2021.02.04 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4014.406.2020.1.BD
z 4 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 02 grudnia 2020 r. (data wpływu do Organu – 07 grudnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych użyczenia konta bankowego oraz przechowania pieniędzy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07 grudnia 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych użyczenia konta bankowego oraz przechowania pieniędzy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W 2017 r. Wnioskodawca postanowił wraz z żoną sprzedać mieszkanie w S. Córka Wnioskodawcy, która od wielu lat mieszka na stałe w Hiszpanii, podjęła decyzje o zakupie tegoż mieszkania. W związku z tym Wnioskodawca użyczył jej swojego konta walutowego aby mogła przesłać do Polski pieniądze oraz zawarli umowę dotyczącą przechowania przez Wnioskodawcę jej pieniędzy.

W związku z zamiarem zakupu mieszkania, córka Wnioskodawcy przesłała w okresie od 12 czerwca 2017 r. do 10 lipca 2017 r., 56.000 euro. W dniu 13 lipca 2017 r. Wnioskodawca jednorazowo wypłacił 50.000 euro na prośbę córki w celu zamiany tych pieniędzy na złotówki.

W międzyczasie znalazł się inny kupiec mieszkania, który zaoferował wyższą kwotę niż mogła w tym momencie przeznaczyć na zakup mieszkania córka Wnioskodawcy (mieszkanie wymagało dużego remontu), więc wycofała się ona z zamiaru kupna, a Wnioskodawca wraz z żoną sprzedał to mieszkanie ww. kupcowi, podpisując 14 września 2017 r. akt notarialny.

Córka Wnioskodawcy nie zakupiła ww. mieszkania, ale nie wycofała się z zamiaru zakupu w mieszkania przyszłości i w związku z tym jeszcze dwukrotnie przesłała na konto Wnioskodawcy pieniądze (08 sierpnia 2017 r. – 4.000 euro oraz 19 lutego 2020 r. – 25.000 euro).

Pieniądze, które jednorazowo Wnioskodawca wypłacił w 2017 r. znajdowały się w jego rękach do września 2020 r., nie na koncie. Na koncie znajdowały się natomiast pozostałe pieniądze. Po wymianie 50.000 euro na złotówki (13 lipca 2017 r.) Wnioskodawca uznał za niewłaściwe wpłacenie tych pieniędzy na swoje konto złotówkowe.

Podsumowując, wszelkie ruchy na tym koncie miały związek tylko z córką Wnioskodawcy.

Wątpliwości Wnioskodawcy i jego żony (co do zgodnego z prawem postępowania) pojawiły się, kiedy przez przypadek dowiedział się, że Urząd Skarbowy może opodatkować takie postępowanie, ponieważ niekoniecznie musi uznać to jako bezpłatne użyczenie konta i umowę przechowania pieniędzy.

W przekonaniu Wnioskodawcy była to zwykła umowa przechowania i użyczenia. Gdyby te pieniądze były rzeczywiście pożyczką, to Wnioskodawca mógłby uniknąć opodatkowania, bowiem spełnił on wszystkie warunki, aby nie być opodatkowanym: pieniądze były przelane z konta na konto, a umowa była zawarta między najbliższymi – córką i ojcem. Nie była to jednak ani pożyczka ani nic innego, a zwykła umowa przechowania i użyczenia konta. Dlatego też nie powinno to być opodatkowane, a tym bardziej nie było potrzeby spisywania fikcyjnych umów. Wnioskodawca nie miał świadomości, że może dokonywać jakichś czynności, które mogłyby być w jakikolwiek sposób opodatkowane i ma nadzieję, że takich czynności nie dokonywał wraz z żoną.

Wnioskodawca i jego żona mają prawie po 80 lat, nie prowadzili żadnej działalności gospodarczej, od wielu lat są na emeryturze. Nie mają wielkich wydatków, a te które mają pokrywają z własnych oszczędności i emerytur. Nie mieli i nie mają żadnej potrzeby pożyczania od córki pieniędzy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy słusznie Wnioskodawca uznał wyżej opisane czynności za umowę bezpłatnego użyczenia konta i bezpłatną umowę przechowania pieniędzy, które to umowy nie podlegają opodatkowaniu?
Czy czynności te nie niosą za sobą konieczności zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, była to umowa przechowania pieniędzy. Wnioskodawca zgodnie z przepisem art. 835 Kodeksu cywilnego zobowiązał się do przechowywania pieniędzy córki i do oddania ich w stanie niepogorszonym. Wnioskodawca nie był upoważniony do korzystania z pieniędzy córki i nigdy z nich nie korzystał.

W przekonaniu Wnioskodawcy dokonane czynności nie przybrały postaci żadnej innej umowy (pożyczka, depozyt nieprawidłowy), gdyż ani przez moment Wnioskodawca nie korzystał z pieniędzy (były one gotowe do przekazania córce w każdej chwili), więc ww. czynności nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, że to Wnioskodawca zakreśla przedmiot wniosku i tym samym wskazuje w jakim zakresie oczekuje wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego. Podkreślenia wymaga, że specyfika postępowania w sprawie wydania pisemnej interpretacji polega między innymi na tym, iż organ podatkowy rozpatruje sprawę tylko i wyłącznie w zakresie oznaczonym przez Wnioskodawcę przez wskazanie przez niego m.in. konkretnego podatku jako przedmiotu sprawy i konkretnych przepisów jako przedmiotu do interpretowania, w ramach stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez Wnioskodawcę, sformułowanego pytania oraz wyrażonej przez niego oceny prawnej (stanowiska).

Skoro Wnioskodawca w części A.1. złożonego wniosku ORD-IN, jako „Rodzaj sprawy” zaznaczył wyłącznie poz. 8, tj. podatek od czynności cywilnoprawnych i zajął stanowisko tylko do tego podatku, to też tylko w tym zakresie Organ interpretacyjny dokonał oceny stanowiska Wnioskodawcy i wydał niniejszą interpretację w przedmiocie podatku od czynności cywilnoprawnych.

Jeżeli Wnioskodawca oczekiwałby wydania interpretacji indywidualnej również w zakresie innego podatku, to wówczas winien on złożyć odrębny wniosek ORD-IN ze wskazaniem w jego części A.1. właściwego podatku, a w części E poz. 69 właściwych przepisów (bez przytaczania ich treści) mających być przedmiotem oczekiwanej interpretacji.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2020 r., poz. 815, ze zm.) podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
(uchylona),
umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
umowy dożywocia,
umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
(uchylona),
ustanowienie hipoteki,
ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
umowy depozytu nieprawidłowego,
umowy spółki.

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają również zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają więc wyłącznie czynności, które zostały wymienione w ustawie.

Stosownie do powołanego już powyżej art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) i j) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych przedmiotem opodatkowania są umowy pożyczki pieniędzy oraz depozytu nieprawidłowego, do których to Wnioskodawca się odnosi.

Zgodnie z art. 710 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r., poz. 1740, ze zm.) przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

Stosownie do art. 720 § 1 przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Z treści art. 835 ustawy Kodeks cywilny natomiast wynika, że przez umowę przechowania przechowawca zobowiązuje się zachować w stanie niepogorszonym rzecz ruchomą oddaną mu na przechowanie.

Przechowawca powinien przechowywać rzecz w taki sposób, do jakiego się zobowiązał, a w braku umowy w tym względzie, w taki sposób, jaki wynika z właściwości przechowywanej rzeczy i z okoliczności – art. 837 ww. ustawy.

W myśl art. 839 cyt. ustawy, przechowawcy nie wolno używać rzeczy bez zgody składającego, chyba że jest to konieczne do jej zachowania w stanie niepogorszonym.

Zgodnie z art. 845 ww. ustawy – jeżeli z przepisów szczególnych albo z umowy lub okoliczności wynika, że przechowawca może rozporządzać oddanymi na przechowanie pieniędzmi lub innymi rzeczami oznaczonymi tylko co do gatunku, stosuje się odpowiednio przepisy o pożyczce (depozyt nieprawidłowy). Czas i miejsce zwrotu określają przepisy o przechowaniu; przepisy te zawarte są w art. 835-844 Kodeksu cywilnego.

Depozyt nieprawidłowy uznawany jest albo za odmianę zwykłej umowy przechowania, instytucję odrębną od umowy pożyczki, albo odrębny typ umowy nazwanej. Uznaje się również, że depozyt nieprawidłowy (przechowanie nieprawidłowe) jest umową szczególnego rodzaju, zawierającą elementy przechowania i pożyczki. Przedmiotem depozytu nieprawidłowego mogą być wyłącznie pieniądze lub rzeczy oznaczone tylko co do gatunku. Osoba biorąca pieniądze (rzecz) do depozytu nieprawidłowego ma obowiązek oddać taką samą ilość pieniędzy (rzeczy), ale niekoniecznie tę samą.

Depozyt nieprawidłowy ma miejsce wtedy, gdy z przepisów szczególnych albo z umowy lub okoliczności wynika, że przechowawca może rozporządzać oddanymi na przechowanie pieniędzmi lub innymi rzeczami oznaczonymi tylko co do gatunku. Upoważnienie do rozporządzania oddanymi na przechowanie pieniędzmi jest dla bytu umowy depozytu nieprawidłowego konieczne – sam fakt oddania na przechowanie pieniędzy nie tworzy bowiem jeszcze stosunku depozytu nieprawidłowego z prawem rozporządzania nimi.

Przechowawca „nieprawidłowy” nabywa na własność przedmiot depozytu i może nim rozporządzać tak, jak w umowie pożyczki. Depozyt nieprawidłowy różni się jednak od pożyczki tym, że jest zawierany w interesie składającego. Nie można utożsamiać depozytu nieprawidłowego z pożyczką. Depozyt nieprawidłowy może być odpłatny lub nieodpłatny.

Z treści wniosku wynika, że córka Wnioskodawcy w związku z zamiarem zakupu od rodziców mieszkania, przesłała w okresie od 12 czerwca 2017 r. do 10 lipca 2017 r., 56.000 euro. Wnioskodawca użyczył jej swojego konta walutowego aby mogła przesłać do Polski pieniądze oraz zawarł umowę dotyczącą przechowania przez siebie jej pieniędzy. W dniu 13 lipca 2017 r. Wnioskodawca jednorazowo wypłacił 50.000 euro na prośbę córki w celu zamiany tych pieniędzy na złotówki. W międzyczasie znalazł się inny kupiec mieszkania, który zaoferował wyższą kwotę i kupił od Wnioskodawcy i jego żony ww. mieszkanie. Córka Wnioskodawcy nie wycofała się z zamiaru zakupu w mieszkania przyszłości i w związku z tym jeszcze dwukrotnie przesłała na konto Wnioskodawcy pieniądze (08 sierpnia 2017 r. – 4.000 euro oraz 19 lutego 2020 r. – 25.000 euro). Pieniądze, które jednorazowo Wnioskodawca wypłacił w 2017 r. znajdowały się w jego rękach do września 2020 r., nie na koncie. Na koncie znajdowały się natomiast pozostałe pieniądze. Po wymianie 50.000 euro na złotówki (13 lipca 2017 r.) Wnioskodawca uznał za niewłaściwe wpłacenie tych pieniędzy na swoje konto złotówkowe.

Wnioskodawca zaznaczył, że nigdy nie korzystał z tego konta walutowego, nie płacił żadnych rachunków, nie wypłacał pieniędzy poza tą jednorazową wypłatą. Z konta tego dokonywane były jedynie przelewy na konto córki, kiedy potrzebowała ona pieniędzy w Hiszpanii. Tylko ona korzystała z tego konta. Wszelkie wpłaty na to konto oraz ruchy na nim miały związek z pracą córki. W przekonaniu Wnioskodawcy ww. umowa to zwykła umowa przechowania i użyczenia. Gdyby te pieniądze były rzeczywiście pożyczką, to Wnioskodawca mógłby uniknąć opodatkowania, bowiem spełnił on wszystkie warunki, aby nie być opodatkowanym. Pieniądze były przelane z konta na konto, a umowa była zawarta między najbliższymi – córką i ojcem. Nie była to jednak ani pożyczka ani nic innego, a zwykła umowa przechowania i użyczenia konta. Wnioskodawca i jego żona nie mieli i nie mają żadnej potrzeby pożyczania od córki pieniędzy.

Zatem jeżeli istotnie – jak wskazał Wnioskodawca – między nim i jego córką została zawarta jedynie umowa przechowania pieniędzy oraz wystąpiła czynność bezpłatnego użyczenia konta, a więc czynności, o których mowa we wniosku nie nastąpiły w ramach wykonania umowy depozytu nieprawidłowego (Wnioskodawca nie był uprawniony do rozporządzania środkami i faktycznie nimi nie rozporządzał bez polecenia córki) ani też umowy pożyczki, to należy stwierdzić, że powyższe czynności nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, gdyż nie mieszczą się one w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem, wymienionych w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych. Tym samym na Wnioskodawcy nie ciążył obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu dokonanych czynności.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Końcowo wskazać należy, iż przedmiotowa interpretacja – zgodnie ze złożonym wnioskiem – została wydana wyłącznie dla Wnioskodawcy. Stosownie bowiem do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretacje indywidualną). Funkcja ochronna płynąca z przedmiotowej interpretacji, wynikająca z przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej, zgodnie z uprawnieniami Organu interpretacyjnego nadanymi przez art. 14b § 1 tejże ustawy ma zastosowanie wyłącznie dla Wnioskodawcy. Tym samym interpretacja niniejsza, wydana na wniosek Wnioskodawcy, nie wywołuje żadnego skutku prawnego dla jego żony.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin