2021.01.22 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.357.2020.3.JC
z 22 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 września 2020 r. (data wpływu 14 października 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 18 grudnia 2020 r., z dnia 23 grudnia 2020 r., w odpowiedzi na wezwanie z dnia 15 grudnia 2020 r. Nr 0114-KDIP2-1.4010.357.2020.2.JC oraz 0114-KDIP1-2.4012.445.2020.3.RST (data doręczenia 17 grudnia 2020 r.) oraz pismem z dnia 18 stycznia 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

planowany przez Wnioskodawcę model dystrybucji produktów ubezpieczeniowych na polskim rynku nie będzie prowadzić do powstania zagranicznego zakładu, o którym mowa w art. 4a pkt 11 Ustawy PDOP, a w konsekwencji, z uwagi na nieprowadzenie przez Wnioskodawcę działalności na terytorium Polski, dochody Wnioskodawcy nie będą podlegać opodatkowaniu w Polsce na podstawie art. 3 ust. 3 pkt 1 w zw. z art. 3 ust. 2 Ustawy PDOP – jest nieprawidłowe,

opisane w ramach zdarzenia przyszłego wniosku opłaty za usługi ubezpieczeniowe (składki ubezpieczeniowe) uiszczane przez polskich klientów (ubezpieczających) na rzecz Wnioskodawcy z siedzibą w Księstwie Liechtensteinu jako ubezpieczyciela nie będą podlegać w Polsce opodatkowaniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a Ustawy PDOP, ponieważ usługi ubezpieczenia nie mieszczą się w zakresie świadczeń objętych tym przepisem – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 października 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

planowany przez Wnioskodawcę model dystrybucji produktów ubezpieczeniowych na polskim rynku nie będzie prowadzić do powstania zagranicznego zakładu, o którym mowa w art. 4a pkt 11 Ustawy PDOP, a w konsekwencji, z uwagi na nieprowadzenie przez Wnioskodawcę działalności na terytorium Polski, dochody Wnioskodawcy nie będą podlegać opodatkowaniu w Polsce na podstawie art. 3 ust. 3 pkt 1 w zw. z art. 3 ust. 2 Ustawy PDOP,

opisane w ramach zdarzenia przyszłego wniosku opłaty za usługi ubezpieczeniowe (składki ubezpieczeniowe) uiszczane przez polskich klientów (ubezpieczających) na rzecz Wnioskodawcy z siedzibą w Księstwie Liechtensteinu jako ubezpieczyciela nie będą podlegać w Polsce opodatkowaniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a Ustawy PDOP, ponieważ usługi ubezpieczenia nie mieszczą się w zakresie świadczeń objętych tym przepisem.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: A. „Wnioskodawca”) jest zakładem ubezpieczeń z siedzibą oraz rezydencją podatkową w Księstwie Liechtensteinu.

Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie ubezpieczeń majątkowych, w tym komunikacyjnych. W związku z prowadzoną działalnością, Wnioskodawca zatrudnia zespół ekspertów ubezpieczeniowych jak również innych specjalistów, w tym, w dziedzinie IT.

Aktualnie, Wnioskodawca planuje rozpoczęcie sprzedaży produktów ubezpieczeniowych w Polsce w zakresie ubezpieczeń majątkowych, w szczególności komunikacyjnych.

W 2020 r. Zarząd Wnioskodawcy podjął uchwałę o ustanowieniu w Polsce Oddział („Oddział”). Decyzja o utworzeniu Oddziału została podjęta z uwagi na uwarunkowania prawne związane z funkcjonowaniem na rynku ubezpieczeń w Polsce, jak również znaną Wnioskodawcy praktyką w tym zakresie. Istotnym elementem tej praktyki są oczekiwania polskiego organu nadzoru nad rynkiem ubezpieczeń, tj. Komisji Nadzoru Finansowego („KNF”). Zgodnie z ustawą z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 895, z późn. zm.); („Ustawa o działalności ubezpieczeniowej”), zagraniczny zakład ubezpieczeń po spełnieniu odpowiednich wymogów może prowadzić działalność w Polsce zarówno przez oddział, jak i na zasadzie swobody świadczenia usług, zgodnie ze swoimi preferencjami. Niemniej, z uwagi na szczególną rolę ubezpieczeń komunikacyjnych i konieczność ochrony osób poszkodowanych w wypadkach komunikacyjnych, preferowanym rozwiązaniem jest w tym przypadku ustanowienie w Polsce oddziału. Także z punktu widzenia potencjalnych klientów, podmiot mający w Polsce oddział może być bardziej wiarygodny, niż podmiot działający wyłącznie transgranicznie.

Odnośnie do zagadnień prawnych, powołując oddział, Wnioskodawca miał na uwadze przede wszystkim przepisy Ustawy o działalności ubezpieczeniowej. W świetle art. 3 ust. 1 pkt 22 tej ustawy, pojęcie oddziału rozumiane jest bardzo szeroko, jako „każda forma stałej obecności na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zakładu ubezpieczeń mającego siedzibę w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub zakładu reasekuracji mającego siedzibę w państwie członkowskim Unii Europejskiej, w tym oddział, w rozumieniu ustawy z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej”. Przy czym zgodnie z art. 3 ust. 2 Ustawy o działalności ubezpieczeniowej, „Ilekroć w ustawie jest mowa o państwach członkowskich Unii Europejskiej, należy przez to rozumieć także państwa członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym”. Do krajów tych należy Księstwo Liechtensteinu.

W konsekwencji decyzji o utworzeniu Oddziału, zdecydowano również o ustanowieniu osoby upoważnionej do reprezentowania Oddziału („Przedstawiciel Oddziału”). Wymóg powołania przedstawiciela oddziału wynika m.in. z art. 16 Ustawy z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1252, z późn. zm.), który stanowi, że przedsiębiorca zagraniczny tworzący oddział jest obowiązany ustanowić osobę upoważnioną w oddziale do reprezentowania tego przedsiębiorcy.

Na moment powołania Oddziału, osobą pełniącą obowiązki Przedstawiciela Oddziału będzie członek zarządu A. z siedzibą w Księstwie Liechtensteinu odpowiedzialny za rozwój międzynarodowy Wnioskodawcy. Osoba ta jest rezydentem podatkowym Niemiec. Osoba pełniąca obowiązki Przedstawiciela Oddziału nie będzie posiadała odrębnej umowy w zakresie pełnionej funkcji (np. umowy cywilnoprawnej lub umowy o pracę zawartej z Oddziałem występującym jako pracodawca), ale będzie działała jako członek zarządu A. delegowany do reprezentowania Oddziału zgodnie z wymogami cytowanych przepisów.

Na chwilę obecną, Przedstawiciel Oddziału powołany zgodnie z wymogami przywołanych aktów prawnych będzie jedyną osobą związaną z funkcjonowaniem Oddziału A. w Polsce. Do Oddziału nie zostaną alokowane jakiekolwiek inne osoby świadczące pracę lub wykonujące czynności związane z „działalnością Oddziału”. W konsekwencji, Oddział nie będzie zatrudniał żadnego personelu (na podstawie umów o pracę lub jakichkolwiek innych umów, np. umów cywilnoprawnych / umów o świadczenie usług), ani nie będzie korzystał z pracy osób innych niż Przedstawiciel Oddziału. W drodze wyjątku, A. może w przyszłości podjąć decyzję o zatrudnieniu, na podstawie umowy o świadczenie usług (lub umowy o podobnym charakterze), asystentki/asystenta Oddziału (zob. poniżej).

Brak personelu w Oddziale będzie wynikać z celu powstania oraz charakteru Oddziału, którego powołanie ma źródło wyłącznie w wymogach regulacyjnych i wizerunkowych (wspomnianej powyżej praktyce rynku ubezpieczeń oraz oczekiwaniach organów nadzoru i klientów). Oddziałowi nie zostaną powierzone żadne realne funkcje gospodarcze, a wyłącznie czynności pomocnicze i administracyjno- organizacyjne. Działalność ubezpieczeniowa, w tym, związana z dystrybucją produktów ubezpieczeniowych na polskim rynku, będzie w całości prowadzona bezpośrednio przez spółkę- matkę A. z siedzibą w Księstwie Liechtensteinu. A. nie będzie w tym zakresie korzystał, w jakikolwiek sposób, z zasobów osobowych (personelu) lub innych zasobów (aktywów materialnych lub niematerialnych), zlokalizowanych w Oddziale lub do niego przypisanych - Oddział nie będzie dysponować takim personelem lub aktywami.

Mając na uwadze swoje ograniczone doświadczenie w prowadzeniu działalności na polskim rynku ubezpieczeń, A. podejmie wielopłaszyznową współpracę z polskim podmiotem funkcjonującym w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością („Partner”). Partner będzie posiadać status agenta ubezpieczeniowego w rozumieniu ustawy z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń (tekst jednolity: Dz.U. z 2019 r. poz. 1881 z późn. zm.) - ("Ustawa o dystrybucji ubezpieczeń"). Partner będzie pełnić kluczową rolę w procesie dystrybucji produktów ubezpieczeniowych A. w Polsce. A. nawiąże współpracę z Partnerem mając na uwadze jego doskonałe relacje z siecią agentów i innych wyspecjalizowanych podmiotów obsługujących znaczące portfele klientów i potencjalnie zainteresowanych współpracą z A. Wspólnym celem A. i Partnera będzie rozwijanie zrównoważonego i rentownego portfela klientów. Poza Partnerem, A. zamierza podjąć współpracę także z innymi polskimi podmiotami posiadającymi status agentów ubezpieczeniowych w rozumieniu ustawy o dystrybucji ubezpieczeń („Agenci”). Zarówno Partner jak i Agenci będą podmiotami niezależnymi od A. w sensie prawnym i ekonomicznym, i będą wykonywać czynności agencyjne (czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego) na rzecz A. w ramach swojej zwykłej działalności. Ani Partner, ani żaden z Agentów, nie będzie podmiotem powiązanym z A. w rozumieniu art. 32 ust. 2 Ustawy VAT lub art. 11a ust. 1 pkt 4 i 5 Ustawy PDOP.

Współpraca pomiędzy A. w Księstwie Liechtensteinu i Parterem oraz Agentami może zostać zorganizowana w ramach różnych modeli współpracy. W szczególności, podstawą dla tej współpracy mogą być dwustronne umowy o współpracy / umowy agencyjne zawierane przez A. indywidualnie z Partnerem oraz każdym z Agentów, lub wielostronna umowa agencyjna zawarta przez A. z Partnerem oraz wszystkimi Agentami zainteresowanymi taką współpracą. W tym drugim modelu, wszystkie wymienione podmioty byłyby stronami jednej wielostronnej umowy agencyjnej. Dodatkowo, Partner oraz Agenci prawdopodobnie podpisaliby osobną umowę regulującą zasady wzajemnej współpracy tych podmiotów, przy wykonywaniu przez nie czynności agencyjnych (czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego) na rzecz A. na podstawie wielostronnej umowy agencyjnej zawartej z A. Przy czym w ocenie Wnioskodawcy, szczegółowy sposób umownego uregulowania współpracy Wnioskodawcy z Partnerem i Agentami nie wpływa na istotne elementy przedstawionego w niniejszym wniosku opisu zdarzenia przyszłego oraz nie ma wpływu na ocenę podatkowo-prawną tego zdarzenia przyszłego z perspektywy pytań zadanych przez Wnioskodawcę w niniejszym wniosku.

Przede wszystkim, nienależnie od wdrożonego modelu prawnego współpracy stron (podpisanie wielu umów dwustronnych lub jednej umowy wielostronnej), czynności agencyjne w zakresie dystrybucji ubezpieczeń (czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego) każdorazowo będą zlecane Partnerowi i Agentom bezpośrednio przez A., także ich prawidłowe wykonywanie będzie weryfikowane przez A. z siedzibą w Księstwie Liechtensteinu. Odnośnie do postanowień tych umów, to intencją stron jest zawarcie w umowach agencyjnych zobowiązania, że w terminie 3 lat od dnia zawarcia pierwszej umowy ubezpieczenia, Partner i Agencji nie będą dystrybuować konkurencyjnych produktów oferowanych przez innego ubezpieczyciela, niż A. Z drugiej strony, w umowach znajdzie się także postanowienie, że A. nie będzie dystrybuować na polskim rynku produktów ubezpieczeniowych bez pośrednictwa Partnera lub Agentów (chyba że strony postanowią inaczej). Po upływie wskazanego terminu, o ile umowa agencyjna z Partnerem będzie pozostawała w mocy, obie strony będą miały pierwszeństwo w złożeniu drugiej stronie oferty na współpracę w zakresie innych / pomocniczych produktów oferowanych w przyszłości na rynku polskim.

Za czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego świadczone przez Partnera i Agentów na podstawie umów agencyjnych, A. będzie wypłacać tym dystrybutorom stosowne wynagrodzenie. A. planuje, że wynagrodzenie to będzie uzależnione nie tylko od poziomu składek z tytułu umów ubezpieczenia zawieranych za pośrednictwem dystrybutorów ale także od osiąganych wyników. Intencją proponowanego rozwiązania jest, aby Partner (i prawdopodobnie Agenci) w pewnym stopniu partycypowali zarówno w ryzyku ekonomicznym związanym z dystrybucją produktów ubezpieczeniowych A. na polskim rynku, jak i w zyskach z tej działalności, w przypadku jej sukcesu finansowego. W związku z powyższym, w mechanizmie kalkulacji wynagrodzenia Partnera (i Agentów), poza poziomem składek ubezpieczeniowych opłacanych przez klientów, znaczenie będzie miał także poziom szkodowości umów ubezpieczenia zawieranych przez dystrybutorów oraz koszty reasekuracji ponoszone przez A. w związku z takimi umowami, a także należności A. od reasekuratorów w związku z zaistniałymi szkodami. Uzasadnieniem gospodarczym dla takiego mechanizmu rozliczeń są ustalenia biznesowe stron związane z oczekiwaną efektywnością ich współpracy, zgodnie z którymi Partner (oraz prawdopodobnie Agenci) mają być odpowiedzialni nie tylko za możliwie największą sprzedaż produktów ubezpieczeniowych, ale także za odpowiednią jakość świadczonych usług, w tym zapewnienie, aby klienci zawierający umowy ubezpieczenia z A. odpowiadali określonemu profilowi ryzyka.

Wnioskodawca wskazuje, że w przyszłości bierze również pod uwagę możliwość dystrybucji ubezpieczeń w Polsce za pośrednictwem banków (kanał bancassurance) czy dealerów samochodowych (w odniesieniu do ubezpieczeń komunikacyjnych). Każdorazowo, ewentualne umowy z tymi podmiotami będą zawierane bezpośrednio przez A. oraz ich wykonywanie będzie nadzorowane przez A. z siedzibą w Księstwie Liechtensteinu.

Niezależnie od wdrożonego modelu prawnego współpracy pomiędzy A. a Partnerem i Agentem, a także ewentualnych innych kanałów dystrybucji produktów ubezpieczeniowych na polskim rynku, Oddział nigdy nie będzie uczestnikiem procesu dystrybucji tych produktów ani relacji umownych (chyba, że konieczność odniesienia się do Oddziału w umowie będzie wynikać z obowiązujących przepisów prawa) lub czynności faktycznych związanych z tym procesem. Rola Oddziału i Przedstawiciela Oddziału będzie ograniczona do wykonywania powierzonych Oddziałowi czynności pomocniczych, obejmujących organizacyjne relacje z lokalną siecią pośredników ubezpieczeniowych, tj. Partnerem i Agentami oraz wsparcie administracyjne dla tych relacji. W konsekwencji, aktywność Oddziału w Polsce będzie się ograniczać do następujących czynności:

uczestnictwo Przedstawiciela Oddziału w spotkaniach organizacyjnych z Partnerem,

udział Przedstawiciela Oddziału w przygotowywaniu ww. spotkań oraz ich podsumowaniu,

przegląd / analiza raportów lub protokołów z poprzednich spotkań organizacyjnych z Partnerem,

składanie sprawozdań zarządowi A.,

incydentalnie - udostępnienie powierzchni biura Oddziału dla celów spotkań z osobami trzecimi świadczącymi na rzecz A. usługi o charakterze pomocniczym, takimi jak audytorzy, doradcy prawni itp.

Należy oczekiwać, że wykonując ww. czynności pomocnicze i administracyjne, Przedstawiciel Oddziału będzie fizycznie przebywał w Oddziale przez średnio 1 dzień w tygodniu. Jak wspomniano powyżej, w przyszłości A. nie wyklucza zatrudnienia asystentki lub asystenta Oddziału, którego zadaniem będzie wykonywanie wspomnianych czynności związanych ze wsparciem organizacyjnym i administracyjnym dla współpracy pomiędzy A. i Partnerem (tj. przygotowywanie spotkań, sporządzanie i analiza protokołów / raportów, itp.). Osoba ta zostanie prawdopodobnie zatrudniona bezpośrednio przez spółkę-matkę A. na podstawie umowy o świadczenie usług lub umowy o podobnym charakterze, choć nie można wykluczyć jej zatrudnienia przez Oddział w ramach umocowania udzielonego Przedstawicielowi Oddziału.

Dla celów wykonywania przez Oddziału opisanych wyżej czynności pomocniczych, A. (lub Oddział - w ramach umocowania udzielonego Przedstawicielowi Oddziału) wynajmie serwisowaną powierzchnię biurową zapewniającą podstawową infrastrukturę, taką jak biurka, krzesła, komputer, drukarka, a w sensie funkcjonalnym - Internet, recepcja i toalety. Poza tym, do Oddziału nie zostaną alokowane żadne zasoby rzeczowe, techniczne lub niematerialne umożliwiające prowadzenie za pośrednictwem Oddziału działalności gospodarczej, w szczególności, działalności ubezpieczeniowej lub służące prowadzeniu takiej działalności.

Podsumowując, Oddział w praktyce nie będzie uczestniczyć w prowadzeniu przez A. działalności ubezpieczeniowej czy jakiejkolwiek innej działalności zarobkowej w Polsce. Funkcje Oddziału zostaną ograniczone do zapewnienia podstawowej przestrzeni biurowej oraz wykonywania podstawowych czynności pomocniczych, wspierających, o charakterze administracyjnym.

Należy podkreślić, że Oddział nie będzie nawiązywać lub utrzymywać jakichkolwiek relacji z klientami A. w Polsce lub za granicą. Co do zasady, dane kontaktowe Oddziału lub Przedstawiciela Oddziału (nazwa, adres, telefon, dane osobowe) nie będą przekazywane lub udostępniane klientom lub potencjalnym klientom A. w związku z prowadzoną przez A. dystrybucją produktów ubezpieczeniowych. Wyjątkiem będą te sytuacje, w których obowiązek ujawnienia faktu istnienia lub danych adresowych Oddziału wynika z obowiązujących przepisów ubezpieczeniowych (Ustawy o działalności ubezpieczeniowej) lub innych bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa. Jednak w żadnym przypadku, Oddział nie będzie prowadzić aktywnych działań mających na celu pozyskanie klientów dla A., zainteresowanie (potencjalnych) klientów ofertą A. czy negocjowanie lub zawierane umów ubezpieczenia. Oddział nie będzie także przekazywać lub udostępniać klientom (potencjalnym klientom) informacji o ofercie ubezpieczeniowej A. ani w jakikolwiek inny sposób uczestniczyć w procesie dystrybucji lub obsługi umów ubezpieczenia oferowanych przez A. W szczególności, Oddział nie będzie uczestniczyć w negocjowaniu ani zawieraniu / podpisywaniu umów ubezpieczenia pomiędzy A. a klientami. Klienci nie będą również zachęcani do kontaktowania się z Oddziałem w sprawach związanych z oferowanymi lub zawartymi umowami ubezpieczenia, w tym, do kierowania do Oddziału pytań, wniosków lub reklamacji z tym związanych. Dla uniknięcia wątpliwości, ze względów prawnych dane Oddziału będą musiały znaleźć się w odpowiednich dokumentach, w tym w umowach z zawieranych klientami czy z kontrahentami, a klientom nie można ograniczyć możliwości kierowania korespondencji na adres Oddziału, niemniej nie będzie to preferowana forma komunikacji i klienci będą zachęcani do kierowania wszelkiej korespondencji na inny adres.

Oddział nie będzie także nawiązywać lub utrzymywać relacji z podmiotami trzecimi wykonującymi na rzecz A. usługi bezpośrednio związane z działalnością ubezpieczeniową prowadzoną przez A. Zgodnie z zasadami reprezentacji Wnioskodawcy, zawarcie przez A. jakiejkolwiek umowy wymaga podpisu dwóch członków zarządu A. działających łącznie. Z uwagi na fakt, że działalność ubezpieczeniowa w Polsce będzie prowadzona bezpośrednio przez A. z siedzibą w Księstwie Liechtensteinu, powyższa zasada będzie również obowiązywać w odniesieniu do umów związanych z tą działalnością, zawieranych zarówno z podmiotami polskimi jak i zagranicznymi. W konsekwencji, umowa/umowy z Partnerem oraz Agentami, umowa z podmiotem zajmującym się likwidacją szkód (o ile zostanie zawarta przez A.), umowa z reasekuratorem i wszelkie inne umowy dotyczące dystrybucji ubezpieczeń na rynku polskim będą każdorazowo wymagać podpisu dwóch członków zarządu A. z siedzibą w Księstwie Liechtensteinu działających łącznie. W szczególności, takiego umocowania będzie również wymagać pełnomocnictwo udzielone Partnerowi i Agentom do wykonywania odpowiednich czynności agencyjnych. Z uwagi na powyższe, Przedstawiciel Oddziału, działając indywidualnie, nie będzie zawierać którejkolwiek z powyższych umów. Z drugiej strony osoba ta, będąca jednocześnie członkiem zarządu A. z siedzibą w Księstwie Liechtensteinu, nie będzie również uprawniona do zawarcia którejkolwiek z powyższych umów jednoosobowo (jako przedstawiciel / członek zarządu A.), ale wyłącznie wspólnie z innym członkiem zarządu A.

Świadczeniodawcom (innym niż Partner i Agenci) co do zasady nie będą przekazywane lub udostępniane dane kontaktowe Oddziału lub Przedstawiciela Oddziału (nazwa, adres, telefon, dane osobowe), z wyjątkiem sytuacji, gdy jest to wymagane przez bezwzględnie obowiązujące przepisy prawa. Umowy dotyczące usług bezpośrednio związanych z działalnością ubezpieczeniową (np. umowy z podmiotami świadczącymi usługę pomocy drogowej czy obsługującymi roszczenia) będą co do zasady zawierane wyłącznie albo przez A. albo przez Partnera - ewentualnie Partnera wspólnie z Agentami, zależnie od modelu prawnego współpracy stron; w tej ostatniej sytuacji, Partner będzie następnie fakturował te usługi na rzecz A. z siedzibą w Księstwie Liechtensteinu. Oddział w żadnym stopniu i na żadnym etapie nie będzie zaangażowany w te relacje. Z kolei pozostali usługodawcy, tacy jak zewnętrzni audytorzy lub doradcy prawni, zostaną zatrudnieni bezpośrednio przez spółkę-matkę A. w Księstwie Liechtensteinu. Jedynym wyłomem od tej zasady może być upoważnienie Przedstawiciela Oddziału do zawarcia umowy na wynajem biura w Polsce dla potrzeb Oddziału oraz, ewentualnie, zawarcia umowy z asystentką/asystentem Oddziału.

Ponadto, Oddział nie będzie miał dostępu lub używał aktywów niematerialnych służących prowadzeniu lub wystarczających do prowadzenia w Polsce działalności w zakresie dystrybucji ubezpieczeń lub innej działalności o charakterze zarobkowym. Do Oddziału nie zostaną przypisane takie kluczowe aktywa niematerialne, jak umowy związane z podstawową działalnością gospodarczą A. (umowy agencyjne, umowy ubezpieczenia, umowa reasekuracji), bazy danych klientów A., oprogramowanie IT / licencje itp. służące prowadzeniu działalności w zakresie ubezpieczeń, inne wartości niematerialne i prawne. Z kolei aktywa materialne alokowane do Oddziału będą bardzo ograniczone (niewielki lokal biurowy z podstawowym sprzętem, takim jak biurka, krzesła, komputer, drukarka).

Zatem działalność ubezpieczeniowa A. nie będzie faktycznie prowadzona w Polsce przy wykorzystaniu Oddziału. Ograniczone zasoby i funkcje alokowane do Oddziału nie będą wystarczające dla uznania, że działalność ubezpieczeniowa A. odbywa faktycznie się za pośrednictwem Oddziału. Cały personel zaangażowany w tę działalność będzie zlokalizowany poza granicami Polski (zasadniczo w Księstwie Liechtensteinu). Natomiast w Polsce, czynności wykonywane w zakresie dystrybucji produktów ubezpieczeniowych A. zostaną powierzone w całości i wyłącznie Partnerowi oraz Agentom, a zatem podmiotom niezależnym od A. w sensie prawnym i ekonomicznym.

Wszystkie umowy związane z działalnością ubezpieczeniową A., w tym:

Umowy agencyjne z Partnerem i/lub Agentami,

Umowy reasekuracyjne z podmiotami trzecimi, z siedzibami poza Polską,

Umowy ubezpieczenia z klientami

Z kolei zakres czynności pomocniczych faktycznie wykonywanych przez Oddział w Polsce będzie współmierny do alokowanych do Oddziału ograniczonych aktywów (pomieszczeń i sprzętu) i personelu (osoba Przedstawiciela Oddziału, w przyszłości być może dodatkowo asystentka/asystent Przedstawiciela Oddziału).

W planowanym na polskim rynku modelu dystrybucji ubezpieczeń, A. z siedzibą w Księstwie Liechtensteinu będzie występował w sposób bezpośredni jako zakład ubezpieczeń oraz strona relacji umownych dotyczących działalności ubezpieczeniowej w Polsce, przy czym z przyczyn formalno-prawnych w odpowiednich dokumentach będzie adnotacja o istnieniu polskiego Oddziału. Polski Oddział, którego powołanie jest uwarunkowane względami regulacyjnymi i wizerunkowymi, nie będzie w praktyce w żaden sposób uczestniczyć w negocjowaniu lub podejmowaniu zobowiązań umownych ani czynności operacyjnych dotyczących działalności ubezpieczeniowej prowadzonej przez A. na polskim rynku. Alokowane do Oddziału funkcje administracyjne i pomocnicze będą miały charakter uboczny i wyłącznie pomocniczy względem właściwej aktywności gospodarczej A. i nie będą generować przychodów po stronie A.

Opisany model prowadzenia przez A. działalności ubezpieczeniowej w Polsce odzwierciedla potrzeby i interesy gospodarcze A. W interesie A. jest bowiem przede wszystkim wykorzystanie potencjału gospodarczego spółki-matki A. z siedzibą w Księstwie Liechtensteinu oraz wykorzystanie synergii wynikającej ze współpracy z polskimi kontrahentami (Partnerem i Agentami). W szczególności, planowane zaangażowanie Partnera wynika z faktu, że Partner oferuje znajomość lokalnego prawa i rynku, doświadczenie w działalności na polskim rynku i relacje z innymi polskimi podmiotami oferującymi usługi komplementarne do usług oferowanych przez A. W tej sytuacji, A. nie ma potrzeby ani intencji alokowania do polskiego rynku (Oddziału) własnych zasobów - czy to w postaci personelu czy też aktywów; takie działanie nie byłoby zasadne ani racjonalne i byłoby sprzeczne z interesem gospodarczym Wnioskodawcy.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 23 grudnia 2020 r. Wnioskodawca doprecyzowując powyższe wskazał:

w jaki sposób jest realizowana/zorganizowana działalności gospodarcza Wnioskodawcy w kraju siedziby działalności gospodarczej, tj. w Księstwie Liechtensteinu (należało ogólnie bez wskazywania szczegółów lecz w sposób niebudzący wątpliwości wskazać jak Wnioskodawca prowadzi działalność w kraju siedziby w tym ogólnie jakie zasoby ludzkie i materialne/techniczne posiada);

Wnioskodawca jest zakładem ubezpieczeń z siedzibą w Księstwie Liechtensteinu (spółką akcyjną zgodnie z właściwymi przepisami prawa Księstwa Liechtensteinu). Wnioskodawca posiada właściwe zezwolenia udzielone przez Urząd Nadzoru nad Rynkiem Kapitałowym (…) dla oferowania produktów ubezpieczeniowych majątkowych (innych niż ubezpieczenia na życie) na właściwych rynkach, którymi poza Polską są obecnie Niemcy oraz Szwajcaria. Wnioskodawca obecnie posiada 17 pracowników w Księstwie Liechtensteinu. Pracownicy ci zajmują się kwestiami prawnymi/zgodności z prawem (compliance), finansowymi (księgowością, kontrolingiem, aktuariatem), zasobami ludzkimi, rozwojem prowadzonej działalności oraz zarządzaniem ryzykiem. Nadzorują oni również podwykonawców należących do grupy oraz zewnętrznych w stosunku do grupy. Sprzedaż, działalność operacyjna oraz marketing są świadczone na zasadach outsourcingu przez spółki zewnętrzne w stosunku do grupy na właściwych rynkach. Usługi IT również podlegają outsourcingowi - są one zintegrowane w ramach odrębnej spółki wchodzącej w skład grupy.
czy Wnioskodawca na terytorium Polski poza planowanym rozpoczęciem sprzedaży produktów ubezpieczeniowych prowadził/prowadzi w Polsce jakąś inną/podobną działalność/współpracę jeśli tak należy wskazać jaką;

Poza planowanym rozpoczęciem sprzedaży produktów ubezpieczeniowych, Wnioskodawca nigdy nie prowadził oraz nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej w Polsce.
czy Wnioskodawca na terytorium Polski w ramach opisanej we wniosku współpracy z Partnerem i Agentami udostępnia jakiekolwiek należące do niego urządzenia/sprzęt /materiały/jakikolwiek inne zasoby

Wnioskodawca nie będzie udostępniał Partnerowi ani Agentom żadnych urządzeń/sprzętów/materiałów/jakichkolwiek innych zasobów. Partner oraz Agenci działający jako niezależni przedsiębiorcy będą używać swoich własnych urządzeń/sprzętów/materiałów/innych zasobów w celu świadczenia właściwych usług, tj. dystrybucji ubezpieczeń oraz likwidacji szkód.

Ze względu na naturę działalności będącej przedmiotem zapytania oraz regulacyjne ograniczenia wynikające z polskiego prawa, Partner oraz Agenci będą używać odpowiednich wzorów dokumentów/materiałów marketingowych dostarczonych przez Wnioskodawcę (w tym, informacje o produktach ubezpieczeniowych, ogólne warunki ubezpieczenia umów, formularze polis ubezpieczeniowych, inne formularze używane w celu wykonywania umów ubezpieczenia). W zakresie dystrybucji umów ubezpieczenia, Partner oraz Agenci będą również zobowiązani otrzymać odpowiednie pełnomocnictwa udzielone przez Wnioskodawcę. Poza powyższymi kwestiami wynikającymi z natury usług oraz wymogów regulacyjnych, Partner oraz Agenci będą używać własnych zasobów.
czy Wnioskodawca w związku z opisaną we wniosku planowaną sprzedażą produktów ubezpieczeniowych w Polsce stara się uzyskać/uzyskał/będzie musiał uzyskać jakieś koncesje/pozwolenia itp. jeśli tak należało wskazać jakie;

W celu wykonywania opisanej działalności, zgodnie z właściwymi przepisami prawa znajdującymi zastosowanie do macierzystej jurysdykcji Wnioskodawcy oraz na podstawie art. 206 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, Wnioskodawca jest zobowiązany do zawiadomienia macierzystego organu nadzoru (…) o zamiarze wykonywania takiej działalności oraz złożenia w tym zakresie niezbędnych dokumentów, które następnie są przekazywane polskiemu organowi nadzoru (Komisji Nadzoru Finansowego). Następnie polski organ nadzoru informuje Wnioskodawcę (…) o warunkach prowadzenia takiej działalności w Polsce. Powyższa procedura została już zrealizowana, więc z perspektywy regulacyjnej, Wnioskodawca spełnił już odpowiednie wymogi w celu planowanej sprzedaży produktów ubezpieczeniowych w Polsce.
na czym konkretnie polega działalność gospodarcza prowadzona przez Partnera (należało ogólnie bez wskazywania szczegółów lecz w sposób niebudzący wątpliwości opisać);

Partner jest polską spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. Jest on prawnie oraz ekonomicznie niezależny od Wnioskodawcy. Jego głównym przedmiotem działalności zgodnie z PKD jest „Działalność agentów i brokerów ubezpieczeniowych (66.22.Z)”. Partner będzie działał jako agent ubezpieczeniowy w rozumieniu ustawy z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń. Partner będzie wykonywał czynności agencyjne na rzecz Wnioskodawcy (czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego) zgodnie ze wskazaną ustawą.

Jak zostało to wyjaśnione we wniosku, współpraca pomiędzy Wnioskodawcą a Partnerem będzie, co do zasady, obejmować:
1. dystrybucję produktów ubezpieczeniowych Wnioskodawcy przez Partnera jako agenta ubezpieczeniowego;
2. koordynację przez Partnera dystrybucji produktów ubezpieczeniowych wykonywanej przez Agentów;
3. czynności związane z obsługą roszczeń wykonywane przez Partnera również przy użyciu odpowiednich podwykonawców.
W zakresie, o którym mowa powyżej, funkcje wykonywane przez Partnera będą co do zasady, obejmować:
1. czynności wykonywane przez Partnera jako „typowego” agenta ubezpieczeniowego, dystrybuującego umowy ubezpieczeniowe, zawierającego umowy ubezpieczenia, wykonującego właściwe obowiązki agenta ubezpieczeniowego względem klientów;
2. czynności wykonywane przez Partnera jako lidera konsorcjum agentów ubezpieczeniowych - koordynacja czynności dystrybucji ubezpieczeń wykonywanych przez Agentów, rozliczanie wynagrodzenia płaconego przez Wnioskodawcę za wszystkie czynności dystrybucji ubezpieczeń wykonywane przez Partnera oraz Agentów, wykonywanie odpowiednich obowiązków raportowych względem Wnioskodawcy w tym zakresie;
3. czynności wykonywane przez Partnera jako podmiot odpowiedzialny za obsługę roszczeń i likwidację szkód, zawieranie właściwych umów z podwykonawcami w tym zakresie, koordynację oraz nadzór nad działalnością podwykonawców.
w jaki sposób jest realizowana/zorganizowana działalności gospodarcza Partnera (należało ogólnie bez wskazywania szczegółów lecz w sposób niebudzący wątpliwości wskazać jak Partner prowadzi działalność w tym ogólnie jakie zasoby ludzkie i materialne/techniczne posiada);

Partner posiada wystarczający personel do przeprowadzania procesu projektowania produktu, wyceny, prowadzenia obsługi klienta oraz obsługi roszczeń. Ponadto wyspecjalizowany dostawca dostarcza Partnerowi odpowiednie usługi IT. W zakresie specjalistycznych usług, w szczególności dotyczących usług pomocy drogowej oraz usług obsługi roszczeń, Partner wykorzystuje wyspecjalizowanych dostawców takich usług na terytorium Polski. Partner obecnie jest w fazie dalszego rozwoju swojego personelu.
czy Partner i Agenci będą współpracować tylko i wyłącznie z Wnioskodawcą;

Na podstawie planowanego, czasowego porozumienia o wyłączności, w ciągu pierwszych 5 lat współpracy z Wnioskodawcą, Partner nie będzie współpracował z żadnym innym ubezpieczycielem (chyba że wystąpią szczególne okoliczności) oraz będzie skupiał się na współpracy z Wnioskodawcą przedstawionej we wniosku. Po upływie tego czasu Partner będzie mógł nawiązać współpracę z innymi ubezpieczycielami. Te ograniczenia nie mają zastosowania do Agentów, którzy będą mogli współpracować także z innymi ubezpieczycielami.

We wniosku zostało przedstawione, że planowany okres wyłącznej współpracy z Partnerem będzie wynosił 3 lata. Jednakże, po złożeniu wniosku, Wnioskodawca oraz Partner zdecydowali o przedłużeniu tego okresu. W związku z tym obecnie zakładany okres wyłącznej współpracy Partnera z Wnioskodawcą wynosi 5 lat.
przez jaki okres czasu Wnioskodawca zamierza dokonywać sprzedaży produktów ubezpieczeniowych w Polsce;

Oczekiwany okres to co najmniej 10 lat. Faktyczny okres, w trakcie którego Wnioskodawca będzie dystrybuował produkty ubezpieczeniowe w Polsce, będzie zależny od różnych czynników, w szczególności ekonomicznych wyników takiej działalności, ale również innych właściwych czynników biznesowych (sytuacja ekonomiczna w macierzystej jurysdykcji Wnioskodawcy oraz w Polsce, otoczenie regulacyjne, inne czynniki wpływające na ocenę działalności i decyzje biznesowe).
na jaki okres czasu (w przybliżeniu/około) Wnioskodawca zawrze umowy o współpracy z Partnerem i Agentami;

Co do zasady, zakładane jest, że umowa agencyjna pomiędzy Wnioskodawcą a Partnerem będzie zawarta na okres 10 lat, jednakże, po upływie tego okresu strony mogą zadecydować o przedłużeniu wzajemnej współpracy. Umowa agencyjna w odniesieniu do współpracy z Agentami będzie zawierana na okres nieoznaczony. Faktyczny okres obowiązywania tych umów będzie zależny od różnych czynników, w szczególności ekonomicznych wyników takiej działalności, ale również innych właściwych czynników biznesowych (sytuacja ekonomiczna w macierzystej jurysdykcji Wnioskodawcy oraz w Polsce, otoczenie regulacyjne, inne czynniki wpływające na ocenę działalności i decyzje biznesowe).
czy Partner i Agenci będą świadczyć usługi w ramach współpracy zgodnie z wytycznymi wskazanymi przez Wnioskodawcę;

Jak zostało to wskazane we wniosku, ogólnym założeniem biznesowym współpracy jest, że Partner będzie odpowiedzialny za bieżące zarządzanie kwestiami związanymi z dystrybucją umów ubezpieczenia oraz wykonywaniem tych umów (w szczególności obsługą roszczeń). Partner będzie również współuczestniczyć w ryzyku ekonomiczny związanym z przedmiotową działalnością.

Należy jednakże wskazać, że w związku z planowaną współpracą strony będą zobowiązane do przestrzegania właściwych wymogów regulacyjnych w tym zakresie. Wnioskodawca będący regulowanym ubezpieczycielem jest zobowiązany przez prawo do nadzoru nad czynnościami wykonywanymi przez Partnera i Agentów oraz może ponosić odpowiedzialność względem właściwych organów nadzoru za wszelkie naruszenia prawa dokonane przez Partnera i Agentów (w zakresie współpracy z Wnioskodawcą). W odniesieniu do polskiego prawa, zgodnie z art. 26 ustawy z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń, co do zasady, ubezpieczyciel jest zobowiązany do nadzorowania czynności agenta ubezpieczeniowego, który działa na rzecz ubezpieczyciela. W takiej sytuacji, podobnie jak w przypadku wszelkich innych umów agencyjnych pomiędzy ubezpieczycielami oraz agentami ubezpieczeniowymi, umowa agencyjna pomiędzy Wnioskodawcą a Partnerem/Agentem będzie przyznawać Wnioskodawcy określone uprawnienia nadzorcze względem Partnera oraz Agentów, a także nakładać na Partnera / Agenta określone obowiązki przestrzegania wytycznych Wnioskodawcy - w zakresie niezbędnym dla zapewnienia przez Wnioskodawcę zgodności z właściwymi przepisami prawa regulującymi jego działalność ubezpieczeniową (w szczególności z art. 26 ustawy z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń oraz właściwymi przepisami prawa obowiązującymi w Księstwie Liechtensteinu).
czy zakres produktów ubezpieczeniowych sprzedawanych na terytorium kraju będzie taki sam jak w kraju siedziby Wnioskodawcy;

Wnioskodawca nie oferuje żadnych produktów ubezpieczeniowych na terenie Księstwa Liechtensteinu, ale prowadzi działalność w Niemczech i w Szwajcarii. Zasadniczo zakres produktów ubezpieczeniowych będzie taki sam na wszystkich rynkach, tj. większość działalności w Polsce będzie dotyczyć ubezpieczeń komunikacyjnych, tak jak ma to miejsce w Niemczech oraz Szwajcarii. Również inne produkty, takie jak ubezpieczenie mieszkania/domu albo ubezpieczenia dotyczące odpowiedzialności cywilnej, będą oferowane na wszystkich rynkach. Wszystkie produkty będą dostosowane do określonych uwarunkowań, przepisów oraz regulacji mających zastosowanie na danym rynku.
co konkretnie oznacza, że Wnioskodawca „podejmie wielopłaszczyznową współpracę z polskim podmiotem funkcjonującym w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością („Partner”)”, należało bez wskazywania szczegółowych informacji lecz precyzyjnie opisać współpracę Wnioskodawcy z Partnerem, tak aby z opisu jednoznacznie wynikało jakie funkcje będzie pełnił Partner;

Jak zostało to wyjaśnione we wniosku, współpraca pomiędzy Wnioskodawcą a Partnerem będzie, co do zasady, obejmować:
1. dystrybucję produktów ubezpieczeniowych Wnioskodawcy przez Partnera jako agenta ubezpieczeniowego;
2. koordynację przez Partnera dystrybucji produktów ubezpieczeniowych wykonywanej przez Agentów;
3. czynności związane z obsługą roszczeń wykonywane przez Partnera również przy użyciu odpowiednich podwykonawców.
W zakresie, o którym mowa powyżej, funkcje wykonywane przez Partnera będą co do zasady, obejmować:
1. czynności wykonywane przez Partnera jako „typowego” agenta ubezpieczeniowego, dystrybuującego umowy ubezpieczeniowe, zawierającego umowy ubezpieczenia, wykonującego właściwe obowiązki agenta ubezpieczeniowego względem klientów;
2. czynności wykonywane przez Partnera jako lidera konsorcjum agentów ubezpieczeniowych - koordynacja czynności dystrybucji ubezpieczeń wykonywanych przez Agentów, rozliczanie wynagrodzenia płaconego przez Wnioskodawcę za wszystkie czynności dystrybucji ubezpieczeń wykonywane przez Partnera oraz Agentów, wykonywanie odpowiednich obowiązków raportowych względem Wnioskodawcy w tym zakresie;
3. czynności wykonywane przez Partnera jako podmiot odpowiedzialny za obsługę roszczeń i likwidację szkód, zawieranie właściwych umów z podwykonawcami w tym zakresie, koordynacja oraz nadzór nad działalnością podwykonawców.
co konkretnie oznacza, że Agenci „(…) będą wykonywać czynności agencyjne (czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego)”, należało bez wskazywania szczegółowych informacji lecz precyzyjnie opisać na czym będzie polegała współpraca Wnioskodawcy z Agentami, jakie czynności na rzecz Wnioskodawcy będą pełnili Agenci;

Zgodnie z projektem umowy agencyjnej, która ma zostać zawarta pomiędzy Wnioskodawcą, Partnerem oraz Agentami, Wnioskodawca powierzy Agentowi, a Agent będzie świadczyć w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy czynności agencyjne, o których mowa w art. 4 ust. 3 w zw. z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń. Wnioskodawca upoważni Agentów do wykonywania czynności, o których mowa w tej ustawie, tj.:
1. zawierania umów ubezpieczenia, składania oświadczeń dotyczących zawarcia takich umów w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy;
2. doradzania, oferowania oraz wykonywania czynności przygotowawczych mających na celu zawarcie umowy ubezpieczenia;
3. działania jako agent Wnioskodawcy w zakresie przyjmowania składek ubezpieczeniowych oraz rozliczania zwrotów takich składek;
4. udzielania pomocy przy administrowaniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia;
5. organizowania i nadzorowania czynności agencyjnych,
zgodnie z postanowieniami umowy agencyjnej oraz w zakresie pełnomocnictw udzielonych Agentom przez Wnioskodawcę. Szczegółowe warunki dotyczące wykonywania takich czynności przez Agentów będą uregulowane w umowie agencyjnej.
co konkretnie oznacza stwierdzenie, że „(…) czynności agencyjne w zakresie dystrybucji ubezpieczeń (czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego) każdorazowo będą zlecane Partnerowi i Agentom bezpośrednio przez Wnioskodawcę, także ich prawidłowe wykonanie będzie weryfikowane przez Wnioskodawcę (…)”,w tym należało bez wskazywania szczegółowych informacji lecz precyzyjnie opisać na czym będzie polegała weryfikacja prawidłowego wykonywania przez Partnera oraz Agentów czynności w zakresie dystrybucji ubezpieczeń;

Partner oraz Agenci będą stronami umowy agencyjnej zawartej z Wnioskodawcą oraz otrzymają indywidualne pełnomocnictwa do wykonywania czynności ubezpieczeniowych w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy. Stosunek agencyjny będzie istniał bezpośrednio pomiędzy Wnioskodawcą a każdym z agentów ubezpieczeniowych (Partnerem oraz Agentami).

Jak zostało wskazane w punkcie 10 powyżej, zgodnie z art. 26 ustawy z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń, Wnioskodawca jest zobowiązany do nadzorowania czynności agenta ubezpieczeniowego, który działa na rzecz ubezpieczyciela (w tym przypadku, Partnera oraz Agentów). Zasada ta musi być odzwierciedlona w umowie agencyjnej, tak aby Wnioskodawca mógł wykazać przed właściwym organem nadzoru, że posiada on niezbędne uprawnienia nadzorcze pozwalające na efektywny nadzór swoich agentów. W związku z tym, określone uprawnienia Wnioskodawcy dotyczące weryfikacji właściwego wykonywania czynności dystrybucji ubezpieczeń przez Partnera i Agentów będą wynikać z postanowień umowy agencyjnej. W szczególności, Partner oraz Agenci będą posiadać właściwe obowiązki dotyczące raportowania względem Wnioskodawcy (koordynowane przez Partnera jako Lidera Konsorcjum). Partner oraz Agenci będą zobowiązani do dostarczania Wnioskodawcy określonych informacji, wyjaśnień lub dokumentów żądanych przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca będzie również posiadać określone uprawnienia kontrolne względem Partnera oraz Agentów. Partner oraz Agenci będą odpowiedzialni względem Wnioskodawcy za prawidłowe wykonywanie powierzonych im czynności agencyjnych.
czy Wnioskodawca poza realizowaną współpracą z Partnerem i Agentami na terytorium kraju będzie nabywał od innych podmiotów inne usługi bądź towary jeśli tak należało wskazać jakiego rodzaju usługi bądź towary będą nabywane w tym w jakim celu;

Co do zasady, takie towary oraz usługi mogą być nabywane przez Wnioskodawcę na terytorium Polski tylko w zakresie niezbędnym do prowadzenia działalności opisanej we wniosku oraz w niniejszym piśmie, we współpracy z Partnerem oraz Agentami. Ze względu na fakt, że Wnioskodawca zamierza utworzyć na terytorium Polski Oddział dla celów ograniczonych czynności opisanych szczegółowo we wniosku, w tym celu mogą być wymagane określone usługi, w szczególności usługi dotyczące udostępniania powierzchni biurowej, standardowe usługi biurowe (obsługa korespondencji), usługi sprzątania, usługi telefoniczne, usługi dostarczania Internetu oraz inne podobne usługi. Ponadto, w odniesieniu do działalności prowadzonej na terytorium Polski, Wnioskodawca będzie korzystał z określonych profesjonalnych doradców działających na terytorium Polski - prawników, doradców podatkowych, doradców księgowych. Wnioskodawca otworzy również rachunki bankowe w polskim banku oraz będzie korzystał z niezbędnych usług bankowych.

Poza takimi usługami niezbędnymi dla celów związanych z funkcjonowaniem polskiego Oddziału, Wnioskodawca nie planuje nabycia żadnych specyficznych towarów oraz usług na terytorium Polski. Co do zasady, jeżeli jakiekolwiek usługi związane z wykonywaniem umów ubezpieczenia okażą się niezbędne (np. dotyczące obsługi roszczeń oraz likwidacji szkód), to Partner będzie odpowiedzialny za zapewnienie takich usług (z wykorzystaniem podwykonawców Partnera, jeżeli będzie to konieczne).
wskazanie na czym będą polegały i jak będą realizowane przez Oddział czynności pomocnicze i administracyjno-organizacyjne

Wnioskodawca przewiduje, że osoba reprezentująca przedsiębiorcę zagranicznego w Oddziale będzie w określonym czasie dostępna na terytorium Polski, więc określone bieżące sprawy związane ze współpracą pomiędzy Wnioskodawcą a Partnerem/Agentami będą mogły być omawiane przez Partnera z osobą reprezentującą przedsiębiorcę zagranicznego w Oddziale. Jednakże, jak zostało wskazane we wniosku, osoba reprezentująca przedsiębiorcę zagranicznego w Oddziale nie będzie uprawniona do samodzielnego podejmowania decyzji, zawierania/aneksowania żadnych umów, ani składania innych oświadczeń woli w imieniu Wnioskodawcy. W tym zakresie, rolą osoby reprezentującej przedsiębiorcę zagranicznego w Oddziale będzie wspomaganie komunikacji z Partnerem/Agentami, działanie w celu rozwiązywania ewentualnych sporów w sposób polubowny i czynności o podobnym charakterze.
szczegółowe wskazanie, na czym będą polegały i jak będą realizowane czynności pomocnicze, obejmujące organizacyjne relacje z lokalną siecią pośredników ubezpieczeniowych, tj. Partnerem i Agentami oraz wsparcie administracyjne dla tych relacji;

Wyjaśnienia w tym zakresie zostały przedstawione w punkcie 16 powyżej.
organ wzywa o szczegółowe wskazanie celów organizacji spotkań Przedstawiciela Oddziału z Partnerem, co będzie na tych spotkaniach omawiane, czy będą przekazywane jakiekolwiek instrukcje dla Partnera do działania, czy będzie przedstawiana oferta produktów ubezpieczeniowych oferowanych przez Wnioskodawcę, czy będą podpisywane jakiekolwiek umowy;

Wyjaśnienia w tym zakresie zostały przedstawione w punkcie 16 powyżej. Osoba reprezentująca przedsiębiorcę zagranicznego w Oddziale nie będzie uprawniona do podejmowania żadnych decyzji, wydawania poleceń, zawierania umów lub składania jakichkolwiek oświadczeń w imieniu Wnioskodawcy. Osoba reprezentująca przedsiębiorcę zagranicznego w Oddziale może omawiać bieżące sprawy związane ze współpracą pomiędzy Wnioskodawcą a Partnerem/Agentami oraz wspomagać komunikację w tym zakresie. Oferta produktów ubezpieczeniowych Wnioskodawcy nie będzie przedstawiana w Oddziale.
czego dotyczą, kto składa i na rzecz kogo raporty lub protokoły ze spotkań organizacyjnych z Partnerem;

Celem takich raportów lub protokołów będzie jedynie wspomaganie komunikacji oraz podsumowanie, jakie kwestie były omawiane w trakcie spotkań, co stanowi standardową praktykę biznesową. Prawdopodobnie takie raporty/protokoły będą przygotowywane przez osobę reprezentująca przedsiębiorcę zagranicznego w Oddziale oraz/lub jego asystentkę/asystenta, a następnie będą doręczane przez osobę reprezentującą przedsiębiorcę zagranicznego w Oddziale właściwym pracownikom Wnioskodawcy.
komu i w jakim celu będą udostępniane powierzchnie biura Oddziału dla celów spotkań z osobami trzecimi świadczącymi na rzecz Wnioskodawcy usługi, kto organizuje te spotkania, co jest na nich omawiane, czy będą na nich podpisywane (jeśli tak to przez kogo i na rzecz kogo) umowy, czy będzie przedstawiana oferta produktów ubezpieczeniowych oferowanych przez Wnioskodawcę, czy będą przekazywane jakiekolwiek instrukcje dla tych podmiotów do działania;

Spotkania mogą odbywać się z profesjonalnymi dostawcami usług, takimi jak prawnicy, doradcy podatkowi oraz księgowi, jeżeli takie spotkania będą potrzebne, a nie będą mogły się odbyć w biurze dostawcy usług. Takie spotkania będą prawdopodobnie organizowane przez osobę reprezentującą przedsiębiorcę zagranicznego w Oddziale w celu omówienia bieżących spraw, w miarę potrzeb. Osoba reprezentująca przedsiębiorcę zagranicznego w Oddziale nie będzie uprawniona do podejmowania żadnych decyzji, wydawania poleceń, zawierania umów lub składania jakichkolwiek oświadczeń w imieniu Wnioskodawcy. Oferta produktów ubezpieczeniowych Wnioskodawcy nie będzie przedstawiana w Oddziale.
czy w pomieszczeniach Oddziału będzie przedstawiana oferta produktów ubezpieczeniowych;

Nie. Dystrybucja produktów ubezpieczeniowych nie będzie organizowana ani przeprowadzana przez Oddział.
czy zakres czynności asystenta lub asystentki Oddziału będzie tożsamy z tym, który będzie dokonywany przez Przedstawiciela Oddziału w zakresie wsparcia organizacyjnego i administracyjnego;

Asystentka/asystent osoby reprezentującej przedsiębiorcę zagranicznego w Oddziale będzie wspierać tę osobę pełnieniu przez nią funkcji. Asystentka/asystent nie będzie posiadać żadnych szczególnych/samodzielnych funkcji. Funkcje pełnione przez asystenta będą miały charakter administracyjny, pomocniczy oraz biurowy.
organ wzywa o wyjaśnienie, gdzie konkretnie będą podpisywane umowy agencyjne z Partnerem i/lub Agentami, z podmiotami trzecimi, umowy ubezpieczenia z klientami, czy jakiekolwiek umowy wymienione we wniosku będą podpisywane na terytorium Polski;

W odniesieniu do umów ubezpieczenia z klientami, będą one zawierane w placówkach Partnera lub właściwego Agenta działającego jako agent ubezpieczeniowy Wnioskodawcy. Lokalizacja takiej placówki będzie najprawdopodobniej zależeć od lokalizacji klienta - zakładane jest, że co do zasady, klient będzie zawierał umowę z Partnerem/Agentem znajdującym się najbliżej klienta. Jednakże, klient będzie uprawniony w tym zakresie do wybrania dowolnego agenta ubezpieczeniowego (Partnera lub Agenta) działającego na rzecz Wnioskodawcy.
W odniesieniu do innych umów, które mają zostać zawarte pomiędzy Wnioskodawcą a Partnerem oraz Agentami lub innymi osobami trzecimi (jeśli takie będą), zakłada się, że takie umowy będą zawierane bez fizycznej obecności reprezentantów każdej ze stron - strony dokonają wymiany egzemplarzy podpisanych przez odpowiednio umocowanych przedstawicieli.
w jaki sposób będzie zorganizowana procedura podpisywania umów wymienionych we wniosku; czy np. klienci będą wyjeżdżali do Księstwa Liechtensteinu aby podpisać umowy;

Wyjaśnienia w tym zakresie zostały zawarte w punkcie 23 powyżej. W odniesieniu do klientów poszukujących ochrony ubezpieczeniowej, na terytorium Polski zwyczajowo takie umowy są zawierane za pośrednictwem agentów ubezpieczeniowych. Również w przypadku planowanej działalności Wnioskodawcy na terytorium Polski, klienci będą zawierać umowy na terytorium Polski w placówkach Partnera lub Agenta wybranego przez takiego klienta. W odniesieniu do innych stron umów zawieranych przez Wnioskodawcę, nie jest przewidziane, aby strony takich umów podróżowały do Księstwa Liechtensteinu w celu zawarcia umowy z Wnioskodawcą. Przewidywane jest, że strony raczej będą korzystać z poczty elektronicznej lub innych właściwych środków komunikacji (w tym podpisów elektronicznych).
organ wzywa o szczegółowe wskazanie zakresu pełnomocnictwa udzielonego Partnerowi i Agentom;

Poniżej przytaczamy projektowaną treść zakresu pełnomocnictwa, które Wnioskodawca zamierza udzielić Partnerowi oraz Agentom. Możliwe jest, że ostateczna wersja zawierać będzie określone zmiany, jednakże takie zmiany nie powinny mieć istotnego wpływu na zakres takiego pełnomocnictwa.

[Wnioskodawca]
dalej zwany również „Ubezpieczycielem”
niniejszym udziela pełnomocnictwa:
[Partnerowi/danemu Agentowi], dalej zwanemu również „Agentem”, działającemu jako agent ubezpieczeniowy,
do wykonywania w imieniu i na rzecz Ubezpieczyciela czynności agencyjnych, tj.:
1. zawieranie umów ubezpieczenia, pośredniczenie w zawieraniu umów ubezpieczenia oraz wprowadzanie zmian do umów ubezpieczenia w imieniu i na rzecz Ubezpieczyciela;
2. doradztwo, oferowanie oraz wykonywanie innych czynności przygotowawczych mających na celu zawarcie umowy ubezpieczenia;
3. działanie jako agent Ubezpieczyciela w zakresie przyjmowania składek ubezpieczeniowych i rozliczania zwrotów takich składek;
4. udzielanie pomocy przy administrowaniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia;
5. działanie jako agent Ubezpieczyciela w odniesieniu do relacji z klientami, zarządzaniu reklamacjami oraz przyjmowaniu oświadczeń woli;
6. organizowanie i nadzorowanie czynności agencyjnych,
zgodnie z umową agencyjną zawartą dnia [data].

Powyższe czynności agencyjne będą dotyczyć umów ubezpieczenia [specyfikacja odpowiedniego rodzaju umowy ubezpieczenia] w zakresie działu [numer] grupy [numer] Załącznika do ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (dalej zwane również „Umowami Ubezpieczenia”).

Maksymalna suma ubezpieczenia związana z pojedynczą Umową Ubezpieczenia wynosi [kwota].

Niniejsze pełnomocnictwo upoważnia Agenta do działania na terytorium Polski.

Niniejsze pełnomocnictwo nie upoważnia Agenta do zawierania w imieniu i na rzecz Ubezpieczyciela żadnych innych umów niż Umowy Ubezpieczenia ani do składania w imieniu Ubezpieczyciela oświadczeń niewskazanych w niniejszym pełnomocnictwie.

Agent nie jest uprawniony do udzielania dalszych pełnomocnictw.

Niniejsze pełnomocnictwo wchodzi w życie od dnia [data].

[miejscowość], [data]
w czyim imieniu Partner/Agenci zawierają umowy wymienione we wniosku, na czyją rzecz działają i co jest zakresem tych umów;

Partner oraz Agenci będą działać jako agenci ubezpieczeniowi Wnioskodawcy. Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń (w szczególności art. 4 ust. 3), będą oni zawierać umowy ubezpieczenia w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy, na podstawie pełnomocnictw udzielonych przed Wnioskodawcę. Zakres umów ubezpieczenia będzie zależał od danego produktu ubezpieczeniowego - co do zasady, Wnioskodawca planuje dystrybucję ubezpieczeń komunikacyjnych oraz być może innych produktów ubezpieczeniowych (innych niż ubezpieczenia na życie).
czy Wnioskodawca jest zarejestrowany na terytorium Polski jako czynny podatnik podatku od towarów i usług;

Wnioskodawca nie jest zarejestrowany w Polsce jako czynny podatnik podatku od towarów i usług.
czy Wnioskodawca rozpoznaje na terytorium Polski jakieś czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług, o których mowa w art. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 ze zm.), zwanej dalej ustawą, jeśli tak należy wskazać jakie;

Wnioskodawca nie rozpoznaje na terytorium Polski żadnych czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.
czy klienci, na rzecz których realizowane są/będą usługi przez Wnioskodawcę to osoby fizyczne nieprowadzące żadnej działalności gospodarczej;

Wnioskodawca zakłada, że (w zależności od produktu ubezpieczeniowego) klientami mogą być osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, jak również osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą. W pewnych przypadkach możliwe jest również, aby osoby prawne a także jednostki organizacyjne posiadające zdolność prawną występowały jako ubezpieczający (strona umowy ubezpieczenia). W zależności od produktu, sytuacja ta może mieć wpływ na możliwość działania w roli ubezpieczającego, warunki umowy ubezpieczenia albo wysokość składki (np. w pewnych przypadkach składka za ubezpieczenie pojazdu używanego dla celów działalności gospodarczej jest wyższa, niż w przypadku pojazdów używanych wyłącznie w celach prywatnych).
czy klienci, na rzecz których realizowane są/będą usługi przez Wnioskodawcę to podatnicy, o którym mowa w art. 15 ustawy, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4 ustawy;

Wyjaśnienia w tym zakresie zostały zawarte w pkt 19 powyżej - należy założyć, że klienci, na rzecz których Wnioskodawca będzie realizował usługi mogę być podatnikami lub nie.
czy klienci, na rzecz których realizowane są/będą usługi przez Wnioskodawcę posiadają siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski bądź stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu na terytorium Polski;

Co do zasady, Partnerzy oraz Agenci będą prowadzić dystrybucję ubezpieczeń w Polsce, skierowaną do potencjalnych klientów znajdujących się w Polsce. Nie jest planowane, aby w zakresie współpracy z Partnerem albo Agentami, Wnioskodawca zawierał umowy ubezpieczenia z klientami znajdującymi się poza terytorium Polski.
jakie konkretnie dane identyfikujące podmiot świadczący usługi (w tym konkretnie jaką nazwę, dane adresowe, numer identyfikacji podatkowej) zawiera/będzie zawierał dokument potwierdzający świadczenie usług;

Biorąc pod uwagę przepisy prawa polskiego, Wnioskodawca przewiduje, że dokumenty potwierdzające zawarcie umowy ubezpieczenia będą zawierać w szczególności:
1. nazwę (firmę) Wnioskodawcy;
2. adres Wnioskodawcy;
3. numer identyfikacji podatkowej Wnioskodawcy;
4. informacje o rejestracji Wnioskodawcy we właściwym rejestrze handlowym Księstwa Liechtensteinu;
5. informacje o kapitale zakładowym Wnioskodawcy;
6. informacje o adresie Oddziału.
czy świadczenie usług wykonywane przez Wnioskodawcę gdyby wykonane było na terytorium Polski (podlegałoby opodatkowaniu na terytorium Polski), stanowiłoby czynności opodatkowane uprawniające do odliczenia podatku naliczonego, tj. niekorzystające ze zwolnienia z opodatkowania;

Wnioskodawca świadczy usługi ubezpieczeniowe. Jeżeli takie usługi byłyby świadczone przez Wnioskodawcę na terytorium Polski to należy założyć, że korzystałyby one ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.
szczegółowe wskazanie, jak będzie wyglądała współpraca między Wnioskodawcą a bankami i dealerami, o której mowa we wniosku, w szczególności:

Na wstępie należy wyjaśnić, że na tym etapie Wnioskodawca planuje skupić się na współpracy z Partnerem oraz Agentami. Współpraca z innymi dystrybutorami (np. bankami albo dealerami samochodowymi) wspomnianymi we wniosku jest możliwa w przyszłości, ale na tym etapie nie ma szczegółowych planów w tym zakresie.
1. czy podmioty te będą współpracować tylko i wyłącznie z Wnioskodawcą,
  
  Na tym etapie nie ma szczegółowych planów ani założeń w tym zakresie. Jednakże, co do zasady, założenie, że banki lub dealerzy samochodowi będą współpracować z Wnioskodawcą na zasadzie wyłączności, nie jest w ocenie Wnioskodawcy realistyczne.
2. na jaki okres czasu (w przybliżeniu/około) Wnioskodawca zawrze umowy o współpracy z ww. podmiotami;
  
  Na tym etapie nie ma szczegółowych planów ani założeń w tym zakresie. Zazwyczaj umowy agencyjne z dystrybutorami zawierane są na czas nieokreślony, jednakże, możliwe są szczególne porozumienia zależne od ustaleń biznesowych ze szczególnymi partnerami.
3. czy banki i dealerzy będą świadczyć usługi w ramach współpracy zgodnie z wytycznymi wskazanymi przez Wnioskodawcę;
  
  Na tym etapie nie ma szczegółowych planów ani założeń w tym zakresie. Jednakże, można założyć, że zastosowanie znajdą takie same ograniczenia regulacyjne jakie zostały opisane w punkcie 10 powyżej - ze względu na fakt, że wynikają one z bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa oraz znajdują zastosowanie względem relacji między Wnioskodawcą a każdym agentem ubezpieczeniowym działającym na rzecz Wnioskodawcy.
4. jak będzie wyglądało nadzorowanie umów zawartych z tymi podmiotami;
  
  Zastosowanie znajdują wyjaśnienia zawarte w punkcie (c) powyżej.
5. gdzie i przez kogo będą zawarte te umowy, czy na terytorium Polski;
  
  Na tym etapie nie ma szczegółowych planów ani założeń w tym zakresie.
6. czy Wnioskodawca na terytorium Polski w ramach opisanej we wniosku współpracy z ww. podmiotami udostępnia jakiekolwiek należące do niego urządzenia/sprzęt /materiały/jakikolwiek inne zasoby
  
  Na tym etapie nie ma szczegółowych planów ani założeń w tym zakresie.
7. czy ww. podmioty będą posiadać pełnomocnictwo do wykonywania czynności dystrybucji ubezpieczeń, jeśli tak organ wzywa o szczegółowe wskazanie zakresu pełnomocnictwa udzielonego tym podmiotom;
  
  Na tym etapie nie ma szczegółowych planów ani założeń w tym zakresie. Jednakże, zgodnie z polskim prawem (art. 21 ustawy z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń) wszyscy agenci ubezpieczeniowi, którzy będą wykonywać czynności dystrybucji ubezpieczeń w imieniu Wnioskodawcy (w tym banki, dealerzy samochodowi i każdy inny agent) będą potrzebować w tym celu właściwych pełnomocnictw. Zakres takich pełnomocnictw będzie zależny od ustaleń biznesowych z określonymi agentami oraz charakteru produktów ubezpieczeniowych dystrybuowanych przez takich agentów.
8. w czyim imieniu ww. podmioty zawierają umowy, na czyją rzecz działają i co jest zakresem tych umów;
  
  Na tym etapie nie ma szczegółowych planów ani założeń w tym zakresie. Co do zasady, w odniesieniu do agentów ubezpieczeniowych, którzy będą dystrybuować produkty ubezpieczeniowe w imieniu Wnioskodawcy (w tym banki, dealerzy samochodowi i każdy inny agent) będą oni zawsze działać w imieniu Wnioskodawcy oraz na rzecz Wnioskodawcy. Zakres umów ubezpieczeniowych, które mają być przedmiotem dystrybucji przez takich agentów będzie zależny od ustaleń biznesowych z danymi agentami.
9. jak będzie kalkulowane wynagrodzenie na rzecz tych podmiotów i co ono obejmuje;
  
  Na tym etapie nie ma szczegółowych planów ani założeń w tym zakresie. Zazwyczaj agenci ubezpieczeniowi otrzymują prowizję (obliczoną jako część składki ubezpieczeniowej) za czynności dystrybucji ubezpieczeń świadczone na rzecz Wnioskodawcy. Jednakże, możliwe jest, że w określonych przypadkach zastosowanie mogą mieć szczególne ustalenia w tym zakresie dokonywane z poszczególnymi agentami.
10. organ wzywa o jasne i precyzyjne opisanie dokonywanej przez Wnioskodawcę dystrybucji ubezpieczeń w Polsce za pośrednictwem banków czy dealerów samochodowych;
Na tym etapie takie czynności nie są wykonywane na terytorium Polski we współpracy z bankami lub dealerami samochodowymi. Taka możliwość wspomniana we wniosku dotyczy przyszłej potencjalnej działalności Wnioskodawcy. Jednakże na tym etapie, Wnioskodawca planuje skupić się na współpracy z Partnerem oraz Agentami.

Z kolei w piśmie z dnia 18 stycznia 2021 r. Wnioskodawca wskazał:

W części II Uzupełnienia, w wyjaśnieniach dotyczących pytania nr 4 zawarta była nieprecyzyjna informacja (w zakresie zdania podkreślonego poniżej):

„W celu wykonywania działalności ubezpieczeniowej przez oddział w Polsce, zgodnie z właściwymi przepisami prawa znajdującymi zastosowanie do macierzystej jurysdykcji Wnioskodawcy oraz na podstawie art. 206 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, Wnioskodawca jest zobowiązany do zawiadomienia macierzystego organu nadzoru (FMA) o takim zamiarze oraz złożenia w tym zakresie niezbędnych dokumentów, które następnie są przekazywane polskiemu organowi nadzoru (Komisji Nadzoru Finansowego). Następnie polski organ nadzoru informuje Wnioskodawcę (poprzez FMA) o warunkach prowadzenia takiej działalności w Polsce. Taka procedura została już zrealizowana, więc z perspektywy regulacyjnej, Wnioskodawca spełnił już odpowiednie wymogi w celu wykonywania planowanej działalności ubezpieczeniowej w Polsce”.

Wnioskodawca wyjaśnia, że na dzień składania Uzupełnienia (tj. 23 grudnia 2020 r.) Wnioskodawca zawiadomił macierzysty organ nadzoru (FMA) o swoim zamiarze oraz złożył w tym zakresie niezbędne dokumenty, które zostały przekazane polskiemu organowi nadzoru (Komisji Nadzoru Finansowego). Natomiast w dniu składania Uzupełnienia (tj. w dniu 23 grudnia 2020 r.) Wnioskodawca nie uzyskał jeszcze z Komisji Nadzoru Finansowego informacji o warunkach prowadzenia działalności ubezpieczeniowej w Polsce. Taka informacja została przekazana Wnioskodawcy (za pośrednictwem FMA) przez Komisję Nadzoru Finansowego w dniu 15 stycznia 2021 r. W związku z powyższym wyjaśnienia dotyczące pytania nr 4 mają w pełni zastosowanie na dzień złożenia niniejszego pisma, natomiast na dzień 23 grudnia 2020 r. zdanie podkreślone powyżej nie znajdowało zastosowania. Powyższa nieścisłość wynikała z nieporozumienia zaistniałego pomiędzy Wnioskodawcą a FMA, dotyczącego jednego z pism otrzymanych z Komisji Nadzoru Finansowego.

W odpowiedzi na pytanie nr 34 (i dotyczące go pytania szczegółowe) wyjaśniono, że na tym etapie Wnioskodawca planuje skupić się na współpracy z Partnerem oraz Agentami. Współpraca z innymi dystrybutorami (np. bankami albo dealerami samochodowymi) wspomnianymi we Wniosku jest możliwa w przyszłości, ale na tym etapie nie ma szczegółowych planów w tym zakresie.

Odnośnie do ww. wyjaśnień Wnioskodawca doprecyzowuje, że wzmianka o możliwej w przyszłości współpracy z bankami, dealerami samochodowymi lub innymi dystrybutorami została zawarta we Wniosku jedynie informacyjnie. Natomiast pytania zawarte we Wniosku dotyczą wyłącznie planowanej współpracy Wnioskodawcy z Partnerem oraz Agentami. Pytania zawarte we Wniosku w żadnej mierze nie dotyczą ewentualnej przyszłej współpracy Wnioskodawcy z bankami, dealerami samochodowymi lub z dystrybutorami innymi niż Partner oraz Agenci.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy planowany przez Wnioskodawcę model dystrybucji produktów ubezpieczeniowych na polskim rynku nie będzie prowadzić do powstania zagranicznego zakładu, o którym mowa w art. 4a pkt 11 Ustawy PDOP, a w konsekwencji, z uwagi na nieprowadzenie przez Wnioskodawcę działalności na terytorium Polski, dochody Wnioskodawcy nie będą podlegać opodatkowaniu w Polsce na podstawie art. 3 ust. 3 pkt 1 w zw. z art. 3 ust. 2 Ustawy PDOP?
Czy Wnioskodawcy nie będzie dotyczył obowiązek rejestracyjny, o którym mowa w art. 96 ust. 1 Ustawy o VAT, gdyż Wnioskodawca nie będzie podatnikiem podatku VAT w Polsce w rozumieniu art. 15 Ustawy o VAT - z uwagi na fakt, że ustanowienie przez Wnioskodawcę w Polsce Oddziału, którego zasoby osobowe, aktywa materialne i niematerialne oraz funkcje będą ograniczone do wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego zawartym we wniosku, nie będzie prowadzić do powstania w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w przepisach Ustawy VAT?
Czy opisane w ramach zdarzenia przyszłego wniosku opłaty za usługi ubezpieczeniowe (składki ubezpieczeniowe) uiszczane przez polskich klientów (ubezpieczających) na rzecz A. z siedzibą w Księstwie Liechtensteinu jako ubezpieczyciela nie będą podlegać w Polsce opodatkowaniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a Ustawy PDOP, ponieważ usługi ubezpieczenia nie mieszczą się w zakresie świadczeń objętych tym przepisem?

Niniejsza interpretacja stanowi odpowiedź na pytania oznaczone nr 1 i 3 w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych. W zakresie pytania nr 2 dotyczącego podatku od towarów i usług wniosek zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy:

W zakresie Pytania nr 1:

W okolicznościach zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, nie można uznać, że Wnioskodawca będzie prowadzić działalność na terytorium Polski, w tym poprzez położony na terytorium Polski zagraniczny zakład w rozumieniu art. 4a pkt 11 Ustawy PDOP. W szczególności, zakładem takim nie będzie ustanowiony przez Wnioskodawcę w Polsce Oddział, którego aktywność będzie ograniczona do wykonywania opisanych we wniosku czynności o charakterze pomocniczym.

W konsekwencji, dochody (przychody) z działalności prowadzonej przez A. nie będą podlegać opodatkowaniu w Polsce na podstawie art. 3 ust. 3 pkt 1 w zw. z art. 3 ust. 2 Ustawy PDOP.

W zakresie Pytania nr 3:

Usługi ubezpieczeniowe nie mieszczą się w zakresie usług niematerialnych objętych normą art. 21 ust. 1 pkt 2a Ustawy PDOP. W konsekwencji, opłaty za usługi ubezpieczeniowe (tj. składki ubezpieczeniowe) uiszczane przez polskich klientów (ubezpieczających) na rzecz A. z siedzibą w Księstwie Liechtensteinu (ubezpieczyciela) nie będą podlegać w Polsce opodatkowaniu na podstawie ww. przepisu.

Uzasadnienie w zakresie Pytania nr 1:

Zgodnie z art. 3 ust. 2 Ustawy PDOP, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Polski siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Polski. W konsekwencji, jako podatnik nieposiadający na terytorium Polski siedziby ani zarządu, A. z siedzibą w Księstwie Liechtensteinu mógłby podlegać opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym od osób prawnych wyłącznie w przypadku osiągania dochodów na terytorium Polski oraz w zakresie dochodów osiąganych na terytorium Polski.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 pkt 1 Ustawy PDOP, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Polski przez podatników nieposiadających na terytorium Polski siedziby ani zarządu uważa się w szczególności dochody (przychody) z wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Polski, w tym poprzez położony na terytorium Polski zagraniczny zakład.

Zgodnie z art. 4a pkt 11 Ustawy PDOP, przez zagraniczny zakład rozumie się:

stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium innego państwa,
osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje

- chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, stanowi inaczej.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, iż Polska nie ma zawartej z Księstwem Liechtensteinu umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Stąd, dokonując weryfikacji, czy A. z siedzibą w Księstwie Liechtensteinu posiada w Polsce zakład zagraniczny należy kierować się przede wszystkim wyżej przywołaną definicją zawartą w Ustawie PDOP. Niemniej, pomimo braku bilateralnej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z Księstwem Liechtensteinu, nie ulega wątpliwości, że przy interpretacji wspomnianej definicji zawartej w art. 4a pkt 11 Ustawy PDOP należy posiłkować się regułami wynikającymi z Konwencji Modelowej OECD ("Model Tax Convention on Income and on Capital: Condensed Version 2017"), jak również wytycznymi sformułowanymi w Komentarzu do Konwencji Modelowej OECD. Reguły te i wytyczne stanowiły dla polskiego ustawodawcy bezpośrednie źródło normatywnej inspiracji przy wprowadzaniu do polskiego systemu podatkowego regulacji zawartej w art. 4a pkt 11 Ustawy PDOP - co potwierdza m.in. interpretacja indywidualna z dnia 24 kwietnia 2018 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.44.2018.4.PW, wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej („pomimo braku takiej bilateralnej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z Brazylią, nie ulega wątpliwości, że przy interpretacji wspomnianego art. 4a pkt 11 Ustawy o CIT należy posiłkować się regułami zawartymi w Konwencji Modelowej OECD, jak również wytycznymi sformułowanymi w Komentarzu do Konwencji Modelowej OECD, które stanowiły dla polskiego ustawodawcy bezpośrednie źródło normatywnej inspiracji przy wprowadzaniu regulacji zawartej w art. 4a pkt 11 Ustawy o CIT do polskiego systemu podatkowego”). Na powyższy zamiar ustawodawcy wskazuje również R. Krasnodębski [w]: G. Dźwigała, „Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. Komentarz”, wyd. II, 2009, w którym czytamy: „Zwraca uwagę także zbieżność ustawowej definicji zakładu z tymi, które występują w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania sporządzonych zgodnie z Konwencją modelową OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, co uprawnia do korzystania z wypracowanej na jej gruncie doktryny.” Jak z kolei wskazuje M. Jamroży („Pojęcie zakładu a podatek dochodowy” Opublikowano: ABC, status: aktualny) odnosząc się do wprowadzonej od 1 stycznia 2007 r. definicji zakładu znajdującej się w art. 4a pkt 11 Ustawy PDOP, „Odpowiada ona zasadniczo definicji zawartej w postanowieniach umów bilateralnych opartych na art. 5 um. OECD, z wyjątkiem zakreślenia okresu prowadzenia robót prowadzącego do powstania zakładu”.

Analizując definicję zagranicznego zakładu sformułowaną na gruncie art. 4a pkt 11 Ustawy PDOP oraz uwzględniając wspomniane reguły i wytyczne OECD należy wskazać, że:

Przez zagraniczny zakład rozumie się m.in. stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych. Zatem przepisy podają przykłady stałych placówek, które następnie należy zaklasyfikować w kontekście prowadzonej przez nie działalności. Placówki takie stanowią zakład, jeżeli wypełniają kolejną ustawową przesłankę, tj. służą wykonywaniu przez podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium innego państwa, całkowicie lub częściowo, działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Jak dalej wskazuje treść art. 5 ust. 4 lit. a - e) Konwencji Modelowej OECD, termin "zakład" nie obejmuje: (a) użytkowania placówek, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub dostarczania dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa, (b) utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub dostarczania, (c) utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu przerobu przez inne przedsiębiorstwo, (d) utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo zbierania informacji dla przedsiębiorstwa, (e) utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym. Ponadto, zgodnie z art. 5 ust. 4 lit. f Konwencji Modelowej OECD, termin "zakład" nie obejmuje również utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia któregokolwiek połączenia rodzajów działalności wskazanych w lit. a do e) powyżej, pod warunkiem jednak, że całkowita działalność stałej placówki ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy.

Ocena, czy działalność wykonywana w placówce jest objęta zakresem ww. wyłączeń oraz definicją zagranicznego zakładu, zależy od całokształtu działalności przedsiębiorstwa. Działalność o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym implikuje, że z perspektywy przedsiębiorstwa nie stanowi ona samoistnej działalności, lecz ma podrzędne znaczenie w stosunku do działalności podstawowej: tylko w powiązaniu z pozostałą działalnością przedsiębiorstwa ma sens gospodarczy. Po drugie, wyłączenie jest warunkowane tym, że czynności są wykonywane „dla przedsiębiorstwa”. Tytułem przykładu, reklama wykonywana poprzez placówkę na rzecz osób trzecich, prawdopodobnie będzie prowadzić do powstania zakładu; dotyczy to też prac badawczo-rozwojowych wykonywanych w placówce na zlecenie. Z kolei czynności te wykonywane dla przedsiębiorstwa będą mieć prawdopodobnie charakter pomocniczy.

Wnioskodawca z siedzibą w Księstwie Liechtensteinu utworzy w Polsce Oddział, który formalnie będzie miał cechę stałości. Jednak owa stała placówka nie będzie służyć wykonywaniu przez Wnioskodawcę działalności na terytorium Polski i w żaden sposób nie będzie angażować się w prowadzenie działalności gospodarczej na terytorium Polski. Niezależnie od wdrożonego modelu prawnego współpracy Wnioskodawcy z polskimi kontrahentami, w tym, kanałów dystrybucji produktów ubezpieczeniowych wykorzystywanych na polskim rynku, Oddział nie będzie uczestnikiem procesu dystrybucji tych produktów ani relacji umownych lub czynności faktycznych związanych z tym procesem. Uczestnictwo Oddziału i Przedstawiciela Oddziału będzie ograniczone do wykonywania powierzonych Oddziałowi czynności pomocniczych, obejmujących relacje z lokalną siecią dystrybutorów ubezpieczeń, tj. Partnerem i Agentami oraz wsparcie administracyjne dla tych relacji.

Oddział nie będzie posiadać zaplecza (technicznego, personalnego) ani też aktywów niematerialnych, w szczególności relacji z podmiotami trzecimi (kontrahentami, klientami, usługodawcami, dostawcami) niezbędnych dla ewentualnego prowadzenia takiej działalności. Wykonywanie działalności gospodarczej za pośrednictwem Oddziału nie będzie również celem ani intencją A.

Z powyższych względów, Oddział nie będzie stanowić „stałej placówki, poprzez którą podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa”, o której mowa w art. 4a pkt 11 lit. a) Ustawy PDOP.

Jak wynika z przepisu art. 4a pkt 11 lit. c) Ustawy PDOP oraz reguł i wytycznych OECD, zakład może powstać także w wyniku prowadzenia działalności gospodarczej za pośrednictwem tzw. zależnego przedstawiciela, działającego w drugim państwie w imieniu zagranicznego przedsiębiorstwa. Okoliczność ta podlega weryfikacji niezależnie od weryfikacji istnienia zakładu w sensie przedmiotowym (stałej placówki). Warunkiem zastosowania powołanego przepisu jest, aby osoba działała w imieniu przedsiębiorstwa, a także posiadała i zwyczajowo wykonywała pełnomocnictwo do zawierania umów w drugim państwie.

Jak wyjaśnia M. Jamroży („Pojęcie zakładu a podatek dochodowy” Opublikowano: ABC, status: aktualny): „Z taką sytuacją mamy do czynienia, jeżeli oświadczenie woli tej osoby wywołuje dla reprezentowanego przedsiębiorstwa stan związania. Wystarczające jest, że reprezentowany godzi się na dokonanie czynności cywilnoprawnych przez przedstawiciela. Dla oceny, czy osoba ma pełnomocnictwo do zawierania umów, bardziej miarodajny jest całokształt okoliczności i zachowań osób uczestniczących w dokonywaniu czynności prawnych, niż umocowanie cywilnoprawne. Należy przyjąć, że osoba ma pełnomocnictwo do zawierania umów, jeżeli reprezentowane przedsiębiorstwo wprawdzie formalnie podpisuje umowy, ale do ich zawarcia doprowadza działanie przedstawiciela, a przedsiębiorstwo nie zastrzega sobie wprowadzenia przed podpisaniem istotnych zmian postanowień umownych, np. w przypadku masowo zawieranych, stypizowanych umów. Pełnomocnictwo do zawierania umów musi być wykonywane „zwyczajowo”, co oznacza, że przedstawiciel uczestniczy w imieniu przedsiębiorstwa w sposób częstotliwy w obrocie gospodarczym. Jednorazowe zawarcie umowy w wykonaniu pełnomocnictwa nie jest wystarczające. [...]”

Nie uważa się, że przedsiębiorstwo posiada zakład w drugim się państwie, jeżeli:

przedsiębiorstwo podejmuje czynności za pośrednictwem niezależnego przedstawiciela, oraz
przedstawiciel taki działa w ramach swojej zwykłej działalności.”

„Przedstawiciel jest niezależny, jeżeli nie jest związany poleceniami i dyrektywami reprezentowanego przedsiębiorstwa, a także nie pozostaje w osobistym stosunku zależności. Nie ulega wątpliwości, że zależnym przedstawicielem jest osoba zatrudniona w przedsiębiorstwie na podstawie stosunku pracy. Nie jest zwykle zależnym przedstawicielem inny przedsiębiorca, chyba że jest podporządkowany pod względem gospodarczym (np. gdy jego działalność oparta jest wyłącznie o zlecenia od tego przedsiębiorstwa)”.

W Polsce, w tym, w Oddziale, nie będzie jednak obecnej osoby, która - działając w imieniu i na rzecz A. z siedzibą w Księstwie Liechtensteinu, dysponowałaby pełnomocnictwem do zawierania w imieniu A. umów lub pełnomocnictwo takie faktycznie by wykonywała. Cały personel A. zaangażowany w działalność gospodarczą Wnioskodawcy będzie zlokalizowany poza granicami Polski (zasadniczo w Księstwie Liechtensteinu). Jedyną osobą „powiązaną” funkcjonalnie z Oddziałem będzie Przedstawiciel Oddziału tj. członek zarządu A. delegowany do reprezentowania Oddziału zgodnie z wymogami obowiązujących przepisów (a w przyszłości być może dodatkowo asystentka/asystent Oddziału).
Osoba ta będzie fizycznie przebywała w Oddziale zaledwie przez (średnio) 1 dzień w tygodniu. Osoba pełniąca obowiązki Przedstawiciela Oddziału nie będzie posiadała odrębnej umowy w zakresie pełnionej funkcji (np. umowy cywilnoprawnej lub umowy o pracę zawartej z Oddziałem jako pracodawcą), ale będzie działała jako członek zarządu A. delegowany do reprezentowania Oddziału zgodnie z wymogami polskich przepisów.

Z uwagi na ograniczenie aktywności Oddziału do wykonywania czynności pomocniczych i administracyjnych, również Przedstawiciel Oddziału będzie wykonywać wyłącznie tego rodzaju czynności. Ani Oddział, ani Przedstawiciel Oddziału nie będą nawiązywać lub utrzymywać jakichkolwiek relacji z klientami A. w Polsce lub za granicą, a tym bardziej prowadzić aktywnych działań mających na celu pozyskanie klientów dla A. czy zainteresowanie (potencjalnych) klientów ofertą A. Przedstawiciel Oddziału nie będzie w jakikolwiek inny sposób uczestniczyć w procesie dystrybucji lub obsługi umów ubezpieczenia oferowanych przez A.
W szczególności, Przedstawiciel Oddziału nie będzie dysponować pełnomocnictwem do zawierania w imieniu A. umów. Przedstawiciel Oddziału nie będzie również uczestniczyć w negocjowaniu ani zawieraniu / podpisywaniu umów ubezpieczenia pomiędzy A. a klientami w sensie faktycznym. Klienci A. nie będą zachęcani do kontaktowania się z Oddziałem / Przedstawicielem Oddziału w jakichkolwiek sprawach związanych z oferowanymi lub zawartym umowami ubezpieczenia. Zgodnie z zasadami reprezentacji Wnioskodawcy, zawarcie przez A. jakiejkolwiek umowy wymaga podpisu dwóch członków zarządu A. działających łącznie. Z uwagi na fakt, że działalność ubezpieczeniowa w Polsce będzie prowadzona bezpośrednio przez A. z siedzibą w Księstwie Liechtensteinu, powyższa zasada będzie również obowiązywać w odniesieniu do umów związanych z tą działalnością, zawieranych zarówno z podmiotami polskimi jak i zagranicznym. W konsekwencji, wszelkie umowy dotyczące działania A. na polskim rynku będą każdorazowo wymagać podpisu dwóch członków zarządu A. z siedzibą w Księstwie Liechtensteinu działających łącznie. Z uwagi na powyższe, Przedstawiciel Oddziału, działając indywidualnie, nie będzie mógł i nie będzie faktycznie zawierać którejkolwiek z powyższych umów. Z drugiej strony osoba ta, będąca jednocześnie członkiem zarządu A. z siedzibą w Księstwie Liechtensteinu, nie będzie również uprawniona do zawarcia którejkolwiek z powyższych umów jednoosobowo (jako przedstawiciel / członek zarządu A.), ale wyłącznie wspólnie z innym członkiem zarządu A.

Pojęcie „osoby, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje” dotyczy zakładu w sensie podmiotowym, tj. ustanowionego poprzez działalność zależnego przedstawiciela. Nie uważa się, że przedsiębiorstwo posiada zakład w drugim się państwie, jeżeli przedsiębiorstwo podejmuje czynności za pośrednictwem niezależnego przedstawiciela oraz przedstawiciel taki działa w ramach swojej zwykłej działalności. Przedstawiciel jest niezależny, jeżeli nie jest związany poleceniami i dyrektywami reprezentowanego przedsiębiorstwa, a także nie pozostaje w osobistym stosunku zależności. Nie jest zwykle zależnym przedstawicielem inny przedsiębiorca, chyba że jest podporządkowany pod względem gospodarczym.
Z uwagi na powyższe, dla A. z siedzibą w Liechtensteinie nie powstanie również stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce z tego względu, że A. podejmie współpracę z polskimi dystrybutorami ubezpieczeń, tj. Partnerem i Agentami, działającymi w ramach swojej zwykłej działalności oraz w zakresie wynikającym z Ustawy o dystrybucji ubezpieczeń. Tytułem wyjaśnienia, Partner i Agenci w żadnym razie nie będą związani poleceniami i dyrektywami ze strony A., a także nie będą pozostawać w osobistym stosunku zależności względem A. Zarówno Partner jak i Agenci będą odrębnymi przedsiębiorcami i nie będą podporządkowani A. pod względem gospodarczym. Ryzyka związane z przygotowaniem i przygotowaniem produktów ubezpieczeniowych oraz świadczeniem usług ubezpieczenia na rzecz klientów będą obciążać A. w Księstwie Liechtensteinu. Z kolei pośrednicy ubezpieczeniowi, tj. Partner i Agenci, będą ponosić wyłącznie ryzyka i uzyskiwać korzyści związane z własnym zakresem działania, czyli z prawidłowym świadczeniem czynności wskazanych w Ustawie o dystrybucji ubezpieczeń i ewentualnie innych czynności wykonywanych w ramach własnej działalności gospodarczej. Także sposób wynagradzania Partnera i Agentów będzie odzwierciedlać fakt ich działania w sposób niezależny pod względem ekonomicznym. W szczególności, dystrybutorzy będą ponosić ryzyko nadmiernego poziomu szkodowości umów ubezpieczenia zawieranych z ich udziałem, a zatem będą w sposób bezpośredni odpowiedzialni nie tylko za możliwie największą sprzedaż produktów ubezpieczeniowych, ale także za odpowiednią jakość świadczonych usług, w tym, zapewnienie, aby klienci zawierający umowy ubezpieczenia z A. odpowiadali określonemu profilowi ryzyka.

Wobec powyższego, w opinii Wnioskodawcy, planowany przez Wnioskodawcę model prowadzenia działalności nie będzie prowadzić do powstania w Polsce zagranicznego zakładu, o którym mowa w art. 4a pkt 11 Ustawy PDOP. Wnioskodawca nie będzie faktycznie wykonywać, przez Oddział (całkowicie lub częściowo) działalności na terytorium Polski, w szczególności, Oddział nie będzie uczestniczyć w sprzedaży ubezpieczeń przez A. na rzecz polskich klientów. Do powstania zagranicznego zakładu nie będzie także prowadzić ustanowienie Przedstawiciela Oddziału, z uwagi na fakt, że osoba ta nie będzie posiadać pełnomocnictwa do zawierania, w imieniu A., umów, ani pełnomocnictwa takiego faktycznie wykonywać. Zagraniczny zakład nie powstanie również z tytułu współpracy pomiędzy A. (zakładem ubezpieczeń) a Partnerem i Agentami (dystrybutorzy ubezpieczeń), ponieważ ci ostatni będą działać jako podmioty niezależne od A. oraz w ramach swojej zwykłej działalności.

W konsekwencji, z okoliczności opisanych powyżej wynika, że A. z siedzibą w Liechtensteinie nie będzie posiadać w Polsce zakładu w rozumieniu art. 4a pkt 11 Ustawy PDOP. Tym samym, A. nie będzie osiągać na terytorium Polski dochodów (przychodów) z działalności prowadzonej na terytorium Polski, w tym poprzez położony na terytorium Polskiej zagraniczny zakład, które mogłyby podlegać opodatkowaniu na podstawie art. 3 ust. 3 pkt 1 Ustawy PDOP.

Uzasadnienie w zakresie Pytania nr 3:

Zakres podmiotowy Ustawy PDOP jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła).

Zgodnie z art. 3 ust. 2 Ustawy PDOP, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Artykuł 3 ust. 3 Ustawy PDOP wymienia przykładowe dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2; w szczególności, w pkt 5 wymieniono dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia. Stosownie do art. 3 ust. 5 Ustawy PDOP, za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

W stosunku do niektórych dochodów (przychodów) uzyskanych na terytorium Polski przez podmioty zagraniczne, podatek został określony na zasadach szczególnych, w sposób ryczałtowy. Szczególne są także zasady poboru i zapłaty tego podatku. Takie rodzaje przychodów zostały wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 Ustawy PDOP. W szczególności, zgodnie z art. 21 ust. 1 Ustawy PDOP, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

- ustala się w wysokości 20% przychodów.

Stosownie do art. 21 ust. 2 Ustawy PDOP, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z treści ww. przepisów wynika, że od niektórych przychodów osiąganych na terytorium Polski przez podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu podatek dochodowy pobierany jest w sposób zryczałtowany. W przypadku należności z tytułu świadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 1 Ustawy PDOP dokonywanych przez polski podmiot na rzecz nierezydenta, mającego siedzibę lub zarząd w kraju, z którym Polska zawarła umowę w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, pierwszeństwo mają przepisy tej umowy międzynarodowej. Natomiast w przypadku państw, z którymi Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zastosowanie będą miały wprost przepisy Ustawy PDOP.

Zważywszy, że Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z Księstwem Liechtensteinu, w przypadku wypłat wskazanych wyżej należności przez polski podmiot na rzecz podmiotu z siedzibą z Księstwie Liechtensteinu, zastosowanie będą miały wprost przepisy Ustawy PDOP.

W niniejszej sprawie należy rozważyć możliwość zastosowania nomy art. 21 ust. 1 pkt 2a Ustawy PDOP. Katalog usług wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy ma charakter otwarty, na co wskazuje sformułowanie „świadczeń o podobnym charakterze”. Sformułowanie to oznacza, że za świadczenia o podobnym charakterze należy uznać świadczenia równorzędne pod względem prawnym do wymienionych w ustawie. Oznacza to, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, należy spełnić takie same przesłanki, aby daną usługę uzyskać, albo wynikają z niej takie same prawa i obowiązki dla stron. Innymi słowy, lista objęta art. 21 ust. 1 pkt 2a obejmuje również takie świadczenia, które zasadniczo są podobne do wymienionych, lecz mogą być np. inaczej określone (nazwane). Decydujące znaczenie dla stwierdzenia, że dane świadczenie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem zagranicznym, a przede wszystkim charakter świadczeń rzeczywiście wykonywanych na rzecz tego kontrahenta.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu zdarzenia przyszłego wynika, że polscy klienci (świadczeniobiorcy) będą nabywać od A. z siedzibą w Księstwie Liechtensteinu usługi ubezpieczeniowe. Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenie usług ubezpieczeniowych nie jest żadnym ze świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a Ustawy PDOP.

Jak podmiot będący zakładem ubezpieczeń, Wnioskodawca wskazuje, że usługa ubezpieczenia nie jest świadczeniem o charakterze „podobnym” do usług doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji lub poręczeń. Żadne z ww. świadczeń nie jest równorzędne pod względem prawnym usłudze ubezpieczenia. Z żadnego z tych świadczeń nie wynikają również takie same prawa i obowiązki dla stron, jakie związane są z usługą ubezpieczenia. Także okoliczności (prawne, ekonomiczne lub faktyczne) skłaniające zakład ubezpieczeń (A.) do oferowania usługi ubezpieczenia oraz okoliczności skłaniające klienta (ubezpieczającego) do skorzystania z usługi ubezpieczenia nie są tożsame z tymi, jakie dotyczą usług doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji lub poręczeń, wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a Ustawy PDOP. Wreszcie, charakter świadczeń objętych treścią usługi ubezpieczeniowej oraz rzeczywiście wykonywanych na rzecz klienta korzystającego z usługi ubezpieczeniowej jest bez wątpienia całkowicie odmienny od świadczeń wykonywanych w ramach którejkolwiek z kategorii wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a Ustawy PDOP.

Definicja słownikowa wskazuje, że ubezpieczenie to umowa zawarta z odpowiednią instytucją w celu otrzymania odszkodowania za straty przewidziane w umowie (Słownik internetowy PWN www.sjp.pwn.pl). Specyfika umowy ubezpieczenia została odrębnie i szczegółowo uregulowana w stosownych przepisach, w tym, w Tytule XXVII, art. 805 - 834 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2019 poz. 1145, z późn. zm.); dalej: „KC” oraz w Ustawie o działalności ubezpieczeniowej. Zgodnie z art. 805 § 1 i 2 KC, przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie: 1) przy ubezpieczeniu majątkowym - określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku; 2) przy ubezpieczeniu osobowym - umówionej sumy pieniężnej, renty lub innego świadczenia w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku w życiu osoby ubezpieczonej. Z kolei na podstawie art. 4 ust. 1, 7 i 8 Ustawy o działalności ubezpieczeniowej, przez działalność ubezpieczeniową rozumie się wykonywanie czynności ubezpieczeniowych związanych z oferowaniem i udzielaniem ochrony na wypadek ryzyka wystąpienia skutków zdarzeń losowych. Czynnościami ubezpieczeniowymi są m.in.:

zawieranie umów ubezpieczenia, umów gwarancji ubezpieczeniowych lub zlecanie ich zawierania uprawnionym pośrednikom ubezpieczeniowym w rozumieniu ustawy o dystrybucji ubezpieczeń, a także wykonywanie tych umów;

zawieranie umów reasekuracji lub zlecanie ich zawierania brokerom reasekuracyjnym w rozumieniu ustawy o dystrybucji ubezpieczeń, a także wykonywanie tych umów, w zakresie cedowania ryzyka z umów ubezpieczenia lub umów gwarancji ubezpieczeniowych (reasekuracja bierna);

składanie oświadczeń woli w sprawach roszczeń o odszkodowania lub inne świadczenia należne z tytułu ww. umów,

ustalanie składek i prowizji należnych z tytułu tych umów,

ustanawianie, w drodze czynności cywilnoprawnych, zabezpieczeń rzeczowych lub osobistych, jeżeli są one bezpośrednio związane z zawieraniem tych umów,

ocena ryzyka w ubezpieczeniach osobowych i ubezpieczeniach majątkowych oraz w umowach gwarancji ubezpieczeniowych;

wypłacanie odszkodowań i innych świadczeń należnych z tytułu zawartych umów,

przejmowanie i zbywanie przedmiotów lub praw nabytych przez zakład ubezpieczeń w związku z wykonywaniem umowy ubezpieczenia lub umowy gwarancji ubezpieczeniowej,

prowadzenie kontroli przestrzegania przez ubezpieczających lub ubezpieczonych, zastrzeżonych w umowie lub w ogólnych warunkach ubezpieczeń, obowiązków i zasad bezpieczeństwa odnoszących się do przedmiotów objętych ochroną ubezpieczeniową,

prowadzenie postępowań regresowych oraz postępowań windykacyjnych związanych z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów gwarancji ubezpieczeniowych oraz umów reasekuracji w zakresie cedowania ryzyka z umów ubezpieczenia i umów gwarancji ubezpieczeniowych,

lokowanie środków zakładu ubezpieczeń,

wykonywanie innych czynności przewidzianych dla zakładu ubezpieczeń w odrębnych ustawach.

Umowa ubezpieczenia jest umową nazwaną, co najmniej jednostronnie kwalifikowaną, w ramach której jedną ze stron może być wyłącznie podmiot uprawniony do wykonywania działalności ubezpieczeniowej. Jak wynika z treści przywołanych przepisów, głównym obowiązkiem ubezpieczającego jest zapłata składki, stąd też umowa ta ma charakter odpłatny. Umowa ta ma także charakter dwustronnie zobowiązujący, ponieważ ubezpieczający i ubezpieczyciel są wobec siebie zarówno wierzycielem, jak i dłużnikiem. Umowa ta kreuje zobowiązanie o charakterze trwałym ze względu na ponoszenie przez ubezpieczyciela ryzyka wystąpienia wypadku ubezpieczeniowego. Umowa ubezpieczenia na ogół ma charakter adhezyjny ze względu na tryb jej zawarcia, tj. złożenie oferty i jej przyjęcie przez ubezpieczyciela.

Zważywszy na poziom i szczegółowość regulacji prawnych dotyczących zawierania umów ubezpieczenia i wykonywania usług ubezpieczenia, trudno zakładać, że formułując treść art. 21 ust. 1 pkt 2a Ustawy PDOP, racjonalny ustawodawca miał intencję objęcia tym przepisem usług ubezpieczenia nie nazywając (nie wymieniając) ich w tym przepisie, ale nazwał usługi ubezpieczenia „świadczeniami o podobnym charakterze” do „świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń”. W szczególności należy zaznaczyć, że czynnością całkowicie odmienną od świadczenia ubezpieczeniowego jest gwarancja, której wybrane typy zostały bezpośrednio uregulowane w przepisach KC (np. art. 577-581, art. 638, art. 649(1)- 649(4)); zobowiązanie gwarancyjne może być także kształtowane odmiennie, na zasadzie swobody umów (art. 353(1)).

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. W wyroku z dnia 5 lipca 2016 sygn. akt II FSK 2369/15 Naczelny Sąd Administracyjny podsumował, że świadczenia wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 2a Ustawy PDOP „można podzielić na dwie grupy. Pierwszą stanowią świadczenia wyraźnie nazwane, drugą tworzą świadczenia mające podobny charakter do świadczeń nazwanych. W tej drugiej grupie mieszczą się świadczenia posiadające cechy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p., ale posiadające również elementy charakterystyczne dla świadczeń innych od skonkretyzowanych w tym przepisie. Dla uznania, że świadczenie nie wymienione wprost w art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p. jest objęte jego zakresem decydujące jest, aby elementy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w omawianym przepisie przeważały nad cechami charakterystycznymi dla świadczeń w nim niewymienionych”.

Podobne stanowisko znajdujemy w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 11 lutego 2020 r., sygn. akt I SA/Po 927/19 dotyczącym, podobnie jak w niniejszej sprawie, usług ubezpieczeniowych. W wyroku tym sąd wskazał m.in.:

„Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.p., podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów: z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania persA.lu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze ustala się w wysokości 20% przychodów. W orzecznictwie podnosi się, że świadczenia wymienione w tym przepisie można podzielić na dwie grupy. Pierwszą stanowią świadczenia wyraźnie nazwane, drugą tworzą świadczenia mające podobny charakter do świadczeń nazwanych. W tej drugiej grupie mieszczą się świadczenia posiadające cechy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy, ale posiadające również elementy charakterystyczne dla świadczeń innych od skonkretyzowanych w tym przepisie. Dla uznania, że świadczenie niewymienione wprost w art. 21 ust. 1 pkt 2a jest objęte jego zakresem decydujące jest, aby elementy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w omawianym przepisie przeważały nad cechami charakterystycznymi dla świadczeń w nim niewymienionych [tak: wyrok NSA z 05 lipca 2016 r., II FSK 2369/15, orzeczenia sądów administracyjnych dostępne pod adresem: orzeczenia.nsa.gov.pl].

Dokonując wykładni pojęcia "świadczeń o podobnym charakterze" należy mieć również na uwadze, że poprzez określenie "podobny" należy rozumieć mający pewne cechy wspólne z czymś, z kimś, taki, który ma pewien zespół cech wspólnych z kimś lub czymś innym [por. Słownik Języka Polskiego PWN, dostępny pod adresem: sjp.pwn.pl oraz Wielki Słownik Języka Polskiego, dostępny pod adresem: wsjp.pl]. Aby ustalić, czy dane świadczenie powinno czy też nie zostać uznane za świadczenie podobne do świadczeń wymienionych expressis verbis w powołanym przepisie konieczne okazuje się wykazanie, że posiadane przez nie cechy są (argumentum a simili) bądź też nie są (argumentum a contrario) w istotnym zakresie zbliżone do cech posiadanych przez świadczenia pełniące rolę wzorców, a za określoną kwalifikacją przemawia dodatkowo odpowiednia argumentacja aksjologiczna (por. Z. Ziembiński, Problemy podstawowe prawoznawstwa, Warszawa 1980, s. 294-295; S. Wronkowska, Z. Ziembiński, Zarys teorii prawa, Poznań 2001, s. 168-169)”.

Także w wyroku z dnia 22 stycznia 2020 r., sygn. akt I SA/Bd 655/19, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy negatywnie ocenił możliwość przyjęcia tezy, że usługa ubezpieczeniowa stanowi świadczenie o charakterze „podobnym” do gwarancji. W wyroku tym czytamy m.in.:

„Spółka dokonując analizy regulacji w zakresie gwarancji wyróżniła gwarancję udzielaną przy sprzedaży, wykonaniu dzieła oraz gwarancję zapłaty za roboty budowlane. Jednocześnie biorąc pod uwagę, że gwarancja udzielana przy sprzedaży, jak i wykonaniu dzieła ma charakter gwarancji jakości (odpowiednio rzeczy lub dzieła) zasadnie przyjęto, że dla porównań z usługami ubezpieczenia należy odwoływać się do gwarancji zapłaty za roboty budowlane, która zgodnie z art. 649(1) § 2 k.c., może przybrać postać m.in. gwarancji bankowej, a zwłaszcza ubezpieczeniowej.

Wprawdzie zarówno zawieranie umów ubezpieczenia, jak i umów gwarancji ubezpieczeniowych należy do czynności ubezpieczeniowych w rozumieniu art. 4 ust. 7 pkt 1 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz.U. z 2019 r., poz. 381 ze zm.) i wspólną ich cechą jest obowiązek świadczenia przez gwaranta lub zakład ubezpieczeń w związku z zaistnieniem określonego zdarzenia, to cechy odróżniające te kategorie wykluczają traktowanie ich jako podobnych. Istotą umowa gwarancyjnej polega na tym, że jest ona zawierana pomiędzy gwarantem (zakładem ubezpieczeń) a beneficjentem (wierzycielem). Jednocześnie pomiędzy gwarantem (zakładem ubezpieczeń) a dłużnikiem (zleceniodawcą gwarancji) jest zawierana dodatkowa umowa o udzielenie gwarancji. Jest umową nienazwaną opartą na zasadzie swobody umów. Gwarancje ubezpieczeniowe służą potwierdzeniu wiarygodności finansowej przedsiębiorcy (dłużnika-zleceniodawcy gwarancji) względem kontrahentów (wierzycieli). W przeciwieństwie do ubezpieczenia majątkowego, w przypadku którego zgodnie z art. 805 § 2 pkt 1 k.c. ubezpieczyciel wyrównuje szkodę spowodowaną określonym zdarzeniem (wypadkiem), w ramach gwarancji ubezpieczeniowej wypełnia on jedynie zobowiązanie polegające na wypłacie konkretnej sumy pieniężnej wobec braku spełnienia świadczenia przez dłużnika, zlecającego udzielenie tego typu zabezpieczenia. Ponadto należy zwrócić uwagę, że cechą charakterystyczną umowy ubezpieczenia jest zobowiązanie się przez ubezpieczającego do opłacenia składki, co nie występuje w przypadku gwarancji, w przypadku której na beneficjencie taki obowiązek nie spoczywa.

Biorąc pod uwagę, że treść art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p. nie ogranicza terminu gwarancji do gwarancji ubezpieczeniowej, należy zwrócić uwagę na przewidzianą w art. 391 k.c. konstrukcję umowy o świadczenie przez osobę trzecią, której wykorzystania stanowi umowa gwarancji ubezpieczeniowej. Przepis art. 391 k.c. stanowi, że jeżeli w umowie zastrzeżono, że osoba trzecia zaciągnie określone zobowiązanie albo spełni określone świadczenie, ten, kto takie przyrzeczenie uczynił, odpowiedzialny jest za szkodę, którą druga strona ponosi przez to, że osoba trzecia odmawia zaciągnięcia zobowiązania albo nie spełnia świadczenia. Może jednak zwolnić się od obowiązku naprawienia szkody spełniając przyrzeczone świadczenie, chyba że sprzeciwia się to umowie lub właściwości świadczenia. Umowa ta w literaturze określana jest także umową gwarancyjną w szerokim znaczeniu, w której "w istocie chodzi o zapewnienie sankcjonowane przyjęciem na siebie przez jedną ze stron odpowiedzialności wobec drugiej strony (gwarantowanie) za określone zachowanie się osoby trzeciej. Konkretnie, odpowiedzialność ta powstaje w wypadku, gdy osoba trzecia (pozostająca poza tym stosunkiem umownym) nie spełni na rzecz strony umowy określonego świadczenia albo nie zaciągnie wobec niej określonego zobowiązania. Tak (wielopostaciowo) ukształtowany stosunek prawny między "drugą stroną" (odbiorcą przyrzeczenia z art. 391 k.c.) a osobą trzecią jest oczywiście niezbędnym elementem figury prawnej "trójkąta" stron" (por. R. Trzaskowski, Cz. Żuławska [w:] J. Gudowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania. Część ogólna, wyd. II, WKP 2018).

Należy zwrócić uwagę, że umowa ubezpieczenia jest zawsze umową dwustronną, której stroną musi być firma ubezpieczeniowa. Natomiast w umowie gwarancji mogą występować trzy podmioty, bowiem jej beneficjentem może być podmiot trzeci nie będący stroną umowy gwarancyjnej.

Ponadto należy wskazać, że w przypadku umów ubezpieczenia ubezpieczyciel po naprawieniu szkody wstępując na miejsce ubezpieczającego nabywa roszczenie przeciwko osobie trzeciej (art. 518 § 1 pkt 4 w zw. z art. 828 § 1 k.c.). Wobec powyższego w literaturze prezentowany jest pogląd, że "(...) W orzecznictwie przyjmuje się, że nie ma podstaw do zastosowania art. 518 § 1 k.c. - wprost lub w drodze analogii - do gwaranta spłacającego cudzy dług na podstawie umowy przewidzianej w art. 391 k.c., ponieważ gwarancja jest źródłem samoistnej odpowiedzialności za nieosiągnięcie obiecanego i gwarantowanego rezultatu, nie ma charakteru akcesoryjnego i rodzi pierwotną odpowiedzialność odszkodowawczą" (por. R. Trzaskowski, Cz. Żuławska, op. cit.).

Jednocześnie Sąd podziela prezentowane w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, powoływane też przez Skarżącą, stanowiska prezentowane na gruncie rozumienia sformułowania o podobieństwie świadczeń, zawartym w art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p., zgodnie z którymi "(...) Dla uznania, że świadczenie niewymienione wprost w art. 21 ust. 1 pkt 2a jest objęte jego zakresem decydujące jest, aby elementy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w omawianym przepisie przeważały nad cechami charakterystycznymi dla świadczeń w nim niewymienionych" por. wyrok NSA z dnia 5 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 2369/15, publ.: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, www.orzeczenia.nsa.gov.pl, dalej: CBOSA) oraz ma ono polegać "na tak znaczącej, merytorycznej zbieżności obydwu umów w zakresie cech konstytutywnych, albo tak wielu wspólnych cechach drugorzędnych, że stosując miarę "zdrowego rozsądku" nie da się zakwestionować bliskości jednej i drugiej umowy" (por. prawomocny wyrok WS/A w Warszawie z dnia 14 września 2011 r„ sygn. akt III SA/Wa 473/11, publ.: CBOSA). Jakkolwiek, co akcentuje Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, wyroki sądowe nie stanowią źródeł prawa i jako takie nie wiążą organu interpretacyjnego, to w ocenie Sądu, przytoczone wyżej poglądy z uwagi na ich uniwersalny charakter znajdują zastosowanie przy rozpoznaniu niniejszej sprawy. Podsumowując jako prawidłowe należy ocenić stanowisko, że usługi ubezpieczeniowe nie są usługami podobnymi do gwarancji, a zatem nie podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p.

Dodatkowo za takim stanowiskiem przemawiają wnioski wypływające z wewnętrznej wykładni systemowej przedstawione przez Spółkę, które Sąd podziela. Istotnie porównanie treści art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p. oraz art. 15e ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. wskazuje, że w drugim z powołanym przepisów z kosztów uzyskania przychodów wyłączono koszty usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze. W porównaniu z katalogiem przychodów zawartym w art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p. zwraca uwagę osobne wskazanie ubezpieczeń obok gwarancji przy zachowaniu zwrotu "oraz świadczeń o podobnym charakterze". Zasadnie Skarżąca wskazuje, że w związku z powyższym przy uwzględnieniu zasady konsekwencji terminologicznej, nie znajduje uzasadnienia stanowisko organu, że usługi ubezpieczenia są podobne do gwarancji, skoro treść innego przepisu tej samej ustawy prowadzi do odmiennych wniosków wobec wskazania ubezpieczeń obok gwarancji oraz obok zwrotu obejmującego grupę świadczeń o podobnym charakterze. W literaturze jest wszakże prezentowany pogląd, że powyższa zasada wynikająca z koncepcji racjonalnego ustawodawcy może zostać ograniczona, o ile wskazuje na to niepozostawiająca wątpliwości intencja prawodawcy, niemniej jednak przełamanie omawianej zasady dopuszczalne jest w obrębie całego systemu prawa, ale nie w obrębie jednego i tego samego aktu prawnego (por. M. Dębska, Zasady techniki prawodawczej. Komentarz. Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, 2013)’’.

Podsumowując, należy stwierdzić, że prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym wypłata należności (składek ubezpieczeniowych) z tytułu świadczenia przez A., jako podmiot, który nie ma na terytorium Polski siedziby lub zarządu, usług ubezpieczeniowych na rzecz polskich klientów, nie podlega w Polsce opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 Ustawy PDOP. Opisane we wniosku usługi ubezpieczenia, jakie mają być oferowane przez A., nie stanowią bowiem żadnego ze świadczeń, o których mowa w tym przepisie; w szczególności, nie są to usługi podobne do wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a Ustawy PDOP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie ustalenia, czy:

planowany przez Wnioskodawcę model dystrybucji produktów ubezpieczeniowych na polskim rynku nie będzie prowadzić do powstania zagranicznego zakładu, o którym mowa w art. 4a pkt 11 Ustawy PDOP, a w konsekwencji, z uwagi na nieprowadzenie przez Wnioskodawcę działalności na terytorium Polski, dochody Wnioskodawcy nie będą podlegać opodatkowaniu w Polsce na podstawie art. 3 ust. 3 pkt 1 w zw. z art. 3 ust. 2 Ustawy PDOP – jest nieprawidłowe,

opisane w ramach zdarzenia przyszłego wniosku opłaty za usługi ubezpieczeniowe (składki ubezpieczeniowe) uiszczane przez polskich klientów (ubezpieczających) na rzecz Wnioskodawcy z siedzibą w Księstwie Liechtensteinu jako ubezpieczyciela nie będą podlegać w Polsce opodatkowaniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a Ustawy PDOP, ponieważ usługi ubezpieczenia nie mieszczą się w zakresie świadczeń objętych tym przepisem – jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1406, z późn. zm. – dalej: „updop”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 3 ust. 3 pkt 1 updop, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład.

Zgodnie z definicją zagranicznego zakładu zawartą w art. 4a pkt 11 updop, pojęcie to oznacza:

stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium innego państwa,
osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje

- chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, stanowi inaczej.

Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z Księstwem Liechtensteinu. Stąd, dokonując weryfikacji, czy Wnioskodawca posiada w Polsce zakład zagraniczny należy kierować się przede wszystkim wyżej przywołaną definicją zawartą w updop.

Pomimo braku bilateralnej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z Księstwem Liechtensteinu, przy interpretacji wspomnianej definicji zawartej w art. 4a pkt 11 updop należy posiłkować się regułami wynikającymi z Konwencji Modelowej OECD, jak również wytycznymi sformułowanymi w Komentarzu do Konwencji Modelowej OECD.

Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku oraz poglądami doktryny prawa określenie „placówka” obejmuje każde pomieszczenie, środki lub urządzenia wykorzystywane do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa, niezależnie od tego, czy są wykorzystywane wyłącznie w tym celu. Sam fakt, że przedsiębiorstwo ma do dyspozycji pewną przestrzeń służącą jego działalności gospodarczej, wystarczy do zaistnienia stałej placówki gospodarczej (placówka może istnieć również wtedy, gdy nie ma żadnych pomieszczeń). Placówka może być także usytuowana w pomieszczeniach innego przedsiębiorstwa. Nie ma znaczenia, czy przedsiębiorstwo jest właścicielem czy najemcą lokalu, środków lub urządzeń, czy dysponuje nimi w inny sposób. Nie wymaga się aby przedsiębiorstwo posiadało formalne prawo do dysponowania taką placówką. Dysponowanie nie należy zatem rozumieć w sensie prawnym, ale czysto faktycznym.

Aby placówka stała się zagranicznym zakładem przedsiębiorstwo musi prowadzić działalność całkowicie lub częściowo za pośrednictwem tej (stałej) placówki. Słowo „przez którą” należy rozumieć szeroko i odnosić je do działalności gospodarczej wykonywanej w określonej lokalizacji, będącej do dyspozycji przedsiębiorstwa. Zgodnie z Komentarzem, prowadzenie działalności poprzez placówkę oznacza, że osoby w określony sposób zależne od przedsiębiorstwa, prowadzą działalność gospodarczą w państwie, w którym stała placówka jest położona. Działalność przedsiębiorstwa może być prowadzona przez samego przedsiębiorcę lub osoby zatrudnione przez przedsiębiorstwo na podstawie płatnego stosunku pracy. Personel obejmuje pracowników i inne osoby otrzymujące instrukcje z przedsiębiorstwa, tzw. osoby zależne. Z powyższego wynika, że kryterium prowadzenia działalności poprzez placówkę będzie spełnione, jeśli zostaną zrealizowane dwie przesłanki:

podejmowane przez przedsiębiorcę czynności stanowią działalność gospodarczą,

przedsiębiorca dysponuje personelem, który prowadzi tę działalność, przy czym mogą być to bądź osoby zatrudnione przez przedsiębiorcę, bądź pozostające z przedsiębiorcą w stosunku zależności.

Zgodnie z definicją placówka musi być „stała”; musi zatem istnieć więź między placówką a określonym punktem geograficznym.

Ponieważ placówka musi być stała, zakład może istnieć tylko wówczas, gdy placówka ma określony stopień trwałości, tzn. nie ma charakteru tymczasowego. Stałość nie oznacza jednakże, że placówka musi funkcjonować długotrwale, choć tak jest zazwyczaj. Placówka może stanowić zakład nawet wówczas, gdy w rzeczywistości istnieje przez krótki okres, jeśli ze względu na szczególny rodzaj działalności jest prowadzona tylko przez bardzo krótki okres.

Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji w przypadku, gdy stała placówka jest wykorzystywana zarówno dla działalności w ramach wyłączeń, jak i dla innej działalności, uznaje się ją za zakład, który podlega opodatkowaniu z tytułu obu rodzajów działalności. Innymi słowy, zakład powstanie, jeżeli oprócz czynności przygotowawczych lub pomocniczych wykonywana jest działalność zasadnicza, nawet w relatywnie niewielkim zakresie.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Oddział w praktyce nie będzie uczestniczyć w prowadzeniu przez A. działalności ubezpieczeniowej czy jakiejkolwiek innej działalności zarobkowej w Polsce. Funkcje Oddziału zostaną ograniczone do zapewnienia podstawowej przestrzeni biurowej oraz wykonywania podstawowych czynności pomocniczych, wspierających, o charakterze administracyjnym. Oddział nie będzie nawiązywać lub utrzymywać jakichkolwiek relacji z klientami A. w Polsce lub za granicą. Co do zasady, dane kontaktowe Oddziału lub Przedstawiciela Oddziału (nazwa, adres, telefon, dane osobowe) nie będą przekazywane lub udostępniane klientom lub potencjalnym klientom A. w związku z prowadzoną przez A. dystrybucją produktów ubezpieczeniowych. Wyjątkiem będą te sytuacje, w których obowiązek ujawnienia faktu istnienia lub danych adresowych Oddziału wynika z obowiązujących przepisów ubezpieczeniowych (Ustawy o działalności ubezpieczeniowej) lub innych bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa. Jednak w żadnym przypadku, Oddział nie będzie prowadzić aktywnych działań mających na celu pozyskanie klientów dla A., zainteresowanie (potencjalnych) klientów ofertą A. czy negocjowanie lub zawierane umów ubezpieczenia. Oddział nie będzie także przekazywać lub udostępniać klientom (potencjalnym klientom) informacji o ofercie ubezpieczeniowej A. ani w jakikolwiek inny sposób uczestniczyć w procesie dystrybucji lub obsługi umów ubezpieczenia oferowanych przez A. W szczególności, Oddział nie będzie uczestniczyć w negocjowaniu ani zawieraniu / podpisywaniu umów ubezpieczenia pomiędzy A. a klientami. Klienci nie będą również zachęcani do kontaktowania się z Oddziałem w sprawach związanych z oferowanymi lub zawartym umowami ubezpieczenia, w tym, do kierowania do Oddziału pytań, wniosków lub reklamacji z tym związanych. Dla uniknięcia wątpliwości, ze względów prawnych dane Oddziału będą musiały znaleźć się w odpowiednich dokumentach, w tym w umowach zawieranych z klientami czy z kontrahentami, a klientom nie można ograniczyć możliwości kierowania korespondencji na adres Oddziału, niemniej nie będzie to preferowana forma komunikacji i klienci będą zachęcani do kierowania wszelkiej korespondencji na inny adres. Oddział nie będzie także nawiązywać lub utrzymywać relacji z podmiotami trzecimi wykonującymi na rzecz A. usługi bezpośrednio związane z działalnością ubezpieczeniową prowadzoną przez A. Świadczeniodawcom (innym niż Partner i Agenci) co do zasady nie będą przekazywane lub udostępniane dane kontaktowe Oddziału lub Przedstawiciela Oddziału (nazwa, adres, telefon, dane osobowe), z wyjątkiem sytuacji, gdy jest to wymagane przez bezwzględnie obowiązujące przepisy prawa. Umowy dotyczące usług bezpośrednio związanych z działalnością ubezpieczeniową (np. umowy z podmiotami świadczącymi usługę pomocy drogowej czy obsługującymi roszczenia) będą co do zasady zawierane wyłącznie albo przez A. albo przez Partnera - ewentualnie Partnera wspólnie z Agentami, zależnie od modelu prawnego współpracy stron; w tej ostatniej sytuacji, Partner będzie następnie fakturował te usługi na rzecz A. z siedzibą w Księstwie Liechtensteinu. Oddział w żadnym stopniu i na żadnym etapie nie będzie zaangażowany w te relacje. Z kolei pozostali usługodawcy, tacy jak zewnętrzni audytorzy lub doradcy prawni, zostaną zatrudnieni bezpośrednio przez spółkę-matkę A. w Księstwie Liechtensteinu. Jedynym wyłomem od tej zasady może być upoważnienie Przedstawiciela Oddziału do zawarcia umowy na wynajem biura w Polsce dla potrzeb Oddziału oraz, ewentualnie, zawarcia umowy z asystentką/asystentem Oddziału. Ponadto, Oddział nie będzie miał dostępu lub używał aktywów niematerialnych służących prowadzeniu lub wystarczających do prowadzenia w Polsce działalności w zakresie dystrybucji ubezpieczeń lub innej działalności o charakterze zarobkowym. Do Oddziału nie zostaną przypisane takie kluczowe aktywa niematerialne, jak umowy związane z podstawową działalnością gospodarczą A. (umowy agencyjne, umowy ubezpieczenia, umowa reasekuracji), bazy danych klientów A., oprogramowanie IT / licencje itp. służące prowadzeniu działalności w zakresie ubezpieczeń, inne wartości niematerialne i prawne. Z kolei aktywa materialne alokowane do Oddziału będą bardzo ograniczone (niewielki lokal biurowy z podstawowym sprzętem, takim jak biurka, krzesła, komputer, drukarka). Zatem działalność ubezpieczeniowa A. nie będzie faktycznie prowadzona w Polsce przy wykorzystaniu Oddziału. Ograniczone zasoby i funkcje alokowane do Oddziału nie będą wystarczające dla uznania, że działalność ubezpieczeniowa A. odbywa faktycznie się za pośrednictwem Oddziału. Cały personel zaangażowany w tę działalność będzie zlokalizowany poza granicami Polski (zasadniczo w Księstwie Liechtensteinu). Natomiast w Polsce, czynności wykonywane w zakresie dystrybucji produktów ubezpieczeniowych A. zostaną powierzone w całości i wyłącznie Partnerowi oraz Agentom, a zatem podmiotom niezależnym od A. w sensie prawnym i ekonomicznym. Wszystkie umowy związane z działalnością ubezpieczeniową A., w tym:

Umowy agencyjne z Partnerem i/lub Agentami,

Umowy reasekuracyjne z podmiotami trzecimi, z siedzibami poza Polską,

Umowy ubezpieczenia z klientami

będą obsługiwane przez A. w Księstwie Liechtensteinu i operacyjnie zostaną przypisane wyłącznie do spółki-matki A. Umowy te nie zostaną przypisane do Oddziału A. w Polsce oraz Oddział nie będzie w praktyce wykonywać czynności związanych z wykonywaniem tych umów. Z kolei zakres czynności pomocniczych faktycznie wykonywanych przez Oddział w Polsce będzie współmierny do alokowanych do Oddziału ograniczonych aktywów (pomieszczeń i sprzętu) i personelu (osoba Przedstawiciela Oddziału, w przyszłości być może dodatkowo asystentka/asystent Przedstawiciela Oddziału). W planowanym na polskim rynku modelu dystrybucji ubezpieczeń, A. z siedzibą w Księstwie Liechtensteinu będzie występował w sposób bezpośredni jako zakład ubezpieczeń oraz strona relacji umownych dotyczących działalności ubezpieczeniowej w Polsce, przy czym z przyczyn formalno-prawnych w odpowiednich dokumentach będzie adnotacja o istnieniu polskiego Oddziału. Polski Oddział, którego powołanie jest uwarunkowane względami regulacyjnymi i wizerunkowymi, nie będzie w praktyce w żaden sposób uczestniczyć w negocjowaniu lub podejmowaniu zobowiązań umownych ani czynności operacyjnych dotyczących działalności ubezpieczeniowej prowadzonej przez A. na polskim rynku. Alokowane do Oddziału funkcje administracyjne i pomocnicze będą miały charakter uboczny i wyłącznie pomocniczy względem właściwej aktywności gospodarczej A. i nie będą generować przychodów po stronie A.

Z powyższych względów, Oddział nie będzie stanowić „stałej placówki, poprzez którą podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa”, o której mowa w art. 4a pkt 11 lit. a) updop.

Jednakże, jak wynika z przepisu art. 4a pkt 11 lit. c) updop oraz reguł i wytycznych OECD, zakład może powstać także w wyniku prowadzenia działalności gospodarczej za pośrednictwem tzw. zależnego przedstawiciela, działającego w drugim państwie w imieniu zagranicznego przedsiębiorstwa. Okoliczność ta podlega weryfikacji niezależnie od weryfikacji istnienia zakładu w sensie przedmiotowym (stałej placówki). Warunkiem zastosowania powołanego przepisu jest, aby osoba działała w imieniu przedsiębiorstwa, a także posiadała i zwyczajowo wykonywała pełnomocnictwo do zawierania umów w drugim państwie.

Mając na uwadze powyższe oraz opis zdarzenia przyszłego, w opinii Organu, zakład powstanie z tytułu współpracy między Wnioskodawcą a Partnerem i Agentami (dystrybutorzy ubezpieczeń).

Z opisu sprawy wynika, że rola Oddziału i Przedstawiciela Oddziału będzie ograniczona do wykonywania powierzonych Oddziałowi czynności pomocniczych, obejmujących organizacyjne relacje z lokalną siecią pośredników ubezpieczeniowych, tj. Partnerem i Agentami oraz wsparcie administracyjne dla tych relacji. W konsekwencji, aktywność Oddziału w Polsce będzie się ograniczać do następujących czynności:

uczestnictwo Przedstawiciela Oddziału w spotkaniach organizacyjnych z Partnerem,

udział Przedstawiciela Oddziału w przygotowywaniu ww. spotkań oraz ich podsumowaniu,

przegląd / analiza raportów lub protokołów z poprzednich spotkań organizacyjnych z Partnerem,

składanie sprawozdań zarządowi A.,

incydentalnie - udostępnienie powierzchni biura Oddziału dla celów spotkań z osobami trzecimi świadczącymi na rzecz A. usługi o charakterze pomocniczym, takimi jak audytorzy, doradcy prawni itp.

Z uwagi na ograniczenie aktywności Oddziału do wykonywania czynności pomocniczych i administracyjnych, również Przedstawiciel Oddziału będzie wykonywać wyłącznie tego rodzaju czynności. Ani Oddział, ani Przedstawiciel Oddziału nie będą nawiązywać lub utrzymywać jakichkolwiek relacji z klientami A. w Polsce lub za granicą, a tym bardziej prowadzić aktywnych działań mających na celu pozyskanie klientów dla A. czy zainteresowanie (potencjalnych) klientów ofertą A. Przedstawiciel Oddziału nie będzie w jakikolwiek inny sposób uczestniczyć w procesie dystrybucji lub obsługi umów ubezpieczenia oferowanych przez A.

Do powstania zagranicznego zakładu nie będzie zatem prowadzić ustanowienie Przedstawiciela Oddziału.

Jednakże nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że nie będzie prowadzić do powstania w Polsce zakładu podjęcie współpracy z polskimi dystrybutorami ubezpieczeń, tj. Partnerem i Agentami.

Zakład może powstać także w wyniku prowadzenia działalności gospodarczej za pośrednictwem tzw. zależnego przedstawiciela (tj. podmiotu działającego w drugim Państwie w imieniu zagranicznego przedsiębiorstwa).

Do powyższego zagadnienia szeroko odnosi się Komentarz do art. 5 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku w wersji z 15 lipca 2014 r. oraz w uaktualnionej wersji z 21 listopada 2017 r.

Warunkiem zastosowania art. 5 ust. 6 umów jest, aby osoba działała „w imieniu przedsiębiorstwa”, czyli występowała w roli przedstawiciela, a także posiadała i zwyczajowo wykonywała pełnomocnictwo do zawierania umów w umawiającym się państwie. Z taką sytuacją mamy do czynienia, jeżeli oświadczenie woli tej osoby wywołuje dla reprezentowanego przedsiębiorstwa stan związania. Wystarczające jest, że reprezentowany godzi się na dokonanie czynności cywilnoprawnych przez przedstawiciela. Dla oceny, czy osoba ma pełnomocnictwo do zawierania umów, bardziej miarodajny jest całokształt okoliczności i zachowań osób uczestniczących w dokonywaniu czynności prawnych, niż umocowanie cywilnoprawne.

Zgodnie z komentarzem do Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, zgodnie z powszechnie przyjętą zasadą przedsiębiorstwo powinno być traktowane jako posiadające zakład w danym państwie, jeżeli w tym państwie, w ramach określonych warunków, działa na jego rzecz osoba, nawet gdy przedsiębiorstwo to nie ma stałej placówki w rozumieniu ustępów 1 i 2. Celem tego przepisu jest przyznanie państwu prawa do opodatkowania w takich przypadkach. Tak więc postanowienia ustępu 6 ustalają warunki niezbędne do stwierdzenia, że przedsiębiorstwo posiada zakład w danym państwie, i to niezależnie od rodzaju działalności wykonywanej dla niego przez wyżej wymienioną osobę.

Zgodnie z ust. 32 komentarza do art. 5 Modelowej Konwencji OECD, osoby, których działalność może stanowić zakład przedsiębiorstwa, nazywa się zależnymi przedstawicielami, to jest „osobami”, bez względu na to, czy są zatrudnione, czy nie; nie są one niezależnymi przedstawicielami w rozumieniu ustępu 6.

Podmiot działający w imieniu przedsiębiorcy musi być odrębnym bytem prawnym. Zależnym przedstawicielem może być zarówno osoba prawna, jak i osoba fizyczna, którą przedsiębiorca umocował do działania w jego imieniu. Zależny przedstawiciel nie musi mieć miejsca zamieszkania lub siedziby ani utrzymywać stałej placówki w państwie, w którym prowadzi działalność na rzecz przedsiębiorstwa. Osoba działająca w imieniu przedsiębiorcy może mieć dowolną rezydencję (tj. może być rezydentem państwa, w którym podejmuje działania, może być rezydentem tego samego państwa co przedsiębiorca albo rezydentem państwa trzeciego). Dla przyznania danej osobie zdolności do bycia zakładem przesądzające jest posiadanie przez taką osobę podmiotowości na gruncie podatku dochodowego.

Według Komentarza OECD posiadanie statusu rezydenta oraz miejsce zamieszkania z reguły stanowią wystarczające przesłanki dla ustalenia związku pomiędzy terytorium państwa źródła a przedstawicielem.

Podjęcie postanowienia, że utrzymanie każdej zależnej osoby oznacza powstanie zakładu przedsiębiorstwa, byłoby niekorzystne dla międzynarodowych stosunków gospodarczych. Tak traktowane powinny być tylko osoby, których uprawnienia lub charakter ich czynności angażują przedsiębiorstwo w działalność gospodarczą w określonym zakresie na obszarze danego państwa. Ustęp 6 stanowi więc, że jedynie utrzymywanie osób mających uprawnienia do zawierania kontraktów może prowadzić do powstania zakładu przedsiębiorstwa. Osoba taka ma dostateczne uprawnienia do angażowania przedsiębiorstwa w działalność gospodarczą w danym państwie. Użycie określenia „zakład” w tym kontekście oznacza, że ta osoba korzysta ze swych uprawnień w sposób ciągły, a nie tylko w pojedynczych przypadkach.

Stosownie do treści ust. 32.1 komentarza do art. 5 Modelowej Konwencji OECD, również określenie „pełnomocnictwo do zawierania kontraktów w imieniu przedsiębiorstwa” nie ogranicza stosowania tego ustępu do przedstawiciela zawierającego kontrakty wiążące dosłownie dane przedsiębiorstwo. Ustęp ten ma również zastosowanie do przedstawiciela zawierającego kontrakty, które wiążą przedsiębiorstwo, mimo iż takie kontrakty w rzeczywistości nie są zawierane w imieniu danego przedsiębiorstwa. Fakt, że przedsiębiorstwo nie bierze czynnego udziału w transakcjach, może oznaczać, że przekazało takie uprawnienia przedstawicielowi. Na przykład można uważać, że przedstawiciel posiada rzeczywiste uprawnienie do zawierania kontraktów, jeżeli ubiega się i zbiera zamówienia (lecz ich nie realizuje w sposób formalny), które następnie są przesyłane bezpośrednio do składów, skąd towary są dostarczane, podczas gdy przedsiębiorstwo zagraniczne jedynie aprobuje transakcje w sposób rutynowy.

Tym samym osoby, które nie posiadają pełnomocnictwa w rozumieniu cywilnoprawnym, ale mają umocowanie do negocjowania wszystkich elementów umowy w sposób wiążący przedsiębiorstwo, posiadają pełnomocnictwo do zawierania umów w rozumieniu art. 5 ust. 6 UPO. W tym przypadku bez znaczenia jest, kto ostatecznie podpisuje umowę: osoba działająca w imieniu przedsiębiorstwa czy przedsiębiorstwo (zob. pkt 33 Komentarza OECD do art. 5). Kryterium decydującym jest prawne związanie przedsiębiorstwa działaniem przedstawiciela.

Uprawnienie do podejmowania czynności prowadzących do zawarcia umowy może wynikać z formalnie udzielonego pełnomocnictwa. Możliwe jest również umocowanie osoby w sposób dorozumiany, bez zbędnych formalności. Dla uzyskania statusu zależnego przedstawiciela forma udzielenia pełnomocnictwa nie ma znaczenia. Ważne jest aby strony były zgodne co do uprawnień udzielonych przez przedsiębiorcę.

Komentarz wyznaczył kierunek interpretacji, zgodnie z którym również pełnomocnictwo w znaczeniu gospodarczym spełnia kryterium pełnomocnictwa do zawierania umów w rozumieniu art. 5 ust. 6 UPO.

W przypadku ustalenia przesłanek istnienia pełnomocnictwa zakład przedsiębiorstwa istnieje w takim zakresie, w jakim dana osoba posiadająca pełnomocnictwo działa na rzecz przedsiębiorstwa, a nie tylko w zakresie uprawnień do zawierania umów w imieniu przedsiębiorstwa (zob. Komentarz OECD do art. 5 nr 34). Dodatkowo należy zauważyć, że jeżeli pełnomocnictwo dotyczy tylko części działalności przedsiębiorstwa, to wówczas zakładowi zostaną przypisane tylko te umowy, które zostały zawarte w ramach tych pełnomocnictw.

Jednakże, nie będzie się uważać, że przedsiębiorstwo posiada zakład w jednym z Umawiających się Państw tylko z tego powodu, że wykonuje ono tam czynności przez maklera, generalnego przedstawiciela handlowego albo każdego innego niezależnego przedstawiciela, pod warunkiem że te osoby działają w ramach swojej zwykłej działalności.

Nie uważa się, że przedsiębiorstwo posiada zakład w umawiającym się państwie, jeżeli:

przedsiębiorstwo podejmuje czynności za pośrednictwem niezależnego przedstawiciela, oraz

przedstawiciel taki działa w ramach swojej zwykłej działalności.

Jeżeli osoba, która działa w imieniu przedsiębiorstwa, pozostaje w stosunku zależności od tego przedsiębiorstwa (organizacyjnej, prawnej lub ekonomicznej) lub czynności (niezależnego) przedstawiciela wykraczają poza przedmiot jego zwykłej działalności, to może - z zastrzeżeniem pozostałych warunków ust. 6 - powstać zakład. W celu ustalenia, jaki ma charakter działalność przedstawiciela zagranicznego przedsiębiorcy konieczne jest uwzględnienie całości łączących go z przedsiębiorcą relacji umownych, jak również faktycznego sposobu ich wykonywania, który nie musi pokrywać się z treścią zawartych umów, a które jednak mają decydujące znaczenie dla oceny istnienia zakładu.

Niezależność przedstawiciela powinna wyrażać się zarówno w aspekcie prawnym, jak i ekonomicznym. Niezależności prawna osoby w stosunku do przedsiębiorstwa, które ona reprezentuje, zależy od zakresu jej zobowiązań wobec przedsiębiorstwa. Jeżeli prowadzona przez nią działalność handlowa jest poddana szczegółowym instrukcjom oraz kontroli to taka osoba nie może być uznana za niezależną od przedsiębiorstwa.

Zatem przedstawiciel jest niezależny, jeżeli nie jest związany poleceniami i dyrektywami reprezentowanego przedsiębiorstwa. Generalne upoważnienie do zajmowania się sprawami mocodawcy bez ingerencji z jego strony świadczy o niezależności. Podleganie wskazówkom i poleceniom służbowym nie powinno przekraczać stopnia dopuszczalnego w danych stosunkach gospodarczych. Informacje o intensywności kontroli może dostarczać rodzaj i częstość kontaktów przedstawiciela z przedsiębiorstwem. Szeroka kontrola jawi się jako kontrola dotycząca środków, za pomocą których wykonywana jest działalność na rzecz przedsiębiorstwa. Umieścić można tutaj sytuację, w której przedstawicielowi zwracane są wszystkie jego wydatki oraz kieruje się jego działaniami – taki podmiot nie jest niezależnym.

Ponadto istotne znaczenie z punktu widzenia oceny istnienia zakładu ma również niezależność ekonomiczna przejawiająca się w ponoszeniu odpowiedzialności za podejmowane działania. Tym samym powyższe kryterium sprowadza się do tego, czy ryzyko związane z prowadzeniem działalności ponosi ta osoba czy przedsiębiorstwo, które ona reprezentuje (pkt 38 Komentarza do art. 5 Konwencji Modelowej OECD). Kto podlega szczegółowym instrukcjom oraz kontroli, nie może ponosić ryzyka gospodarczego za czynności, na które nie ma wpływu. Zatem przedstawiciel jest niezależny, jeżeli nie jest związany poleceniami i dyrektywami reprezentowanego przedsiębiorstwa.

Za zależnego przedstawiciela powinna być traktowana osoba, której uprawnienia lub charakter jej czynności angażują przedsiębiorstwo w działalność gospodarczą w określonym zakresie na obszarze danego państwa.

Liczba przedsiębiorstw reprezentowanych przez przedstawiciela wpływa na ocenę niezależnego charakteru jego działalności. Im więcej reprezentowanych przedsiębiorstw, tym większą domniemuje się niezależność przedstawiciela. Komentarz OECD wskazuje jednak, że w przypadku gdy przedstawiciel działa na rzecz wielu przedsiębiorstw w ramach normalnej działalności gospodarczej i żadne przedsiębiorstwo nie zajmuje dominującej pozycji to i tak można go uznać za przedstawiciela zależnego, jeżeli przedsiębiorstwa porozumieją się w celu kontrolowania działań przedstawiciela (zob. Komentarz OECD do art. 5 pkt 38.6).

Nie jest zwykle zależnym przedstawicielem inny przedsiębiorca, chyba że jest podporządkowany pod względem gospodarczym (np. gdy jego działalność oparta jest wyłącznie o zlecenia od tego przedsiębiorstwa). Przedstawiciel w takiej sytuacji zdany jest ekonomicznie tylko na jednego przedsiębiorcę. W rezultacie działalność na rzecz tylko jednego przedsiębiorcy przez cały okres działalności lub w długim zakresie determinuje status zależnego przedstawiciela. Jednakże powyższa okoliczność nie może mieć charakteru decydującego i wymaga uwzględnienia pozostałych okoliczności faktycznych.

Konstrukcja przepisu art. 5 wskazuje, że w przypadku stwierdzenia, że przedstawiciel jest jednak zależny (pierwsza przesłanka), to nie ma konieczności badania wystąpienia drugiej przesłanki - „działania w ramach zwykłej działalności”.

Z pkt 72 do ust. 4 art. 5 Komentarza do Modelowej konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku OCED z uwzględnieniem zmian wynikających z Uaktualnienia z dnia 21 listopada 2017 r. (2017 Update to the OECD Model Tax Convemtion, opubl. w serwisie internetowym oecd.org; tłum. Organu podatkowego) wynika, że także, gdy przedsiębiorstwo, które prowadzi sprzedaż towarów o zasięgu międzynarodowym ustanawia biuro w Umawiającym się Państwie i pracownicy zatrudnieni w tym biurze biorą aktywny udział w negocjacji istotnych części umowy na sprzedaż towarów nabywcom w tym Państwie (np. poprzez udział przy ustalaniu typu, jakości lub ilości towaru), to nie można uznać, że tego typu działalność ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy. Tego typu działalność zwykle stanowi istotną część działalności przedsiębiorstwa i nie powinna być uznawana jako mająca charakter przygotowawczy lub pomocniczy.

Z kolei pkt 83 Komentarza do ust. 5 art. 5 UPO (zmieniony pkt 32 z wersji z dnia 15 lipca 2014 r.) wskazuje jednoznacznie, że osoby, których działalność może konstytuować zakład przedsiębiorstwa są osobami, które bez względu na to czy są zatrudnione, czy nie, działają w imieniu przedsiębiorstwa i prowadząc tą działalność nie działają w charakterze niezależnego przedstawiciela w rozumieniu ustępu 6. Mogą to być osoby fizyczne lub spółki i nie muszą mieć miejsca zamieszkania lub siedziby ani utrzymywać stałej placówki w państwie, w którym prowadzą działalność na rzecz przedsiębiorstwa.

W odniesieniu do przedstawionego zdarzenia przyszłego należy zauważyć, że Wnioskodawca podejmie wielopłaszyznową współpracę z polskim podmiotem funkcjonującym w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością („Partner”). Partner będzie posiadać status agenta ubezpieczeniowego w rozumieniu ustawy z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń. Partner będzie pełnić kluczową rolę w procesie dystrybucji produktów ubezpieczeniowych A. w Polsce. A. nawiąże współpracę z Partnerem mając na uwadze jego doskonałe relacje z siecią agentów i innych wyspecjalizowanych podmiotów obsługujących znaczące portfele klientów i potencjalnie zainteresowanych współpracą z A. Wspólnym celem A. i Partnera będzie rozwijanie zrównoważonego i rentownego portfela klientów. Poza Partnerem, A. zamierza podjąć współpracę także z innymi polskimi podmiotami posiadającymi status agentów ubezpieczeniowych w rozumieniu ustawy o dystrybucji ubezpieczeń („Agenci”).

Działania Partnera i Agentów realizują te same cele, co podstawowa działalność Wnioskodawcy i stanowią istotną część działalności Wnioskodawcy w zakresie sprzedaży produktów ubezpieczeniowych.

W pkt 84 Komentarza do ust. 5 art. 5 wskazano, że aby ust. 5 miał zastosowanie wszystkie następujące warunki muszą być spełnione:

osoba działa w Umawiającym się Państwie w imieniu przedsiębiorstwa;

czyniąc to, osoba ta zazwyczaj zawiera umowy lub zwykle odgrywa główną rolę przy doprowadzeniu do zawarcia kontraktów, które są rutynowo zawierane bez istotnej modyfikacji przez przedsiębiorstwo, oraz

umowy te są zawierane albo na rzecz przedsiębiorstwa, albo dotyczą przeniesienia własności lub przyznania prawa do użytkowania własności posiadanej przez to przedsiębiorstwo lub co do której ma ono prawo do korzystania lub dotyczą świadczenia usług przez to przedsiębiorstwo.

Natomiast z treści pkt 88 ww. Komentarza do ust. 5 art. 5 wynika jednoznacznie, że:

frazę „lub zwykle odgrywa główną rolę w doprowadzeniu do zawarcia kontraktów” należy interpretować w świetle przedmiotu i celu ustępu 5,

pełnienie głównej roli w doprowadzeniu do zawarcia kontraktów będzie zwykle związane z działaniami osoby, która przekona osobę trzecią do zawarcia umowy z przedsiębiorstwem (ang. the person who convinced the third party to enter into a contract with the enterprise).

Natomiast pkt 89 ww. Komentarza do ust. 5 art. 5 wskazuje wprost, że fraza „zwykle odgrywa główną rolę w doprowadzeniu do zawarcia kontraktów, które są rutynowo zawierane bez istotnej modyfikacji przez przedsiębiorstwo” ma zatem zastosowanie na przykład, gdy osoba pozyskuje i otrzymuje (ale nie formalnie finalizuje) zamówienia, które są wysyłane bezpośrednio do magazynu, z którego dostarczane są towary należące do przedsiębiorstwa i gdzie przedsiębiorstwo rutynowo zatwierdza te transakcje.

Organ podatkowy odmiennie od Wnioskodawcy ocenia także kwestię „niezależności” działalności Partnera i Agentów od Wnioskodawcy.

Pkt 104 Komentarza do ust. 6 art. 5 UPO (zmieniony pkt 38 z wersji z dnia 15 lipca 2014 r.) przesądza o tym, że to, czy osoba działająca jako agent jest niezależna od przedsiębiorstwa, zależy od zakresu jej zobowiązań wobec przedsiębiorstwa. Jeżeli prowadzona przez nią działalność handlowa jest poddana szczegółowym instrukcjom lub podlega całkowitej kontroli ze strony przedsiębiorstwa, to taka osoba nie może być uznana za niezależną od przedsiębiorstwa.

Innym ważnym kryterium jest okoliczność, czy ryzyko biznesowe ponosi ta osoba czy przedsiębiorstwo, które ona reprezentuje.

Przy czym pkt 106 Komentarza do ust. 6 art. 5 UPO (pkt 38.3 z wersji z dnia 15 lipca 2014 r.) precyzuje, że zwyczajowo niezależny przedstawiciel odpowiada wobec przedsiębiorstwa, które reprezentuje, za wyniki swojej pracy, przy czym sposób, w jaki wykonuje pracę, nie podlega kontroli. Nie jest on poddany szczegółowym instrukcjom przedsiębiorstwa, które reprezentuje, jeżeli chodzi o sposób prowadzenia działalności.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, że opisane w treści wniosku czynności wykonywane przez Partnera i Agentów spełniają przesłanki wynikające z art. 4a pkt 11 updop, o czym świadczy w szczególności fakt, że:

Mając na uwadze swoje ograniczone doświadczenie w prowadzeniu działalności na polskim rynku ubezpieczeń, A. podejmie wielopłaszyznową współpracę z polskim podmiotem funkcjonującym w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością („Partner”). Partner będzie posiadać status agenta ubezpieczeniowego w rozumieniu ustawy z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń (tekst jednolity: Dz.U. z 2019 r. poz. 1881 z późn. zm.) - ("Ustawa o dystrybucji ubezpieczeń"). Partner będzie pełnić kluczową rolę w procesie dystrybucji produktów ubezpieczeniowych Wnioskodawcy w Polsce. Wnioskodawca nawiąże współpracę z Partnerem mając na uwadze jego doskonałe relacje z siecią agentów i innych wyspecjalizowanych podmiotów obsługujących znaczące portfele klientów i potencjalnie zainteresowanych współpracą z Wnioskodawcą. Wspólnym celem A. i Partnera będzie rozwijanie zrównoważonego i rentownego portfela klientów. Poza Partnerem, A. zamierza podjąć współpracę także z innymi polskimi podmiotami posiadającymi status agentów ubezpieczeniowych w rozumieniu ustawy o dystrybucji ubezpieczeń („Agenci”);

Przede wszystkim, nienależnie od wdrożonego modelu prawnego współpracy stron (podpisanie wielu umów dwustronnych lub jednej umowy wielostronnej), czynności agencyjne w zakresie dystrybucji ubezpieczeń (czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego) każdorazowo będą zlecane Partnerowi i Agentom bezpośrednio przez A., także ich prawidłowe wykonywanie będzie weryfikowane przez A. z siedzibą w Księstwie Liechtensteinu. Odnośnie do postanowień tych umów, to intencją stron jest zawarcie w umowach agencyjnych zobowiązania, że w terminie 3 lat od dnia zawarcia pierwszej umowy ubezpieczenia, Partner i Agencji nie będą dystrybuować konkurencyjnych produktów oferowanych przez innego ubezpieczyciela, niż A. Z drugiej strony, w umowach znajdzie się także postanowienie, że A. nie będzie dystrybuować na polskim rynku produktów ubezpieczeniowych bez pośrednictwa Partnera lub Agentów (chyba że strony postanowią inaczej). Po upływie wskazanego terminu, o ile umowa agencyjna z Partnerem będzie pozostawała w mocy, obie strony będą miały pierwszeństwo w złożeniu drugiej stronie oferty na współpracę w zakresie innych / pomocniczych produktów oferowanych w przyszłości na rynku polskim;

Natomiast w Polsce, czynności wykonywane w zakresie dystrybucji produktów ubezpieczeniowych A. zostaną powierzone w całości i wyłącznie Partnerowi oraz Agentom;

Opisany model prowadzenia przez A. działalności ubezpieczeniowej w Polsce odzwierciedla potrzeby i interesy gospodarcze A. W interesie A. jest bowiem przede wszystkim wykorzystanie potencjału gospodarczego spółki-matki A. z siedzibą w Księstwie Liechtensteinu oraz wykorzystanie synergii wynikającej ze współpracy z polskimi kontrahentami (Partnerem i Agentami). W szczególności, planowane zaangażowanie Partnera wynika z faktu, że Partner oferuje znajomość lokalnego prawa i rynku, doświadczenie w działalności na polskim rynku i relacje z innymi polskimi podmiotami oferującymi usługi komplementarne do usług oferowanych przez A. W tej sytuacji, A. nie ma potrzeby ani intencji alokowania do polskiego rynku (Oddziału) własnych zasobów - czy to w postaci personelu czy też aktywów; takie działanie nie byłoby zasadne ani racjonalne i byłoby sprzeczne z interesem gospodarczym Wnioskodawcy;

Ze względu na naturę działalności będącej przedmiotem zapytania oraz regulacyjne ograniczenia wynikające z polskiego prawa, Partner oraz Agenci będą używać odpowiednich wzorów dokumentów / materiałów marketingowych dostarczonych przez Wnioskodawcę (w tym, informacje o produktach ubezpieczeniowych, ogólne warunki ubezpieczenia umów, formularze polis ubezpieczeniowych, inne formularze używane w celu wykonywania umów ubezpieczenia). W zakresie dystrybucji umów ubezpieczenia, Partner oraz Agenci będą również zobowiązani otrzymać odpowiednie pełnomocnictwa udzielone przez Wnioskodawcę;

W zakresie, o którym mowa powyżej, funkcje wykonywane przez Partnera będą co do zasady, obejmować:
1. czynności wykonywane przez Partnera jako “typowego” agenta ubezpieczeniowego, dystrybuującego umowy ubezpieczeniowe, zawierającego umowy ubezpieczenia, wykonującego właściwe obowiązki agenta ubezpieczeniowego względem klientów;
2. czynności wykonywane przez Partnera jako lidera konsorcjum agentów ubezpieczeniowych - koordynacja czynności dystrybucji ubezpieczeń wykonywanych przez Agentów, rozliczanie wynagrodzenia płaconego przez Wnioskodawcę za wszystkie czynności dystrybucji ubezpieczeń wykonywane przez Partnera oraz Agentów, wykonywanie odpowiednich obowiązków raportowych względem Wnioskodawcy w tym zakresie;
3. czynności wykonywane przez Partnera jako podmiot odpowiedzialny za obsługę roszczeń i likwidację szkód, zawieranie właściwych umów z podwykonawcami w tym zakresie, koordynację oraz nadzór nad działalnością podwykonawców;

Na podstawie planowanego, czasowego porozumienia o wyłączności, w ciągu pierwszych 5 lat współpracy z Wnioskodawcą, Partner nie będzie współpracował z żadnym innym ubezpieczycielem (chyba że wystąpią szczególne okoliczności) oraz będzie skupiał się na współpracy z Wnioskodawcą przedstawionej we wniosku;

Jak zostało to wskazane we wniosku, ogólnym założeniem biznesowym współpracy jest, że Partner będzie odpowiedzialny za bieżące zarządzanie kwestiami związanymi z dystrybucją umów ubezpieczenia oraz wykonywaniem tych umów (w szczególności obsługą roszczeń). Partner będzie również współuczestniczyć w ryzyku ekonomiczny związanym z przedmiotową działalnością. Należy jednakże wskazać, że w związku z planowaną współpracą strony będą zobowiązane przez do przestrzegania właściwych wymogów regulacyjnych w tym zakresie. Wnioskodawca będący regulowanym ubezpieczycielem jest zobowiązany przez prawo do nadzoru nad czynnościami wykonywanymi przez Partnera i Agentów oraz może ponosić odpowiedzialność względem właściwych organów nadzoru za wszelkie naruszenia prawa dokonane przez Partnera i Agentów (w zakresie współpracy z Wnioskodawcą). W odniesieniu do polskiego prawa, zgodnie z art. 26 ustawy z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń, co do zasady, ubezpieczyciel jest zobowiązany do nadzorowania czynności agenta ubezpieczeniowego, który działa na rzecz ubezpieczyciela. W takiej sytuacji, podobnie jak w przypadku wszelkich innych umów agencyjnych pomiędzy ubezpieczycielami oraz agentami ubezpieczeniowymi, umowa agencyjna pomiędzy Wnioskodawcą a Partnerem / Agentem będzie przyznawać Wnioskodawcy określone uprawnienia nadzorcze względem Partnera oraz Agentów, a także nakładać na Partnera / Agenta określone obowiązki przestrzegania wytycznych Wnioskodawcy - w zakresie niezbędnym dla zapewnienia przez Wnioskodawcę zgodności z właściwymi przepisami prawa regulującymi jego działalność ubezpieczeniową (w szczególności z art. 26 ustawy z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń oraz właściwymi przepisami prawa obowiązującymi w Księstwie Liechtensteinu);

Zgodnie z projektem umowy agencyjnej, która ma zostać zawarta pomiędzy Wnioskodawcą, Partnerem oraz Agentami, Wnioskodawca powierzy Agentowi, a Agent będzie świadczyć w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy czynności agencyjne, o których mowa w art. 4 ust. 3 w zw. z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń. Wnioskodawca upoważni Agentów do wykonywania czynności, o których mowa w tej ustawie, tj.:
1. zawierania umów ubezpieczenia, składania oświadczeń dotyczących zawarcia takich umów w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy;
2. doradzania, oferowania oraz wykonywania czynności przygotowawczych mających na celu zawarcie umowy ubezpieczenia;
3. działania jako agent Wnioskodawcy w zakresie przyjmowania składek ubezpieczeniowych oraz rozliczania zwrotów takich składek;
4. udzielania pomocy przy administrowaniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia;
5. organizowania i nadzorowania czynności agencyjnych,
zgodnie z postanowieniami umowy agencyjnej oraz w zakresie pełnomocnictw udzielonych Agentom przez Wnioskodawcę;

Partner oraz Agenci będą stronami umowy agencyjnej zawartej z Wnioskodawcą oraz otrzymają indywidualne pełnomocnictwa do wykonywania czynności ubezpieczeniowych w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy. Stosunek agencyjny będzie istniał bezpośrednio pomiędzy Wnioskodawcą a każdym z agentów ubezpieczeniowych (Partnerem oraz Agentami). (…) zgodnie z art. 26 ustawy z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń, Wnioskodawca jest zobowiązany do nadzorowania czynności agenta ubezpieczeniowego, który działa na rzecz ubezpieczyciela (w tym przypadku, Partnera oraz Agentów). Zasada ta musi być odzwierciedlona w umowie agencyjnej, tak aby Wnioskodawca mógł wykazać przed właściwym organem nadzoru, że posiada on niezbędne uprawnienia nadzorcze pozwalające na efektywny nadzór swoich agentów. W związku z tym, określone uprawnienia Wnioskodawcy dotyczące weryfikacji właściwego wykonywania czynności dystrybucji ubezpieczeń przez Partnera i Agentów będą wynikać z postanowień umowy agencyjnej. W szczególności, Partner oraz Agenci będą posiadać właściwe obowiązki dotyczące raportowania względem Wnioskodawcy (koordynowane przez Partnera jako Lidera Konsorcjum). Partner oraz Agenci będą zobowiązani do dostarczania Wnioskodawcy określonych informacji, wyjaśnień lub dokumentów żądanych przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca będzie również posiadać określone uprawnienia kontrolne względem Partnera oraz Agentów. Partner oraz Agenci będą odpowiedzialni względem Wnioskodawcy za prawidłowe wykonywanie powierzonych im czynności agencyjnych;

Partner oraz Agenci będą działać jako agenci ubezpieczeniowi Wnioskodawcy. Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń (w szczególności art. 4 ust. 3), będą oni zawierać umowy ubezpieczenia w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy, na podstawie pełnomocnictw udzielonych przed Wnioskodawcę.

W tym stanie rzeczy należy uznać, że Wnioskodawca posiada w Polsce zakład w związku z prowadzeniem działalności w Polsce przy wykorzystaniu Partnera oraz Agentów w rozumieniu art. 4a pkt 11 updop, w związku z czym podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce na podstawie art. 3 ust. 2 i ust. 3 pkt 1 updop.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym planowany przez Wnioskodawcę model dystrybucji produktów ubezpieczeniowych na polskim rynku nie będzie prowadzić do powstania zagranicznego zakładu, o którym mowa w art. 4a pkt 11 updop, a w konsekwencji, z uwagi na nieprowadzenie przez Wnioskodawcę działalności na terytorium Polski, dochody Wnioskodawcy nie będą podlegać opodatkowaniu w Polsce na podstawie art. 3 ust. 3 pkt 1 w zw. z art. 3 ust. 2 updop - należy uznać za nieprawidłowe.

W odniesieniu do pytania Wnioskodawcy oznaczonego we wniosku numerem 3 wskazać należy, że jak stanowi art. 3 ust. 3 pkt 5 updop, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 5 updop, za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 2a updop, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Katalog usług wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a updop jest katalogiem otwartym, na co wskazuje sformułowanie „świadczeń o podobnym charakterze”. Sformułowanie to uprawnia do twierdzenia, że za świadczenia o podobnym charakterze należy uznać świadczenia równorzędne pod względem prawnym do wymienionych w ustawie. Oznacza to, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, należy spełnić takie same przesłanki, aby daną usługę uzyskać, albo wynikają z niej takie same prawa i obowiązki dla stron. Innymi słowy, lista ta obejmuje również takie świadczenia, które zasadniczo są podobne do wymienionych, lecz mogą być np. inaczej określane (nazwane). Decydujące znaczenie dla stwierdzenia, że dane świadczenie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem zagranicznym, a przede wszystkim, charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń oraz zakres faktycznie wykonanych czynności, a nie tylko jego nazwa. Treść ww. przepisu jednoznacznie bowiem wskazuje, że oprócz usług wymienionych w tym przepisie ustawodawca objął obowiązkiem podatkowym także inne usługi niewymienione w tym przepisie o charakterze podobnym do świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy należy stwierdzić, że świadczenie usług ubezpieczeniowych ma charakter podobny do gwarancji, gdyż ubezpieczyciel zgodnie z art. 805 § 1 ustawy z dnia z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.), zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Usługa ubezpieczenia uregulowana została w cyt. powyżej art. 805 § 1 Kodeksu cywilnego. W oparciu o tę definicję można niewątpliwie wskazać, że usługa ubezpieczenia ma charakter podobny do gwarancji. Według wydania internetowego Słownika Języka Polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl/) pojęcie „gwarancja” oznacza:

„poręczenie, że coś nastąpi albo że jest prawdziwe”,
„zobowiązanie producenta do bezpłatnej naprawy lub wymiany wyrobu na inny, w razie gdyby w określonym czasie ujawniły się w nim jakieś wady”,
„odpowiedzialność osoby trzeciej za zobowiązania dłużnika wobec wierzyciela”.

Istotą zawarcia umowy ubezpieczenia jest zagwarantowanie ubezpieczanemu przez ubezpieczyciela określonych świadczeń (działań) na wypadek wystąpienia określonych zdarzeń.

Ponadto wskazać należy, że w przypadku ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel (jako osoba trzecia) przejmuje na siebie zobowiązanie ubezpieczonego do naprawienia szkody i wypłaty odszkodowania wynikającego z polisy. Z kolei zgodnie z definicją językową „gwarancja” oznacza odpowiedzialność osoby trzeciej za zobowiązania dłużnika wobec wierzyciela (Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 1997, t. I, s. 670). Jednym z rodzajów gwarancji jest gwarancja ubezpieczeniowa, a zawieranie umów gwarancji ubezpieczeniowych i umów ubezpieczenia należy do jednej kategorii czynności ubezpieczeniowych, jednakże są to odmienne pojęcia (por. art. 4 ust. 7 pkt 1 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej). Gwarancja ubezpieczeniowa jest jedną z czynności ubezpieczeniowych - stanowi pisemne zobowiązanie gwaranta do wypłaty na rzecz beneficjenta (podmiotu, na rzecz którego została wystawiona gwarancja) określonej sumy pieniężnej, na jego żądanie i oświadczenie, w sytuacji, w której dłużnik (wnioskodawca gwarancji) nie realizuje swoich zobowiązań (określonych w gwarancji) wobec beneficjenta. Czynności ubezpieczeniowe można podzielić na związane z oferowaniem i udzielaniem ochrony na wypadek ryzyka wystąpienia skutków zdarzeń losowych, co wyczerpuje pojęcie sensu stricte czynności ubezpieczeniowych oraz pozostałe czynności wykonywane przez ubezpieczyciela.

Skoro udzielanie gwarancji należy do czynności ubezpieczeniowych, to należy uznać, że świadczenia te mają podobny charakter (mimo iż pojęcie usług ubezpieczeniowych jest pojęciem znacznie szerszym od gwarancji).

Istotą świadczenia zarówno ubezpieczyciela (w przypadku umów ubezpieczenia), jak i gwaranta (w przypadku umów gwarancji) jest obowiązek spełnienia określonego świadczenia (przez gwaranta lub firmę ubezpieczeniową), w związku z zaistnieniem wskazanego w umowie zdarzenia.

Zatem o możliwości zaklasyfikowania usługi do świadczeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym wystarczające jest, że usługa jest świadczeniem o podobnym charakterze do świadczeń wymienionych w treści art. 21 ust. 1 pkt 2a updop.

Przychody osiągane z tytułu świadczenia usług ubezpieczeniowych podlegają w Polsce podatkowi u źródła, ponieważ mieszczą się w katalogu usług, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a updop, i tym samym podlegają obowiązkowi poboru zryczałtowanego podatku dochodowego.

Tym samym nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że usługi ubezpieczeniowe nie mieszczą się w zakresie usług niematerialnych objętych normą art. 21 ust. 1 pkt 2a updop.

Niezależnie od powyższego, jak wskazano w odniesieniu do pytania oznaczonego we wniosku numerem 1, Wnioskodawca posiada w Polsce zakład w związku z prowadzeniem działalności w Polsce przy wykorzystaniu Partnera oraz Agentów w rozumieniu art. 4a pkt 11 updop, w związku z czym podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce na podstawie art. 3 ust. 2 i ust. 3 pkt 1 updop.

W praktyce międzynarodowego prawa podatkowego konstrukcja zakładu (ang. permanent establishment) służy określeniu państwa uprawnionego do opodatkowania zysków zagranicznego przedsiębiorstwa. Zgodnie z art. 7 ust. 1 Modelowej Konwencji OECD, umawiające się państwo nie może opodatkować zysków przedsiębiorstwa drugiego umawiającego się państwa, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą za pośrednictwem zakładu zlokalizowanego w pierwszym państwie i zyski z tytułu tej czynności można przypisać temu zakładowi. Artykuł 7 ust. 2 Modelowej Konwencji OECD ustala podstawową zasadę w sprawie określania zysków, jakie można przypisać zakładowi: w każdym umawiającym się państwie należy przypisać zakładowi takie zyski, jakie mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem, z uwzględnieniem wykonywanych funkcji, wykorzystywanych aktywów oraz podjętego ryzyka przez zakład i przez inne części przedsiębiorstwa. Dodatkowo, zgodnie z komentarzem do Modelowej Konwencji OECD, łącznym skutkiem art. 7 i art. 5 definiującego zakład jest to, że zyski pochodzące z usług świadczonych na terytorium jednego umawiającego się państwa przez przedsiębiorstwo drugiego umawiającego się państwa nie podlegają opodatkowaniu w pierwszym państwie, jeżeli nie można ich przypisać położonemu tam zakładowi.

Powyższe rozważania prowadzą do konkluzji, że zakład, który wykonuje rzeczywistą działalność gospodarczą za granicą, uważany jest – na podstawie fikcji prawnej – za odrębny podmiot od tworzącego go macierzystego przedsiębiorstwa („gdyby był oddzielnym i niezależnym przedsiębiorstwem prowadzącym taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach” z art. 7 ust. 2 Modelowej Konwencji OECD). Zakład taki uczestniczy w życiu ekonomicznym drugiego państwa i powinien podlegać jurysdykcji podatkowej tego drugiego państwa. Wobec powyższego, w celu dokonania rozliczeń podatkowych, należy traktować zakład jako odrębny podmiot, który w określonym zakresie niezależnie od przedsiębiorstwa macierzystego dokonuje rozliczeń podatkowych z tytułu nabywanych świadczeń. Należy mieć na względzie, że konstrukcja zagranicznego zakładu ma na celu ustalenie, czy dana część dochodu powinna być opodatkowana w państwie, w którym dany dochód powstaje, wobec czego zakład w świetle Modelowej Konwencji OECD należy traktować dla celów rozliczeń podatkowych jako odrębny podmiot.

Na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód – art. 7 ust. 1 updop.

Zgodnie z art. 7 ust. 2 updop, dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Z kolei art. 7 ust. 3 pkt 2 i 3 updop stanowi odpowiednio, że przy ustalaniu dochodu, o którym mowa w ust. 1, stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się:

przychodów wymienionych w art. 21, art. 22 i art. 24b, przy czym w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, prowadzących działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład uwzględnia się przychody wymienione w art. 21, jeżeli są związane z działalnością zakładu;

kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w pkt 1 i 2, przy czym w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, prowadzących działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład uwzględnia się koszty uzyskania przychodów wymienionych w art. 21, jeżeli przychody te zostały uwzględnione przez podatnika przy ustalaniu dochodu przypadającego na zagraniczny zakład.

Updop przewiduje - oprócz ogólnych zasad opodatkowania uregulowanych m.in. w art. 7 - także formy szczególne. Dotyczy to przychodów uzyskiwanych przez podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu ze ściśle określonych tytułów (art. 21 updop), a także przychodów (dochodów) uzyskiwanych przez wszystkich podatników, jeżeli podlegają one zaliczeniu do przychodów (dochodów) z udziału w zyskach osób prawnych (art. 22 updop). Z uwagi na to, że przychody (dochody) z powyższych źródeł opodatkowane są zryczałtowanym podatkiem dochodowym, nie są one uwzględniane w ogólnej sumie dochodów opodatkowanych według ogólnych zasad.

Stąd też wszelkiego rodzaju przychody (dochody), jak również koszty uzyskania tych przychodów, pochodzące z określonych źródeł nie są co do zasady uwzględniane w podstawie opodatkowania. Wyjątkiem są przychody uzyskiwane przez podatników niemających w Polsce siedziby (zarządu), prowadzących działalność poprzez położony na terytorium Polski zagraniczny zakład - wówczas w podstawie opodatkowania uwzględnia się przychody wymienione w art. 21, jeżeli związane są z działalnością zakładu. Analogiczne rozwiązanie dotyczy kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 21 updop, jeżeli przychody te zostały uwzględnione przez podatnika przy ustalaniu dochodu przypadającego na zagraniczny zakład.

Jak już zaznaczono, w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, prowadzących działalność przez położony na terytorium Polski zagraniczny zakład przy ustalaniu dochodu uwzględnia się przychody i koszty oraz przychody wymienione w art. 21 updop, jeżeli związane są z działalnością zakładu (art. 7 ust. 3 pkt 2 updop).

Zagraniczny zakład jest traktowany jak polski rezydent, tj. rozlicza on podatek dochodowy według ogólnych zasad od wszystkich dochodów uzyskanych w Polsce.

W konsekwencji mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że wypłaty należności z tytułu usług ubezpieczeniowych na rzecz Spółki posiadającej zakład w Polsce nie będą objęte zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych, dochody te (związane z działalnością tego zakładu) będą natomiast podlegać opodatkowaniu w Polsce na zasadach ogólnych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie (pytanie oznaczone numerem 3) należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądowych, wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, w określonym stanie. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, bowiem powołane interpretacje nie stanowią materialnego prawa podatkowego i nie mają mocy powszechnie obowiązującej. Każdą sprawę tut. organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Na marginesie należy dodać, że stanowisko Organu w podobnym zakresie zostało potwierdzone w prawomocnym wyroku WSA w Rzeszowie z 11 kwietnia 2017 r., sygn. akt I SA/Rz 119/17.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin