2 o pow. 0,1517 ha z przeznaczeniem do sprzedaży,
   • działka nr 1/3 o pow. 2,696 ha uprawa zboża.
   Dnia 15 kwietnia 2019 r. działka nr 1/3 została podzielona na:
   • działkę nr 1/4 jako droga wewnętrzna o pow. 0,2583 ha,
   • działka nr 1/5 o pow. 2,4323 ha jako grunt pod uprawy zboża.
   Dnia 8 czerwca 2020 r. działka nr 1/5 została podzielona na:
   • działkę nr 1/6 o pow. 0,1000 ha do sprzedaży,
   • działkę nr 1/7 o pow. 0,1000 ha do sprzedaży,
   • działkę nr 1/8 o pow.0,1000 ha, do sprzedaży,
   • działkę nr 1/9 o pow. 0,1000 ha do sprzedaży,
   • działkę nr 1/10 o pow. 2,0323 ha jako grunt pod uprawy.
   Zostało sprzedane sześć działek:
   1. nr 1/1
   2. nr 1/2
   3. nr 1/6
   4. nr 1/7
   5. nr 1/8
   6. nr 1/9
   Z każdą sprzedaną działką został sprzedany również udział procentowy w działce nr 1/4 – drodze wewnętrznej.

3. Grunty powyższe, czyli wszystkie wyżej wymienione działki były wykorzystywane do działalności rolniczej. Było na nich uprawiane zboże.
4. Z wyżej wymienionych działek zebrane zboże było sprzedawane lub przeznaczone jako pasza dla drobiu hodowanego w gospodarstwie rolnym na własny użytek.
5. Od momentu nabycia do chwili sprzedaży na powierzchni wszystkich sprzedanych działek było uprawiane zboże.
6. Wszystkie działki będące przedmiotem zapytania przed ich sprzedażą nie były udostępniane osobom trzecim, nie były przedmiotem najmu ani dzierżawy.
7. Przed sprzedażą wszystkie działki powstałe z podziału gruntu były wykorzystywane do upraw zboża. Nie były wykorzystywane do innych celów.
8. Na terenie położenia wszystkich działek będących przedmiotem sprzedaży nie został uchwalony plan zagospodarowania przestrzennego.
9. Do momentu sprzedaży Wnioskodawca wystąpił o wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla każdej działki odrębnie.
10. Zainteresowany nie dokonywał żadnych czynności w przygotowywaniu działek do sprzedaży oprócz podziału gruntu i złożenia wniosków o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Nabywcami byli mieszkańcy bliskich okolic Wschowy, Wnioskodawca nie zamieszczał żadnych ogłoszeń w środkach masowego przekazu, nie prowadził żadnych działań marketingowych, informacja dotarła do potencjalnych nabywców „pocztą pantoflową”.
    
    

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedając działki osobom fizycznym jako rolnik, właściciel gruntów nieprowadzący działalności gospodarczej Wnioskodawca powinien zapłacić podatek od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedając działki jako swój majątek osobisty Zainteresowanego nie powinien on podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ustawy.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Należy w tym miejscu wyjaśnić, że prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielnie kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się – jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji – przepisy odnoszące się do własności.

Zgodnie z art. 196 ww. ustawy, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej.

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku od towarów i usług jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Należy mieć też na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek jest sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10). TSUE w sprawach C-180/10 i C-181/10 orzekł, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady.

Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Zatem w kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest to, czy zbywca w celu dokonania ich sprzedaży, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Natomiast, okoliczność podjęcia m.in. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Podkreślić należy, że wskazane orzeczenie TSUE wyznacza aktualnie kierunki interpretacyjne i stanowi podstawę orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, np. NSA z dnia 18 października 2011 r. (sygn. akt I FSK 1536/10), z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt I FSK 1658/11), z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt I FSK 1656/11) oraz WSA z dnia 1 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 670/11), z dnia 14 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 730/11), które zapadły na tle wyroku Trybunału.

Z powyższych wyroków wynika, że podejmowanie zorganizowanych działań, takich jak podział gruntu na mniejsze działki, uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy, wykonywanie czynności marketingowych, świadczy o tym, że czynności te przybierają formę zawodową (profesjonalną).

Niemniej jednak o tym, że działania prowadzone przez sprzedawcę gruntu przybierają profesjonalną formę decydować może również sposób wykorzystywania gruntu, stąd – jak zaznaczono powyżej – niezbędna jest każdorazowa ocena okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z opisu sprawy wynika, że w roku 1978 Wnioskodawca nabył w spadku, testamentem od dziadków gospodarstwo rolne o powierzchni 8,61 ha. Zainteresowany użytkuje to gospodarstwo do chwili obecnej będąc rolnikiem korzystającym ze zwolnienia z VAT.

W roku 2019 na działce nr 1 o najniższej klasyfikacji gruntów, tj. V i VI klasa oraz nieużytkach Zainteresowany dokonał podziału na cztery działki o powierzchni po 10 arów i dwie o powierzchni 15,17 ara i 15,77 ara oraz drogę dojazdową do tych działek.

Nie prowadząc żadnej działalności gospodarczej Wnioskodawca sprzedał przedmiotowe działki w roku 2020 znajomym. Działki nie posiadały żadnego uzbrojenia. Zainteresowany wystąpił o warunki zabudowy w roku 2019.Wnioskodawca podziału dokonał w celu uzyskania najlepszych efektów ekonomicznych. Pieniądze ze sprzedaży zostaną przeznaczone między innymi na remont budynków w Jego gospodarstwie rolnym. Ze względu na bardzo niskie dochody z gospodarstwa Zainteresowany zmuszony został do zbycia gruntów które nie przynosiły dochodów.

Wnioskodawca jest rolnikiem ryczałtowym, korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy.

W wyniku podziału gruntu rolnego działki nr 1, dnia 5 lutego 2019 r. powstały trzy działki: działka nr 1/1 o pow. 0,1577 ha z przeznaczeniem do sprzedaży, działka nr 1/2 o pow. 0,1517 ha z przeznaczeniem do sprzedaży, działka nr 1/3 o pow. 2,696 ha uprawa zboża.

Dnia 15 kwietnia 2019 r. działka nr 1/3 została podzielona na: działkę nr 1/4 jako droga wewnętrzna o pow. 0,2583 ha, działka nr 1/5 o pow. 2,4323 ha jako grunt pod uprawy zboża.

Dnia 8 czerwca 2020 r. działka nr 1/5 została podzielona na: działkę nr 1/6 o pow. 0,1000 ha do sprzedaży, działkę nr 1/7 o pow. 0,1000 ha do sprzedaży, działkę nr 1/8 o pow.0,1000 ha, do sprzedaży, działkę nr 1/9 o pow. 0,1000 ha do sprzedaży, działkę nr 1/10 o pow. 2,0323 ha jako grunt pod uprawy.

Zostało sprzedane sześć działek: nr 1/1, nr 1/2, nr 1/6, nr 1/7, nr 1/8, nr 1/9. Z każdą sprzedaną działką został sprzedany również udział procentowy w działce nr 1/4 – drodze wewnętrznej.

Grunty powyższe, czyli wszystkie wyżej wymienione działki były wykorzystywane do działalności rolniczej. Było na nich uprawiane zboże. Z wyżej wymienionych działek zebrane zboże było sprzedawane lub przeznaczone jako pasza dla drobiu hodowanego w gospodarstwie rolnym na własny użytek.

Od momentu nabycia do chwili sprzedaży na powierzchni wszystkich sprzedanych działkach było uprawiane zboże.

Wszystkie działki będące przedmiotem zapytania przed ich sprzedażą nie były udostępniane osobom trzecim, nie były przedmiotem najmu ani dzierżawy.

Przed sprzedażą wszystkie działki powstałe z podziału gruntu były wykorzystywane do upraw zboża. Nie były wykorzystywane do innych celów.

Na terenie położenia wszystkich działek będących przedmiotem sprzedaży nie został uchwalony plan zagospodarowania przestrzennego.

Do momentu sprzedaży Wnioskodawca wystąpił o wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla każdej działki odrębnie.

Zainteresowany nie dokonywał żadnych czynności w przygotowywaniu działek do sprzedaży oprócz podziału gruntu i złożenia wniosków o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Nabywcami byli mieszkańcy bliskich okolic Wschowy, Wnioskodawca nie zamieszczał żadnych ogłoszeń w środkach masowego przekazu, nie prowadził żadnych działań marketingowych.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy sprzedając działki osobom fizycznym jako rolnik, właściciel gruntów nie prowadzący działalności gospodarczej Wnioskodawca powinien zapłacić podatek od towarów i usług (wniosek dotyczy zaistniałego stanu faktycznego).

Zatem w celu rozwiania powyższych wątpliwości w pierwszej kolejności należy ustalić, czy Wnioskodawca z tytułu sprzedaży działek nr 1/1, nr 1/2, nr 1/6, nr 1/7, nr 1/8, nr 1/9 oraz udziałów w działce nr 1/4 (drodze wewnętrznej) opisanych we wniosku działał jako podatnik podatku VAT.

W tym miejscu należy powtórzyć, że jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, dostawa towarów (np. nieruchomości) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT – co do zasady – mają dla określenia jego praw i obowiązków, zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

W analizowanej sprawie, należy stwierdzić, że z zawartego we wniosku opisu sprawy nie wynika taka aktywność Wnioskodawcy, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawca nie podjął ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami. Wnioskodawca przedmiotowe działki otrzymał w spadku. Ponadto, jedynymi czynnościami, jakie Wnioskodawca podjął w związku z planowaną sprzedażą, było wystąpienie o warunki zabudowy dla przedmiotowych działek, podział nieruchomości na mniejsze działki (w tym drogę wewnętrzną). Ponadto, Wnioskodawca nie podejmował innych czynności w celu ich przygotowania do sprzedaży. Co istotne, nieruchomości będące przedmiotem zbycia nie były udostępniane osobom trzecim, nie były przedmiotem najmu i dzierżawy. Należy również wskazać, że Zainteresowany prowadzi działalność rolniczą, jednakże korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy, jako rolnik ryczałtowy.

Biorąc pod uwagę powyższe informacje, brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawcę w odniesieniu do sprzedaży ww. działek za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, nie wystarcza stwierdzić jedynie dostawę towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług.

W rozpatrywanej sprawie należy uznać, że Wnioskodawca, dokonując sprzedaży działek nr 1/1, nr 1/2, nr 1/6, nr 1/7, nr 1/8, nr 1/9 oraz udziałów w działce nr 1/4 (drodze wewnętrznej), nie działał w charakterze podatnika, a czynność ta nie nosiła znamion działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Powyższe wynika z faktu, że sprzedaż przez Wnioskodawcę ww. działek i udziałów w działce nr 1/4, stanowiła zwykłe wykonywanie prawa własności. Tym samym, zbywając ww. działki, stanowiące majątek prywatny, Wnioskodawca korzystał z przysługującego Jemu prawa do rozporządzania własnym majątkiem. Skutkiem powyższego – stosownie do zapisów orzecznictwa – transakcja zbycia ww. działek i udziałów w działce nr 1/4 nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, w odpowiedzi na zadane pytanie, należy wskazać, że w okolicznościach przedstawionego stanu sprawy Wnioskodawca sprzedając działki nr 1/1, nr 1/2, nr 1/6, nr 1/7, nr 1/8, nr 1/9 oraz udziały w działce nr 1/4 osobom fizycznym jako rolnik ryczałtowy, właściciel gruntów nieprowadzący działalności gospodarczej, nie jest zobowiązany do zapłaty podatku od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy zostało uznane za prawidłowe.

Nadmienia się, że w niniejszej interpretacji udzielono odpowiedzi w zakresie zadanego pytania w przedstawionym zaistniałym stanie faktycznym. Przyszła sprzedaż działek wskazanych w opisie sprawy nie była przedmiotem merytorycznej analizy.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.