Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.479.2020.2.NL
z 25 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 listopada 2020 r. (data wpływu 16 listopada 2020 r.), uzupełnionym 21 stycznia 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy:

• Wnioskodawca ma prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych udostępnianych kontrahentowi;
• zaliczone do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych udostępnianych kontrahentowi nie będą stanowiły kosztów kwalifikowanych w rozumieniu regulacji strefowych, ani też kosztów związanych z przychodami osiąganymi przez Spółkę z działalności wykonywanej na podstawie zezwolenia, lecz odpisy amortyzacyjne będą stanowiły koszty uzyskania przychodów osiąganych z działalności handlowej, która podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 listopada 2020 r. do Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca ma prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych udostępnianych kontrahentowi oraz czy zaliczone do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych udostępnianych kontrahentowi nie będą stanowiły kosztów kwalifikowanych w rozumieniu regulacji strefowych, ani też kosztów związanych z przychodami osiąganymi przez Spółkę z działalności wykonywanej na podstawie zezwolenia, lecz odpisy amortyzacyjne będą stanowiły koszty uzyskania przychodów osiąganych z działalności handlowej, która podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 11 stycznia 2021 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.479.2020.1.NL wezwano do ich uzupełnienia, co też nastąpiło 21 stycznia 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką kapitałową, z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegającą opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Działalność Spółki obejmuje zarówno produkcję wyrobów własnych, jak i sprzedaż towarów handlowych. W szczególności Spółka swoim klientom oferuje przetwórstwo tworzyw sztucznych oraz produkcję węży, akcesoriów ogrodowych, systemów rynnowych i podsufitek.

Na podstawie art. 16 ust. 4 ustawy z dnia 16 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych Spółka uzyskała kilka zezwoleń na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej. Jednym z nich jest Zezwolenie nr (…) z 28 września 2010 r. (dalej: „Zezwolenie”), na mocy którego Agencja (…) zezwoliła Spółce na prowadzenie działalności na terenie (…) Specjalnej Strefy Ekonomicznej (…). Zezwoleniem objęta została część prowadzonej przez Spółkę działalności w zakresie produkcji, handlu i usług produktów przetwórstwa przemysłowego, która zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług jest sklasyfikowana w sekcji C, w następujących pozycjach:

• 20.16 - tworzywa sztuczne w formach podstawowych;
• 22.21 - płyty, arkusze, rury i kształtowniki z tworzyw sztucznych;
• 22.22 - opakowania z tworzyw sztucznych;
• 22.23 - wyroby z tworzyw sztucznych dla budownictwa;
• 22.29 - pozostałe wyroby z tworzyw sztucznych;
• 25.11 - konstrukcje metalowe i ich części;
• 25.61 - usługi obróbki metali i nakładania powłok na metale;
• 25.99 - pozostałe gotowe wyroby metalowe, gdzie indziej niesklasyfikowane;
• 38.32 - usługi w zakresie odzysku surowców z materiałów segregowanych, surowce wtórne.
  
  

Przychody osiągnięte przez Spółkę z działalności gospodarczej objętej wskazanymi powyżej kodami PKWiU korzystają ze zwolnienia podatkowego, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Pozostała działalności Spółki jest prowadzona na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej i nie korzysta z zwolnienia podatkowego (działalność opodatkowana na zasadach ogólnych).

Działalność opodatkowana Spółki obejmuje sprzedaż towarów handlowych. Część z nich nabywana jest przez Spółkę od kontrahenta z Chin (dalej: „Kontrahent”). Zgodnie z dokonanymi ustaleniami, Spółka nabywa odpowiednie urządzenia w postaci form wytryskowych (dalej: „Środki trwałe”), które udostępnia kontrahentowi do używania. Kontrahent wykorzystuje powierzone mu środki trwałe produkując odpowiednie elementy, które po złożeniu, Spółka nabywa jako towary handlowe celem ich dalszej odsprzedaży na rzecz swoich klientów.

Istnieje kilka możliwych scenariuszy przekazania środków trwałych kontrahentowi. W ramach pierwszego z nich Spółka nabywa środki trwałe na terenie Rzeczpospolitej Polski, po czym następuje ich fizyczne przemieszczenie do Chin i przekazanie kontrahentowi w celu ich wykorzystania przez kontrahenta do produkcji towarów nabywanych przez Spółkę. Zgodnie z drugim modelem, Wnioskodawca zleca w pierwszej kolejności wytworzenie środków trwałych kontrahentowi, a następnie nabywa je od tego kontrahenta. W ten sposób wytworzone i nabyte przez Spółkę środki trwałe nie są przemieszczane na terytorium RP, pozostają one we faktycznym władaniu kontrahenta oraz są wykorzystywane przez niego do produkcji towarów nabywanych następnie przez Spółkę.

We wszystkich przypadkach środki trwałe pozostają własnością Spółki. Środki trwałe zostały również ujęte w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Spółki. Przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż 1 rok.

Kontrahent używa powierzone mu środki trwałe wyłącznie w sposób ustalony z Wnioskodawcą, tj. w celu produkcji ściśle określonych elementów, które po złożeniu, jako towar, zostają sprzedane Spółce i których produkcja następuje na zlecenie Spółki. Kontrahent nie jest uprawniony do sprzedaży wytworzonych z wykorzystaniem środków trwałych towarów innym podmiotom niż Spółka oraz nie może, z wykorzystaniem powierzonych mu środków trwałych, produkować innych elementów niż uzgodnione ze Spółką. Wyżej opisany sposób korzystania z środków trwałych przekazanych do używania Kontrahentowi został opisany w podpisanym przez strony w dniu 15 lipca 2020 r. protokole przekazania form do użytkowania.

Spółka wskazuje, że podjęcie współpracy z kontrahentem na wyżej opisanych warunkach było niezbędne i uzasadnione realnymi potrzebami biznesowymi Spółki. Po analizie własnych mocy produkcyjnych, Spółka uznała bowiem, że w celu niezakłóconej (terminowej, o właściwej jakości i ilości) realizacji dostaw na rzecz jej klientów, podjęcie ww. współpracy było ekonomicznie opłacalne. Spółka aktualnie nie dysponuje wystarczającym zapleczem umożliwiającym samodzielne wyprodukowanie wszystkich elementów stanowiących przedmiot jej oferty w porównywalnych kosztach jakie są przez nią ponoszone obecnie. W tych okolicznościach, Spółka uznała, że zwiększenie własnych mocy produkcyjnych, w tym przede wszystkim konieczność zwiększenia zatrudnienia, zapewnienia Spółce dodatkowego miejsca w celu prowadzenia działalności gospodarczej generowałoby dodatkowe, wysokie koszty po stronie Spółki, które nie byłyby uzasadnione uwzględniając możliwość pozyskania towarów od kontrahenta.

Kontrahent jest podmiotem wyspecjalizowanym, posiadającym niezbędną wiedzę i doświadczenie. Te czynniki wraz z przekazanym kontrahentowi prawem do korzystania z środków trwałych Spółki gwarantują Spółce, że kupowane od kontrahenta towary będą spełniać wszelkie jakościowe standardy, zgodnie z oczekiwaniami i polityką Spółki (towary te nie odbiegają w zakresie posiadanych cech od jakości towarów, które mogłyby zostać samodzielnie przez Spółkę wyprodukowane).

Uwzględniając powyższe realia biznesowe, Wnioskodawca wskazuje, że nie obciąża kontrahenta dodatkowymi opłatami za korzystanie z udostępnionych mu środków trwałych. Pomimo, iż strony pisemnie nie ustaliły, iż powierzenie środków trwałych kontrahentowi ma wpływ na ustalenie (tj. obniżenie) ceny nabywanych towarów, w praktyce okoliczność ta ma automatyczne przełożenie na wzajemne rozliczenia stron oraz koszty wykonywania przez Spółkę opodatkowanej działalności handlowej. W rezultacie należy założyć, że udostępnienie środków trwałych kontrahentowi powoduje, że Spółka osiąga oszczędności w kosztach zakupu towarów wyprodukowanych przy użyciu tych środków trwałych. W ramach pierwszego modelu rozliczeń, cena sprzedawanych przez kontrahenta towarów bezpośrednio uwzględnia koszt wykorzystania środków trwałych powierzonych kontrahentowi przez Spółkę, a tym samym jest ona odpowiednio niższa. Możliwa jest jednak również sytuacja, w której cena nabywanych towarów pozostaje na poziomie ceny rynkowej, ale z uwagi na wyżej opisane realia biznesowe, faktyczny ciężar ekonomiczny związany z nabyciem towarów od kontrahenta jest niższy od potencjalnych kosztów samodzielnego ich wytworzenia przez Spółkę. Jak wskazano już wyżej Spółka, w tej sytuacji, nabycie towarów od kontrahenta pozwala na ograniczenie kosztów zwiększenia własnych mocy produkcyjnych. Ponadto, biorąc pod uwagę, że - gdyby nie towary nabyte od kontrahenta - Spółka nie byłaby w stanie wyprodukować niezbędnej ilości towarów, okoliczność ta przełożyłaby się na niemożliwość zrealizowania wszystkich złożonych Spółce zamówień i sprostania oczekiwaniom klientów. W konsekwencji, Spółka wskazuje, że niepodjęcie współpracy z kontrahentem wiązałoby się z ograniczaniem przychodów ze sprzedaży, co negatywnie wpływałoby na kondycję finansową Spółki, naruszając jej pozycję rynkową. Istnieje ponadto prawdopodobieństwo, że w przypadku odmiennego ukształtowania zasad współpracy z kontrahentem, współpraca ta nie zostałaby w ogóle podjęta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy zgodnie z przedstawionym opisem Spółka ma prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych udostępnianych kontrahentowi?
2. Czy Spółka prawidłowo uznaje, iż zaliczone do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych udostępnianych kontrahentowi nie będą stanowiły kosztów kwalifikowanych w rozumieniu regulacji strefowych, ani też kosztów związanych z przychodami osiąganymi przez Spółkę z działalności wykonywanej na podstawie zezwolenia, lecz odpisy amortyzacyjne będą stanowiły koszty uzyskania przychodów osiąganych z działalności handlowej, która podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych?
   
   

Ad 1

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym Spółka ma prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych udostępnianych kontrahentowi.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z poglądem utrwalonym w orzecznictwie sądów administracyjnych (tak np.: wyrok NSA z dnia 10 września 2019 r., sygn. akt II FSK 839/18, wyrok NSA z dnia 12 maja 2016 r., sygn. akt II FSK 837/14), zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów uzależnione jest od spełnienia następujących warunków:

• wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. został pokryły z zasobów majątkowych podatnika, a nie innego podmiotu;
• wydatek jest definitywny (rzeczywisty), tj. jego wartość nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;
• wydatek pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
• wydatek poniesiony został w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów;
• wydatek został właściwie udokumentowany;
• wydatek nie znajduje się w grupie wydatków wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Kosztami uzyskania przychodów są wobec powyższego wszelkie racjonalne, gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, jeśli ich celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowania źródła przychodów i nie zostały one wyłączone z kategorii kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych są odpisy (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m. Art. 16a wskazuje z kolei, że środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.

Jak wynika natomiast z art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oddanych do nieodpłatnego używania - za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania.

Przepis art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje, że środek trwały musi służyć działalności gospodarczej podatnika. Nie jest natomiast istotne miejsce, w którym środek trwały się znajduje, ani podmiot, który faktycznie go wykorzystuje. Ustawodawca pozostawił bowiem podatnikom wyraźną możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych zarówno wtedy, gdy są one używane przez nich samych, jak i wówczas, gdy środki trwałe są oddane do używania innym podmiotom.

W odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego należy wskazać, że spełnione zostały przesłanki, o których mowa w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Środki trwałe są urządzeniami, które stanowią własność Spółki, zostały przez Spółę nabyte, są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok. Zostały one również pozostawione do dyspozycji kontrahenta, który używa ich w celu wytworzenia towarów na rzecz Spółki, która nabywa je w celu prowadzenia działalności gospodarczej i dalszej odsprzedaży swoim klientom.

Zdaniem Spółki, w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym nie znajdzie zastosowania wyłączenie o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przepis ten wyłącza możliwość uznania odpisów amortyzacyjnych za koszt uzyskania przychodu w przypadku, gdy oddanie środków trwałych do używania innemu niż podatnik podmiotowi nastąpiło nieodpłatnie. Przez nieodpłatne oddanie do używania należy rozumieć sytuację, gdy korzystanie ze środka trwałego przez podmiot inny niż jego właściciel nie wiąże się z formą jakiegokolwiek ekwiwalentu dla właściciela lub nie przynosi mu żadnych ekonomicznych korzyści. Taka sytuacja nie ma jednak miejsca w przypadku Spółki. Współpraca Spółki z kontrahentem odbywa się na zasadach właściwych umowie toolingu, a więc umowy, którą charakteryzuje wzajemność świadczeń. Z jednej strony Wnioskodawca udostępnia środki trwałe do korzystania kontrahentowi i nabywa towary od kontrahenta, z drugiej strony kontrahent jest zobowiązany do wyprodukowania i skompletowania towarów sprzedawanych na rzecz Spółki z wykorzystaniem udostępnionych środków trwałych, co wpływa na obniżenie kosztów związanych z wykonywaniem działalności handlowej przez Spółkę.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym, koszt używania środków trwałych może zostać wprost odzwierciedlony w ostatecznej cenie towarów, powodując jej obniżenie. Niemniej, nawet w przypadku, w którym cena towarów nie zostałaby obniżona o koszt wykorzystywania przez kontrahenta środków trwałych, w ostatecznym rozrachunku, ich nabycie jest dla Spółki korzystniejsze, ergo wiąże się z mniejszymi obciążeniami finansowymi, niż miałoby to miejsce w przypadku samodzielnego ich wytworzenia przez Spółkę.

Jak wyjaśniła Spółka, faktyczny ciężar ekonomiczny nabycia towarów od kontrahenta, w oparciu o ustalone zasady współpracy, jest zdecydowanie mniejszy od ciężaru, który potencjalnie poniosłaby Spółka w przypadku zwiększenia własnych mocy produkcyjnych. W związku z powyższym, udostępnienie środków trwałych kontrahentowi jest działaniem racjonalnym, przynoszącym obu stronom transakcji realne korzyści oraz umożliwiającym ekwiwalentne wykorzystanie ich zasobów. Nabywając towary od kontrahenta Spółka może zwiększyć swoje przychody płynące z ich dalszej odsprzedaży klientom, utrzymać swoją konkurencyjną pozycję rynkową oraz zapewnić ciągłość swoich dostaw. Z tej perspektywy udostępnienie kontrahentowi środków trwałych jest działaniem mającym na celu zachowanie bądź zabezpieczenie źródła przychodów Spółki.

Wobec powyższego, Spółka stoi na stanowisku, że udostępnienie środków trwałych przez Spółkę kontrahentowi nie ma charakteru nieodpłatnego, a tym samym Spółce przysługuje prawo zaliczenia odpisów amortyzacyjnych od tych środków trwałych do kosztów uzyskania przychodów.

Powyższe stanowisko Spółki, zgodnie z którym w sytuacji takiej jak opisana w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, udostępnienie środków trwałych nie ma charakteru nieodpłatnego, znajduje swoje potwierdzenie m.in. w odpowiedzi Ministra Finansów na zapytanie poselskie nr 7136, z dnia 27 kwietnia 2018 r., Znak: 0115-KDIT3.4011.416. 2017.1.PSZ (winno być: DD5.054.3.2018.KSM), w której Minister wskazał: „W pierwszej kolejności należy bowiem ustalić, czy dane świadczenie ma faktycznie „nieodpłatny” charakter. Nie będzie tak, jeżeli bezpłatne uzyskanie przez danego podatnika określonego świadczenia pozostaje w związku z innym, wzajemnym świadczeniem tego podmiotu. Ocena czy to pierwsze świadczenie rzeczywiście było nieodpłatne, obejmować musi całokształt okoliczności i stosunków gospodarczych wiążących oba podmioty - podmiot świadczący i podmiot uzyskujący takie „nieodpłatne” świadczenie. Zatem jeżeli korzystanie przez podatnika z udostępnionych mu nieodpłatnie rzeczy lub praw jest warunkiem koniecznym do wykonania określonych świadczeń, na rzecz podmiotu użyczającego te rzeczy lub prawa, to w takiej sytuacji u podatnika tego nie wystąpi w tym zakresie przychód z tytułu otrzymanych nieodpłatnych świadczeń. Przykładem takiej relacji gospodarczej jest tzw. umowa toolingu, na podstawie której kontrahent nieodpłatnie udostępnia urządzenia w ramach świadczenia wzajemnego”.

Należy również wskazać, że prawidłowość stanowiska Spółki znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych organów podatkowych. W interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 7 lutego 2017 r., Znak: 1462-IPPB3.4510.1105. 2016.l.MC, organ zgodził się z podatnikiem, iż w sytuacji, w której spółka udostępnia nabywcom produktów spółki środki trwałe, nie pobierając w zamian żadnej dodatkowej opłaty, spółka ma prawo zaliczyć dokonywane odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów, z uwagi na fakt, że udostępnienie maszyn lub urządzeń ma prowadzić do zwiększenia sprzedaży produktów spółki.

Ponadto, w interpretacjach indywidualnych, których przedmiotem oceny były skutki podatkowe zawartych przez wnioskodawców umów toolingu, organy podatkowe potwierdzają możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od udostępnianych innym podmiotom środków trwałych. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 8 kwietnia 2020 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.6.2020.2.MK, organ zgodził się z podatnikiem, że spółka ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych udostępnianych dostawcom w ramach tzw. umów toolingu. Z kolei w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 12 czerwca 2020 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.76.2020.3.AK, ww. organ uznał za prawidłowe stanowisko podatnika, zgodnie z którym: „Biorąc pod uwagę fakt, iż porozumienie, które ma zostać zawarte pomiędzy spółką a usługodawcą będzie miało charakter analogiczny jak umowa toolingu, uznać należy, że wnioskodawca będzie miał prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od przekazanych składników majątkowych” (tożsame wnioski płyną również z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 24 września 2018 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.286.2018.1.EN oraz z 12 czerwca 2017 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.29.2017.1.SG).

Podsumowując, zdaniem Spółki, w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym spełnione zostały wszelkie ustawowe przesłanki umożliwiające zaliczenie odpisów amortyzacyjnych od powierzonych kontrahentowi środków trwałych do kosztów uzyskania przychodów.

Ad 2

Zdaniem Wnioskodawcy, odpisy amortyzacyjne od środków trwałych udostępnianych kontrahentowi stanowią koszty uzyskania przychodów z działalności handlowej stanowiącej działalność podlegającą opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych stanowią dochody zwolnione z podatku dochodowego od osób prawnych.

Zgodnie natomiast z art. 17 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zwolnienia podatkowe, o których mowa w ust. 1 pkt 34 i 34a, przysługują podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy lub na terenie określonym w decyzji o wsparciu.

Jak wynika z przytoczonych powyżej przepisów, zwolnieniem podatkowym określonym w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych objęte są wyłącznie dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, na podstawie uzyskanego zezwolenia, w zakresie wskazanym w treści zezwolenia. Przepis ten nie ma charakteru podmiotowego, a więc co do zasady nie obejmuje wszystkich dochodów podmiotu gospodarczego, lecz tylko te dochody, które zostały uzyskane z działalności prowadzonej w ramach zezwolenia.

Jak wskazuje NSA w wyroku z dnia 8 sierpnia 2019 r., sygn. akt II FSK 2762/17 „zwolnienie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odwołuje się do dochodu będącego wynikiem działalności gospodarczej prowadzonej po pierwsze na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, a po drugie na podstawie zezwolenia. Konieczne jest zatem odwołanie się do przedmiotu działalności gospodarczej określonej w zezwoleniu, czyli inaczej mówiąc szczegółowo zapisanej w zezwoleniu. Jedynie zatem przychody, a następnie uzyskane z nich po potrąceniu kosztów dochody pochodzące z działalności produkcyjnej, handlowej i usługowej w zakresie produkcji, handlu i usług związanej z enumeratywnie wymienionymi w zezwoleniu urządzeniami, aparatami i odbiornikami oraz przychody i dochody z tytułu usług badawczo-rozwojowych mogą korzystać ze zwolnienia od opodatkowania”.

Działalność gospodarcza Spółki obejmuje zarówno działalność prowadzoną na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności na terenie (…) Specjalnej Strefy Ekonomicznej (…), jak również działalność opodatkowaną. Zgodnie z otrzymanym zezwoleniem, działalność produkcyjna Spółki korzysta ze zwolnienia podatkowego z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jest to działalność objęta następującymi kodami PKWiU:

• 20.16 - tworzywa sztuczne w formach podstawowych;
• 22.21 - płyty, arkusze, rury i kształtowniki z tworzyw sztucznych;
• 22.22 - opakowania z tworzyw sztucznych;
• 22.23 - wyroby z tworzyw sztucznych dla budownictwa;
• 22.29 - pozostałe wyroby z tworzyw sztucznych;
• 25.11 - konstrukcje metalowe i ich części;
• 25.61 - usługi obróbki metali i nakładania powłok na metale;
• 25.99 - pozostałe gotowe wyroby metalowe, gdzie indziej niesklasyfikowane;
• 38.32 - usługi w zakresie odzysku surowców z materiałów segregowanych, surowce wtórne.
  
  

Pozostała działalność Spółki, obejmująca przede wszystkim sprzedaż towarów handlowych objęta została kodami PKWiU:

• 46 - handel hurtowy, z wyłączeniem handlu pojazdami samochodowymi,
• 46.1 - sprzedaż hurtowa realizowana na zlecenie,
• 46.7 - pozostała wyspecjalizowana sprzedaż hurtowa,
• 46.9 - sprzedaż hurtowa niewyspecjalizowana,
• 47 - handel detaliczny, z wyłączeniem handlu detalicznego pojazdami samochodowymi.
  
  

Działalność handlowa nie jest objęta treścią zezwolenia, w związku z czym jest w całości działalnością opodatkowaną. Udostępniane kontrahentowi środki trwałe nie pozostają w żadnym związku z działalnością produkcyjną prowadzoną na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej i objętej uzyskanym zezwoleniem.

W związku z powyższym, zdaniem Spółki, odpisy amortyzacyjne od środków trwałych udostępnianych kontrahentowi:

• nie będą stanowiły kosztów kwalifikowanych w rozumieniu regulacji strefowych,
• ani też kosztów związanych z przychodami osiąganymi przez Spółkę z działalności wykonywanej na podstawie zezwolenia,
• lecz odpisy amortyzacyjne będą stanowiły koszty uzyskania przychodów osiąganych z działalności handlowej, która podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Wskazać jednak należy, że od 1 stycznia 2018 r. zmianie uległo brzmienie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 z późn. zm.). Zgodnie z obowiązującym brzmieniem art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. (...).

Jednakże zmiana brzmienia ww. przepisu nie ma wpływu na dokonane rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w odniesieniu do zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych, wyroków sądów administracyjnych oraz odpowiedzi Ministra Finansów na zapytanie poselskie stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.