Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-1.4012.880.2020.2.MSU
z 20 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 listopada 2020 r. (data wpływu 27 listopada 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 grudnia 2020 r. (data wpływu 5 stycznia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• braku obowiązku sporządzenia remanentu likwidacyjnego, w związku ze złożeniem zgłoszenia o zaprzestaniu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług – jest nieprawidłowe,

• braku obowiązku wykazania lokalu użytkowego w spisie z natury sporządzonym w związku ze złożeniem zgłoszenia o zaprzestaniu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług – jest nieprawidłowe,

• zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 27 listopada 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• braku obowiązku sporządzenia remanentu likwidacyjnego, w związku ze złożeniem zgłoszenia o zaprzestaniu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
  

• braku obowiązku wykazania lokalu użytkowego w spisie z natury sporządzonym w związku ze złożeniem zgłoszenia o zaprzestaniu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług
  

• zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.
  
  

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 29 grudnia 2020 r. (data wpływu 5 stycznia 2021 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy i podpis Wnioskodawcy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (doprecyzowany w uzupełnieniu wniosku).

Wnioskodawca jest Komornikiem Sądowym i prowadzi Kancelarię Komorniczą przy Sądzie Rejonowym w …. W dniu 14 maja 2015 roku Wnioskodawca zakupił lokal użytkowy, który następnie w dniu 30 czerwca 2015 roku przekazał na cele prowadzonej działalności gospodarczej. Od dnia 01 października 2015 roku Wnioskodawca został czynnym podatnikiem VAT, w związku z czym w marcu 2016 roku w deklaracji rozliczeniowej za I kwartał 2016 roku Wnioskodawca odliczył naliczony przy zakupie lokalu użytkowego podatek VAT.

Wnioskodawca w związku z wydaniem interpretacji ogólnej Ministra Finansów znak PT9.801.1.2019 z dnia 15 kwietnia 2019 r. w sprawie statusu komorników sądowych wykonujących czynności w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym jako podatników podatku od towarów i usług w świetle przepisów art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 8 ust. 1, art. 15 ust. 1-3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, po wejściu w życie ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych oraz ustawy z dnia 28 lutego 2018 r. o kosztach komorniczych, złożył w urzędzie skarbowym zgłoszenie VAT-Z o zaprzestaniu z dniem 1 stycznia 2019 r. wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał:

1. Wnioskodawca nie wykonuje działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm).
2. Wnioskodawca wykonuje tylko i wyłącznie czynności wskazane w interpretacji ogólnej Ministra Finansów z dnia 15 kwietnia 2019 r. nr PT9.801.1.2019, czyli te, które nie podlegają opodatkowaniu i nie wykonuje innych czynności, które podlegałyby opodatkowaniu.
3. Wnioskodawca faktycznie zaprzestał wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.
4. Wnioskodawca nie wykonuje działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy. Lokal użytkowy, o którym mowa we wniosku wykorzystywany jest do prowadzenia kancelarii komorniczej. Wnioskodawca prowadzi w niej działalność prawniczą w ramach sprawowania funkcji publicznoprawnej komornika sądowego.
5. Lokal użytkowy, o którym mowa we wniosku, został wprowadzony do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy, z wartością początkową 157.491,00 zł.
6. W rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), nie doszło do pierwszego zasiedlenia przedmiotowego lokalu przez Wnioskodawcę.

10. Zajęcie do używania lokalu będącego przedmiotem wniosku nastąpiło 30.06.2015 roku.
    

11. Wnioskodawca wykorzystywał przedmiotowy lokal na cele prowadzenia kancelarii komorniczej. W okresie od 01.10.2015 do 31.12.2018 roku Wnioskodawca wykonywał czynności opodatkowane podatkiem VAT. Do 01.10.2015 roku oraz od 01.01.2019 roku Wnioskodawca wykonuje czynności niepodlegające opodatkowaniu podatkiem VAT.
    

12. Wnioskodawca nie wykonywał ani nie wykonuje czynności zwolnionych z podatku VAT.
    

13. W odniesieniu do lokalu objętego zakresem wniosku, Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym w wysokości przekraczającej 30% wartości początkowej lokalu.
    
    

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w związku z interpretacją z dnia 15 kwietnia 2019 r. i zwolnieniem z podatku VAT, Wnioskodawca obowiązany był do sporządzenia remanentu likwidacyjnego?
2. Czy w sporządzonym remanencie likwidacyjnym powinien wykazać wykorzystywany do celów działalności lokal użytkowy, mimo iż cały czas jest on wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej?
3. Czy dla lokalu użytkowego wykazanego w remanencie likwidacyjnym prawidłowe jest zastosowanie stawki zwolnionej?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z interpretacją z dnia 15 kwietnia 2019 r. i zwolnieniem z podatku VAT, Wnioskodawca nie był obowiązany do sporządzenia remanentu likwidacyjnego, a także wykazania w nim wykorzystywanego do celów działalności lokalu użytkowego, gdyż działalność nie została zlikwidowana, a „wyjście” z VAT było konsekwencją wydanej interpretacji.

Wnioskodawca uważa, że jeśli w remanencie likwidacyjnym powinien zostać ujęty wykorzystywany lokal użytkowy, prawidłowe byłoby tu zastosowanie stawki zwolnionej, gdyż minęło więcej niż 2 lata od jego pierwszego zasiedlenia, a w świetle wyjaśnień organów podatkowych, zwolnienie na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, dotyczące dostawy budowy, budowli lub ich części ma zastosowanie także do towarów ujętych w remanencie likwidacyjnym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

• nieprawidłowe – w zakresie braku obowiązku sporządzenia remanentu likwidacyjnego, w związku ze złożeniem zgłoszenia o zaprzestaniu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
  

• nieprawidłowe – w zakresie braku obowiązku wykazania lokalu użytkowego w spisie z natury sporządzonym w związku ze złożeniem zgłoszenia o zaprzestaniu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług
  

• prawidłowe – w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.
  
  

Na wstępie zauważyć należy, że rozstrzygnięcie zawarte w niniejszej interpretacji przyjęto na podstawie przedstawionego stanu faktycznego, z którego wynika, że podatnik złożył zgłoszenie VAT-Z, tj. zgłoszenie o zaprzestaniu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu

Należy również zaznaczyć, że interpretacja ogólna Ministra Finansów z dnia 15 kwietnia 2019 r., nr PT9.8101.1.2019 dotyczy tylko i wyłącznie czynności wykonywanych w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym. Niniejsza interpretacja została zatem wydana przy założeniu, że Wnioskodawca wykonuje tylko i wyłącznie takie czynności – tj. czynności wskazane w ww. interpretacji ogólnej, które nie podlegają opodatkowaniu i nie wykonuje innych czynności, które podlegałyby opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Czynności określone w ust. 1 podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa (art. 5 ust. 2 ustawy).

W myśl art. 5 ust. 3 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem podlegają również towary w przypadku, o którym mowa w art. 14. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio.

Przez towary, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Artykuł 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ponadto wskazać należy, że w myśl art. 14 ust. 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem podlegają towary własnej produkcji i towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów, w przypadku:

1. rozwiązania spółki cywilnej lub handlowej niemającej osobowości prawnej;
2. zaprzestania przez podatnika, o którym mowa w art. 15, będącego osobą fizyczną albo przedsiębiorstwem w spadku wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, obowiązanego, na podstawie art. 96 ust. 6, do zgłoszenia zaprzestania działalności naczelnikowi urzędu skarbowego;
3. wygaśnięcia zarządu sukcesyjnego albo uprawnienia do powołania zarządcy sukcesyjnego - w przypadku gdy zarząd sukcesyjny nie został ustanowiony i dokonano zgłoszenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1c ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2019 r. poz. 63, 730, 1018 i 1495).
   
   

Jak stanowi art. 14 ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy podatnik, o którym mowa w art. 15, będący osobą fizyczną albo przedsiębiorstwem w spadku, nie wykonywał czynności podlegających opodatkowaniu co najmniej przez 10 miesięcy. Nie dotyczy to podatników, którzy zawiesili wykonywanie działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej.

Natomiast zgodnie z art. 14 ust. 4 ustawy, przepisy ust. 1 i 3 stosuje się do towarów, w stosunku do których przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 3, podatnicy są obowiązani sporządzić spis z natury towarów na dzień rozwiązania spółki, zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu albo wystąpienia przypadków, o których mowa w ust. 1 pkt 3, zwany dalej „spisem z natury”. Podatnicy są obowiązani złożyć informację o dokonanym spisie z natury, o ustalonej na jego podstawie wartości towarów i o kwocie podatku należnego, nie później niż w dniu złożenia deklaracji podatkowej składanej za okres obejmujący dzień rozwiązania spółki, zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu albo wystąpienia przypadków, o których mowa w ust. 1 pkt 3 (art. 14 ust. 5 ustawy).

Treść art. 14 ust. 6 ustawy wskazuje, iż obowiązek podatkowy w przypadku, o którym mowa w ust. 1, powstaje w dniu rozwiązania spółki, zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu albo wystąpienia przypadków, o których mowa w ust. 1 pkt 3.

Według art. 14 ust. 8 ustawy, podstawą opodatkowania jest wartość towarów podlegających spisowi z natury, ustalona zgodnie z art. 29a ust. 2.

Przywołany wyżej art. 14 ust. 1 pkt 2 ustawy, nakazując, w sytuacji wskazanej w tym przepisie, opodatkowanie towarów, różnicuje je na towary własnej produkcji oraz towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy. Zatem towary te podzielono na takie, które zostały wytworzone przez podatnika oraz takie, które zostały przez niego nabyte. W obu tych grupach mogą mieścić się towary, które stanowią tzw. środki obrotowe, jak towary handlowe, surowce oraz towary, które zaliczone zostały przez podatnika do jego środków trwałych.

Z przywołanych przepisów wynika, że obowiązek opodatkowania podatkiem od towarów i usług dotyczy towarów, które po nabyciu/wytworzeniu nie zostały odprzedane i w stosunku do których przysługiwało podatnikowi prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony. A zatem warunkiem koniecznym do opodatkowania towarów w zakresie wynikającym z art. 14 ustawy o podatku od towarów i usług, jest istnienie po stronie podatnika prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przy zakupie towaru.

Zatem obowiązek sporządzenia remanentu likwidacyjnego wiąże się, co do zasady, z zaprzestaniem, w związku z likwidacją działalności gospodarczej, wykorzystywania składników majątku przedsiębiorstwa do czynności podlegających opodatkowaniu.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest komornikiem sądowym, który w związku z interpretacją ogólną Ministra Finansów znak PT9.801.1.2019 z dnia 15 kwietnia 2019 r. w sprawie statusu komorników sądowych wykonujących czynności w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym jako podatników podatku od towarów i usług w świetle przepisów art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 8 ust. 1, art. 15 ust. 1-3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług po wejściu w życie ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych oraz ustawy z dnia 28 lutego 2018 r. o kosztach komorniczych, złożył w urzędzie skarbowym zgłoszenie VAT-Z o zaprzestaniu z dniem 1 stycznia 2019 r. wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT. Ponadto w opisie sprawy Wnioskodawca wskazał, że w dniu 14 maja 2015 roku zakupił lokal użytkowy, który następnie w dniu 30 czerwca 2015 roku przekazał na cele prowadzonej działalności gospodarczej. W marcu 2016 roku w deklaracji rozliczeniowej za I kwartał 2016 roku Wnioskodawca odliczył naliczony przy zakupie lokalu użytkowego podatek VAT. Ww. lokal użytkowy został wprowadzony do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy. Wnioskodawca wykorzystywał przedmiotowy lokal na cele prowadzenia kancelarii komorniczej. W okresie od 01.10.2015 do 31.12.2018 roku Wnioskodawca wykonywał czynności opodatkowane podatkiem VAT. Od 01.01.2019 roku Wnioskodawca wykonuje czynności niepodlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. Wnioskodawca nie wykonuje działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Wykonuje tylko i wyłącznie czynności wskazane w interpretacji ogólnej Ministra Finansów z dnia 15 kwietnia 2019 r. nr PT9.801.1.2019, czyli te, które nie podlegają opodatkowaniu i nie wykonuje innych czynności, które podlegałyby opodatkowaniu.

Na tle powyższego wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy tego, czy w związku z interpretacją z dnia 15 kwietnia 2019 r. obowiązany był do sporządzenia remanentu likwidacyjnego i czy w sporządzonym remanencie likwidacyjnym powinien wykazać wykorzystywany do celów działalności lokal użytkowy?

W analizowanym przypadku – jak wskazał Wnioskodawca – złożył w urzędzie skarbowym zgłoszenie o zaprzestaniu z dniem 1 stycznia 2019 r. wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

Wskazać należy, że okoliczność ta wywołuje konkretne następstwa w zakresie obowiązków na gruncie ustawy. Złożenie bowiem zgłoszenia VAT-Z ma na celu powiadomienie właściwego naczelnika urzędu skarbowego o zaprzestaniu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu przez podatnika i stanowi podstawę do wykreślenia go z rejestru podatników VAT.

Jak bowiem wynika z treści art. 96 ust. 6 ustawy, jeżeli podatnik zarejestrowany jako podatnik VAT zaprzestał wykonywania czynności podlegającej opodatkowaniu, jest on obowiązany zgłosić zaprzestanie działalności naczelnikowi urzędu skarbowego, a zgłoszenie to stanowi dla naczelnika urzędu skarbowego podstawę wykreślenia podatnika z rejestru jako podatnika VAT.

Z faktycznym zaprzestaniem wykonywania czynności opodatkowanych wiąże się natomiast – jak wskazano wyżej - opodatkowanie tzw. remanentu likwidacyjnego.

Jeżeli zatem – jak wynika z opisu sprawy – podatnik złożył VAT-Z w związku z faktycznym zaprzestaniem wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, to w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie art. 14 ustawy, a tym samym Wnioskodawca był zobowiązany do rozliczenia w remanencie likwidacyjnym towarów, w stosunku do których przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego (art. 14 ust. 4 ustawy).

W sporządzanym spisie z natury powinien więc zostać ujęty lokal użytkowy, z tytułu nabycia którego Wnioskodawca odliczył podatek naliczony i którego z dniem 1 stycznia 2019r. nie wykorzystuje do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Mając na uwadze wskazane okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa należy stwierdzić, że w związku z zaprzestaniem wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT – złożeniem zgłoszenia VAT-Z z dniem 1.01.2019r., Wnioskodawca był zobowiązany sporządzić na dzień zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu remanent likwidacyjny, stosownie do art. 14 ust. 5 ustawy i wykazać w nim ww. lokal użytkowy, z tytułu nabycia którego przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie objętym pytaniami nr 1 i nr 2 należało uznać za nieprawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również zastosowania zwolnienia od podatku ww. lokalu wykazanego w remanencie likwidacyjnym.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawiony opis sprawy, należy stwierdzić, że ww. lokal użytkowy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 1 ustawy, na takich zasadach, jak przy sprzedaży tego lokalu.

Dokonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, może być opodatkowana właściwą stawką podatku VAT, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT dla dostawy nieruchomości zabudowanych spełniających określone w przepisach warunki.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest generalnie zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Stosownie do art. 2 pkt 14 ustawy, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Zatem, w przypadku, gdy po wybudowaniu budynek, budowla lub jego część jest wykorzystywana, w tym używana na potrzeby własnej działalności, okoliczność ta powoduje, że ma już miejsce pierwsze zasiedlenie tego obiektu.

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich powstało pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

W tym miejscu należy nadmienić, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

W tym miejscu należy zauważyć, że jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy, należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których, nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostawy budynków, budowli lub ich części, prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z ww. podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie danego obiektu. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku, ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie, podatnik uprawniony jest do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter dokonywanych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy, należy stwierdzić, że w przypadku lokalu użytkowego objętego zakresem wniosku, pomiędzy pierwszym zasiedleniem ww. lokalu a zaprzestaniem przez Wnioskodawcę wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, upłynął okres dłuższy niż 2 lata. Ponadto Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie lokalu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiących co najmniej 30% jego wartości początkowej.

Zatem, w analizowanym przypadku spełnione zostały przesłanki warunkujące zastosowanie zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Tym samym, lokal użytkowy umieszczony w spisie z natury podlega zwolnieniu na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W konsekwencji ww. lokal użytkowy wykazany w remanencie likwidacyjnym sporządzonym na dzień zaprzestania wykonywania przez Wnioskodawcę czynności podlegających opodatkowaniu, podlega zwolnieniu od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3 należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w ….., za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.