Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0461-ITPP3.4512.731.2016.8.JC.MT
z 4 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) oraz zgodnie z art. 223 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 28 sierpnia 2020 r. sygn. akt I FSK 1476/17 oraz z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z 24 maja 2017 r. sygn. akt I SA/Sz 320/17 (data wpływu prawomocnego orzeczenia i zwrot akt 7 grudnia 2020 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 2 listopada 2016 r. (data wpływu 4 listopada 2017 r.) uzupełnionym w dniu 29 grudnia 2016 r. (data wpływu 3 stycznia 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania planowanej sprzedaży działek gruntu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 listopada 2016 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania planowanej sprzedaży działek gruntu.

Dotychczasowy przebieg postępowania:

W dniu 10 stycznia 2017 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy wydał dla Wnioskodawczyni indywidualną interpretację znak: 0461-ITPP3.4512.731.1.2016.1.JC, w której uznał stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie braku obowiązku opodatkowania planowanej sprzedaży działek gruntu za nieprawidłowe.

Wnioskodawczyni w dniu 26 stycznia 2017 r. (data wpływu) nadesłała wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w interpretacji indywidualnej 0461-ITPP3.4512.731.1.2016.1.JC. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy pismem z dnia 3 lutego 2017 r. odmówił zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawczyni na interpretację przepisów prawa podatkowego z 10 stycznia 2017 r. znak: 0461-ITPP3.4512.731.1.2016.1.JC złożyła skargę z dnia 24 lutego 2017 r. (data wpływu 1 marca 2017 r.). Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie wyrokiem z 24 maja 2017 r. sygn. Akt I SA/Sz 320/17 (data wpływu 10 lipca 2017 r.) uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 10 stycznia 2017 r., znak: 0461-ITPP3.4512.731.1.2016.1.JC.

Na rozstrzygnięcie Sądu została złożona skarga kasacyjna.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 28 sierpnia 2020 r. sygn. akt I FSK 1476/17 (data wpływu 24 września 2020 r.) oddalił skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 24 maja 2017 r. sygn. akt I SA/Sz 320/17 na interpretację indywidualną z dnia 10 stycznia 2017 r. znak: 0461-ITPP3.4512.731.1.2016.1.JC. Tym samym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie prawomocnym wyrokiem z 24 maja 2017 r. sygn. akt I SA/Sz 320/17 (data wpływu 7 grudnia 2020 r.) uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 1 stycznia 2017 r., znak: 0461-ITPP3.4512.731.1.2016.1.JC.

Z ww. wyroków wynika, że przepisy przemawiają za brakiem opodatkowania podatkiem VAT czynności sprzedaży działek gruntowych przez Wnioskodawczynię.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie braku obowiązku opodatkowania sprzedaży działek gruntu wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. Organ.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, prowadzącą od dnia 1 września 2003 r. działalność gospodarczą w formie usługowego zakładu krawieckiego. Jest to mały zakład, którego obrót nigdy nie przekroczył limitu kwotowego, po przekroczeniu którego Wnioskodawczyni musiałaby zarejestrować się na potrzeby podatku od towarów i usług. W dniu 11 maja 1990 r. rodzice przekazali Wnioskodawczyni gospodarstwo rolne (na podstawie aktu notarialnego), w skład którego wchodziła tylko niezabudowana działka nr X o pow. 0,80 ha. Jednakże w związku z tym, że od pewnego czasu działka ta nie jest uprawiana, Wnioskodawczyni postanowiła ją sprzedać. W związku z tym, że w miejscowości …, w której położona jest działka brak było miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, Wnioskodawczyni wystąpiła do Urzędu Miejskiego z wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy dla tej działki.

W dniu 23 listopada 2011 r. Wnioskodawczyni otrzymała decyzję o ustaleniu warunków zabudowy, która jednak nie upoważnia do rozpoczęcia prac budowlanych co wynika z niniejszej decyzji. Decyzja ta została wydana dla działki nr X, tj. jeszcze przed dokonaniem jej podziału na 5 mniejszych oraz drogę (tj. podział na działki …). Dla żadnej z podzielonych działek nie wydano odrębnej decyzji o warunkach zabudowy. Ponadto powyższa działka nie jest uzbrojona tzn. brak jest kanalizacji, wody. Na działce usytuowany jest słup energetyczny, dlatego też będzie możliwość podłączenia prądu. Wnioskodawczyni nie będzie jednak tych działek uzbrajała w ww. media. W celu sprzedaży działek Wnioskodawczyni zamieściła ogłoszenie w lokalnej telewizji i wywiesi ogłoszenie w mieście. Wnioskodawczyni oświadczyła, że nie jest rolnikiem i nie posiada wykształcenia rolniczego. W przeszłości nabyła jedynie wraz z mężem mieszkanie od Spółdzielni Mieszkaniowej dnia 12 grudnia 2007 r., na podstawie aktu notarialnego. Powyższa działka stanowi własność prywatną Wnioskodawczyni i jest jedyną nieruchomością gruntową jaką posiada. Zysk ze sprzedaży działek Wnioskodawczyni zamierza przekazać w formie darowizny na rzecz dzieci, które z kolei przeznaczą te środki na spłatę kredytów na zakupione przez nie mieszkania. W dniu 1 marca 2012 r. została wydana indywidualna interpretacja nr ITPP1/443-1669/11/AP, która uznała stanowisko prawidłowe, że Wnioskodawczyni nie musi odprowadzać podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży ww. działki. Jednakże w związku z tym, że od czasu ww. interpretacji minęły ponad 4 lata (a żadnej z działek w tym czasie Wnioskodawczyni nie sprzedała), Wnioskodawczyni wie, że zmieniły się przepisy podatkowe i wnosi o wydanie nowej interpretacji.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 3 stycznia 2017 r. Wnioskodawczyni wskazała, że decyzja o warunkach zabudowy nigdy nie została wydana dla działek uzyskanych w wyniku podziału działki nr X (tj. dla działek …). Z uzyskanej w Gminie informacji wynika, że decyzja o warunkach zabudowy wydana dla działki nr 6 jest ważna dla podzielonych działek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy od sprzedanych ww. działek Wnioskodawczyni będzie miała obowiązek zapłacić podatek od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie powinna Ona odprowadzać od sprzedanych działek podatku od towarów i usług, ponieważ stanowią one majątek prywatny Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą, ale jest to zakład krawiecki, a zatem nie jest w żaden sposób powiązany ze sprzedażą działek.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży. Sprzedaż, nawet wielokrotna majątku prywatnego osoby fizycznej, który nie jest związany z działalnością gospodarczą oraz nie był nabyty w celu odsprzedaży, nie ma charakteru działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu. Ponadto osiągnięty ze sprzedaży zysk nie zostanie przeznaczony na cele działalności gospodarczej, ponieważ zostanie przekazany w formie darowizny dzieciom Wnioskodawczyni, które środki te przeznaczą na spłatę kredytów zaciągniętych na zakup swoich mieszkań. Powyższe zostało potwierdzone wydaną interpretacją podatkową nr ITPP1/443-1669/11/AP z dnia 1 marca 2013 r.

W kwestii natomiast zwolnienia sprzedaży działek na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT Wnioskodawczyni uważa, że nie powinna odprowadzać podatku VAT ze względu na to, że decyzja o warunkach zabudowy została wydana do całej działki nr X przed jej podziałem na działki …. Nie wydano natomiast decyzji o warunkach zabudowy na żadną z podzielonych działek tj. …. Zatem sprzedaż powstałych po podziale działek bez uzyskanej decyzji o warunkach zabudowy oznacza, że działki mogą skorzystać ze zwolnienia od podatku VAT, stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane w następujących interpretacjach indywidualnych:

1. nr IPPP1/4512-645/15-6/AŻ z dnia 22 września 2015 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie,
2. nr IPPP2/4512-383/15-2/AO z dnia 10 lipca 2015 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie,
3. nr IPPP1/4512-534/16-2/IGO z dnia 21 lipca 2016 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

Ponadto w księdze wieczystej nr … dotyczącej działki, pomimo naniesienia w niej zmian dotyczących podziału na działki nr … nadal jako sposób korzystania widnieje następujący zapis: R- grunty rolne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku prawomocnego orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 24 maja 2017 r. sygn. akt I SA/Sz 320/17.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Dostawa towaru mieści się w definicji sprzedaży określonej w art. 2 pkt 22 ustawy. Zgodnie z tym przepisem przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zatem zgodnie z powołanymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Należy podkreślić, że nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym przypadku gruntów, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości, jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Tym samym nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zatem, status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11 grudnia 2006, str. 1, z późn. zm.), „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar wykonywać takie czynności wielokrotnie, a sprzedawane towary zostały nabyte lub wytworzone w celu wykorzystania w działalności gospodarczej. Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług – w świetle powyższych przepisów – jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność powinna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie musi ona być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Podkreślić także należy, że w kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Udzielając odpowiedzi na postawione pytanie prejudycjalne, w powołanym wyżej orzeczeniu Trybunał wskazał, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie, zdaniem Trybunału, okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast, wyjaśnił Trybunał, w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Przykładowo podane zostały działania polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym – podkreślił Trybunał.

Należy mieć też na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i podejmowanych w odniesieniu do niego działań w całym okresie posiadania. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych co stwierdził Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia C-291/92 wynika bowiem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania danej nieruchomości, czy jej części, w ramach majątku osobistego.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, prowadzącą od dnia 1 września 2003 r. działalność gospodarczą w formie usługowego zakładu krawieckiego. Jest to mały zakład, którego obrót nigdy nie przekroczył limitu kwotowego, po przekroczeniu którego Wnioskodawczyni musiałaby zarejestrować się na potrzeby podatku od towarów i usług. W dniu 11 maja 1990 r. rodzice przekazali Wnioskodawczyni gospodarstwo rolne (na podstawie aktu notarialnego), w skład którego wchodziła tylko niezabudowana działka nr X o pow. 0,80 ha. Jednakże w związku z tym, że od pewnego czasu działka ta nie jest uprawiana, Wnioskodawczyni postanowiła ją sprzedać. Dla działki brak było miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zatem Wnioskodawczyni wystąpiła z wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy dla tej działki. W dniu 23 listopada 2011 r. Wnioskodawczyni otrzymała decyzję o ustaleniu warunków zabudowy, która jednak nie upoważnia do rozpoczęcia prac budowlanych, co wynika z niniejszej decyzji. Decyzja ta została wydana dla działki nr X, tj. jeszcze przed dokonaniem jej podziału na 5 mniejszych oraz drogę (tj. podział na działki …). Dla żadnej z podzielonych działek nie wydano odrębnej decyzji o warunkach zabudowy. Ponadto powyższa działka nie jest uzbrojona, tzn. brak jest kanalizacji, wody. Na działce usytuowany jest słup energetyczny, dlatego też będzie możliwość podłączenia prądu. Wnioskodawczyni nie będzie jednak tych działek uzbrajała w ww. media. W celu sprzedaży działek Wnioskodawczyni zamieściła ogłoszenie w lokalnej telewizji i wywiesi ogłoszenie w mieście. Wnioskodawczyni oświadczyła, że nie jest rolnikiem i nie posiada wykształcenia rolniczego. Powyższa działka stanowi własność prywatną Wnioskodawczyni i jest jedyną nieruchomością gruntową jaką posiada. Wnioskodawczyni wskazała, że decyzja o warunkach zabudowy nigdy nie została wydana dla działek uzyskanych w wyniku podziału działki nr X (tj. dla działek …). Z uzyskanej w Gminie informacji wynika, że decyzja o warunkach zabudowy wydana dla działki nr X jest ważna dla podzielonych działek.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą kwestii obowiązku zapłaty podatku od towarów i usług od sprzedaży ww. działek gruntowych.

W analizowanej sprawie o tym, czy Wnioskodawczyni będzie posiadała status podatnik podatku VAT z tytułu sprzedaży działek gruntowych, należy ustalić czy podejmowała takie działania, które można zrównać z działaniami podejmowanymi przez profesjonalnych handlowców zajmujących się obrotem nieruchomościami. Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawczyni nabyła grunt w 1990 r. w drodze darowizny bez zamiaru jego późniejszej odsprzedaży, lecz w celu zaspokajania własnych potrzeb prywatnych. Dopiero w 2011 r. uzyskała decyzję o ustaleniu warunków zabudowy działki nr X, jeszcze przed dokonaniem podziału tej działki na 5 działek i drogę. Wnioskodawczyni wskazała, że środki finansowe uzyskane ze sprzedaży ww. działek gruntowych mają być przeznaczone na rzecz dzieci Wnioskodawczyni, a zatem pozostaną w majątku rodzinnym Wnioskodawczyni, co uzasadnia, że nie będą wykorzystywane w działalności gospodarczej. Trudno zatem uznać, że podejmowane przez Wnioskodawczynię działania realizowane były w sposób zorganizowany i ciągły, w sposób właściwy dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami i w skali charakterystycznej dla takich przedsiębiorców.

Powyższe okoliczności jednoznacznie wskazują, że stopnia aktywności Wnioskodawczyni w przedmiocie zbycia działek, uzyskanych w wyniku podziału działki gruntowej nr X, nie można zrównać z działaniami handlowców zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. Tym samym, sprzedaż przez Wnioskodawczynię wskazanych we wniosku działek gruntowych nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z uwagi na to, że Wnioskodawczyni z tytułu tej transakcji nie będzie działać w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy VAT, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy VAT.

Mając na uwadze przedstawiony stan prawny i opis sprawy, a także stanowisko przedstawione w wyroku WSA z dnia 24 maja 2017 r. sygn. akt I SA/Sz 320/17 należy stwierdzić, że sprzedaż działek gruntowych wydzielonych z majątku prywatnego Wnioskodawczyni, nieprowadzącej działalności gospodarczej z wykorzystaniem tych działek – nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z uznaniem, że sprzedaż ww. działek gruntowych nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, analiza zwolnienia od podatku VAT do tej czynności jest bezzasadna.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.