2021.02.02 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.529.2020.2.AK
z 2 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 listopada 2020 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 5 grudnia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

wartość limitu kosztów finansowania dłużnego określonego w art. 15c ust. 1 ustawy o CIT należy rozumieć w ten sposób, że nadwyżka kosztów finansowania dłużnego do kwoty 3.000.000 zł zawsze będzie kosztem uzyskania przychodów, a w przypadku kwoty nadwyżki przekraczającej 3.000.000 zł, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się 3.000.000 zł oraz pozostałą część nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, o ile nie przekracza 30% tzw. „podatkowej EBITDA”, tzn. nadwyżka kosztów finansowania dłużnego, stanowiąca koszt uzyskania przychodów powinna być kalkulowana jako suma: (1) 3.000.000 zł oraz (2) 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m ustawy o CIT, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej - jest nieprawidłowe,
powstałe w związku z brzmieniem art. 15a ust. 2 pkt 5 oraz ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT różnice kursowe w zakresie spłaty kapitału pożyczek w walucie obcej (EUR), o których mowa we wniosku powinny być uwzględniane przez Spółkę przy kalkulacji nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, a jeżeli tak, to czy w taki sposób, że ujemne różnice kursowe zwiększają kwotę kosztów finansowania dłużnego, a dodatnie różnice kursowe zmniejszają kwotę kosztów finansowania dłużnego - jest prawidłowe,
powstałe w związku z brzmieniem art. 15a ust. 2 pkt 3 oraz ust. 3 pkt 3 ustawy o CIT różnice kursowe od tzw. środków własnych nie powinny być uwzględniane przez Spółkę przy kalkulacji limitu nadwyżki kosztów finansowania dłużnego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 grudnia 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kalkulacji limitu nadwyżki kosztów finansowania dłużnego i różnic kursowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka z o.o. (dalej jako: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Rok podatkowy Spółki pokrywa się z rokiem kalendarzowym.

Spółka rozpoczęła w roku 2019 działalność na rynku nieruchomości poprzez zakup nieruchomości komercyjnej w (…). W celu sfinansowania zakupu nieruchomości Spółka zawarła w dniu 14 sierpnia 2019 r. umowę pożyczki (Pożyczka nr 1) ze Spółką X. Spółka X jest jedynym udziałowcem Wnioskodawcy (100% udziałów). Pożyczka została udzielona w walucie obcej - EUR. Wnioskodawca zainteresowany był otrzymaniem części środków pieniężnych w PLN, wówczas kwota w PLN została zdeterminowana przez Spółkę X bieżącym kursem spot lub przelana z zagranicznego rachunku bankowego prowadzonego w PLN na rachunek bankowy Spółki również prowadzony w PLN lub bezpośrednio w PLN na rachunek bankowy kontrahenta Spółki prowadzony w PLN. Bieżący kurs spot wskazany przez Spółkę X traktowany jest przez Spółkę za faktycznie zastosowany kurs waluty. W przypadku przelewów zrealizowanych w PLN bezpośrednio z zagranicznego rachunku prowadzonego w PLN strony ustaliły, że będą stosowały do ustalenia wartości pożyczki w EUR kurs sprzede dnia księgowania danej transzy pożyczki w księgach rachunkowych Spółki X. Przelane w PLN kwoty zostały częściowo zwrócone w EUR z rachunku bankowego Spółki prowadzonego w EUR, jak również będą w przyszłości zwracane w EUR.

W roku 2020 dokonano częściowych spłat kapitałowej części Pożyczki nr 1. Na moment spłat powstały zarówno dodatnie jak i ujemne różnice kursowe. W odniesieniu do kwot Pożyczki nr 1 przelanych z konta zagranicznego prowadzonego w PLN na polskie konto prowadzone w PLN Spółka nie rozpoznała różnic kursowych w rozumieniu przepisów podatkowych (ustalone zostały wyłącznie bilansowe różnice kursowe), gdyż kwoty te zostały zwrócone bezpośrednio z rachunku bankowego Spółki prowadzonego w EUR.

Spółka dokonała również spłaty części odsetek od Pożyczki nr 1 i zamierza dokonać kolejnych spłat. Część odsetek należnych z tytułu Pożyczki nr 1, naliczonych do dnia przyjęcia środka trwałego do ewidencji środków trwałych, została ujęta w wartości początkowej środków trwałych.

Transze Pożyczki nr 1, które zostały przekazane na konto Spółki w późniejszych niż sierpień 2019 r. terminach, zostały przeznaczone głównie na finansowanie bieżącej działalności gospodarczej Wnioskodawcy. W momencie spłaty tych transz Pożyczki nr 1 mogą powstać różnice kursowe.

Ponadto, Spółka zawarła w dniu 20 grudnia 2019 r. umowę pożyczki (Pożyczka nr 2) z Spółką Y. Spółka Y jest podmiotem niepowiązanym z Wnioskodawcą. Pożyczka została udzielona w walucie obcej - EUR. Na moment składania wniosku, Spółka nie dokonała jeszcze spłaty części kapitałowej Pożyczki nr 2. Niemniej jednak w momencie spłaty części kapitałowej Pożyczki nr 2 mogą powstać różnice kursowe.

W roku 2020 dokonano spłaty części odsetek od Pożyczki nr 2. Zgodnie ze wstępną kalkulacją Spółki, w roku podatkowym 01.01.2020 - 31.12.2020 łączna nadwyżka kosztów finansowania dłużnego zdefiniowana w art. 15c ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm.; dalej jako: „ustawa o CIT”) może przekroczyć wartość sumy 3.000.000 zł oraz 30% wartości tzw. wskaźnika EBITDA opisanego w art. 15c ust. 1 ustawy o CIT. Niewykluczone jest, że wskazane powyżej progi zostaną przekroczone również w kolejnych latach podatkowych.

Nie jest również wykluczone, że Spółka w przyszłości może zawrzeć również inne umowy pożyczki na potrzeby związane z finansowaniem bieżącej działalności gospodarczej lub na potrzeby inwestycyjne.

Spółka powzięła wątpliwość co do prawidłowej metody kalkulacji kosztów finansowania dłużnego podlegających zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15c ustawy o CIT.

Spółka zaznacza, że w związku z wpływem środków finansowych pochodzących z Pożyczki nr 1 oraz Pożyczki nr 2 w walucie obcej - EUR na jej konto bankowe prowadzone w EUR i następnie w związku z wydatkowaniem środków, Spółka rozpoznaje różnice kursowe od środków własnych zgodnie z art. 15a ust. 2 pkt 3 i ust. 3 pkt 3 ustawy o CIT. Ze względu na fakt, że Spółka nie wyklucza w przyszłości zawarcia kolejnych umów pożyczek, istotne jest dla Spółki również ustalenie zasad opodatkowania różnic kursowych od środków własnych.

Wnioskodawca nadmienia, że korzysta z posiadanego walutowego konta bankowego w sposób regularny w bieżącej działalności gospodarczej, tzn. reguluje ze zgromadzonych na nim środków wszelkie zobowiązania wyrażone w EUR (nie są to wyłącznie zobowiązania związane z zaciągniętymi pożyczkami walutowymi) oraz otrzymuje płatności za wynagrodzenie z tytułu najmu wyrażone w EUR. W związku z tym różnice kursowe od środków własnych powstają, gdy wartość otrzymanych np. z tytułu najmu lub otrzymanej pożyczki środków pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu różni się od wartości tych środków pieniężnych w dniu zapłaty, np. w dniu uregulowania zobowiązania handlowego lub uregulowania ceny za zakupioną nieruchomość, bądź w związku z przewalutowaniem środków pieniężnych. W zawiązku z powyższym różnice kursowe od środków własnych stanowią korektę wartości środków pieniężnych na walutowym rachunku bankowym wynikającą z dysponowania tymi środkami. Różnice kursowe od środków własnych powstają niezależnie od tego, czy Spółka dokonuje spłaty pożyczek i nie są one ekonomicznie równoważne odsetkom.

W związku z art. 15a ust. 8 ustawy o CIT, Spółka określiła kolejność wyceny środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej, zbieżną z metodą stosowaną w rachunkowości, według metody FIFO. Metoda ta jest stosowana w sposób ciągły.

Spółka stosuje metody ustalania różnic kursowych zgodne z przepisem art. 15a ustawy o CIT.

Na podstawie art. 14b ust. 3a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r. poz. 1325) Spółka podała dane identyfikujące osoby prawnej wskazane we wniosku inne niż dane Wnioskodawcy, w tym państwa lub terytoria ich siedzib lub zarządu, Spółki X z Luksemburga i Spółki Y z Niemiec.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy wartość limitu kosztów finansowania dłużnego określonego w art. 15c ust. 1 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym w 2020 r. (do czasu ewentualnej zmiany przepisów) należy rozumieć w ten sposób, że nadwyżka kosztów finansowania dłużnego do kwoty 3.000.000 zł zawsze będzie kosztem uzyskania przychodów, a w przypadku kwoty nadwyżki przekraczającej 3.000.000 zł, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się 3.000.000 zł oraz pozostałą część nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, o ile nie przekracza 30% tzw. „podatkowej EBITDA”, tzn. nadwyżka kosztów finansowania dłużnego, stanowiąca koszt uzyskania przychodów powinna być kalkulowana jako suma: (1) 3.000.000 zł oraz (2) 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m ustawy o CIT, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej?
Czy powstałe w związku z brzmieniem art. 15a ust. 2 pkt 5 oraz ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT różnice kursowe w zakresie spłaty kapitału Pożyczki nr 1 oraz w przyszłości w przypadku spłaty dalszych części kapitału Pożyczki nr 1, kapitału Pożyczki nr 2 oraz potencjalnych przyszłych pożyczek w walucie obcej (EUR), powinny być uwzględniane przez Spółkę przy kalkulacji nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, a jeżeli tak, to czy w taki sposób, że ujemne różnice kursowe zwiększają kwotę kosztów finansowania dłużnego, a dodatnie różnice kursowe zmniejszają kwotę kosztów finansowania dłużnego?
Czy powstałe w związku z brzmieniem art. 15a ust. 2 pkt 3 oraz ust. 3 pkt 3 ustawy o CIT różnice kursowe od tzw. środków własnych powinny być uwzględniane przez Spółkę przy kalkulacji nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, a jeżeli tak, to czy w taki sposób, że ujemne różnice kursowe zwiększają kwotę kosztów finansowania dłużnego, a dodatnie różnice kursowe zmniejszają kwotę kosztów finansowania dłużnego?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Stanowisko Spółki do pytania nr 1:

Spółka stoi na stanowisku, że jeśli nadwyżka kosztów finansowania dłużnego Spółki przekroczy w 2020 r. oraz w kolejnych latach (o ile treść przepisu nie ulegnie zmianie) kwotę 3.000.000 zł, o której mowa w art. 15c ust. 14 ustawy o CIT, ograniczenie wynikające z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT będzie miało zastosowanie jedynie do kwoty nadwyżki kosztów finansowania dłużnego ponad kwotę 3.000.000 zł - tj. maksymalny próg zaliczenia nadwyżki kosztów finansowania dłużnego do kosztów uzyskania przychodów w danym roku podatkowym będzie odpowiadał sumie kwot:

3.000.000 zł oraz
30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (tj. tzw. „podatkowej EBITDA”).

Uzasadnienie stanowiska Spółki:

Z dniem 1 stycznia 2018 r. przepisami ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2017 r. poz. 2175); dalej jako: „Nowelizacja ustawy o CIT”, wprowadzone zostały nowe regulacje ograniczające zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów nadwyżki kosztów finansowania dłużnego.

Na mocy art. 15c ust. 1 ustawy o CIT podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (tzw. „podatkowa EBITDA”).

Przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym (art. 15c ust. 3 ustawy o CIT).

Zgodnie z art. 15c ust. 12 ustawy o CIT przez koszty finansowania dłużnego rozumie się wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

Ponadto, zgodnie z art. 15c ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT, powyższego limitu nie stosuje się do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł.

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonując wykładni omawianego przepisu w pierwszej kolejności należy powołać się na dyrektywy wykładni językowej, która wiedzie prymat w prawie podatkowym. Z literalnego brzmienia ww. przepisu wynika, że przepis art. 15c ust. 1 ustawy o CIT ma zastosowanie dopiero w momencie, gdy nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekroczy 3.000.000 zł. Oznacza to, że nadwyżka kosztów finansowania dłużnego do kwoty 3.000.000 zł powinna być zawsze zaliczana do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ art. 15c ust. 1 ustawy o CIT nie ma zastosowania do kwoty 3.000.000 zł. Użyte w art. 15c ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT sformułowanie w części nieprzekraczającej wskazuje, że intencją ustawodawcy jest każdorazowo zwolnienie spod restrykcji określonej w art. 15c ust. 1 ustawy o CIT kwoty 3.000.000 zł.

Warto również wskazać, iż do podobnego stwierdzenia prowadzi posłużenie się zasadami wykładni a contrario. Skoro bowiem przepisu ust. 1 art. 15c ustawy o CIT nie stosuje się do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł, to logicznym jest twierdzenie, iż ww. przepis ust. 1 stosuje się do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części przekraczającej w roku podatkowym kwotę 3.000.000 zł.

Powyższe stanowisko znajduje poparcie w orzecznictwie sądów administracyjnych, przykładowo:

w wyroku WSA we Wrocławiu z 13 listopada 2018 r., sygn. akt I SA/Wr 833/18, w którym sąd orzekł, iż „(...) przepis art. 15c ust. 14 pkt 1 u.p.d.o.p. przewiduje niestosowanie regulacji przewidzianej w art. 15c ust. 1 u.p.d.o.p. do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego nieprzekraczającej w danym roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł. Wyraźnie zatem z treści art. 15c ust. 14 pkt 1 u.p.d.o.p. wynika, że przepisu ust. 1 (art. 15c) nie stosuje się do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł. Skoro sam ustawodawca wyraźnie wyłączył zastosowanie przepisu art. 15c ust. 1 do tej części nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która nie przekracza 3.000.000 zł, to nie można dokonywać wykładni art. 15c ust. 1 u.p.d.o.p. w sposób, który obejmowałby również wskazaną kwotę a w konsekwencji wbrew literalnemu brzmieniu art. 15c ust. 14 pkt 1 u.p.d.o.p. stosować wyłączenie wynikające z tego przepisu. Z ww. przepisu wyraźnie wynika, że nadwyżka kosztów finansowania dłużnego do kwoty 3.000.000 zł jest zaliczana do kosztów uzyskania przychodów. W sytuacji zatem, gdy u danego podatnika nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza 3.000.000 zł, to wskaźnik obliczony na podstawie EBITDA należy stosować dopiero do nadwyżki ponad wspomnianą kwotę 3.000.000 zł”.
W przedmiotowym wyroku WSA we Wrocławiu wskazał, że przepis art. 15c ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT stanowi, że ograniczenia określonego w ust. 1 nie stosuje się do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł, a zatem tzw. wskaźnik EBITDA stosuje się do kwoty powyżej 3.000.000 zł.
w wyroku WSA w Rzeszowie z 6 czerwca 2019 r., sygn. I SA/Rz 253/19, w którym sąd stwierdził: „Zgodnie z wykładnią gramatyczną tego przepisu, do kwoty nieprzekraczającej 3.000.000 zł w ogóle nie stosuje się ograniczenia w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów kosztów finansowania dłużnego. Wniosek taki wynika ze stwierdzenia, iż w takich przypadkach w ogóle nie stosuje się instytucji zdefiniowanej w art. 15c ust. 1 ustawy o CIT. Wobec tego limit z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT stosuje się dopiero do kosztów finansowania dłużnego, stanowiących nadwyżkę ponad kwotę 3.000.000 zł.",
w wyroku WSA w Warszawie z 16 maja 2019 r., o sygn. III SA/Wa 1849/18, w którym sąd stwierdził: „Jednocześnie z uwagi na brzmienie art. 15c ust. 14 pkt 1 u.p.d.o.p. należy stwierdzić, iż nadwyżka kosztów finansowania dłużnego do wysokości 3.000.000 zł nie podlega rozpatrywaniu w ramach limitu, określonego w przepisie art. 15c ust. 1 u.p.d.o.p. Przepis ten ustanawia bowiem wyłączenie („nie stosuje się”) pewnej wartości spod regulacji przepisu art. 15c u.p.d.o.p.”
W związku z powyższym dopiero, gdy nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza 3.000.000 zł, to limit w wysokości 30% „podatkowej EBIDTA” należy stosować dopiero do nadwyżki ponad wspomnianą kwotę 3.000.000 zł. W takiej sytuacji Spółka będzie uprawniona do zaliczenia kosztów finansowania dłużnego do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem, że nadwyżka kosztów finansowania dłużnego pomniejszona o 3.000.000 zł nie przewyższy kwoty 30% „podatkowej EBIDTA”. Dopiero, gdy koszty finansowania dłużnego będą wyższe, to część powyżej tak skalkulowanej kwoty limitu, powinna być traktowana jako koszt niebędący kosztem uzyskania przychodu w danym roku podatkowym.
w wyroku WSA we Gdańsku z 8 maja 2019 r., sygn. akt I SA/Gd 287/19, w którym sąd orzekł, iż „(...) Z kolei przepis art. 15c ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT przewiduje wyłączenie stosowania regulacji przewidzianej w art. 15c ust. 1 ustawy o CIT do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego nieprzekraczającej w danym roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł. Wyraźnie zatem z treści art. 15c ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT wynika, że przepisu ust. 1 [ art. 15c ] nie stosuje się do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł. Skoro sam ustawodawca wyraźnie wyłączył zastosowanie przepisu art. 15c ust. 1 do tej części nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która nie przekracza 3.000.000,- zł, to nie można dokonywać wykładni art. 15c ust. 1 ustawy o CIT w sposób, który obejmowałby również wskazaną kwotę, a w konsekwencji wbrew literalnemu brzmieniu art. 15c ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT stosować wyłączenie wynikające z tego przepisu. Z ww. przepisu wyraźnie wynika, że nadwyżka kosztów finansowania dłużnego do kwoty 3.000.000 zł, jest zaliczana do kosztów uzyskania przychodów. W sytuacji zatem, gdy u danego podatnika nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza 3.000.000 zł, to wskaźnik obliczony na podstawie EBITDA należy stosować dopiero do nadwyżki ponad wspomnianą kwotę 3.000.000 zł”.
w wyroku WSA w Poznaniu z 12 grudnia 2018 r., sygn. akt I SA/Po 699/18 w którym sąd orzekł, iż „(...) Z treści art. 15c ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT wynika wyraźnie, że przepisu ust. 1 (art. 15c) nie stosuje się do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł. Skoro sam ustawodawca wyraźnie wyłączył zastosowanie przepisu art. 15c ust. 1 ustawy o CIT do tej części nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która nie przekracza 3.000.000 zł, to nie można dokonywać wykładni art. 15c ust. 1 ustawy o CIT w sposób, który obejmowałby również wskazaną kwotę, a w konsekwencji wbrew literalnemu brzmieniu art. 15c ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT stosować wyłączenie wynikające z tego przepisu. Z ww. przepisu wyraźnie wynika, że nadwyżka kosztów finansowania dłużnego do kwoty 3.000.000 zł jest zaliczana do kosztów uzyskania przychodów. W sytuacji zatem, gdy u danego podatnika nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza 3.000.000 zł, to wskaźnik obliczony na podstawie EBITDA należy stosować dopiero do nadwyżki ponad wspomnianą kwotę 3.000.000 zł. Zatem kwotę 3.000.000 zł, o której mowa w art. 15c ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT należy traktować jako wartość, o którą należy obniżyć nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego zgodnie z art. 15c ust. 3 ustawy o CIT na potrzeby art. 15c ust. 1 ustawy o CIT. Stosowanie ograniczenia w zakresie zaliczenia wydatków finansowych do kosztów nie będzie miało zastosowania do nadwyżki finansowania dłużnego, w części nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł. Natomiast w odniesieniu do nadwyżki ponad ww. kwotę spółka będzie uprawniona do zaliczania w całości do kosztów uzyskania przychodów odsetek z tytułu zawartej umowy pożyczki o ile nadwyżka kosztów finansowania dłużnego nie przewyższy 30% kwoty odpowiadającej sumie przychodów ze wszystkich źródeł przychodów, pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych (w roku podatkowym) do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych o których mowa w art. 16a-16m ustawy o CIT oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej”.
Stanowisko sądów administracyjnych jest jednolite również w innych orzeczeniach, m.in.:
1. w wyroku WSA w Szczecinie z 14 listopada 2019 r., sygn. I SA/Sz 542/19;
2. w wyroku WSA we Wrocławiu z 8 sierpnia 2019 r., sygn. I SA/Wr 486/19;
3. w wyroku WSA w Rzeszowie z 6 czerwca 2019 r., sygn. I SA/Rz 253/19;
4. w wyroku WSA w Warszawie z 16 maja 2019 r., sygn. III SA/Wa 1849/18;
5. w wyroku WSA we Wrocławiu z 3 kwietnia 2019 r., sygn. akt I SA/Wr 7/19;
6. w wyroku WSA we Wrocławiu z 3 kwietnia 2019 r., sygn. akt I SA/Wr 14/19;
7. w wyroku WSA we Wrocławiu z 12 marca 2019 r., sygn. I SA/Wr 15/19;
8. w wyroku WSA we Wrocławiu z 12 marca 2019 r., sygn. I SA/Wr 6/19;
9. w wyroku WSA we Wrocławiu z 13 listopada 2018 r., sygn. I SA/Wr 833/18.

Powyższe rozważania prowadzą do jednoznacznego wniosku, że ograniczenia przewidziane treścią art. 15c ust. 1 ustawy o CIT mają zastosowanie wyłącznie do tej części nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która przekracza próg 3.000.000 zł. Za takim rozumieniem przepisu art. 15c przemawia także zasada in dubio pro tributario. Zgodnie z zasadami prawa podatkowego w przypadku wątpliwości co do przepisów prawa, organ powinien je interpretować na korzyść podatnika (art. 2a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa; t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.).

W świetle wniosków wynikających z literalnego brzmienia art. 15c ust. 14 pkt 1 w zw. z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT oraz jednolitej linii orzeczniczej, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że limit określony w ww. przepisach, powyżej którego koszty finansowania dłużnego są wyłączane z kosztów uzyskania przychodów danego roku podatkowego, powinien być kalkulowany jako suma kwot: (i) 3.000.000 zł oraz (ii) 30% wskaźnika EBIDTA.

Stanowisko Spółki do pytania nr 2:

Zdaniem Spółki, różnice kursowe powstałe w związku z brzmieniem art. 15a ust. 2 pkt 5 oraz ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT w zakresie spłaty kapitału Pożyczki nr 1 oraz w przyszłości w przypadku spłaty dalszych części kapitału Pożyczki nr 1, kapitału Pożyczki nr 2 oraz potencjalnych przyszłych pożyczek w walucie obcej (EUR), powinny być uwzględniane przy kalkulacji nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w taki sposób, że ujemne różnice kursowe zwiększają kwotę kosztów finansowania dłużnego, a dodatnie różnice kursowe zmniejszają kwotę kosztów finansowania dłużnego. W ocenie Spółki różnice kursowe ustalone wyłącznie dla celów bilansowych, które związane są z transzami pożyczki przelanymi z konta zagranicznego prowadzonego w PLN na konto Wnioskodawcy prowadzone w PLN i które są i będą zwracane w PLN nie powinny być w ogóle uwzględnione w procesie kalkulacji nadwyżki kosztów finansowania dłużnego.

Uzasadnienie stanowiska Spółki:

Zgodnie z art. 15a ust. 1, 2 i 3 ustawy o CIT, różnice kursowe zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe albo koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe w kwocie wynikającej z różnicy między wartością:

przychodu należnego wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski a wartością tego przychodu w dniu jego otrzymania, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski a wartością tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu a wartością tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni;
kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego udzielenia a wartością tego kredytu (pożyczki) w dniu jego zwrotu, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni;
kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania a wartością tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.

W świetle powyższego, w związku z ponoszeniem wydatków, które stanowią koszty finansowania dłużnego lub są z takimi kosztami ściśle związane, po stronie podatnika mogą powstać różnice kursowe, które wpływają na wynik podatkowy podatnika, tj. wpływają na wysokość dochodu do opodatkowania lub straty podatkowej. W świetle pkt 5 powyżej, różnice kursowe mogą powstawać w szczególności w przypadku spłaty części kapitałowej uzyskanego kredytu lub pożyczki w walucie obcej (np. EUR). W przypadku gdy wartość danej transzy w EUR jest ustalana na podstawie zapisu księgowego w księgach pożyczkodawcy i kwota pożyczki przelewana jest w PLN z konta w PLN i zwracana w EUR, to różnice kursowe nie powstają ani na podstawie art. 15a ustawy o CIT, ani nie ma do takiej pożyczki zastosowania art. 16 ust.1 pkt 10 lit. a ustawy o CIT.

W przepisach ustawy o CIT ustawodawca nie odniósł się wprost do zagadnienia uwzględniania różnic kursowych przy wyliczaniu ewentualnej nadwyżki kosztów finansowania dłużnego. W opinii Spółki, różnice kursowe ustalane dla potrzeb opodatkowania podatkiem dochodowym, które są wykazywane w zakresie realizacji zobowiązań wynikających z pozyskania oraz korzystania z finansowania dłużnego, powinny być brane pod uwagę podczas kalkulacji nadwyżki kosztów finansowania dłużnego. Różnice kursowe ustalane wyłącznie przez wzgląd na przepisy rachunkowe nie mają wpływu na kalkulację nadwyżki kosztów finansowania dłużnego. Przemawiają za tym niżej przestawione argumenty.

Zgodnie z art. 15c ust. 12 ustawy o CIT, przez koszty finansowania dłużnego, należy rozumieć „wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów środków finansowych i z korzystaniem z tych środków”. W świetle tej definicji każdy koszt, który stanowi koszt związany z uzyskaniem od innych podmiotów środków finansowych lub jest związany z korzystaniem z tych środków, będzie co do zasady traktowany jako koszt finansowania dłużnego (poza ściśle określonymi w ustawie o CIT wyjątkami). Ustawodawca zawarł co prawda w tym przepisie katalog wydatków, które uznaje się za koszty finansowania dłużnego, jednakże katalog ten jest katalogiem otwartym i ma on charakter wyłącznie przykładowy. Tym samym, sam fakt niewymienienia w tym katalogu różnic kursowych, nie przesądza o tym, że takie różnice kursowe nie powinny być uwzględniane w aspekcie kosztów finansowania dłużnego.

Jak wynika z treści art. 15a ust. 1 ustawy o CIT, różnice kursowe są zawsze różnicą określonych wartości, a zatem pochodną innych zdarzeń gospodarczych. W swej istocie, różnice kursowe stanowią urealnienie ponoszonych przez podatników kosztów lub uzyskiwanych przez nich przychodów (w art. 15a ust. 2 pkt 1 i 2 oraz ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy o CIT) względnie urealnienie otrzymywanych lub spłacanych kredytów (pożyczek), co wskazano w art. 15a ust. 2 pkt 4 i 5 oraz ust. 3 pkt 4 i 5 ustawy o CIT. Szczególną kategorią różnic kursowych są tzw. różnice kursowe od środków własnych określone w art. 15a ust. 2 pkt 3 oraz ust. 3 pkt 3 ustawy o CIT, które związane są ze zmianami wartości waluty np. na rachunku walutowym danego podatnika.

W świetle powyższego należy uznać, iż wszelkie różnice kursowe wynikające z realizacji zobowiązań w zakresie pozyskania lub korzystania z finansowania zewnętrznego powinny być odpowiednio uwzględniane przy kalkulacji wysokości kosztów finansowania dłużnego przez podatnika.

Powyższe stanowisko dotyczy również różnic kursowych powstających w związku ze spłatą kapitału kredytu lub pożyczki udzielonych podatnikowi w walucie obcej. Należy bowiem wskazać, iż uzyskanie finansowania zewnętrznego w walucie obcej powoduje pojawienie się po stronie podatnika ryzyka zmiany wartości tej waluty w czasie. Przedmiotowe ryzyko przejawia się poprzez wystąpienie ujemnych lub dodatnich różnic kursowych. Zarówno w przypadku dodatnich różnic kursowych, jak i w przypadku ujemnych różnic kursowych - różnice te związane są z pozyskaniem finansowania oraz korzystaniem z tego finansowania. W sytuacji bowiem, gdy na moment spłaty kapitału wartość waluty obcej, w której uzyskane zostało finansowanie, wzrosła w porównaniu do wartości tej waluty w chwili pozyskania finansowania, podatnik spłacając pożyczony kapitał oddaje pożyczkodawcy (kredytodawcy) w przeliczeniu na złote wyższą kwotę niż otrzymał w wyniku realizacji zawartej umowy. Należy więc uznać, iż taki wzrost w złotych wartości oddawanego kapitału stanowi dodatkowy koszt po stronie podatnika w zakresie korzystania z pozyskanego finansowania dłużnego. W sytuacji odwrotnej, kiedy w chwili spłacania pożyczonego kapitału cena waluty obcej jest niższa niż w chwili jego otrzymania, to całość wydatku poniesionego z tytułu zwrotu uzyskanego finansowania w przeliczeniu na złote jest odpowiednio niższa. W konsekwencji, takie zmiany w zakresie kosztów ponoszonych w związku z korzystaniem z finansowania zewnętrznego, powinny być uwzględniane przy obliczaniu ewentualnej nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, o której mowa w art. 15c ust. 3 ustawy o CIT.

W konsekwencji powyższego, należy uznać, iż różnice kursowe powstałe u Spółki w związku ze spłatą części kapitału Pożyczki nr 1 w walucie obcej (EUR) oraz w przypadku spłaty dalszych części kapitału Pożyczki nr 1, Pożyczki nr 2 oraz ewentualnych przyszłych pożyczek w walucie obcej (EUR) w przyszłości, powinny być uwzględniane podczas kalkulacji nadwyżki kosztów finansowania dłużnego.

Z uwagi jednak, że zgodnie z treścią art. 15a ustawy o CIT ujemne różnice kursowe stanowią co do zasady koszty podatkowe, natomiast dodatnie różnice kursowe stanowią przychody podatkowe, Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy:

różnice kursowe powinny korygować wyłącznie wartość kosztów finansowania dłużnego, w taki sposób, że ujemne różnice kursowe zwiększają kwotę kosztów finansowania dłużnego, a dodatnie różnice kursowe zmniejszają kwotę kosztów finansowania dłużnego, czy też
ujemne różnice kursowe powinny zwiększać koszty finansowania dłużnego, a dodatnie różnice kursowe powinny zwiększać przychody o charakterze odsetkowym.

Jak zostało już wskazane powyżej, ustawa o CIT nie zawiera regulacji, która wprost wskazywałaby na konieczność uwzględniania różnic kursowych w kalkulacji nadwyżki kosztów finansowania dłużnego. Tym samym, nie zawiera ona również wytycznych co do tego, w jaki sposób podatnik powinien to czynić.

Jak już zostało wspomniane, zgodnie z art. 15c ust. 3 ustawy o CIT przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym. Równocześnie, zgodnie z przepisem art. 15c ust. 13 ustawy o CIT, przez przychody o charakterze odsetkowym rozumie się przychody z tytułu odsetek, w tym odsetek skapitalizowanych, oraz inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom odpowiadające kosztom finansowania dłużnego.

W opinii Spółki, zrealizowane dodatnie różnice kursowe od spłaty kapitału uzyskanego na podstawie umów kredytów (pożyczek) nie mogą być uznane ani za odsetki do tych kredytów (pożyczek), ani za „inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom”. Należy bowiem podkreślić, iż odsetki są wynagrodzeniem, jakie podmiot pożyczający płaci na rzecz kredytodawcy (pożyczkodawcy) z tytułu korzystania z udostępnionego kapitału. W tym przypadku natomiast to Spółka jest podmiotem zobligowanym do zapłaty odsetek, a nie upoważnionym do ich otrzymania. Ponadto wysokość odsetek uzależniona jest od stopy procentowej, wielkości kapitału oraz czasu, na jaki został on udostępniony. Natomiast dodatnie różnice kursowe, jakie powstały u Spółki w związku ze spłatą części kapitału Pożyczki nr 1 w walucie obcej (EUR) oraz takie różnice kursowe, jeśli powstaną, w przypadku spłaty dalszych części kapitału Pożyczki nr 1, Pożyczki nr 2 oraz ewentualnych przyszłych pożyczek w walucie obcej w przyszłości, są / będą powiązane z zaciągniętym przez Spółkę zobowiązaniem. Stanowią one - zgodnie z art. 15a ust. 1 ustawy o CIT - różnicę między wartościami określonymi w ust. 2 i 3 art. 15a ustawy o CIT. Stanowią one z perspektywy ekonomicznej korektę wartości zobowiązania ustalonego w walucie (przeliczonego na złote) oraz są uzależnione wyłącznie od zmian w zakresie kursów walut (mają charakter losowy niezależny od stron transakcji). W konsekwencji, nie ulega wątpliwości, że zrealizowane dodatnie różnice kursowe związane z pozyskaniem finansowania zewnętrznego nie mogą być rozpoznane przez Spółkę jako przychody o charakterze odsetkowym, o których mowa w art. 15c ust. 13 ustawy o CIT.

Mając więc na uwadze fakt, iż zarówno dodatnie jak i ujemne różnice kursowe stanowią w praktyce korektę ponoszonych kosztów finansowania dłużnego, zdaniem Spółki, jedyną właściwą metodą ujęcia tych różnic w kalkulacji nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, jest skorygowanie kosztów finansowania dłużnego o wartość tych różnic. W takim przypadku ujemne różnice kursowe będą zwiększały koszty finansowania dłużnego, natomiast dodatnie różnice kursowe będą zmniejszały te koszty.

Jednocześnie, w ocenie Spółki, niedopuszczalne jest przyjęcie stanowiska, zgodnie z którym zrealizowane dodatnie różnice kursowe byłyby neutralne dla określenia wysokości nadwyżki kosztów finansowania dłużnego (jako niespełniające definicji przychodów o charakterze odsetkowym), a ujemne różnice kursowe byłyby ujmowane w kosztach finansowania dłużnego. Takie podejście stanowiłoby zaprzeczenie ekonomicznej istoty różnic kursowych i prowadziłoby do sytuacji, w której podatnik byłby zobowiązany do dokonywania wyłącznie zwiększeń kosztów finansowania dłużnego, przy jednoczesnym nieuwzględnianiu zmniejszeń tych kosztów wynikających z dodatnich różnic kursowych.

Reasumując, Spółka stoi na stanowisku, że:

różnice kursowe związane ze spłatami części kapitałowej pożyczek, powstałe na podstawie art. 15a ust. 2 pkt 5 i ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT, powinny korygować wyłącznie wartość kosztów finansowania dłużnego, w taki sposób, że ujemne różnice kursowe zwiększają kwotę kosztów finansowania dłużnego, a dodatnie różnice kursowe zmniejszają kwotę kosztów finansowania dłużnego,
brak jest podstaw dla uznania, że ujemne różnice kursowe zwiększają koszty finansowania dłużnego, a jednocześnie dodatnie różnice kursowe zwiększają przychody o charakterze odsetkowym.

Stanowisko Spółki co do konieczności uwzględniania różnic kursowych w aspekcie kosztów finansowania dłużnego, znajduje potwierdzenie w przepisach dyrektywy, która stanowi podstawę dla implementacji regulacji zawartej w art. 15c ustawy o CIT. Nowelizacja przepisów ograniczających wysokość kosztów finansowych zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów, która weszła w życie 1 stycznia 2018 r., nastąpiła w ramach implementacji dyrektywy Rady (EU) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r., ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (dalej: „Dyrektywa”).

Zgodnie z definicją kosztów finansowania zewnętrznego zawartą w art. 2 pkt 1 Dyrektywy, są nimi „wydatki z tytułu odsetek od wszystkich form zadłużenia, inne koszty ekonomicznie równoważne odsetkom i wydatki poniesione w związku z pozyskiwaniem finansowania, zgodnie z definicją w prawie krajowym, w tym - choć nie tylko - płatności w ramach pożyczek partycypacyjnych, odsetki kalkulacyjne z tytułu takich instrumentów jak obligacje zamienne i obligacje zerokuponowe, kwoty w ramach alternatywnych uzgodnień dotyczących finansowania, takich jak finansowanie typu islamskiego, element odsetkowy finansowania w przypadku płatności z tytułu leasingu finansowego, odsetki skapitalizowane ujęte w wartości bilansowej danego składnika aktywów lub amortyzacja skapitalizowanych odsetek, kwoty określane przez odniesienie do zwrotu z finansowania w ramach zasad dotyczących ustalania cen transferowych, w stosownych przypadkach, kwoty odsetek nominalnych w ramach instrumentów pochodnych lub uzgodnień dotyczących zabezpieczenia związanych z finansowaniem zewnętrznym, z którego korzysta dany podmiot, określone zyski i straty z tytułu różnic kursowych wynikające z zaciągniętych pożyczek i instrumentów związanych z pozyskiwaniem finansowania, opłaty gwarancyjne związane z uzgodnieniami dotyczącymi finansowania, opłaty związane z uzgodnieniami i podobne koszty związane z zaciąganiem pożyczek”.

W świetle powyższego należy wskazać, iż:

Dyrektywa zawiera szeroką definicję kosztów finasowania dłużnego, wskazując w szczególności, że są to „wydatki z tytułu odsetek od wszystkich form zadłużenia, inne koszty ekonomicznie równoważne odsetkom i wydatki poniesione w związku z pozyskiwaniem finansowania”,
zawarty w Dyrektywie katalog wydatków, które są zaliczane do kosztów finansowania zewnętrznego ma charakter otwarty i wskazuje jedynie przykładowe wydatki, które mają podlegać ograniczeniom w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów,
Dyrektywa wprost wskazuje, że w ramach kosztów finansowania zewnętrznego należy ująć również „zyski i straty z tytułu różnic kursowych wynikające z zaciągniętych pożyczek”.

Treść Dyrektywy zatem wyraźnie potwierdza, że w zakresie kalkulacji kosztów finasowania dłużnego, podatnik powinien uwzględniać różnice kursowe - zarówno ujemne jak i dodatnie - wynikające z pozyskania lub korzystania z tego finansowania.

Za stanowiskiem Spółki przemawia również treść uzasadnienia do Nowelizacji ustawy o CIT wprowadzającej art. 15c oraz wyjaśnienia udzielane przez Ministerstwo Finansów na etapie prac nad Nowelizacją ustawy o CIT w tym zakresie.

Jak wynika z uzasadnienia do Nowelizacji ustawy o CIT (str. 16) „zakres definicji kosztów finansowania zewnętrznego jest szeroki. Jest on w szczególności szerszy od obecnego zakresu przedmiotowego analogicznych przepisów krajowych, określonego w art. 16 ust. 7b (definicja pożyczki) i art. 15c ust. 8 (definicja odsetek) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Obecny zakres wymaga zatem dostosowania (rozszerzenia) do zakresu przewidzianego Dyrektywą”.

W świetle powyższego, ustawodawca sam wyraźnie potwierdził, że istotą wprowadzanej Nowelizacji ustawy o CIT jest dostosowanie polskich regulacji do treści Dyrektywy. Dyrektywa natomiast, jak zostało zacytowane, wskazuje wprost, że w kosztach finansowania dłużnego powinny się mieścić także zyski i straty z tytułu różnic kursowych wynikające z zaciągniętych pożyczek, co sugeruje, iż chodzi o korygowanie ponoszonych przez podatnika kosztów finansowania dłużnego o różnice kursowe dotyczące kosztów finansowania. Tym samym należy uznać, że w uzasadnieniu do Nowelizacji ustawy o CIT, ustawodawca pośrednio potwierdził, że koszty finansowania dłużnego powinny być korygowane o wykazywane w tym zakresie różnice kursowe.

Ponadto, w trakcie prac nad Nowelizacją ustawy o CIT, Ministerstwo Finansów odniosło się do zagadnienia rozliczania różnic kursowych. Podczas prowadzonych konsultacji społecznych, w odpowiedzi na zgłoszoną przez jeden z podmiotów biorących udział w tych konsultacjach propozycję dotyczącą wykluczenia różnic kursowych z zakresu kalkulacji kosztów finansowania dłużnego, Ministerstwo Finansów zamieściło komentarz: „Uwaga nieuwzględniona” (poz. 185 w dokumencie podsumowującym konsultacje publiczne). Tym stwierdzeniem Ministerstwo Finansów pośrednio potwierdziło, iż różnice kursowe wykazywane w zakresie kosztów finansowania dłużnego powinny być uwzględniane przy kalkulacji tych kosztów.

W świetle powyższego, stanowisko ustawodawcy oraz Ministerstwa Finansów wskazuje na to, że przepis art. 15c ust. 12 ustawy o CIT powinien być interpretowany w taki sposób, że koszty finansowania dłużnego powinny być korygowane o różnice kursowe powstałe w związku z treścią art. 15a ust. 2 pkt 5 i ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT. Stanowisko Spółki znajduje również potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, m.in.:

interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 24 kwietnia 2018 r. (sygn. 0114-KDIP2-2.4010.54.2018.1.AM), w której organ stwierdził:

różnice kursowe

koszty uzyskania przychodów

interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 6 września 2018 r. (sygn. 0114-KDIP2-2.4010.319.2018.1.AG), w której organ stwierdził, że:

różnice kursowe

interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 21 marca 2018 r. (sygn. 0114-KDIP2-2.4010.312.2017.1.AM), w której organ wskazał, że: „W przypadku kredytów i pożyczek zaciągniętych w walutach obcych, koszty finansowania dłużnego powinny być korygowane o dodatnie i ujemne różnice kursowe powstałe na spłacie pożyczki i kredytu”.

Również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 11 października 2019 r. (sygn. III SA/Wa 3075/18) orzekł, że różnice kursowe powstające w związku ze spłatą pożyczek w walucie obcej stanowią element kosztów finansowania dłużnego.

Reasumując, w świetle powyższych rozważań, różnice kursowe powstałe w związku z brzmieniem art. 15a ust. 2 pkt 5 oraz ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT w zakresie spłaty kapitału Pożyczki nr 1 oraz w przyszłości w przypadku spłaty dalszych części kapitału Pożyczki nr 1, kapitału Pożyczki nr 2 oraz potencjalnych przyszłych pożyczek w walucie obcej, powinny być uwzględniane przez Spółkę przy kalkulacji nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w taki sposób, że ujemne różnice kursowe zwiększają kwotę kosztów finansowania dłużnego, a dodatnie różnice kursowe zmniejszają kwotę kosztów finansowania dłużnego.

Stanowisko Spółki do pytania nr 3:

Zdaniem Spółki, różnice kursowe powstałe w związku z brzmieniem art. 15a ust. 2 pkt 3 oraz ust. 3 pkt 3 ustawy o CIT w zakresie wyceny rozchodu otrzymanych wcześniej środków pieniężnych w walucie obcej, wydatkowanych na spłatę zadłużenia z tytułu Pożyczki nr 1, Pożyczki nr 2 oraz potencjalnych przyszłych pożyczek w walucie obcej (EUR), nie powinny być uwzględniane przy kalkulacji limitu nadwyżki kosztów finansowania dłużnego.

Uzasadnienie stanowiska Spółki:

przychodu należnego wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski a wartością tego przychodu w dniu jego otrzymania, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski a wartością tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu a wartością tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni;
kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego udzielenia a wartością tego kredytu (pożyczki) w dniu jego zwrotu, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni;
kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania a wartością tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.

Na mocy art. 15a ust. 4 ustawy o CIT, przy obliczaniu różnic kursowych uwzględnia się kursy faktycznie zastosowane w przypadku sprzedaży lub kupna walut obcych oraz otrzymania należności lub zapłaty zobowiązań. W pozostałych przypadkach, a także gdy do otrzymanych należności lub zapłaty zobowiązań nie jest możliwe uwzględnienie faktycznie zastosowanego kursu waluty w danym dniu, stosuje się kurs średni ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego ten dzień.

Wskazane wyżej przepisy art. 15a ust. 2 i ust. 3 ustawy o CIT pozwalają wyodrębnić dwie kategorie różnic kursowych:

różnice kursowe związane bezpośrednio ze zdarzeniami gospodarczym, tj. różnice kursowe od spłaty zobowiązań handlowych bądź finansowych, tzw. różnice transakcyjne (art. 15a ust. 2 pkt 1 i 2, art. 15a ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy o CIT); oraz
różnice kursowe pośrednio związane ze zdarzeniami gospodarczymi, tj. różnice kursowe od własnych środków lub wartości pieniężnych (art. 15a ust. 2 pkt 3 i art. 15a ust. 3 pkt 3 ustawy o CIT). Różnice kursowe od środków własnych mają swoje źródło w fakcie posiadania waluty obcej i z tym zdarzeniem gospodarczym (posiadaniem środków pieniężnych w walucie) są one bezpośrednio związane.

Należy podkreślić, że Wnioskodawca korzysta z walutowego konta bankowego w sposób regularny w bieżącej działalności gospodarczej, tzn. reguluje ze zgromadzonych na nim środków wszelkie zobowiązania wyrażone w EUR (nie są to wyłącznie zobowiązania związane z zaciągniętymi pożyczkami walutowymi), dokonuje także przewalutowania tych środków w momencie, gdy potrzebuje waluty polskiej oraz otrzymuje płatności będące wynagrodzeniem z tytułu umów najmu wyrażone w EUR. W związku z tym różnice kursowe od środków własnych powstają, gdy wartość otrzymanych np. z tytułu najmu lub otrzymanej pożyczki środków pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu różni się od wartości tych środków pieniężnych w dniu zapłaty, np. w dniu uregulowania zobowiązania handlowego lub uregulowania ceny za zakupioną nieruchomość, bądź w związku z przewalutowaniem środków pieniężnych.

W związku z powyższym Spółka jest zobligowana do dokonania wyceny transakcji przeprowadzonych przy pomocy walutowego rachunku bankowego. Celem bieżącej wyceny aktywów obrotowych jest odzwierciedlenie rzeczywistych przysporzeń i strat podatnika z tytułu obrotu własnymi środkami i wartościami pieniężnymi w walucie obcej, a zatem różnice kursowe od środków własnych stanowią korektę wartości środków pieniężnych na walutowym rachunku bankowym wynikającą z dysponowania tymi środkami. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że różnice kursowe od środków własnych powstają niezależnie od tego, czy Spółka jest obciążona zaciągniętym zobowiązaniem finansowym i nie są ekonomicznie równoważne z odsetkami od finansowania dłużnego.

Pośredni związek pomiędzy powstaniem różnic kursowych od środków własnych z tytułem powstania zobowiązania został wskazany przykładowo w wyroku WSA we Wrocławiu z 14 października 2011 r.; sygn. I SA/Wr 1229/11, w którym czytamy, że „Dla powstania różnic kursowych, o których mowa w art. 15a ust. 2 pkt 3 i ust. 3 pkt 3 u.p.d.o.p. nie ma znaczenia, za co dokonywana jest zapłata, powstanie tych różnic kursowych nie jest związane z zapłatą za zobowiązanie, które jest kosztem podatkowym, ale różnice te powstają również w związku z innymi zdarzeniami, które prowadzą do wypływu waluty z rachunku walutowego (wspomniana wyżej odsprzedaż własnych walut obcych)”.

W przepisach ustawy o CIT ustawodawca nie odniósł się do zagadnienia uwzględniania różnic kursowych przy wyliczaniu ewentualnej nadwyżki kosztów finansowania dłużnego. W opinii Spółki, różnice kursowe powstające w wyniku wyceny rozchodu własnych środków pieniężnych nie powinny być brane pod uwagę podczas kalkulacji limitu nadwyżki kosztów finansowania dłużnego. Przemawiają za tym niżej przestawione argumenty.

Natomiast zgodnie z definicją kosztów finansowania zewnętrznego zawartą w art. 2 pkt 1 Dyrektywy, są nimi „wydatki z tytułu odsetek od wszystkich form zadłużenia, inne koszty ekonomicznie równoważne odsetkom i wydatki poniesione w związku z pozyskiwaniem finansowania, zgodnie z definicją w prawie krajowym, w tym - choć nie tylko - płatności w ramach pożyczek partycypacyjnych, odsetki kalkulacyjne z tytułu takich instrumentów jak obligacje zamienne i obligacje zerokuponowe, kwoty w ramach alternatywnych uzgodnień dotyczących finansowania, takich jak finansowanie typu islamskiego, element odsetkowy finansowania w przypadku płatności z tytułu leasingu finansowego, odsetki skapitalizowane ujęte w wartości bilansowej danego składnika aktywów lub amortyzacja skapitalizowanych odsetek, kwoty określane przez odniesienie do zwrotu z finansowania w ramach zasad dotyczących ustalania cen transferowych, w stosownych przypadkach, kwoty odsetek nominalnych w ramach instrumentów pochodnych lub uzgodnień dotyczących zabezpieczenia związanych z finansowaniem zewnętrznym, z którego korzysta dany podmiot, określone zyski i straty z tytułu różnic kursowych wynikające z zaciągniętych pożyczek i instrumentów związanych z pozyskiwaniem finansowania, opłaty gwarancyjne związane z uzgodnieniami dotyczącymi finansowania, opłaty związane z uzgodnieniami i podobne koszty związane z zaciąganiem pożyczek”.

Co się tyczy różnic kursowych od środków własnych określonych w art. 15a ust. 2 pkt 3 oraz ust. 3 pkt 3 ustawy o CIT są one związane są ze zmianą w czasie wartości waluty zgromadzonej na rachunku walutowym Spółki. Zatem nie wynikają one z zaciągniętych pożyczek, lecz z faktu posiadania środków pieniężnych w walucie obcej (w dużej mierze środków pochodzących z tytułu regulowania wynagrodzenia za najem w EUR). Oznacza to, że ich powiązanie z pozyskaniem finansowania jest na tyle pośrednie, że nie można stwierdzić za definicją zawartą w art. 2 ust. 1 Dyrektywy, że mamy do czynienia z określonymi zyskami i stratami z tytułu różnic kursowych wynikającymi z zaciągniętych pożyczek i instrumentów związanych z pozyskiwaniem finansowania.

Wnioskodawca stoi więc na stanowisku, że różnice kursowe od środków własnych, które powstają w dniu spłaty zadłużenia (spłaty kapitału lub odsetek od pożyczki w walucie obcej) nie są związane z tzw. kosztami finansowania dłużnego, ponieważ ich związek z pozyskanym przez Spółkę finansowaniem ma luźny charakter. W ocenie Wnioskodawcy przedmiotowe różnice kursowe powstają w związku z posiadanymi na rachunku bankowym walutowym środkami finansowymi i wyceną ich rozchodu, a nie w związku z uzyskaniem finansowania dłużnego. Należy podkreślić, że różnice kursowe od środków własnych powstają niezależnie od faktu uzyskania finansowania zewnętrznego i są powiązane z regulowaniem wszelkich zobowiązań w walucie obcej, jak też są powiązane z przewalutowaniem tych środków.

W świetle powyższego należy uznać, iż różnice kursowe od środków własnych (dodatnie lub ujemne) nie powinny być uwzględniane przy kalkulacji wysokości limitu kosztów finansowania dłużnego przez Spółkę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest w części nieprawidłowe, w części prawidłowe.

Na mocy przepisów ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2017 r., poz. 2175; dalej: „ustawa nowelizująca”) nastąpiła nowelizacja przepisów dotyczących kosztów finansowania dłużnego. Przesłanką dokonania tych zmian była konieczność dostosowania tej regulacji do wymogów dyrektywy Rady (EU) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (zwanej dalej: „dyrektywą ATAD”).

W ramach implementacji dyrektywy, dokonano modyfikacji przepisów dotyczących tzw. niedostatecznej kapitalizacji (thin cap), tj. przepisów przeciwdziałających nadmiernemu finansowaniu podatników długiem, co skutkuje erozją bazy podatkowej w państwie siedziby spółki.

Jak wskazuje treść dyrektywy: „Konieczne jest ustanowienie przepisów przeciwdziałających erozji baz podatkowych na rynku wewnętrznym i przenoszeniu zysków poza obszar rynku wewnętrznego. Aby pomóc w osiągnięciu tego celu, wymagane jest wprowadzenie przepisów w następujących dziedzinach: ograniczenie możliwości odliczania odsetek (…)”.

„Dążąc do zmniejszenia swoich globalnych zobowiązań podatkowych, grupy przedsiębiorstw coraz częściej przyczyniają się do erozji bazy podatkowej i przenoszenia zysków w drodze nadmiernych płatności z tytułu odsetek. Ograniczenie możliwości odliczania odsetek jest niezbędne, aby zniechęcić do takich praktyk poprzez ograniczenie prawa podatników do odliczenia nadwyżki kosztów finansowania zewnętrznego. Konieczne jest zatem określenie wskaźnika odliczeń, który będzie uwzględniał podlegający opodatkowaniu wynik finansowy podatnika przed odsetkami, opodatkowaniem, deprecjacją i amortyzacją (EBITDA)”.

Zgodnie z art. 3 dyrektywy 2016/1164 dyrektywa nie wyklucza stosowania przepisów krajowych lub postanowień umownych służących zapewnieniu wyższego poziomu ochrony krajowych baz podatkowych w odniesieniu do opodatkowania osób. Zgodnie z art. 4 ust. 1 i 2 dyrektywy 2016/1164 nadwyżka kosztów finansowania zewnętrznego podlega odliczeniu w okresie rozliczeniowym, w którym koszty te zostały poniesione, jedynie do wysokości 30% wyniku finansowego podatnika przed uwzględnieniem odsetek, opodatkowania, deprecjacji i amortyzacji (EBITDA).

EBITDA jest obliczany przez dodanie do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem od osób prawnych w państwie członkowskim podatnika skorygowanych o podatek kwot z tytułu nadwyżki kosztów finansowania zewnętrznego, a także skorygowanych o podatek kwot z tytułu deprecjacji amortyzacji. Dochodu zwolnionego z podatku nie uwzględnia się w EBITDA podatnika. W myśl art. 4 ust. 3 lit. a ww. dyrektywy, w drodze odstępstwa od ust. 1 podatnik może zostać uprawniony do odliczenia nadwyżki kosztów finansowania zewnętrznego do maksymalnej kwoty 3.000.000 EUR.

Zgodnie ze znowelizowanym art. 15c ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 z późn. zm.; dalej: „ustawa o CIT”), podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

W myśl art. 15c ust. 3 ustawy o CIT, przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym.

Koszty finansowania dłużnego to, zgodnie z art. 15c ust. 12 ustawy o CIT, wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

Natomiast przez przychody o charakterze odsetkowym rozumie się przychody z tytułu odsetek, w tym odsetek skapitalizowanych, oraz inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom odpowiadające kosztom finansowania dłużnego (art. 15c ust. 13 ustawy o CIT).

Ustawodawca przewidział również wyłączenie stosowania art. 15c ust. 1 ustawy o CIT. Zgodnie bowiem z art. 15c ust. 14 ustawy o CIT, przepisu ust. 1 nie stosuje się do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł; jeżeli rok podatkowy podatnika jest dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy, kwotę tego progu oblicza się, mnożąc kwotę 250.000 zł przez liczbę rozpoczętych miesięcy roku podatkowego podatnika.

Stosownie do nowych regulacji art. 15c ustawy o CIT, ograniczenia wynikające z powołanego przepisu są obowiązani stosować, niebędący przedsiębiorstwem finansowym w rozumieniu art. 15c ust. 16 ustawy o CIT podatnicy posiadający siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczpospolitej Polski (polscy rezydenci podatkowi), w tym podatkowe grupy kapitałowe oraz podatnicy niemający na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej siedziby lub zarządu (nierezydenci) prowadzący działalność poprzez zagraniczny zakład położony w Polsce.

Wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15c ustawy o CIT dotyczy kosztów finansowania dłużnego. Nie jest przy tym istotne na rzecz kogo koszty te zostały poniesione. W szczególności nowa regulacja nie uzależnia jej stosowania od tego, czy udzielającym finansowania jest podmiot powiązany z podatnikiem (bezpośrednio lub pośrednio).

Nowy art. 15c ustawy o CIT, nie ma charakteru fakultatywnego. Istotą zmiany dokonanej od 2018 r. w zakresie przepisów limitujących wysokość kosztów uzyskania przychodów z tytułu odsetek (finansowania dłużnego) jest wprowadzenie jednolitych zasad ustalania dopuszczalnej wysokości takich kosztów. Co istotne, ustalenie takie dokonywane jest w odniesieniu do całej kwoty kosztów finansowania dłużnego, a nie poszczególnych pożyczek (kredytów).

Co do zasady, w celu obliczenia nadwyżki kosztów finansowania dłużnego należy zsumować wszystkie poniesione w danym okresie i zaliczone do kosztów uzyskania przychodów (w tym poprzez odpisy amortyzacyjne) koszty finansowania dłużnego oraz wszystkie uzyskane w tym samym okresie przychody o charakterze odsetkowym. Wyjątki w tym zakresie dotyczące kosztów finansowania dłużnego wynikających z kredytów (pożyczek) wykorzystywanych do sfinansowania długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej oraz kosztów finansowania dłużnego oraz przychodów o charakterze odsetkowym, wynikających z umów, których stroną są wyłącznie spółki tworzące podatkową grupę kapitałową nie mają zastosowania w niniejszej sprawie.

Limit wysokości nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, jaka może być przez podatnika ujęta w kosztach uzyskania przychodów bazuje na wskaźniku EBITDA stosowanym w analizie finansowej przedsiębiorstw. Art. 15c ustawy o CIT odnosi go jednak do kategorii podatkowych, wynikających z prowadzonej przez podatników ewidencji podatkowej. Limit ten wynosi 30% kwoty „podatkowej EBITDA”; tj. 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Niezależnie od wyniku powyższego działania, stosownie do art. 15c ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT, wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 1 ustawy o CIT nie stosuje się do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3 mln zł.

Jeżeli rok podatkowy podatnika jest dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy, kwotę tego progu oblicza się, mnożąc kwotę 250.000 zł przez liczbę rozpoczętych miesięcy roku podatkowego podatnika.

W tym miejscu należy zauważyć, że zasadniczym celem zmian ustawy jest uszczelnienie systemu podatku dochodowego od osób prawnych, tak aby zapewnić powiązanie wysokości płaconego przez duże przedsiębiorstwa, w szczególności przedsiębiorstwa międzynarodowe, podatku z faktycznym miejscem uzyskiwania przez nie dochodu. Cel ten ma zaś zostać osiągnięty poprzez wdrożenie przez wszystkie państwa członkowskie UE do swoich ustawodawstw podatkowych najbardziej powszechnych rozwiązań (instytucji) prawnych przeciwdziałających tzw. optymalizacji podatkowej.

Jak wynika z uzasadnienia do zmian w ustawie (Druk sejmowy nr 1878) w celu zmniejszenia obciążenia administracyjnego związanego z przestrzeganiem omawianych przepisów, przy niezmniejszonej ich skuteczności, w dyrektywie przewidziano przepisy pełniące funkcję tzw. „bezpiecznych przystani”. Dyrektywa przewiduje w tym zakresie możliwość ustanowienia progu kwotowego, nie wyższego niż równowartość 3 mln euro, poniżej którego całość odsetek netto podlega zaliczeniu do kosztów podatkowych bez względu na wysokość wskaźnika opartego poziom EBITDA”.

W przypadku Polski próg ten został ustalony na poziomie wynoszącym 3 mln zł. Do wysokości 3 mln zł kwoty takiej nadwyżki przepisu się nie stosuje.

Ustalenie przez ustawodawcę progu w wysokości 3.000.000 zł oznacza zatem, że podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów albo wartość określoną przez limit nadwyżki kosztów finansowania dłużnego określony w art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, albo wartość określoną przez próg 3.000.000 zł, w zależności od tego, która z tych wartości jest wyższa. Odmienna interpretacja stałaby w sprzeczności z celem wprowadzonych zmian.

Zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego, w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa określony w tym przepisie limit. A zatem wskazać należy, że 30% dochodu wyliczonego zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT (30% EBITDA) wyznacza limit nadwyżki kosztów finansowania dłużnego nad odpowiadającymi rodzajowo tym kosztom przychodami. Do wysokości 3 mln zł kwoty takiej nadwyżki przepisu się nie stosuje. Jeżeli zatem, przykładowo 30% EBITDA odpowiada kwocie 4,5 mln zł, to każde przekroczenie wartości nadwyżki kosztów finansowania ponad tę kwotę powoduje obowiązek wyłączenia wartości odpowiadającej temu przekroczeniu z kosztów uzyskania przychodów. Jeśli zaś 30% EBITDA jest niższe niż 3 mln zł, to ewentualna nadwyżka kosztów finansowania dłużnego nad odpowiadającym rodzajowo tym kosztom – do wysokości 3 mln zł – podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Kwota nadwyżki kosztów finansowania brana pod uwagę przy wyliczaniu wzoru określonego w art. 15c ust. 1 nie powinna być zatem pomniejszana o 3 mln zł; kwota 3 mln zł może co najwyżej zwiększyć limit wynikający z zastosowania wzoru, tj. stanowiąc jego górny pułap, gdy kwota wyliczona w oparciu o wzór jest niższa niż 3 mln zł.

Odnosząc wyżej cytowane przepisy prawa do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wskazać należy, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy jeśli nadwyżka kosztów finansowania dłużnego Spółki przekroczy w 2020 r. oraz w kolejnych latach (o ile treść przepisu nie ulegnie zmianie) kwotę 3.000.000 zł, o której mowa w art. 15c ust. 14 ustawy o CIT, ograniczenie wynikające z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT będzie miało zastosowanie jedynie do kwoty nadwyżki kosztów finansowania dłużnego ponad kwotę 3.000.000 zł - tj. maksymalny próg zaliczenia nadwyżki kosztów finansowania dłużnego do kosztów uzyskania przychodów w danym roku podatkowym będzie odpowiadał sumie kwot:

3.000.000 zł oraz
30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (tj. tzw. „podatkowej EBITDA”).

-należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do natomiast do stwierdzenia Wnioskodawcy w stanowisku do pytania oznaczonego we wniosku nr 1, iż:

„Powyższe rozważania prowadzą do jednoznacznego wniosku, że ograniczenia przewidziane treścią art. 15c ust. 1 ustawy o CIT mają zastosowanie wyłącznie do tej części nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która przekracza próg 3.000.000 zł. Za takim rozumieniem przepisu art. 15c przemawia także zasada in dubio pro tributario. Zgodnie z zasadami prawa podatkowego w przypadku wątpliwości co do przepisów prawa, organ powinien je interpretować na korzyść podatnika (art. 2a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa; t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.).”

wskazać należy, że art. 2a Ordynacji podatkowej stanowi, iż niedające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego rozstrzyga się na korzyść podatnika. Wobec tego, po pierwsze, muszą istnieć wątpliwości dotyczące treści przepisów prawa podatkowego. Po drugie, istniejące wątpliwości powinny mieć taki charakter, że nie da się ich rozstrzygnąć. Jeśli więc wątpliwości istnieją, ale mogą zostać wyeliminowane w procesie wykładni, wspomniana zasada nie ma zastosowania (wyrok WSA w Bydgoszczy z 11 października 2017 r., sygn. akt I SA/Bd 781/17).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w wyroku z 9 listopada 2017 r., sygn. akt I SA/Sz 663/17 wskazał, że: „(…) Wyrażona w tym przepisie zasada in dubio pro tributario jest jedną z dyrektyw wykładni prawa i ma zastosowanie wyłącznie wtedy, gdy interpretacja przepisu prawa przy zastosowaniu wszystkich jej kontekstów (językowego, systemowego, funkcjonalnego) nie daje zadowalających rezultatów. Tylko w przypadku, gdy rezultat przeprowadzonej wykładni, mimo zastosowania różnych metod interpretacji, pozwala na przyjęcie alternatywnych względem siebie treści normy prawnej, prawidłowym rozwiązaniem jest wybór znaczenia, które jest korzystne dla podatnika”.

Co istotne w orzeczeniu tym podkreślono, że: „(…) w przepisie art. 2a O.p. chodzi o wątpliwości organu podatkowego, a nie wątpliwości podatnika oraz, że podatnik nie może oczekiwać, aby art. 2a O.p. był stosowany w każdej sytuacji, gdy wynik wykładni przedstawiony przez organ podatkowy oznacza dla podatnika konsekwencje mniej korzystne niż zakładał” (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 30 marca 2017 r., sygn. akt I SA/Gl 1509/16; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 23 marca 2017 r., sygn. akt I SA/Po 1261/16).

Skoro więc w przedmiotowej sprawie nie istniały wątpliwości dotyczące treści przepisów prawa podatkowego, bowiem zarówno wykładnia gramatyczna jak i celowościowa prowadziły do jednolitych wniosków co do rozumienie interpretowanej normy prawnej, w sprawie nie może mieć zastosowania art. 2a Ordynacji podatkowej.

Należy ponadto w tym miejscu zauważyć, że na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia sądów administracyjnych, bowiem stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym (innym niż przedstawiony we wniosku). Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych. W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy. Nie negując orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że zdaniem tut. Organu, w przedmiotowej sprawie należało jednak uznać stanowisko Spółki za nieprawidłowe.

Odnosząc się do pytań oznaczonych we wniosku nr 2 i 3 wskazać należy, że w myśl art. 15a ust. 1 ustawy o CIT, różnice kursowe zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe albo koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe w kwocie wynikającej z różnicy między wartościami określonymi w ust. 2 i 3.

Zgodnie z art. 15a ust. 2 ustawy o CIT, dodatnie różnice kursowe powstają, jeżeli wartość:

przychodu należnego wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest niższa od wartości tego przychodu w dniu jego otrzymania, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest wyższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu jest niższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni, z zastrzeżeniem pkt 4 i 5;
kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego udzielenia jest niższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego zwrotu, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni;
kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania jest wyższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.

Natomiast stosownie do postanowień art. 15a ust. 3 ustawy o CIT, ujemne różnice kursowe powstają, jeżeli wartość:

przychodu należnego wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest wyższa od wartości tego przychodu w dniu jego otrzymania, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest niższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu jest wyższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni, z zastrzeżeniem pkt 4 i 5;
kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego udzielenia jest wyższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego zwrotu, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni;
kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania jest niższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.

Zaciągnięcie pożyczki lub kredytu w walucie obcej wiąże się z przejęciem ryzyka związanego ze zmianą wartości waluty w czasie. W zależności od zmiany wartości waluty kredytu/pożyczki na moment spłaty, ryzyko to realizuje się w postaci ujemnych lub dodatnich różnic kursowych. W obu przypadkach różnice kursowe związane są z kosztami finansowania, z tą tylko różnicą, że w przypadku wzrostu kursu waluty koszt finansowania ulega zwiększeniu, natomiast w przypadku spadku wartości waluty, koszt ten się odpowiednio zmniejsza.

W związku z tym, zarówno ujemne, jak i dodatnie różnice kursowe wynikające z zaciągniętych kredytów/pożyczek, powinny być uwzględnione w kosztach finansowania dłużnego.

Jak wskazano powyżej, nowelizacja przepisów ograniczających wysokość zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów odsetek (kosztów finansowania dłużnego) nastąpiła w ramach implementacji dyrektywy Rady (EU) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (zwanej dalej: „dyrektywą ATAD”).

Zgodnie z definicją kosztów finansowania zewnętrznego zawartą w art. 2 pkt 1 dyrektywy ATAD, są nimi: „wydatki z tytułu odsetek od wszystkich form zadłużenia, inne koszty ekonomicznie równoważne odsetkom i wydatki poniesione w związku z pozyskiwaniem finansowania, zgodnie z definicją w prawie krajowym, w tym – choć nie tylko – płatności w ramach pożyczek partycypacyjnych, odsetki kalkulacyjne z tytułu takich instrumentów jak obligacje zamienne i obligacje zerokuponowe, kwoty w ramach alternatywnych uzgodnień dotyczących finansowania, takich jak finansowanie typu islamskiego, element odsetkowy finansowania w przypadku płatności z tytułu leasingu finansowego, odsetki skapitalizowane ujęte w wartości bilansowej danego składnika aktywów lub amortyzacja skapitalizowanych odsetek, kwoty określane przez odniesienie do zwrotu z finansowania w ramach zasad dotyczących ustalania cen transferowych, w stosownych przypadkach, kwoty odsetek nominalnych w ramach instrumentów pochodnych lub uzgodnień dotyczących zabezpieczenia związanych z finansowaniem zewnętrznym, z którego korzysta dany podmiot, określone zyski i straty z tytułu różnic kursowych wynikające z zaciągniętych pożyczek i instrumentów związanych z pozyskiwaniem finansowania, opłaty gwarancyjne związane z uzgodnieniami dotyczącymi finansowania, opłaty związane z uzgodnieniami i podobne koszty związane z zaciąganiem pożyczek”.

Jak wynika z uzasadnienia do ustawy nowelizującej (Druk sejmowy nr 1878) zakres definicji kosztów finansowania zewnętrznego jest szeroki. Jest on w szczególności szerszy od obecnego zakresu przedmiotowego analogicznych przepisów krajowych, określonego w art. 16 ust. 7b (definicja pożyczki) i art. 15c ust. 8 (definicja odsetek) ustawy o CIT. Obecny zakres wymaga zatem dostosowania (rozszerzenia) do zakresu przewidzianego dyrektywą.

Wobec powyższego, należy uznać, że rozpoznane przez Spółkę zrealizowane różnice kursowe (zarówno dodatnie jak i ujemne) od zobowiązań wynikających z finansowania dłużnego w walucie obcej korygują wartość kosztów finansowania dłużnego, o którym mowa w art. 15c ust. 12 ustawy o CIT. Okoliczność ta pozwala na zachowanie współmierności pomiędzy dodatnimi oraz ujemnymi różnicami kursowymi wynikającymi z finansowania dłużnego. Na powyższe nie ma wpływu fakt, że zgodnie z art. 15a ust. 1 ustawy o CIT Spółka wykazuje odrębnie przychody i koszty uzyskania przychodów z tytułu różnic kursowych dla celów podatkowych.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że różnice kursowe powstałe w myśl art. 15a ust. 2 pkt 5 oraz ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT w zakresie spłaty kapitału pożyczek o których mowa we wniosku, powinny być uwzględniane przez Spółkę przy kalkulacji nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w taki sposób, że ujemne różnice kursowe zwiększają kwotę kosztów finansowania dłużnego, a dodatnie różnice kursowe zmniejszają kwotę kosztów finansowania dłużnego.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Natomiast odnosząc się do kolejnego pytania wskazać należy, że z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca korzysta z posiadanego walutowego konta bankowego w sposób regularny w bieżącej działalności gospodarczej, tzn. reguluje ze zgromadzonych na nim środków wszelkie zobowiązania wyrażone w EUR (nie są to wyłącznie zobowiązania związane z zaciągniętymi pożyczkami walutowymi) oraz otrzymuje płatności za wynagrodzenie z tytułu najmu wyrażone w EUR. W związku z tym różnice kursowe od środków własnych powstają, gdy wartość otrzymanych np. z tytułu najmu lub otrzymanej pożyczki środków pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu różni się od wartości tych środków pieniężnych w dniu zapłaty, np. w dniu uregulowania zobowiązania handlowego lub uregulowania ceny za zakupioną nieruchomość, bądź w związku z przewalutowaniem środków pieniężnych. Różnice kursowe od środków własnych stanowią korektę wartości środków pieniężnych na walutowym rachunku bankowym wynikającą z dysponowania tymi środkami. Różnice kursowe od środków własnych powstają niezależnie od tego, czy Spółka dokonuje spłaty pożyczek i nie są one ekonomicznie równoważne odsetkom. Ponieważ różnice kursowe w sytuacji o jakiej mowa w pyt. 3 powstają od własnych środków nie można twierdzić, że korygują one w jakikolwiek sposób wartość finansowania dłużnego.

Odnosząc wyżej cytowane przepisy prawa do przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, że różnice kursowe od środków własnych powstałych na rachunku walutowym Spółki nie powinny być uwzględniane przy kalkulacji limitu nadwyżki kosztów finansowania dłużnego. Różnice te związane są ze zmianą wartości waluty w czasie od środków zgromadzonych na rachunku walutowym.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 3 jest prawidłowe.

Reasumując stanowisko Spółki w zakresie ustalenia, czy:

wartość limitu kosztów finansowania dłużnego określonego w art. 15c ust. 1 ustawy o CIT należy rozumieć w ten sposób, że nadwyżka kosztów finansowania dłużnego do kwoty 3.000.000 zł zawsze będzie kosztem uzyskania przychodów, a w przypadku kwoty nadwyżki przekraczającej 3.000.000 zł, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się 3.000.000 zł oraz pozostałą część nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, o ile nie przekracza 30% tzw. „podatkowej EBITDA”, tzn. nadwyżka kosztów finansowania dłużnego, stanowiąca koszt uzyskania przychodów powinna być kalkulowana jako suma: (1) 3.000.000 zł oraz (2) 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m ustawy o CIT, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej - jest nieprawidłowe,
powstałe w związku z brzmieniem art. 15a ust. 2 pkt 5 oraz ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT różnice kursowe w zakresie spłaty kapitału pożyczek w walucie obcej (EUR), o których mowa we wniosku powinny być uwzględniane przez Spółkę przy kalkulacji nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, a jeżeli tak, to czy w taki sposób, że ujemne różnice kursowe zwiększają kwotę kosztów finansowania dłużnego, a dodatnie różnice kursowe zmniejszają kwotę kosztów finansowania dłużnego - jest prawidłowe,
powstałe w związku z brzmieniem art. 15a ust. 2 pkt 3 oraz ust. 3 pkt 3 ustawy o CIT różnice kursowe od tzw. środków własnych nie powinny być uwzględniane przez Spółkę przy kalkulacji limitu nadwyżki kosztów finansowania dłużnego - jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin