Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.706.2020.1.AK2
z 19 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 listopada 2020 r. (data wpływu 19 listopada 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na zakup elementów wyposażenia motocykla - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 listopada 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na zakup elementów wyposażenia motocykla.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest radcą prawnym i prowadzi działalność gospodarczą jako przedsiębiorca zarejestrowany w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Jest czynnym podatnikiem VAT i rezydentem podatkowym Rzeczypospolitej Polskiej. Działalność gospodarcza Wnioskodawcy polega na świadczeniu usług doradztwa prawnego różnym podmiotom. Wnioskodawca prowadzi działalność we własnym lokalu, w którym mieści się siedziba jego działalności, lecz bardzo często dojeżdża do klientów w celu odbywania spotkań i świadczenia usług w ich siedzibie. Dojeżdża także do sądów, urzędów publicznych i innych miejsc w celu załatwiania spraw klientów. Wnioskodawca nie posiada samochodu. Jego głównym środkiem przemieszczania się w sprawach zawodowych jest motocykl, zakupiony w tym właśnie celu w sierpniu 2020 r. Motocykl ten stanowi środek trwały w działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Wnioskodawca nabył w październiku 2020 r. dodatkowe wyposażenie motocykla pozwalające na korzystanie z niego także w porze zimowej. Na dodatkowe wyposażenie składają się neoprenowe mufki motocyklowe marki T. oraz motokoc, również marki T.. Elementy te zapewniają izolację termiczną i umożliwiają korzystanie z motocykla przy ujemnych temperaturach powietrza. Zarówno mufki motocyklowe, jak i motokoc zamontowane zostały trwale do motocykla Wnioskodawcy przy pomocy zaczepów i śrub montażowych. Są to elementy przeznaczone wyłącznie do użytku jako wyposażenie motocykla danego rodzaju. Nie są to elementy odzieży. Wnioskodawca podkreśla, że bez zakupu dodatkowego wyposażenia korzystanie z motocykla zimą nie byłoby możliwe, co powodowałoby konieczność ponoszenia wydatków na dojazdy innymi środkami transportu. Wartość obu dodatkowych elementów wyposażenia nie przekracza kwoty 10.000 zł i łączna kwota wydatków na elementy dodatkowe motocykla w roku podatkowym nie przekroczy tej kwoty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy wydatki związane z nabyciem elementów wyposażenia motocykla opisanych we wniosku, tj. mufek i motokoca, trwale zamontowanych do motocykla, mogą zostać zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki związane z nabyciem elementów wyposażenia motocykla opisanych we wniosku, tj. mufek i motokoca, trwale zamontowanych do motocykla, mogą zostać zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: updof) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Nie ulega wątpliwości, że wydatek na nabycie dodatkowego wyposażenia motocykla stanowi koszt uzyskania przychodów, bowiem jest to koszt warunkujący korzystanie z motocykla przy niskich temperaturach, tym samym jest to koszt związany z ograniczeniem wydatków na cele dojazdów do klientów Wnioskodawcy, które musiałyby być poniesione, gdyby nie zakup dodatkowego wyposażenia. Wnioskodawca zwraca przy tym uwagę, że zgodnie z art. 22g ust. 17 updof, środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10.000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania. W opisanym przypadku wartość elementów dodatkowych nie przekracza w roku podatkowym 10.000 zł. Zatem mogą być one zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, bez konieczności aktualizowania wartości początkowej środka trwałego. Wnioskodawca zwraca też uwagę, że zgodnie z treścią opublikowanych przez Ministerstwo Finansów Objaśnień podatkowych z dnia 9 kwietnia 2020 r. (https://www.podatki.gov.pl/media /5973/obja%C5%9Bnienia-podatkowe-samochody-9-kwietnia-2020-r.pdf): „Wydatki na ulepszenie środków trwałych (np. zakup dodatkowego wyposażenia samochodu osobowego) nie podlegają limitowaniu wynikającemu z art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o PIT (...) Kwota wydatków na ulepszenie będącego środkiem trwałym samochodu osobowego, np. na montaż czujników cofania lub instalacji gazowej, o wartości nieprzekraczającej 10 000 zł, może być w całości, bezpośrednio uwzględniona w kosztach uzyskania przychodów”. Wnioskodawca zwraca przy tym uwagę, że zgodnie z definicją „samochodu osobowego” zawartą w art. 5a pkt 19 updof, pojęcie to oznacza „pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą”. Z kolei zgodnie z art. 2 pkt 45 ustawy Prawo o ruchu drogowym, motocykl to „pojazd samochodowy dwukołowy kategorii L3e albo dwukołowy z bocznym wózkiem kategorii L4e, albo trójkołowy kategorii L5e o symetrycznym rozmieszczeniu kół (_)”. Nie ulega zatem wątpliwości, że motocykl jest „samochodem osobowym” w rozumieniu updof. Objaśnienia podatkowe z dnia 9 kwietnia 2020 r. mają więc zastosowanie także do motocykli. Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy nie ulega wątpliwości, że wydatki związane z nabyciem elementów wyposażenia motocykla opisanych we wniosku mogą zostać zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo- skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  
  

Przepis art. 22 ust. 8 ww. ustawy stanowi że: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Jednocześnie należy zauważyć, że podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22g ust. 17 ww. ustawy: jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z zacytowanego przepisu wynika, że do wydatków na ulepszenie środków trwałych zalicza się wydatki na ich:

• przebudowę, czyli zmianę (poprawienie) istniejącego stanu środków trwałych na inny,
  

• rozbudowę, tj. powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności zaś budynków i budowli, linii technologicznych itp.,
  

• rekonstrukcję, tj. odtworzenie (odbudowanie) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych,
  

• adaptację, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu, niż wskazywało jego pierwotne przeznaczenie, albo nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych,
  

• modernizację, tj. unowocześnienie środków trwałych.
  
  
  

Ulepszenie polega zatem na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w przepisie art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, czyli przebudową, rozbudową, rekonstrukcją, adaptacją lub modernizacją środka trwałego, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek.

Należy jednocześnie wskazać, że aby wydatki poniesione na ulepszenie środka trwałego zwiększały jego wartość początkową, konieczne jest spełnienie (łącznie) kilku warunków:

• wydatki ulepszeniowe muszą być związane z przebudową, rozbudową, rekonstrukcją, adaptacją albo modernizacją,
  

• wydatki takie powinny powodować wzrost wartości użytkowej środka trwałego,
  

• suma tych wydatków w roku podatkowym przekracza 10 000 zł.
  
  
  

Z treści złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawca jest radcą prawnym i prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług doradztwa prawnego różnym podmiotom. Wnioskodawca bardzo często dojeżdża do swoich klientów w celu odbywania spotkań i świadczenia usług w ich siedzibie. Dojeżdża także do sądów, urzędów publicznych i innych miejsc w celu załatwiania spraw klientów. Wnioskodawca nie posiada samochodu. Jego głównym środkiem przemieszczania się w sprawach zawodowych jest motocykl, zakupiony w tym właśnie celu w sierpniu 2020 r. Motocykl ten stanowi środek trwały w działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Wnioskodawca nabył w październiku 2020 r. dodatkowe wyposażenie motocykla pozwalające na korzystanie z niego także w porze zimowej. Na dodatkowe wyposażenie składają się neoprenowe mufki motocyklowe marki T. oraz motokoc również marki T.. Elementy te zapewniają izolację termiczną i umożliwiają korzystanie z motocykla przy ujemnych temperaturach powietrza. Zarówno mufki motocyklowe, jak i motokoc zamontowane zostały trwale do motocykla Wnioskodawcy przy pomocy zaczepów i śrub montażowych. Są to elementy przeznaczone wyłącznie do użytku jako wyposażenie motocykla danego rodzaju. Nie są to elementy odzieży. Wnioskodawca podkreśla, że bez zakupu dodatkowego wyposażenia korzystanie z motocykla zimą nie byłoby możliwe, co powodowałoby konieczność ponoszenia wydatków na dojazdy innymi środkami transportu.

Co do zasady wydatki na ulepszenie środka trwałego zwiększają jego wartość początkową. Wydatki poczynione w roku podatkowym w wysokości nieprzekraczającej 10.000 zł, nie powodują ulepszenia środka trwałego, co nie skutkuje obowiązkiem podwyższenia jego wartości początkowej.

Reasumując, stwierdzić należy, że poniesione wydatki na zakup elementów wyposażenia motocykla mogą stanowić koszt uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Należy zwrócić uwagę, że wartość przedmiotowych elementów wyposażenia motocykla, jak wskazał Wnioskodawca, nie przekracza 10.000 zł, a więc mogą być one zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, bez konieczności aktualizowania wartości początkowej środka trwałego.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznane zostało za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.