INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. , przedstawione we wniosku z dnia 31 sierpnia 2011 r. (data wpływu 2 września 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 września 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność handlową polegającą na sprzedaży fajerwerków i materiałów wybuchowych. Z uwagi na szczególne wymagania w zakresie magazynowania materiałów wybuchowych klas 1.3G i 1.4G, zawarł z niemiecką firmą świadczącą specjalistyczne usługi magazynowania materiałów wybuchowych umowę, która umożliwia mu przechowywanie części zapasów w przystosowanych magazynach tej firmy na terytorium Niemiec. Zainteresowany z uwagi na ograniczenia własnej powierzchni magazynowej oraz przepisy przeciwpożarowe, zamierza niektóre rodzaje towarów wywozić na terytorium Niemiec wyłącznie celem ich tymczasowego przechowywania przez ww. specjalistyczną firmę niemiecką. Następnie wszystkie towary będą powtórnie przywożone na terytorium Polski, gdzie będą przedmiotem obrotu handlowego. Żaden z czasowo wywiezionych towarów nie będzie przedmiotem dostawy na terytorium Niemiec ani innego państwa. Na czasowo wywiezionych towarach nie będą wykonywane usługi.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy tymczasowe przemieszczenie dokonane wyłącznie w celu przechowania, będzie stanowiło wewnątrzwspólnotową dostawę towarów...

Zdaniem Wnioskodawcy, tymczasowe przemieszczenie dokonane wyłącznie w celu tymczasowego przechowania nie będzie stanowiło wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Zgodnie z art. 13 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2004 r. Nr 54, poz. 535), przez WDT rozumie się przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15 lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Z zawartej w art. 13 ust. 3 normy prawnej wynika, że przemieszczenie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju stanowi WDT, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika. Natomiast w opisanym zdarzeniu przyszłym, towary zostaną przemieszczone, ale nie będą służyć działalności gospodarczej podatnika w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie bowiem do art. 15 ust. 2, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem użyty w art. 13 ust. 3 zwrot „mają służyć działalności gospodarczej podatnika”, ma zastosowanie do sytuacji, w której wywożony towar miałby służyć czynnościom wykonywanym przez właściciela towarów jako podatnika.

Takie rozumienie tego przepisu potwierdza wykładnia gramatyczna. Aby w myśl ustawy doszło do WDT, muszą zostać spełnione przynajmniej dwie przesłanki:

1. przemieszczenie towarów musi być dokonane przez podatnika,
2. towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Gdyby ustawodawca miał zamiar zakwalifikować jako WDT każde przemieszczenie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, wystarczyłoby samo odwołanie się do pojęcia podatnika, który przecież zgodnie z art. 15 ust. 1 zawsze wykonuje działalność gospodarczą, zbędny byłby dodatkowo użyty warunek „jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika”. Natomiast użyty przez racjonalnego ustawodawcę dodatkowy warunek „jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika” wskazuje, że dopuszcza on sytuacje, w których przemieszczenie towarów przez podatnika nie będzie służyło działalności gospodarczej podatnika. Z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie.

Zatem w opisanym zdarzeniu przyszłym, tymczasowe przemieszczenie dokonane wyłącznie w celu zrealizowania gospodarczo-technicznej czynności przechowania, nie będzie stanowiło wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. z 2011 r. Dz. U. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary, zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność handlową polegającą na sprzedaży fajerwerków i materiałów wybuchowych. Z uwagi na szczególne wymagania w zakresie magazynowania materiałów wybuchowych klas 1.3G i 1.4G, zawarł z niemiecką firmą świadczącą specjalistyczne usługi magazynowania materiałów wybuchowych umowę, która umożliwia mu przechowywanie części zapasów w przystosowanych magazynach tej firmy na terytorium Niemiec. Zainteresowany z uwagi na ograniczenia własnej powierzchni magazynowej oraz przepisy przeciwpożarowe, zamierza niektóre rodzaje towarów wywozić na terytorium Niemiec wyłącznie celem ich tymczasowego przechowywania przez ww. specjalistyczną firmę niemiecką. Spółka zaznaczyła, iż wszystkie towary będą powtórnie przywożone na terytorium Polski, gdzie będą przedmiotem obrotu handlowego. Natomiast żaden z czasowo wywiezionych towarów nie będzie przedmiotem dostawy na terytorium Niemiec ani innego państwa oraz nie będą na nich wykonywane usługi.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy opisane powyżej przemieszczenie towarów będzie stanowiło wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Analiza powyższego przepisu wskazuje, że dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania odpłatnej dostawy tych towarów (przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel).

Z powyższego wynika, iż przemieszczając własne towary na terytorium Niemiec w celu ich magazynowania Zainteresowany nie dokona wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy.

Za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika – art. 13 ust. 3 ustawy.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Art. 15 ust. 2 ustawy stanowi, iż działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z przepisu art. 13 ust. 3 ustawy wynika, że za odpłatną dostawę towarów należy uznać również przemieszczenie przez podatnika lub na jego rzecz towarów, które stanowią część majątku jego przedsiębiorstwa na terytorium innego państwa członkowskiego, przy czym towary te mają nadal służyć działalności jego przedsiębiorstwa. Z definicji tej wynika, że czynność opodatkowania wystąpi jedynie w sytuacji przemieszczeń dokonywanych przez lub na rzecz podatników.

Ponadto zaznaczyć należy, że aby przemieszczenie towarów pomiędzy państwami członkowskimi było opodatkowane, konieczne jest spełnienie warunku przewidującego wykorzystanie towarów do celów działalności przedsiębiorstwa podatnika. Przez pojęcie „działalności przedsiębiorstwa” należy rozumieć natomiast każdą aktywność podatnika realizowaną w ramach przedsiębiorstwa niezależnie od miejsca prowadzenia tej działalności.

Z sytuacją taką nie będziemy mieli jednak do czynienia w niniejsze sprawie. Jak bowiem poinformowała Spółka, zgodnie z umową zawartą z kontrahentem niemieckim świadczącym specjalistyczne usługi magazynowania materiałów wybuchowych, zamierza ona niektóre rodzaje towarów wywozić na terytorium Niemiec wyłącznie celem ich tymczasowego przechowywania przez firmę niemiecką. Wszystkie towary będą powtórnie przywożone na terytorium Polski, gdzie będą przedmiotem obrotu handlowego. Natomiast żaden z czasowo wywiezionych towarów nie będzie przedmiotem dostawy na terytorium Niemiec ani innego państwa, a także nie będą na nich wykonywane usługi.

Z powyższego wynika więc, że przemieszczane do Niemiec przez Wnioskodawcę towary własne nie będą wykorzystywane do wykonywania przez niego działalności gospodarczej.

Zatem przemieszczenia przez Zainteresowanego towarów na terytorium Niemiec w przedmiotowej sprawie, dokonanego wyłącznie w celu ich przechowania, nie będzie można uznać za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Spółki, zgodnie z którym przemieszczenie dokonane wyłącznie w celu tymczasowego przechowania nie będzie stanowiło wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.