2021.01.22 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3.4012.661.2020.1.AW
z 22 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2020 r. (data wpływu 26 listopada 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowaniu podatkiem VAT transakcji zbycia ogółu praw i obowiązków w spółce komandytowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 listopada 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowaniu podatkiem VAT transakcji zbycia ogółu praw i obowiązków w spółce komandytowej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Fundacja (…) (dalej: „Fundacja” lub „Wnioskodawca”) zgodnie ze statutem zajmuje się ochroną narodowego dziedzictwa kulturowego, w tym rewitalizacją dóbr kultury wpisanych do rejestru lub ewidencji zabytków, a także opieką nad zabytkami (główny cel statutowy Fundacji). Środki finansowe na swą działalność statutową pozyskuje przede wszystkim z dotacji Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, a w mniejszym zakresie z dotacji Marszałka Województwa i Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. A także z majątku własnego (dzierżawa nieruchomości na cele rolnicze, odsetki od obligacji Skarbu Państwa) oraz z darowizn. Zgodnie ze statutem Fundacja może prowadzić działalność gospodarczą w zakresie niezbędnym do zapewnienia środków finansowych na realizację celów statutowych. Działalność gospodarczą prowadzi w niewielkim zakresie, jest zarejestrowana w rejestrze przedsiębiorców KRS, jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W celu pozyskania źródeł finansowania swej działalności statutowej Fundacja uczestniczy jako jedyny komandytariusz w spółce komandytowej mającej siedzibę w Polsce, ale pełniąc biernie swe funkcje właścicielskie nie zajmuje się zarządzaniem spółką komandytową. Jedynym komplementariuszem w spółce komandytowej jest spółka z ograniczoną odpowiedzialnością mająca siedzibę w Polsce, która w pełnym zakresie zarządza spółką komandytową. Posiadanie ogółu praw i obowiązków w spółce komandytowej nie stanowi dla Fundacji bezpośredniego, stałego i koniecznego warunku prowadzenia i rozszerzania jej działalności gospodarczej. Dodać należy, że statut Fundacji nie przewiduje prowadzenia działalności w zakresie obrotu akcjami, udziałami, czy też prawami udziałowymi w spółkach osobowych lub/i kapitałowych w związku z czym Fundacja tej działalności nie prowadzi i nie zamierza prowadzić. Fundacja nie prowadzi bezpośrednio ani pośrednio działalności maklerskiej lub/i brokerskiej. Przedmiotem działalności spółki komandytowej (NIP …), której uczestnikiem jest Fundacja, jest m.in. (…); innej działalności spółka komandytowa nie prowadzi. W tym celu spółka komandytowa przygotowała projekt (…), uzyskała pozwolenia na budowę i zamierza wkrótce rozpocząć inwestycję (budowę) (…). Aktualnie organizuje środki finansowe niezbędne do sfinansowania inwestycji. Niestety, Fundacja nie jest w stanie zwiększyć swojego zaangażowania w spółkę komandytową i wesprzeć inwestycji środkami finansowymi. W związku z tym zamierza odpłatnie zbyć ogół praw i obowiązków (potocznie udział) w spółce komandytowej na rzecz inwestora, który posiada możliwości sfinansowania inwestycji. Potencjalnym inwestorem będzie podmiot w żaden sposób niepowiązany z Fundacją. Nabywcą nie będzie również aktualny jedyny komplementariusz spółki komandytowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy odpłatne zbycie przez Fundację ogółu praw i obowiązków w spółce komandytowej mającej siedzibę w Polsce na rzecz innego podmiotu, w tym na rzecz spółki kapitałowej niepowiązanej z Fundacja, jest czynnością, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, odpłatne zbycie przez Fundację (będącą czynnym podatnikiem VAT) ogółu praw i obowiązków w spółce komandytowej nie będzie stanowiło czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dalej: „Podatek VAT”). Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT, opodatkowaniu Podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium Polski. Przez dostawę towarów, stosowanie do art. 7 ust. 1 Ustawy VAT, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Jednocześnie zgodnie z art. 2 pkt 6 Ustawy VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Mając na uwadze fakt, że ogół praw i obowiązków w spółce komandytowej nie stanowi towaru w rozumieniu wskazanego wyżej przepisu, nie ulega wątpliwości, że w analizowanej sprawie nie nastąpi dostawa towarów w rozumieniu art. 7 Ustawy VAT. Należy zatem rozważyć, czy odpłatne zbycie (przeniesienie ogółu praw i obowiązków w spółce komandytowej może zostać uznane za podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT jako odpłatne świadczenie usług). Stosownie do art. 8 ust. 1 Ustawy VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również (...) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej. Biorąc pod uwagę treść powołanego przepisu należy mieć na uwadze, że Ustawa VAT co do zasady zalicza do kategorii usług każde świadczenie nie będące dostawą towarów; opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają zatem wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług jednakże pod warunkiem, że: (i) są one realizowane przez podatników podatku vat oraz (ii) są wykorzystywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy VAT. Jak wskazano powyżej, o tym czy dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem VAT przesądza to, czy podmiot dokonując tej czynności działa w charakterze podatnika, a więc osoby prowadzącej działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy VAT, tj. w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Dlatego też nie każda czynność dokonana przez podmiot mający status podatnika VAT będzie podlegać opodatkowaniu. Status podatnika VAT nie powoduje bowiem automatycznie rozciągnięcia skutków podatkowych na całą sferę aktywności danego podmiotu. Za działalność rodzącą obowiązki w podatku VAT należy bowiem uznań tylko tę działalność, którą można zaliczyć do zawodowej płaszczyzny działania danego podmiotu. W przedmiotowej sprawie Fundacja zbywa prywatny majątek nie wykorzystywany do swojej działalności gospodarcze. Przykładowo, jeśli np. sprzedaż przez osobę fizyczną wydzielonej działki nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym, a nie jako przejaw profesjonalnej zorganizowanej działalności podobnej do obrotu nieruchomościami, to należy przyjąć, że sprzedaż w ogóle nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, nawet gdy sprzedawca prowadzi inna działalność gospodarczą opodatkowaną tym podatkiem. Zbycie aktywów w ramach działania pozostającego poza zakresem VAT nie rodzi skutków w Podatku VAT (por. wyrok TSUE z 15.09.2011 r. C-180/10). Podobnie należy podejść w niniejszej sprawie do Fundacji, która – jak wskazano w opisie stanu faktycznego – nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie obrotu udziałami i prawami w spółkach. Kwestia, czy za działalność gospodarczą można uznać działalność polegającą na posiadaniu i zbyciu akcji, udziałów oraz innych jednostek uczestnictwa w spółkach była wielokrotnie poruszana w orzecznictwie TSUE. Na tej podstawie należy stwierdzić, że co do zasady zwykłe zbycie/nabycie akcji, udziałów lub innych jednostek uczestnictwa w spółkach nie stanowią przejawu wykonywania działalności gospodarczej, a zatem podmiot dokonujący tych czynności w tym zakresie nie ma statusu podatnika, nawet jeżeli z tytułu innej działalności jest podatnikiem podatku VAT. Innymi słowy, w sytuacji gdy do zakresu prowadzonej przez podmiot działalności gospodarczej nie wchodzi formalny lub faktyczny obrót prawami udziałowymi w spółkach (jak udziały i akcje w spółkach kapitałowych lub ogół praw i obowiązków w spółkach osobowych), to czynność samego nabycia lub zbycia tychże praw udziałowych nie jest działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy VAT. Od tej zasady orzecznictwo TSUE przewiduje pewne wyjątki, dotyczące sytuacji, w których możliwe jest uznawanie, że posiadanie i zbywanie udziałów, akcji, praw udziałowych stanowi wykonywanie działalności gospodarczej w rozumieniu Ustawy VAT. Do tych wyjątków należą: (1) wypełnianie funkcji właścicielskich gdy posiadacz praw udziałowych jest zaangażowany w zarządzanie spółką, której jednostki posiada, (2) sprzedaż praw udziałowych prowadzona jest w ramach działalności maklerskiej i brokerskiej, (3) posiadanie praw udziałowych jest bezpośrednim, stałym i koniecznym rozszerzeniem działalności gospodarczej podatnika. Żadna z tych przesłanek nie jest spełniona w Fundacji, o czym w opisie stanu przyszłego na wstępie niniejszego wniosku. Analiza wskazanych wyżej uregulowań prawnych, jak również wnioski płynące z orzecznictwa TSUE oraz przedstawiony stan sprawy zdaniem Fundacji pozwalają na uznanie, że odpłatne dostawy towarów lub odpłatne świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT tylko wtedy, gdy są dokonywane przez podmiot o statusie podatnika działający w takim charakterze w odniesieniu do tych czynności. Zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznacza czynnik przedmiotowy – opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług oraz czynnik podmiotowy – czynności muszą być wykonywane przez podatnika działającego w takim charakterze. W tym kontekście należy uznać, że planowane przez Fundację odpłatne zbycie (przeniesienie) ogółu praw i obowiązków w spółce komandytowej będzie czynnością niepodlegającą przepisom Ustawy VAT, a tym samym nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel w tym również:

przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Towarami zaś, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu wtedy, gdy są dokonywane przez podmiot o statusie podatnika działającego w takim charakterze w odniesieniu do tych czynności. Zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wyznacza czynnik przedmiotowy – opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług oraz czynnik podmiotowy – czynności muszą być wykonywane przez podatnika działającego w takim charakterze.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Dlatego też, nie każda czynność dokonana przez podmiot mający status podatnika będzie podlegać opodatkowaniu. Status podatnika podatku od towarów i usług nie powoduje automatycznie rozciągnięcia skutków podatkowych na całą sferę aktywności danego podmiotu. Zatem, za działalność rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług należy uznać tylko tę działalność, którą można zidentyfikować i zaliczyć do zawodowej płaszczyzny jednostki.

Kwestia, czy za działalność gospodarczą można uznać działalność polegającą na posiadaniu i zbywaniu własnych akcji oraz udziałów była przedmiotem orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

W wyrokach w sprawach C-60/90 Polysar Investments Netherlands BV z dnia 20 czerwca 1991 r. i C-155/94 Wellcome Trust Ltd z dnia 20 czerwca 1996 r. oraz w sprawie C-80/95 Harnas & Helm CV z dnia 6 lutego 1997 r., TSUE podkreślał, że samo posiadanie, czy też emisja udziałów i innych papierów wartościowych co do zasady nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu art. 4 VI Dyrektywy, która pozwalałaby na uznanie posiadacza takich udziałów za podatnika. Natomiast w wyroku z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie C-77/01 Empresa de Desenvolvimento Mineiro TSUE uznał, że zwykłe nabycie udziałów w innych podmiotach nie stanowi wykorzystania majątku w celu osiągnięcia dochodu w sposób ciągły, ponieważ dywidenda uzyskana z udziału jest skutkiem własności majątku i nie jest wynagrodzeniem uzyskanym w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w rozumieniu Dyrektywy. Podobnie transakcje finansowe polegające jedynie na sprzedaży udziałów i innych papierów wartościowych, np. jednostek w funduszach inwestycyjnych, nie stanowią w ogóle działalności gospodarczej.

Stanowisko to zostało podtrzymane w orzeczeniu z dnia 26 maja 2005 r. w sprawie C-465/03 Kretztechnik AG przeciwko Finanzamt Linz, gdzie Trybunał odwołał się do swego utrwalonego już orzecznictwa, że samo nabycie lub dzierżenie akcji nie może być traktowane jak działalność gospodarcza w rozumieniu VI Dyrektywy. Samo nabycie wkładów finansowych w innych przedsiębiorstwach nie stanowi wykorzystywania dobra w celach zarobkowych w sposób ciągły, jako że ewentualna dywidenda, stanowiąca pożytek tego wkładu, wynika z prawa własności, a nie jest świadczeniem wzajemnym z tytułu jakiejkolwiek działalności gospodarczej w rozumieniu Dyrektywy.

Posiłkując się tym orzecznictwem należy stwierdzić, że fakt posiadania i zbywania akcji czy udziałów należy połączyć z wykonywaniem działalności w określonych okolicznościach. Podmiot dokonujący tych czynności nie ma statusu podatnika, nawet jeżeli z tytułu innej działalności jest podatnikiem.

Od tej zasady orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przewiduje pewne wyjątki, które pozwalają łączyć z faktem posiadania i zbywania papierów wartościowych (akcji, udziałów) wykonywanie działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy, w określonych okolicznościach, a mianowicie gdy:

posiadacz papierów wartościowych uczestniczy w zarządzaniu spółką, której akcje posiada,
sprzedaż akcji, udziałów prowadzona jest w ramach działalności maklerskiej i brokerskiej,
posiadanie udziałów jest bezpośrednim, stałym i koniecznym rozszerzeniem działalności gospodarczej.

Należy zatem zauważyć, że w sytuacji, gdy w zakres prowadzonej przez podmiot działalności gospodarczej nie wchodzi obrót papierami wartościowymi, to czynność samego nabycia /sprzedaży udziałów innych spółek nie jest traktowana jako działalność gospodarcza w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Są to czynności polegające na zarządzaniu własnym portfelem w celu maksymalizacji zwrotu z inwestycji. Nie można również samego nabycia czy sprzedaży udziałów finansowych w innych przedsiębiorstwach traktować jako wykorzystywanie majątku do uzyskiwania z niego dochodów w sposób ciągły. Aby obrót ten podlegał opodatkowaniu podatkiem VAT, musi być wykonywany przez podatnika w rozumieniu ustawy w ramach jego profesjonalnej aktywności. Podkreślić należy, że zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznacza czynnik przedmiotowy – opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług oraz czynnik podmiotowy – czynności muszą być wykonywane przez podatnika działającego w takim charakterze.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z 14 listopada 2000 r. w sprawie C-142/99 Floridienne S.A. Berginvest S.A. przeciwko Państwu belgijskiemu stwierdził, że zaangażowanie w zarządzanie spółkami zależnymi (w holdingu) należy uznać za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 4 (2) VI Dyrektywy, ale tylko w zakresie, w jakim pociąga to za sobą dokonywanie transakcji podlegających VAT na mocy art. 2 VI Dyrektywy, takich jak świadczenie przez Floridienne usług administracyjnych, rachunkowych i informatycznych na rzecz swoich spółek zależnych.

Również w orzeczeniu z 12 lipca 2001 r. w sprawie C-102/00 Welthgrove BV (także spółka holdingowa) przeciwko Staatssecretaris van Financien TSUE wyraźnie wskazał, że samo zaangażowanie spółki holdingowej w zarządzanie jej spółkami zależnymi, lecz bez dokonywania transakcji podlegających VAT w rozumieniu art. 2 VI Dyrektywy, nie może być traktowane jak działalność gospodarcza w rozumieniu art. 4 (2) tej Dyrektywy. Wobec tego, działalnością gospodarczą będzie tylko takie zarządzanie spółkami zależnymi, które pociąga za sobą dokonywanie transakcji podlegających opodatkowaniu na mocy art. 2 VI Dyrektywy.

W orzeczeniu TSUE z dnia 27 września 2001 r. w sprawie C-16/00 Cibo Participations, Trybunał podtrzymał stanowisko, że udział spółki holdingowej w zarządzaniu spółkami, których udziały nabyła, stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 4 ust. 2 VI Dyrektywy, ale tylko w przypadku, gdy pociąga to za sobą przeprowadzenie transakcji podlegających opodatkowaniu na mocy art. 2 ust. 1 tej Dyrektywy, takich jak świadczenie przez spółkę holdingową na rzecz spółek zależnych usług administracyjnych, finansowych, handlowych lub technicznych.

W związku z powyższym, zdaniem TSUE, samo nabycie i posiadanie akcji spółki nie powinno być traktowane jako działalność gospodarcza w rozumieniu art. 4 ust. 2 VI Dyrektywy, nadająca ich posiadaczowi status podatnika. Trybunał powtórzył tu wyrażone wcześniej w orzeczeniu z dnia 20 czerwca 1996 r. C-155/94 stanowisko, że jeżeli objęcie akcji nie stanowi działalności gospodarczej, to również nie ma takiego charakteru ich zbycie (także orzeczenie TSUE z dnia 26 czerwca 2003 r. w sprawie C-442/01).

WSA w Opolu w wyroku z 25 czerwca 2010 r., sygn. akt I SA/Op 176/10, interpretując wskazany w orzecznictwie wyjątek od omawianej zasady, sprowadzający się do możliwości uznania za działalność gospodarczą posiadania (zbywania) udziałów, jeżeli towarzyszyłoby temu uczestnictwo w zarządzaniu spółką, stwierdził, że taka możliwość ograniczona jest do sytuacji szczególnych, w których udział w zarządzaniu pociąga za sobą przeprowadzenie transakcji podlegających opodatkowaniu, takich jak świadczenie usług na rzecz spółki.

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca zgodnie ze statutem zajmuje się ochroną narodowego dziedzictwa kulturowego, w tym rewitalizacją dóbr kultury wpisanych do rejestru lub ewidencji zabytków, a także opieką nad zabytkami (główny cel statutowy Fundacji). Środki finansowe na swą działalność statutową pozyskuje przede wszystkim z dotacji Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, a w mniejszym zakresie z dotacji Marszałka Województwa i Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. A także z majątku własnego (dzierżawa nieruchomości na cele rolnicze, odsetki od obligacji Skarbu Państwa) oraz z darowizn. Zgodnie ze statutem Fundacja może prowadzić działalność gospodarczą w zakresie niezbędnym do zapewnienia środków finansowych na realizację celów statutowych. Działalność gospodarczą prowadzi w niewielkim zakresie, jest zarejestrowana w rejestrze przedsiębiorców KRS, jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W celu pozyskania źródeł finansowania swej działalności statutowej Fundacja uczestniczy jako jedyny komandytariusz w spółce komandytowej mającej siedzibę w Polsce, ale pełniąc biernie swe funkcje właścicielskie nie zajmuje się zarządzaniem spółką komandytową. Jedynym komplementariuszem w spółce komandytowej jest spółka z ograniczoną odpowiedzialnością mająca siedzibę w Polsce, która w pełnym zakresie zarządza spółką komandytową. Posiadanie ogółu praw i obowiązków w spółce komandytowej nie stanowi dla Fundacji bezpośredniego, stałego i koniecznego warunku prowadzenia i rozszerzania jej działalności gospodarczej. Dodać należy, że statut Fundacji nie przewiduje prowadzenia działalności w zakresie obrotu akcjami, udziałami, czy też prawami udziałowymi w spółkach osobowych lub/i kapitałowych w związku z czym Fundacja tej działalności nie prowadzi i nie zamierza prowadzić. Fundacja nie prowadzi bezpośrednio ani pośrednio działalności maklerskiej lub/i brokerskiej. Przedmiotem działalności spółki komandytowej, której uczestnikiem jest Fundacja, jest m.in. (…); innej działalności spółka komandytowa nie prowadzi. W tym celu spółka komandytowa przygotowała projekt (…), uzyskała pozwolenia na budowę i zamierza wkrótce rozpocząć inwestycję (budowę) (…). Aktualnie organizuje środki finansowe niezbędne do sfinansowania inwestycji. Niestety, Fundacja nie jest w stanie zwiększyć swojego zaangażowania w spółkę komandytową i wesprzeć inwestycji środkami finansowymi. W związku z tym zamierza odpłatnie zbyć ogół praw i obowiązków (potocznie udział) w spółce komandytowej na rzecz inwestora, który posiada możliwości sfinansowania inwestycji. Potencjalnym inwestorem będzie podmiot w żaden sposób niepowiązany z Fundacją. Nabywcą nie będzie również aktualny jedyny komplementariusz spółki komandytowej.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy odpłatne zbycie przez Niego ogółu praw i obowiązków w spółce komandytowej mającej siedzibę w Polsce na rzecz innego podmiotu, w tym na rzecz spółki kapitałowej niepowiązanej z Fundacja, jest czynnością, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie – jak wynika z treści wniosku – Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W celu pozyskania źródeł finansowania swej działalności statutowej Fundacja uczestniczy jako jedyny komandytariusz w spółce komandytowej mającej siedzibę w Polsce, ale pełniąc biernie swe funkcje właścicielskie nie zajmuje się zarządzaniem spółką komandytową. Jedynym komplementariuszem w spółce komandytowej jest spółka z ograniczoną odpowiedzialnością mająca siedzibę w Polsce, która w pełnym zakresie zarządza spółką komandytową. Posiadanie ogółu praw i obowiązków w spółce komandytowej nie stanowi dla Fundacji bezpośredniego, stałego i koniecznego warunku prowadzenia i rozszerzania jej działalności gospodarczej. Dodać należy, że statut Fundacji nie przewiduje prowadzenia działalności w zakresie obrotu akcjami, udziałami, czy też prawami udziałowymi w spółkach osobowych lub/i kapitałowych w związku z czym Fundacja tej działalności nie prowadzi i nie zamierza prowadzić. Fundacja nie prowadzi bezpośrednio ani pośrednio działalności maklerskiej lub/i brokerskiej.

Zatem w przedmiotowej sprawie nie będą zachodzić przesłanki wymienione przez TSUE we wskazanych orzeczeniach, które wskazywałyby na to, że planowana przez Wnioskodawcę transakcja zbycia ogółu praw i obowiązków komplementariusza w spółce komandytowej będzie realizowana przez niego jako podatnika VAT w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Mając na względzie wskazane przepisy prawa, jak również wnioski płynące z przywołanego orzecznictwa TSUE oraz przedstawione zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że w analizowanej sprawie nie będą spełnione przesłanki warunkujące uznanie transakcji zbycia ogółu praw i obowiązków komplementariusza w spółce komandytowej za działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, a Wnioskodawca nie uzyska statusu podatnika podatku od towarów i usług w tym zakresie.

W związku z powyższym, zbycie przez Wnioskodawcę ogółu praw i obowiązków spółki komandytowej na rzecz inwestora nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin