Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.66.2017.11.RR
z 20 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 8 listopada 2017 r., sygn. akt I SA/Op 327/17 (data wpływu 23 października 2020 r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 lutego 2020 r., sygn. akt II FSK 595/18 stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 kwietnia 2017 r. (data wpływu 11 kwietnia 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wykorzystywaniem przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 kwietnia 2017 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wykorzystywaniem przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych.

Dotychczasowy przebieg postępowania:

W dniu 9 czerwca 2017 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację nr 0113-KDIPT2-3.4011.66.2017.1.RR, w której uznał za nieprawidłowe Jego stanowisko dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wykorzystywaniem przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych.

W interpretacji Organ stwierdził, że w związku z tym, że koszt zużytego przez pracownika na cele prywatne paliwa zostanie opłacony przez Wnioskodawcę, pracownik uzyska dodatkowy przychód ze stosunku pracy, którego wartość należy ustalić w oparciu o art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, Wnioskodawca jako płatnik od wartości innych nieodpłatnych świadczeń w postaci wartości paliwa pokrytej przez Niego za pracownika, będzie zobowiązany do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, art. 32 i 38 ww. ustawy.

Na interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych z dnia 9 czerwca 2017 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.66.2017.1.RR Wnioskodawca reprezentowany przez pełnomocnika wniósł za pośrednictwem tutejszego Organu skargę z dnia 11 lipca 2017 r. (nadaną w dniu 12 lipca 2017 r., data wpływu 18 lipca 2017 r.) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu wyrokiem z dnia 8 listopada 2017 r., sygn. akt I SA/Op 327/17 uchylił ww. interpretację indywidualną.

Po otrzymaniu nieprawomocnego orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 8 listopada 2017 r., sygn. akt I SA/Op 327/17 (data wpływu 6 grudnia 2017 r.) Organ podatkowy wniósł pismem z dnia 5 stycznia 2018 r., nr 0110-KWR5.4021.55.2017.2 do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę kasacyjną.

W dniu 18 maja 2020 r. do tutejszego Organu wpłynął wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 lutego 2020 r., sygn. akt II FSK 595/18, oddalający skargę kasacyjną Organu podatkowego.

Następnie w dniu 23 października 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 8 listopada 2017 r., sygn. akt I SA/Op 327/17 wraz z aktami sprawy.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

W związku z powyższym, wniosek z dnia 6 kwietnia 2017 r. (data wpływu 11 kwietnia 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wykorzystywaniem przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych, podlega ponownemu rozpatrzeniu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

X S.A. (dalej: Spółka, Wnioskodawca) jest jednym z czołowych polskich (…). Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest (…) Dzięki dobrze zorganizowanej sieci dystrybucyjnej, produkty Wnioskodawcy są dostępne na terenie całej Polski. Działalność Spółki odbywa się w zakładach zlokalizowanych w (…) W skład linii biznesowej Wnioskodawcy wchodzą również (…)

Wnioskodawca posiada samochody służbowe własne oraz użytkowane na podstawie umowy leasingu (dalej: Samochody), które oddaje do używania wybranym pracownikom na podstawie obowiązującego w Spółce regulaminu korzystania z osobowych samochodów służbowych (dalej: Regulamin). Samochody oddawane przez Spółkę Pracownikom do używania mają silniki o pojemności do 1 600 cm^³ oraz o pojemności wyższej niż 1 600 cm^³. Zasady i warunki wskazane w Regulaminie mają na celu umożliwienie pracownikom upoważnionym do korzystania z Samochodów (dalej: Pracownicy) prawidłowe wykonywanie obowiązków zawodowych poprzez gotowość do niezwłocznego udania się (o dowolnej porze) do dowolnego miejsca wskazanego przez Spółkę (a w tym w szczególności do miejsca wykonywania pracy) oraz zmniejszenie uciążliwości warunków pracy. Pracownicy zatrudnieni są przez Spółkę na podstawie umowy o pracę w rozumieniu Kodeksu pracy.

Oddanie Pracownikowi Samochodu na warunkach przewidzianych w Regulaminie zostaje poprzedzone pisemnym imiennym zezwoleniem Dyrektora Generalnego Spółki (dalej: Zezwolenie) oraz zawarciem stosownej umowy o korzystanie z Samochodu pomiędzy Spółką a Pracownikiem (dalej: Umowa). Fizyczne przekazanie Samochodu do używania Pracownikowi następuje w formie protokołu zdawczo-odbiorczego sporządzonego przy bezpośrednim udziale zainteresowanego Pracownika oraz upoważnionego przedstawiciela Spółki.

Zasadniczo Pracownicy mają możliwość korzystania z Samochodów w celach służbowych, ale na warunkach określonych w Regulaminie mogą używać ich również w celach prywatnych. Pracownik, który korzysta z możliwości używania powierzonego mu Samochodu w celach prywatnych, ponosi odpowiedzialność cywilną z tego tytułu na warunkach określonych w zawartej ze Spółką Umowie oraz w przepisach prawa cywilnego.

Wnioskodawca udostępnia Pracownikom korzystającym z samochodów służbowych do celów prywatnych samochody stanowiące Jego własność oraz samochody będące przedmiotem leasingu. Wnioskodawca nie ustalił miesięcznego limitu kilometrów, jaki Pracownik może przejechać wykorzystując Samochód służbowy do celów prywatnych.

W związku z posiadaniem Samochodów Spółka ponosi m.in. koszty ich nabycia lub użytkowania na podstawie umowy leasingu, koszty usług naprawy lub konserwacji, koszty innych towarów i usług związanych z eksploatacją oraz koszty ubezpieczeń. Nie jest możliwe jednoznaczne stwierdzenie które z tych kosztów oraz jaka ich część związane są z użytkowaniem Samochodów przez Pracowników do celów prywatnych.

Używanie Samochodu do celów prywatnych obejmuje:

1. przejazdy w celu załatwienia pozasłużbowych spraw oraz pozostałe przejazdy o charakterze prywatnym, w tym także przejazdy odbywane w czasie dni wolnych od pracy, zwolnień chorobowych, itp.,
2. okolicznościowe przejazdy dla użytku prywatnego w czasie urlopu pracownika.
   
   

Co do zasady, w przypadku odbywania podróży Samochodem na terenie Polski Pracownik jest upoważniony i zobowiązany do dokonywania w imieniu Spółki zakupu paliwa lub oleju napędowego wyłącznie w formie bezgotówkowej, na podstawie wydanej Pracownikowi przez Spółkę elektronicznej karty, ważnej na stacjach benzynowych sieci wskazanych przez Spółkę na terenie Polski.

Wnioskodawca pokrywa koszty dotyczące zakupu paliwa zużywanego w związku z korzystaniem z Samochodu. Spółka nie pokrywa jednak kosztów paliwa poniesionych podczas podróży za granicą odbywanej w celach prywatnych Pracownika.

Aktualnie Pracownicy zobowiązani są do sporządzania za każdy miesiąc informacji o przebiegu Samochodu, w której wykazywana jest łączna ilość kilometrów przejechanych do celów służbowych, łączna ilość kilometrów przejechanych do celów prywatnych na terytorium Polski oraz łączna ilość kilometrów przejechanych do celów prywatnych poza terytorium Polski.

Uprawnienie do używania Samochodu do celów prywatnych jest uznawane za dodatkowy składnik wynagrodzenia Pracownika, a tym samym przychód z tytułu stosunku pracy. Wartość pieniężna przychodu Pracownika z tytułu uprawnienia do używania Samochodu do celów prywatnych jest uwzględniana przy ustalaniu podstawy obliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych oraz obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne/zdrowotne.

W związku z powyższym, Spółka (jako pracodawca) zgodnie z art. 12 ust. 2a oraz ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zamierza obliczać wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego Pracownikom z tytułu wykorzystywania Samochodów do celów prywatnych w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie – dla Samochodów o pojemności silnika do 1 600 cm^³,
2. 400 zł miesięcznie – dla Samochodów o pojemności silnika powyżej 1 600 cm^³.
   
   

W przypadku wykorzystywania Samochodów do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia będzie ustalana za każdy dzień wykorzystywania Samochodów do celów prywatnych w wysokości 1/30 ww. kwot.

Wnioskodawca dolicza kwotę ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do przychodu Pracowników.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka jako płatnik, obliczając – na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – wysokość zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od dochodów Pracowników ze stosunku pracy, powinna doliczać do przychodu wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego Pracownikowi z tytułu wykorzystywania Samochodu służbowego do celów prywatnych wyłącznie w wysokości ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a i 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bez powiększania go o wartość paliwa zużytego na jazdy prywatne?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka jako płatnik, obliczając – na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – wysokość zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od dochodów Pracowników ze stosunku pracy, powinna doliczać do przychodu wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego Pracownikowi z tytułu wykorzystywania Samochodu służbowego do celów prywatnych ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a i 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bez powiększania go o wartość paliwa zużytego na jazdy prywatne.

Odmienna interpretacja byłaby – w ocenie Wnioskodawcy – sprzeczna z literalnym brzmieniem przepisu art. 12 ust. 2a i 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz z celem jego wprowadzenia do ww. ustawy.

Szczegółowe uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Spółka jako płatnik jest zobowiązana do obliczania, pobierania i wpłacania zaliczek na podatek dochodowy zatrudnionych w Spółce osób. Podstawą do obliczenia zaliczek jest dochód, za który uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 ww. ustawy, pomniejszone o stosowne koszty uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 2a oraz ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1 600 cm^³,
2. 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1 600 cm^³.
   
   

Z kolei ust. 2b powyższego przepisu mówi, że w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 ww. kwot.

Jak wynika z brzmienia art. 12 ust. 2a oraz ust. 2b ww. ustawy, przedmiotem nieodpłatnego świadczenia pracodawcy na rzecz pracownika jest umożliwienie pracownikowi wykorzystywania samochodu do celów prywatnych.

Ustawodawca nie zdefiniował pojęcia „wykorzystywanie samochodu”. Z uwagi na powyższe, w celu ustalenia znaczenia tego wyrażenia należy odwołać się do jego znaczenia językowego. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN, słowo „wykorzystywać” oznacza „używać czegoś, posługiwać się czymś”. Zatem, świadczeniem pracodawcy, którego wartość należy ustalać w formie ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a i 2b ww. ustawy, jest nie tylko udostępnienie samochodu, ale również zapewnienie pracownikowi możliwości jego używania. Używanie samochodu nie jest natomiast możliwe bez paliwa.

Zdaniem Wnioskodawcy, przyjmując zatem, że ustawodawca celowo użył pojęcia „wykorzystywanie samochodu” należy uznać, że z przepisu art. 12 ust. 2a i 2b ustawy o PIT wynika, że na jego podstawie ustalana jest całość przychodu związanego z wykorzystywaniem samochodu służbowego w celach prywatnych – tj. obejmującego korzyści wynikające z zaoszczędzonych kosztów zarówno z tytułu nabycia jak i użytkowania samochodu służbowego – nie wyłączając kosztów paliwa.

Wnioskodawca zwraca uwagę również na fakt, że wartość ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a i 2b ustawy o PIT została zróżnicowana ze względu na pojemność silnika samochodu a nie np. ze względu na wartość samochodu. Skoro pojemność silnika wpływa bezpośrednio na zużycie paliwa, to fakt zróżnicowania wartości ryczałtu ze względu na tę właściwość świadczy – w ocenie Spółki – o tym, że intencją ustawodawcy było ujęcie w kwocie ryczałtu również paliwa. W przypadku przeciwnym ustawodawca zróżnicowałby kwotę ryczałtu w zależności od innego parametru.

Ponadto, w ocenie Wnioskodawcy, racjonalny ustawodawca, wiążąc wartość ryczałtu ze zużyciem paliwa, nie wyłączyłby z tej wartości tego ryczałtu.

Wnioskodawca zauważa również, że w uzasadnieniu projektu ustawy o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej, która wprowadziła przepis art. 12 ust. 2a i 2b ustawy o PIT, ustawodawca wskazał, że: „Do obliczenia wartości przychodu za każdy miesiąc korzystania z samochodu przyjęto:

1. dla samochodów o pojemności skokowej silnika do 1600 cm^³ – iloczyn 300 km i stawki za 1 kilometr przebiegu pojazdu o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm^³, o której mowa w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy z dnia 25 marca 2002 r. (Dz. U. Nr 27, poz. 271), tj. 300 km x 0,8358 zł. Tak obliczony przychód wynosi 250,74 zł, po odrzuceniu groszy 250 zł,
2. dla samochodów o pojemności skokowej silnika powyżej 1 600 cm^³ – przyjęto 160% przychodu obliczonego w sposób wskazany w pkt 1 (400 zł).

Przychód ten ustalany będzie w skali miesiąca lub za jego część (1/30 x liczba dni), jeżeli pracownik nie będzie korzystał z samochodu przez cały miesiąc. Wówczas pracodawca obliczy przychód przypadający za okres wykorzystywania samochodu, np. 1/30 z 250 zł = 8,33 zł x 12 dni = 100 zł (po zaokrągleniu do pełnego złotego)”.

Powyższa kalkulacja bezpośrednio odwołuje się do stawek, o których mowa w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r., Nr 271, poz. 27, z późn. zm., dalej: Rozporządzenie), określającym zasady obliczania ryczałtowego zwrotu kosztów poniesionych na korzystanie z samochodów prywatnych do celów służbowych, objętego zwolnieniem z PIT na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o PIT.

Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, nie ma wątpliwości, że intencją ustawodawcy było skonstruowanie ryczałtu za korzystanie z samochodu służbowego do celów prywatnych na zasadach analogicznych do ryczałtu przysługującego pracownikom za wykorzystywanie samochodów prywatnych do celów służbowych.

W orzecznictwie sądów i organów skarbowych nie budzi wątpliwości, że ryczałtowy zwrot kosztów używania samochodu prywatnego do celów służbowych obejmuje wszystkie koszty związane z używaniem samochodu, w tym koszty paliwa. Zatem, skoro kwota ryczałtu za korzystanie z samochodów służbowych do celów prywatnych została skalkulowana w analogiczny sposób do kwoty ryczałtu za korzystanie z samochodów prywatnych do celów służbowych, to – w opinii Wnioskodawcy – wydaje się zasadne, aby ryczałt zawarty w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT, również obejmował wszystkie koszty związane z używaniem samochodu – w tym koszty paliwa.

Za prawidłowym rozumieniem przepisów przez Spółkę przemawia – w ocenie Wnioskodawcy – również cel wprowadzenia regulacji art. 12 ust. 2a i 2b do ustawy o PIT. Zgodnie z uzasadnieniem projektu ustawy z 7 listopada 2014 r. o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej (Dz. U. z 2014 r., poz. 1662, z późn. zm.): „Mimo że istnieją zasady ustalania wartości tego świadczenia, zgłaszane są problemy co do prawidłowego określenia skutków podatkowych związanych z wykorzystywaniem przez pracowników samochodu służbowego do celów prywatnych. Często przyjmuje się, że wartość świadczenia, jakie otrzymuje pracownik z tytułu użytkowania pojazdu służbowego do celów prywatnych, powinna bazować na koszcie wynajmu takiego samego pojazdu w wypożyczalni samochodów i taka wartość powinna stanowić podstawę opodatkowania. W wyniku braku precyzyjnych i prostych przepisów w tym zakresie wiele osób narażonych jest na ryzyko podatkowe. Wiąże się to też z dodatkowymi obowiązkami dla przedsiębiorcy z tytułu ustalenia właściwej stawki wynajmu dla danego pojazdu i ewidencją przebiegu. W konsekwencji sprzyja to nieujawnianiu takiej czynności do celów podatkowych”.

Jak wynika z ww. uzasadnienia, intencją ustawodawcy było uproszczenie obowiązków pracodawcy związanych z ustalaniem wysokości przychodów pracowników z tytułu używania przez nich samochodów służbowych do celów prywatnych, w tym w szczególności wyeliminowanie konieczności ustalania właściwej stawki wynajmu dla danego pojazdu i prowadzenia ewidencji przebiegu oraz wyeliminowanie ryzyka podatkowego wynikającego z ewentualnego nieprawidłowego wyliczenia wartości ww. przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, należy więc przyjąć, że skoro intencją projektodawcy było uproszczenie zasad ustalania wartości świadczenia, to chciał on objąć ryczałem wszystkie jego elementy. Objęcie ryczałtem samego tylko udostępnienia samochodu lub ewentualnie kosztów stałych związanych z jego eksploatacją przy konieczności odrębnego skomplikowanego ustalania kosztów zużycia paliwa nie realizowałoby założonego celu. Przeciwnie, stanowiłoby dalsze skomplikowanie prowadzenia niezbędnych ewidencji.

Z uwagi na literalne brzmienie przepisu art. 12 ust. 2a i 2b ustawy o PIT oraz z cel wprowadzenia ww. regulacji do ustawy o PIT, jakim jest uproszczenie zasad ustalania wartości nieodpłatnego świadczenia uzyskiwanego przez pracowników z tytułu używania samochodów służbowych do celów prywatnych, w ocenie Spółki nie budzi wątpliwości, że przychodem Pracownika z tytułu używania Samochodu do celów prywatnych jest wyłącznie kwota ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a i 2b ustawy o PIT, niepowiększona o wartość paliwa zużytego na jazdy prywatne.

Wnioskodawca podnosi, że na prawidłowość jego stanowiska wskazują również następujące wyroki sądów administracyjnych:

• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 6 maja 2016 r., sygn. akt I SA/Op 68/16, w którym wskazano, że: „Te wszystkie uwagi prowadzą do wniosku, że organ podatkowy na skutek błędnej interpretacji art. 12 ust. 2a u.p.d.o.f. naruszył przepis prawa materialnego w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy przez jego niewłaściwą wykładnię oraz nieprawidłowe uznanie, że w przedstawionym stanie faktycznym ryczałtowo określona wartość nieodpłatnego świadczenia obejmuje wyłącznie koszty pracodawcy wynikające z udostępnienia pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych z wyłączeniem z zakresu zastosowania art. 12 ust. 2a u.p.d.o.f. do kosztów zakupu paliwa”;
  

• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 23 listopada 2015 r., sygn. akt I SA/Wr 1595/15, w którym wskazano, że: „Nie ma żadnego uzasadnienia, aby jeden rodzaj tych wydatków – jakim są wydatki na paliwo – uznać za stanowiące odrębne świadczenia. Jak słusznie skarżąca podkreśliła nie jest możliwe wykorzystywanie samochodu bez zakupu paliwa. Na takie rozumienie przepisu wskazuje także przyjęta przez ustawodawcę konstrukcja określania wysokości ryczałtu. Został on mianowicie powiązany z pojemnością silnika samochodu. Jest to zaś parametr warunkujący w pierwszej kolejności zużycie paliwa. Natomiast jego wpływ na wysokość innych kosztów eksploatacyjnych jest znikomy. Należy, więc przyjąć, że racjonalny ustawodawca wiążąc wartość ryczałtu ze zużyciem paliwa jednocześnie wydatki na paliwo chciał z niego wyłączyć. Należy, więc przyjąć, że skoro intencją projektodawcy było uproszczenie zasad ustalania wartości świadczenia, to chciał on objąć ryczałem wszystkie jego elementy. Objęcie ryczałtem samego tylko udostępnienia samochodu lub ewentualnie kosztów stałych związanych z jego eksploatacją przy konieczności odrębnego – jak słusznie wskazuje Skarżący – skomplikowanego ustalania kosztów zużycia paliwa nie realizowałoby założonego celu. Przeciwnie, stanowiłoby dalsze skomplikowanie prowadzenia niezbędnych ewidencji”.
  
  

W opinii Wnioskodawcy, tożsame stanowisko zostało zaprezentowane w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 maja 2016 r., sygn. akt III SA/Wa 1925/15, w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 11 maja 2016 r., sygn. akt I SA/Po 1766/15 oraz w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 14 września 2016 r., sygn. akt I SA/Kr 824/16.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 8 listopada 2017 r., sygn. akt I SA/Op 327/17 w związku wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 lutego 2020 r., sygn. akt II FSK 595/18 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego, dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wykorzystywaniem przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych - jest prawidłowe.

Należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 8 listopada 2017 r., sygn. akt I SA/Op 327/17 w związku wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 lutego 2020 r., sygn. akt II FSK 595/18.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji indywidualnej z dnia 9 czerwca 2017 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.66.2017.1.RR.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.