Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.870.2020.2.OS
z 22 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 października 2020 r. (data wpływu 23 listopada 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 19 stycznia 2021 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania sprzedaży towarów przez Spółkę na rzecz Finansującego oraz oddania przedmiotowych towarów do używania przez Finansującego na rzecz Spółki na podstawie umowy leasingu za dwie odrębne transakcje (tj. dostawę towarów oraz świadczenie usług) podlegające opodatkowaniu VAT na zasadach ogólnych oraz prawa do odliczenia VAT naliczonego od uiszczonej opłaty wstępnej oraz rat leasingowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 listopada 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania sprzedaży towarów przez Spółkę na rzecz Finansującego oraz oddania przedmiotowych towarów do używania przez Finansującego na rzecz Spółki na podstawie umowy leasingu za dwie odrębne transakcje (tj. dostawę towarów oraz świadczenie usług) podlegające opodatkowaniu VAT na zasadach ogólnych oraz prawa do odliczenia VAT naliczonego od uiszczonej opłaty wstępnej oraz rat leasingowych.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 19 stycznia 2021 r. w zakresie doprecyzowania ilości stanów faktycznych oraz uiszczenia dodatkowej opłaty.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

… spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest podmiotem zarejestrowanym do celów VAT w Polsce.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest przede wszystkim dystrybucja komponentów elektronicznych, elektrotechnicznych, wyposażenia warsztatowego oraz automatyki przemysłowej.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka decyduje się sprzedać określony towar (inny niż pojazdy samochodowe) na rzecz Spółek leasingowych (dalej: „Leasingodawcy/Finansujący”), a następnie zawrzeć z tymi podmiotami umowy leasingu tego towaru. W praktyce gospodarczej obie te umowy stanowią tzw. leasing zwrotny. Finansujący są czynnymi podatnikami VAT.

Z tytułu zawartej umowy leasingu, Spółka zobowiązana jest do zapłaty opłaty wstępnej oraz rat leasingowych, które są rozliczane okresowo oraz dokumentowane fakturami VAT.

Umowy leasingu są zawierane na czas określony, kończący się z dniem wymagalności ostatniej raty leasingowej. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje Finansujący.

Prawo własności towarów nie przechodzi na Spółkę z chwilą zapłaty ostatniej raty. W niektórych przypadkach Spółka, po zakończeniu trwania umowy leasingu operacyjnego ma obowiązek wykupu przedmiotu leasingu po określonej cenie. W przypadku braku uregulowania jakichkolwiek należności wynikającej z umowy leasingu w terminie 30 dni od daty wymagalności ostatniej raty leasingowej, Finansującemu przysługuje prawo do wezwania Spółki do wykonania zobowiązania do nabycia albo do dokonania zwrotu przedmiotu leasingu. Jeśli Finansujący zdecyduje się wezwać Spółkę do zwrotu przedmiotu leasingu, zobowiązanie Spółki do wykupu wygasa, a Finansujący ma prawo dokonać sprzedaży przedmiotu leasingu dowolnie wybranej osobie.

Towary będące przedmiotem leasingu wykorzystywane są przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej do wykonywania czynności opodatkowanych VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy opisane w stanie faktycznym dwie czynności, tj. sprzedaż towarów przez Spółkę na rzecz Finansującego oraz następujące po tym oddanie przedmiotowych towarów do używania przez Finansującego na rzecz Spółki na podstawie zawarcia kolejnej umowy tj. umowy leasingu, powinny być uznane za dwie odrębne, niezależne czynności opodatkowane VAT, tj. odpowiednio dostawę towarów oraz świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu VAT na zasadach ogólnych?
2. Czy otrzymywane faktury leasingowe od Leasingodawców dokumentujące raty leasingowe w związku z oddaniem w leasing towarów innych niż pojazdy samochodowe będą stanowiły podstawę do odliczenia podatku VAT w myśl art. 86 ust. 1 ustawy o VAT?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy.

1. Opisane w stanie faktycznym dwie czynności, tj. sprzedaż towarów przez Spółkę na rzecz Finansującego oraz następujące po tym oddanie przedmiotowych towarów do używania przez Finansującego na rzecz Spółki na podstawie zawarcia kolejnej umowy tj. umowy leasingu, powinny być uznane za dwie odrębne, niezależne czynności opodatkowane VAT, tj. odpowiednio dostawę towarów oraz świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu VAT na zasadach ogólnych.
2. Otrzymywane faktury leasingowe od Leasingodawców dokumentujące raty leasingowe w związku z oddaniem w leasing towarów innych niż pojazdy samochodowe będą stanowiły podstawę do odliczenia podatku VAT w myśl art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.
   
   

UZASADNIENIE

Ad.1.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów - w myśl art. 7 ust. 1 ustawy - rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
   
   

Zgodnie z art. 7 ust. 9 ustawy, przez umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się umowy w wyniku których, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający oraz umowy leasingu w rozumieniu tych przepisów, których przedmiotami są grunty.

Poza powyższą regulacją, przepisy ustawy o VAT nie definiują wprost transakcji leasingu, dlatego w tym zakresie należy posiłkować się przepisami innych ustaw podatkowych. I tak, art. 17a pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 106 ze zm.) definiuje umowę leasingu jako „umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym” oddaje do odpłatnego użytkowania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym", podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów”.

Zgodnie natomiast z cywilistyczną definicją leasingu, w myśl art. 7091 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145 z późn. zm.), przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego. Jeżeli finansujący zobowiązał się, bez dodatkowego świadczenia, przenieść na korzystającego własność rzeczy po upływie oznaczonego w umowie czasu trwania leasingu, korzystający może żądać przeniesienia własności rzeczy w terminie miesiąca od upływu tego czasu, chyba że strony uzgodniły inny termin - art. 70916 k.c.

Wskazać należy, że ustawa o podatku od towarów i usług definiuje dostawę towarów jako każde przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione. Przy czym, przez umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub inne umowy o podobnym charakterze, o których mowa powyżej, ustawa każe rozumieć umowy, w wyniku których, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający oraz umowy leasingu w rozumieniu tych przepisów, których przedmiotem są grunty.

Wskazane wyżej przepisy art. 7 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 7 ust. 9 ustawy o VAT regulują warunki dla uznania umowy leasingu za dostawę towarów. Tym samym, aby daną umowę leasingu uznać za dostawę towarów muszą być łącznie spełnione następujące warunki:

1. przedmiotem umowy muszą być towary,
2. umowa leasingu musi być zawarta na czas określony,
3. w wyniku umowy odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający (leasing finansowy) lub przedmiotem leasingu są grunty,
4. w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności przedmiotu umowy jest przenoszone na korzystającego.
   
   

W przypadku gdyby choć jeden z powyższych warunków nie został spełniony, umowa leasingu nie zostanie zakwalifikowana jako dostawa towarów w świetle ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

W powyższym przepisie przyjęto zatem generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. Oznacza to, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług, transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę powyższe regulacje, na gruncie ustawy o VAT uregulowane zostały dwa rodzaje leasingu - tj. leasing finansowy oraz leasing operacyjny. Leasing finansowy w głównej mierze charakteryzuje się tym, że odpisów amortyzacyjnych w podatku dochodowym dokonuje korzystający oraz zasadniczo prawo własności przechodzi na korzystającego z chwilą zapłaty ostatniej raty. Natomiast w przypadku leasingu operacyjnego, własność przedmiotu leasingu nie przechodzi na korzystającego w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty zaś odpisów amortyzacyjnych dokonuje właściciel czyli leasingodawca.

Zważywszy na charakter i specyfikę ww. rodzajów leasingu, leasing operacyjny traktowany jest jako świadczenie usług, natomiast leasing finansowy, jako dostawa towarów.

W tym miejscu należy wskazać, że leasing zwrotny to szczególny rodzaj leasingu. Jego istotą jest powiązanie umowy leasingu z poprzedzającą ją umową sprzedaży. Leasing zwrotny stanowi bowiem rodzaj stosunku prawnego złożonego z dwóch umów cywilnoprawnych na podstawie których dany podmiot (najczęściej przedsiębiorca) posiadający określony majątek sprzedaje towar finansującemu, a następnie na podstawie umowy leasingu nadal z niego korzysta.

W konsekwencji, na transakcję leasingu zwrotnego składają się dwie umowy:

• umowa sprzedaży określonych składników aktywów,
  

• umowa leasingu, w której finansujący oddaje w użytkowanie te składniki korzystającemu na określonych w umowie zasadach.
  
  

Dotychczas organy podatkowe przyjmowały, że powyższe transakcje powinny zostać opodatkowywane odrębnie jako dwie niezależne transakcje odnoszące różne skutki podatkowe.

Zwrócić jednak należy uwagę, że zagadnienie leasingu zwrotnego było przedmiotem rozstrzygnięcia TSUE w wyroku z dnia 27 marca 2019 r. o sygn. C-201/18. Wskazać jednakże należy, że organy podatkowe zgodnie uznają, że na sposób opodatkowania leasingu zwrotnego nie powinien mieć wpływu powyższy wyrok, w związku z faktem, że zapadł on w znacząco odmiennym stanie faktycznym, również z uwzględnieniem szczególnych regulacji prawa belgijskiego.

W przedmiotowej sprawie TSUE zauważył, że „(...) transakcje sale and lease back (sprzedaż i leasing zwrotny), stanowiące przedmiot sporu w postępowaniu głównym, charakteryzuje łączne i jednoczesne ustanowienie, z jednej strony, prawa dzierżawy przez podatnika na rzecz dwóch instytucji finansowych występujących w postępowaniu głównym i, z drugiej strony, oddania nieruchomości w leasing przez owe instytucje finansowe na rzecz podatnika (...).

(...) transakcje sale and lease back (sprzedaż i leasing zwrotny), których dotyczy postępowanie główne, stanowią transakcje o charakterze czysto finansowym, służące zwiększeniu płynności finansowej …., a nieruchomości będące przedmiotem sporu w postępowaniu głównym pozostały w posiadaniu tej ostatniej, która wykorzystywała je w sposób ciągły do celów przeprowadzanych przez nią opodatkowanych transakcji. Fakty te zdają się wskazywać – z zastrzeżeniem weryfikacji, której musi dokonać sąd odsyłający - że każda z tych transakcji stanowi jedną transakcję.

(...) W tej sytuacji transakcji tych nie można uznać za „dostawę towarów”, ponieważ prawa przeniesione w wyniku tych transakcji na instytucje finansowe występujące w postępowaniu głównym, mianowicie stanowiące instytucję prawa cywilnego prawo dzierżawy, zmniejszone o przysługujące … prawa wynikające z leasingu nieruchomości, nie uprawniają ich do rozporządzania spornymi nieruchomościami jak właściciel”.

Co szczególnie istotne, z powołanego wyroku z dnia 27 marca 2019 r., sygn. akt C-201/18 w sprawie …. SA wynika, że, w określonych przypadkach transakcja leasingu zwrotnego (sale and lease back) może przybrać formę usługi finansowej, zwolnionej od VAT.

Omawiany wyrok nie powinien jednakże automatycznie determinować sposobu opodatkowania każdej transakcji leasingu zwrotnego. Z wyroku tego wynika jedynie, że istnieją dwie możliwości podatkowego postrzegania leasingu zwrotnego, zależnie od konkretnych okoliczności:

1. jako jednej kompleksowej usługi finansowej świadczonej przez podmiot finansujący (leasingodawcę) - analogicznie jak w wyroku TSUE, lub
2. jako dwóch odrębnych transakcji, tj. (1) dostawa towarów na rzecz przyszłego leasingodawcy oraz (2) świadczenie usług przez leasingodawcę w ramach leasingu operacyjnego (ewentualnie dostawa towarów w ramach leasingu finansowego).
   
   

Co więcej, organy podatkowe przyjmują brak możliwości zastosowania powyższego wyroku w przypadku, gdy w ramach leasingu zwrotnego zawierane są umowy leasingu operacyjnego, na podstawie których odpisów amortyzacyjnych dokonuje leasingodawca.

W stanie faktycznym będącym przedmiotem wyroku TSUE, sąd ten bowiem oparł swoje stanowisko na twierdzeniu, że instytucje finansowe w wyniku transakcji leasingu zwrotnego nie uzyskały uprawnienia do rozporządzania spornymi nieruchomościami jak właściciel. Natomiast specyfika transakcji leasingu zwrotnego, którego elementami składowymi jest sprzedaż towarów oraz leasing operacyjny wskazuje że, Leasingodawca (w przeciwieństwie do stanu faktycznego będącego przedmiotem rozstrzygnięcia TSUE) w rzeczywistości nabywa uprawnienia do rozporządzania przedmiotem leasingu jak właściciel.

W takiej sytuacji występują dwie następujące po sobie transakcje, tj. sprzedaż towaru (stanowiąca w istocie przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel) oraz świadczenie na rzecz sprzedawcy usługi leasingu operacyjnego w związku z którym własność przedmiotu leasingu nie przechodzi na korzystającego i odpisów amortyzacyjnych dokonuje właściciel czyli leasingodawca. Tym samym, pomimo udostępnienia przedmiotu leasingu jego pierwotnemu sprzedawcy, to Leasingodawcy w dalszym ciągu przysługują uprawnienia właścicielskie, a zatem nie można uznać, tak jak to zostało wskazane w wyroku w sprawie C-201/18, że warunki transakcji nie uprawniają leasingodawcy do rozporządzania towarami jak właściciel.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny wskazać należy, w przedmiotowym stanie faktycznym nie dochodzi do świadczenia jednej kompleksowej usługi finansowej. Wręcz przeciwnie, specyfika zawartej transakcji wskazuje, że na leasing zwrotny składają się następujące dwie odrębne czynności, rodzące niezależne konsekwencje podatkowe:

• na skutek dokonanej transakcji leasingu zwrotnego w momencie sprzedaży dochodzi każdorazowo do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, zaś z chwilą dokonania dostawy towarów, po stronie Spółki powstaje obowiązek podatkowy z tego tytułu, natomiast
  

• następująca po dostawie towarów transakcja leasingu spełnia przesłanki do uznania jej za świadczenie usług, jako że na jej mocy doszło do oddania w używanie przez Finansującego na rzecz Spółki podlegających amortyzacji środków trwałych, a odpisów amortyzacyjnych dokonują Finansujący.
  
  

Co istotne, powyższe stanowisko zostało potwierdzone w szeregu interpretacji podatkowych. Przykładowo:

• w interpretacji indywidualnej z dnia 13 maja 2020 r.. nr 0112-KDIL1-3.4012.74.2020.1.AKS, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, że: „(...) w rozpatrywanej sprawie z uwagi na fakt, że odpisów amortyzacyjnych będzie dokonywał Leasingodawca, nie jest spełniona jedna z przesłanek koniecznych dla rozpoznania dostawy towarów, zatem leasing (...) stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy. Wobec tego, stan faktyczny niniejszej sprawy jest odmienny od opisanego w rozstrzygnięciu TSUE w sprawie C-201/18. Zatem, w ramach opisanego leasingu zwrotnego występują niezależne czynności podlegające opodatkowaniu, a mianowicie: dostawa towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy - sprzedaż (...) przez Spółkę na rzecz Finansującego, oraz świadczenie usługi - leasing operacyjny (...) świadczony na rzecz Spółki, które podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług”.
  

• w interpretacji indywidualnej z dnia 3 sierpnia 2020 r., nr 0111-KDIB3-1.4012.323.2020.3.IK, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, że: „W konsekwencji w rozpatrywanej sprawie w ramach operacyjnego leasingu zwrotnego wystąpią dwie niezależne czynności podlegające opodatkowaniu, a mianowicie dostawa towarów po stronie Leasingobiorcy oraz świadczenie usług po stronie Leasingodawcy - Wnioskodawcy. W ocenie tut. Organu, brak jest podstaw do uznania, iż świadczona przez Wnioskodawcę usługa, świadczona na podstawie umowy leasingu zwrotnego, spełniającej cechy leasingu operacyjnego, stanowi usługę finansową i korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy”.
  

• w interpretacji indywidualnej z dnia 1 lipca 2020 r. nr 0114-KDIP4-3.4012.158.2020.2.EK Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, że: „W konsekwencji w niniejszej sprawie z uwagi na fakt, że odpisów amortyzacyjnych będzie dokonywał Finansujący, nie jest spełniona jedna z przesłanek koniecznych dla rozpoznania dostawy towarów, zatem leasing ruchomości stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy. Wobec tego, przedstawione zdarzenie przyszłe, jest odmienne od opisanego w rozstrzygnięciu TSUE w sprawie C- 201/18. Tym samym, w rozpatrywanej sprawie w ramach opisanego leasingu zwrotnego wystąpią dwie niezależne czynności podlegające opodatkowaniu, a mianowicie dostawa towarów (ruchomości) po stronie Korzystającego (Leasingobiorcy) oraz oddanie ruchomości w leasing - transakcja wywołująca skutki podatkowe dla Finansującego (Leasingodawcy)”.
  
  

Analogiczne stanowiska zajęły organ podatkowe w:

• interpretacji indywidulanej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 1 lipca 2020 r., nr 0114-KDIP4-3.4012.159.2020.1. EK;
  

• interpretacji indywidulanej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 7 maja 2020 r., nr 0114-KDIP4- 3.4012.67.2020.2.EK;
  

• interpretacji indywidulanej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 30 marca 2020 r., nr 0114-KDIP4-3.4012.34.2020.1.EK;
  

• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 6 marca 2020 r., nr 0114-KDIP4-2.4012.95.2019.2.AS;
  

• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 28 listopada 2019 r., nr 0115-KDIT1- 2.4012.506.2019.1.KK
  
  

Podsumowując, opisane w stanie faktycznym czynności, tj. sprzedaż towarów przez Spółkę na rzecz Finansującego oraz oddanie ich do używania przez Finansującego na rzecz Spółki na podstawie umowy leasingu, stanowią dwie odrębne, niezależne czynności opodatkowane VAT, tj. odpowiednio dostawę towarów oraz świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu VAT na zasadach ogólnych.

Ad. 2.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15. przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Zatem warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku i niepodlegających temu podatkowi.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, to jest m.in. tego, że zakupy są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony.

Zgodnie z art. 88 ust. 3a ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy:

1. sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi:
   1. wystawionymi przez podmiot nieistniejący,
   2. (uchylona):
2. transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku,
3. (uchylony);
4. wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne:
1. faktury, faktury korygujące wystawione przez nabywcę zgodnie z odrębnymi przepisami nie zostały zaakceptowane przez sprzedającego;
2. (uchylony);
3. wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.
   
   

Ponadto, zgodnie z art. 86a ust. 1 pkt, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy o VAT stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika. W związku z faktem, że przedmiotem zawieranych transakcji leasingu zwrotnego nie są pojazdy samochodowe, przedmiotowe ograniczenie prawa do odliczenia podatku naliczonego nie znajdzie w tym przypadku zastosowania.

Wskazać należy że Spółka jest czynnym podatnikiem podatku VAT, zaś towary, które są przedmiotem transakcji leasingu zwrotnego są wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Tym samym uznać należy, że w przedstawionych okolicznościach sprawy Spóła będzie, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, uprawniona do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur dokumentujących raty leasingowe. Przy czym, prawo to przysługuje pod warunkiem niezaistnienia przesłanek negatywnych określonych w art. 88 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowe, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem – nie mogą być zgodnie z art. 14 b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie zauważa się, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja indywidualna nie wywiera zatem skutku prawnego dla Spółek leasingowych (Leasingodawców/Finansujących).

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Tut. Organ zauważa, że publikator ustawy z dnia z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, wskazany we wniosku przez Wnioskodawcę, tj. Dz. U. z 2020 r., poz. 106 ze zm. jest nieprawidłowy. Tekst jednolity ww. ustawy opublikowany został w Dz. U. z 2020 r., poz. 1406.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ., za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.