2021.01.19 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-3.4012.592.2020.1.RK
z 19 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 października 2020 r. (data wpływu 19 października 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z faktur dokumentujących zakup mebli i koszty magazynowania oraz braku obowiązku dokonania korekty podatku VAT naliczonego za wcześniejsze okresy rozliczeniowe – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 października 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z faktur dokumentujących zakup mebli i koszty magazynowania oraz braku obowiązku dokonania korekty podatku VAT naliczonego za wcześniejsze okresy rozliczeniowe.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

(...)Sp. z o.o. (wcześniej A sp. z o.o., wcześniej B sp. z o.o., dalej: „Spółka” lub „Zamawiający”) jest polskim rezydentem podatkowym, czynnym podatnikiem VAT, prowadzącym działalność w branży hotelarskiej, polegającą m.in. na budowie i zarządzaniu obiektami hotelowymi.

W ramach kooperacji pomiędzy Wnioskodawcą i Przedsiębiorstwem Państwowym „(...)” (dalej X), podjęto decyzję o budowie nowego obiektu hotelowego (…) (dalej: „Hotel”). Budowa Hotelu została zlecona przez X, następnie, jeszcze przed jego przyjęciem do używania, prawo użytkowania wieczystego gruntu nieruchomości wraz z prawem własności budynku Hotelu zostały wniesione aportem do Spółki. Wnioskodawca do czasu wniesienia aportu był konsultantem w kwestiach operacyjnych oraz przyszłym zarządzającym Hotelu.

Należy zaznaczyć, że zgodnie z założeniami, Hotel miał działać i obecnie działa - w ramach umowy franczyzy - pod marką jednej z ogólnoświatowych sieci hotelowych (…) (dalej: „Partner” lub „Franczyzodawca”). Stosowne porozumienie w przedmiocie umowy franczyzy Spółka i Franczyzodawca zawarli jeszcze przed rozpoczęciem budowy Hotelu.

W związku z międzynarodowym charakterem działalności Franczyzodawcy, Hotel wybudowany w ramach franczyzy, a w szczególności jego wyposażenie, powinno charakteryzować się określonymi właściwościami i parametrami, które określa Franczyzodawca, a Spółka zobowiązana była je spełnić. Powyższe dotyczy także wyposażenia meblowego Hotelu.

W celu realizacji inwestycji związanej z powstaniem Hotelu, podpisano umowę z firmą (…), która zobowiązała się do postawienia budynku Hotelu (dalej: „Budujący”). Budujący zobowiązał się do wykonania budynku Hotelu zgodnie z wytycznymi Spółki, które to zgodne były z parametrami określonymi przez Franczyzodawcę. Hotel miał zostać postawiony w terminie określonym w umowie.

Budujący rozpoczął realizację inwestycji poprzez wznoszenie budynku Hotelu. Aby całość inwestycji (tj. ukończenie i wyposażenie Hotelu) mogła zostać zrealizowana możliwie szybko i w terminie ustalonym z Franczyzodawcą, Spółka jeszcze na etapie budowy Hotelu zawarła umowę z (…) sp. z o.o. (dalej: „Wykonawca”) (dalej: „Umowa”), zgodnie z którą Wykonawca zobowiązał się do dostawy i montażu mebli na rzecz Spółki oraz przygotowania i dostarczenia odpowiedniej dokumentacji związanej z realizacją zamówienia, za co należne mu było określone Umową wynagrodzenie (dalej: „Wynagrodzenie Pierwotne”). Wytworzone przez Wykonawcę meble miały zostać zamontowane w powstającym Hotelu; parametry i właściwości mebli musiały być zgodne z wytycznymi określonymi przez Franczyzodawcę.

W tym samym w czasie, gdy powstawała bryła budynku Hotelu, jednocześnie powstawały meble, zgodnie z wytycznymi Franczyzodawcy, będące jego przyszłym wyposażeniem.

W trakcie realizacji inwestycji firma stawiająca budynek Hotelu (Budujący) ogłosiła upadłość, skutkiem czego nie była ona w stanie dokończyć budowy Hotelu. W związku z zaistniałą sytuacją został rozpisany nowy przetarg na dokończenie prac budowlanych związanych z postawieniem Hotelu. Znalezienie nowego podmiotu, który ostatecznie podjął się realizacji powyższej inwestycji, wydłużyło budowę Hotelu o kilka lat. Co istotne dla niniejszej sprawy, już w momencie ogłoszenia upadłości przez Budującego umowa z (…) Sp. z o.o. na dostawę i montaż mebli była w trakcie realizacji, jednakże ze względu na wydłużający się czas budowy bryły Hotelu, nie mogły one zostać zamontowane przez Wykonawcę. Na skutek powyższego, Wnioskodawca i Wykonawca zawarli aneks do Umowy (dalej: „Aneks”), zgodnie z którym do czasu montażu meble Spółki były przechowywane przez Wykonawcę. Z tytułu tego Wykonawcy przysługiwało wynagrodzenie (dalej: „Wynagrodzenie Magazynowe”). Wykonawca wystawiał na Zamawiającego faktury z tytułu Wynagrodzenia Magazynowego.

Ostatecznie, dokończono budowę bryły Hotelu, jednakże znaczne opóźnienie w pracach, wynikające z ogłoszenia upadłości przez Budującego spowodowało, że dokończenie inwestycji (razem z wewnętrznym wyposażeniem) okazało się niemożliwe w pierwotnie przyjętym kształcie.

Franczyzodawca wskazał, że zamówione wcześniej (i wyprodukowane) meble nie są zgodne z jego obecnymi standardami (mimo tego, że uprzednio Franczyzodawca zaakceptował projekt mebli), przede wszystkim z powodu upływu czasu, tj. znacznego opóźnienia w realizacji pierwotnie przyjętej inwestycji. Franczyzodawca wskazał, że na rynku panują obecnie odmienne trendy i wykonane meble nie mogą zostać zamontowane w obiektach działających pod jego marką. Franczyzodawca na podstawie zawartej z Wnioskodawcą umowy, miał pełne prawo do zajęcia takiego stanowiska, zaś Wnioskodawca był zobowiązany do jego uwzględnienia.

Tym samym, Spółka chcąc realizować zawartą umowę franczyzy, tj. de facto korzystać z marki i renomy Franczyzodawcy, była zmuszona do zaniechania montażu mebli zamówionych od Wykonawcy. Wynika stąd, że wyprodukowane meble stały się dla Wnioskodawcy bezużyteczne w tej lokalizacji, gdyż był on zobowiązany do nabycia nowych mebli, spełniających obecne standardy Franczyzodawcy.

W konsekwencji powyższego meble Spółki wciąż były magazynowane przez Wykonawcę. Zaistniała sytuacja miała wpływ na rozliczenie należności między stronami Umowy, bowiem Wykonawca nie otrzymał części ustalonego Umową i Aneksem wynagrodzenia.

W związku z powyższym Wykonawca zdecydował się wkroczyć na drogę sądową i złożył pozew o zapłatę przez Spółkę należnego mu (zgodnie z Umową i Aneksem) Wynagrodzenia Pierwotnego i części Wynagrodzenia Magazynowego. Na skutek powyższego, Wykonawca uzyskał prawomocny i ostateczny wyrok, potwierdzający obowiązek zapłaty powyższego wynagrodzenia przez Wnioskodawcę. Spółka dokonała zapłaty nieopłaconych faktur. Faktury zawierały kwotę podatku od towarów i usług. Co istotne w niniejszej sprawie, do momentu uregulowania należności, Spółka nie ujęła w ewidencjach VAT ww. faktur, jak również nie dokonała odliczenia VAT naliczonego, ponieważ do momentu wydania prawomocnego wyroku Sądu kwestionowała roszczenie Wykonawcy. Jednocześnie, Wnioskodawca wskazuje, że względem omawianych faktur nie upłynął termin określony w art. 86 ust. 13 ustawy o VAT.

definitywne zaniechanie odbioru mebli (pozostawienie ich u Wykonawcy - ze względu na nieopłacalność odbioru lub odmowę wydania mebli przez Wykonawcę);
odbiór mebli i ich fizyczne zniszczenie (Spółka dokona odbioru mebli a następnie dokona ich utylizacji);
odbiór mebli i ich sprzedaż (jeśli okaże się to uzasadnione ekonomicznie Spółka dokona odbioru mebli a następnie odsprzeda je innemu podmiotowi).

Spółka zaznacza, że może podjąć również inną decyzję, tj. gdyby się okazało, że wzmiankowane meble będą miały wartość użytkową, Spółka może podjąć decyzję o odbiorze mebli i ich wykorzystaniu w innych obiektach, jednakże ten wariant nie jest przedmiotem niniejszego wniosku.

W ramach opisywanego zdarzenia przyszłego Spółka przyjmuje, że w żadnym wypadku wskazane meble nie będą jednak wykorzystywane przez Spółkę. Tym samym meble (zaniechana inwestycja) w sposób definitywny i nieodwracalny nie będą dla Spółki zdatne do użytku. Na marginesie Spółka wskazuje, że dokonała montażu innych mebli w Hotelu, zgodnych z wytycznymi Franczyzodawcy, zaś obecnie Hotel prowadzi działalność opodatkowaną VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w zaprezentowanej sytuacji Spółka uprawniona jest do odliczenia podatku VAT z faktur dokumentujących zakup mebli od Wykonawcy oraz faktur wystawionych przez Wykonawcę na Spółkę w związku z kosztami magazynowania wskazanych mebli?
Czy Spółka będzie uprawniona do odliczenia VAT naliczonego wynikającego z faktur opisanych w stanie faktycznym w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana, a jednocześnie - z uwagi na nieodliczenie VAT naliczonego do tego momentu - nie będzie zobowiązana do dokonywania korekt VAT naliczonego za wcześniejsze okresy rozliczeniowe?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Uzasadnienie w zakresie pytania numer 1

W ocenie Spółki, w zaprezentowanej sytuacji jest ona uprawniona do odliczenia podatku VAT z faktur dokumentujących zakup mebli od Wykonawcy (Wynagrodzenie Pierwotne) oraz faktur wystawionych przez Wykonawcę w związku z kosztami magazynowania mebli (Wynagrodzenie Magazynowe).

Zdaniem Wnioskodawcy konieczność zaniechania inwestycji w meble zakupione od Wykonawcy wynikła z przyczyn całkowicie niezależnych od Wnioskodawcy.

Pierwszym powodem zaniechania inwestycji w meble jest znaczne opóźnienie w budowie Hotelu. Spółka zawarła umowę o wykonanie budynku Hotelu z profesjonalnym podmiotem świadczącym usługi budowlane, a zatem przyjąć należy, że dokonała należytej staranności w wyborze wykonawcy zamówienia.

Jak zostało to przedstawione w stanie faktycznym, firma Budującego upadła, na co rzecz jasna Spółka nie miała żadnego wpływu. Spółka nie mogła także w żaden sposób przewidzieć upadku firmy Budującego. Porzucenie robót przez wykonawcę kontraktu w związku z upadkiem jego firmy jest powszechną praktyką, na którą zlecający wykonanie prac (w tym wypadku Spółka) nie ma w rzeczywistości żadnego wpływu. W sytuacji zaprezentowanej przez Wnioskodawcę uznać należy, że upadek firmy Budującego jest okolicznością całkowicie od Wnioskodawcy niezależną, mającą charakter zewnętrzny.

W celu dokończenia budowy Hotelu podjęto decyzję o wyborze nowego wykonawcy budowy. Wielkość inwestycji oraz szereg wytycznych, które musiały zostać spełnione, spowodował, że wybór nowego wykonawcy był czasochłonny. Był to jednak element konieczny do zakończenia budowy Hotelu. Uznać zatem należy, że konieczność wyboru nowego wykonawcy jest również elementem zewnętrznym, niezależnym od Spółki; nie miała ona możliwości prowadzenia budowy samodzielnie.

Kolejnym argumentem przemawiającym za tym, że zaniechanie inwestycji w meble dokonane zostało z przyczyn niezależnych od Spółki, jest decyzja Franczyzodawcy, który wskazał, że wykonane meble (zamówione wcześniej przez Wnioskodawcę) nie spełniają aktualnych wymagań i wytycznych Franczyzodawcy. Takie uprawnienie wynikało z zawartej między stronami umowy.

Jak wskazano w stanie faktycznym, Franczyzodawca jest siecią hoteli o globalnym zasięgu. Samodzielnie ustala on wytyczne dotyczące właściwości i parametrów, które muszą spełniać hotele działające pod jego szyldem, także w odniesieniu do wnętrza hotelu, a zatem również mebli. Każdy podmiot, który chce korzystać z marki i renomy Franczyzobiorcy, zobowiązany jest do spełnienia narzuconych przez niego wytycznych; jest to w rzeczywistości warunek konieczny współpracy. Jeśli Wnioskodawca chciałby zatem korzystać zawartej z Franczyzodawcą umowy franczyzy, musi on dostosować się do narzuconych przez niego standardów, także tych odnoszących się do mebli w Hotelu.

Franczyzobiorca wskazał jednoznacznie, że zakupione przez Wnioskodawcę meble nie mogą zostać wykorzystane w Hotelu. Wynika stąd zatem, że meble te stały się bezużyteczne w tej lokalizacji w związku z planami prowadzenia Hotelu pod marką Franczyzodawcy. Tym samym, Spółka chcąc realizować zawartą umowę franczyzy, tj. de facto korzystać z marki i renomy Franczyzodawcy, była zmuszona do zaniechania montażu mebli zamówionych od Wykonawcy. Wynika stąd, że wyprodukowane meble stały się dla Wnioskodawcy bezużyteczne w tej lokalizacji, gdyż był on zobowiązany do nabycia nowych mebli, spełniających obecne standardy Franczyzodawcy.

Wnioskodawca wskazuje, że również i ta okoliczność jest od niego w całości niezależna i nie ma na nią wpływu. Konieczność zastosowania innych mebli aniżeli wyprodukowanych przez Wykonawcę wynika zatem z decyzji Franczyzodawcy. Decyzja ta jest powodem, dla którego Spółka była zmuszona zaniechać inwestycji w zamówione od Wykonawcy meble.

Podsumowując tę część rozważań, Spółka stoi na stanowisku, że zaniechanie przez nią inwestycji w meble zamówione od Wykonawcy wynika w całości z okoliczności od niej niezależnych.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 Ustawy VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 Ustawy VAT, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124 Ustawy VAT.

Zgodnie zaś z art. 86 ust. 2 Ustawy VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi m.in. suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. Z treści przywołanych przepisów wynika, że warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek nabytych towarów lub usług z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Odliczenia można doliczyć w związku z zakupem towarów lub usług.

Tak więc prawo do odliczenia VAT przysługuje, jeśli spełnione są dwa podstawowe warunki. Po pierwsze, odliczenia może dokonać podatnik VAT. Po drugie zaś, musi istnieć związek pomiędzy dokonanymi zakupami towarów lub usług a wykonywaną działalnością gospodarczą.

Należy zauważyć, że art. 86 ust. 1 Ustawy VAT nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług (przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej) wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej. W podatku VAT obowiązuje zasada tzw. „niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego”. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia, nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

W tym miejscu zaznaczyć należy, że aby możliwe było dokonanie odliczenia VAT od danego zakupu, nie jest konieczne realne wykorzystanie go w prowadzonej działalności. Wystarczający jest zamiar, intencja takiego wykorzystania. Jest to pogląd powszechnie przyjęty przez organy interpretacyjne i sądy administracyjne. Powyższe potwierdza przykładowo interpretacja 0111-KDIB3- 2.4012.644.2019.1.SR z dnia 28 października 2019 r., w której organ wskazał, że: „Istotna jest intencja nabycia - jeśli dany towar ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas - po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych - odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych”. W swoich rozważaniach wskazuje on, że: „W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych. Z ogólnie przyjętej definicji „zamiaru” wynika, że jest to projekt, plan czy intencja zrealizowania czegoś. Istotą zamiaru są intencje jakie przyświecają dokonywanym czynnościom, jak i cel, który dana osoba ma osiągnąć dokonując tych czynności. Zatem w sytuacji, gdy podatnik dokonuje nabycia towarów i usług, które zmierzają do przyszłego wykorzystania ich dla czynności opodatkowanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej bez względu na to jakie faktycznie będą efekty tej działalności, należy uznać w momencie ich nabycia za związane z wykonywaniem czynności opodatkowanych”.

W przywołanej interpretacji organ odwołał się także do orzecznictwa europejskiego: „Potwierdzeniem powyżej przedstawionej linii orzecznictwa jest m.in. wyrok TSUE w sprawie C-268/83 D. A. Rompelman i E. A. Rompelman-Van, z którego to wynika, że regulacja dotycząca odliczenia ma za cel całkowicie odciążyć podmiot podlegający opodatkowaniu VAT od podatku od wartości dodanej, który jest winien zapłacić w związku ze swoją działalnością gospodarczą. Wspólny system wartości dodanej zapewnia, że obciążenie podatkiem VAT jest całkowicie neutralne wobec każdego przedsiębiorstwa, niezależnie od celów i wyników przedsiębiorstwa, pod warunkiem, że takie przedsiębiorstwo samo w sobie podlega opodatkowaniu VAT”.

Polskie organy interpretacyjne wskazują, że istnieje możliwość odliczenia podatku VAT od zaniechanej inwestycji, w szczególności jeśli powód jej zaniechania jest niezależny od podatnika, a od okoliczności zewnętrznych, np. działań osób trzecich lub zmiany pierwotnych okoliczności inwestycyjnych.

