2021.01.27 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT1-2.4012.737.2020.2.KT

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.737.2020.2.KT
z 27 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 października 2020 r. (data wpływu 23 października 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 stycznia 2021 r. (data wpływu 9 stycznia 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT usług świadczonych przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki włoskiej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 października 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT usług świadczonych przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki włoskiej. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 9 stycznia 2021 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Zainteresowany świadczy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej osoby fizycznej, na podstawie zawartej umowy, usługi na rzecz włoskiej spółki z o.o. (…). Spółka zleceniodawca ma główną siedzibę we Włoszech, gdzie również jest zarejestrowana jako podatnik podatku od wartości dodanej.

Spółka ta zajmuje się:

dystrybucją i dostawą cyfrowych kart podarunkowych marek trzecich dla potrzeb programów lojalnościowych, motywacyjnych i kafeteryjnych w różnych krajach,
dostawą systemów informatycznych do obsługi i zarządzania kartami podarunkowymi oraz modułów sklepu internetowego do sprzedaży kart podarunkowych w Internecie.

Spółka włoska posiada również miejsce prowadzenia działalności na terenie Polski (…), z którego prowadzi działalność na terenie naszego kraju. Jest w RP również zarejestrowana jako podatnik VAT-UE i posiada polski numer identyfikacji podatkowej (NIP).

Zgodnie z zawartą umową, Wnioskodawca jako zleceniobiorca wykonuje na rzecz włoskiej Spółki następujące zadania:

doradztwo biznesowe na rynku lokalnym zgodnie ze swoją najlepszą wiedzą,
stworzenie oraz obsługa przedstawicielstwa Zleceniodawcy w ... oraz reprezentowanie Zleceniodawcy na rynku lokalnym jako Business Development Manager
raportowanie do International Sales Director,
mapowanie rynku,
prowadzenie transakcji oraz osobistych negocjacji z klientami (w imieniu włoskiej spółki),
pozyskiwania nowych klientów (w dwóch sektorach: detaliści i agencje oraz firmy),
budowanie długotrwałych relacji z klientem ze wsparciem po sprzedaży.

Ponadto zgodnie z umową Zleceniodawca (włoska Spółka) zobowiązuje się udostępnić Zleceniobiorcy miejsce pracy w postaci biura wynajętego przez tą Spółkę we wspólnie wybranej przestrzeni co-workingowej w centrum …, w którym ma być realizowana usługa oraz wszelką niezbędną dokumentację i materiały. Zgodnie z umową „Przedmiot umowy będzie wykonywany przy niezbędnej pomocy Zleceniodawcy, jednak nie będzie on wykonywany pod pełnym kierownictwem Zleceniodawcy”.

W ramach realizacji zobowiązania wynikających z umowy włoska Spółka wynajęła powierzchnię biurową w …, gdzie wykonywane są przez Wnioskodawcę ww. czynności.

Ponadto w piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku wskazano:

Włoska spółka jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a u.p.t.u., jest zarejestrowanym podatnikiem do celów podatku lub podatku od wartości dodanej na terenie Włoch i posiada włoski numer identyfikacji podatkowej, a także jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług na terenie RP i posiada nadany polski numer identyfikacji podatkowej.
Spółka włoska jest wiodącą firmą we Włoszech i Europie w zakresie tworzenia systemów i dystrybucji cyfrowych kart podarunkowych. Spółka oferuje usługi w postaci tworzenia programu kart podarunkowych dla firm, skierowane zarówno dla pracowników jak i klientów tych firm. Jej działalność na terenie Polski sprowadza się do wykonywania tego samego zakresu usług skierowanego do przedsiębiorców i firm prowadzących działalność na terenie Polski. Z miejsca prowadzenia działalności Spółki włoskiej na terenie Polski są wykonywane przez Spółkę następujące czynności:
1. doradztwa biznesowego na rynku polskim,
2. reprezentowanie Spółki włoskiej na rynku polskim jako Business Development Manager,
3. raportowanie działalności na rynku polskim do głównej siedziby Spółki włoskiej,
4. mapowanie rynku polskiego,
5. prowadzenie transakcji oraz osobistych negocjacji z klientami w Polsce,
6. pozyskiwania nowych klientów w Polsce (w dwóch sektorach: detaliści i agencje oraz firmy),
7. budowanie długotrwałych relacji z klientami w Polsce ze wsparciem po sprzedaży.
W odpowiedzi na pytanie „Czy usługi, o których mowa we wniosku wykonywane przez Wnioskodawcę są świadczone dla miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Spółki włoskiej, które znajduje się na terenie Polski?” wskazano, iż sytuacja w tym zakresie nie jest jednoznaczna, z czego wynika właśnie konieczność wystąpienia o interpretację stanu faktycznego. Otóż Wnioskodawca świadczący usługi dla Spółki włoskiej, jest jednocześnie reprezentantem tej Spółki na terenie Polski. Występuje w jej imieniu wobec kontrahentów. Jego usługi świadczone są zgodnie z umową z biura w centrum .... Jest zobowiązany do organizowania tego biura i jego właściwego prowadzenia, które jest traktowane jako przedstawicielstwo włoskiej Spółki na terenie Polski. Z tego biura w imieniu włoskiej Spółki wykonywane jest doradztwo biznesowe dla kontrahentów na terenie Polski, prowadzone są negocjacje oraz transakcje z tymi kontrahentami. Pozyskiwani są nowi klienci, a także odbywa się wsparcie posprzedażowe. We wszystkich tych czynnościach Wnioskodawca występuje jako reprezentant włoskiej Spółki. Natomiast formalna strona poszczególnych transakcji (np. podpisanie umów, zleceń, zamówień) odbywa się z głównej siedziby włoskiej Spółki przez jej prawnych reprezentantów.
Działalność Spółki włoskiej na terytorium Polski ma charakter stały i nieograniczony zadaniowo czy czasowo – celem Spółki na rynku polskim jest rozwój i działalność mająca doprowadzić do uzyskania pełnej rentowności oraz otworzenia niezależnego podmiotu gospodarczego (spółki) w Polsce.
Spółka włoska posiada na terytorium Polski infrastrukturę umożliwiającą zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych. W praktyce umowy negocjowane są w Polsce z miejsca prowadzenia działalności na terenie Polski, natomiast wszystkie dokumenty będące efektem tych negocjacji podpisuje jednoosobowo prezes Spółki we Włoszech.
Na pytanie tut. Organu:

czy jest możliwość sprawowania kontroli nad zasobami personalnymi i technicznymi?
czy struktura ta umożliwia odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych dla własnych potrzeb tego miejsca prowadzenia działalności?
czy przy wykorzystaniu struktury mogą być samodzielnie świadczone czynności?
czy w sposób zorganizowany i ciągły, jest prowadzona działalność, w ramach której dokonywane są czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju?

Jest taka możliwość, przy czym na obecnym etapie rozwoju działalności spółki włoskiej na terenie Polski niezbędne czynności wykonywane są wyłącznie przez Wnioskodawcę jako świadczącego usługi na rzecz spółki, w związku z czym spółka nie posiada tu innych zasobów personalnych. Kontrola nad zasobami technicznymi jest sprawowana poprzez obsługę biura na terenie Polski.
Tak.
Tak. Obecnie przy wykorzystaniu istniejącej struktury są świadczone czynności wymienione w nr 2.
Działalność Spółki włoskiej na terytorium Polski prowadzona jest w sposób zorganizowany i ciągły. Natomiast efektem tej działalności jest w 100% sprzedaż na terytorium Polski kart podarunkowych (obecnie w formie cyfrowej) posiadających charakter voucherów wielofunkcyjnych niepodlegających przedmiotowo podatkowi od towarów i usług. Spółka nie oferuje do sprzedaży kuponów jednorazowych nakierowanych na konkretne towary lub usługi, które w przypadku ich sprzedaży podlegałyby opodatkowaniu daniną w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy opisane wyżej usługi, wykonywane przez Wnioskodawcę na terenie RP na rzecz włoskiej Spółki, będącej jednocześnie czynnym polskim podatnikiem podatku VAT powinny być opodatkowane polskim podatkiem od towarów i usług, czy też nie powinny być opodatkowane w RP i obłożone odwrotnym obciążeniem we Włoszech?

Zdaniem Wnioskodawcy, jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, a także z przedłożonych dokumentów, włoska Spółka z siedzibą na terenie Włoch, będąca włoskim podatnikiem podatku od wartości dodanej i posiadająca włoski numer identyfikacji podatkowej VAT posiada na terenie RP miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (…), różne od jej siedziby działalności gospodarczej we Włoszech. Spółce został nadany polski numer identyfikacji podatkowej NIP. Jest również podatnikiem VAT UE.

Zgodnie z zapisami art. 28b ust. 1 u.p.t.u. co do zasady „Miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.” Jednakże ust. 2 tego samego artykułu u.p.t.u. wprowadza odstępstwo od tej reguły. Zgodnie z nim „W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej”. Odpowiednikiem art. 28b ust. 1 i 2 u.p.t.u. jest art. 44 Dyrektywy 112 zgodnie z którym: „Miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (...)”.

Wskazać zatem należy, iż akurat w rozpatrywanym przypadku, zarówno przepisy krajowe jak i przepisy Dyrektywy 112 UE są w pełni tożsame, a ich zapisy oznaczają wprost że:

Jeśli świadczone są usługi na rzecz podatnika, który nabywa je jako podatnik ustala się, że miejsce w którym posiada on siedzibę działalności jako podatnik, jest miejscem świadczenia usługi, bez względu na to gdzie ona jest faktycznie świadczona. Jest to swego rodzaju fikcja podatkowa miejsca świadczenia usługi. I to jest zasada podstawowa.
Jeżeli jednak ten podatnik ma też inne miejsce prowadzenia działalności niż jego siedziba, i usługi są świadczone na rzecz tego miejsca, to uznaje się, że miejscem świadczenia tych usług jest to miejsce na rzecz którego usługi są świadczone. I to jest pierwsze odstępstwo od zasady z pkt 1
Drugie odstępstwo zachodzi wówczas, kiedy nie ma siedziby ani innego miejsca prowadzenia działalności. Wtedy liczy się miejsce zamieszkania nabywcy. Ale ten przypadek nie ma zastosowania w rozpatrywanej sytuacji, gdyż włoska Spółka ma zarówno siedzibę jak i inne miejsce prowadzenia działalności.

Zatem rozliczenie podatku VAT w opisanej sytuacji zależy od tego, czy podatnik zagraniczny ma stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Jak wskazał przykładowo Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 8.02.2019 r. (interpretacja 0114-KDIP1-2.4012.813.2018.1.KT) „oddział nie stanowi odrębnego podatnika podatku od towarów i usług. Przedsiębiorstwo zagraniczne rejestrując swój oddział w Polsce nie dokonuje rejestracji odrębnego podatnika, lecz rejestracji własnego przedsiębiorstwa. Mimo, że na terytorium kraju funkcjonuje oddział przedsiębiorcy zagranicznego, to podatnikiem podatku od towarów i usług pozostaje przedsiębiorca zagraniczny prowadzący działalność za pośrednictwem utworzonego w tym celu oddziału”. Oznacza to nie mniej, nie więcej, że włoska Spółka jest również polskim podatnikiem VAT, a wykonywane w RP na jej rzecz usługi, są usługami dla polskiego podatnika VAT.

Również np. wg T. Krywania: „oddziały podatników nie są odrębnymi od central podatnikami VAT. Dotyczy to w szczególności podatników posiadających siedzibę działalności gospodarczej poza terytorium kraju. Jak czytamy w wyroku NSA z 12.02.2014 r., I FSK 353/13, „oddział zagranicznego przedsiębiorcy nie stanowi odrębnego podatnika podatku od towarów i usług. Przedsiębiorstwo zagraniczne rejestrując swój oddział w Polsce nie dokonało rejestracji odrębnego podatnika, lecz rejestracji własnego przedsiębiorstwa. W związku z powyższym mimo, iż na terytorium kraju funkcjonuje oddział przedsiębiorcy zagranicznego, to podatnikiem podatku od towarów i usług pozostaje przedsiębiorca zagraniczny prowadzący działalność za pośrednictwem utworzonego w tym celu oddziału”. A zatem w przedstawionej sytuacji istnieje jeden tylko podatnik VAT, tj. firma matka (...) z tytułu nabycia przedmiotowych towarów podatnikowi, o którym mowa, najprawdopodobniej przysługuje prawo do odliczenia (czego nie wyłącza nabycie tych towarów z wykorzystaniem NIP DE). Z uprawnienia tego podatnik może według mnie skorzystać na zasadach ogólnych (jeżeli w momencie powstania prawa do odliczenia posiadał już stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski; miejsce takie zagraniczny podatnik może posiadać także, jeżeli nie posiada w Polsce oddziału) lub na zasadach przewidzianych dla zagranicznych podatników (w przeciwnym razie; zob. rozporządzenie Ministra Finansów z 9.12.2014 r. w sprawie zwrotu podatku od towarów i usług niektórym podmiotom”. W konsekwencji mamy do czynienia tylko z jednym podatnikiem VAT (tzw. firma ). Tak zwana „firma matka” jest obowiązana do składania deklaracji VAT-7 w Polsce czy też nazwa firmy matki winna być wskazywana w deklaracji. Nadto także na fakturach wystawianych przez oddział czy oddziałowi należy wskazywać NIP nadany „firmie matce” (W jaki sposób firma matka/oddział powinny rozliczyć VAT od nabycia i przekazania do użytkowania przez oddział wyposażenia biura?, LEX: QA 894049).

Nie może być więc wątpliwości, iż usługi świadczone przez Wnioskodawcę świadczone są dla włoskiej Spółki, która posiada status polskiego podatnika VAT. Nie to jednak jest istotą sprawy. Dla przesądzenia o kwestii prawidłowego rozliczenia VAT od świadczonych na terenie RP usług na rzecz włoskiego zleceniodawcy zbadać należy czy dany podatnik zagraniczny ma stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, gdyż to będzie przesądzające o sposobie rozliczenia VAT. Jak już wyżej wskazano, zgodnie bowiem z art. 28b ust. 1 u.p.t.u. miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e u.p.t.u., art. 28f ust. 1 i 1a u.p.t.u., art. 28g ust. 1 u.p.t.u., art. 28i u.p.t.u., art. 28j ust. 1 i 2 u.p.t.u. oraz art. 28n u.p.t.u. Natomiast w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 28b ust. 2 u.p.t.u.). Brak stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce faktycznie oznaczałby, że wystąpi odwrotne obciążenie, którego dokona spółka zleceniodawca we Włoszech. Natomiast posiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej tego podatnika w Polsce spowoduje, iż mamy do czynienia z opodatkowaniem usługi w Polsce.

Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Bada się tu więc np. zasoby kadrowe oraz środki techniczne czy kwestię „samodzielności decyzyjnej” itp. Stanowisko takie potwierdza w pełni również orzecznictwo TSUE. W orzeczeniu z dnia 16 października 2014 r. w kwestii „Ustalenie znaczenia pojęcia „siedziby” oraz „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” (Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 16 października 2014 r. C-605/12 Welmory sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Gdańsku dla potrzeb ustalenia miejsca opodatkowania świadczenia usług Trybunał stwierdził m.in. (pkt 65):

„(...)Pierwszy podatnik mający siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, który korzysta z usług świadczonych przez drugiego podatnika mającego siedzibę w innym państwie członkowskim, powinien być uważany za posiadającego w tym innym państwie członkowskim stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu art. 44 dyrektywy 2006/112 w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą 2008/8, w celu określenia miejsca opodatkowania tych usług, jeżeli to stałe miejsce charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór usług i wykorzystywanie ich do celów jego działalności gospodarczej, czego zbadanie należy do sądu odsyłającego.” A także: (pkt 58) „Z orzecznictwa Trybunału w tej dziedzinie (zob. w szczególności wyrok Planzer Luxembourg, C-73/06, EU:C:2007:397, pkt 54 i przytoczone tam orzecznictwo), którym bezpośrednio inspiruje się brzmienie art. 11 rozporządzenia wykonawczego można wywnioskować, że stałe miejsce prowadzenia działalności powinno charakteryzować się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej".

Podkreślić również należy, iż włoska Spółka zarejestrowała się w RP jako podatnik podatku VAT, co w istocie nie jest nawet konieczne do uznania, iż posiada w RP stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, ale z pewnością znacznie wzmacnia i przesądza takie twierdzenie. Już z cytowanego wyżej orzeczenia TSUE jasno wynika, iż nie ma tu znaczenia czy włoska Spółka zarejestrowała się w Polsce dla potrzeb VAT, lecz czy ma wystarczającą „stałość” miejsca działania w Polsce. Według Wnioskodawcy włoska Spółka zawierając umowę z której wynika, iż zapewnia sobie obsługę biura, reprezentację, lokalne doradztwo, współpracę z krajowymi kontrahentami, podtrzymywanie i budowę relacji z klientami itd. a także zapewniając wyposażenie biura położonego w Polsce w odpowiedni sprzęt i nawiązując za pośrednictwem tych elementów stosunki bussinesowe w RP dowodzi w pełni tejże „stałości”. Należy zwrócić uwagę, iż w treści art. 44 Dyrektywy 112 miejsce świadczenia usługi kwalifikuje się nie po tym, czy nabywca jest podatnikiem w danym miejscu (bo zgodnie z nowym art. 43 pkt 1 Dyrektywy 112 przyjmuje się, że zawsze jest podatnikiem bez względu czy nabywa usługi opodatkowane czy też nie), lecz po lokalizacji w której ten „zawsze podatnik” ma siedzibę lub inne stałe miejsce prowadzenia działalności. Jeśli ma i jedno i drugie, to trzeba badać na rzecz którego z tych miejsc nabywane są usługi. Z kontekstu treści przedstawionej zakresu zlecenia w umowie wnioskodawcy z włoską Spółką oraz tego, że tenże zleceniodawca zorganizował sobie w RP biuro w którym odbiera od wnioskodawcy usługi, które są jednocześnie usługami wykonywanymi na rzecz włoskiej Spółki wnioskować należy, że ten stan faktyczny spełnia warunek posiadania innego niż siedziba, stałego miejsca prowadzenia działalności. Miejsce to ma bowiem dostatecznie „stałe” (jak to stwierdził TSUE) związki z RP. Tak więc nawet bez faktu rejestracji włoskiej Spółki do potrzeb VAT w Polsce należałoby uznać, iż włoska Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w RP. Dokonana rejestracja jedynie dodatkowo o tym przesądza, a ponadto ułatwia tej Spółce rozliczenie daniny naliczonej w RP.

W ocenie Wnioskodawcy zarówno zakres usług świadczonych przez niego na rzecz włoskiej Spółki wynikający z treści zawartej umowy jak i fakt wynajęcia powierzchni biurowej w której te usługi na rzecz zleceniodawcy są wykonywane, a także „samodzielność decyzyjna” zleceniobiorcy o której mowa w umowie powodująca automatycznie samodzielność decyzyjną polskiego oddziału włoskiej Spółki świadczą o tym, iż posiada ona w RP stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, a tym samym zgodnie z art. 28b ust. 2 u.p.t.u. jak i art. 44 Dyrektywy 112, usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz włoskiej Spółki winny zostać obciążone polskim podatkiem od towarów i usług w stawce 23%. Jednocześnie zleceniodawca jako zarejestrowany podatnik podatku od towarów i usług będzie miał prawo do odliczenia w deklaracji VAT-7 (VAT-7K) podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez Wnioskodawcę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły do celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Kwestia określenia miejsca świadczenia przy świadczeniu usług została uregulowana w Rozdziale 3 Dział V ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:
1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Ww. przepisy wiążą miejsce świadczenia usług z siedzibą usługobiorcy, który winien być podatnikiem tj. podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, a w sytuacji gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności usługobiorcy to z tym miejscem.

Odnosząc się do kwestii objętej zakresem pytania zadanego we wniosku w pierwszej kolejności należy ustalić, czy dla potrzeb określenia miejsca świadczenia (a tym samym opodatkowania) świadczonych usług przez Wnioskodawcę należy przyjąć, że Spółka włoska posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, stosowanego w tym zakresie od dnia 1 lipca 2011 r. (Dz. Urz. UE z 2011 r. L 77, str. 1, z późn. zm.), zwanego dalej „rozporządzeniem”.

Z części wstępnej (preambuły) – punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
począwszy od 1 stycznia 2013 r. – art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
do 31 grudnia 2014 r. – art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 rozporządzenia).

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease BV, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Jednocześnie, przy określaniu stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, konieczność odwołania się do wyroków TSUE wielokrotnie podkreślały polskie sądy administracyjne. Przykładowo, NSA w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 2004/13, odwołując się do wyroku TSUE C-260/95 stwierdził, że wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. W ocenie NSA, podatnik może więc „stworzyć” wymaganą strukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach. Z kolei, WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 30 września 2009 r., sygn. akt I SA/Ol 563/09 stwierdził, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na terytorium kraju infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podobnie, tezy zawarte w wyrokach WSA sygn. akt III SA/Wa 3332/14 i III SA/Wa 3741/14 uwzględniające dorobek orzeczniczy TSUE, są pomocne dla analizy kwestii określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Z uwagi na ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwa polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane powyżej kryteria stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać – na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności – porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie swój personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast – co należy podkreślić – czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka włoska jest wiodącą firmą we Włoszech i Europie w zakresie tworzenia systemów i dystrybucji cyfrowych kart podarunkowych. Spółka włoska oferuje usługi w postaci tworzenia programu kart podarunkowych dla firm, skierowane zarówno dla pracowników jak i klientów tych firm. Działalność Spółki włoskiej na terenie Polski sprowadza się do wykonywania tego samego zakresu usług skierowanego do przedsiębiorców i firm prowadzących działalność na terenie Polski. Z miejsca prowadzenia działalności Spółki włoskiej na terenie Polski są wykonywane przez Spółkę następujące czynności:

doradztwa biznesowego na rynku polskim,
reprezentowanie Spółki włoskiej na rynku polskim jako Business Development Manager,
raportowanie działalności na rynku polskim do głównej siedziby Spółki włoskiej,
mapowanie rynku polskiego,
prowadzenie transakcji oraz osobistych negocjacji z klientami w Polsce,
pozyskiwania nowych klientów w Polsce (w dwóch sektorach: detaliści i agencje oraz firmy),
budowanie długotrwałych relacji z klientami w Polsce ze wsparciem po sprzedaży

Zgodnie z umową zawartą pomiędzy Wnioskodawcą a włoską Spółka, Spółka włoska zobowiązuje się udostępnić Wnioskodawcy miejsce pracy w postaci biura wynajętego przez tą Spółkę we wspólnie wybranej przestrzeni co-workingowej w centrum ..., w którym ma być realizowana usługa oraz wszelką niezbędną dokumentację i materiały. Zgodnie z ww. umową „Przedmiot umowy będzie wykonywany przy niezbędnej pomocy Zleceniodawcy, jednak nie będzie on wykonywany pod pełnym kierownictwem Zleceniodawcy”. Jak wskazał Wnioskodawca, Zainteresowany świadcząc usługi dla Spółki włoskiej, której siedziba znajduje się we Włoszech jest jednocześnie reprezentantem tej Spółki na terenie Polski. Wnioskodawca występuje w imieniu Spółki włoskiej wobec kontrahentów w Polsce. Świadczone przez Wnioskodawcę usługi są zgodnie z umową z biura w centrum .... Zainteresowany jest zobowiązany do organizowania tego biura i jego właściwego prowadzenia, które jest traktowane jako przedstawicielstwo włoskiej Spółki na terenie Polski. Z tego biura w imieniu włoskiej Spółki wykonywane jest doradztwo biznesowe dla kontrahentów na terenie Polski, prowadzone są negocjacje oraz transakcje z tymi kontrahentami. Pozyskiwani są nowi klienci, a także odbywa się wsparcie posprzedażowe. We wszystkich tych czynnościach Wnioskodawca występuje jako reprezentant włoskiej Spółki. Umowy negocjowane są w Polsce z miejsca prowadzenia działalności na terenie Polski, natomiast wszystkie dokumenty będące efektem tych negocjacji podpisuje jednoosobowo prezes Spółki we Włoszech. Formalna strona poszczególnych transakcji (np. podpisanie umów, zleceń, zamówień) odbywa się z głównej siedziby włoskiej Spółki przez jej prawnych reprezentantów. Na obecnym etapie rozwoju działalności Spółki włoskiej na terenie Polski niezbędne czynności wykonywane są wyłącznie przez Wnioskodawcę jako świadczącego usługi na rzecz spółki, w związku z czym Spółka nie posiada tu innych zasobów personalnych.

Mając na uwadze okoliczności w jakich Wnioskodawca wykonuje usługi na rzecz Spółki włoskiej nie sposób uznać, że Zainteresowany świadczy je na rzecz stałego miejsca prowadzenia Spółki włoskiej na terytorium Polski i w sprawie znajdzie zastosowanie art. 28b ust. 2 ustawy. Należy przede wszystkim zauważyć, że Wnioskodawca zajmuje się na terytorium kraju stworzeniem oraz obsługą przedstawicielstwa Spółki włoskiej. Oprócz Wnioskodawcy świadczącego usługi na rzecz ww. Spółki, Spółka włoska nie posiada żadnych innych zasobów personalnych w Polsce. Jakkolwiek – jak wskazał Wnioskodawca – działalność Spółki włoskiej na terytorium Polski ma charakter stały i nieograniczony zadaniowo czy czasowo, gdyż celem Spółki na rynku polskim jest rozwój i działalność mająca doprowadzić do uzyskania pełnej rentowności oraz otworzenia niezależnego podmiotu gospodarczego (spółki) w Polsce, to jednakże opisane we wniosku czynności świadczone przez Wnioskodawcę nie są wykonywane na rzecz jakiegokolwiek stałego miejsca prowadzenia działalności Spółki włoskiej, gdyż potencjalnie do stworzenia takiego miejsca zmierza dopiero działalność samego Zainteresowanego.

Ponadto – jak sam wskazał Wnioskodawca – świadczy On usługi na rzecz Spółki włoskiej będąc jej reprezentantem na terytorium kraju. Zainteresowany występuje na terytorium kraju we wszystkich czynnościach, tj. doradztwo biznesowe na rynku polskim, reprezentowanie Spółki włoskiej na rynku polskim, raportowanie działalności na rynku polskim do głównej siedziby Spółki włoskiej, mapowanie rynku polskiego, prowadzenie transakcji oraz osobistych negocjacji z klientami w Polsce, pozyskiwania nowych klientów w Polsce oraz budowania długotrwałych relacji z klientami w Polsce ze wsparciem po sprzedaży, jako reprezentant Spółki włoskiej, a zatem charakter czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę na terytorium kraju ma na celu działanie dla zagranicznej Spółki z siedzibą we Włoszech. Ponadto potwierdza to okoliczność, że formalna strona poszczególnych transakcji (np. podpisanie umów, zleceń, zamówień) odbywa się z głównej siedziby włoskiej Spółki poprzez jej prawnych reprezentantów.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że Wnioskodawca nie będzie świadczył usług na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Spółki włoskiej zgodnie z art. 28b ust. 2 ustawy. Tym samym w odniesieniu do usług świadczonych przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki włoskiej, będącej – jak wynika z okoliczności sprawy – podatnikiem, o którym mowa w art. 28a ustawy, zastosowanie znajdzie art. 28b ust. 1 ustawy. Zatem miejscem świadczenia (opodatkowania) usług świadczonych przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki włoskiej, będzie – zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy – terytorium kraju, w którym Spółka włoska posiada siedzibę działalności gospodarczej.

Wobec powyższego stanowisko Zainteresowanego należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach opisu sprawy przedstawionego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisu sprawy.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin