UZASADNIENIE

W dniu 4 listopada 2020 r. wpłynął do organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia kursu waluty obowiązującego do przeliczenia na złote polskie kosztów z tytułu wypłaty pracownikowi wynagrodzenia w walucie obcej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka podpisała z pracownikami umowy o pracę, wynagrodzenie ustalono w EURO i w takiej walucie jest ono wypłacane. Spółka sporządza listy płac na określony dzień i są one ujmowane w księgach na dzień ich sporządzenia. Spółka stosuje do celów przeliczenia wynagrodzenia na złote i ustalenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i ZUS kurs waluty z dnia poprzedzającego dzień sporządzenia listy płac. Następnie na dzień dokonania faktycznej wypłaty przelicza wynagrodzenie według kursu poprzedzającego dzień wypłaty. Powstają różnice kursowe i w zależności, czy są one dodatnie, czy ujemne, Spółka ujmuje je w przychody lub koszty.

Spółka, jako płatnik zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych jest zobowiązana do pobrania i odprowadzenia na rachunek właściwego urzędu skarbowego zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wypłaconych wynagrodzeń, na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym. Zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wypłaconych wynagrodzeń w walucie muszą być przekazane przez Spółkę − płatnika na rachunek właściwego urzędu skarbowego w złotych polskich.

Tym samym Spółka zobowiązana jest do ustalenia wysokości przychodu pracownika ze stosunku pracy w złotych polskich.

W tym celu Wnioskodawca musi przeliczyć wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę określone i wypłacane przez Spółkę pracownikowi w EURO na polskie złote w celu ustalenia kwoty przychodu oraz zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Oprócz obowiązków płatnika, konieczne jest przeliczenie wynagrodzenia wyrażonego w walucie w celu ustalenia kosztu z tytułu wynagrodzenia u pracodawcy w sposób analogiczny, w jaki przeliczane są inne koszty wyrażone w walucie obcej, o których mowa w art. 15 ust. 1 zdanie drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Według jakiego kursu EURO w stosunku do złotego polskiego Spółka powinna przeliczyć wynagrodzenie ze stosunku pracy, które wypłaca pracownikowi w Euro, celem obliczenia w złotych polskich wysokości przychodu pracownika oraz zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od tego wynagrodzenia i ZUS?
2. Jak prawidłowo określić dzień uzyskania przychodu?
3. Według jakiego kursu w stosunku do złotego polskiego Spółka powinna przeliczyć koszt pracodawcy wyrażony w walucie obcej w celu ustalenia podstawy opodatkowania dla celów podatku dochodowego od osób prawnych w prawidłowej wysokości?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone numerem 3, dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych. W zakresie pytań nr 1 i nr 2, dotyczących podatku dochodowego od osób fizycznych została wydana odrębna interpretacja.

Zdaniem Wnioskodawcy,

Dla celów ustalenia kosztu z tytułu wynagrodzenia u pracodawcy zastosowanie ma art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Zgodnie z powszechnie przyjętym stanowiskiem, w celu przeliczenia kosztu wyrażonego w walucie obcej na złote stosuje się definicje kosztu poniesionego, określoną w art. 15a ust. 7 u.p.d.o.p., z którego wynika, że za koszt poniesiony uważa się koszt wynikający z otrzymanej faktury (rachunku) lub innego dowodu (a więc listy płac również) w przypadku braku faktury (rachunku).

W konsekwencji właściwym kursem do przeliczenia kosztu w walucie obcej będzie kurs średni NBP z dnia roboczego poprzedzającego dzień wystawienia dokumentu (por. Przegląd podatku dochodowego nr 7 z dnia 1 kwietnia 2010 r., nr kolejny 271, Wydawnictwo Podatkowe Gofin Sp. z o.o.; interpretacja Ministra Finansów z dnia 11 maja 2009 r. Nr IBPB1/2/423-267/09/MS lub interpretacja Ministra Finansów z dnia 27 sierpnia 2008 r. Nr IP-PB3-423-781/08-2/ER).

Mając na uwadze powyższe, w przypadku wynagrodzenia dowodem księgowym będzie lista płac, którą Spółka ujmuje w księgach na dzień jej sporządzenia. W efekcie dniem poprzedzającym dzień poniesienia kosztu jest dzień poprzedzający sporządzenie listy płac.

Mając na uwadze powyższe oraz wskazane przepisy prawa podatkowego, Spółka stoi na stanowisku, że dla celów ustalenia podstawy opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych należy dokonać przeliczenia kosztu wyrażonego w walucie obcej na złote polskie według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień sporządzania dokumentu.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy (...).

Zasady prowadzenia tej ewidencji przez podatników określa ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2009 r., Nr 152, poz. 1223, z późn. zm.). Przepis art. 20 ust. 1 tej ustawy stanowi, że do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w okresie sprawozdawczym.

Do zdarzeń ujmowanych w księgach rachunkowych należą też zdarzenia związane z ponoszeniem kosztów, z których część na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych może być uznana za koszty podatkowe.

Ustawową definicję kosztów uzyskania przychodów, jako kategorii z zakresu prawa podatkowego, zawiera art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z tym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Jednocześnie w zdaniu drugim ww. art. 15 ust. 1 określa, iż koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Aby zatem prawidłowo wykazać w ewidencji koszty uzyskania przychodów wyrażone w walucie obcej należy w pierwszej kolejności określić dzień poniesienia kosztu, a następnie zastosować właściwy kurs średni ogłaszany przez Narodowy Bank Polski.

Dzień poniesienia kosztu został zdefiniowany w art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z tym przepisem za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4f-4h, uważa się dzień na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Sformułowanie zawarte w tym przepisie, że dniem poniesienia kosztu jest dzień na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) lub też innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku) wskazuje, że dniem tym – w sytuacji, gdy koszt dokumentowany jest fakturą lub rachunkiem winna być data wystawienia faktury (rachunku) lub data wystawienia innego dokumentu, gdy nie sporządza się faktury (rachunku)

Za takim rozwiązaniem przemawia okoliczność, iż w przepisie cyt. art. 15 ust. 4e użyto sformułowania „dzień na który ujęto koszt”, a nie „dzień w którym ujęto koszt”, czyli w którym przeprowadzono samą operację księgowania.

Skoro dniem poniesienia kosztu będzie dzień wystawienia (sporządzenia) faktury (rachunku) lub innego dokumentu, to w myśl art. 15 ust. 1 zdanie drugie ustawy podatkowej, do przeliczenia kosztu wyrażonego w walucie obcej na złote należy zastosować kurs średni ogłaszany przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu, tj. poprzedzającego dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dokumentu.

Zatem dzień wystawienia faktury czy innego dowodu księgowego winien być uwzględniany przy przeliczaniu na złote kosztów wyrażonych w walutach obcych i przy ustalaniu różnic kursowych. Nie można ustalać wartości transakcji walutowej w przeliczeniu na złotówki w oderwaniu od zasad ustalania różnic kursowych.

Przy różnicach kursowych za koszt poniesiony uważa się koszt wynikający z otrzymanej faktury (rachunku) lub innego dowodu w przypadku braku faktury (art. 15a ust. 7 u.p.d.o.p.). Wobec tego do przeliczenia waluty obcej na złote należy przyjąć datę wynikającą z faktury lub innego dowodu, a nie np. datę otrzymania tych dokumentów, czy tez inną datę. Będzie to więc kurs średni NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu.

Należy zaznaczyć, iż podstawą ewidencji księgowej są dane wynikające z określonego dokumentu (faktury, rachunku czy innego dowodu księgowego), sporządzonego (wystawionego) w konkretnym dniu, który to dzień odzwierciedla moment danego zdarzenia gospodarczego, a w przypadku kosztów − moment poniesienia tych kosztów. Nie należy jednak utożsamiać momentu poniesienia kosztów z potrącalnością kosztów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, gdyż są to dwie odrębne kwestie. Zanim koszt zostanie odpowiednio zaliczony w czasie do rachunku podatkowego (potrącony wg obowiązujących w u.p.d.o.p. zasad, a w przypadku kosztów bezpośrednich przyporządkowany do odpowiadających mu przychodów), musi być on w pierwszej kolejności poniesiony i to poniesiony w konkretnej dacie. Jeżeli koszt dokumentowany jest fakturą, to data faktury jest właśnie datą poniesienia kosztu, do której należy odnosić się przy przeliczaniu na złote kosztów poniesionych w walucie obcej.

W podsumowaniu stwierdzić należy, że kurs średni ogłaszany przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu z tytułu wypłaty wynagrodzenia w walucie obcej dla pracownika, tj. kurs z dnia poprzedzającego dzień sporządzenia listy płac, będzie kursem właściwym do przeliczenia na złote kosztów z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, jest prawidłowe.

Jak wynika z opisanego we wniosku stanu faktycznego, Wnioskodawca ponosi koszty z tytułu wypłaty w walucie obcej wynagrodzeń pracownikom zatrudnionym na umowę o pracę, które to wynagrodzenia dokumentowane są co miesiąc listą płac sporządzaną w dniu wypłaty.

W zadanym we wniosku pytaniu Spółka zgłosiła wątpliwość dotyczącą zastosowania prawidłowego kursu wyceny waluty obcej na potrzeby ewidencji ponoszonych kosztów pracowniczych dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, w związku z wypłatą pracownikom wynagrodzeń w walucie obcej.

Wnioskodawca jest zdania, że kursem właściwym do przeliczenia na złote kosztu z tytułu wypłaty wynagrodzenia w walucie obcej dla pracownika będzie kurs średni ogłaszany przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia, tj. kurs z dnia poprzedzającego dzień sporządzenia listy płac.

W odniesieniu do powyższego należy w pierwszej kolejności zauważyć, że zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1406, z późn. zm.; dalej: „ustawa o CIT”), podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy (...).

Zasady prowadzenia tej ewidencji przez podatników określa ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 351, z późn. zm.).

W myśl ww. przepisów, Spóła jest obowiązana do prowadzenia ksiąg rachunkowych.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o rachunkowości, do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w okresie sprawozdawczym.

Do zdarzeń ujmowanych w księgach rachunkowych należą też zdarzenia związane z ponoszeniem kosztów, z których część na podstawie ustawy o CIT może być uznana za koszty podatkowe.

Ustawową definicję kosztów uzyskania przychodów, jako kategorii z zakresu prawa podatkowego, zawiera art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Jednocześnie, w zdaniu drugim ww. art. 15 ust. 1 określono, że koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Aby zatem prawidłowo wykazać w ewidencji koszty uzyskania przychodów należy w pierwszej kolejności określić dzień poniesienia kosztu, a następnie zastosować właściwy kurs średni ogłaszany przez Narodowy Bank Polski.

Dzień poniesienia kosztu został zdefiniowany w art. 15 ust. 4e ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem: „za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów”.

Sformułowanie zawarte w art. 15 ust. 4e ustawy o CIT (jego gramatyczna treść) wskazuje, że dniem poniesienia kosztu jest dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) lub też innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku) wskazuje, że dniem tym – w sytuacji, gdy koszt dokumentowany jest fakturą lub innym dowodem księgowym, jak to ma miejsce w rozpatrywanej sprawie – winna być data wystawienia faktury lub innego dowodu księgowego dokumentującego poniesienie kosztu.

Przy definiowaniu „kosztu poniesionego” pomocny jest również art. 15a ust. 7 ustawy o CIT, który dotyczy co prawda różnic kursowych, lecz ma swoje przełożenie na grunt sprawy będącej przedmiotem niniejszego wniosku.

Zgodnie z art. 15a ust. 7 ustawy o CIT, za koszt poniesiony, o którym mowa w ust. 2 i 3, uważa się koszt wynikający z otrzymanej faktury (rachunku) albo innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), a za dzień zapłaty, o którym mowa w ust. 2 i 3 – dzień uregulowania zobowiązań w jakiejkolwiek formie, w tym w wyniku potrącenia wierzytelności.

Przy różnicach kursowych za koszt poniesiony uważa się zatem koszt wynikający z otrzymanej faktury (rachunku) lub innego dowodu w przypadku braku faktury.

Skoro dniem poniesienia kosztu będzie dzień wystawienia faktury, to w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, do przeliczenia kosztu wyrażonego w walucie obcej na złote należy zastosować kurs średni ogłaszany przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu, tj. poprzedzającego dzień wystawienia faktury lub innego dowodu księgowego.

Zatem, do przeliczenia wartości kosztu poniesionego w walucie obcej, udokumentowanego fakturą (rachunkiem) lub innym dowodem księgowym w przypadku braku faktury (rachunku), należy przyjąć datę poprzedzającą datę faktury (rachunku) lub innego dowodu księgowego.

Jednocześnie należy wyraźnie zaznaczyć, że ustawa o CIT zawiera szczególne uregulowania odnoszące się do kosztów wynagrodzeń wypłaconych pracownikom.

Co ważne, wydatki te można ująć w kosztach podatkowych, ale sposób ich ewidencji uzależniony jest od terminu zapłaty wynagrodzenia. Wynagrodzenia wypłacone pracownikom stanowią koszty w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji.

Jak stanowi bowiem art. 15 ust. 4g ustawy o CIT należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57.

Nadmienić należy, że art. 15 ust. 4g ustawy o CIT zawiera szczególne regulacje odnośnie momentu zaliczenia wynagrodzeń pracowników do kosztów uzyskania przychodu.

Z uwagi na fakt, że art. 15 ust. 4g ustawy o CIT ma charakter przepisu szczególnego, jest on wyjątkiem od ogólnych zasad i zgodnie z regułą wykładni prawa „lex specialis derogat legi generali” ma on pierwszeństwo w zastosowaniu przed ogólnymi zasadami określonymi w art. 15 ust. 1, 15 ust. 4, 4b i ust. 4d ustawy o CIT.

Zatem wynagrodzenia pracownicze − co do zasady − stanowią koszt okresu, pod warunkiem ich terminowej wypłaty.

W przypadku, gdy pracodawca spóźni się z wypłatą wynagrodzenia pracownikowi, zastosowanie ma art. 16 ust. 1 pkt 57, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (…), z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4g.

Biorąc pod uwagę szczególne uregulowania prawne dotyczące momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków pracowniczych Wnioskodawca powinien mieć na względzie, aby data sporządzenia listy płac jako innego dowodu księgowego była zgodna z zasadami określonymi w ww. przepisach regulujących zasady momentu zaliczenia wynagrodzeń pracowniczych do kosztów uzyskania przychodów, co jednocześnie przesądzi o przyjęciu prawidłowego kursu do przeliczenia wynagrodzenia płatnego w walucie obcej.

Podsumowując, z uwagi na wyżej przedstawione uwarunkowania prawne i sytuację opisaną we wniosku należy stwierdzić, że prawidłowy jest kurs wyceny waluty obcej, jaki Wnioskodawca przyjmuje na potrzeby ewidencji kosztów ponoszonych z tytułu wynagrodzenia płatnego w walucie obcej dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, tj. średni kurs waluty obcej ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego sporządzenia listy płac, jako innego dowodu księgowego, dokumentującego poniesienie kosztu z tytułu wynagrodzenia pracowniczego.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.