Powyższe znajduje potwierdzenie przykładowo w interpretacji 0115-KDIT1-1.4012.913.2018.1.DM z dnia 12 lutego 2019 r., gdzie organ odwołuje się do orzeczeń sądów i trybunałów unijnych, a konkretnie wyroku w sprawie Ghent Coal Terminal NV C-37/95. Organ wskazał: „Na zasadę neutralności podatku od wartości dodanej powoływano się również w sprawach dotyczących przypadków, gdy z powodów niezależnych od podatnika, podatnik nigdy nie wykorzystał nabytych towarów i usług do prowadzenia działalności opodatkowanej, ale nabycie zostało dokonane z zamiarem takiego wykorzystania. Sytuacja tego rodzaju miała miejsce m.in. w przypadku spółki belgijskiej, która dokonała odliczenia podatku VAT związanego z robotami inwestycyjnymi przeprowadzonymi na nabytej przez firmę działce (sprawa Ghent Coal Terminal NV C-37/95). Trybunał Sprawiedliwości UE stwierdził, że w sytuacji kiedy nabycie towarów i usług zostało poczynione z zamiarem wykorzystania ich do działalności opodatkowanej, ale z powodów pozostających poza kontrolą podatnika nie wykorzystał on nabytych towarów i usług w prowadzeniu tej działalności, prawo do odliczenia zostaje zachowane”. Wskazany przez organ punkt widzenia ma zastosowanie także do sytuacji przedstawionej przez Wnioskodawcę, albowiem dokonała nabycia towarów w celu wykorzystania ich w ramach działalności gospodarczej, ale z powodów niezależnych od siebie nie może ich użyć w tych celach (tj. musi dokonać zaniechania inwestycji w meble).

W tej samej interpretacji organ wskazał: „Zmiana warunków inwestowania w określonym czasie winna być traktowana jako okoliczność, która ma charakter zewnętrzny niezależny od woli podatnika, a tym samym rezygnacja z inwestycji spowodowana jest okolicznościami, za które podatnik nie ponosi odpowiedzialności. W świetle powyższego, w tak przedstawionym opisie sprawy, przy założeniu, że zakupy miały w całości służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych i nie miały zastosowania przepisy wyłączające prawo do odliczenia podatku naliczonego (art. 88 ustawy), Gmina w momencie zaniechania inwestycji, nie będzie zobowiązana do dokonania korekty odliczonego podatku naliczonego”.

Zaprezentowane rozważania znajdują również potwierdzenie w interpretacji 0111-KDIB3- 2.4012.644.2019.1.SR z dnia 28 października 2019 r., gdzie organ wskazał iż: „Mając zatem na uwadze powołane przepisy prawa, przedstawione okoliczności sprawy, a także orzecznictwo TSUE, należy stwierdzić, że Wnioskodawca zachowa prawo do odliczenia podatku naliczonego od ww. wydatków inwestycyjnych. Powyższe wynika z faktu, że na moment ponoszenia nakładów na opisaną we wniosku inwestycję - jak wynika z wniosku - od wydatków związanych z zakupami dotyczącymi Projektu Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z uwagi na związek Projektu wyłącznie z czynnościami opodatkowanymi, a zaniechanie inwestycji nastąpiło z przyczyn niezależnych i nieznanych w chwili ponoszenia wydatków. Wnioskodawca nie jest zatem zobowiązany do dokonania korekty uprzednio odliczonego podatku VAT”.

Również i w tej interpretacji organ dla poparcia swojej argumentacji przywołał orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości: „Stwierdzenie, czy konieczność korekty rzeczywiście zachodzi wymaga zbadania okoliczności, na skutek których podatnik zaniechał inwestycji lub wykonywania czynności opodatkowanych. Taki wniosek można wyciągnąć z orzeczeń ETS wydanych na kanwie przepisu art. 20(1)(b) VI Dyrektywy, a mianowicie w sprawie C-37/95 Państwo Belgijskie a Ghent Coal Terminal NV oraz C-110/94 między Intercommunale voor Zeewaterontziliting (INZO) a Państwem Belgijskim. W obu przypadkach chodziło o sytuacje, w których podatnik zaniechał inwestycji z przyczyn „pozostających poza jego kontrolą”, na skutek decyzji innego organu nakazującego zmianę miejsca prowadzenia działalności i zamiany działki, na której rozpoczęto inwestycję (C-37/95) i sytuacji, w której „decyzja o zaniechaniu inwestycji wynikała z przeprowadzonego studium jej opłacalności, które nie potwierdziło możliwości generowania zysku z danej działalności” (C-110/94).

Zatem podatnik jest uprawniony do odliczenia VAT naliczonego na towary i usługi nabyte w związku z pracami inwestycyjnymi wykonywanymi z przeznaczeniem ich na planowaną działalność gospodarczą podlegającą opodatkowaniu, a nabyte prawo do odliczenia pozostaje w mocy, nawet jeśli w wyniku niezależnych od niego okoliczności podatnik nigdy nie wykorzystał nabytych towarów lub usług do transakcji podlegających opodatkowaniu. Zawsze jednak należy brać pod uwagę okoliczności towarzyszące temu zachowaniu, a w szczególności, czy były one konsekwencją zdarzeń od podatnika niezależnych, czy też - podejmowanych świadomie decyzji gospodarczych”.

Bardzo zbliżone wnioski i argumentacja zaprezentowane zostały także m.in. w interpretacjach:

0111-KDIB3-2.4012.123.2018.2.MN z dnia 30 maja 2018 r.,
IPPP2/4512-1272/15-4/MJ z dnia 8 marca 2016 r.,
IPPP3/443-287/14-2/IG z dnia 18 czerwca 2014 r.,

oraz wyroku Trybunału Sprawiedliwości (UE) z dnia 17 października 2018 r. w sprawie C-249/17.

Podsumowując, w związku z faktem, iż:

zaniechana inwestycja w meble miała zostać wykorzystana w celach związanych z działalnością gospodarczą (zamiar) oraz
została zaniechana z powodów niezależnych od Wnioskodawcy, z przyczyn od niego niezależnych

Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku VAT z faktur za nabycie wskazanych mebli oraz faktur dokumentujących poniesienie kosztów związanych z magazynowaniem mebli.

Uzasadnienie w zakresie pytania numer 2

W ocenie Wnioskodawcy, Spółka, w przypadku gdy nie skorzystała z prawa do odliczenia podatku VAT wynikającego z faktur opisanych w stanie faktycznym, a następnie, dopiero po upływie terminu wskazanego w art. 89b ust. 1 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od 2019 r. 90 dni od daty upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze / wcześniej 150 dni) uregulowała całą należność, będzie uprawniona do odliczenia podatku VAT wynikającego z posiadanych faktur w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana, a jednocześnie (z uwagi na nieodliczenie VAT do tego momentu) nie będzie zobowiązana do dokonywania korekt VAT naliczonego za wcześniejsze okresy rozliczeniowe.

Zgodnie z art. 89b ust. 1 ustawy o VAT, w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 90 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 90 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli dłużnik uregulował należność najpóźniej w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, w którym upłynął 90 dzień od dnia upływu terminu płatności tej należności, o czym stanowi art. 89b ust. 1a ustawy o VAT.

W ocenie Spółki, z treści przepisu art. 89b ust. 1 ustawy o VAT wynika wprost, że dłużnik zobowiązany jest do korekty odliczonej uprzednio kwoty podatku wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług, a zatem obowiązek taki dotyczy tylko tych kwot, które zostały już odliczone. W konsekwencji dłużnik, który nie odliczył uprzednio kwoty podatku wynikającej z takiej faktury, nie powinien być zobowiązany do dokonania korekty, o której mowa w art. 89b ustawy o VAT.

Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe. Dla przykładu Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 21 lipca 2017 r., o sygn. 0114-KDIP1-1.4012.261.2017.1.DG stwierdził, że „w okolicznościach rozpatrywanej sprawy przepis art. 89b ust. 1 ustawy nie będzie miał zastosowania, tzn. Wnioskodawca nie będzie zobligowany do dokonania korekty kwoty podatku naliczonego, o której mowa w tym przepisie, gdyż Wnioskodawca nie dokonał odliczenia podatku VAT przed faktycznym uregulowaniem zobowiązania”.

W opisanym stanie faktycznym przyszłym Spółka nie ujęła w ewidencjach VAT faktur dokumentujących należności, które nie zostały uregulowane w terminie 90 dni od dnia upływu terminu płatności. Zatem przepis art. 89b ust. 1 ustawy o VAT nie będzie miał zastosowania w przedmiotowej sprawie, z uwagi na brak kwoty podatku naliczonego w rozliczeniach Spółki, która podlegałaby korekcie. Konsekwentnie, z uwagi na brak wcześniejszego odliczenia, Spółka nie powinna być zobowiązana do dokonania korekty podatku naliczonego wynikającego z nieuregulowanej w terminie 90 dni faktury VAT.

Mając powyższe na uwadze, kluczowe jest ustalenie momentu, w którym Spółka będzie uprawniona do odliczenia VAT wynikającego z faktury, z tytułu której należność uregulowana została po upływie okresu, o którym mowa w art. 89b ust. 1 ustawy o VAT, tj. po upływie 90 dni od dnia upływu terminu płatności (później niż w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, w którym upłynął 90 dzień od dnia upływu terminu płatności wynikającego z faktury/umowy).

Należy wskazać, że zasady ogólne dotyczące terminów, w których powstaje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego ustawodawca określił w art. 86 ust. 10-13 ustawy.

I tak, zgodnie z art. 86 ust. 10 ustawy o VAT, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

Stosownie natomiast do art. 86 ust. 11 ustawy o VAT, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, 10d i 10e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Natomiast zgodnie z art. 86 ust. 13 ustawy o VAT, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, 10e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego (tj. za pierwszy okres rozliczeniowy, w którym spełnił wszystkie warunki do dokonania odliczenia), nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 13a.

Niemniej jednak odstępstwem od zasady ogólnej przewidzianej w art. 86 ustawy jest art. 89b ust. 4 ustawy o VAT, który określa prawo do odliczenia w przypadku kiedy należność wynikająca z faktury zostanie uregulowana w terminie późniejszym niż w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, w którym upłynął 90 dzień od dnia upływu terminu płatności wynikającego z faktury. W takiej sytuacji, w przypadku wcześniejszego odliczenia podatku podatnik zobowiązany jest dokonać korekty na podstawie art. 89b ust. 1, a jednocześnie, przysługuje mu prawo do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana. W sytuacji częściowego uregulowania należności podatek naliczony może zostać zwiększony w odniesieniu do tej części.

Należy wskazać, że przytoczone powyżej regulacje art. 89b ustawy o VAT odnoszą się do sytuacji, w której podatnik nie uregulował należności wynikającej z faktury w terminie 90 dni od dnia upływu terminu jej płatności. W dyspozycji wskazanego przepisu nie została wyróżniona sytuacja, w której podatnik przed upływem 90 dnia od terminu płatności w ogóle nie skorzystał z przysługującego mu prawa do odliczenia podatku naliczonego, a następnie, już po upływie tego okresu, uregulował należność wynikającą z faktury.

Należy stwierdzić, że wraz z upływem wspomnianego 90-dniowego okresu podatnik taki czasowo traci nabyte uprzednio prawo do odliczenia podatku naliczonego, aż do momentu uregulowania należności wskazanej na fakturze. Innymi słowy, w tym okresie podatnik, zostaje czasowo „pozbawiony” takiej możliwości, mimo że w innych okolicznościach (tj. gdyby faktura została zapłacona) byłoby to możliwe.

Utrata prawa do odliczenia VAT nie ma jednak charakteru definitywnego, bowiem, zgodnie z art. 89b ust. 4 ustawy o VAT, w przypadku uregulowania należności, podatnik ma prawo do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym ta należność została uregulowana.

Należy również wskazać, że taka interpretacja przepisów art. 89b ustawy o VAT pozostaje w zgodzie z art. 89a ustawy o VAT, który z kolei daje zbywcy możliwość skorygowania podstawy opodatkowania oraz podatku należnego, w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, (a zatem taka, która nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 90 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze), a w przypadku jej uregulowania podobnie jak art. 89b ust. 4 ustawy o VAT wskazuje na korektę w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana.

Tym samym, w sytuacji kiedy Spółka uregulowała należności względem Wykonawcy w terminie późniejszym niż w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, w którym upłynął 90 dzień od dnia upływu terminu płatności wynikającego z faktury, powinna ona mieć prawo do odliczenia podatku wynikającego z tej faktury w rozliczeniu za okres, w którym należność została faktycznie uregulowana, bez konieczności „cofania się” do okresu, w którym pierwotnie powstało prawo do odliczenia VAT oraz dokonywania korekty, o której mowa w art. 89b ust. 1 ustawy o VAT.

Takie stanowisko znajduje również potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych. Dla przykładu:

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 13 sierpnia 2020 r., o sygn. 0114-KDIP4-2.4012.246.2020.1.AS,

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 25 czerwca 2019 r., o sygn. 0114-KDIP1-3.4012.179.2019.1.RMA,

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 22 listopada 2018 r., o sygn. 0115-KDIT1-1.4012.711.2018.1.MN,

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 26 lipca 2018 r., o sygn. 0112-KDIL2-3.4012.263.2018.1.IP,

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 21 lipca 2017 r., o sygn. 0114-KDIP1-1.4012.261.2017.1.DG.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że w przypadku gdy Spółka nie skorzystała z prawa do odliczenia podatku VAT wynikającego z faktur opisanych w stanie faktycznym, a następnie, dopiero po upływie terminu wskazanego w art. 89b ust. 1 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od 2019 r. 90 dni od daty upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze / wcześniej 150 dni) uregulowała całą należność, będzie uprawniona do odliczenia podatku VAT wynikającego z posiadanych faktur w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana, a jednocześnie (z uwagi na nieodliczenie VAT do tego momentu) nie będzie zobowiązana do dokonywania korekt VAT naliczonego za wcześniejsze okresy rozliczeniowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ustawy.

Stosownie do treści art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z powyższego wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, tj. m.in. tego że zakupy są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

Istotna jest intencja nabycia – jeśli dany towar ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas – po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych – odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych.

W każdym więc przypadku należy dokonać oceny, czy intencją dokonującego określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne było wykonywanie czynności opodatkowanych. Z ogólnie przyjętej definicji „zamiaru” wynika, że jest to projekt, plan czy intencja zrealizowania czegoś. Istotą zamiaru są intencje jakie przyświecają dokonywanym czynnościom, jak i cel, który dana osoba ma osiągnąć dokonując tych czynności.

Zatem w sytuacji, gdy podatnik dokonuje nabycia towarów i usług, które zmierzają do przyszłego wykorzystania ich dla czynności opodatkowanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej bez względu na to jakie faktycznie będą efekty tej działalności, należy uznać w momencie ich nabycia za związane z wykonywaniem czynności opodatkowanych. Wynikające z treści art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług prawo do odliczenia podatku naliczonego stanowi implementację prawa do odliczenia wyrażonego w przepisach wspólnotowych.

Szczegółowe zasady realizacji prawa do odliczenia podatku zawierają przepisy Tytułu X Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2006 r. Nr 347 str. 1 z późn. zm.). Zgodnie z art. 168 tej Dyrektywy, jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia następujących kwot od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić:

VAT należnego lub zapłaconego w tym państwie członkowskim od towarów i usług, które zostały mu dostarczone lub które mają być mu dostarczone przez innego podatnika;
VAT należnego od transakcji uznanych za dostawy towarów i świadczenie usług zgodnie z art. 18 lit. a) i art. 27;
VAT należnego od wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. b) pkt (i);
VAT należnego od transakcji uznanych za wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów zgodnie z art. 21 i 22;
VAT należnego lub zapłaconego z tytułu importu towarów na terytorium tego państwa członkowskiego.

W tym miejscu należy podkreślić również, że Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wielokrotnie stwierdzał, iż prawo do odliczenia zostało wprowadzone, aby całkowicie uwolnić przedsiębiorcę od kosztów podatku VAT zapłaconego lub podlegającego zapłacie w toku jego działalności gospodarczej. Wspólny system podatku od wartości dodanej konsekwentnie zapewnia, że każda działalność gospodarcza, niezależnie od jej celu i efektu, pod warunkiem że sama podlega VAT, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny.

Powyższe stwierdzenie obrazuje rolę, jaką prawo do odliczenia podatku naliczonego odgrywa w systemie podatku od wartości dodanej.

Potwierdzeniem powyżej przedstawionej linii orzecznictwa jest m.in. wyrok TSUE w sprawie
C-268/83 D. A. Rompelman i E. A. Rompelman-Van Deelen, z którego wynika, że regulacja dotycząca odliczenia ma za cel całkowicie odciążyć podmiot podlegający opodatkowaniu VAT od podatku od wartości dodanej, który jest winien zapłacić w związku ze swoją działalnością gospodarczą. Wspólny system wartości dodanej zapewnia, że obciążenie podatkiem VAT jest całkowicie neutralne wobec każdego przedsiębiorstwa, niezależnie od celów i wyników przedsiębiorstwa, pod warunkiem, że takie przedsiębiorstwo samo w sobie podlega opodatkowaniu VAT.

Na zasadę neutralności podatku od wartości dodanej powoływano się również w sprawach dotyczących przypadków, gdy z powodów niezależnych od podatnika, podatnik nigdy nie wykorzystał nabytych towarów i usług do prowadzenia działalności opodatkowanej, ale nabycie zostało dokonane z zamiarem takiego wykorzystania. Sytuacja tego rodzaju miała miejsce m.in. w przypadku spółki belgijskiej, która dokonała odliczenia podatku VAT związanego z robotami inwestycyjnymi przeprowadzonymi na nabytej przez firmę działce (sprawa Ghent Coal Terminal NV C-37/95).

TSUE stwierdził, że w sytuacji kiedy nabycie towarów i usług zostało poczynione z zamiarem wykorzystania ich do działalności opodatkowanej, ale z powodów pozostających poza kontrolą podatnika nie wykorzystał on nabytych towarów i usług w prowadzeniu tej działalności, prawo do odliczenia zostaje zachowane.

Z opisu sprawy wynika, że (...)sp. z o.o. („Spółka”) jest czynnym podatnikiem VAT, prowadzącym działalność w branży hotelarskiej, polegającą m.in. na budowie i zarządzaniu obiektami hotelowymi.

W ramach kooperacji pomiędzy Wnioskodawcą i Przedsiębiorstwem Państwowym „(…)” (X), podjęto decyzję o budowie nowego obiektu hotelowego („Hotel”). Budowa Hotelu została zlecona przez X, następnie, jeszcze przed jego przyjęciem do używania, prawo użytkowania wieczystego gruntu nieruchomości wraz z prawem własności budynku Hotelu zostały wniesione aportem do Spółki. Wnioskodawca do czasu wniesienia aportu był konsultantem w kwestiach operacyjnych oraz przyszłym zarządzającym Hotelu.

Zgodnie z założeniami, Hotel miał działać i obecnie działa - w ramach umowy franczyzy. W związku z międzynarodowym charakterem działalności Franczyzodawcy, Hotel wybudowany w ramach franczyzy, a w szczególności jego wyposażenie, powinno charakteryzować się określonymi właściwościami i parametrami, które określa Franczyzodawca, a Spółka zobowiązana była je spełnić. Powyższe dotyczy także wyposażenia meblowego Hotelu.

W celu realizacji inwestycji związanej z powstaniem Hotelu, podpisano umowę z firmą (…), która zobowiązała się do postawienia budynku Hotelu („Budujący”). Budujący zobowiązał się do wykonania budynku Hotelu zgodnie z wytycznymi Spółki, które zgodne były z parametrami określonymi przez Franczyzodawcę. Hotel miał zostać postawiony w terminie określonym w umowie.

Budujący rozpoczął realizację inwestycji poprzez wznoszenie budynku Hotelu. Aby całość inwestycji (tj. ukończenie i wyposażenie Hotelu) mogła zostać zrealizowana możliwie szybko i w terminie ustalonym z Franczyzodawcą, Spółka jeszcze na etapie budowy Hotelu zawarła umowę z (…) sp. z o.o. („Wykonawca”), zgodnie z którą Wykonawca zobowiązał się do dostawy i montażu mebli na rzecz Spółki oraz przygotowania i dostarczenia odpowiedniej dokumentacji związanej z realizacją zamówienia, za co należne mu było określone Umową wynagrodzenie („Wynagrodzenie Pierwotne”). Wytworzone przez Wykonawcę meble miały zostać zamontowane w powstającym Hotelu; parametry i właściwości mebli musiały być zgodne z wytycznymi określonymi przez Franczyzodawcę.

W tym samym w czasie, gdy powstawała bryła budynku Hotelu, jednocześnie powstawały meble, zgodnie z wytycznymi Franczyzodawcy, będące jego przyszłym wyposażeniem.

W trakcie realizacji inwestycji firma stawiająca budynek Hotelu (Budujący) ogłosiła upadłość, skutkiem czego nie była ona wstanie dokończyć budowy Hotelu. W związku z zaistniałą sytuacją został rozpisany nowy przetarg na dokończenie prac budowlanych związanych z postawieniem Hotelu. Znalezienie nowego podmiotu, który ostatecznie podjął się realizacji powyższej inwestycji, wydłużyło budowę Hotelu o kilka lat. W momencie ogłoszenia upadłości przez Budującego umowa z Wykonawcą na dostawę i montaż mebli była w trakcie realizacji, jednakże ze względu na wydłużający się czas budowy bryły Hotelu, nie mogły one zostać zamontowane przez Wykonawcę. Na skutek powyższego, Wnioskodawca i Wykonawca zawarli aneks do Umowy, zgodnie z którym do czasu montażu meble Spółki były przechowywane przez Wykonawcę. Z tytułu tego Wykonawcy przysługiwało wynagrodzenie („Wynagrodzenie Magazynowe”). Wykonawca wystawiał na Zamawiającego faktury z tytułu Wynagrodzenia Magazynowego.

Franczyzodawca wskazał, że zamówione wcześniej (i wyprodukowane) meble nie są zgodne z jego obecnymi standardami (mimo tego, że uprzednio Franczyzodawca zaakceptował projekt mebli), przede wszystkim z powodu upływu czasu, tj. znacznego opóźnienia w realizacji pierwotnie przyjętej inwestycji. Franczyzodawca wskazał, że na rynku panują obecnie odmienne trendy i wykonane meble nie mogą zostać zamontowane w obiektach działających pod jego marką. Spółka chcąc realizować zawartą umowę franczyzy, tj. de facto korzystać z marki i renomy Franczyzodawcy, była zmuszona do zaniechania montażu mebli zamówionych od Wykonawcy. Wynika stąd, że wyprodukowane meble stały się dla Wnioskodawcy bezużyteczne w tej lokalizacji, gdyż był on zobowiązany do nabycia nowych mebli, spełniających obecne standardy Franczyzodawcy.

W związku z powyższym Wykonawca zdecydował się wkroczyć na drogę sądową i złożył pozew o zapłatę przez Spółkę należnego mu (zgodnie z Umową i Aneksem) Wynagrodzenia Pierwotnego i części Wynagrodzenia Magazynowego. Na skutek powyższego, Wykonawca uzyskał prawomocny i ostateczny wyrok, potwierdzający obowiązek zapłaty powyższego wynagrodzenia przez Wnioskodawcę. Spółka dokonała zapłaty nieopłaconych faktur. Faktury zawierały kwotę podatku od towarów i usług. Do momentu uregulowania należności, Spółka nie ujęła w ewidencjach VAT ww. faktur, jak również nie dokonała odliczenia VAT naliczonego, ponieważ do momentu wydania prawomocnego wyroku Sądu kwestionowała roszczenie Wykonawcy. Wnioskodawca wskazał, że względem omawianych faktur nie upłynął termin określony w art. 86 ust. 13 ustawy o VAT.

W związku z faktem, iż nabyte meble w żadnym razie nie będą dla Spółki zdatne do użytku w budynku Hotelu, Spółka rozważa zaniechanie związanej z nimi inwestycji poprzez wybór jednego z poniżej wskazanych, alternatywnych rozwiązań: 1) definitywne zaniechanie odbioru mebli (pozostawienie ich u Wykonawcy - ze względu na nieopłacalność odbioru lub odmowę wydania mebli przez Wykonawcę); 2) odbiór mebli i ich fizyczne zniszczenie (Spółka dokona odbioru mebli a następnie dokona ich utylizacji), 3) odbiór mebli i ich sprzedaż (jeśli okaże się to uzasadnione ekonomicznie Spółka dokona odbioru mebli a następnie odsprzeda je innemu podmiotowi).

Spółka przyjmuje, że w żadnym wypadku wskazane meble nie będą jednak wykorzystywane przez Spółkę. Tym samym meble (zaniechana inwestycja) w sposób definitywny i nieodwracalny nie będą dla Spółki zdatne do użytku.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi prawo do odliczenia podatku VAT z faktur dokumentujących zakup mebli od Wykonawcy oraz faktur wystawionych przez Wykonawcę w związku z kosztami magazynowania wskazanych mebli.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz opis zaistniałego stanu faktycznego, a także orzecznictwo TSUE, należy zauważyć, że - jak wskazał Wnioskodawca - firma stawiająca budynek Hotelu (Budujący) ogłosiła upadłość, co spowodowało radykalne opóźnienie inwestycji i tym samym opóźnienie w możliwości zamontowania zamówionych u Wykonawcy mebli. Jednocześnie sytuacja ta zmusiła Wnioskodawcę do ponoszenia dodatkowych wydatków za magazynowanie mebli. Z uwagi na wydłużający się czas budowy bryły budynku oraz wymogi Franczyzodawcy zamontowanie przedmiotowych mebli okazało się niemożliwe, gdyż zamówione meble nie spełniają obecnych standardów. Spółka ponosiła wydatki na zakup towarów i usług związanych z inwestycją z zamiarem wykorzystywania ich do działalności opodatkowanej, zatem uznać należy, że ma prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT związanych z poniesieniem tych wydatków, gdyż sytuacja opisana w sprawie jest niezależna od Wnioskodawcy. Tym samym rezygnacja z wykorzystania zamówionych mebli jest spowodowana okolicznościami, za które Spółka nie ponosi odpowiedzialności, gdyż nie miała na nie wpływu.

W konsekwencji, Spółka jest uprawniona do odliczenia podatku VAT z faktur dokumentujących zakup mebli oraz koszty magazynowania.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi także, czy Spółka będzie uprawniona do odliczenia VAT naliczonego wynikającego z faktur opisanych w stanie faktycznym w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana, a jednocześnie - z uwagi na nieodliczenie VAT naliczonego do tego momentu - nie będzie zobowiązana do dokonywania korekt VAT naliczonego za wcześniejsze okresy rozliczeniowe.

Terminy, w których powstaje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego ustawodawca określił w art. 86 ust. 10–13 ustawy.

Zgodnie z art. 86 ust. 10 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

Stosownie natomiast do art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a – powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny.

Oznacza to, że z odliczenia podatku na podstawie art. 86 ust. 10 i 10b pkt 1 ustawy można skorzystać dopiero w rozliczeniu za okres, w którym spełnione są łącznie trzy przesłanki:

powstał obowiązek podatkowy w odniesieniu do nabywanych towarów i usług,

doszło do faktycznego nabycia tych towarów i usług,

podatnik jest w posiadaniu faktury dokumentującej tę transakcję.

Stosownie do art. 86 ust. 11 ustawy, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, l0d i l0e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Termin „dwóch kolejnych okresów rozliczeniowych” do odliczenia podatku jest liczony dopiero od okresu, w którym zostaną spełnione łącznie wskazane wyżej przesłanki do odliczenia.

Natomiast zgodnie z art. 86 ust. 13 ustawy, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, 10e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 13a.

Z powołanych przepisów wynika, że nierozliczony w okresie otrzymania faktury lub w jednym z dwóch następnych okresów rozliczeniowych podatek naliczony może zostać rozliczony w okresie 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego. Odliczenie podatku, zgodnie z art. 86 ust. 13 będzie możliwe wyłącznie poprzez korektę deklaracji za okres, w którym wystąpiło prawo do odliczenia podatku.

Zasady rozliczenia podatku w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności zostały określone m.in. w art. 89b ustawy.

W świetle art. 89b ust. 1 ustawy – w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 90 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 90 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Jak wynika z zapisu art. 89b ust. 2 ustawy, w przypadku częściowego uregulowania należności w terminie 90 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, korekta dotyczy podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio.

W przypadku uregulowania należności po dokonaniu korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik ma prawo do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym należność uregulowano, o kwotę podatku, o której mowa w ust. 1. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek naliczony może zostać zwiększony w odniesieniu do tej części (art. 89b ust. 4 ustawy).

Przepis art. 89b ust. 1 ustawy nakłada obowiązek skorygowania podatku naliczonego w przypadku nieuregulowania należności przez dłużnika w określonej sytuacji. Należy wskazać, że termin „uregulowanie”, którym posługuje się ustawodawca w powołanych powyżej przepisach jest pojęciem szerokim, obejmującym wszelkie typy rozliczeń, takich jak: gotówka, czek gotówkowy, dowód wpłaty na rachunek bankowy, polecenie przelewu, polecenie zapłaty, czek rozrachunkowy, akredytywa, weksel własny, weksel trasowany, okresowe rozliczenia saldami, rozliczenia planowe, karta płatnicza, potrącenie (kompensata). Przez termin „uregulowanie”, o którym mowa w powołanych wyżej przepisach należy więc rozumieć każdą dopuszczalną prawnie formę efektywnego spełnienia świadczenia skutkującego wygaśnięciem zobowiązania.

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca nie dokonał obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z faktur otrzymanych od Wykonawcy. Zatem w rozpatrywanej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, gdy Wnioskodawca mimo otrzymania faktury uprawniającej do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupu mebli oraz kosztów magazynowania, nie dokonał na ich podstawie obniżenia podatku należnego o podatek naliczony w terminach wskazanych w art. 86 ust. 10, 11. Ponadto, Wnioskodawca nie uregulował części ustalonego Umową i Aneksem wynagrodzenia i Wykonawca zdecydował się wkroczyć na drogę Sadową. Wyrok Sądu potwierdził obowiązek uiszczenia umówionego wynagrodzenia na rzecz Wykonawcy, co Wnioskodawca uczynił. Biorąc pod uwagę przepisy prawa mające zastosowanie w sprawie oraz opis sprawy zauważyć należy, że, Wnioskodawca nie będzie zobligowany do dokonania korekty deklaracji za okres w którym powstało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu otrzymania ww. faktur, ani też dokonania korekty kwoty podatku naliczonego za wcześniejsze okresy rozliczeniowe, o której mowa w art. 89b ust. 1 ustawy, gdyż Wnioskodawca nie dokonał odliczenia podatku VAT przed faktycznym uregulowaniem zobowiązania. Zatem, w okolicznościach rozpatrywanej sprawy oraz obowiązujących przepisów prawa należy stwierdzić, że Wnioskodawca ma prawo odliczyć podatek naliczony wynikający z ww. faktur, w okresie rozliczeniowym, w którym dokonano zapłaty należności, z zastrzeżeniem terminu wskazanego w art. 86 ust. 13 ustawy – tj. nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin