Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDWL.4011.56.2020.3.DK
z 15 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 października 2020 r. (data wpływu 2 października 2020 r.) uzupełnionego pismem z dnia 20 listopada 2020 r. (data wpływu 20 listopada 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 października 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów.

W związku z tym, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z dnia 3 listopada 2020 r., nr (…), wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

W dniu 20 listopada 2020 r. wpłynęło do tut. organu uzupełnienie wniosku stanowiące odpowiedź na ww. wezwanie.

Ze względu na treść uzupełnienia powstała wątpliwość dotycząca zakresu wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. W związku z powstaniem nowych braków formalnych, pismem z dnia 16 grudnia 2020 r. nr (…), wezwano Wnioskodawcę o ponowne uzupełnienie wniosku, w terminie 7 dni od dnia doręczenia niniejszego wezwania. Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 18 grudnia 2020 r. Wnioskodawca nie odpowiedział na wezwanie w wyznaczonym terminie.

Niniejsza interpretacja dotyczy przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca będzie produkował w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej film, który będzie miał inwestora – osobę fizyczną – prywatną.

Wnioskodawca zakłada, że otrzyma kwotę 10 000 zł.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od 1997 r. zarejestrowaną w CEIDG. Wnioskodawca pyta o kapitał zapasowy, ponieważ jeśli przepisy będą mówiły, że sp. z o.o. jest dobra dla takich działań, to wtedy Wnioskodawca założy sp. z o.o. Wnioskodawca nie otrzyma pieniędzy jako pożyczka, darowizna czy wkład pieniężny. Ewentualnie ma to być inwestycja ze strony osoby fizycznej dla działalności gospodarczej Wnioskodawcy, która wyprodukuje film. Umowa ma być na inwestycję w film. Wnioskodawca otrzymaną kwotę będzie wydatkować tylko na pokrycie kosztów związanych z produkcją filmu. Otrzymane środki będą podlegać zwrotowi w momencie uzyskania zysku ze sprzedaży filmu na różnych polach eksploatacji. Przekazane finanse zostaną wydatkowane na produkcję filmu czyli pokrycie kosztów wynajmu sprzętu itd. Dopiero zysk z eksploatacji filmu przyniesie dochód i z tego dochodu nastąpi zwrot pieniędzy dla inwestora.

Film będzie artystyczny i zanim dojdzie do jego sfinalizowania może minąć nawet kilka lat.

Opis wynika z wniosku oraz jego uzupełnienia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

1. Czy Wnioskodawca od otrzymanej kwoty powinien zapłacić podatek od razu tzn. w ustawowym terminie, kiedy podpisze umowę czy dopiero kiedy film zostanie sprzedany do TV czy będzie miał dystrybucję kinową?
   
2. Czy Wnioskodawca powinien traktować otrzymana kwotę jako kapitał zapasowy?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek od prywatnego inwestora jako osoby fizycznej powinien zapłacić w momencie premiery kinowej lub krócej mówiąc wprowadzenia filmu do dystrybucji w TV lub kinie, ponieważ i tak od tej kwoty zostanie zapłacony podatek jako od dochodu i osoba, która zainwestowała pieniądze także zapłaci podatek od dochodu.

Dopiero kiedy film zarobi Wnioskodawca zapłaci podatek i inwestor od nadwyżki przykładowej kwoty 10 000 zł zapłaci podatek.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zasadę swobody umów przewiduje art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740, z późn. zm.). W myśl ww. przepisu, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Z zasady swobody umów wynika możliwość zawierania tzw. „umów nienazwanych”, tj. nieuregulowanych w Kodeksie cywilnym. Należy przy tym pamiętać, że treść dozwolonej umowy przez prawo wyznaczają postanowienia art. 56 i 58 Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 56 ww. Kodeksu, czynność prawna wywołuje nie tylko skutki w niej wyrażone, lecz również te, które wynikają z ustawy, z zasad współżycia społecznego i z ustalonych zwyczajów.

Natomiast w myśl art. 58 § 1 Kodeksu cywilnego, czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy.

Zgodnie z art. 58 § 2, nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.

Stosownie do art. 58 § 3 omawianego kodeksu, jeżeli nieważnością jest dotknięta tylko część czynności prawnej, czynność pozostaje w mocy co do pozostałych części, chyba że z okoliczności wynika, iż bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana.

Z uwagi na brak ustawowych uregulowań umowy o inwestycje należy stwierdzić, że umowa ta jest jedną z tzw. umów nienazwanych. Należy przy tym zauważyć, że o rodzaju zawartej umowy nie decyduje nadana jej przez strony nazwa lecz treść złożonych przy jej zawieraniu oświadczeń woli. Taka umowa jest uznawana za odmianę umowy cywilnoprawnej dwóch stron.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. W ramach tej działalności Wnioskodawca zamierza wyprodukować film, który będzie miał inwestora – osobę fizyczną (prywatną). Wnioskodawca nie otrzyma pieniędzy jako pożyczka, darowizna czy wkład pieniężny. Umowa ma być na inwestycję w film. Wnioskodawca otrzymaną kwotę będzie wydatkować tylko na pokrycie kosztów związanych z produkcją filmu. Otrzymane środki będą podlegać zwrotowi w momencie uzyskania zysku ze sprzedaży filmu na różnych polach eksploatacji.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Użycie w ww. przepisie sformułowania „otrzymane lub postawione do dyspozycji” oznacza, że momentem powstania przychodu pieniężnego jest moment otrzymania, czyli wpływu bezpośrednio do majątku podatnika, względnie na jego rachunek, wymienionych środków, skutkującego powstaniem po stronie podatnika możliwości dysponowania tymi środkami.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Natomiast stosownie do art. 14 ust. 1c, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1 (przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h-1j i 1n-1p, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.
   
   

Zatem przychód z działalności gospodarczej powstaje w dacie tej czynności, która będzie miała miejsce najwcześniej.

Jednakże z przytoczonych wyżej przepisów wynika, że o przychodzie można mówić wtedy, gdy następuje trwałe i definitywne przysporzenie majątkowe.

Tymczasem, w przypadku opisanych we wniosku środków finansowych, przekazanych przez osobę fizyczną osobie prowadzącej działalność gospodarczą na pokrycie kosztów danego przedsięwzięcia, nie występuje definitywny przyrost majątku firmy, gdyż środki te będą podlegały zwrotowi.

Zauważyć należy, że analogiczna sytuacja - braku definitywnego przysporzenia majątku -powstaje w przypadku pożyczki.

Pożyczka ze swej istoty jest obojętna podatkowo. Samo jej otrzymanie nie rodzi po stronie przedsiębiorcy przychodu. Z założenia pożyczkobiorca jest zobligowany do zwrotu kwoty pożyczki.

Reasumując, mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że środki finansowe otrzymane przez Wnioskodawcę od osoby fizycznej na pokrycie kosztów związanych z produkcją filmu, które zostaną zwrócone tej osobie, nie będą stanowić dla Wnioskodawcy przychodu, a co za tym idzie nie będą podlegać opodatkowaniu.

Odnośnie pytania: „Czy Wnioskodawca powinien traktować otrzymana kwotę jako kapitał zapasowy?” informujemy, że przepisy dotyczące opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych nie normują kwestii związanych z prowadzeniem stosownych rejestrów majątku, które regulowane są odrębnymi przepisami.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.