2021.02.04 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0111-KDIB3-2.4012.862.2020.2.MGO

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.862.2020.2.MGO
z 4 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 listopada 2020 r. (data wpływu 6 listopada 2020 r.) uzupełnionym pismem z 28 grudnia 2020 r. (data wpływu 29 grudnia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości częściowego odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług w ramach zadania „…” w myśl art. 86 ust. 2c pkt 4 ustawy o VAT – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 listopada 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości częściowego odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług w ramach zadania „…” w myśl art. 86 ust. 2c pkt 4 ustawy o VAT. Wniosek został uzupełniony pismem z 28 grudnia 2020 r. (data wpływu 29 grudnia 2020 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 21 grudnia 2020 r. znak: 0111-KDIB3-2.4012.862.2020.1.MGO.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Gmina jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT).

We wrześniu 2020 r. Gmina podpisała umowę z wykonawcą i rozpoczęła realizację inwestycji pn. „…” realizowana w ramach projektu pn.: „…” oraz w ramach projektu pn. „…”.

Zakończenie inwestycji planuje się na 31 stycznia 2022 r. Przystępując do realizacji inwestycji, której dotyczy wniosek Gmina działała z zamiarem:

poprawy stanu budynku dworca PKP w … na dworzec lokalny z częścią usługową i administracyjną oraz ograniczenia kosztów utrzymania budynku,
nadanie nowych funkcji budynkowi dworca w … wraz z funkcjonalnym zagospodarowaniem otoczenia.

Z chwilą nabycia towarów i usług związanych z realizowaną inwestycją Gmina zamierzała wykorzystywać przedmiotowy budynek:

w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej wyłącznie do czynności odpłatnych, opodatkowanych podatkiem od towarów i usług – najmów lokali użytkowych, opodatkowanych stawką 23%. Inwestycja nie jest związana z działalnością zwolnioną z podatku od towarów i usług.
w ramach zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których została powołana, wykonując czynności niepodlegające opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług.

Do czynności tych należą:

realizacja zadań z zakresy pomocy społecznej poprzez Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej,
realizacja zadań z zakresu bezpieczeństwa publicznego poprzez zmodernizowanie pomieszczenia dla Straży Miejskiej.

Całkowita powierzchnia użytkowa budynku wynosi 833,98 m². Powierzchnia przeznaczona na wynajem wynosi 71,06 m².

Pozostałą powierzchnię zajmują pomieszczenia wykorzystywane na działalność publicznoprawą oraz pomieszczenia zapewniające funkcjonowanie budynku tj. części pomieszczeń pod działalność społeczną dla organizacji pozarządowych w zakresie zadań własnych gminy, realizowanych w szczególności w zakresie włączenia społecznego i aktywizacji osób bezrobotnych, społeczności zamieszkującej obszar rewitalizacji (wykonywanie zadań własnych gminy, wybór otwartą procedurą naboru w formie konkursu, na jasnych i przejrzystych zasadach), pomieszczenia przekazane w formie nieodpłatnego użytkowania). Część modernizowanych pomieszczeń zostanie przeznaczona (nadanie nowych funkcji) na potrzeby działalności Straży Miejskiej, związane z poprawą bezpieczeństwa publicznego w obszarze objętym projektem, kolejne adaptowane pomieszczenia będą służyły działalności statutowej (wykonywanie zadań własnych gminy) w zakresie pomocy społecznej, które będą realizowane przez Miejsko-Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej, któremu pomieszczenia zostaną przekazane w trwały zarząd. Dodatkowo znajdują się tam przejściowe pomieszczenia, toalety, serwerownia, pomieszczenia gospodarcze oraz archiwum. W najbliższym czasie Gmina nie ma zamiaru zmieniać przeznaczenia budynku. Gmina nie ma obiektywnej możliwości przyporządkowania wydatków inwestycyjnych do poszczególnych rodzajów działalności wykonywanej w przedmiotowym budynku.

Gmina figuruje jako nabywca towarów i usług w fakturach VAT związanych z inwestycją. Budynek stanowi gminne mienie komunalne. Nie został powierzony ani przekazany żadnej jednostce budżetowej, ani zakładowi budżetowemu.

Po zakończeniu inwestycji wartość budynku wraz z powstałą infrastrukturą zostanie przyjęta na ewidencję środków trwałych.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

Gmina w ramach ogłoszonego zamówienia publicznego i w następstwie podpisanej umowy z wykonawcą realizuje inwestycję pn. „…”.

Na przedmiot inwestycji składają się następujące elementy:

nadbudowa i przebudowa budynku dworca PKP w … na dworzec lokalny z częścią usługową i administracyjną,
budowa zadaszenia nad przystankami autobusowymi i placem manewrowym,
przebudowa placu dworcowego wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną.

Inwestycja realizowana jest na podstawie decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę nr … z dnia … wydanej przez Wojewodę.

Inwestycja realizowana jest dzięki współfinansowaniu ze środków Unii Europejskiej w ramach dwóch projektów:

Projektu pn. „…” (zwanym dalej „PKA”) – w ramach działania 5.2 Rozwój transportu kolejowego poza TEN-T oś priorytetowa V: Rozwój transportu kolejowego w Polsce Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko 2014-2020.
Projektu pn. „…” (zwanym dalej „RPO”) – w ramach 6.3 Rewitalizacja przestrzeni regionalnej RPO na lata 2014-2020.

Tabela - PDF

Zakresem pytania objęte są wszystkie wydatki majątkowe związane z całym zadaniem inwestycyjnym ze względu na to, że koszty poniesione jako nadbudowa i przebudowa budynku dworca PKP w … na dworzec lokalny z częścią usługową i administracyjną, budowa zadaszenia nad przystankami autobusowymi i placem manewrowym oraz przebudowa placu dworcowego wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną, objęte są procedurą jednego zamówienia publicznego a zakres rzeczowy m.in. instalacje wod.-kan. czy też instalacje elektryczne dotyczą całego obiektu wraz z niezbędną infrastrukturą.

Budynek Dworca w … – budynek znajduje się na działkach o numerach ewidencyjnych: …, …, .... Budynek jest wolnostojący, niepodpiwniczony, parterowy, kryty dachami płaskimi jedno i dwuspadowymi na różnych wysokościach. Szerokość elewacji frontowej: 80,86 m; wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej: od 2,94 m do 5,95 m. Budynek pełnił funkcje Dworca PKP z częścią sanitarną oraz usługową. Powierzchnia zabudowy/całkowita: 1 000,2 m²; powierzchnia użytkowa: 823,4 m². Obecnie znaczna część obiektu utraciła swoje funkcje, a lokale nie są użytkowane. Stan techniczny obiektu zaburza ład przestrzenny centrum miasta. Niezbędne jest więc przeprowadzenie działań modernizacyjnych, mających na celu nadanie nowych funkcji w nieużytkowanym obiekcie, z wykorzystaniem przede wszystkim do pełnienia funkcji społecznych i gospodarczych.

Budynek dworca wraz z otoczeniem jest obiektem, z którego korzystają mieszkańcy miasta i gminy, powiatu oraz osoby przejezdne korzystające z funkcjonujących tu firm transportowych. Obecnie ruch pasażerski autobusowy i kolejowy obsługuje głównie młodzież szkolną, osoby dojeżdżające do pracy oraz osoby przyjeżdżające w celu załatwienia swoich spraw w funkcjonujących instytucjach publicznych, takich jak np. Urząd Miejski, Starostwo Powiatowe, czy zakłady opieki zdrowotnej. Ponadto w bezpośrednim sąsiedztwie Dworca zlokalizowane jest osiedle bloków mieszkalnych oraz osiedle domów jednorodzinnych.

Zły stan techniczny obiektu oraz duża liczba osób z niego korzystających powoduje wiele zagrożeń dla bezpieczeństwa i porządku publicznego w tym obszarze.

Na pytanie Organu „Jeśli w budynku dworca jest prowadzona działalność w zakresie transportu publicznego to proszę wskazać:

czy ta część budynku też jest objęta projektem i pytaniem?
w jaki sposób Wnioskodawca ma zamiar rozliczać wydatki związane z przebudową tej części budynku?”, Wnioskodawca odpowiedział:

Tak. Załącznik nr 1 Zestawienie Powierzchni Budynku Dworca w … (na podstawie projektu technicznego) określa szczegółowo powierzchniowy zakres budynku.
Do czasu uzyskania indywidualnej interpretacji prawa podatkowego Gmina będzie dokonywała rozliczenia podatku naliczonego wykorzystując indywidualne wskaźniki wyliczone zgodnie z przepisami podatku od towarów i usług z uwagi na możliwość jego częściowego odzyskania na podstawie art. 86 ust. l, ust. 2a, ust. 2b, ust. 2c, pkt 3, art. 91 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług VAT (Dz.U.2020 poz. 106 t.j.) – współczynnik bż – 86%, prewspółczynnik bż – 18% – korekta 10 letnia.

Na pytanie zadane w wezwaniu „Jaką konkretnie metodę obliczenia proporcji zamierza stosować Wnioskodawca w celu obliczenia podatku naliczonego od nabytych towarów i usług w celu realizacji przedmiotowego zadania? Proszę tę metodę dokładnie opisać.”, Wnioskodawca udzielił odpowiedzi, „Ze względu na udział powyższego zadania w rozliczeniach unijnych i zależnego dofinansowania (VAT kwalifikowany w części nieobjętej odliczeniem podatku) metoda powierzchniowa pozwoliłaby na transparentne rozliczenie podatku VAT w projekcie. Dlatego też bardziej precyzyjnym sposobem wyodrębnienia kwot podatku naliczonego związanego ze sprzedażą opodatkowaną dotyczącą tej konkretnej inwestycji jest określona w art. 86 ust. 2c pkt 4 średnioroczna powierzchnia wykorzystywana do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.

Całkowita powierzchnia użytkowa budynku wynosi 833,98 m². Powierzchnia przeznaczona na wynajem wynosi 86,68 m². Współczynnik odliczenia wynosi wówczas 86,68/833,98 m² = 10,39 zaokr. 11%.

Inwestycja jest realizowana przez Gminę i również wszelki obrót opodatkowany podatkiem VAT z tytułu odpłatnych czynności dokonywanych przez Gminę w budynku dworca PKP w … będzie prowadzony w ewidencji Gminy tj. Urzędu Miejskiego jako jednostki obsługującej jednostkę samorządu terytorialnego.

Gmina do dnia oddania placu budowy prowadziła w części budynku działalność w zakresie wynajmu lokali użytkowych znajdujących się w budynku dworca PKP (najem lokalu na prowadzenie działalności biura turystycznego i sklepu pasmanteryjno-odzieżowego). Obecnie w zakresie powierzchni Kolei Aglomeracyjnej znaczna część obiektu jest nieużytkowana. Stan techniczny obiektu zaburza ład przestrzenny centrum miasta. Niezbędne jest więc przeprowadzenie działań modernizacyjnych, mających na celu nadanie nowych funkcji w nieużytkowanym obiekcie, z wykorzystaniem przede wszystkim do pełnienia funkcji społecznych i gospodarczych.

Na pytanie Organu „Czy dochody Gminy uzyskane z tytułu odpłatnego świadczenia usług najmu lokali użytkowych w budynku dworca PKP w całości będą pokrywać koszty związane z bieżącym funkcjonowaniem dworca PKP, jak również pokrywać będą wydatki inwestycyjne związane z dworcem PKP? Jeśli nie, to należy wskazać czy wydatki te są finansowane ze środków, innych niż stanowiące zapłatę, o której mowa w art. 29a ust. l ustawy, przekazanych zakładom budżetowym, innym jednostkom sektora finansów publicznych oraz innym osobom prawnym lub jednostkom organizacyjnym nieposiadającym osobowości prawnej, z wyłączeniem kwot, które zostały zwrócone, celem realizacji przez Gminę zadań własnych, o których mowa w art. 7 ust. l ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2020 r. poz. 713, z późn. zm.)?”, Wnioskodawca udzielił odpowiedzi „Nie, dochody uzyskane z tytułu odpłatnego świadczenia usług najmu lokali użytkowych w budynku dworca PKP nie będą w całości pokrywać koszty związane z bieżącym funkcjonowaniem dworca PKP, jak również nie będą pokrywać wydatki inwestycyjne związane z dworcem PKP. Wydatki te są finansowane w ramach utrzymania mienia komunalnego gminy i będą ponoszone z bieżącego planu finansowego urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego. Wydatki te nie są finansowane ze środków, innych niż stanowiące zapłatę, o której mowa w art. 29a ust. l ustawy, przekazanych zakładom budżetowym, innym jednostkom sektora finansów publicznych oraz innym osobom prawnym lub jednostkom organizacyjnym nieposiadającym osobowości prawnej, z wyłączeniem kwot, które zostały zwrócone, celem realizacji przez Gminę zadań własnych, o których mowa w art. 7 ust. l ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2020 r. poz. 713, z późn.”.

Działalność Gminy wykonywana na dworcu PKP nie będzie finansowana z dotacji lub/i subwencji otrzymywanych przez Gminę. Wydatki te są finansowane w ramach utrzymania mienia komunalnego gminy i będą ponoszone z bieżącego planu finansowego urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego.

Powierzchnie wspólne nie są wliczane w wyliczenie wskaźnika powierzchniowego.

Użytkownicy budynku nie będą korzystać z budynku w takim samym zakresie czasowym, tzn. tak samo straż miejska, OPS i podmioty komercyjne. Każdy z podmiotów w ramach prowadzenia swojego rodzaju działalności będzie miał prawo dysponowania pomieszczeniami całą dobę, jednak godziny urzędowania, funkcjonowania placówek lub prowadzenia działalności gospodarczej pod potrzeby klienta będą określały regulaminy jednostek (w przypadku straży miejskiej praca zmianowa, w przypadku MGOPS możliwe wydłużenie czasu pracy w placówce poza zwykłe godziny urzędowania MGOPS lub informacje o godzinach otwarcia dla klientów baru, usług turystycznych czy pracy Zakładu Aktywizacji Zawodowej).

Każdy z podmiotów w ramach prowadzenia swojego rodzaju działalności będzie miał prawo dysponowania pomieszczeniami całą dobę.

Na pytanie Organu „Proszę podać przesłanki, jakim kierował się Wnioskodawca, uznając, że wskazany we wniosku sposób obliczenia proporcji jest najbardziej reprezentatywny – najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez Wnioskodawcę działalności oraz dokonywanych przez niego nabyć”, Wnioskodawca odpowiedział, „Zdaniem Gminy jako jednostki samorządu terytorialnego sposób wyliczenia proporcji określony w rozporządzeniu nie odzwierciedla reprezentatywnie wydatków przypadających odpowiednio na działalność opodatkowaną oraz na działalność nieopodatkowaną tj. publicznoprawną wykonywaną w przedmiotowym budynku, dotyczą one bowiem całokształtu działalności Gminy (wyłączając jednostki organizacyjne zobowiązane do zastosowania odrębnych wzorów). Dlatego też bardziej precyzyjnym sposobem wyodrębnienia kwot podatku naliczonego związanego ze sprzedażą opodatkowaną dotyczącą tej konkretnej inwestycji jest określona w art. 86 ust. 2c pkt 4 średnioroczna powierzchnia wykorzystywana do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.

Ze względu na udział powyższego zadania w rozliczeniach unijnych i zależnego dofinansowania (VAT kwalifikowany w części nieobjętej odliczeniem) metoda powierzchniowa pozwoliłaby na transparentne rozliczenie podatku VAT w projekcie. Dlatego też bardziej precyzyjnym sposobem wyodrębnienia kwot podatku naliczonego związanego ze sprzedażą opodatkowaną dotyczącą tej konkretnej inwestycji jest określona w art. 86 ust. 2c pkt 4 średnioroczna powierzchnia wykorzystywana do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.

Według najlepszej wiedzy Gminy tak, wskazany we wniosku sposób obliczenia proporcji zapewnia/będzie zapewniał dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane.

Według najlepszej wiedzy Gminy tak, wskazany we wniosku sposób obliczenia proporcji obiektywnie odzwierciedla/będzie odzwierciedlał część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Gmina pragnie podkreślić, jak wskazała powyżej, że będzie wykorzystywać infrastrukturę zarówno na potrzeby świadczenia odpłatnych usług w zakresie najmu pomieszczeń na rzecz podmiotów zewnętrznych (tj. do czynności opodatkowanych VAT), jak również na własne potrzeby (tj. zasadniczo do czynności pozostających poza zakresem regulacji ustawy o VAT).

W konsekwencji, zdaniem Gminy, infrastruktura będzie przez nią wykorzystywana jednocześnie do celów wykonywanej przez Gminę działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza.

Gmina w zakresie objętych przedmiotem niniejszego wniosku wydatków inwestycyjnych nie jest w stanie dokonać tzw. alokacji bezpośredniej, tj. przyporządkowania ponoszonych wydatków do poszczególnych rodzajów wykonywanej działalności, tj. do czynności jej zdaniem opodatkowanych VAT lub niepodlegających ustawie o VAT.

Należy zauważyć, że ustawodawca w art. 86 ust. 7b ustawy o VAT umożliwił ustalenie odrębnej proporcji wyłącznie w stosunku do wydatków inwestycyjnych, czyli ponoszonych na nabycie lub wytworzenie nieruchomości stanowiącej majątek przedsiębiorstwa danego podatnika, wykorzystywanej przez podatnika zarówno do celów osobistych jak i do działalności gospodarczej podatnika.

Niemniej, jak już wyżej wspomniano, Gmina jest w stanie precyzyjnie określić prewspółczynnik powierzchniowy tj. procentowy udział całkowitej powierzchni użytkowej budynku, która wynosi 833,98 m² do powierzchni przeznaczonej na wynajem, która wynosi 86,68 m². Współczynnik odliczenia wynosi wówczas 86,68/833,98 m² = 10,39 zaokr. 11%.

W opinii Gminy, ustalone w powyższy sposób udział procentowy możliwie najdokładniej odzwierciedla rzeczywiste wykorzystywanie powstałej infrastruktury na terenie Gminy w odniesieniu do wydatków inwestycyjnych, których Gmina nie jest w stanie jednoznacznie przyporządkować do poszczególnych rodzajów wykonywanej działalności.

W ocenie Gminy zaproponowana przez nią metoda odpowiada specyfice wykonywanej przez Gminę działalności i dokonywanych przez nią nabyć w zakresie funkcjonowania (w rozumieniu art. 86 ust. 2a ustawy o VAT), jak również oparta jest o zasadę neutralności podatku VAT.

Powyższa metoda, zdaniem Gminy, daje możliwość obiektywnego i rzetelnego wyodrębnienia części wydatków faktycznie przypadających odpowiednio na każdy z rodzajów czynności, do wykonywania których ma być wykorzystywana infrastruktura, a zatem jest ona bardziej reprezentatywna niż proporcja z rozporządzenia ws. prewspółczynnika (w rozumieniu art. 86 ust. 2h ustawy o VAT).

Na dzień uzupełnienia wniosku ORD-IN Umowa z wykonawcą opiewa na kwotę … netto, … VAT, … brutto (możliwość aneksowania umów lub dodatkowe wydatki inwestycyjne – wartość może ulec zmianie).

Przyjmując wskaźnik 11% Gmina miałaby możliwość odliczenia … * 11% = … zł, i wartość odliczenia byłaby kwotą stałą przez cały okres realizacji projektów.

Natomiast zastosowanie prewspółcznnika z rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (Dz. U. z 2015 r. poz. 2193, zwane dalej: RMF), z jednoczesnym uwzględnieniem proporcji zgodnie z art. 86 ust. l, ust. 2a, ust. 2b, ust. 2c, pkt 3, art. 91 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług VAT (Dz.U.2020 poz. 106 t.j.) (w roku 2020 na podstawie współczynnika i prewspółczynnika z roku 2019 wynosi w % współczynnik bż – 86%, prewspółczynnik bż – 18%) wymagałoby korekty podatku w okresie 10 lat.

Z ekonomicznego punktu widzenia okres 10 letni korekty nie daje stabilizacji odliczenia kwoty i tym samym pewności uzyskania środków UE od nieodliczonego podatku od towarów i usług jako wydatki kwalifikowane w projekcie. Nadmienić należy, że wyliczenie współczynników i prewspółczynników na lata następne nie jest możliwe do zaplanowania, a można przyjąć, że – w latach 2020-2022 nastąpił i nastąpi wzrost dochodów wykonanych urzędu obsługującego jednostkę, samorządu terytorialnego (uzyskane tarcze finansowe, które zwiększają dochody wykonane mające wpływ na wyliczenie prewspółczynnika).

Zachowując w następnym roku budżetowym współczynnik 86%, a prewspółczynnik w szacunkach na kolejne lata ok 10%-11%, Gmina przez okres 10 lat prawdopodobnie w korekcie będzie musiała dokonać zwrotu odliczonego podatku VAT.

… * 86% * 18% = … zł / 10 = ....

Przyjmując że w kolejnych prewspółczynnik będzie wynosił 10-11% w korekcie 10 letniej Gmina dokona zwrotu podatku o ok. … zł. Ostatecznie szacuje się, że podatek odliczony wyniesie ok. … zł.

W załączeniu sposób wyliczenia w korekcie 10-letniej.

ZESTAWIENIE POWIERZCHNI BUDYNKU DWORCA (na podstawie projektu technicznego)

Tabela - PDF

Kolej Aglomeracyjna 457,03 0,548010744 54,80%
NGO 79,67 0,095529869 9,55%
Straż Miejska 73,54 0,088179573 8,82%
MGOPS 171,23 0,205316674 20,53%
Telekom 25,41 0,030468357 3,05%
ZAZ 27,1 0,032494784 3,25%

Razem 833,98 1 100,00%

Lp. Podział 2: m² Wsk % %

Kolej aglomeracyjna 457,03 0,548010744 54,80%
Rewital – kwalifikowana 180,31 0,216204226 21,62%
Rewital – niekwalifikowana 196,64 0,235785031 23,58%

Razem 833,98 1 100,00%

Tabela - PDF

Ostateczne odliczenie …

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego Gmina ma możliwość częściowego odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług w ramach zadania „…” realizowana w ramach projektu pn. „…” oraz w ramach projektu pn. „….” w myśl art. 86 ust. 2c pkt 4 ustawy o VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Gmina ma prawo do częściowego odliczenia podatku naliczonego w myśl art. 86 ust. 2c pkt 4 ustawy o VAT.

Podstawowe zasady dotyczące odliczenia podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.). zwanej dalej ustawą. W myśl tego przepisu w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

Nabycia towarów i usług,
Dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Na mocy art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

W myśl art. 86 ust. 2b ustawy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

Zgodnie z art. 86 ust. 2c ustawy, przy wyborze sposobu określenia proporcji można wykorzystać w szczególności następujące dane:

średnioroczną liczbę osób wykonujących wyłącznie prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie osób wykonujących prace w ramach działalności gospodarczej i poza tą działalnością;
średnioroczną liczbę godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą i poza tą działalnością;
roczny obrót z działalności gospodarczej w rocznym obrocie podatnika z działalności gospodarczej powiększonym o otrzymane przychody z innej działalności, w tym wartość dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, otrzymanych na sfinansowanie wykonywanej przez tego podatnika działalności innej niż gospodarcza;
średnioroczną powierzchnię wykorzystywaną do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.

Artykuł 86 ust. 2d ustawy stanowi, że w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje się dane za poprzedni rok podatkowy.

Na podstawie art. 86 ust. 2g ustawy, proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. Przepisy art. 90 ust. 5, 6, 9a i 10 stosuje się odpowiednio.

Z przywołanych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Jednocześnie na mocy art. 86 ust. 22 ustawy o VAT Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określenia zakresu wykorzystywania nabytych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników. Podatnikami określonymi w powyższym akcie wykonawczym są miedzy innymi jednostki i samorządu terytorialnego oraz ich jednostki organizacyjne – jednostki budżetowe i zakłady budżetowe.

Powołane rozporządzenie:

określa w przypadku niektórych podatników sposób określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć, zwany dalej „sposobem określenia proporcji"”;
wskazuje dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem sposobu określenia proporcji.

Zdaniem Gminy jako jednostki samorządu terytorialnego sposób wyliczenia proporcji określony w rozporządzeniu nie odzwierciedla reprezentatywnie wydatków przypadających odpowiednio na działalność opodatkowaną oraz na działalność nieopodatkowaną tj. publicznoprawną wykonywaną w przedmiotowym budynku, dotyczą one bowiem całokształtu działalności Gminy (wyłączając jednostki organizacyjne zobowiązane do zastosowania odrębnych wzorów). Dlatego też bardziej precyzyjnym sposobem wyodrębnienia kwot podatku naliczonego związanego ze sprzedażą opodatkowaną dotyczącą tej konkretnej inwestycji jest określona w art. 86 ust. 2c pkt 4 średnioroczna powierzchnia wykorzystywana do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.

Całkowita powierzchnia użytkowa budynku wynosi 833,98 m². Powierzchnia przeznaczona na wynajem wynosi 71,06 m².

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z powołanych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego.

Odliczyć zatem można w całości podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika. Wskazana zasada wyłącza tym samym możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających opodatkowaniu. Jednocześnie z zasady tej wynika, że odliczenie podatku naliczonego może być częściowe, tzn. w tej części, w jakiej dane towary lub usługi, z którymi związany jest podatek naliczony są wykorzystywane do realizacji czynności opodatkowanych, z pominięciem tej części podatku od tych towarów i usług, w jakiej towary te (usługi) są wykorzystywane do wykonywania czynności nieopodatkowanych.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Ten ostatni przepis określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Wyrażoną w cytowanym powyżej art. 86 ust. 1 ustawy generalną zasadę uprawniającą do odliczenia podatku naliczonego, uzupełniają regulacje zawarte w art. 86 ust. 2a-2h ustawy oraz art. 90 ustawy o VAT.

Na mocy art. 86 ust. 2a ustawy – w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji” Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2b ustawy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

W myśl art. 86 ust. 2c ustawy, przy wyborze sposobu określenia proporcji można wykorzystać w szczególności następujące dane:

średnioroczną liczbę osób wykonujących wyłącznie prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie osób wykonujących prace w ramach działalności gospodarczej i poza tą działalnością;
średnioroczną liczbę godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą i poza tą działalnością;
roczny obrót z działalności gospodarczej w rocznym obrocie podatnika z działalności gospodarczej powiększonym o otrzymane przychody z innej działalności, w tym wartość dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, otrzymanych na sfinansowanie wykonywanej przez tego podatnika działalności innej niż gospodarcza;
średnioroczną powierzchnię wykorzystywaną do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.

Zgodnie z art. 86 ust. 2d w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a , przyjmuje się dane za poprzedni rok podatkowy.

Podatnik rozpoczynający w danym roku podatkowym wykonywanie działalności gospodarczej i działalności innej niż działalność gospodarcza, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje dane wyliczone szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego w formie protokołu (art. 86 ust. 2e ustawy).

Stosownie do art. 86 ust. 2f ustawy, przepis ust. 2e stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć dane za poprzedni rok podatkowy byłyby niereprezentatywne.

Jak stanowi art. 86 ust. 2g ustawy, proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. Przepisy art. 90 ust. 5, 6, 9a i 10 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 86 ust. 2h ustawy, w przypadku gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie ust. 22, uzna, że wskazany zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 22 sposób określenia proporcji nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji.

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 86 ust. 22 wydane zostało rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (Dz. U. z 2015 r. poz. 2193 z późn. zm.). Ww. rozporządzenie określa w przypadku niektórych podatników sposób określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć, zwany dalej „sposobem określenia proporcji” oraz wskazuje dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem sposobu określania proporcji (§ 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia).

W rozporządzeniu tym zostali wskazani podatnicy, do których przepisy w nim zawarte się odnoszą. Są to: jednostki samorządu terytorialnego, samorządowe instytucje kultury, państwowe instytucje kultury, uczelnie publiczne, instytuty badawcze.

W świetle zapisów § 2 pkt 8 rozporządzenia, ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o jednostkach organizacyjnych jednostki samorządu terytorialnego – rozumie się przez to:

urząd obsługujący jednostkę samorządu terytorialnego,
jednostkę budżetową,
zakład budżetowy.

Urzędem obsługującym jednostkę samorządu terytorialnego – w myśl § 2 pkt 5 rozporządzenia – jest urząd obsługujący jednostkę samorządu terytorialnego, działający w formie samorządowej jednostki budżetowej.

Przez jednostkę budżetową, zgodnie z § 2 pkt 6 rozporządzenia, rozumie się utworzoną przez jednostkę samorządu terytorialnego, samorządową jednostkę budżetową.

Z kolei zakładem budżetowym jest, stosownie do § 2 pkt 7 rozporządzenia, utworzony przez jednostkę samorządu terytorialnego, samorządowy zakład budżetowy.

Zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia, w przypadku jednostki samorządu terytorialnego sposób określenia proporcji ustala się odrębnie dla każdej z jednostek organizacyjnych jednostki samorządu terytorialnego.

Oznacza to, że w przypadku jednostek samorządu terytorialnego, nie może być ustalany jeden „całościowy” sposób określenia proporcji dla jednostek samorządu terytorialnego jako osoby prawnej, tylko powinny być ustalane odrębnie sposoby określenia proporcji dla jej poszczególnych jednostek organizacyjnych.

Jak wskazano wyżej, proporcja ustalana jest odrębnie dla urzędu obsługującego jednostki samorządu terytorialnego, czyli: urzędu gminy, urzędu miasta, starostwa powiatowego oraz urzędu marszałkowskiego; odrębnie dla jednostki budżetowej oraz odrębnie dla samorządowego zakładu budżetowego. Tym samym, proporcja, o której mowa w art. 86 ust. 2a-2h ustawy powinna zostać obliczona, zgodnie z ww. przepisami rozporządzenia, dla każdej z jednostek organizacyjnych jednostki samorządu terytorialnego oddzielnie.

Ww. rozporządzenie wprowadza wzory, według których będą wyznaczane sposoby określenia proporcji, uznane za najbardziej odpowiadające specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć.

Zaproponowane metody mają charakter „obrotowy”, polegający na ustaleniu „udziałów” z tytułu działalności gospodarczej w całkowitym „obrocie” z tytułu działalności gospodarczej oraz działalności pozostającej poza sferą VAT.

Jak już wcześniej wspomniano, wśród wymienionych w rozporządzeniu podmiotów, Minister Finansów wskazał m.in. jednostki samorządu terytorialnego.

Zgodnie z § 3 ust. 2 rozporządzenia – jako sposób określenia proporcji uznaje się w przypadku urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego sposób ustalony według wzoru:

X = A x 100 / DUJST

gdzie poszczególne symbole oznaczają:

X – proporcję określoną procentowo, zaokrągloną w górę do najbliższej liczby całkowitej,

A – roczny obrót z działalności gospodarczej zrealizowany przez urząd obsługujący jednostkę samorządu terytorialnego, stanowiący część rocznego obrotu jednostki samorządu terytorialnego z działalności gospodarczej,

DUJST – dochody wykonane urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego.

W myśl § 2 pkt 4 rozporządzenia, ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o obrocie – rozumie się przez to podstawę opodatkowania, o której mowa w art. 29a, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5 ustawy, w zakresie:

dokonywanych przez podatników:
- odpłatnych dostaw towarów na terytorium kraju,
- odpłatnego świadczenia usług na terytorium kraju,
- eksportu towarów,
- wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,
odpłatnych dostaw towarów lub świadczenia usług poza terytorium kraju, które podlegałyby opodatkowaniu podatkiem gdyby były wykonywane na terytorium kraju.

Przez dochody wykonane urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego – w myśl § 2 pkt 9 rozporządzenia – rozumie się dochody obejmujące dochody publiczne, środki pochodzące z budżetu Unii Europejskiej oraz środki pochodzące ze źródeł zagranicznych, w rozumieniu ustawy o finansach publicznych – wynikające ze sprawozdania rocznego z wykonania budżetu jednostki samorządu terytorialnego, pomniejszone o:

dochody, o których mowa w art. 5 ust. 2 pkt 4 lit. b-d i pkt 5 ustawy o finansach publicznych,
zwrot różnicy podatku, o której mowa w art. 87 ust. 1 ustawy, lub zwrot kwoty podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy,
dochody wykonane jednostki budżetowej powiększone o kwotę stanowiącą równowartość środków przeznaczonych na wypłatę przez tę jednostkę, na podstawie odrębnych przepisów, zasiłków, zapomóg i innych świadczeń o podobnym charakterze na rzecz osób fizycznych, celem realizacji zadań jednostki samorządu terytorialnego,
środki finansowe pozostające na wydzielonym rachunku, o którym mowa w art. 223 ust. 1 ustawy o finansach publicznych, odprowadzone na rachunek budżetu jednostki samorządu terytorialnego,
wpłaty nadwyżki środków obrotowych zakładu budżetowego,
kwoty stanowiące równowartość środków, innych niż stanowiące zapłatę, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy, przekazanych zakładom budżetowym, innym jednostkom sektora finansów publicznych oraz innym osobom prawnym lub jednostkom organizacyjnym nieposiadającym osobowości prawnej, z wyłączeniem kwot, które zostały zwrócone, celem realizacji przez te podmioty zadań jednostki samorządu terytorialnego,
odszkodowania należne jednostce samorządu terytorialnego, pomniejszone o kwoty odszkodowań stanowiących zapłatę, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy.

Zgodnie z § 3 ust. 5 rozporządzenia, dochody wykonane urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego, dochody wykonane jednostki budżetowej oraz przychody wykonane zakładu budżetowego nie obejmują odpowiednio dochodów lub przychodów uzyskanych z tytułu:

dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane odpowiednio przez jednostkę samorządu terytorialnego lub jednostkę organizacyjną jednostki samorządu terytorialnego do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane odpowiednio do środków trwałych jednostki samorządu terytorialnego lub jednostki organizacyjnej jednostki samorządu terytorialnego – używanych na potrzeby prowadzonej przez te jednostki działalności;
transakcji dotyczących:
1. pomocniczych transakcji w zakresie nieruchomości i pomocniczych transakcji finansowych,
2. usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38–41 ustawy, w zakresie, w jakim transakcje te mają charakter pomocniczy.

Wyłączenie powyższych transakcji z dochodów wykonanych urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego (mianownik proporcji) zapewnia spójność z wyłączeniem tych transakcji z obrotu z działalności gospodarczej (licznik proporcji) i ma na celu „oczyszczenie” kwoty przychodów przyjmowanej do wyliczenia proporcji z danych, które mogłyby zniekształcić proporcję.

Należy zauważyć, że powołany wyżej przepis art. 86 ust. 2a ustawy wprost określa, co stanowi kwotę podatku naliczonego w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych. Zgodnie z tą normą, w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza (z wyjątkiem wykorzystania na cele osobiste, do których może mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy), w sytuacji gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej.

Podkreślenia wymaga, że dla stwierdzenia, czy działalność lub transakcje stanowią „cele inne niż związane z działalnością gospodarczą” znaczenie ma, czy mieszczą się one w przedmiocie działalności danej jednostki.

Cele prowadzonej działalności gospodarczej należy rozpatrywać w kontekście definicji działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 i ust. 3 ustawy. W związku z prowadzeniem działalności gospodarczej u podatnika mogą wystąpić działania czy sytuacje, które nie generują opodatkowania podatkiem VAT. „Towarzyszą” one działalności gospodarczej i nie stanowią obok niej odrębnego przedmiotu działalności podatnika. Nie podlegają one opodatkowaniu podatkiem VAT, jednakże ich występowanie nie oznacza, że u podatnika występują czynności wykonywane poza działalnością gospodarczą. Natomiast, przez cele inne rozumie się sferę działalności danego podmiotu niebędącą działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 i ust. 3 ustawy (przykładowo działalność podmiotu w charakterze organu władzy czy nieodpłatną działalność statutową).

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ponadto, należy zauważyć, że na mocy art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych. Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem, jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Tylko w tym zakresie ich czynności mają bowiem charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

W tym miejscu należy podkreślić, że z uwagi na swą specyfikę jednostki samorządu terytorialnego nie są podmiotami zrównanymi z komercyjnymi przedsiębiorcami. Powyższe wynika chociażby z racji uprzywilejowania tych jednostek poprzez treść art. 15 ust. 6 ustawy i nieuznawania ich za podatnika w określonych okolicznościach, tj. w przypadku działania w charakterze organu władzy publicznej, którego przymiotu komercyjny przedsiębiorca nie posiada i którego działalność, co do zasady, jest opodatkowana w całości. Z tego też względu rozpatrując w zakresie podatku VAT kwestie uprawnień i obowiązków podmiotów, takich jak jednostki samorządu terytorialnego, należy mieć na względzie okoliczność, że podmioty te – co do zasady – w odniesieniu do niektórych czynności występują jako organ władzy publicznej i nie są uznawane za podatników stosownie do ww. art. 15 ust. 6 ustawy.

Z powołanych powyżej przepisów wynika, że w celu odliczenia podatku naliczonego, w pierwszej kolejności podatnik winien przyporządkować ponoszone wydatki do poszczególnych rodzajów działalności (opodatkowanej podatkiem VAT, zwolnionej od podatku i niepodlegającej opodatkowaniu tym podatkiem). W przypadku zakupów bezpośrednio związanych z działalnością opodatkowaną, podatnik, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, odlicza podatek naliczony w całości. Natomiast, w sytuacji, gdy takie przyporządkowanie nie jest możliwe, a wydatki służą zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, podatnik winien ustalić proporcję, o której mowa w art. 86 ust. 2a ustawy.

Mając na uwadze powołane przepisy, wskazać należy, że w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje zatem wówczas, gdy zostaną spełnione dwa warunki: odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Z opisu sprawy wynika, że we wrześniu 2020 r. Gmina rozpoczęła realizację inwestycji pn. „….”. Zakończenie inwestycji planuje się na 31 stycznia 2022 r.

Na przedmiot inwestycji składają się następujące elementy:

˗ nadbudowa i przebudowa budynku dworca PKP w … na dworzec lokalny z częścią usługową i administracyjną,

˗ budowa zadaszenia nad przystankami autobusowymi i placem manewrowym,

˗ przebudowa placu dworcowego wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną.

Z chwilą nabycia towarów i usług związanych z realizowaną inwestycją Gmina zamierzała wykorzystywać przedmiotowy budynek:

W ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej wyłącznie do czynności odpłatnych, opodatkowanych podatkiem od towarów i usług – najmów lokali użytkowych, opodatkowanych stawką 23%. Inwestycja nie jest związana z działalnością zwolnioną z podatku od towarów i usług.
W ramach zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których została powołana, wykonując czynności niepodlegające opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług.

Do czynności tych należą:

realizacja zadań z zakresy pomocy społecznej poprzez Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej,
realizacja zadań z zakresu bezpieczeństwa publicznego poprzez zmodernizowanie pomieszczenia dla Straży Miejskiej.

Zakresem pytania objęte są wszystkie wydatki majątkowe związane z całym zadaniem inwestycyjnym ze względu na to, że koszty poniesione jako nadbudowa i przebudowa budynku dworca PKP w Kolbuszowej na dworzec lokalny z częścią usługową i administracyjną, budowa zadaszenia nad przystankami autobusowymi i placem manewrowym oraz przebudowa placu dworcowego wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną, objęte są procedurą jednego zamówienia publicznego a zakres rzeczowy m.in. instalacje wod.-kan. czy też instalacje elektryczne dotyczą całego obiektu wraz z niezbędną infrastrukturą.

Budynek dworca wraz z otoczeniem jest obiektem, z którego korzystają mieszkańcy miasta i gminy, powiatu kolbuszowskiego oraz osoby przejezdne korzystające z funkcjonujących tu firm transportowych. Całkowita powierzchnia użytkowa budynku wynosi 833,98 m². Powierzchnia przeznaczona na wynajem wynosi 86,68 m². Współczynnik odliczenia wynosi wówczas 86,68/833,98 m² = 10,39 zaokr. 11%.

Dochody uzyskane z tytułu odpłatnego świadczenia usług najmu lokali użytkowych w budynku dworca PKP nie będą w całości pokrywać kosztów związanych z bieżącym funkcjonowaniem dworca PKP, jak również nie będą pokrywać wydatków inwestycyjnych związanych z dworcem PKP. Wydatki te są finansowane w ramach utrzymania mienia komunalnego gminy i będą ponoszone z bieżącego planu finansowego urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego. Wydatki te nie są finansowane ze środków, innych niż stanowiące zapłatę, o której mowa w art. 29a ust. l ustawy, przekazanych zakładom budżetowym, innym jednostkom sektora finansów publicznych oraz innym osobom prawnym lub jednostkom organizacyjnym nieposiadającym osobowości prawnej, z wyłączeniem kwot, które zostały zwrócone, celem realizacji przez Gminę zadań własnych, o których mowa w art. 7 ust. l ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym.

Powierzchnie wspólne nie są wliczane w wyliczenie wskaźnika powierzchniowego.

Każdy z podmiotów w ramach prowadzenia swojego rodzaju działalności będzie miał prawo dysponowania pomieszczeniami całą dobę.

Gmina zauważa, że ustawodawca w art. 86 ust. 7b ustawy o VAT umożliwił ustalenie odrębnej proporcji wyłącznie w stosunku do wydatków inwestycyjnych, czyli ponoszonych na nabycie lub wytworzenie nieruchomości stanowiącej majątek przedsiębiorstwa danego podatnika, wykorzystywanej przez podatnika zarówno do celów osobistych jak i do działalności gospodarczej podatnika.

Należy w tym miejscu wskazać, że według art. 86 ust. 7b ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2015 r., w przypadku nakładów ponoszonych na nabycie, w tym na nabycie praw wieczystego użytkowania gruntów, oraz wytworzenie nieruchomości, stanowiącej majątek przedsiębiorstwa danego podatnika, wykorzystywanej zarówno do celów prowadzonej przez tego podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, których nie da się w całości przypisać działalności gospodarczej, podatek naliczony oblicza się według udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość wykorzystywana jest do celów działalności gospodarczej.

Od dnia 1 stycznia 2016 r. powyższy przepis obwiązuje w następującym brzmieniu „W przypadku nakładów ponoszonych na nabycie, w tym na nabycie praw wieczystego użytkowania gruntów, oraz wytworzenie nieruchomości, stanowiącej majątek przedsiębiorstwa danego podatnika, wykorzystywanej zarówno do celów wykonywanej przez tego podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów osobistych, o których mowa w art. 8 ust. 2, gdy przypisanie tych nakładów w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się według udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość jest wykorzystywana do celów działalności gospodarczej”.

Brzmienie przepisu art. 86 ust. 7b ustawy obowiązujące od dnia 1 stycznia 2016 r. wskazuje, że w stanie prawnym od 1 stycznia 2016 r., przepis ten ma zastosowanie tylko w przypadku nieruchomości wykorzystywanych przez podatnika do celów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej oraz do celów osobistych. Nie ma on natomiast zastosowania w przypadku nieruchomości wykorzystywanych przez podatnika do celów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej oraz innych celów podatnika, które nie są jego celami osobistymi.

Zatem Gmina nie może wywodzić, prawa do zastosowania zaproponowanego prewspółczynnika powierzchniowego z art. 86 ust. 7b ustawy, do obecnie realizowanej inwestycji.

Wskazać należy, że ustawodawca, na mocy art. 86 ust. 2h ustawy, daje podatnikom, możliwość zastosowania innego sposobu określenia proporcji niż wskazują przepisy art. 86 ust. 22 ustawy, natomiast tylko w sytuacji, gdy wybrany sposób jest bardziej reprezentatywny.

Zatem Wnioskodawca może zastosować inną metodę tylko i wyłącznie w sytuacji, gdy wybrana przez niego metoda jest bardziej reprezentatywna i tym samym najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej działalności.

Zdaniem Gminy bardziej precyzyjnym sposobem wyodrębnienia kwot podatku naliczonego związanego ze sprzedażą opodatkowaną dotyczącą tej konkretnej inwestycji jest określona w art. 86 ust. 2c pkt 4 średnioroczna powierzchnia wykorzystywana do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.

W ocenie Organu przedstawiony przez Wnioskodawcę sposób określenia proporcji nie może zostać uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez niego działalności, bowiem założenia przyjęte przy obliczaniu wysokości współczynnika przez Wnioskodawcę nie potwierdzają takiego stanowiska.

Dokonując wyboru sposobu określenia proporcji należy mieć na uwadze przede wszystkim charakter działalności prowadzonej przez Gminę, a także sposób finansowania tego podmiotu.

Z przepisów dotyczących podmiotów, do których ww. rozporządzenie jest adresowane wynika, że jest ono dedykowane takim podatnikom VAT, których cechą wspólną jest to, że prowadzą działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy obok innych rodzajów działalności oraz że z reguły nie działają one w warunkach rynkowych, gdyż finansują swoją działalność wprost z budżetu jednostki nadrzędnej albo otrzymują dotacje z tego budżetu oraz uzyskują wpływy ze źródeł zewnętrznych. Element ten zasadniczo odróżnia je od podatników działających w warunkach w pełni rynkowych i finansujących swą działalność z osiąganych przychodów. Specyfika w zakresie rodzajów prowadzonej działalności i sposobów jej finansowania także dotacjami winna znaleźć odzwierciedlenie w przepisach dotyczących ustalania preproporcji.

Stanowisko Organu potwierdza powołane przez Wnioskodawcę orzeczenie TSUE z dnia 8 listopada 2012 r. C-511/10, w którym stwierdził, że państwa członkowskie są uprawnione do stosowania w pierwszej kolejności jako kryterium podziału do celów obliczenia podlegającej odliczeniu proporcjonalnej części naliczonego podatku od wartości dodanej dla danej transakcji, takiej jak wzniesienie budynku o mieszanym użytku, kryterium innego niż kryterium oparte na wielkości obrotu, pod warunkiem, że przyjęta przez te państwa metoda gwarantuje dokładniejsze ustalenie rzeczonej proporcjonalnej części odliczenia.

Przedstawiona przez Wnioskodawcę metoda nie gwarantuje dokładniejszego ustalenia proporcjonalnej części odliczenia podatku naliczonego. Metoda ta nawet nie oddaje udziału powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej budynku dworca, gdyż nie uwzględnia powierzchni wspólnych. Przede wszystkim zaś w ogóle nie uwzględnia budowy zadaszenia nad przystankami autobusowymi i placem manewrowym oraz przebudowy placu dworcowego wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną. Wnioskodawca jednoznacznie wskazał, że zakresem pytania objęte są wszystkie wydatki majątkowe związane z całym zadaniem inwestycyjnym ze względu na to, że koszty poniesione jako nadbudowa i przebudowa budynku dworca PKP na dworzec lokalny z częścią usługową i administracyjną, budowa zadaszenia nad przystankami autobusowymi i placem manewrowym oraz przebudowa placu dworcowego wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną, objęte są procedurą jednego zamówienia publicznego a zakres rzeczowy m.in. instalacje wod.-kan. czy też instalacje elektryczne dotyczą całego obiektu wraz z niezbędną infrastrukturą. Wypada zauważyć, że takie obiekty jak zadaszenia nad przystankami autobusowymi i plac manewrowy oraz plac dworcowy wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną, służą działalności publicznoprawnej w zakresie transportu zbiorowego. Sposób wykorzystania budynku dworca, tj. przeznaczenie części budynku na wynajem nie znajduje żadnego przełożenia na sposób wykorzystania zadaszenia nad przystankami autobusowymi i placu manewrowego oraz placu dworcowego wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną. Tym samym nie istnieją żadne racjonalne przesłanki aby wydatki związane z ta częścią projektu były odliczane z zastosowaniem prewspółczynnika powierzchniowego tj. procentowego udziału całkowitej powierzchni użytkowej budynku, która wynosi 833,98 m² do powierzchni przeznaczonej na wynajem, która wynosi 86,68 m².

Zaprezentowane przez Wnioskodawcę dane nie obrazują, które części budynku są wykorzystywane pod wynajem, a które nie. Należy zauważyć, że Wnioskodawca jedynie podał zestawienie powierzchni budynku dworca tj. pomieszczenia – kolej aglomeracyjna – 457,03 m², pomieszczenia dla NGO – 79,67 m², pomieszczenia dla Straży Miejskiej – 73,54 m², pomieszczenia dla MGOPS – 171,23 m², pomieszczenia techniczne PKP – 25,41 m², pomieszczenia dla ZAZ – 27,1 m². Z zestawienia tego w ogóle nie wynika, które części budynku przeznaczone są do jakich czynności, tym bardziej nie wynika które części przewidziane są na wynajem, które do działalności innej niż gospodarcza. Wnioskodawca wskazał, że Gmina zamierzała wykorzystywać przedmiotowy budynek w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej wyłącznie do czynności odpłatnych, opodatkowanych podatkiem od towarów i usług – najmów lokali użytkowych oraz w ramach zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których została powołana, wykonując czynności niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług tj. realizacja zadań z zakresu pomocy społecznej poprzez Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej a także zadań z zakresu bezpieczeństwa publicznego poprzez zmodernizowanie pomieszczenia dla Straży Miejskiej. Należy zatem zauważyć, że zaprezentowane dane dotyczą wyłącznie całkowitej powierzchni użytkowej budynku, a w konsekwencji nie odnoszą się do poszczególnych czynności wykonywanych przez Gminę. Z podanego zestawienia nie wynika, które pomieszczenia w budynku są wykorzystywane do czynności opodatkowanych – najmu lokali użytkowych, a które do realizacji zadań nałożonych odrębnymi przepisami tj. zadań z zakresu pomocy społecznej oraz bezpieczeństwa publicznego.

Mając na uwadze powyższe, przedstawione dane nie odzwierciedlają w jaki w sposób są wykorzystywane powierzchnie budynku i do jakich czynności.

Wnioskodawca wprawdzie podaje, że całkowita powierzchnia użytkowa budynku wynosi 833,98 m², a powierzchnia przeznaczona na wynajem wynosi 86,68 m² i współczynnik odliczenia wynosi wówczas 86,68/833,98 m² = 10,39 zaokr. 11%. Tym samym zdaniem Gminy metoda powierzchniowa pozwoliłaby na transparentne rozliczenie podatku VAT w projekcie. Dlatego też bardziej precyzyjnym sposobem wyodrębnienia kwot podatku naliczonego związanego ze sprzedażą opodatkowaną dotyczącą tej konkretnej inwestycji jest określona w art. 86 ust. 2c pkt 4 średnioroczna powierzchnia wykorzystywana do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.

Dokonując jednak analizy omawianej kwestii Wnioskodawca nie wskazał dlaczego zaproponowana metoda jest bardziej precyzyjnym sposobem wyodrębnienia kwot podatku naliczonego związanego ze sprzedażą opodatkowaną, nie przedstawił w tym zakresie żadnych argumentów.

Należy zauważyć, że w rozpatrywanej sprawie jednostką organizacyjną rozliczającą obrót opodatkowany podatkiem VAT z tytułu odpłatnych czynności dokonywanych przez Gminę w budynku dworca będzie Urząd Miejski. Jednocześnie zaznaczenia wymaga, że działalność w zakresie wynajmu powierzchni na rzecz osób trzecich nie jest specyfiką działalności Urzędu Miejskiego. Jak stanowi bowiem § 3 ust. 1 rozporządzenia, w przypadku jednostki samorządu terytorialnego sposób określenia proporcji ustala się odrębnie dla każdej z jednostek organizacyjnych jednostki samorządu terytorialnego, tj. urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego, jednostki budżetowej, zakładu budżetowego. Zatem odrębne określenie proporcji pozwala na uwzględnienie okoliczności specyficznych dla każdej z jednostek organizacyjnych i związanych z realizowaną działalnością oraz dokonywanymi nabyciami. Wnioskodawca nie przedstawił żadnych argumentów uzasadniających przyjęcie dla tej jednej inwestycji odrębnego sposobu określenia proporcji. Zaproponowana metoda nie uwzględnia w żaden sposób specyfiki działalności Gminy np. w zakresie transportu zbiorowego.

Ponadto w przedmiotowej sprawie podkreślenia wymaga, że wskazana przez Gminę metodologia nie uwzględnia istnienia powierzchni wspólnych, które są wykorzystywane w sposób mieszany, a więc zarówno do działalności gospodarczej, jak i do działalności innej niż gospodarcza. Wnioskodawca wprost wskazał, że powierzchnie wspólne nie są wliczane w wyliczenie wskaźnika powierzchniowego. Zatem wykluczenie części powierzchni wspólnych z kalkulacji „klucza powierzchniowego” powoduje, że sposobu tego nie można uznać za reprezentatywny, bowiem sposób ten nie odzwierciedla w pełni wielkości czynności wykonywanych w ramach działalności gospodarczej i czynności wykonywanych poza działalnością gospodarczą w związku z wykorzystaniem powierzchni obiektu.

Rezygnacja z metody obrotowej wynikającej z rozporządzenia Ministra Finansów na rzecz metody z uwzględnieniem powierzchni jest dopuszczalna jedynie wówczas gdy, metoda powierzchniowa proponowana przez Wnioskodawcę będzie dokładniejsza od metody opartej na wielkości obrotu.

Wobec tego nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że przedstawione wykorzystanie powierzchni możliwie najdokładniej odzwierciedla rzeczywiste wykorzystywanie powstałej infrastruktury na terenie Gminy w odniesieniu do wydatków inwestycyjnych, których Gmina nie jest w stanie jednoznacznie przyporządkować do poszczególnych rodzajów wykonywanej działalności i tym samym zaproponowana przez nią metoda odpowiada specyfice wykonywanej przez Gminę działalności i dokonywanych przez nią nabyć. Jak już wyżej wskazano, działalność w zakresie wynajmu nie odzwierciedla specyfiki działalności Gminy. Natomiast „sposób określenia proporcji” powinien odzwierciedlać specyfikę tej części wykonywanej przez jednostkę organizacyjną działalności i dokonywanych przez nią nabyć. Wobec tego sposób określania prewspółczynnika w sposób przewidziany w art. 86 ust. 2c pkt 4 ustawy o VAT nie może mieć zastosowania w opisanym przypadku.

Powyższego nie zmienia również ocena Wnioskodawcy, że przyjmując wskaźnik 11% Gmina miałaby możliwość odliczenia … * 11% = … zł, i wartość odliczenia byłaby kwotą stałą przez cały okres realizacji projektów oraz to, że zdaniem Gminy, z ekonomicznego punktu widzenia okres 10 letni korekty nie daje stabilizacji odliczenia kwoty i tym samym pewności uzyskania środków UE od nieodliczonego podatku od towarów i usług jako wydatki kwalifikowane w projekcie. Wprawdzie należy się zgodzić z twierdzeniem Gminy, że w sytuacji, gdy aktualny prewspółczynnik wynosi 18%, a w kolejnych latach będzie wynosił 11% to wymagałby korekty podatku w okresie 10 lat. Jednakże w ocenie Organu nie są to argumenty wystarczające na uznanie metody zaproponowanej przez Wnioskodawcę za sposób obliczenia proporcji który, będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć. Ponadto skoro Gmina uważa, że prewspółczynnik za poprzedni rok podatkowy jest niereprezentatywny, to ma możliwość przyjęcia szacunkowo wyliczonego prewspółczynnika według prognozy ustalonej z naczelnikiem urzędu skarbowego.

W ocenie Organu, przedstawiony przez Wnioskodawcę sposób obliczenia proporcji nie jest w pełni obiektywny i nie jest bardziej reprezentatywny dla Wnioskodawcy niż metoda obrotowa, przewidziana w § 3 rozporządzenia Ministra Finansów.

Zatem, wobec niewykazania, że metoda wyliczenia prewspółczynika przedstawiona przez Wnioskodawcę odpowiada najbardziej specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć związanych z nadbudową i przebudową budynku dworca PKP w … na dworzec lokalny z częścią usługową i administracyjną, budową zadaszenia nad przystankami autobusowymi i placem manewrowym oraz przebudową placu dworcowego wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną, to stwierdzić należy, że Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego od tych wydatków za pomocą prewspółczynnika powierzchniowego, o którym mowa w art. 86 ust. 2c pkt 4 ustawy. W celu odliczenia podatku naliczonego od ww. wydatków Gmina będzie zobowiązana stosować sposób określenia proporcji, z uwzględnieniem zasad określonych w art. 86 ust. 2a i następne ustawy oraz w rozporządzeniu z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin