Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.429.2020.2.AC
z 22 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 września 2020 r. (data wpływu 9 października 2020 r.) uzupełnionym w dniu 14 grudnia 2020 r. (data wpływu 14 grudnia 2020 r.) na wezwanie Organu z dnia 30 listopada 2020 r. (skutecznie doręczone w dniu 7 grudnia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia naliczonego podatku z faktur wystawionych przez odbiorcę tytułem sortowania towarów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 października 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia naliczonego podatku z faktur wystawionych przez odbiorcę tytułem sortowania towarów.

Wniosek uzupełniony został w dniu 14 grudnia 2020 r. (data wpływu 14 grudnia 2020 r.) na wezwanie Organu z dnia 30 listopada 2020 r. (skutecznie doręczone w dniu 7 grudnia 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

A. (…) S.A. podpisała z odbiorcą umowę na dostawę towarów. Zgodnie z umową towary mają być przez Spółkę odpowiednio posortowane. Zdarzyć się może, iż zostanie zrealizowana dostawa w której towary będą przez Spółkę źle posortowane. Fakt złego posortowania towarów zostanie stwierdzony przez odbiorcę już po zrealizowaniu dostawy (dostarczeniu towarów) w magazynie odbiorcy. W tym momencie towary są już własnością odbiorcy. W takiej sytuacji odbiorca proponuje, iż na koszt Wnioskodawcy posortuje prawidłowo towary i obciąży go za to sortowanie. Dostawca uważa, iż taka czynność to jest świadczenie usługi z jego strony na rzecz Wnioskodawcy, gdyż w przeciwnym razie sam musiałby posortować towary lub zlecić to innej firmie. W związku z powyższym dostawca zamierza wystawiać faktury VAT ze stawką 23% tytułem usługi sortowania towarów. Dostawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka wyrazi zgodę na posortowanie towarów na swoją rzecz. Sprzedaż towarów na rzecz tego odbiorcy opodatkowana jest stawką VAT 23%. Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W uzupełnieniu do wniosku na pytanie Organu „czy zawarta między Wnioskodawcą a odbiorcą umowa określa/reguluje procedurę reklamacji bądź sposobu postępowania w przypadku wykrycia nieprawidłowego posortowania dostarczanych towarów jeśli tak należy opisać regulacje w tym zakresie (przy czym nie należy przesyłać treści umowy jako załącznik uzupełnienia lecz ogólnie lecz w sposób niebudzący wątpliwości wyjaśnić/opisać niniejszą kwestię jako element zdarzenia przyszłego)” Wnioskodawca wskazał, że Umowa zawarta z kontrahentem określa, iż Spółka odpowiada za wszelkie wady i braki w dostarczonych towarach. Zgodnie z umową dostawca czyli Spółka będzie obciążana wszelkimi kosztami stwierdzonych wad lub braków zawierającymi w szczególności koszty administracyjne oraz koszty klientów Spółki klienta. Na każdy incydent związany z wadami czy brakami w dostarczanych produktach klient wystawia notę reklamacyjną na której umieszcza kwoty swoich kosztów między innymi związanych z sortowaniem wadliwych towarów. Taka nota stanowi podstawę do wystawienia przez klienta Debit Note w której obciąża Spółkę tymi kosztami.

Na pytanie Organu „czy usługi sortowania (realizowane przez odbiorcę), których dotyczy pytanie są realizowane/dokonywane w związku z tzw. „procesem reklamacyjnym” Wnioskodawca wskazał, że tak.

Na pytanie Organu „czy usługi sortowania (realizowane przez odbiorcę), których dotyczy pytanie są wynikiem nienależytego (niezgodnego z umową) wykonania przez Wnioskodawcę świadczenia w postaci dostawy odpowiednio posortowanych towarów” Wnioskodawca wskazał, że tak.

Na pytanie Organu „czy usługi sortowania (realizowane przez odbiorcę), których dotyczy pytanie mają na celu usunięcie nieprawidłowości (niezgodności z umową) dotyczących wykonania przez Wnioskodawcę świadczenia w postaci dostawy odpowiednio posortowanych towarów” Wnioskodawca wskazał, że tak.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym faktury wystawione przez odbiorcę tytułem sortowania towarów będą dawać co do zasady prawo do odliczenia z nich naliczonego podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, czynność sortowania towarów przez odbiorcę jest usługą w rozumieniu art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług i w związku z powyższym faktury wystawione przez odbiorcę tytułem usługi sortowania towarów będą dawać na podstawie art. 86 ust 1 prawo do odliczenia podatku VAT na nich wykazanego i nie będzie mieć do nich zastosowania art. 88 ust 3a pkt 2. Podobne stanowisko w zakresie traktowania sortowania przez odbiorcę na rzecz dostawcy zostało zaprezentowane w interpretacji 0111-KDIB3-3.4012.52.2018.3.PK z dnia 23-04-2018. Powyższe zostało potwierdzone w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (por. sprawy C-215/94 oraz C-384/95), który stanął na stanowisku, że opodatkowaniu podlegają bowiem tylko te czynności, które przyczyniają się bezpośrednio do uzyskania korzyści przez dokonującego zapłaty w ramach stosunku zobowiązaniowego. W obu sprawach Trybunał wskazywał, że kryterium decydującym o kwalifikacji danej transakcji jako świadczenie usług podlegające opodatkowaniu jest obecność identyfikowalnego konsumenta - beneficjenta usługi.

Co się zaś tyczy odpłatności za ww. świadczenie to ustawa o VAT nie definiuje co należy rozumieć przez czynność odpłatną jednakże kwestia ta była niejednokrotnie przedmiotem rozpatrzenia przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości. Jak zauważył ETS w wyroku 102/86 „czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem”. Należy też zwrócić uwagę na wyrok C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie trybunał zauważył, iż czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

W orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r., C-154/80 Trybunał stwierdził, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że czynność uznaje się za odpłatną gdy są spełnione następujące warunki:

• istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,
  

• wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,
  

• istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi,
  

• odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,
  

istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego – na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. a ustawy – stanowi kwota podatku należnego z tytułu świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca.

Stosownie do cytowanych wyżej przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi. Przy czym związek dokonywanych zakupów z działalnością gospodarczą może mieć charakter pośredni lub bezpośredni.

O bezpośrednim związku dokonywanych zakupów z działalnością można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży – towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów będących przedmiotem dostawy, czy też niezbędne do świadczenia usług; bezpośrednio więc wiążą się z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania firmy; mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym osiąganymi przychodami. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością gospodarczą, istnieć musi związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług, a powstaniem obrotu.

Podkreślić również należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Ten ostatni przepis określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca podpisał z odbiorcą umowę na dostawę towarów. Zgodnie z umową towary mają być przez Spółkę odpowiednio posortowane. Zdarzyć się może, iż zostanie zrealizowana dostawa w której towary będą źle posortowane. Fakt złego posortowania towarów zostanie stwierdzony przez odbiorcę już po zrealizowaniu dostawy (dostarczeniu towarów) w magazynie odbiorcy. Umowa zawarta z kontrahentem określa, iż Spółka odpowiada za wszelkie wady i braki w dostarczonych towarach. Zgodnie z umową Spółka będzie obciążana wszelkimi kosztami stwierdzonych wad lub braków zawierającymi w szczególności koszty administracyjne oraz koszty klientów. Na każdy incydent związany z wadami czy brakami w dostarczanych produktach klient wystawia notę reklamacyjną na której umieszcza kwoty swoich kosztów między innymi związanych z sortowaniem wadliwych towarów. Taka nota stanowi podstawę do wystawienia przez klienta Debit Note, w której obciąża Spółkę tymi kosztami. Usługi sortowania (realizowane przez odbiorcę), są wynikiem nienależytego (niezgodnego z umową) wykonania przez Wnioskodawcę świadczenia w postaci dostawy odpowiednio posortowanych towarów. Usługi sortowania (realizowane przez odbiorcę), mają na celu usunięcie nieprawidłowości (niezgodności z umową) dotyczących wykonania przez Wnioskodawcę świadczenia w postaci dostawy odpowiednio posortowanych towarów.

Wątpliwości Spółki dotyczą prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez odbiorcę dokumentujących czynności sortowania produktów w związku z dostarczonymi przez Spółkę towarami.

Odnosząc się do niniejszych wątpliwości stwierdzić należy czy czynność sortowania towarów realizowana przez odbiorcę w ramach procesu reklamacyjnego jest czynnością podlegająca opodatkowaniu.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Z treści powołanego art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że świadczenie usług co do zasady podlega opodatkowaniu VAT wówczas, gdy jest wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest zatem określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

1. w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
2. świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy przy tym podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało – jako usługa – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dana usługa podlega więc opodatkowaniu podatkiem VAT wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Aby uznać dane świadczenie za świadczenie odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a beneficjentem, i w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Zatem pod pojęciem odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu świadczącego usługę do żądania od odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). Tym samym, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W tym miejscu warto odwołać się do ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740 ze zm.) zwana dalej Kodeksem cywilnym. Kodeks cywilny rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 Kodeksu cywilnego) oraz deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 Kodeksu cywilnego).

W myśl art. 471 Kodeksu cywilnego, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle wyżej przytoczonych przepisów Kodeksu cywilnego szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika oraz na istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Z treści art. 361 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, wynika, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Na podstawie art. 363 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie – co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Ustalanie statusu wypłaconego odszkodowania, jako podlegającego bądź niepodlegającego opodatkowaniu VAT, należy więc oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem. Zatem, jeżeli płatność o charakterze odszkodowawczym nie będzie miała bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony Kontrahenta, wówczas kwota wypłaconych odszkodowań nie będzie stanowić wynagrodzenia za podlegające opodatkowaniu świadczenie usług.

W tym miejscu trzeba zaznaczyć, że bez znaczenia pozostaje nazwa danej płatności. Istotnym jest natomiast, czy stanowi ona zapłatę za konkretne świadczenie czy też jest odszkodowaniem. Jeżeli płatności o charakterze odszkodowawczym nie będą miały bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony Kontrahenta, wówczas kwota wypłaconych odszkodowań nie będzie stanowiła wynagrodzenia za podlegające opodatkowaniu świadczenie usług.

Z powyższego wynika, że istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony Kontrahenta. Zapłata ta nie jest też związana ze zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie sortowanie produktów przez odbiorcę związane z procesem reklamacyjnym nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu. W przedmiotowej sprawie nie następuje świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy. Wskazać należy, że w rozpatrywanym przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczeniem w zamian za wynagrodzenie, gdyż obciążenie kosztami związane z wadami dostarczonych przez Spółkę produktów i ich sortowanie przez odbiorcę nie wiąże się z żadnym świadczeniem na rzecz Wnioskodawcy. Kwota z tytułu kosztów związanych z faktem złego posortowania towarów, którą Wnioskodawca zostanie obciążony przez odbiorcę ma charakter odszkodowawczy i pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem VAT. Należy zauważyć, że odbiorca który prawidłowo posortuje towary i kosztami tego sortowania obciąży Wnioskodawcę nie świadczy na rzecz Spółki żadnej usługi. Sortowanie produktów realizowane przez odbiorcę jest wynikiem nienależytego (niezgodnego z umową) wykonania przez Wnioskodawcę świadczenia w postaci dostawy odpowiednio posortowanych towarów. Realizowane przez odbiorcę sortowanie towarów ma na celu usuniecie nieprawidłowości (niezgodności z umową) dotyczących wykonania przez Wnioskodawcę świadczenia w postaci dostawy posortowanych towarów. Zatem Wnioskodawca jest podmiotem zobowiązanym do pokrycia kosztów związanych z sortowaniem tych towarów i nie jest to zapłata za wykonaną na jego rzecz usługę. W przedmiotowej sytuacji nie zachodzi stosunek zobowiązaniowy pomiędzy Wnioskodawcą a odbiorcą w zakresie usunięcia wad (przesortowania towaru), ponieważ beneficjentem usługi sortowania (usunięcia wadliwych towarów) nie jest dostawca towarów (Wnioskodawca). Odbiorca jedynie odzyskuje na zasadach odszkodowawczych koszty poniesione w związku z wadliwością (nie przesortowaniem towarów) kupionych od Wnioskodawcy. Wnioskodawca jest obciążany przez odbiorcę za czynności i koszty które wynikają z wyłącznej winy Spółki.

Zatem obciążenie Wnioskodawcy kosztami związanymi z sortowaniem przez odbiorcę towarów nie jest czynności podlegająca opodatkowaniu i faktura wystawiona przez odbiorcę nie daje prawa do odliczenia podatku naliczonego. Jak wskazano ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. W przedmiotowej sprawie zachodzi ograniczenie w prawie do odliczenia wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Tym samym faktury wystawione przez odbiorcę tytułem sortowania towarów związanego z tzw. „procesem reklamacyjnym” w związku z art. 88 ust. 3a pkt 2 nie dają Wnioskodawcy prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

W odniesieniu zaś do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji należy zauważyć, że rozstrzyga ona w odmiennym stanie faktycznym, niż opisany w niniejszym wniosku. Zatem stanowisko zawarte w interpretacji, na które powołuje się Wnioskodawca nie rzutuje na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP lub /KIS/wnioski. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.