2021.01.14 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-1.4012.602.2020.1.AK
z 14 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2020 r. (data wpływu 16 listopada 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług do czynności w zakresie nabywania i odsprzedaży usług cateringowych oraz prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z tytułu nabycia ww. usług – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 listopada 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług do czynności w zakresie nabywania i odsprzedaży usług cateringowych oraz prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z tytułu nabycia ww. usług.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Wnioskodawca, Spółka, Usługodawca), wpisana do rejestru przedsiębiorców w dniu … 2015 r., jest spółką prawa handlowego i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Przeważającym przedmiotem działalności Spółki jest obecnie sprzedaż detaliczna prowadzona przez domy sprzedaży wysyłkowej lub Internet (PKD 47.91.Z).

Spółka aktualnie rozważa nabycie od dostawcy zewnętrznego aplikacji umożliwiającej jej użytkownikom składanie zamówień na posiłki spośród dostępnych ofert restauracji i barów (dalej: Aplikacja). Dzięki powyższej Aplikacji Spółka miałaby możliwość odsprzedaży na rzecz zakładów pracy (dalej: Zakłady Pracy lub Przedsiębiorcy) posiłków i usług cateringowych nabywanych od restauracji, barów i innych punktów gastronomicznych (dalej: Restauratorów).

W szczególności Aplikacja pozwalałaby na:

udostępnianie menu (ofert daniowych) Restauratorów za jej pośrednictwem;

stworzenie możliwości zamówienia w Aplikacji posiłków zawartych w menu danego Restauratora przez pracowników danego Przedsiębiorcy, oraz

dostarczanie zamówionych posiłków do siedziby Przedsiębiorcy.

Spółka zawierałaby stosowne umowy współpracy z Restauratorami, z których wynikałoby, że:

Restaurator w ramach zawartej Umowy zobowiązany byłby w szczególności do: (i) ustalania i podawania za pośrednictwem Aplikacji, po uzgodnieniu ze Spółką, aktualnego menu, (ii) prawidłowego wykonywania usług związanych z dostarczeniem posiłków na warunkach uzgodnionych wcześniej ze Spółką,

Spółka zapewniałaby tzw. usługę multicateringu, tj. usługę dostarczania posiłków na rzecz zamawiających posiłki pracowników Przedsiębiorcy, nabywanej od zróżnicowanych Restauratorów, z użyciem Aplikacji,

Spółka w ramach Umowy:
1. umożliwiałaby Restauratorowi dostęp do Aplikacji,
2. realizowałaby terminowo płatności na rzecz Restauratora za zrealizowane zamówienia,
3. szkoliłaby pracowników Restauratora z obsługi Aplikacji,
4. uzgadniałaby z Restauratorem menu udostępniane za pośrednictwem Aplikacji oraz warunki dostarczania posiłków pracownikom Przedsiębiorcy,
5. uzgadniałaby z Restauratorem wysokość rabatów i promocji przysługujących pracownikom Przedsiębiorcy,
6. kontrolowałaby jakość usług świadczonych przez Restauratorów, m.in. poprzez:
W przypadku wyrządzenia przez Restauratora szkody bądź szkód na rzecz Przedsiębiorcy lub jego pracowników w tym szkód wynikających z niedostarczenia wymaganej ilości posiłków, niedostarczenia posiłków w odpowiednim czasie, dostarczenia posiłków o nieodpowiedniej jakości (w tym wywołujących ewentualne zatrucia bądź stany chorobowe) Spółka ponosiłaby odpowiedzialność solidarną z Restauratorem.

Spółka jednocześnie zawierałaby stosowne umowy z Zakładami Pracy, z których wynikałoby, że:

Spółka uzgadnia z Restauratorem menu udostępniane za pośrednictwem Aplikacji oraz warunki dostarczania posiłków Pracownikom Przedsiębiorcy,

Spółka kontroluje jakość usług świadczonych przez Restauratorów m.in. poprzez:
- weryfikację sposobu realizacji zamówień,
- weryfikację jakości warunków sanitarnych w miejscach wykonywania posiłków przez Restauratorów,
- przyjmowanie opinii od pracowników Przedsiębiorcy na temat usług cateringowych,
Za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązań przez Restauratora oraz za wszelkie jego zapewnienia i oświadczenia co do świadczonych usług, w tym organizowanych Promocji na wybrane oferty daniowe, Spółka odpowiadałaby solidarnie z Restauratorem.

W tak opisanym modelu biznesowym Spółka planuje nabywać od Restauratorów usługi cateringowe we własnym imieniu, lecz na rzecz Zakładów Pracy, które byłyby ostatecznym beneficjentem usług świadczonych przez Restauratorów.

Sposób rozliczeń zamówień na linii Restaurator – Spółka – Zakład Pracy kształtowałby się następująco:

Na podstawie faktycznie zrealizowanych przez pracowników Zakładu Pracy zamówień, Restaurator wystawiałby na rzecz Spółki faktury w przedmiocie usług cateringowych, które następnie Spółka raz w miesiącu zbiorczo refakturowałaby 1:1 na poszczególne Zakłady Pracy. Częściowo, tj. w stosunkach z niektórymi Restauratorami, Spółka wdrożyłaby mechanizm samofakturowania usług cateringowych.

Ponadto, na podstawie odrębnej faktury Spółka obciążałaby Restauratorów kosztami wynagrodzenia za usługi świadczone przez Spółkę – prowizja w wysokości 10% od obrotów Restauratora z tytułu zakupów pracowników Zakładów Pracy współpracujących ze Spółką. Płatność prowizji dokonywana byłaby w formie kompensaty (potrącenia), obliczanej proporcjonalnie do wysokości wystawionej przez Restauratora zbiorczej faktury VAT, zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w opisanym modelu biznesowym stanowiącym zdarzenie przyszłe, Wnioskodawca słusznie uznaje, iż będzie brał udział w świadczeniu usług cateringowych w rozumieniu art. 8 ust. 2a ustawy o VAT?
Czy prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca będzie miał prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z wystawionej przez Restauratora faktury?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy w przedstawionym jako zdarzenie przyszłe modelu biznesowym będzie brał on udział w świadczeniu usługi cateringowej w rozumieniu art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, a zatem Wnioskodawca we własnym imieniu będzie nabywać usługi cateringowe od Restauratora, a następnie je wyświadczy na rzecz osoby trzeciej (Zakładów Pracy).
Prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym w przedstawionym jako zdarzenie przyszłe modelu biznesowym Wnioskodawca będzie miał prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z wystawionej przez Restauratora faktury.

Uzasadnienie wnioskodawcy

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późń.zm.; dalej: ustawa o VAT) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Z kolei w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy rozumieć przede wszystkim określone zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu, które wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przy czym, o ile dane zachowanie podatnika mieści się w ustawowej definicji świadczenia usług, to, co do zasady, niezbędnym elementem do uznania tego zachowania za czynność podlegającą opodatkowaniu jest spełnienie przesłanki odpłatności (wynagrodzenie za usługę).

Wnioskodawca wskazuje, że przyjęty w modelu biznesowym sposób rozliczania kosztów usługi cateringowej w praktyce określany jest mianem refakturowania.

Zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powyższy przepis stanowi implementację art. 28 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE. L 347 z 11 grudnia 2006, str. 1, z późn.zm.; zwanej dalej: Dyrektywą VAT), zgodnie z którym, w przypadku, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Pojęcia „refaktura” i „refakturowanie” nie są pojęciami zdefiniowanymi wprost na gruncie ustawy o VAT lub Dyrektywy VAT. W praktyce jednak pojęcia te są stosowane w odniesieniu do sytuacji uregulowanej obecnie wprost na gruncie zarówno przepisów Dyrektywy VAT, jak i Ustawy o VAT, tj. do odsprzedaży usług, uregulowanej w art. 8 ust. 2a ustawy o VAT i art. 28 Dyrektywy VAT.

Artykuł 8 ust. 2a ustawy o VAT należy traktować jako swoistą fikcję prawną, zgodnie z którą podmiot refakturujący (Wnioskodawca) będzie dokonywał sprzedaży osobie trzeciej usługi nabytej we własnym imieniu, lecz na rzecz tej osoby trzeciej, tak jakby wykonał ją osobiście - tzn. jest traktowany na gruncie przepisów ustawy o VAT jednocześnie jako usługobiorca i usługodawca takiej usługi. Innymi słowy, refakturowanie można określić jako sytuację, w której podatnik nabywa usługę od jednego podmiotu, a następnie dokonuje jej „odsprzedaży” w niezmienionym stanie na rzecz innego podmiotu trzeciego (bez jakichkolwiek modyfikacji).

Przyjęta w art. 8 ust. 2a ustawy o VAT fikcja prawna jest praktycznym sposobem przeniesienia kosztów danej usługi na rzecz jej rzeczywistego beneficjenta w drodze refakturowania.

Zastosowanie art. 8 ust. 2a ustawy o VAT uzależnione jest od spełnienia przez podatnika biorącego udział w świadczeniu usług następujących przesłanek:

podatnik musi działać we własnym imieniu,
podatnik musi działać na rzecz osoby trzeciej.

W przedstawionym stanie faktycznym to Wnioskodawca będzie inicjował i organizował współpracę z Restauratorami, a więc będzie brał udział w świadczeniu usług cateringowych. Analizując przestawiony model biznesowy należy wziąć pod uwagę, że Spółka:

będzie świadczyć tzw. usługi multicateringu, tj. usługę dostarczania posiłków na rzecz zamawiających posiłki pracowników Przedsiębiorcy, nabywanej od zróżnicowanych Restauratorów, z użyciem Aplikacji,

będzie wyraźnie zastrzegać, że za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązań przez Restauratora odpowiada solidarnie z Restauratorem, a zatem Spółka przejmuje częściowo odpowiedzialność za ewentualne wady świadczonych usług cateringowych,

będzie uzgadniać z Restauratorem menu udostępniane za pośrednictwem Aplikacji, warunki dostarczania posiłków pracownikom Przedsiębiorcy, a także wysokość rabatów i promocji przysługujących pracownikom Przedsiębiorcy z tytułu dokonanych zamówień za pośrednictwem Aplikacji,

będzie kontrolować jakość usług świadczonych przez Restauratorów.

Uwzględniając powyższe, podkreślenia wymaga fakt, że rola Wnioskodawcy w analizowanym modelu biznesowym nie ograniczy się jedynie do technicznej obsługi transakcji. W ocenie Wnioskodawcy szczególne znaczenie w analizowanym modelu ma rozróżnienie między:

pełnieniem funkcji pośrednika w łańcuchu dostaw a
świadczeniem usług stricte pośrednictwa.

Te dwa aspekty należy rozgraniczyć – dany podmiot może być bowiem pośrednikiem w łańcuchu dostaw usługi innej niż usługa pośrednictwa. Przede wszystkim, w zdarzeniu opisanym jako przedmiot niniejszego wniosku, Wnioskodawca będzie pełnić funkcje pośrednika w świadczeniu usługi cateringowej, nabywanej uprzednio od Restauratora. Jednocześnie Wnioskodawca nie będzie świadczyć usług pośrednictwa, które z racji swojej specyfiki charakteryzują się odmiennym profilem funkcjonalnym niż ten charakterystyczny dla Wnioskodawcy.

Spółka jako drugi w łańcuchu świadczenia usługi cateringowej podmiot będzie miała prawo do kształtowania warunków nabycia usługi, zostanie też obciążona ponoszeniem obowiązków reklamacyjnych i będzie posiadała uprawnienia decyzyjne co do istotnych elementów związanych z usługą cateringową. Udostępniana przez Spółkę Aplikacja będzie ściśle określała asortyment (menu) objęty cateringiem oraz jego ceny, co będzie potwierdzać, że Spółka kontroluje zakres usług cateringowych nabywanych najpierw od Restauratorów, a następnie odsprzedawanych na rzecz Zakładów Pracy. Tym samym, stopień zaangażowania Wnioskodawcy w przedmiotową transakcję odsprzedaży usługi cateringowej będzie zdecydowanie większy niż gdyby podmiot ten świadczył standardową usługę pośrednictwa.

W świetle powyższego, w opinii Wnioskodawcy należy uznać, że będzie on współpracować z Restauratorem we własnym imieniu, nabywając usługi, które następnie będzie odsprzedawać na rzecz Zakładów Pracy poprzez Aplikację. To dzięki wpierw działaniom Spółki rozszerzy się atrakcyjność Aplikacji, stanowiącej narzędzie, dzięki któremu usługa cateringowa będzie mogła być w ogóle świadczona. Ponadto, jak już wskazano powyżej, Wnioskodawca uzgodni z Restauratorem istotne warunki świadczenia usługi cateringowej (menu, rabaty, promocje).

Jednocześnie nie można powiedzieć, że usługi cateringowe będą nabywane na rzecz Wnioskodawcy. Sam Wnioskodawca nie odniesie bowiem żadnych korzyści z faktu świadczenia usług cateringowych. W praktyce rzeczywistym beneficjentem i konsumentem usług cateringowych będzie Zakład Pracy/pracownicy Zakładu Pracy.

W świetle powyższego, w przedmiotowej sprawie należy przyjąć, że zastosowanie znajdzie art. 8 ust. 2a ustawy o VAT.

Konsekwencją zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy o VAT w przedmiotowej sprawie jest przyjęcie, że w związku z usługami cateringowymi dojdzie do zrealizowania dwóch transakcji opodatkowanych podatkiem VAT, tj.:

dostawy usług cateringowych ze strony Restauratora na rzecz Wnioskodawcy, oraz
dostawy tożsamych usług cateringowych ze strony Wnioskodawcy na rzecz Zakładu Pracy (usługi te nie będą podlegały modyfikacji).

Na marginesie powyższych rozważań Wnioskodawca pragnie podkreślić, że przepisy ustawy o VAT nie uzależniają możliwości skorzystania z procedury refakturowania od typu usługi, jaka podlega refakturowaniu. W szczególności, zastosowanie art. 8 ust. 2a ustawy o VAT nie może być uzależnione od tego, czy podmiot refakturujący posiada uprawnienia czy zdolności do świadczenia refakturowanych usług. Fakt, że Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie usług cateringowych nie spowoduje, że nie będzie miał prawa uwzględnić ich w wystawionych przez siebie na rzecz Zakładu Pracy fakturach VAT w oparciu o art. 8 ust. 2a ustawy o VAT i art. 28 Dyrektywy VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie potwierdza zarówno doktryna, jak i orzecznictwo sądów administracyjnych. A. Bartosiewicz w komentarzu do art. 8 Ustawy o VAT (Komentarz do art. 8 Ustawy o VAT, (w:) VAT. Komentarz, wyd. XIV, WKP 2020, Lex) podkreślił, że możliwość refakturowania usług nie jest uzależniona od posiadania uprawnień do ich świadczenia: „Z uwagi na to, że refakturowanie jest bądź to odsprzedażą usług, bądź to przenoszeniem kosztów, przedmiotem refakturowania mogą być w zasadzie wszystkie usługi, nawet jeśli podmiot refakturujący nie ma wymaganych uprawnień do samodzielnego świadczenia danych czynności czy też nie należą one do przedmiotowego zakresu jego działalności (określonego do celów ewidencyjnych)”.

Z kolei w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: NSA) z dnia 10 stycznia 2020 r., sygn. akt I FSK 768/19, NSA w swojej tezie wskazał: „Do zastosowania normy prawnej zawartej w art. 8 ust. 2a u.p.t.u. nie jest istotny rodzaj usługi (jeśli jest ona objęta podatkiem od towarów i usług), w świadczeniu której bierze udział podatnik, ponieważ i tak faktycznie usługa świadczona jest przez inny podmiot”.

W świetle powyższego, zastosowanie art. 8 ust. 2a ustawy o VAT w odniesieniu do usług cateringowych i przyjęcie fikcji prawnej, że Wnioskodawca jest jednocześnie ich nabywcą i dostawcą, należy uznać za prawidłowe. Jak wskazał organ podatkowy w interpretacji z dnia 28 lipca 2020 r., znak: 0111-KDIB3-1.4012.322.2020.2.IK: „Wnioskodawca stworzył Aplikację przeznaczoną do zarządzania klubem i integracji klubów ("Klub") z klubowiczami i trenerami oraz nabywania usług oraz potwierdzania nabycia usługi przez klienta końcowego. Wnioskodawca świadczy Usługi na rzecz Użytkownika w imieniu własnym. Wnioskodawca, zakupuje od Klubu Usługę świadczoną przez Klub a następnie ją odsprzedaje na rzecz Użytkownika. Symbol PKWiU dla opisanych we wniosku usług oferowanych przez Klub to 93.11.10.0. - usługi związane z działalnością obiektów sportowych. (…) skoro Wnioskodawca nabywa opisane wyżej Usługi Klubu (PPE Activity, PPE Open, PPE Online), których beneficjentami są Użytkownicy, a następnie dokonuje ich sprzedaży na rzecz tych Użytkowników, to biorąc pod uwagę brzmienie powołanego wyżej art. 8 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług należy uznać, że Wnioskodawca, jako podmiot dokonujący odsprzedaży tych usług, traktowany jest jako usługobiorca, a następnie usługodawca tej samej usługi. Tym samym, w analizowanej sprawie na gruncie ustawy występuje odpłatne świadczenie usług. Wnioskodawca będzie bowiem - jak wynika z treści wniosku - działał w imieniu własnym lecz na rachunek Użytkownika, a zatem Wnioskodawca nabywa i sprzedaje Użytkownikom przedmiotowe "wejściówki". Reasumując, sprzedaż "wejściówek" realizowana przez Wnioskodawcę na rzecz Użytkowników w imieniu własnym podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 8 ust. 2a ustawy o VAT.”

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy o VAT podatnicy są obowiązani wystawić faktury dokumentujące sprzedaż dokonywaną na rzecz innego podatnika VAT, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze (inną niż sprzedaż zwolnioną od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 ustawy o VAT).

Jako sprzedaż należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 ust. 1 pkt 22 ustawy o VAT).

Zarówno Restauratorzy, jak i Wnioskodawca są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni. Tym samym, skoro w wyniku zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy o VAT należy przyjąć, że w opisanym zdarzeniu przyszłym dojdzie zarówno do dostawy usług cateringowych ze strony Restauratora na rzecz Wnioskodawcy, jak i dostawy usług cateringowych ze strony Wnioskodawcy na rzecz Zakładu Pracy, to Restaurator jako podatnik VAT zobowiązany będzie do wystawienia faktury VAT dokumentującej świadczenie usług cateringowych na rzecz Wnioskodawcy - innego podatnika VAT.

Konsekwencją zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy o VAT w rozliczeniach pomiędzy Wnioskodawcą, Restauratorem i Zakładem Pracy oraz wynikającego z art. 106b ustawy o VAT obowiązku wystawienia faktury przez Restauratora na rzecz Wnioskodawcy będzie nabycie przez Wnioskodawcę prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z wystawionej przez Restauratora faktury.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi VAT przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124, które nie znajdą w przedmiotowej sprawie zastosowania). Z kolei w myśl art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług gastronomicznych. Biorąc jednak pod uwagę, że zgodnie z ugruntowaną linią orzeczniczą organów podatkowych catering nie jest jednoznaczny z usługą gastronomiczną, podatnikom przysługuje prawo do odliczenia VAT od usług cateringowych.

Kwotę podatku naliczonego stanowi m.in. suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług (art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT).

W przedstawionym stanie faktycznym należy uznać, że usługi świadczone przez Restauratora na rzecz Wnioskodawcy będą w sposób bezpośredni wykorzystywane przez Wnioskodawcę do wykonywania czynności opodatkowanych: będą bowiem następnie refakturowane na rzecz Zakładu Pracy jako opodatkowana VAT odpłatna dostawa usług w oparciu o art. 8 ust. 2a ustawy VAT.

Na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, Wnioskodawcy będzie zatem przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z wystawionej przez Restauratora faktury za usługi cateringowe, mimo że Wnioskodawca nie będzie finalnym beneficjentem tych usług.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdzają również m.in.:

Wyrok NSA z dnia 10 stycznia 2020 r., sygn. akt I FSK 768/19;

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 14 września 2020 r., znak: 0114-KDIP4-3.4012.278.2020.2.MP;

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 7 sierpnia 2020 r., znak: 0114-KDIP1-3.4012.414.2017.11.KC/JG;

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 28 lipca 2020 r., znak: 0111-KDIB3-1.4012.322.2020.2.IK.

Jednocześnie, dla uniknięcia wątpliwości, Wnioskodawca zaznacza, iż jego zdaniem kwestie będące przedmiotem niniejszego wniosku winny zostać rozpatrzone w drodze wydania interpretacji indywidualnej zgodnie z art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa. Przedmiotem wniosku jest w szczególności potwierdzenie prawidłowości zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, tj. prawa Wnioskodawcy do refakturowania usług cateringowych, w ramach opisanego w stanie faktycznym modelu współpracy na linii Restaurator–Spółka–Zakład Pracy. Zdaniem Wnioskodawcy w przypadku zadanych przez niego pytań nie będzie miało zastosowanie wystąpienie o wydanie Wiążącej Informacji Stawkowej, ponieważ służy ona do określenia stawki podatku od towarów i usług oraz kwalifikacji na gruncie właściwej klasyfikacji statystycznej (np. Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych lub Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług). W przypadku kwestii, które porusza Wnioskodawca, dotyczą one przede wszystkim aspektów podatkowych (tu: potwierdzenia słuszności przyjętej metodologii refakturowania czy prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego), a przepisy ustawy o podatku od towarów i usług mające zastosowanie w niniejszej sprawie nie odnoszą się do klasyfikacji statystycznych. W związku z czym, zastosowanie winna mieć procedura dotycząca wydawania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, a nie Wiążącej Informacji Stawkowej.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, art. 14b § 1a Ordynacji podatkowej, mówiący o tym, że w zakresie objętym Wiążącymi Informacjami Stawkowymi nie wydaje się interpretacji indywidualnych, nie znajduje zastosowania, gdyż Spółka prawidłowo wystąpiła z wnioskiem o wydanie interpretacji w kwestii, która nie może być przedmiotem wiążącej informacji stawowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – według art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast z art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Co do zasady, każde świadczenie niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Przy czym muszą być spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby określona czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatne świadczenie usług.

Zatem, dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

W świetle art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku, gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Przepis ten jest źródłem praw i obowiązków podatników w odniesieniu do świadczeń określanych mianem „odsprzedaży” lub „refakturowania” usług. W związku z tym należy stwierdzić, że nabycie usług oraz ich późniejsza odsprzedaż (z marżą czy bez) powinny być zawsze traktowane jako dwie odrębne transakcje usługowe.

Powyższy przepis jest odpowiednikiem art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, z 11 grudnia 2006 r., s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, który stanowi, że w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

Odnosząc się zatem do treści art. 8 ust. 2a ustawy, który wprowadza zasadę, że w przypadku gdy podmiot „pośredniczy”, pomiędzy podmiotem faktycznie świadczącym usługę, a jej odbiorcą, przyjmuje się, że podmiot ten działa tak jakby sam wcześniej nabył taką usługę, a następnie ją wyświadczył, co sprawia, że opodatkowaniu podlegają wszystkie etapy w świadczeniu usług, łącznie z tym, w którym nie wykonuje się czynności faktycznych. Wspomniana „fikcja prawna”, wynikająca z art. 8 ust. 2a ustawy, znajduje zastosowanie w sytuacji, gdy dany podmiot pośredniczący w rzeczywistości nie jest konsumentem ostatecznym usługi, a jedynie przyjmuje się wtedy założenie, że taką usługę nabył od podmiotu świadczącego, a następnie sam ją wyświadczył na rzecz osoby trzeciej.

Przepis ten reguluje zatem takie sytuacje, kiedy podatnik, działając we własnym imieniu, zawiera umowę, na podstawie której zobowiązuje się do zrealizowania pewnego świadczenia, jednak faktycznie świadczenie to realizowane jest przez podmiot trzeci. W takim przypadku, gdy podmiot nabywa usługę, a następnie odsprzedaje ją kontrahentowi w tzw. „stanie nieprzetworzonym”, uznawany jest za podatnika, który usługę taką świadczy.

Z okoliczności przedstawionych przez Wnioskodawcę wynika, że Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Przeważającym przedmiotem działalności Spółki jest obecnie sprzedaż detaliczna prowadzona przez domy sprzedaży wysyłkowej lub Internet (PKD 47.91.Z).

Spółka rozważa nabycie od dostawcy zewnętrznego Aplikacji umożliwiającej jej użytkownikom składanie zamówień na posiłki spośród dostępnych ofert restauracji i barów. Dzięki powyższej Aplikacji Spółka miałaby możliwość odsprzedaży na rzecz zakładów pracy posiłków i usług cateringowych nabywanych od restauracji, barów i innych punktów gastronomicznych.

W szczególności Aplikacja pozwalałaby na: udostępnianie menu (ofert daniowych) Restauratorów za jej pośrednictwem; stworzenie możliwości zamówienia w Aplikacji posiłków zawartych w menu danego Restauratora przez pracowników danego Przedsiębiorcy, oraz dostarczanie zamówionych posiłków do siedziby Przedsiębiorcy.

Spółka zawierałaby stosowne umowy współpracy z Restauratorami, z których wynikałoby, że:

Restaurator w ramach zawartej Umowy zobowiązany byłby w szczególności do: (i) ustalania i podawania za pośrednictwem Aplikacji, po uzgodnieniu ze Spółką, aktualnego menu, (ii) prawidłowego wykonywania usług związanych z dostarczeniem posiłków na warunkach uzgodnionych wcześniej ze Spółką,

Spółka zapewniałaby tzw. usługę multicateringu, tj. usługę dostarczania posiłków na rzecz zamawiających posiłki pracowników Przedsiębiorcy, nabywanej od zróżnicowanych Restauratorów, z użyciem Aplikacji,

Spółka w ramach Umowy: umożliwiałaby Restauratorowi dostęp do Aplikacji; realizowałaby terminowo płatności na rzecz Restauratora za zrealizowane zamówienia; szkoliłaby pracowników Restauratora z obsługi Aplikacji; uzgadniałaby z Restauratorem menu udostępniane za pośrednictwem Aplikacji oraz warunki dostarczania posiłków pracownikom Przedsiębiorcy; uzgadniałaby z Restauratorem wysokość rabatów i promocji przysługujących pracownikom Przedsiębiorcy; kontrolowałaby jakość usług świadczonych przez Restauratorów, m.in. poprzez weryfikację sposobu realizacji zamówień oraz weryfikację jakości warunków sanitarnych w miejscach wykonywania posiłków przez Restauratorów.

W przypadku wyrządzenia przez Restauratora szkody bądź szkód na rzecz Przedsiębiorcy lub jego pracowników w tym szkód wynikających z niedostarczenia wymaganej ilości posiłków, niedostarczenia posiłków w odpowiednim czasie, dostarczenia posiłków o nieodpowiedniej jakości (w tym wywołujących ewentualne zatrucia bądź stany chorobowe) Spółka ponosiłaby odpowiedzialność solidarną z Restauratorem.

Spółka jednocześnie zawierałaby stosowne umowy z Zakładami Pracy, z których wynikałoby, m.in., że za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązań przez Restauratora oraz za wszelkie jego zapewnienia i oświadczenia co do świadczonych usług, w tym organizowanych Promocji na wybrane oferty daniowe, Spółka odpowiadałaby solidarnie z Restauratorem.

Spółka planuje nabywać od Restauratorów usługi cateringowe we własnym imieniu, lecz na rzecz Zakładów Pracy, które byłyby ostatecznym beneficjentem usług świadczonych przez Restauratorów.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii uznania, że do czynności wykonywanych przez Spółkę znajdzie zastosowanie art. 8 ust. 2a ustawy.

Biorąc pod uwagę okoliczności przedstawione we wniosku należy stwierdzić, że z uwagi na to, że Wnioskodawca będzie nabywać usługi cateringowe od Restauratora, a następnie będzie sprzedawać te usługi na rzecz osób trzecich – Zakładów Pracy, to biorąc pod uwagę treść powołanego wyżej art. 8 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług należy uznać, że Wnioskodawcę, jako podmiot dokonujący odsprzedaży tych usług, należy traktować jako usługobiorcę, a następnie usługodawcę tej samej usługi. Tym samym, w analizowanej sprawie, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, wystąpi odpłatne świadczenie usług.

Jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawca nabywając od Restauratorów usługi cateringowe będzie działał w imieniu własnym lecz na rachunek pracowników Przedsiębiorców, a zatem Wnioskodawca będzie nabywał, a następnie sprzedawał Przedsiębiorcom przedmiotowe usługi cateringowe. Spółka będzie również uczestniczyła w kształtowaniu warunków świadczenia usług cateringowych na rzecz pracowników Zakładów Pracy poprzez uczestnictwo m.in. w uzgadnianiu menu, rabatów i promocji usług cateringowych oferowanych przez Restauratorów, a także poprzez kontrolowanie jakości usług świadczonych przez Restauratorów. Wnioskodawca będzie także ponosił solidarną odpowiedzialność z Restauratorem za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązań przez Restauratora.

Reasumując, sprzedaż usług cateringowych na rzecz Zakładów Pracy, nabywanych przez Spółkę we własnym imieniu, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 8 ust. 2a ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabywaniem od Restauratorów usług cateringowych odsprzedawanych na rzecz Zakładów Pracy.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W świetle tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

W myśl art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Reguła powyższa wyłącza możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków ponoszonych w związku z nabyciem usług noclegowych oraz gastronomicznych, za wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Natomiast na podstawie przepisu art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Aby zatem stwierdzić czy w okolicznościach niniejszej sprawy Spółka ma prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z nabywanych przez nią usług, należy ustalić czy zachodzą przesłanki wykluczające to prawo, wskazane ww. art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy, tj. czy dochodzi do nabycia usług gastronomicznych.

Należy zatem rozważyć, czy usługi cateringowe różnią się od usług gastronomicznych, czy też rzeczywisty charakter tych usług jest taki sam.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje usług gastronomicznych ani usług cateringowych.

W konsekwencji, uzasadnione jest odwołanie się do definicji słownikowej tych pojęć.

Usługa gastronomiczna zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A.), polega na przygotowaniu i podaniu posiłku w miejscu, w którym jest on przyrządzany, tj. w restauracji, czy innym lokalu. Natomiast catering oznacza usługę polegającą na przygotowywaniu i dostarczaniu na zamówienie gotowych potraw w miejsce wskazane przez zamawiającego lub na organizacji przyjęć.

W konsekwencji, wykładnia językowa pojęcia usługi gastronomicznej i cateringowej pozwala na określenie podstawowej różnicy między tymi dwoma kategoriami – usługa gastronomiczna polega na świadczeniu usługi w restauracji (tj. w pomieszczeniu będącym w posiadaniu podmiotu realizującego usługę), podczas gdy catering ma charakter dostarczenia na zamówienie gotowej potrawy do lokalizacji wskazanej przez zlecającego.

W świetle powyższych wyjaśnień uznać należy, że usługi cateringowe stanowią usługę odrębną od gastronomicznej.

Zauważyć również należy, że definicja określająca usługi cateringowe zawarta została w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2011 r. Nr 77 str. 1). Zgodnie z art. 6 ust. 1 i ust. 2 tego rozporządzenia, usługi restauracyjne i cateringowe oznaczają usługi polegające na dostarczaniu gotowej lub niegotowej żywności lub napojów albo żywności i napojów, przeznaczonych do spożycia przez ludzi, wraz z odpowiednimi usługami wspomagającymi pozwalającymi na ich natychmiastowe spożycie. Dostarczanie żywności lub napojów lub żywności i napojów stanowi jedynie element większej całości, w której muszą przeważać usługi. Usługi restauracyjne polegają na świadczeniu takich usług w lokalu należącym do usługodawcy, podczas gdy usługi cateringowe polegają na świadczeniu takich usług poza lokalem usługodawcy. Za usługi cateringowe i restauracyjne w rozumieniu ust. 1 nie uznaje się dostawy gotowej lub niegotowej żywności lub napojów albo dostawy gotowej lub niegotowej żywności i napojów, wraz z ich transportem lub bez niego, ale bez żadnych innych usług wspomagających.

W celu dodatkowego potwierdzenia odrębnego charakteru usługi cateringowej od usługi gastronomicznej, można odnieść się do Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, (PKWiU), do której to klasyfikacji odwołują się również przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5a ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacji w układzie odpowiadającym Nomenklaturze scalonej (CN) zgodnej z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz. Urz. WE L 256 z 7.09.1987, str. 1, z późn. zm. - Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 2, t. 2, str. 382, z późn. zm.) lub w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są klasyfikowane według Nomenklatury scalonej (CN) lub klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują działy, pozycje, podpozycje lub kody Nomenklatury scalonej (CN) lub symbole klasyfikacji statystycznych.

Powyższy przepis wprost stanowi, że oznaczenia PKWiU stosuje się jedynie w określonych w ustawie lub rozporządzeniach sytuacjach, tzn. gdy przepis wprost odnosi się do symbolu PKWiU.

Od dnia 1 stycznia 2016 r. obowiązuje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. z 2015 r., poz. 1676, z późn. zm.), które do celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług stosuje się od dnia 1 lipca 2020 r. Zgodnie bowiem z § 3 pkt 1 ww. rozporządzenia, do celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług, do dnia 30 czerwca 2020 r. stosowało się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293, z późn. zm.).

Zauważyć należy, że zarówno w PKWiU z 2008 r., jak i w PKWiU z 2015 r. w dziale 56 tych klasyfikacji mieszczą się „usługi związane z wyżywieniem”, w tym pod symbolem PKWiU 56.2 „Usługi przygotowywania i dostarczania żywności (katering) dla odbiorców zewnętrznych i pozostałe usługi gastronomiczne”. Natomiast pod symbolem PKWiU 56.21 zostały sklasyfikowane „Usługi przygotowywania i dostarczania żywności (katering) dla odbiorców zewnętrznych”, w tym pod symbolem 56.21.11 wskazane zostały „Usługi przygotowywania i dostarczania żywności (katering) dla gospodarstw domowych”, a pod symbolem 56.21.19 sklasyfikowano „Usługi przygotowywania i dostarczania żywności (katering) dla pozostałych odbiorców zewnętrznych. Z kolei pod symbolem PKWiU 56.29 mieszczą się „Pozostałe usługi gastronomiczne”.

Jak wynika z powyższych klasyfikacji, usługa cateringowa nie jest sklasyfikowana jako usługa gastronomiczna, co oznacza, że nie są one tożsame.

Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia stwierdzić należy, że usługi cateringowe stanowią odrębne usługi od usług gastronomicznych. Tym samym z uwagi na odmienny charakter tych usług nie można uznać, że do usług cateringowych znajdzie zastosowanie ograniczenie w odliczeniu podatku naliczonego, o którym mowa w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Z informacji przedstawionych przez Wnioskodawcę wynika, że Spółka zamierza nabywać od Restauratorów, we własnym imieniu, usługi cateringowe, które następnie będzie odsprzedawać na rzecz Zakładów Pracy. Jak wskazała Spółka, usługi cateringowe nabywane od Restauratora będą w sposób bezpośredni wykorzystywane przez Wnioskodawcę do wykonywania czynności opodatkowanych, będą bowiem następnie refakturowane na rzecz Zakładów Pracy jako opodatkowana VAT odpłatna dostawa usług.

Biorąc więc pod uwagę okoliczności sprawy przedstawione przez Spółkę oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca będzie nabywał usługi cateringowe, to dla ww. usług nie znajdzie zastosowania ograniczenie w odliczeniu podatku naliczonego, o którym mowa w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Zatem warunki uprawniające do odliczenia podatku naliczonego wynikające z art. 86 ust. 1 ustawy zostaną spełnione, gdyż Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, a usługi cateringowe są nabywane wyłącznie w związku z czynnościami opodatkowanymi. Jednocześnie nie zajdą okoliczności wyłączające to prawo wskazane w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy, gdyż jak powyżej wyjaśniono, usługi cateringowe nie stanowią usług gastronomicznych, o których mowa w tym przepisie.

Podsumowując, Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktury wystawionej przez Restauratora, dokumentującej nabycie przez Spółkę usług cateringowych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja dotyczy tylko kwestii będących przedmiotem zapytania Wnioskodawcy, tj. prawidłowości zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego, nie rozstrzyga zaś innych zagadnień, w szczególności nie stanowi klasyfikacji usług, o których mowa we wniosku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego zdarzenia przyszłego, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin