Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2.4011.759.2020.1.MD
z 22 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 października 2020 r. (data wpływu), uzupełnionym w dniu 19 stycznia 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 października 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 19 stycznia 2021 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W testamencie notarialnym z dnia 7 grudnia 2015 r. spadkodawca ustanowił zapis windykacyjny na rzecz Wnioskodawcy, którego przedmiotem jest prawo własności lokalu mieszkalnego A, położonego w B, wraz z udziałem do 6500/374980 w częściach wspólnych.

Spadkodawca C nabył powyższy lokal mieszkalny na podstawie umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia własności z dnia 10 lutego 2009 r., co potwierdzone jest wpisem w księdze wieczystej prowadzonej dla powyższego lokalu. Spadkodawca zmarł w dniu 9 czerwca 2018 r. Wnioskodawca nie jest spokrewniony ze spadkodawcą.

Postanowieniem częściowym z dnia 20 września 2019 r. Sąd Rejonowy D w E stwierdził, że Wnioskodawca nabył na podstawie zapisu windykacyjnego zawartego w testamencie notarialnym z dnia 7 grudnia 2015 r. przysługujące spadkodawcy C zmarłemu 9 czerwca 2018 r. prawo własności lokalu A, położonego w B, wraz z udziałem do 6500/374980 w częściach wspólnych, dla którego Sąd Rejonowy D w E prowadzi księgę wieczysta nr …. Postanowienie to jest prawomocne z dniem 12 października 2019 r. Wnioskodawca nabył przedmiotową nieruchomość z chwilą otwarcia spadku, tj. z chwilą śmierci spadkodawcy w dniu 9 czerwca 2018 r.

W dniu 10 września 2020 r. Wnioskodawca sprzedał przedmiotowy lokal. Zbycie nieruchomości nie nastąpiło w wykonaniu działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanej sytuacji przychód uzyskany przez Wnioskodawcę ze sprzedaży przedmiotowej nieruchomości przed upływem 5 lat od dnia nabycia własności lokalu przez Wnioskodawcę na podstawie zapisu windykacyjnego zawartego w testamencie notarialnym podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych czy nie podlega zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 w związku z art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i Wnioskodawca nie jest zobowiązany do złożenia PIT-39?

Zdaniem Wnioskodawcy, za datę nabycia nieruchomości uznać należy moment nabycia nieruchomości przez spadkodawcę, a nie moment nabycia własności lokalu w drodze zapisu windykacyjnego przez Wnioskodawcę. Zatem za datę nabycia nieruchomości uznać należy dzień 10 lutego 2009 r. W ocenie Wnioskodawcy 5-letni okres, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych upłynął z końcem 2014 r. W związku z powyższym dokonane przez Wnioskodawcę zbycie nieruchomości w dniu 10 września 2020 r. nie stanowi źródła przychodu wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, albowiem nastąpiło ono po upływie 5 lat od końca roku kalendarzowego od dnia nabycia przez spadkodawcę, a co za tym idzie środki uzyskane przez Wnioskodawcę ze sprzedaży lokalu mieszkalnego nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawca nie jest zobowiązany do złożenia PIT-39.

Powyższe stanowisko oparte jest na poniżej wskazanych przepisach. Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej zwana u.p.d.o f.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21,52, 52a i 52 c, oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) u.p.d.o.f. źródłami przychodów są odpłatne zbycie z zastrzeżeniem ust. 2; a) nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości – jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w który nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Zgodnie z art. 10 ust. 5 u.p.d.o.f. (w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw w przypadku odpłatnego zbycia, nabytych w drodze spadku, nieruchomości lub praw majątkowych, określonych w ust. 1 pkt 8 lit. a-c, okres, o którym mowa w tym przepisie liczy się od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie tej nieruchomości lub nabycie prawa majątkowego przez spadkodawcę.

Powyższy artykuł obowiązuje od dnia 1 stycznia 2019 roku. Zgodnie z art. 16 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw przepisy ustaw zmienianych w art. 1-3, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2019 r., z wyjątkiem art. 6 i art. 6a ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, oraz art. 7b ust. 2 ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, które stosuje się do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2018 r.

W związku z tym, iż Wnioskodawca sprzedał przedmiotowy lokal mieszkalny w dniu 10 września 2020 r., to osiągnął on dochód (przychód) po 1 stycznia 2019 r., w związku z czym do Wnioskodawcy należy zastosować przepis art. 10 ust. 5 w podanym powyżej brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2019 r.

Wnioskodawca nabył lokal mieszkalny na podstawie zapisu windykacyjnego zawartego w testamencie notarialnym, co w ocenie Wnioskodawcy mieści się w pojęciu „nabytych w drodze spadku”. Zgodnie z orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego pod pojęciem „nabycie w drodze spadku” należy rozumieć nabycie w drodze dziedziczenia, zapisu, dalszego zapisu, polecenia testamentowego (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 grudnia 2010 r., II FSK 1437/09).

Zgodnie z art. 926 § 1 k.c. powołanie do spadku wynika z ustawy lub z testamentu. Stosownie do art. 9811 § 1 k.c. w testamencie sporządzonym w formie aktu notarialnego spadkodawca może postanowić, że oznaczona osoba nabywa przedmiot zapisu z chwilą otwarcia spadku (zapis windykacyjny). W myśl art. 924 k.c. spadek otwiera się z chwila śmierci spadkodawcy, zaś zgodnie z art. 925 k.c. spadkobierca nabywa spadek z chwila otwarcia spadku.

Mając powyższe na uwadze nabycie przez Wnioskodawcę lokalu mieszkalnego w drodze zapisu windykacyjnego na podstawie testamentu spadkodawcy jest nabyciem nieruchomości w drodze spadku i w związku z tym do określenia skutków podatkowych z tytułu sprzedaży nieruchomości zastosowanie ma art. 10 ust. 5 u.p.d.o.f. w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. Zatem odpłatne zbycie przez Wnioskodawcę lokalu mieszkalnego nie stanowi dla niego źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f., gdyż odpłatne zbycie nastąpiło po upływie 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lokalu przez spadkodawcę. W związku z powyższym u Wnioskodawcy nie wystąpił obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych oraz obowiązek złożenia deklaracji PIT-39 z odpłatnego zbycia nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

W myśl art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku odpłatnego zbycia, nabytych w drodze spadku, nieruchomości lub praw majątkowych, określonych w ust. 1 pkt 8 lit. a-c, okres, o którym mowa w tym przepisie, liczy się od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie tej nieruchomości lub nabycie prawa majątkowego przez spadkodawcę.

Art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych został dodany przez art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 października 2018 r. (Dz.U. z 2018 r., poz. 2159) zmieniającej ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych z dniem 1 stycznia 2019 r. i stosownie do art. 16 ustawy zmieniającej ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od 1 stycznia 2019 r.

Na mocy art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c podatek dochodowy wynosi 19 % podstawy obliczenia podatku.

Art. 30e ust. 2 powołanej ustawy stanowi, że podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Z art. 30e ust. 4 cytowanej ustawy wynika, że po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.

Natomiast zgodnie z art. 45 ust. 1 przywołanej ustawy, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie od dnia 15 lutego do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Zeznanie złożone przed początkiem terminu uznaje się za złożone w dniu 15 lutego roku następującego po roku podatkowym.

Według zaś art. 45 ust. 1a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w terminie określonym w ust. 1 podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym odrębne zeznania, według ustalonych wzorów, o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30e.

W świetle art. 45 ust. 4 pkt 4 ww. ustawy, przed upływem terminu określonego na złożenie zeznania podatnicy są obowiązani wpłacić należny podatek wynikający z zeznania, o którym mowa w ust. 1a pkt 3.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w testamencie notarialnym z dnia 7 grudnia 2015 r. spadkodawca ustanowił zapis windykacyjny na rzecz Wnioskodawcy, którego przedmiotem jest prawo własności lokalu mieszkalnego A, położonego w B, wraz z udziałem do 6500/374980 w częściach wspólnych. Spadkodawca C nabył powyższy lokal mieszkalny na podstawie umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia własności z dnia 10 lutego 2009 r., co potwierdzone jest wpisem w księdze wieczystej prowadzonej dla powyższego lokalu. Spadkodawca zmarł w dniu 9 czerwca 2018 r. Wnioskodawca nie jest spokrewniony ze spadkodawcą. Postanowieniem częściowym z dnia 20 września 2019 r. Sąd Rejonowy D w E stwierdził, że Wnioskodawca nabył na podstawie zapisu windykacyjnego zawartego w testamencie notarialnym z dnia 7 grudnia 2015 r. przysługujące spadkodawcy C zmarłemu 9 czerwca 2018 r. prawo własności lokalu A, położonego w B, wraz z udziałem do 6500/374980 w częściach wspólnych, dla którego Sąd Rejonowy D w E prowadzi księgę wieczysta nr …. Postanowienie to jest prawomocne z dniem 12 października 2019 r. Wnioskodawca nabył przedmiotową nieruchomość z chwilą otwarcia spadku, tj. z chwilą śmierci spadkodawcy w dniu 9 czerwca 2018 r. W dniu 10 września 2020 r. Wnioskodawca sprzedał przedmiotowy lokal. Zbycie nieruchomości nie nastąpiło w wykonaniu działalności gospodarczej.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „spadek” ani też „nabycie w drodze spadku”, dlatego też zasadnym jest odwoływanie się do regulacji zawartych w Kodeksie cywilnym.

Według art. 922 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145) prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi niniejszej.

Stosownie do treści art. 924 i 925 ustawy Kodeks cywilny spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, a spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku.

Art. 926 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że powołanie do spadku, czyli przekazanie w spadku majątku, wynika z ustawy albo z testamentu.

Na mocy art. 9811 § 1 Kodeksu cywilnego, w testamencie sporządzonym w formie aktu notarialnego spadkodawca może postanowić, że oznaczona osoba nabywa przedmiot zapisu z chwilą otwarcia spadku (zapis windykacyjny).

Z art. 9815 Kodeksu cywilnego wynika, że przepisy o powołaniu spadkobiercy, przyjęciu i odrzuceniu spadku, o zdolności do dziedziczenia i o niegodności stosuje się odpowiednio do zapisów windykacyjnych.

Prawomocne postanowienie sądu o nabyciu spadku, czy też akt poświadczenia dziedziczenia sporządzony przez notariusza, potwierdza jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia (art. 1025 § 1 ustawy Kodeks cywilny).

Uwzględniając powyższe uznać należy, że pojęcie „nabycie w drodze spadku”, użyte w art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obejmuje zarówno nabycie nieruchomości w drodze dziedziczenia ustawowego i testamentowego, jak i nabycie nieruchomości na podstawie rozporządzenia testamentowego w drodze zapisu zwykłego i windykacyjnego.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, że nabycie przez Wnioskodawcę po C, na podstawie zapisu windykacyjnego, lokalu mieszkalnego zawiera się w pojęciu nabycia w drodze spadku, użytym w art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, sprzedaż przedmiotowego lokalu, w dniu 10 września 2020 r., nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nastąpiła po upływie pięciu lat licząc od końca roku 2009, w którym nastąpiło jego nabycie przez spadkodawcę. Tym samym, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego z tego tytułu jak też składania deklaracji PIT-39 w związku ze sprzedażą ww. lokalu.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

W odniesieniu zaś do przywołanego przez Wnioskodawcę wyroku wskazać należy, że dotyczy on tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osądzonej w określonym stanie faktycznym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w nim zawarte jest wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w X, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.