Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2.4011.715.2020.2.MM
z 22 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2020 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 6 października 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 stycznia 2021 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 października 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika. Z uwagi, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z dnia 17 grudnia 2020 r. wezwano Wnioskodawcę do usunięcia stwierdzonych braków formalnych. Ww. wniosek uzupełniony został pismem z dnia 4 stycznia 2021 r.

We wniosku oraz w piśmie uzupełniającym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą, którego głównym rodzajem działalności jest transport drogowy towarów. W ramach swojej działalności Wnioskodawca dokonuje zakupu grupowej polisy ubezpieczeniowej dla pracowników w związku z ich wyjazdami w ramach podróży służbowych. Polisa ubezpieczeniowa obejmuje zarówno ubezpieczenie kosztów leczenia jak i assistance. Składka jest płacona przez Wnioskodawcę łącznie dla obu rodzajów ubezpieczenia. Wnioskodawca nie jest w stanie podzielić składki, ani ustalić jaka kwota składki odnosi się do ubezpieczenia kosztów leczenia, a jaka do ubezpieczenia assistance. Pracownik objęty ubezpieczeniem kosztów leczenia nie ma możliwości zrezygnowania z części ubezpieczenia dotyczącej assistance. Na mocy ubezpieczenia kosztów leczenia firma ubezpieczeniowa zobowiązuje się: pokryć koszty leczenia powstałe w wyniku nagłego zachorowania lub nieszczęśliwego wypadku poza granicami RP, pokryć za pośrednictwem Centrum Alarmowego poniesione udokumentowane koszty wizyt lekarskich, zabiegów ambulatoryjnych, lekarstw i środków opatrunkowych przepisanych przez lekarza, badań zleconych przez lekarza niezbędnych do rozpoznania lub leczenia choroby, pobytu i leczenia w szpitalu, operacji, których przeprowadzenia z uwagi na wskazania życiowe albo wskazania nagłe nie można było odłożyć do czasu powrotu ubezpieczonego do RP, leczenia stomatologicznego w razie ostrych stanów zapalnych i bólowych - maksymalnie do wysokości równowartości 150 euro, na jedno i wszystkie zdarzenia powstałe w okresie ubezpieczenia. Część assistance obejmuje całodobowy dyżur centrum alarmowego, dostarczenie leków, na życzenie ubezpieczonego i po konsultacji z lekarzem prowadzącym jego leczenie w RP, transport ubezpieczonego do RP pod warunkiem, że będzie zachodzić odpowiedzialność firmy ubezpieczeniowej z tytułu ubezpieczenia kosztów leczenia lub następstw nieszczęśliwych wypadków, transport zwłok ubezpieczonego lub pochówek, w tym kremację za granicą, pod warunkiem, że będzie zachodzić odpowiedzialność firmy ubezpieczeniowej z tytułu ubezpieczenia kosztów leczenia lub następstw nieszczęśliwych wypadków, powrót osób bliskich jeżeli firma ubezpieczeniowa zorganizowała transport ubezpieczonego lub jego zwłok lub prochów do RP, organizację i pokrycie zakwaterowania i wyżywienia osoby towarzyszącej ubezpieczonemu w podróży, jeżeli firma ubezpieczeniowa pokryje koszty pobytu ubezpieczonego w szpitalu, ale pobyt ten przedłuża się poza pierwotnie przewidziany termin powrotu ubezpieczonego do RP.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy ubezpieczenie pracowników opisane w stanie faktycznym stanowi dla nich przychód z nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, a w konsekwencji czy Wnioskodawca będzie zobowiązany do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w związku z objęciem pracowników ubezpieczeniem zgodnie z art. 31 ustawy o PIT?

Zdaniem Wnioskodawcy koszty poniesione na sfinansowanie ubezpieczenia dla pracowników w podróży służbowej w zakresie zarówno ubezpieczenia kosztów leczenia jak i ubezpieczenia assistance z uwagi na brak możliwości decydowania przez pracowników o zakresie ubezpieczenia nie będą stanowić przychodu w rozumieniu ustawy o PIT, w konsekwencji Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do poboru zaliczki o którym mowa w art. 31 ustawy o PIT w przedstawionym stanie faktycznym.

Kwestia określenia tego czym są nieodpłatne świadczenia o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych była przedmiotem postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym, które zakończyło się wyrokiem o sygnaturze K 7/13 z dnia 8 lipca 2014 r. W tym wyroku Trybunał Konstytucyjny określił kryteria wyróżnienia nieodpłatnych świadczeń stanowiących przychód pracownika. Według Trybunału Konstytucyjnego są to świadczenia, które:

1. zostały spełnione za zgodą pracownika,
2. zostały spełnione w interesie pracownika, a nie w interesie pracodawcy i przyniosły mu korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
3. przyniosły korzyść wymierną i przypisaną indywidualnemu pracownikowi.

Odnosząc się do pierwszego kryterium Wnioskodawca podkreśla, że pracownik nie ma możliwości decydowania o zakresie ubezpieczenia. Wnioskodawca, ze względu na specyfikę branży ponosi koszty związane z leczeniem pracowników i skutków następstw nieszczęśliwych wypadków. Dlatego też, w celu minimalizacji wydatków, wykupuje polisę ubezpieczeniową, na którą składają się ubezpieczenie kosztów leczenia i ubezpieczenie assistance.

W przypadku kryterium nr 2 Wnioskodawca podnosi, że powyższe ubezpieczenie obejmuje pomoc dla kierowców w drodze w przypadku zdarzeń objętych ubezpieczeniem kosztów leczenia. Powyższe ubezpieczenie nie służy przysporzeniu korzyści pracownikowi lecz uniknięciu wydatków, które poniósłby Wnioskodawca w przypadku zaistnienia problemów objętych ubezpieczeniem. Ubezpieczenie to jest więc nabywane w interesie Wnioskodawcy, a nie pracownika.

Mając na uwadze ustalenia dotyczące kryterium 2 Wnioskodawca uważa, że nie sposób mówić o przysporzeniu przypisanym pracownikowi. Poniesione przez Wnioskodawcę wydatki na ubezpieczenie assistance służą organizacji działalności Wnioskodawcy poprzez zagwarantowanie szybkiej pomocy kierowcom w przypadku zdarzeń objętych ubezpieczeniem. Wymaga tego specyfika działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Ponadto, ze względu na brak możliwości określenia kwoty dotyczącej ubezpieczenia assistance, ustalenie wysokości świadczenia niepieniężnego w stosunku do tej części nie jest możliwe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na gruncie prawa podatkowego przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest więc każda forma przysporzenia majątkowego, tzn. zarówno pieniężna jak i niepieniężna w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Stosownie do art. 11 ust. 2 ww. ustawy wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie natomiast z uregulowaniami zawartymi w art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

W art. 10 ust. 1 powołanej ustawy, zostały określone źródła przychodów, do których należy m.in. wymieniony w pkt 1 stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z art. 12 ust. 2 tej ustawy wynika, że wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Na mocy art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Stosownie do treści art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego Wnioskodawca jest przedsiębiorcą, którego głównym rodzajem działalności jest transport drogowy towarów. W ramach swojej działalności Wnioskodawca dokonuje zakupu grupowej polisy ubezpieczeniowej dla pracowników w związku z ich wyjazdami w ramach podróży służbowych. Polisa ubezpieczeniowa obejmuje zarówno ubezpieczenie kosztów leczenia jak i assistance. Składka jest płacona przez Wnioskodawcę łącznie dla obu rodzajów ubezpieczenia. Wnioskodawca nie jest w stanie podzielić składki, ani ustalić jaka kwota składki odnosi się do ubezpieczenia kosztów leczenia, a jaka do ubezpieczenia assistance. Pracownik objęty ubezpieczeniem kosztów leczenia nie ma możliwości zrezygnowania z części ubezpieczenia dotyczącej assistance. Na mocy ubezpieczenia kosztów leczenia firma ubezpieczeniowa zobowiązuje się: pokryć koszty leczenia powstałe w wyniku nagłego zachorowania lub nieszczęśliwego wypadku poza granicami RP, pokryć za pośrednictwem Centrum Alarmowego poniesione udokumentowane koszty wizyt lekarskich, zabiegów ambulatoryjnych, lekarstw i środków opatrunkowych przepisanych przez lekarza, badań zleconych przez lekarza niezbędnych do rozpoznania lub leczenia choroby, pobytu i leczenia w szpitalu, operacji, których przeprowadzenia z uwagi na wskazania życiowe albo wskazania nagłe nie można było odłożyć do czasu powrotu ubezpieczonego do RP, leczenia stomatologicznego w razie ostrych stanów zapalnych i bólowych - maksymalnie do wysokości równowartości 150 euro, na jedno i wszystkie zdarzenia powstałe w okresie ubezpieczenia. Część assistance obejmuje całodobowy dyżur centrum alarmowego, dostarczenie leków, na życzenie ubezpieczonego i po konsultacji z lekarzem prowadzącym jego leczenie w RP, transport ubezpieczonego do RP pod warunkiem, że będzie zachodzić odpowiedzialność firmy ubezpieczeniowej z tytułu ubezpieczenia kosztów leczenia lub następstw nieszczęśliwych wypadków, transport zwłok ubezpieczonego lub pochówek, w tym kremację za granicą, pod warunkiem, że będzie zachodzić odpowiedzialność firmy ubezpieczeniowej z tytułu ubezpieczenia kosztów leczenia lub następstw nieszczęśliwych wypadków, powrót osób bliskich jeżeli firma ubezpieczeniowa zorganizowała transport ubezpieczonego lub jego zwłok lub prochów do RP, organizację i pokrycie zakwaterowania i wyżywienia osoby towarzyszącej ubezpieczonemu w podróży, jeżeli firma ubezpieczeniowa pokryje koszty pobytu ubezpieczonego w szpitalu, ale pobyt ten przedłuża się poza pierwotnie przewidziany termin powrotu ubezpieczonego do RP.

Z powołanego przez Wnioskodawcę wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 wynika, że za przychody pracownika, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnie pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Analizując ww. przesłanki wskazać zatem należy, że w opisanym stanie faktycznym pierwsza z nich została spełniona, albowiem skoro pracownik w związku z zagraniczną podróżą służbową przyjmuje od pracodawcy wykupione przez niego ubezpieczenie, to uznać należy, że wyraża zgodę, na objęcie go zakresem ww. ubezpieczenia.

Aby rozstrzygnąć, czy spełniona została druga przesłanka należy odwołać się do przepisów, które wskazują, jakie świadczenia przysługują pracownikowi w podróży służbowej.

Na podstawie § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1 marca 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (dz. U. z 2013 r., poz. 167), z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;
   
2. zwrot kosztów:
   
   
   
   
   1. przejazdów,
      
   2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
      
   3. noclegów,
      
   4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Z kolei, § 19 ust. 1 ww. rozporządzenia stanowi, że w przypadku choroby powstałej podczas podróży zagranicznej pracownikowi przysługuje zwrot udokumentowanych niezbędnych kosztów leczenia za granicą.

Na podstawie § 19 ust. 2 ww. rozporządzenia, zwrot kosztów, o których mowa w ust. 1, następuje ze środków pracodawcy, z wyjątkiem świadczeń gwarantowanych udzielonych zgodnie z przepisami o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego w Unii Europejskiej, o których mowa w art. 5 pkt 32 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.).

Nie podlegają zwrotowi koszty zakupu leków, których nabycie za granicą nie było konieczne, koszty zabiegów chirurgii plastycznej i kosmetycznych oraz koszty nabycia protez ortopedycznych, dentystycznych lub okularów (§ 19 ust. 3 ww. rozporządzenia).

W razie zgonu pracownika za granicą, pracodawca pokrywa koszty transportu zwłok do kraju (§ 19 ust. 4).

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż Wnioskodawca wykupując ubezpieczenie, które obejmuje wydatki enumeratywnie wymienione w przepisach § 19 ust. 1 i ust. 4 rozporządzenia w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej w istocie zabezpiecza siebie przed ewentualną koniecznością zwrotu z własnych środków kosztów leczenia poniesionych przez pracownika podczas podróży służbowej, a w przypadku zgonu pracownika za granicą, pokrycia kosztów transportu jego zwłok do kraju. Tym samym - w tym zakresie – druga przesłanka wymieniona w ww. wyroku Trybunału Konstytucyjnego nie została spełniona, co oznacza, że na skutek wykupienia przez pracodawcę ubezpieczenia od ww. ryzyk, u pracownika nie powstanie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Dlatego też, wartość zapłaconej z tego tytułu składki ubezpieczeniowej przez Wnioskodawcę nie stanowi przychodu pracownika, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast Wnioskodawca wysyłający pracownika w podróż służbową poza granice kraju nie ma obowiązku ponoszenia wydatków bądź refundacji wydatków w przypadku wystąpienia pozostałych zdarzeń objętych ubezpieczeniem. Przy tym sytuacja, w której składka opłacana jest przez inną osobę niż ta, w której interesie zawierana jest umowa ubezpieczenia powoduje powstanie przychodu u osoby, na rzecz której zawierana jest umowa, jest ona bowiem odstępstwem od ogólnej zasady pokrywania kosztów ubezpieczenia przez podmiot, którego interesów umowa dotyczy.

Zatem ubezpieczenie obejmujące te usług assistance, które nie są świadczone w interesie pracodawcy i nie są związane z pokryciem niezbędnych kosztów leczenia za granicą pracownika na skutek jego choroby powstałej podczas podróży zagranicznej lub transportem zwłok (w przypadki śmierci pracownika za granicą) nie mieszczą się w § 2 pkt 2 oraz w § 19 ust. 1 i 4 ww. rozporządzenia, zatem w tej części wydatki na zakup polisy zostały poniesione przez Wnioskodawcę w celu ochrony interesów pracowników i to oni powinni zadbać o wykupienie polisy ubezpieczeniowej w tym zakresie. Wobec powyższego do tej części wydatków ponoszonych przez Wnioskodawcę została spełniona również druga przesłanka wymieniona w ww. wyroku Trybunału Konstytucyjnego .

W przypadku tych świadczeń spełniona zostanie również trzecia przesłanka wynikająca z wyroku Trybunału Konstytucyjnego sygn. akt K 7/2013, czyli korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnie pracownikowi (nie jest bowiem dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów). Jak bowiem wynika z treści wniosku – Wnioskodawca dokonuje zakupu grupowej polisy ubezpieczeniowej dla pracowników w związku z ich wyjazdami w ramach podróży służbowych.

Mając zatem na uwadze powyższe, wydatki poniesione przez Wnioskodawcę tytułem ubezpieczenia w pozostałym zakresie niż dotyczący zdarzeń wskazanych w § 19 ust. 1 i ust. 4 ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej, mają na celu ochronę interesów pracowników. Nie powodują uszczuplenia ich majątku, do którego musiałoby dojść, gdyby nie sfinansowanie ww. wydatków przez Wnioskodawcę, a więc stanowią dla nich przysporzenie majątkowe mające konkretny wymiar finansowy.

Koszty zakupu polisy ubezpieczeniowej w zakresie ww. ryzyk finansowane są przez Wnioskodawcę, nie zaś przez wskazane we wniosku osoby, dlatego w tym zakresie Spółka realizuje na rzecz tych osób nieodpłatne świadczenie, o którym mowa w powyżej cytowanym art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem w momencie, gdy konkretny pracownik został objęty ochroną ubezpieczeniową w związku z wyjazdem w zagraniczną podróż służbową, Wnioskodawca ma obowiązek doliczenia wartości ww. nieodpłatnego świadczenia (odpowiadającej tej części ubezpieczenia, która chroni interesy pracownika) do dochodów tego pracownika ze stosunku pracy i pobrania od wartości tego świadczenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Reasumując, w związku z ubezpieczeniem pracownika w zagranicznej podróży służbowej, jedynie równowartość składek zapłaconych przez Wnioskodawcę tytułem sfinansowania ubezpieczenia obejmującego niezbędne koszty leczenia pracownika za granicą oraz transportu zwłok do kraju – w razie zgonu pracownika za granicą, do których zwrotu lub pokrycia byłby zobligowany Wnioskodawca – stosownie do § 19 ust. 1 i ust. 4 ww. rozporządzenia w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej – nie stanowi dla pracownika przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast równowartość składek z tytułu wykupu przez Wnioskodawcę dla pracownika ubezpieczenia w pozostałym zakresie, tj. tych usług assistance, które nie są świadczone w interesie pracodawcy i nie są związane z pokryciem niezbędnych kosztów leczenia za granicą pracownika na skutek jego choroby powstałej podczas podróży zagranicznej lub transportem zwłok (w przypadki śmierci pracownika za granicą) stanowi przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Wartość tych składek opłaconych za pracownika, Wnioskodawca ma obowiązek doliczyć do przychodów pracownika, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy zgodnie z przepisami art. 31 ww. ustawy.

Jednocześnie wyjaśnić należy, że ustalenie którzy konkretnie pracownicy uzyskali przychody z tytułu opłaconej przez pracodawcę składki ubezpieczeniowej nie powinno nastręczać trudności, bowiem pracodawcy wiadome jest który pracownik i przez ile dni odbywa zagraniczną podróż służbową. Natomiast przypisanie pracownikowi określonej wartości składki ubezpieczeniowej jest kwestią techniczną, gdyż określenie proporcji wartości składki ubezpieczeniowej w odniesieniu do konkretnego ryzyka objętego ubezpieczeniem zależne jest od woli stron zawartej umowy ubezpieczenia.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.