Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.577.2020.2.JG
z 14 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 października 2020 r. (data wpływu 8 października 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 listopada 2020 r. (data wpływu 1 grudnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uwzględnienia 100% wydatków na eksploatację i utrzymanie samochodu osobowego w kosztach prowadzonej działalności nierejestrowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 października 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uwzględnienia 100% wydatków na eksploatację i utrzymanie samochodu osobowego w kosztach prowadzonej działalności nierejestrowej.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 20 listopada 2020 r. nr 0115-KDIT3.4011.577.2020.1.JG poproszono Wnioskodawcę o uzupełnienie wniosku.

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 27 listopada 2020 r. (data wpływu 1 grudnia 2020 r.).

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jako osoba fizyczna rozpoczął z dniem 1 października 2020 r. prowadzenie działalności nierejestrowej zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. 2018 r. poz. 650, z późn. zm.).

Przedmiotem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności nierejestrowej jest udzielanie lekcji jazdy konnej osobom indywidualnym na ich zlecenie bądź na zlecenie Stajni - Klubu jeździeckiego, do którego należą. Wnioskodawca spełnia wszystkie warunki określone w ustawie prawo przedsiębiorców, które uprawniają go do prowadzenia takiej działalności (tj. nie prowadził działalności gospodarczej w ostatnich 60 miesiącach, udzielanie lekcji jazdy konnej nie wymaga posiadania szczególnych licencji, pozwoleń, Wnioskodawca ma też świadomość, iż przychód z tego przedsięwzięcia nie może przekroczyć kwoty 50% minimalnego wynagrodzenia, o którym mowa w ustawie z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz.U. z 2018 r., poz. 2177).

Przedmiotem działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę jest wyłącznie świadczenie usług lekcji jazdy konnej. W zależności od poziomu zaawansowania jeźdźców, są to treningi rekreacyjne, bądź o charakterze sportowym. Do osób zainteresowanych takimi treningami, klubu jeździeckiego, Wnioskodawca dojeżdża samochodem osobowym będącym własnością jego małżonki - między małżonkami istnieje wspólność majątkowa.

Z dniem 1 października 2020 r. Wnioskodawca zaprowadził ewidencję przychodu, w której w porządku chronologicznym, niezwłocznie po uzyskaniu przychodu ewidencjonuje wpływy.

Wnioskodawca zamierza też ewidencjonować koszty związane z prowadzoną działalnością nierejestrową. Głównym kosztem w działalności Wnioskodawcy są wydatki związane z utrzymaniem samochodu np.: paliwo, części, ubezpieczenie, naprawy. Samochód, który użytkuje Wnioskodawca służy wyłącznie do prowadzonej działalności nierejestrowej, do celów prywatnych posiada On inny samochód.

Przychód oraz koszty działalności Wnioskodawca rozliczy w zeznaniu rocznym PIT-36 w pozycji "działalność nierejestrowa określona w art. 20 ust.1 pkt ba ustawy".

Ponadto w uzupełnieniu Wnioskodawca podał poniżej wskazane informacje:

• Wnioskodawca, spełnia wszystkie warunki do prowadzenia działalności nierejestrowej zawarte w ustawie z dnia 6 marca 2018 r. prawo przedsiębiorców (Dz.U z 2019 r., poz. 1292, z późn.zm.) oraz w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426. z późn. zm.).
  
  
  
  1. przychód należny z działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę nie będzie przekraczać w żadnym miesiącu 50% kwoty minimalnego wynagrodzenia, o którym mowa w ustawie z dnia 10 października 2002r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz.U. z 2018r. poz.2177);
     
  2. w okresie ostatnich 60 miesięcy Wnioskodawca nie wykonywał działalności gospodarczej;
     
  3. działalność jaką będzie prowadzić Wnioskodawca nie wymaga żadnych koncesji, licencji czy pozwolenia;
     
  4. działalność Wnioskodawca będzie prowadzić samodzielnie jako osoba fizyczna.
     
     
     
• Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji kosztów eksploatacyjnych czy kosztów utrzymania, choć w potocznym języku i interpretacjach podatkowych często spotykamy to nazewnictwo. Ustawa, o której mowa powyżej posługuje się w art. 23 ust. 1 pkt 46, 46a, 47 pojęciem kosztów używania samochodu oraz osobno w tych punktach wskazuje na składki na ubezpieczenie samochodu osobowego.
  
• Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kosztów używania samochodu oraz składek na ubezpieczenie samochodu osobowego. Przez pojęcie kosztów używania samochodu Wnioskodawca rozumie wydatki na zakup:
  
  
  
  1. paliwa,
     
  2. smarów,
     
  3. oleju silnikowego,
     
  4. płynu hamulcowego,
     
  5. płynu do spryskiwaczy,
     
  6. części zamiennych,
     
  7. usługi naprawy samochodu,
     
  8. usługi przeglądu samochodu,
     
  9. usługi myjni samochodowej,
     
  10. dodatkowego wyposażenia (nawigacja, automapa).
      
      
      
• Wydatki na używanie samochodu oraz składki na ubezpieczenie samochodu osobowego są kosztami poniesionymi w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
• Samochód osobowy, o którym mowa we wniosku jest samochodem osobowym zgodnie z art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
• Pomiędzy Wnioskodawcą a jego małżonką istnieje wspólność majątkowa małżeńska. Samochód osobowy, o którym mowa we wniosku, został nabyty w trakcie trwania małżeństwa, Wnioskodawca jest jego współwłaścicielem.
  
• Kwota składek na ubezpieczenie samochodu osobowego nie przekracza ich części ustalonej w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł. pozostaje do wartości samochodu przyjętego dla celów ubezpieczenia. Cena rynkowa samochodu wynosi około 8 000 zł.
  
• Wnioskodawca do osób, którym udziela treningów dojeżdża przedmiotowym samochodem osobowym z miejsca swojego zamieszkania.
  
• Wnioskodawca wskazując, iż dojeżdża do klubu jeździeckiego miał na uwadze, klub jako miejsce, które zrzesza osoby fizyczne jeżdżące konno, a nie klub jako działalność gospodarczą. Doprecyzowując informuje, że nie świadczy usług treningu dla Klubu jeździeckiego - jako przedsiębiorcy, a dla indywidualnych osób fizycznych, które w danym momencie znajdują się w miejscu, które posiada odpowiednią infrastrukturę umożliwiającą przeprowadzenie treningu jazdy konnej.
  
  Wnioskodawca przedmiotowym samochodem dojeżdża więc do miejsca jakim jest klub jeździecki, w którym przeprowadza treningi dla osób prywatnych, treningi są prowadzone grupowo bądź indywidualne, zapłaty za taki trening dokonuje osoba, której go udzielił. Wnioskodawca dojeżdża również do innych osób indywidualnych w miejsca przez nie wskazane, np.: stajnia przydomowa.
  
• Wnioskodawca przez określenie „osoby zainteresowane takimi treningami” rozumie osoby, które podjęły z nim współpracę i którym udziela treningu, celem dojazdu jest wówczas osiągnięcie przychodu w postaci zapłaty za trening, bądź osoby które chcą podjąć z Wnioskodawcą współpracę, wówczas musi On dojechać do takiej osoby na spotkanie w celu określenia zasad tej współpracy, celem dojazdu jest również osiągnięcie przychodu w przyszłości.
  
• Wnioskodawca nie ma z żadnym podmiotem podpisanej umowy o pracę bądź umowy cywilnoprawnej.
  

W związku z powyższym opisem w uzupełnieniu wniosku sformułowano następujące pytanie?

Czy poniesione wydatki na używanie samochodu osobowego w postaci paliwa, smarów, oleju silnikowego, płynu hamulcowego, płynu do spryskiwaczy, części zamiennych, usługi naprawy samochodu, usługi przeglądu samochodu, usługi myjni samochodowej, dodatkowego wyposażenia oraz składki na ubezpieczenie tego samochodu, wykorzystywanego wyłącznie w prowadzonej działalności nierejestrowej Wnioskodawcy, może on w całości zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu uzyskanego z tej działalności?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, poniesione wydatki na używanie samochodu osobowego, tj.: paliwa, smarowego oleju silnikowego, płynu hamulcowego, płynu do spryskiwaczy, części zamiennych, usługi naprawy samochodu, usługi przeglądu samochodu, usługi myjni samochodowej, dodatkowego wyposażenia oraz składki na ubezpieczenie tego samochodu, wykorzystywanego wyłącznie w prowadzonej działalności nierejestrowej, może On w całości zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu uzyskanego z tej działalności.

Prowadząc działalność nierejestrową zgodnie z ustawą z dnia 6 marca 2018 r. prawo przedsiębiorców Wnioskodawca prowadzi ewidencję osiągniętych przychodów podlegających opodatkowaniu. Ma również prawo przy rocznym obliczeniu podatku dochodowego, do uwzględnienia kosztów uzyskania przychodów z tej działalności. Największą pozycją kosztów w działalności Wnioskodawcy są koszty używania samochodu i składki na jego ubezpieczenie.

Jak wskazano w uzupełnieniu do wniosku ORD-IN, samochód osobowy stanowiący współwłasność Wnioskodawcy jest użytkowany wyłącznie do prowadzenia działalności nierejestrowej, nie używa go do celów prywatnych. Koszty używania samochodu i składki na ubezpieczenie tego samochodu są konieczne do poniesienia aby Wnioskodawca mógł świadczyć usługi treningu, a tym samym uzyskać przychód podlegający opodatkowaniu. Zostaje więc spełniona przesłanka zawarta w art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Uregulowania dotyczące wyłączenia z kosztów podatkowych wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego oraz składek na ubezpieczenie samochodu osobowego zawarte w art. 23 ust. 1 pkt 46, 46a i 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajdują zastosowania w opisanej sytuacji, odnoszą się bowiem do prowadzonej działalności gospodarczej. Działalność nierejestrowa natomiast takową nie jest.

W związku z udzielonym wyjaśnieniem zgodnie ze stanem faktycznym i obowiązującymi przepisami prawa Wnioskodawca uważa przedstawione stanowisko za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r., poz. 1292, z późn. zm.), nie stanowi działalności gospodarczej działalność wykonywana przez osobę fizyczną, której przychód należny z tej działalności nie przekracza w żadnym miesiącu 50% kwoty minimalnego wynagrodzenia, o którym mowa w ustawie z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. z 2018 r. poz. 2177) i która w okresie ostatnich 60 miesięcy nie wykonywała działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 20 ust. 1ba ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm), za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się również przychody osiągane z działalności, o której mowa w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (Dz. U. poz. 646, 1479, 1629, 1633 i 2212).

Stosownie do art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

• prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Jak wynika z przytoczonych przepisów podatkowych, przychody osiągane z działalności, o której mowa w art. 5 ust. 1 ustawy Prawo przedsiębiorców, stosownie do art. 20 ust. 1ba ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są kwalifikowane do przychodów z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy.

Natomiast w myśl art. 20 ust. 1bb o podatku dochodowym od osób fizycznych, dopiero w razie przekroczenia limitu przychodu należnego określonego w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców uznaje się, że podatnik, poczynając od dnia złożenia wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, a jeżeli wniosek nie został złożony w terminie określonym w art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców - poczynając od dnia następującego po dniu, w którym nastąpił bezskuteczny upływ tego terminu, uzyskuje przychody, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3. Z uwagi na posłużenie się w art. 20 ust. 1bb ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pojęciem przychodu należnego do ustalenia momentu przekroczenia 50% kwoty minimalnego wynagrodzenia nie sposób przyjąć odmienne postanowienia, co do zasad jego ustalania do celów podatku dochodowego, jak wskazane w art. 14 ust. 1 ww. ustawy.

Z opisanych we wniosku okolicznościach stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca spełnia wszystkie warunki do prowadzenia działalności nierejestrowej zawarte w ustawie z dnia 6 marca 2018 r. prawo przedsiębiorców (Dz.U z 2019 r., poz. 1292, z późn.zm.) oraz w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426. z późn. zm.).

Wnioskodawca do prowadzenia tej działalności w formie udzielania lekcji jazdy konnej, ma zamiar wykorzystywać samochód osobowy stanowiący współwłasność małżeńską.

W związku z używaniem przedmiotowego pojazdu w celu dojazdu do miejsca świadczenia usług, lub w celu pozyskania usługobiorców na świadczone usługi, będzie on ponosił wydatki na zapłatę składek na ubezpieczenie samochodu oraz poniżej wymienione wydatki z tytułu używania samochodu, tj. na zakup:

• paliwa,
• smarów,
• oleju silnikowego,
• płynu hamulcowego,
• płynu do spryskiwaczy,
• części zamiennych,
• usług naprawy samochodu,
• usług przeglądu samochodu,
• usług myjni samochodowej,
• dodatkowego wyposażenia w postaci nawigacji i auto mapy.

Samochód, o którym mowa we wniosku służy Wnioskodawcy wyłącznie do prowadzonej działalności nierejestrowej, gdyż do celów prywatnych posiada inny samochód.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera szczególnych postanowień dotyczących kosztów uzyskania odnoszących się do źródła przychodów jakim jest działalność nierejestrowa. W związku z powyższym zastosowanie znajdzie w tym przypadku ogólna zasada wskazana w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie rzeczywiście poniesione przez podatnika, racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”.

Jak z powyższego wynika, podatnik ma zatem prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich poniesionych przez siebie wydatków, które nie zostały wymienione w art. 23 ww. ustawy - pod warunkiem, że ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów).

Natomiast jak stanowi art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania, stanowiącego własność podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, samochodu osobowego niebędącego składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, oraz składek na ubezpieczenie takiego samochodu; te wydatki i składki w wysokości 20% stanowią jednak koszty uzyskania przychodów pod warunkiem, że samochód ten jest wykorzystywany również do celów związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika;

Jak wynika z przytoczonego brzmienia przepisu dyspozycja art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje wprost na samochód „stanowiący własność podatnika prowadzącego działalność gospodarczą” i wykorzystywanie tego samochodu „również do celów związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika”, dotyczy też sytuacji gdy samochód jest wykorzystywany do celów prywatnych, jak i do celów działalności gospodarczej.

Stosownie natomiast do art. 23 ust. 1 pkt 46a i 47 ustawy o podatku dochodowym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

• 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 46, na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej - jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika (pkt 46a);
• składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 46, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia (pkt 47).

Również z brzmienia art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że dotyczy sytuacji używania samochodu „na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej”.

Natomiast wysokość limitu, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 47, branego pod uwagę przy określaniu jaka część składki na ubezpieczenie samochodu, innego niż określony w pkt 46, nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu oraz wyłącznie w przypadku składek kalkulowanych w oparciu o wartość samochodu wynosi 150 000 zł. A contrario w całości więc mogą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów składki na ubezpieczenie samochodów osobowych, których wartość przyjęta do celów ubezpieczenia nie przekracza kwoty 150 000 zł.

W opisie zdarzenia podano, że cena rynkowa samochodu wynosi około 8 000 zł i kwota składek na ubezpieczenie samochodu osobowego nie przekracza ich części ustalonej w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł. pozostaje do wartości samochodu przyjętego dla celów ubezpieczenia.

Mając na uwadze powyższe, w sytuacji gdy wydatki z tytułu kosztów używania oraz składek na ubezpieczenie opisanego we wniosku samochodu osobowego wykorzystywanego wyłącznie w prowadzonej działalności nierejestrowej pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i faktycznie zostaną poniesione przez Wnioskodawcę w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu mogą zostać zaliczone w całości do kosztów uzyskania przychodów z tej działalności.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy wskazane we wniosku jest prawidłowe.

Podkreślić jednak należy, że okoliczność wykorzystywania ww. samochodu osobowego wyłącznie w prowadzonej działalności nierejestrowej jak i związek przyczynowo-skutkowy poniesionych kosztów z uzyskanym przychodem, zachowaniem i zabezpieczeniem źródła przychodów oraz sam fakt poniesienia wydatków może podlegać weryfikacji przez organ podatkowy w toku ewentualnej kontroli podatkowej lub postępowania podatkowego. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodu każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanymi w ustawie – może podlegać indywidualnej ocenie pod kątem zarówno związku z przychodem/źródłem przychodu, jak i racjonalności działania dla osiągnięcia tego przychodu/zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu.

Organ w interpretacji indywidualnej dokonuje natomiast wykładni przepisów prawa podatkowego wyłącznie w oparciu o informacje i okoliczności faktyczne podawane przez Wnioskodawcę, jest związany treścią wniosku i nie ma uprawnień ani nawet możliwości badania prawdziwości faktów czy stwierdzeń, podawanych przez Wnioskodawcę. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) będzie zgodny ze stanem rzeczywistym, w postępowaniu interpretacyjnym nie może być prowadzone postępowanie dowodowe. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego czy kontroli podatkowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.