Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.512.2020.2.AAT
z 8 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2020 r. (data wpływu 26 listopada 2020 r.) uzupełnionym w dniu 13 stycznia 2021 r. (data wpływu 21 stycznia 2021 r.) na wezwanie Organu z dnia 8 stycznia 2021 r. (skutecznie doręczone w dniu 11 stycznia 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości dokonanej w trybie egzekucji sądowej (…) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 listopada 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości dokonanej w trybie egzekucji sądowej (GKm …). Ww. wniosek został uzupełniony w dniu 13 stycznia 2021 r. w odpowiedzi na wezwanie Organu z 8 stycznia 2021 r. (skutecznie doręczone w dniu 11 stycznia 2021 r.)

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu wniosku):

Dłużnik nie jest płatnikiem podatku VAT i nigdy nie prowadził działalności gospodarczej - dłużnik jest osobą fizyczną.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest nieruchomość lokalowa: prawo własności lokalu mieszkalnego położonego w (…) wraz z udziałem 12953/52262 części w nieruchomości wspólnej, którą stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali, opisanego w KW nr…. Lokal o powierzchni użytkowej 117,53 m². Z księgi Wieczystej nieruchomości wynika, że dłużnik nabył nieruchomość na podstawie darowizny od ojca W. T. Umowa darowizny nr (…) z dnia 2018-01-25 - notariusz (…). Brak odprowadzonego podatku VAT od darowizny wedle oświadczenia dłużnika (brak faktury).

Wedle oświadczenia dłużnika nie przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku z tytułu nabycia nieruchomości. Wedle oświadczenia dłużnika nie wykorzystywał on nieruchomości do czynności zwolnionych, opodatkowanych oraz niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT. Wedle oświadczenia dłużnika pierwsze zasiedlenie nieruchomości nastąpiło w październiku 2016 r. Ulepszenie nieruchomości miało miejsce w okresie od 2016 r. i przekroczyło 30% wartości początkowej. Dłużnikowi nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego od kwoty podatku naliczonego w związku z ponoszonymi wydatkami na ulepszanie nieruchomości. Minął okres 2 lat od rozpoczęcia wykorzystywania nieruchomości po dokonanych ulepszeniach stanowiących 30% wartości początkowej do dnia sprzedaży nieruchomości.

Część (1 pokój oraz miejsce parkingowe nr l) nieruchomości wedle oświadczenia dłużnika jest przedmiotem użyczenia ustanowionego na czas nieokreślony w 2018 r. Umowa zawarta jest między dłużnikiem a Sp. z o.o., (…)

Z informacji ustalonych w toku egzekucji wynika, że nieruchomość jest wykorzystywana na cele mieszkaniowe, natomiast najemca wykorzystuje dzierżawione pomieszczenia na prowadzenie działalności gospodarczej. Wedle oświadczenia dłużnika, który w/w sprawie jest użyczającym nieruchomość, na mocy zawartej umowy użyczenia pomiędzy Dłużnikiem a Sp. z o.o., spółka nie ponosi żadnych kosztów związanych z używaniem części lokalu, tj. 1 pokoju oraz miejsca parkingowego. Pozostała część lokalu użytkowana jest przez dłużnika (użyczającego nieruchomość) na cele mieszkalne.

Wedle oświadczenia dłużnika nie uzyskuje ani nie uzyskiwał on (przez czas trwania użyczenia) żadnych korzyści materialnych z tytułu użyczenia 1 pokoju oraz miejsca parkingowego oraz użyczenie nie wiązało się (również przez cały czas trwania okresu użyczenia) z żadnym wynagrodzeniem ani w formie pieniężnej ani innej dowolnej formie. Pozostała część nieruchomości będąca przedmiotem sprzedaży w żadnym momencie posiadania przez dłużnika nie była przedmiotem najmu, dzierżawy i innych umów o podobnym charakterze bądź też udostępniana osobom trzecim.

Zgodnie z Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego … zatwierdzonym Uchwałą Rady Gminy … Nr… z dnia 30.09.2014 r., lokal mieszkalny w …, przy ul. … znajduje się na terenie zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej i usług o symbolu 17MN/U. Przedmiotowy lokal stanowi faktycznie część budynku bliźniaczego - 2 rodzinnego. Budynek posadowiony jest na działce nr… o powierzchni 1800 m², na której znajdują się łącznie 2 budynki bliźniacze. Udział 12953/52262 części w nieruchomości wspólnej odpowiada powierzchni 446 m² działki. Właścicielowi lokalu…przysługuje prawo do wyłącznego korzystania z części nieruchomości wspólnej stanowiącej stanowisko parkingowe nr 1 usytuowane przed budynkiem … i…. Działka jest ogrodzona przęsłami stalowymi i siatką, podjazd wspólny, wyłożony kostką betonową. Obok budynku znajduje się ogródek z trawnikiem i krzewami ozdobnymi. Działka nr …. ma bezpośredni dostęp do drogi publicznej, ul. …. Lokal stanowiący budynek mieszkalny w zabudowie bliźniaczej, parterowy z poddaszem użytkowym. Budynek został zbudowany w 2016 r.

Wykaz powierzchni wg zaświadczenia wydanego przez Starostwo Powiatowe:

Powierzchnia użytkowa lokalu 117,53 m2.

Parter i poddasze:

• wiatrołap - 6,70 m2
  

• hall – 3,73 m2
  

• kuchnia - 6,88 m2
  

• salon z jadalnią - 25,42 m2
  

• schody - 4,31 m2
  

• wc - 2,14 m2
  

• garaż -17,05 m2
  

• hall ze schodami - 4,26 m2
  

• sypialnia -12,24 m2
  

• łazienka - 7,16 m2
  

• sypialnia -14,79 m2
  

• sypialnia -12,85 m2
  
  
  

Charakterystyka budynku - lokalu:

• dach: konstrukcji drewnianej, kryty dachówką ceramiczną, ocieplony pianką
• ściany zewnętrzne ocieplone, tynki zewnętrzne cienkowarstwowe,
• tynki wewnętrzne: gipsowe, w jadalni - szkło lakobel + gres wielkoformatowy, w sypialniach tynki gipsowe + szkło lakobel + płyty fornirowane, w łazience - gres + płyty fornirowane,
• podłogi: w pokojach - deski dębowe, w kuchni, hollu, łazienkach - gres wielkoformatowy, na tarasie - kompozyt, schody drewniane, na wejściu - kamień naturalny,
• stolarka okienna PCV 3-szybowa,
• stolarka drzwiowa: zewnętrzna - antywłamaniowa, wewnętrzne - płytowa pokryta szkłem lub gresem wielkoformatowym, lub fornirem, wrota garażowe - podnoszone.

Instalacje:

• elektryczna
• wodociągowa - miejska
• kanalizacyjna - miejska
• gazowa - miejska
• co - z pieca gazowego, na parterze i w łazienkach - ogrzewanie podłogowe, grzejniki panelowe.

W związku z powyższym przestawiono następujące wątpliwości:

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym (…)wnosi o stwierdzenie istnienia obowiązku naliczania i pobrania podatku od towarów i usług (VAT) w związku ze sprzedażą nieruchomości w trybie egzekucji sądowej.

Stanowisko Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Od sprzedaży w/w nieruchomości nie należy odprowadzać podatku VAT.

Dłużnik wykorzystywał nieruchomość do celów niezarobkowych w postaci użyczenia o czym świadczy zawarta umowa. Lokal był przedmiotem darowizny a dłużnik jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalność gospodarczej.

Do umowy użyczenia, jako czynności nieodpłatnej, ma zastosowanie art. 8 ust. 2 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem użyczenie lokalu będzie podlegało opodatkowaniu VAT tylko wówczas, gdy świadczenie to jest związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami w całości lub części. Aby więc w ogóle rozważać opodatkowanie VAT umowy użyczenia, czynność ta musi być wykonywana przez podatnika VAT działającego w takim charakterze. Wedle oświadczenia dłużnika nie jest on podatnikiem VAT.

Wobec powyższego zdaniem Wnioskodawcy, który nie jest specjalistą w zakresie prawa podatkowego, od sprzedaży w/w nieruchomości nie należy odprowadzać podatku VAT, bowiem umowa użyczenia nie jest wykonywana przez podatnika podatku VAT a przez osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, która nie jest podatnikiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2020 r. poz. 1427, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), zgodnie z którym płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Przepis art. 18 ustawy wprowadza szczególną na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług regulację, kiedy to należny podatek pobierany jest i odprowadzany do urzędu skarbowego przez płatnika, a nie przez podatnika. Płatnik pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika - dłużnika. Prowadzona przez komornika sprzedaż towarów będących własnością dłużnika jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik natomiast w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie jest obowiązany do odprowadzenia podatku.

Tym samym komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z przytoczonych regulacji wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.

Zasadne jest zatem wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, aportu, darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Należy mieć na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny, istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny”, to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r. sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny, to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Ponadto z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Z wniosku wynika, że przeciwko dłużnikowi prowadzone jest postępowanie egzekucyjne. Dłużnik jest osobą fizyczną, nie jest płatnikiem podatku VAT i nigdy nie prowadził działalności gospodarczej. W ramach licytacji komorniczej przedmiotem sprzedaży jest nieruchomość lokalowa: prawo własności lokalu mieszkalnego wraz z udziałem 12953/52262 części w nieruchomości wspólnej, którą stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali, opisanego w KW nr…. Dłużnik nabył nieruchomość w dniu 25 stycznia 2018 r. na podstawie darowizny od ojca. Dłużnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku z tytułu nabycia nieruchomości. Dłużnik nie wykorzystywał nieruchomości do czynności zwolnionych, opodatkowanych oraz niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT. Część (1 pokój oraz miejsce parkingowe nr l) nieruchomości jest przedmiotem użyczenia ustanowionego na czas nieokreślony w 2018 r. Umowa zawarta jest między dłużnikiem a spółką z o.o. Najemca wykorzystuje dzierżawione pomieszczenia na prowadzenie działalności gospodarczej. Na mocy zawartej umowy użyczenia pomiędzy dłużnikiem a spółką z o.o., spółka nie ponosi żadnych kosztów związanych z używaniem części lokalu, tj. 1 pokoju oraz miejsca parkingowego. Dłużnik nie uzyskuje ani nie uzyskiwał (przez czas trwania użyczenia) żadnych korzyści materialnych z tytułu użyczenia 1 pokoju oraz miejsca parkingowego oraz użyczenie nie wiązało się (również przez cały czas trwania okresu użyczenia) z żadnym wynagrodzeniem ani w formie pieniężnej ani innej dowolnej formie. Pozostała część lokalu użytkowana jest przez dłużnika (użyczającego nieruchomość) na cele mieszkalne. Pozostała część nieruchomości będąca przedmiotem sprzedaży w żadnym momencie posiadania przez dłużnika nie była przedmiotem najmu, dzierżawy i innych umów o podobnym charakterze bądź też udostępniana osobom trzecim.

Pierwsze zasiedlenie nieruchomości nastąpiło w październiku 2016 r. Ulepszenie nieruchomości miało miejsce w okresie od 2016 r. i przekroczyło 30% wartości początkowej. Dłużnikowi nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego od kwoty podatku naliczonego w związku z ponoszonymi wydatkami na ulepszanie nieruchomości. Minął okres 2 lat od rozpoczęcia wykorzystywania nieruchomości po dokonanych ulepszeniach stanowiących 30% wartości początkowej do dnia sprzedaży nieruchomości.

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy istnieje obowiązek naliczania i pobrania podatku od towarów i usług w związku ze sprzedażą nieruchomości.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy ponownie wskazać należy, że osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników podatku od towarów i usług. Zaś dostawa towarów (np. nieruchomości) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

Jak zostało wskazane w opisie sprawy dłużnik nabył nieruchomość w dniu 25 stycznia 2018 r. na podstawie darowizny od ojca. Dłużnik nie wykorzystywał nieruchomości do czynności zwolnionych, opodatkowanych oraz niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Część nieruchomości będącej przedmiotem sprzedaży w żadnym momencie posiadania przez dłużnika nie była przedmiotem najmu, dzierżawy i innych umów o podobnym charakterze bądź też udostępniana osobom trzecim lecz była/jest użytkowana przez dłużnika na cele mieszkalne. Natomiast część nieruchomości (tj. 1 pokój oraz miejsce parkingowe nr l) jest przedmiotem użyczenia na rzecz spółki z o.o. ustanowionego na czas nieokreślony w 2018 r. Przy czym, co istotne, na mocy zawartej umowy użyczenia pomiędzy dłużnikiem a spółką z o.o., spółka nie ponosi żadnych kosztów związanych z używaniem 1 pokoju oraz miejsca parkingowego. Dłużnik nie uzyskuje ani nie uzyskiwał (przez czas trwania użyczenia) żadnych korzyści materialnych z tytułu użyczenia 1 pokoju oraz miejsca parkingowego oraz użyczenie nie wiązało się (również przez cały czas trwania okresu użyczenia) z żadnym wynagrodzeniem ani w formie pieniężnej ani innej dowolnej formie. Zatem skoro część nieruchomości była/jest użytkowana przez dłużnika na cele mieszkalne natomiast w związku z użyczeniem 1 pokoju oraz miejsca parkingowego na rzecz spółki z o.o. dłużnik nie uzyskuje ani nie uzyskiwał (przez czas trwania użyczenia) żadnych korzyści materialnych oraz użyczenie nie wiązało się (również przez cały czas trwania okresu użyczenia) z żadnym wynagrodzeniem ani w formie pieniężnej ani innej dowolnej formie zatem sprzedaż przedmiotowej nieruchomości odbędzie się w ramach rozporządzania majątkiem osobistym dłużnika. Tym samym z tytułu transakcji sprzedaży nieruchomości lokalowej dłużnik nie będzie podatnikiem podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy wykonującym działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. W analizowanym przypadku sprzedaż nieruchomości lokalowej można uznać za czynność rozporządzania własnym majątkiem dłużnika, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania. Zatem planowana przez komornika sprzedaż w ramach licytacji komorniczej nieruchomości lokalowej nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji, w związku ze sprzedażą nieruchomości lokalowej (prawo własności lokalu mieszkalnego wraz z udziałem 12953/52262 części w nieruchomości wspólnej, którą stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia) nie istnieje obowiązek naliczenia i pobrania podatku od towarów i usług.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.