2021.01.21 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-3.4012.548.2020.3.IG
z 21 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 września 2020 r. (data wpływu 1 października 2020 r.), uzupełnionym w dniu 30 grudnia 2020 r. (data wpływu 7 stycznia 2021 r.) w odpowiedzi na wezwanie Organu do uzupełnienia wniosku z dnia 17 grudnia 2020 r. (doręczone w dniu 29 grudnia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie;

braku zaliczenia do podstawy opodatkowania wartości odzyskanych Opłat sądowych w modelu standardowym (pytanie oznaczone nr 1) – jest prawidłowe

braku zaliczenia do podstawy opodatkowania kwoty wyegzekwowanych Opłat sądowych w modelu inwestorskim (pytanie oznaczone nr 2) – jest nieprawidłowe

określenia miejsca świadczenia usług (pytanie oznaczone nr 3) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 października 2020 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku zaliczenia do podstawy opodatkowania wartości odzyskanych Opłat sądowych w modelu standardowym, braku zaliczenia do podstawy opodatkowania kwoty wyegzekwowanych Opłat sądowych w modelu inwestorskim, a także określenia miejsca świadczenia usług.

Wniosek został uzupełniony w dniu 30 grudnia 2020 r. (data wpływu 7 stycznia 2021 r.) w odpowiedzi na wezwanie Organu do uzupełnienia wniosku z dnia 17 grudnia 2020 r. doręczone w dniu 29 grudnia 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (zwana dalej Wnioskodawcą) prowadzi działalność windykacyjną, a w szczególności występuje jako pełnomocnik reprezentujący klientów w postępowaniach sądowych oraz egzekucyjnych.

W chwili obecnej Wnioskodawca negocjuje stałe umowy współpracy (dalej Umowy współpracy) z kilkoma dużymi klientami (dalej Klienci), gdzie głównym przedmiotem umowy będzie reprezentowanie tych Klientów w postępowaniach sądowych oraz egzekucyjnych związanych z odzyskaniem należności klientów. Klienci każdorazowo będą przekazywać do Wnioskodawcy pakiety zleceń odzyskania wierzytelności od wielu dłużników. Prowadzenie takich postępowań wiąże się z koniecznością ponoszenia określonych opłat (np. opłaty skarbowe od udzielonych pełnomocnictw, opłaty sądowe od pozwów i inne opłat sądowe, zaliczki do komornika itp.) (dalej Opłaty sądowe).

Wnioskodawca w zawieranych z Klientami Umowach współpracy rozważa przyjęcie następujących zasad rozliczeń:

model standardowy gdzie Wnioskodawca będzie naliczać wynagrodzenie prowizyjne w odniesieniu do wyegzekwowanych wierzytelności Klientów (z wyłączeniem wartości wyegzekwowanych Opłat sądowych oraz kosztów zastępstwa procesowego) oraz wynagrodzenie z tytułu kosztów zastępstwa procesowego rozliczane, po uprzednim wyegzekwowaniu całej Wierzytelności Klienta.

Wynagrodzenie Wnioskodawcy powiększane będzie o należną stawkę podatku VAT (w chwili obecnej stawka podatku VAT wynosi 23%). Koszty Opłat sądowych, do których zapłaty jest zobowiązany Klient, będą ponoszone przez Wnioskodawcę. Następnie Wnioskodawca w następnym miesiącu obciążać będzie z tego tytułu Klienta notą (obowiązek zwrotu na rzecz Wnioskodawcy uiszczonych Opłat sądowych).

Strony przyjmą następującą kolejność zaliczania wpłat otrzymywanych od Dłużników Klientów:

należność główną wierzytelności;
poniesione przez Klienta koszty procesu sądowego;
poniesione przez Klienta koszty opłaty skarbowej;
poniesione przez Klienta koszty opłaty klauzuli wykonalności;
poniesione przez Klienta koszty egzekucyjne;
zasądzone koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu sądowym w tym nieprawomocne;
zasądzone koszty postępowania klauzulowego w tym nieprawomocne;
koszty zastępstwa pełnomocnika w postępowaniu egzekucyjnym w tym nieprawomocne, naliczone od dnia wysłania wniosku egzekucyjnego;
zasądzone odsetki od kwot określonych w pkt VI,VII, VIII;
odsetki ustawowe za opóźnienie;
dochodzone koszty zastępstwa procesowego, które nie zostały zasądzone przez sąd.

model inwestorski gdzie Wnioskodawca będzie naliczać wynagrodzenie prowizyjne w odniesieniu do wyegzekwowanych wierzytelności Klientów (z wyłączeniem wartości wyegzekwowanych Opłat sądowych oraz kosztów zastępstwa procesowego) oraz wynagrodzenie z tytułu kosztów zastępstwa procesowego rozliczane, po uprzednim wyegzekwowaniu całej Wierzytelności Klienta. Wynagrodzenie Wnioskodawcy powiększane będzie o należną stawkę podatku VAT (w chwili obecnej stawka podatku VAT wynosi 23%).

Zgodnie z Umową Wnioskodawca będzie zobowiązany do uiszczenia Opłat sądowych, przy czym wartość tych Opłat sądowych nie będzie refundowana przez Klienta. Zgodnie z umową zawartą pomiędzy Klientem a Wnioskodawcą, warunkiem przekazania zleceń przez Klienta będzie ponoszenie przez Wnioskodawcę Opłat sądowych. Jednakże wynagrodzenie prowizyjne Wnioskodawcy (z tytułu odzyskanych kwot) będzie wyższe aniżeli wynagrodzenie prowizyjne ustalone w modelu standardowym. Dodatkowo w tym modelu zostanie ustalona inna, korzystniejsza dla Wnioskodawcy kolejność zaliczania wpłat otrzymywanych od Dłużników Klientów:

poniesione przez Wnioskodawcę koszty egzekucyjne;
poniesione przez Wnioskodawcę koszty procesu sądowego;
poniesione przez Wnioskodawcę koszty opłaty skarbowej;
poniesione przez Wnioskodawcę koszty opłaty od klauzuli wykonalności;
zasądzone koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu sądowym w tym nieprawomocne;
zasądzone koszty postępowania klauzulowego w tym nieprawomocne;
koszty zastępstwa pełnomocnika w postępowaniu egzekucyjnym w tym nieprawomocne, naliczone od dnia wysłania wniosku egzekucyjnego;
zasądzone odsetki od kwot określonych w pkt v, vi, vii;
należność główna;
odsetki ustawowe za opóźnienie;
dochodzone koszty zastępstwa procesowego, które nie zostały zasądzone przez sąd.

W przypadku odzyskania od Dłużników Klientów kwot Opłat sądowych, będą one zatrzymywane przez Wnioskodawcę jako refundacja wydatków przez nią poniesionych w celu uiszczenia w imieniu Klientów Opłat sądowych. W przypadku braku wyegzekwowania takich kwot, nie będą one dodatkowo refundowane przez Klientów.

Zasady ustalenia wynagrodzenia Wnioskodawcy (wyższe niż w standardowymi modelu) oraz kolejność zaliczania wpłat otrzymywanych od dłużników (bardziej preferencyjna dla Wnioskodawcy niż w modelu standardowym) rekompensuje obowiązek ponoszenia ciężaru przez Wnioskodawcę Opłat sądowych. Dodatkowo należy wskazać, iż warunkiem wynikającym z Umowy współpracy przekazania przez Klienta pakietu wierzytelności (do wyegzekwowania) jest obowiązek poniesienia przez Wnioskodawcę ciężaru i ryzyka Opłat sądowych związanych z dochodzeniem zapłaty wierzytelności.

W ten sposób Klient uiszczając kwotę wynagrodzenia ma pewność ile będzie kosztowała go dana sprawa, nie martwi się koniecznością wnoszenia żadnych dodatkowych opłat ponad kwotę wynagrodzenia - wszelkie te obowiązki i ryzyko nieodzyskania opłat, ciążą bowiem na Wnioskodawcy - czyli jego pełnomocniku, do czego zobowiązuje się Wnioskodawca umownie. Ten model będzie stosowany przede wszystkim w relacjach z Klientami posiadającymi siedzibę na terenie kraju Unii Europejskiej i będącymi również podatnikami VAT zarejestrowanymi dla celów rozliczeń wewnątrzwspólnotowych.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że:

Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

Klienci mający siedzibę na terenie Polski, z którymi będą zawierane umowy przez Wnioskodawcę, będą zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

W ramach umów zawieranych przez Wnioskodawcę z Klientami nie będzie dochodziło do nabywania wierzytelności przez Wnioskodawcę.

W chwili obecnej Wnioskodawca negocjuje zawarcie umowy z podmiotem mającym siedzibę na terenie (…) i posługującego się numerem (…). Zarówno państwem jurysdykcji jak i państwem, który wydał ten numer jest (…).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w przypadku określonym w pkt 1 (model standardowy), wartość odzyskanych Opłat sądowych nie będzie stanowić dla Wnioskodawcy podstawy opodatkowania w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (dalej Ustawa VAT)?
Czy w przypadku określonym w pkt 2 (model inwestorski) kwota wyegzekwowanych Opłat sądowych nie będzie stanowić podstawy opodatkowania Wnioskodawcy w rozumieniu ustawy VAT?
Czy w przypadku określonym w pkt 2 (model inwestorski) zawartym z podmiotem nie mającym siedziby na terenie kraju (UE), wynagrodzenie Wnioskodawcy z tytułu świadczenia usług prawniczych świadczonych przez Wnioskodawcę na podstawie Umowy współpracy, nie będzie opodatkowane na terenie kraju podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Odpowiedź na pytanie nr 1

Zgodnie z art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy VAT, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy o VAT jest implementacją art. 79 lit. c dyrektywy 2006/112/WE. Przepisy ustawy o VAT dają zatem możliwość wyłączenia z podstawy opodatkowania kwot stanowiących zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku. W konsekwencji zwrot Opłat sądowych zrobionych uprzednio przez Wnioskodawcę w imieniu i na rzecz Klientów nie podlega opodatkowaniu VAT, a tym samym nie stanowi podstawy opodatkowania w podatku VAT.

Odpowiedź na pytanie nr 2

Art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy o VAT jest implementacją art. 79 lit. c dyrektywy 2006/112/WE. Przepisy ustawy o VAT dają zatem możliwość wyłączenia z podstawy opodatkowania kwot stanowiących zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku. W konsekwencji odzyskanie wyegzekwowanych Opłat sądowych uprzednio przez Wnioskodawcę zapłaconych (w imieniu i na rzecz Klientów) nie podlega opodatkowaniu VAT, a tym samym nie stanowi podstawy opodatkowania w podatku VAT.

Odpowiedź na pytanie nr 3

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy VAT) jest terytorium kraju, przez które - stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy VAT - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (z zastrzeżeniem art. 2a ustawy VAT).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy VAT.

Aby uznać dane świadczenie usług za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W przypadku świadczenia usług bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia usługi zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy VAT. Stosownie do art. 28a ustawy VAT, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej,
podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy VAT, wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy VAT. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy VAT. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r., miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy VAT w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Natomiast w przypadku, gdy podatnik będący usługobiorcą nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu (art. 28b ust. 3 ustawy VAT).

Jednakże od ogólnej zasady zawartej w powyższych przepisach, ustawodawca przewidział szereg odstępstw, na podstawie których miejsce świadczenia pewnych usług, ściśle określonych w przepisach ustawy VAT, ustala się w sposób szczególny (art. 28e-28n ustawy VAT).

W przedmiotowym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca rozważa zawarcie Umów współpracy z Klientami, którzy będą posiadać siedzibę w innych krajach Unii Europejskiej. Klienci ci będą podatnikami VAT w krajach ich siedziby i nie będą posiadać na terenie kraju stałego miejsca prowadzenia działalności. Klienci ci będą zarejestrowani dla celów rozliczeń wewnątrzwspólnotowych.

Wobec powyższego, dla ustalenia miejsca świadczenia (i opodatkowania) Usług świadczonych przez Wnioskodawcę na rzecz Klientów, zastosowanie znajdzie ogólna zasada zawarta w art. 28b ust. 1 ustawy VAT.

Usługi świadczone przez Wnioskodawcę (będącego podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy VAT) na rzecz Klientów nie będą objęte wyjątkami od ogólnej zasady, zawartymi w przepisach art. 28b ust. 2-4 i art. 28c-28n ustawy VAT. Zatem miejscem świadczenia ww. usług wykonywanych przez Wnioskodawcę na rzecz Klientów będzie terytorium kraju, w którym usługobiorca (tj. Klient) posiada siedzibę działalności gospodarczej, czyli w tym wypadku kraj będący członkiem Unii Europejskiej (inny niż Polska).

W konsekwencji powyższego, usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz Klienta będą opodatkowane podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju będącego siedzibą Klienta. Usługi te będą rozliczane i opodatkowane w zakresie VAT przez usługobiorcę (tj. Klienta). Podstawą opodatkowania będzie kwota wynagrodzenia Wnioskodawcy. Wnioskodawca będzie wystawiać fakturę bez powiększania o kwotę VAT, faktura będzie zawierać klauzulę „odwrotne obciążenie”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzenia przyszłego jest prawidłowe w zakresie braku zaliczenia do podstawy opodatkowania wartości odzyskanych Opłat sądowych w modelu standardowym (pytanie oznaczone nr 1) oraz określenia miejsca świadczenia usług (pytanie oznaczone nr 3), a także nieprawidłowe – w zakresie braku zaliczenia do podstawy opodatkowania kwoty wyegzekwowanych Opłat sądowych w modelu inwestorskim (pytanie oznaczone nr 2).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast art. 8 ust. 1 ustawy stanowi, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Zgodnie z art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Cytowane przepisy stanowią odzwierciedlenie art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347.1 z późn. zm.), z treści którego wynika, że w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Powyższy przepis Dyrektywy wskazuje zatem, że jako podstawę opodatkowania przyjąć należy otrzymaną przez dostawcę lub usługodawcę zapłatę, wynagrodzenie, za dostawę towarów lub świadczone usługi.

Z kolei w myśl art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Stosownie do brzmienia art. 79 lit. c) ww. Dyrektywy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot otrzymanych przez podatnika od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy, a zaksięgowanych przez podatnika na koncie przejściowym. Podatnik musi przedstawić dowód na rzeczywistą kwotę kosztów, o których mowa w akapicie pierwszym lit. c), i nie może odliczyć VAT, który w danym przypadku mógł zostać naliczony.

Z przytoczonej wyżej regulacji art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy (stanowiącej implementację art. 79 lit. c) ww. Dyrektywy) wynika, że wyłączeniu z podstawy opodatkowania podlegają kwoty otrzymane przez podatnika od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot wydatków poniesionych w imieniu i na rachunek nabywcy lub usługobiorcy. Należy jednak zaznaczyć, iż otrzymany przez podatnika zwrot wydatków poniesionych na rzecz zleceniodawcy nie stanowi podstawy opodatkowania podatkiem VAT wówczas, gdy podatnik dysponuje dowodami dokumentującymi rzeczywiste kwoty poniesionych kosztów oraz ww. dowody zostały wystawione na nabywcę (usługobiorcę), w którego imieniu i na rzecz którego poniesione zostały te wydatki.

Podstawowym warunkiem zastosowania wyłączenia określonego w art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy jest działanie podatnika w imieniu i na rachunek nabywcy lub usługobiorcy. Jeśli podatnik działa we własnym imieniu, lecz na rachunek klienta, to ww. przepis nie znajdzie zastosowania. W takiej sytuacji wystąpi świadczenie usług, gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, wówczas przyjmuje się, że podatnik ten sam nabył i wyświadczył te usługi (art. 8 ust. 2a ustawy).

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie precyzują i nie wskazują, jak należy rozumieć pojęcie „w imieniu i na rzecz”. Przyjęcie w ustawie takiej konstrukcji prowadzi do wniosku, że zwrot ten, zgodnie z regułami wykładni literalnej, powinien być interpretowany według ogólnych zasad języka polskiego. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku języka polskiego PWN, określenie „w imieniu” oznacza działanie „ze względu na kogoś, dla czyjegoś dobra, odwołując się do kogoś”. Natomiast określenie „na rzecz” oznacza tyle, co działanie „na czyjąś korzyść, dla kogoś, dla czyjegoś dobra”. Dlatego też, z uwagi na brak w ustawie specyficznych definicji legalnych komentowanych zwrotów, powinny być one interpretowane szeroko, zgodnie z ich potocznym rozumieniem i znaczeniem na gruncie języka polskiego.

Określonych wskazówek odnośnie interpretacji ww. zwrotów dostarcza również ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740, z późn. zm.). Przepisy ww. Kodeksu odnoszą się zarówno do kwestii działania w czyimś imieniu, jak i na czyjąś rzecz. W art. 95 ust. 1 i 2 Kodeksu cywilnego wskazano, że czynności prawnej można dokonać przez przedstawiciela działającego w imieniu osoby, którą reprezentuje, a czynność prawna dokonana przez przedstawiciela w granicach umocowania pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego. Tym samym, przedstawiciel, stosownie do postanowienia art. 95 Kodeksu, działa w imieniu i na rzecz swojego mocodawcy, przez co rozumieć należy, że wszelkie skutki faktyczne i prawne jego działania dotyczą bezpośrednio jego mocodawcy.

Podkreślić należy, że z regulacji art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy wypływa zasadniczy warunek – występowania w imieniu klienta, na rzecz którego bezpośrednio wystawiana jest faktura, o ile poniesiony wydatek powinien być w ten sposób dokumentowany. Kolejnymi warunkami, które powinien spełnić podatnik aby skorzystać z instytucji zwrotu poniesionych wydatków jest ujęcie ich przejściowo w prowadzonej ewidencji dla potrzeb rozliczenia podatku VAT, jak również posiadanie dowodów dokumentujących ich poniesienie. Takim dowodem może być faktura, która powinna być wystawiona na faktycznego nabywcę lub usługobiorcę, a także dowód potwierdzający fakt uregulowania przez podatnika należności dotyczący tych wydatków. W konsekwencji spełnienie przez podatnika ww. warunków będzie skutkować możliwością bezpośredniego rozliczenia z kontrahentem poniesionych w imieniu i na jego rzecz wydatków, a tym samym podatnik nie będzie zobowiązany ujmować w podstawie opodatkowania przedmiotowych wydatków.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Jak stanowi art. 106e ust. 1 pkt 1-5 ustawy, faktura powinna zawierać m.in.:

datę wystawienia;
kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b.

W przypadku świadczenia usług od określonego na podstawie przepisów ustawy miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Kwestia określenia miejsca świadczenia przy świadczeniu usług została uregulowana w Rozdziale 3 Dział V ustawy o podatku od towarów i usług.

Na potrzeby stosowania przepisów ustawy dot. miejsca świadczenia, zgodnie z art. 28a ustawy,

ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji, jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Generalna zasada dotycząca miejsca świadczenia usług (na rzecz podatników w rozumieniu art. 28a ustawy) została określona w art. 28b ust. 1 ustawy. W oparciu o ten przepis, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Przy czym w myśl art. 28b ust. 2 ustawy w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Natomiast w przypadku, gdy podatnik będący usługobiorcą nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu (art. 28b ust. 3 ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, że miejscem świadczenia usług do których nie znajduje zastosowanie art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Z przedstawionego we wniosku opisu sytuacji wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność windykacyjną, a w szczególności występuje jako pełnomocnik reprezentujący klientów w postępowaniach sądowych oraz egzekucyjnych.

W chwili obecnej Wnioskodawca negocjuje stałe umowy współpracy z kilkoma dużymi klientami, gdzie głównym przedmiotem umowy będzie reprezentowanie tych Klientów w postępowaniach sądowych oraz egzekucyjnych związanych z odzyskaniem należności klientów. Klienci każdorazowo będą przekazywać do Wnioskodawcy pakiety zleceń odzyskania wierzytelności od wielu dłużników. Prowadzenie takich postępowań wiąże się z koniecznością ponoszenia określonych opłat np. opłaty skarbowe od udzielonych pełnomocnictw, opłaty sądowe od pozwów i inne opłat sądowe, zaliczki do komornika itp.

Wnioskodawca w zawieranych z Klientami Umowach współpracy rozważa przyjęcie następujących zasad rozliczeń:

model standardowy gdzie Wnioskodawca będzie naliczać wynagrodzenie prowizyjne w odniesieniu do wyegzekwowanych wierzytelności Klientów, z wyłączeniem wartości wyegzekwowanych Opłat sądowych oraz kosztów zastępstwa procesowego oraz wynagrodzenie z tytułu kosztów zastępstwa procesowego rozliczane, po uprzednim wyegzekwowaniu całej Wierzytelności Klienta.

Wynagrodzenie Wnioskodawcy powiększane będzie o należną stawkę podatku VAT w chwili obecnej stawka podatku VAT wynosi 23%. Koszty Opłat sądowych, do których zapłaty jest zobowiązany Klient, będą ponoszone przez Wnioskodawcę. Następnie Wnioskodawca w następnym miesiącu obciążać będzie z tego tytułu Klienta notą - obowiązek zwrotu na rzecz Wnioskodawcy uiszczonych Opłat sądowych.

Strony przyjmą następującą kolejność zaliczania wpłat otrzymywanych od Dłużników Klientów:

należność główną wierzytelności;
poniesione przez Klienta koszty procesu sądowego;
poniesione przez Klienta koszty opłaty skarbowej;
poniesione przez Klienta koszty opłaty klauzuli wykonalności;
poniesione przez Klienta koszty egzekucyjne;
zasądzone koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu sądowym w tym nieprawomocne;
zasądzone koszty postępowania klauzulowego w tym nieprawomocne;
koszty zastępstwa pełnomocnika w postępowaniu egzekucyjnym w tym nieprawomocne, naliczone od dnia wysłania wniosku egzekucyjnego;
zasądzone odsetki od kwot określonych w pkt VI,VII, VIII;
odsetki ustawowe za opóźnienie;
dochodzone koszty zastępstwa procesowego, które nie zostały zasądzone przez sąd.

model inwestorski gdzie Wnioskodawca będzie naliczać wynagrodzenie prowizyjne w odniesieniu do wyegzekwowanych wierzytelności Klientów, z wyłączenie wartości wyegzekwowanych Opłat sądowych oraz kosztów zastępstwa procesowego oraz wynagrodzenie z tytułu kosztów zastępstwa procesowego rozliczane, po uprzednim wyegzekwowaniu całej Wierzytelności Klienta. Wynagrodzenie Wnioskodawcy powiększane będzie o należną stawkę podatku VAT w chwili obecnej stawka podatku VAT wynosi 23%.

Zgodnie z Umową Wnioskodawca będzie zobowiązany do uiszczenia Opłat sądowych, przy czym wartość tych Opłat sądowych nie będzie refundowana przez Klienta. Zgodnie z umową zawartą pomiędzy Klientem a Wnioskodawcą, warunkiem przekazania zleceń przez Klienta będzie ponoszenie przez Wnioskodawcę Opłat sądowych. Jednakże wynagrodzenie prowizyjne Wnioskodawcy z tytułu odzyskanych kwot będzie wyższe aniżeli wynagrodzenie prowizyjne ustalone w modelu standardowym. Dodatkowo w tym modelu zostanie ustalony inna, korzystniejsza dla Wnioskodawcy kolejność zaliczania wpłat otrzymywanych od Dłużników Klientów:

poniesione przez Wnioskodawcę koszty egzekucyjne;
poniesione przez Wnioskodawcę koszty procesu sądowego;
poniesione przez Wnioskodawcę koszty opłaty skarbowej;
poniesione przez Wnioskodawcę koszty opłaty od klauzuli wykonalności;
zasądzone koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu sądowym w tym nieprawomocne;
zasądzone koszty postępowania klauzulowego w tym nieprawomocne;
koszty zastępstwa pełnomocnika w postępowaniu egzekucyjnym w tym nieprawomocne, naliczone od dnia wysłania wniosku egzekucyjnego;
zasądzone odsetki od kwot określonych w pkt v, vi, vii;
należność główna;
odsetki ustawowe za opóźnienie;
dochodzone koszty zastępstwa procesowego, które nie zostały zasądzone przez sąd.

Zasady ustalenia wynagrodzenia Wnioskodawcy wyższe niż w standardowymi modelu oraz kolejność zaliczania wpłat otrzymywanych od dłużników bardziej preferencyjna dla Wnioskodawcy niż w modelu standardowym rekompensuje obowiązek ponoszenia ciężaru przez Wnioskodawcę Opłat sądowych. Dodatkowo należy wskazać, iż warunkiem wynikającym z Umowy współpracy przekazania przez Klienta pakietu wierzytelności do wyegzekwowania jest obowiązek poniesienia przez Wnioskodawcę ciężaru i ryzyka Opłat sądowych związanych z dochodzeniem zapłaty wierzytelności.

Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

Klienci mający siedzibę na terenie Polski, z którymi będą zawierane umowy przez Wnioskodawcę, będą zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

W ramach umów zawieranych przez Wnioskodawcę z Klientami nie będzie dochodziło do nabywania wierzytelności przez Wnioskodawcę.

Ad 1

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego, czy w przypadku określonym w pkt 1 (model standardowy), wartość odzyskanych Opłat sądowych nie będzie stanowić dla Wnioskodawcy podstawy opodatkowania w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak wynika z opisu sprawy, koszty Opłat sądowych, do których zapłaty jest zobowiązany Klient, będą ponoszone przez Wnioskodawcę. Następnie Wnioskodawca obciążać będzie z tego tytułu Klienta notą – wiąże się z tym obowiązek zwrotu na rzecz Wnioskodawcy uiszczonych Opłat sądowych. Odzyskiwanie Opłat sądowych w modelu standardowym będzie działaniami Wnioskodawcy na rzecz i w imieniu Klienta. Świadczy o tym również ustalona przez strony umowy kolejność zaliczania wpłat otrzymywanych przez Dłużników. Za wskazane czynności będzie pobierane stosowne wynagrodzenie, które – zgodnie z zawartymi umowami - nie obejmuje wartości Opłat sądowych.

Podstawowym warunkiem zastosowania wyłączenia określonego w art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy jest działanie podatnika w imieniu i na rachunek nabywcy lub usługobiorcy. W opisanym przypadku warunek ten jest spełniony.

Powołany przepis wiąże jednak wyłączenie zwrotu poniesionych wydatków dodatkowo od ich udokumentowania oraz ujmowania przejściowo przez podatnika w prowadzonej przesz niego ewidencji na potrzeby podatku. Spełnienie przez podatnika ww. warunków będzie skutkować możliwością bezpośredniego rozliczenia z kontrahentem poniesionych w imieniu i na jego rzecz wydatków, a tym samym podatnik nie będzie zobowiązany ujmować w podstawie opodatkowania przedmiotowych wydatków. Zatem, skoro Wnioskodawca na podstawie zawartych umów zobowiązał się do ponoszenia Opłat sądowych w imieniu i na rzecz Klienta powinien posiadać odpowiednie dokumenty potwierdzające poniesienie tych wydatków (np. faktury, potwierdzenia dokonania przelewu), a także powinny być one przez Wnioskodawcę ujmowane przejściowo w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

W tej sytuacji, przy spełnieniu powyższych warunków, stosownie do treści art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy wartość odzyskanych Opłat sądowych nie będzie stanowiła podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca w analizowanej sprawie występuje de facto w roli pośrednika i otrzymany zwrot wydatków poniesionych na rzecz Klienta nie stanowi podstawy opodatkowania VAT, gdyż nie jest on w istocie wynagrodzeniem Wnioskodawcy za świadczenie usług (nie jest kwotą należną z tytułu sprzedaży). W konsekwencji ww. wydatki poniesione w imieniu i na rzecz Klienta nie stanowią podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie objętym pytaniem nr 1 uznano za prawidłowe.

Ad 2

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również tego, czy w przypadku określonym w pkt 2 (model inwestorski) kwota wyegzekwowanych Opłat sądowych nie będzie stanowić podstawy opodatkowania Wnioskodawcy w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak wynika z opisu sprawy, zgodnie z Umową Wnioskodawca – podobnie jak w modelu standardowym - będzie zobowiązany do uiszczenia Opłat sądowych, jednakże w tym przypadku wartość tych Opłat sądowych nie będzie refundowana przez Klienta. Co więcej, warunkiem przekazania zleceń przez Klienta będzie ponoszenie przez Wnioskodawcę Opłat sądowych. Z kolei wynagrodzenie prowizyjne Wnioskodawcy (z tytułu odzyskanych kwot) będzie wyższe niż wynagrodzenie prowizyjne ustalone w modelu standardowym. W modelu tym zostanie ustalona inna, korzystniejsza dla Wnioskodawcy kolejność zaliczania wpłat otrzymywanych od Dłużników Klientów – a więc najpierw zaliczane będą koszty poniesione przez Wnioskodawcę. Jak wskazał Wnioskodawca, zasady ustalenia wynagrodzenia Wnioskodawcy (wyższe niż w standardowymi modelu) oraz kolejność zaliczania wpłat otrzymywanych od dłużników (bardziej preferencyjna dla Wnioskodawcy niż w modelu standardowym) rekompensuje obowiązek ponoszenia ciężaru przez Wnioskodawcę Opłat sądowych. Ponadto, warunkiem wynikającym z Umowy współpracy przekazania przez Klienta pakietu wierzytelności do wyegzekwowania jest obowiązek poniesienia przez Wnioskodawcę ciężaru i ryzyka Opłat sądowych związanych z dochodzeniem zapłaty wierzytelności.

W modelu tym Klient uiszczając kwotę wynagrodzenia ma pewność ile będzie kosztowała go dana sprawa, nie wnosi żadnych dodatkowych opłat ponad kwotę wynagrodzenia - wszelkie te obowiązki i ryzyko nieodzyskania opłat, ciążą bowiem na Wnioskodawcy - czyli jego pełnomocniku, do czego zobowiązuje się Wnioskodawca umownie.

Analiza opisanej sytuacji prowadzi do wniosku, że w modelu inwestorskim Wnioskodawca co prawda działa w imieniu swego Klienta i w jego imieniu zobowiązany jest do wnoszenia Opłat sądowych, jednakże nie dokonuje tego na rzecz ww. Klienta, lecz na swoją rzecz. Świadczy o tym przede wszystkim konstrukcja umowy, z której wynika, że Klient nie zwraca bezpośrednio Wnioskodawcy wartości Opłat sądowych, lecz wartość ta zawiera się niejako w wynagrodzeniu prowizyjnym należnym Wnioskodawcy z tytułu świadczenia usług. Dodatkowo, w przypadku odzyskania od Dłużników Klientów kwot Opłat sądowych, będą one zatrzymywane przez Wnioskodawcę jako refundacja wydatków przez nią poniesionych w celu uiszczenia w imieniu Klientów Opłat sądowych. W przypadku braku wyegzekwowania takich kwot, nie będą one dodatkowo refundowane przez Klientów.

Powyższe kwestie wskazują jednoznacznie, że w opisanej sytuacji nie znajdzie zastosowania art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy, zaś wartość Opłat sądowych w modelu inwestorskim będzie stanowiła podstawę opodatkowania w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie objętym pytaniem nr 2 uznano za nieprawidłowe.

Ad 3

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również tego, czy w przypadku określonym w pkt 2 (model inwestorski) zawartym z podmiotem niemającym siedziby na terenie kraju (UE), wynagrodzenie Wnioskodawcy z tytułu świadczenia usług prawniczych świadczonych przez Wnioskodawcę na podstawie Umowy współpracy, nie będzie opodatkowane na terenie kraju podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy oraz przytoczone przepisy prawa należy stwierdzić, że usługi opisane we wniosku świadczone są na rzecz podmiotu z siedzibą w UE, spełniającego definicję podatnika, zawartą w art. 28a ustawy. Jednocześnie z wniosku nie wynika, aby ten zagraniczny podmiot na rzecz którego świadczone są usługi posiadał w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Przy tym należy zauważyć, że względem realizowanych przez Wnioskodawcę usług opisanych we wniosku szczególne zasady ustalania miejsca świadczenia usług wynikające z art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy nie mają zastosowania.

Zatem skoro podmiot na rzecz którego Wnioskodawca świadczy usługi posiada siedzibę poza terytorium kraju (na terytorium UE) a jednocześnie nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, miejscem świadczenia a tym samym opodatkowania usług, świadczonych przez Wnioskodawcę, stosownie do art. 28b ust. 1 ustawy, jest miejsce w którym podmiot ten posiada siedzibę działalności gospodarczej tj. w tym przypadku na terytorium kraju UE Klienta.

W konsekwencji usługi opisane w zdarzeniu przyszłym świadczone na rzecz tego podmiotu nie będą podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie objętym pytaniem nr 3 uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja rozstrzyga przedstawione zdarzenie przyszłe wyłącznie w zakresie podatku od towarów i usług. W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin