Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.31.2021.1.MKA
z 5 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 15 stycznia 2021 r. (data wpływu 22 stycznia 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży działek nr A, B i C – jest nieprawidłowe,

UZASADNIENIE

W dniu 22 stycznia 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek, o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży działek nr A, B i C oraz opodatkowania podatkiem VAT ich sprzedaży.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości rolnych położonych w miejscowości […] gm. […], stanowiących gospodarstwo rolne Wnioskodawcy. W skład tego gospodarstwa wchodzą m.in położone obok siebie działki o numerach ewidencyjnych: A (o powierzchni 0,36 na), B (pow. 0,23 ha), C pow. 0,27 ha), o łącznej powierzchni 0,86 ha.

Podstawą nabycia działek o nr B i C była umowa o przekazanie gospodarstwa rolnego zawarta z dziadkami Wnioskodawcy w 1979 r., a działki nr A umowa zamiany gruntów rolnych zawarta w 1990 r z innym rolnikiem. Transakcje nie były objęte podatkiem VAT. Działki stanowiły tereny rolne niezabudowane.

Nieprzerwanie do 2018 r. na wymienionych trzech działkach znajdowało się pastwisko. Wnioskodawca nie wykorzystywał nigdy tych działek inaczej niż na cele rolne i nie zamierzał nigdy zmieniać charakteru tych działek. W 2018 r Wnioskodawca zaprzestał prowadzenia gospodarstwa rolnego i ogólnie działalności rolniczej (w związku z przejściem na rentę), w tym również na wskazanych działkach. Gospodarstwo zostało oddane w dzierżawę synowi. Od tego czasu na przedmiotowych działkach A, B i C znajdują się wyłącznie nieużytki.

Wnioskodawca nie oferował nikomu działek na sprzedaż i nie wystawiał żadnej ogólnodostępnej oferty sprzedaży. Wnioskodawca nigdy tez nie prowadził działalności gospodarczej w zakresie sprzedaży nieruchomości lub deweloperskiej. Prowadzona w przeszłości przez Wnioskodawcę działalność gospodarcza (prowadzenie sklepu, zamknięta kilka lat temu) nie była w żaden sposób związana z przedmiotowymi działkami, nie były one wykorzystywane w tej działalności i nie stanowiły jej środków trwałych. W przeciągu ostatnich kilkunastu lub nawet kilkudziesięciu lat nie sprzedawał żadnej nieruchomości.

W 2020 r. syn Wnioskodawcy (dzierżawca gospodarstwa rolnego), który jest wspólnikiem i członkiem zarządu w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością zajmującą się wykonywaniem usług budowlanych, zaproponował ojcu transakcję sprzedaży działek nr A, B, C. Działki miałyby zostać sprzedane na rzecz spółki, w której syn jest udziałowcem lub na rzecz nowopowstałej spółki (celowej), w której syn również będzie udziałowcem. Warunkiem sprzedaży miało być uzyskanie dla działek warunków zabudowy na zamierzenie inwestycyjne polegające na budowie domów jednorodzinnych. Zdaniem syna Wnioskodawcy była szansa na uzyskanie takich warunków zabudowy w związku ze zmianą zagospodarowania działek sąsiadujących na przestrzeni lat. Formalnościami związanymi z uzyskaniem warunków zabudowy miała zająć się spółka zarządzana przez syna Wnioskodawcy (dalej: „Spółka”). Ona też miała pokryć wszelkie koszty z tym związane.

Wnioskodawca wyraził zgodę na zaproponowane warunki. Strony nie zawarły żadnej pisemnej umowy przedwstępnej, Wnioskodawca udzielił jedynie pełnomocnictwa na rzecz biura projektowego wskazanego przez Spółkę do wystąpienia w jego imieniu o warunki zabudowy dla działek oraz o wszelkie inne decyzje, pozwolenia i uzgodnienia niezbędne do uzyskania warunków zabudowy. Biuro projektowe - opłacone przez Spółkę - przygotowało niezbędne dokumenty i wystąpiło w imieniu Wnioskodawcy (jako właściciela działek) do zakładu energetycznego, przedsiębiorstwa dostarczającego gaz oraz wodociągów o wydanie warunków przyłączenia - które są niezbędne do złożenia wniosku o warunki zabudowy. Po otrzymaniu stosownych dokumentów od ww. instytucji określających warunki przyłączenia, biuro projektowe wystąpiło w imieniu Wnioskodawcy do Wójta Gminy […] o wydanie decyzji o warunkach zabudowy.

W dniu 30 września 2020 r. została wydana decyzja o warunkach zabudowy dla działek nr A, B, C dla zamierzenia inwestycyjnego polegającego na budowie siedemnastu budynków mieszkalnych jednorodzinnych, w tym szesnaście w zabudowie bliźniaczej (8x2 budynki - segmenty) oraz jeden wolnostojący, parterowych z poddaszami użytkowymi, wraz z niezbędnymi urządzeniami budowlanymi.

Po uzyskaniu dla działek warunków zabudowy, Wnioskodawca zamierza spełnić ustne zobowiązanie do sprzedaży działek na rzecz wskazanej przez syna spółki, w której syn będzie jednym z udziałowców. Cena zostanie określona na zasadach rynkowych. Sprzedaż zostanie dokonana przed złożeniem wniosku o wydanie pozwolenia na budowę i przed czynieniem jakichkolwiek nakładów na nieruchomość. Zgodnie z ustawą o kształtowaniu ustroju rolnego, dla działki nr A o powierzchni powyżej 0,3 ha strony zawrą w pierwszej kolejności umowę sprzedaży warunkową - tj. pod warunkiem nieskorzystania z prawa pierwokupu nabycia nieruchomości przez Krajowy Ośrodek Wsparcia Rolnictwa (KOWR). Umowa sprzedaży(definitywna) tej działki zostanie zawarta w przypadku nieskorzystania przez KOWR z prawa pierwokupu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy sprzedaż działek nr A, B, C w przedstawionym stanie faktycznym i na przedstawionych warunkach będzie opodatkowana podatkiem VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż nieruchomości w opisanym stanie faktycznym nie będzie podlegała przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, tzn. Wnioskodawca nie stanie się podatnikiem VAT w tym zakresie.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju. Należy podkreślić, że nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy natomiast „Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.”

Jak wyjaśniono w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 11 lutego 2020 r. nr 0113-KDIPT1-3.4012.781.2019.2.KS (dostępne na sip.mf.gov.pl): „Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).”

Nie ulega wątpliwości, iż w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy, Wnioskodawcy nie można uznać za przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie obrotu nieruchomościami. Działki zostały nabyte wiele lat wcześniej, w celach prywatnych - prowadzenia działalności rolniczej, bez zamiaru dalszej odsprzedaży.

Ponadto, jak dodatkowo wyjaśniono w powołanej powyżej interpretacji indywidualnej (podobnie również w interpretacji z dnia 8 grudnia 2020 r. nr 0112-KDIL1-3.4012.370.2020.3.AKR) „za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.”

Jak wskazano powyżej, Wnioskodawca nie prowadził w zasadzie żadnych działań marketingowych lub innych, zwiększających wartość oferowanych działek. Jedyną czynnością przed sprzedażą działek było udzielenie osobie trzeciej (opłaconej przez podmiot zainteresowany zakupem działek) pełnomocnictwa do uzyskania warunków zabudowy (oraz innych niezbędnych do wydania warunków zabudowy dokumentów, tj. warunków przyłączy). Na podstawie działań pełnomocnika warunki zabudowy zostały udzielone, zgodnie z zamierzeniem inwestycyjnym potencjalnego kupującego. Tej jednorazowej czynności nie można jednak uznać za działanie wykraczające poza racjonalne zarządzanie majątkiem prywatnym przed jego sprzedażą. Podkreślić bowiem należy, iż wydanie warunków zabudowy dla działek nie było spowodowane czynieniem fizycznych nakładów na nieruchomość, lecz zmieniającym się otoczeniem nieruchomości na przestrzeni ostatnich lat (okoliczność niezależna od wnioskodawcy).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 2 pkt 6 ww. ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Należy więc przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającej opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Jednak nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z treścią art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe przepisy pozwalają stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Tym samym, nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Wobec tego, właściwe jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników podatku VAT w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej. W tym kontekście, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych, okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Jednakże każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT jest uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Zatem wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

W zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. TSUE orzekł, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Należy wskazać, iż przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z nich.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości rolnych, stanowiących gospodarstwo rolne Wnioskodawcy. W skład tego gospodarstwa wchodzą m.in położone obok siebie działki o numerach ewidencyjnych: A, B, C.

Pierwsza z działek została nabyta na podstawie umowy zamiany gruntów rolnych z innym rolnikiem. Dwie pozostałe zgodnie z umową o przekazanie gospodarstwa rolnego zawartą z dziadkami Wnioskodawcy. Transakcje te nie były objęte podatkiem VAT. Działki te stanowiły tereny rolne niezabudowane.

Wnioskodawca nie wykorzystywał nigdy tych działek inaczej niż na cele rolne i nie zamierzał nigdy zmieniać ich charakteru.

W 2018 r. Wnioskodawca zaprzestał prowadzenia gospodarstwa (przeszedł na rentę) i wówczas oddał synowi w dzierżawę. Od tego czasu na ww. działkach znajdują się nieużytki.

Wnioskodawca nie oferował nikomu działek na sprzedaż, nie wystawił żadnej ogólnodostępnej oferty sprzedaży, nie prowadził działalności gospodarczej w zakresie sprzedaży nieruchomości lub deweloperskiej. Prowadzona w przeszłości przez Wnioskodawcę działalność gospodarcza (prowadzenie sklepu) nie była w żaden sposób związana z przedmiotowymi działkami.

W 2020 r. syn Wnioskodawcy (dzierżawca gospodarstwa rolnego), będący wspólnikiem i członkiem zarządu Spółki, zaproponował ojcu transakcje sprzedaży działek nr A, B, C na rzecz Spółki, w której jest udziałowcem.

Wnioskodawca udzielił pełnomocnictwa na rzecz biura projektowego wskazanego przez Spółkę do wystąpienia w jego imieniu o warunki zabudowy dla działek oraz wszelkie inne decyzje, pozwolenia i uzgodnienia niezbędne do uzyskania warunków zabudowy. Biuro projektowe przygotowało niezbędne dokumenty i wystąpiło również w imieniu Wnioskodawcy do zakładu energetycznego, przedsiębiorstwa dostarczającego gaz oraz wodociągów o wydanie warunków przyłączenia, które są niezbędne do złożenia wniosku o warunki zabudowy. Po otrzymaniu stosownych dokumentów od ww. instytucji określających warunki przyłączenia, biuro projektowe wystąpiło w imieniu Wnioskodawcy do Wójta Gminy o wydanie decyzji o warunkach zabudowy.

W dniu 30 września 2020 r. została wydana decyzja o warunkach zabudowy dla działek nr A, B, C polegająca na budowie budynków mieszkalnych jednorodzinnych. Dokument ten był konieczny do zawarcia umowy sprzedaży pomiędzy Wnioskodawcą, a Spółką wskazaną przez syna. Sprzedaż miała zostać dokonana przed złożeniem wniosku o wydanie pozwolenia na budowę i czynieniem jakichkolwiek nakładów na nieruchomość.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy sprzedaż działek o numerach: A, B, C będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, dostawa towarów (np. nieruchomości) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy doczynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT – co do zasady – mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego, aby wyjaśnić wątpliwości Wnioskodawcy należy w pierwszej kolejności ustalić, czy w okolicznościach niniejszej sprawy Wnioskodawca działa w charakterze podatnika zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Jak wyjaśniono wyżej – odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

W kontekście niniejszej sprawy, należy zwrócić uwagę na treść definicji pojęcia „działalność gospodarcza”, w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing itp.).

Na mocy art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Dzierżawa jest więc umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Umowa dzierżawy jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wydzierżawiającego jak i dzierżawcę – określone przepisami obowiązki.

W konsekwencji, dzierżawa stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym wypełnia ona określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej.

Ponadto należy zwrócić uwagę na kwestię udzielania pełnomocnictw, która to została uregulowana w Tytule IV Działu VI Przedstawicielstwo, Rozdział I Przepisy ogólne, Rozdział II Pełnomocnictwo, ustawy Kodeks cywilny.

Zgodnie z art. 95 § 1 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, można dokonać czynności prawnej przez przedstawiciela. W świetle § 2 tego artykułu, czynność prawna dokonana przez przedstawiciela w granicach umocowania pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego.

W myśl art. 96 ww. Kodeksu, umocowanie do działania w cudzym imieniu może opierać się na ustawie (przedstawicielstwo ustawowe) albo na oświadczeniu reprezentowanego (pełnomocnictwo). Stosownie do art. 98 ww. Kodeksu, pełnomocnictwo ogólne obejmuje umocowanie do czynności zwykłego zarządu. Do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu potrzebne jest pełnomocnictwo określające ich rodzaj, chyba że ustawa wymaga pełnomocnictwa do poszczególnej czynności.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika aktywność Wnioskodawcy w związku ze zbyciem ww. działek o numerach; A, B, C, która wykracza poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Są przesłanki świadczące o takich działaniach Wnioskodawcy w przedmiocie zbycia ww. działek, które byłyby porównywalne do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (tj. obrotem nieruchomościami).

Pełnomocnik w imieniu Wnioskodawcy podejmował czynności zmierzające do podniesienia wartości przedmiotowych działek – występował o ich przekształcenie, uzyskał dla nich warunki zabudowy oraz wszelkie inne decyzje, pozwolenia i uzgodnienia niezbędne do uzyskania warunków zabudowy. Wystąpiono do zakładu energetycznego, przedsiębiorstwa dostarczającego gaz oraz wodociągów o wydanie warunków przyłączenia.

Po udzieleniu pełnomocnictwa czynności wykonane przez pełnomocnika wywołają skutki bezpośrednio w sferze prawnej Wnioskodawcy. Dokonując ww. działań uatrakcyjnił nieruchomość rolną będącą przedmiotem sprzedaży. Działania te dokonywane za pełną zgodą Wnioskodawcy będą wpływały generalnie na podniesienie atrakcyjności nieruchomości jako towaru i wzrost jej wartości.

Ponadto w ocenie tut. Organu uznać należy, że wydzierżawienie przez Wnioskodawcę synowi gospodarstwa stanowiącego majątek prywatny odpowiada wskazanemu w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT rodzajowi działalności gospodarczej polegającej na wykorzystywaniu towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Dzierżawa Nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy VAT.

Sprzedający, dokonując opisanych we wniosku czynności, podejmuje działania podobne do tych, jakie wykonują podmioty zajmujące się profesjonalnie obrotem nieruchomościami, o których mowa w orzeczeniach w sprawach C-180/10 i C-181/10, tj. będzie wykazywał aktywność w przedmiocie zbycia działki porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. Zatem Wnioskodawca będzie zachowywał się jak handlowiec.

W związku z tym, skoro w niniejszej sprawie wystąpiły przesłanki stanowiące podstawę uznania Sprzedającego za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, to czynność dostawy działek nr A, B, C będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, jako odpłatna dostawa towarów na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy, a Wnioskodawca jest zobowiązany do naliczenia podatku VAT z tytułu sprzedaży ww. nieruchomości.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

W świetle powyższego należy wyjaśnić, że tut. Organ przyjął, iż w zadanym pytaniu przez Wnioskodawcę we wniosku w poz. 62 informacja o działkach nr A, B, C wynikała wyłącznie z omyłki pisarskiej. W związku z zaistniałą sytuacją interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej odnosi się wyłącznie do przedstawionego zdarzenia przyszłego dotyczącego działek nr A, B, C na które Wnioskodawca powołuje się w stanie faktycznym wniosku w poz. 61.

Oznacza to, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego […], w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.