Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.868.2020.2.KK
z 29 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 12 października 2020 r. (data wpływu 22 października 2020 r.), uzupełnionym pismem 14 stycznia 2020 r. (data wpływu 20 stycznia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczenia wydatków w ramach ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 października 2020 r. do Urzędu Skarbowego wpłynął wniosek z dnia 12 października 2020 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczenia wydatków w ramach ulgi rehabilitacyjnej, który pismem z dnia 19 października 2020 r., znak sprawy 2435-SKA.4031.458.2020.1, został przekazany przez Naczelnika Urzędu Skarbowego do załatwienia zgodnie z właściwością przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (data wpływu 22 października 2020 r.).

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 8 stycznia 2021 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.868.2020.1.KK, wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1-2 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 8 stycznia 2021 r. (skutecznie doręczone w dniu 14 stycznia 2021 r.). W dniu 20 stycznia 2021 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku z dnia 14 stycznia 2021 r. (data nadania 19 stycznia 2021 r.).

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W czwartym kwartale 2018 r. pojawiły się u Wnioskodawczyni bóle w lewym stawie biodrowym. Po konsultacji u lekarza specjalisty i stwierdzeniu zaawansowanych zmian zwyrodnieniowych, jak również deformacji stawu, Wnioskodawczyni została zakwalifikowana do zbiegu mającego na celu ułatwienie wykonywania czynności życiowych. Termin ten nie został bliżej określony.

Od dnia 19 grudnia 2018 r. Wnioskodawczyni jest osobą z niepełnosprawnością o umiarkowanym stopniu, symbol 05-R, na mocy orzeczenia Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności. Podstawą uznania Wnioskodawczyni za osobę z niepełnosprawnością była choroba zwyrodnieniowa stawów i orzeczenie to wydano do dnia 31 maja 2023 r.

W grudniu 2019 r. stan zdrowia Wnioskodawczyni znacznie się pogorszył. Deformacja lewego stawu biodrowego pociągnęła za sobą kolejny negatywny skutek powodując niemożność poruszania się, którym było koślawienie stawu kolanowego tej samej kończyny. Z powodu długiego czasu oczekiwania na zabieg z NFZ, Wnioskodawczyni zdecydowała się umówić na poradę w Centrum (…), które jest placówką prywatną. Po wykonaniu badań lekarz stwierdził, że stan stawu jest krytyczny, a łańcuch kinematyczny całej lewej kończyny zaburzony. W związku z tym, zakwalifikował Wnioskodawczynię do zabiegu w Szpitalu (…), który również jest placówką prywatną. By w przyszłości mieć możliwość wykonania czynności życiowych, Wnioskodawczyni zdecydowała się poddać zabiegowi, którego datę wyznaczono na dzień 9 stycznia 2020 r. Wnioskodawczyni posiada fakturę wystawioną na dzień 10 stycznia 2020 r. na swoje nazwisko. Faktura zawiera opis: endoproteza przynasadowa (biodro), cena 23 000 zł. Wydatek ten nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, ani zwrócony w jakiejkolwiek formie. Również nie został sfinansowany przez zakłady państwowe, Wnioskodawczyni była zmuszona do pokrycia go z własnych pieniędzy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy istnieje możliwość odliczenia zakupu przedmiotowej endoprotezy stawu biodrowego w rozliczeniu podatkowym za 2020 r.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, endoproteza stała się dla Wnioskodawczyni urządzeniem niezbędnym w rehabilitacji i ułatwiającym wykonywanie czynności życiowych. Wydatek na endoprotezę był wydatkiem poniesionym również na cele rehabilitacyjne, aby przywrócić narządowi ruchu swoją właściwą funkcję. W świetle wskazanych przepisów i poddaniu ich analizie, stan Wnioskodawczyni spełnia stosowane wymagania. Wnioskodawczyni jest osobą z niepełnosprawnością o umiarkowanym stopniu. Endoproteza jest narzędziem przywracającym sprawność organizmu i ułatwia Wnioskodawczyni wykonywanie czynności życiowych. Zatem wydatek na ten cel mieści się w dyspozycji art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym, może on zostać odliczony w zeznaniu rocznym za 2020 r., jako wydatek poniesiony na cele rehabilitacyjne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty − w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, natomiast zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy stanowi , że za wydatki, które uprawniają do skorzystania z przedmiotowej ulgi uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Wydatki, o których mowa powyżej, zgodnie z art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ww. ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;

2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   
   

Podstawowym warunkiem odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjne, zgodnie z ww. przepisami, jest posiadanie przez osobę, która poniosła wydatek orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, co oznacza, że odliczeniu podlegają wydatki poniesione od daty uzyskania orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, chyba że w orzeczeniu tym wskazano, że stopień niepełnosprawności datowany jest wcześniej niż data wydania orzeczenia. Należy zaznaczyć, że wszelkiego rodzaju ulgi i zwolnienia są wyjątkiem od konstytucyjnej zasady równości i powszechności opodatkowania, dlatego winny być interpretowane ściśle z literą prawa. Niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca. Zatem wydatki poniesione na inne cele − nawet wówczas gdy zostały poniesione w związku z niepełnosprawnością − nie korzystają z odliczeń w ramach omawianej ulgi.

Z treści wniosku wynika, że w czwartym kwartale 2018 r. pojawiły się u Wnioskodawczyni bóle w lewym stawie biodrowym. Po konsultacji u lekarza specjalisty i stwierdzeniu zaawansowanych zmian zwyrodnieniowych, jak również deformacji stawu, Wnioskodawczyni została zakwalifikowana do zbiegu mającego na celu ułatwienie wykonywania czynności życiowych. Termin ten nie został bliżej określony.

Od dnia 19 grudnia 2018 r. Wnioskodawczyni jest osobą z niepełnosprawnością o umiarkowanym stopniu, symbol 05-R, na mocy orzeczenia Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności. Podstawą uznania Wnioskodawczyni za osobę z niepełnosprawnością była choroba zwyrodnieniowa stawów i orzeczenie to wydano do dnia 31 maja 2023 r.

W grudniu 2019 r. stan zdrowia Wnioskodawczyni znacznie się pogorszył. Deformacja lewego stawu biodrowego pociągnęła za sobą kolejny negatywny, skutek powodując niemożność poruszania się, którym było koślawienie stawu kolanowego tej samej kończyny. Z powodu długiego czasu oczekiwania na zabieg z NFZ, Wnioskodawczyni zdecydowała się umówić na poradę w Centrum (…), które jest placówką prywatną. Po wykonaniu badań, lekarz stwierdził, że stan stawu jest krytyczny, a łańcuch kinematyczny całej lewej kończyny zaburzony. W związku z tym, zakwalifikował Wnioskodawczynię do zabiegu w Szpitalu (…), który również jest placówką prywatną. By w przyszłości mieć możliwość wykonania czynności życiowych, Wnioskodawczyni zdecydowała się poddać zabiegowi, którego datę wyznaczono na dzień 9 stycznia 2020 r. Wnioskodawczyni posiada fakturę wystawioną na dzień 10 stycznia 2020 r. na swoje nazwisko. Faktura zawiera opis: endoproteza przynasadowa (biodro), cena 23 000 zł. Wydatek ten nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, ani zwrócony w jakiejkolwiek formie. Również nie został sfinansowany przez zakłady państwowe, Wnioskodawczyni była zmuszona do pokrycia go z własnych pieniędzy.

Możliwość odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych na zakup endoprotezy stawu biodrowego należy w rozpatrywanej sprawie ocenić poprzez analizę cytowanego wyżej zapisu art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Mając na względzie powołane przepisy należy stwierdzić, że podatnik w ramach ulgi rehabilitacyjnej może odliczyć od dochodu wyłącznie wydatki na zakup sprzętu, urządzeń indywidualnego przeznaczenia, niezbędnego w rehabilitacji oraz ułatwiającego wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Należy przy tym dodać, że określenie „indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji” oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt (urządzenie czy narzędzie) musi posiadać właściwości leczniczo-rehabilitacyjne lub ułatwiać tej osobie, ze względu na jej niepełnosprawność, wykonywanie czynności życiowych.

Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że:

• pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu (urządzenia, narzędzia), a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek,
  

• zakupiony sprzęt (urządzenie, narzędzie) musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu i ułatwiać wykonywanie czynności życiowych,
  

• cechą zakupionego sprzętu (urządzenia, narzędzia) musi być jego indywidualny charakter.
  
  

Niewątpliwie endoprotezę stawu biodrowego można uznać za urządzenie niezbędne w rehabilitacji i ułatwiające wykonywanie czynności życiowych osobie z niepełnosprawnością narządów ruchu. Wydatki na ten cel mieszczą się zatem w dyspozycji art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podsumowując, skoro Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną (umiarkowany stopień niepełnosprawności), co potwierdza stosowne orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności, stwierdzić należy, że wydatek jaki Wnioskodawczyni poniosła na zakup endoprotezy stawu biodrowego może zostać zaliczony do wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i tym samym może być odliczony od dochodu w zeznaniu rocznym jako wydatek poniesiony na cele rehabilitacyjne.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Tutejszy Organ podkreśla, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.