Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.761.2020.3.MT
z 2 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 listopada 2020 r. (data wpływu 30 listopada 2020 r.) uzupełnione pismem z dnia 19 listopada 2020 r. (data wpływu 18 stycznia 2021 r.), w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 14 stycznia 2021 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.761.2020.2.MT, 0114-KDIP4-1.4012.639.2020.3.BS (data doręczenia 15 stycznia 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości opodatkowania przychodu uzyskanego z tytułu świadczenia usług tłumaczenia kart charakterystyk towarów budowlanych w ramach działalności nierejestrowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 listopada 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości opodatkowania przychodu uzyskanego z tytułu świadczenia usług tłumaczenia kart charakterystyk towarów budowlanych w ramach działalności nierejestrowej.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 14 stycznia 2021 r. (data nadania 14 stycznia 2021 r., data doręczenia 15 stycznia 2021 r.) Nr 0114-KDIP3-2.4011.761.2020.2.MT, 0114-KDIP4-1.4012.639.2020.3.BS, tut. organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia braków formalnych.

Pismem z dnia 19 listopada 2020 r. (data nadania 18 stycznia 2021 r., data wpływu 18 stycznia 2021 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest obcokrajowcem znajdującym się w Polsce na podstawie karty czasowego pobytu. Jako absolwent studiów stacjonarnych Wnioskodawczyni nie potrzebuje zezwolenia na pracę, o czym jest mowa w decyzji. Wnioskodawczyni pracuje na umowie o pracę na pełnym etacie w firmie logistycznej.

Wnioskodawczyni jest rezydentem podatkowym. W marcu 2020 r. po konsultacji w Urzędzie Skarbowym Wnioskodawczyni zaczęła prowadzić działalność nierejstrowaną wykonując tłumaczenia kart charakterystyk towarów budowlanych. Wtedy Wnioskodawczyni zinterpretowała odpowiedź pracownika Urzędu jako potwierdzenie, że może prowadzić podobną działalność. Wnioskodawczyni wystawia rachunek za każde tłumaczenie, na końcu roku podatkowego złoży PIT-36 i zapłaci podatek dochodowy 16%. W październiku Wnioskodawczyni zaczęła przygotowywać pakiet dokumentów do aplikacji na kartę rezydenta UE, wtedy jej pełnomocnik zwrócił jej uwagę na to, że jego zdaniem Wnioskodawczyni nie ma prawa prowadzić działalności nierejestrowanej, ponieważ może ona być prowadzona tylko przez osoby upoważnione do prowadzenia działalności rejestrowanej/gospodarczej. Po ponownej wizycie w Urzędzie Skarbowym Wnioskodawczyni nie otrzymała jednoznacznego potwierdzenia, że może prowadzić działalność nierejestrowaną.

Pracownicy Urzędu skłaniali się ku temu, że Wnioskodawczyni może prowadzić taką działalność, ale nie mogli znaleźć wystarczającego potwierdzenia i polecili jej poprosić o interpretację indywidualną, żeby to miało moc prawną.

Pismem z dnia 19 listopada 2020 r. (data wpływu 18 stycznia 2021 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 14 stycznia 2021 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.761.2020.2.MT, 0114-KDIP4-1.4012.639.2020.3.BS Wnioskodawczyni doprecyzowała opis stanu faktycznego poprzez wyjaśnienie, że:

• Punkt „podatek od towarów i usług” w części A.1. został zaznaczony przez pomyłkę.
  Wniosek ma dotyczyć tylko punktu „podatek dochodowy od osób fizycznych”.
  
  
  

• Jakiego kraju rezydentem podatkowym jest Wnioskodawczyni?
  Wnioskodawczyni jest rezydentem podatkowym Federacji Rosyjskiej.
  
  
  

• Czy Wnioskodawczyni posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych)?
  
  Tak, Wnioskodawczyni mieszka i prowadzi życie towarzyskie w W. Rozlicza się w Urzędzie Skarbowym (…)
  
  
  

• Czy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w 2020 r. Wnioskodawczyni przebywała dłużej niż 183 dni?
  
  Tak, Wnioskodawczyni mieszka w Polsce już prawie 8 lat.
  
  
  

• Ze względu na jakie okoliczności zostało wydane Wnioskodawczyni zezwolenie na pobyt czasowy w Polsce?
  
  Decyzja została wydana na podstawie Art. 114. Ustawy o Cudzoziemcach: „zezwolenia na pobyt czasowy i pracę udziela się, gdy celem pobytu cudzoziemca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest wykonywanie pracy”.
  
  

• Na jaki okres zostało wydane Wnioskodawczyni zezwolenie na pobyt czasowy w Polsce?
  Na okres 3 lat.
  
  
  

• Czy zezwolenie na pobyt czasowy zostało wydane na pracę u konkretnego pracodawcy?
  Nie. W decyzji nie jest podany pracodawca, ponieważ decyzja była dana Wnioskodawczyni jako absolwentce studiów stacjonarnych w Polsce bez przywiązania do konkretnego stanowiska lub miejsca pracy.
  
  
  

• Za jaki okres Wnioskodawczyni chce rozliczyć przychody z działalności nierejestrowanej?
  Za okres marzec 2020 r. - grudzień 2020 r.
  
  
  

• Czy w okresie ostatnich 60 m-cy Wnioskodawczyni wykonywała działalność gospodarczą?
  
  Nie, Wnioskodawczyni nigdy nie wykonywała działalności gospodarczej.
  
  
  

• Czy przychody miesięczne z działalności nierejestrowanej przekraczają 50% kwoty minimalnego wynagrodzenia?
  
  Nie, nigdy nie przekraczały tej kwoty. Wnioskodawczyni pilnowała, żeby dochód nie przekraczał progu podanego w ustawie o działalności nierejestrowanej.
  
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni może prowadzić działalność nierejestrowaną jako obcokrajowiec posiadający pobyt czasowy?

Zdaniem Wnioskodawczyni, może ona prowadzić ową działalność, ponieważ jest rezydentem podatkowym, nie ukrywa dochodów i stosuje się do przepisów, na przykład, nie przekracza kwoty miesięcznego przychodu w wysokości 50% od minimalnego wynagrodzenia. Również żaden urzędnik, z którym Wnioskodawczyni konsultowała się, nie powiedział wprost, że Wnioskodawczyni nie może zajmować się działalnością nierejestrowaną, wręcz przeciwnie mówił, że jego/jej zdaniem Wnioskodawczyni może ją prowadzić.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa, należy stwierdzić, że uzyskanie karty pobytu stałego bądź czasowego nie jest okolicznością mogącą decydować o umiejscowieniu centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych), będącego jednym z elementów składających się na zakres pojęcia miejsca zamieszkania. Posiadanie karty pobytu stałego bądź czasowego nie potwierdza zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest rezydentem Federacji Rosyjskiej, jednakże od 8 lat mieszka w Polsce, tutaj znajduje się jej ośrodek interesów osobistych i gospodarczych, tutaj prowadzi życie towarzyskie, uzyskuje dochody i rozlicza się w polskim urzędzie skarbowym.

Zatem należy wziąć pod uwagę przepisy Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Federacji Rosyjskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Moskwie dnia 22 maja 1992 r. (Dz. U. z 1993 r., Nr 125, poz. 569, z późn. zm.), zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego, mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszenia zysku, podpisaną przez Polskę oraz Federację Rosyjską dnia 7 czerwca 2017 r.

W świetle art. 1 ust. 2 ww. umowy w rozumieniu niniejszej Umowy określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, miejsce jej stałego pobytu, miejsce zarejestrowania osoby prawnej albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jeżeli dochód jest osiągany przez spółkę jawną, to miejsce zamieszkania ustala się w miejscu pobytu osoby podlegającej opodatkowaniu od takiego dochodu.

Zgodnie z art. 1 ust. 4 ww. umowy jeżeli stosownie do postanowień ustępu 2 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mająca miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stale miejsce zamieszkania w obu Państwach, to uważa się ją za mająca miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
2. Jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie ma ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ja za mająca miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykle przebywa,
3. Jeżeli przebywa ona zazwyczaj w ob. Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mająca miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem,
4. jeżeli jest ona obywatelem obu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego, należy wskazać, że stosownie do przepisu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 1 ust. 2 polsko-rosyjskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, Wnioskodawczyni w 2020 r. podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlega opodatkowaniu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Zatem w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wątpliwość Wnioskodawczyni budzi kwestia, czy może prowadzić działalność nierejestrową.

W dniu 30 kwietnia 2018 r. weszły w życie przepisy ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2018 r., poz. 646).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r., poz. 1292, z późn. zm.), nie stanowi działalności gospodarczej działalność wykonywana przez osobę fizyczną, której przychód należny z tej działalności nie przekracza w żadnym miesiącu 50% kwoty minimalnego wynagrodzenia, o którym mowa w ustawie z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. z 2018 r., poz. 2177), i która w okresie ostatnich 60 miesięcy nie wykonywała działalności gospodarczej.

Stosowanie tego przepisu jest prawem, a nie obowiązkiem potencjalnego przedsiębiorcy – osoba wykonująca działalność może w każdej chwili złożyć wniosek o wpis do CEiDG, wchodząc w reżim obowiązujący zarejestrowanych przedsiębiorców (art. 5 ust. 2 ustawy Prawo przedsiębiorców). Działalność określona w art. 5 ust. 1 ww. ustawy stanowi tzw. działalność nierejestrową.

Zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy Prawo przedsiębiorców, jeżeli przychód należny z działalności, o której mowa w ust. 1, przekroczył w danym miesiącu wysokość określoną w ust. 1, działalność ta staje się działalnością gospodarczą, począwszy od dnia, w którym nastąpiło przekroczenie wysokości, o którym mowa w ust. 1.

W takim przypadku osoba fizyczna staje się automatycznie przedsiębiorcą, prowadzącym działalność gospodarczą.

Jak wynika z art. 5 ust. 4 ww. ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 3, osoba wykonująca działalność gospodarczą, składa wniosek o wpis do Centralnej Ewidencji Informacji o Działalności Gospodarczej w terminie 7 dni od dnia, w którym nastąpiło przekroczenie wysokości, o którym mowa w ust. 1.

Niezłożenie wniosku w terminie nie zmieni sytuacji – wejście w obowiązki przedsiębiorcy następuje z mocy prawa.

Stosownie do art. 5 ust. 6 ustawy Prawo przedsiębiorców, przez przychód należny, o którym mowa w ust. 1, rozumie się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Wskazać należy, że zwolnienie z rejestracji przysługuje jedynie osobom fizycznym, podejmującym działalność w sposób samodzielny. Zwolnienie nie przysługuje działalności wykonywanej w ramach spółki cywilnej. Stanowi o tym art. 5 ust. 5 ww. ustawy.

Zatem, jak wynika z art. 5 ustawy Prawo przedsiębiorców, nie stanowi działalności gospodarczej działalność wykonywana przez osobę fizyczną:

• której przychód należny z tej działalności nie przekracza w żadnym miesiącu 50% kwoty minimalnego wynagrodzenia, o którym mowa w ustawie z 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę; w 2020 r. minimalne wynagrodzenie wynosi 2600 zł, więc miesięczny przychód nie może przekroczyć kwoty 1300 zł,
  

• która w okresie ostatnich 60 miesięcy nie wykonywała działalności gospodarczej,
  

• która nie działa w ramach umowy spółki cywilnej.
  
  
  

Niemniej jednak, w myśl art. 195 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Przepisy wprowadzające ustawę – Prawo Przedsiębiorców oraz inne ustawy (Dz. U. z 2018 r., poz. 650), przepis art. 5 ust. 1 ustawy Prawo przedsiębiorców, stosuje się również do działalności wykonywanej przez osoby, które w okresie 12 miesięcy przed dniem wejścia w życie ww. ustawy, nie były wpisane do Centralne z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej wcześniej niż 12 miesięcy przed dniem wejścia w życie ustawy Prawo przedsiębiorców, nawet jeżeli w okresie ostatnich 60 miesięcy przed dniem wejścia w życie tej ustawy wykonywały działalność gospodarczą.

Brak zarejestrowanej działalności gospodarczej nie oznacza, że uzyskiwane dochody są zwolnione z opodatkowania. Pojęcie działalności nieewidencjonowanej odnosi się bowiem do braku wpisu w ewidencji działalności gospodarczej.

Osoba prowadząca działalność nierejestrową jest zobowiązana do odprowadzenia z tej działalności należnego podatku dochodowego.

Wskazać również należy, że osoba prowadząca działalność nierejestrową jest co do zasady zwolniona z obowiązku wystawiania faktury. Musi to uczynić jedynie w przypadku, gdy żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę, bądź otrzymano całość lub część zapłaty. Jednak nawet w tym przypadku będzie mogła to być faktura uproszczona, która zawiera jedynie:

• datę wystawienia,
  

• numer kolejny,
  

• imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy,
  

• nazwę (rodzaj) towaru lub usługi,
  

• miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług,
  

• cenę jednostkową towaru lub usługi,
  

• kwotę należności ogółem.
  
  
  

Na żądanie drugiej strony transakcji, osoba prowadząca działalność nierejestrową wystawia rachunek, o ile żądanie takie zostanie zgłoszone przed upływem 3 miesięcy od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawa określa źródła przychodów, zaś jednym z nich – w myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy – są „inne źródła”.

Zgodnie z przepisem art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Na gruncie ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych, w myśl obowiązującego od dnia 30 kwietnia 2018 r. art. 20 ust. 1ba, przychody osiągane z działalności, o której mowa w art. 5 ust. 1 ustawy Prawo przedsiębiorców, należy kwalifikować do przychodów z innych źródeł, które ustawodawca ujął w art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni pracuje na umowie o pracę na pełnym etacie w firmie logistycznej. Wnioskodawczyni zaczęła prowadzić działalność nierejstrowaną wykonując tłumaczenia kart charakterystyk towarów budowlanych. Wnioskodawczyni wystawia rachunek za każde tłumaczenie. Wnioskodawczyni nigdy nie wykonywała działalności gospodarczej. Przychody miesięczne z działalności nierejestrowanej nie przekraczają 50% kwoty minimalnego wynagrodzenia. Przychody z działalności nierejestrowanej Wnioskodawczyni chce rozliczyć za okres marzec 2020 r. - grudzień 2020 r.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa stwierdzić należy, że w przypadku, gdy – jak wskazała Wnioskodawczyni – świadczone przez Nią usługi tłumaczenia kart charakterystyk towarów budowlanych będą wykonywane na zasadach tzw. „działalności nierejestrowej”, osiągnięte z tych usług przychody Wnioskodawczyni może zaliczyć do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, traktując je jako przychody innych źródeł. Wnioskodawczyni ma prawo wystawiać rachunki i faktury wszystkim osobom i podmiotom gospodarczym a osiągnięte przychody oraz poniesione koszty uzyskania przychodów z tytułu prowadzenia działalności nierejestrowanej winna wykazać w zeznaniu rocznym PIT-36 o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty), w specjalnie przeznaczonym to tego celu wierszu 9: „Działalność nierejestrowana, określona w art. 20 ust. 1ba ustawy” oraz opodatkować je wg skali podatkowej (17%, 32%).

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) będzie zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.