Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.520.2020.2.ANK
z 9 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 24 listopada 2020 r., który wpłynął do Organu 30 listopada 2020 r., uzupełnionym 29 stycznia 2021 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy certyfikat rezydencji podatkowej podmiotu zagranicznego świadczącego usługi reklamowe, pozyskany przez Uczelnię w wersji elektronicznej, wydany w takiej formie przez władze podatkowe Irlandii jest certyfikatem rezydencji podatkowej o którym mowa w art. 4a pkt 12 ustawy o CIT - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 listopada 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy certyfikat rezydencji podatkowej podmiotu zagranicznego świadczącego usługi reklamowe, pozyskany przez Uczelnię w wersji elektronicznej, wydany w takiej formie przez władze podatkowe Irlandii jest certyfikatem rezydencji podatkowej o którym mowa w art. 4a pkt 12 ustawy o CIT.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego pismem z 15 stycznia 2021 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.520.1.ANK wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano pismem z 26 stycznia 2021 r. (data wpływu 29 stycznia 2021 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Uczelnia (dalej także: „Wnioskodawca”) nabywa u podmiotu zagranicznego usługi reklamowe. Zgodnie z posiadanymi informacjami podmiot ten nie posiada na terytorium Polski siedziby lub zarządu. Wobec tego uzyskiwane przez niego w Polsce przychody tytułem świadczenia usług reklamowych, są opodatkowane zryczałtowanym podatkiem dochodowym - dalej podatek u źródła, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - dalej u.p.d.o.p. Uczelnia wypłacając należności, o których mowa w tym przepisie, jest zobowiązana (co do zasady) do poboru podatku „u źródła”. Posiadając certyfikaty rezydencji podmiotu, Uczelnia może zastosować postanowienia właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (w tym przypadku będzie to umowa z Irlandią), której przepisy zezwalają na opodatkowanie tego typu przychodów wyłącznie w kraju siedziby. Pozyskany od kontrahenta certyfikaty rezydencji wystawiony jest w formie dokumentu papierowego lub elektronicznego. Irlandia jest bowiem jednym z krajów, które wystawiają certyfikaty rezydencji zarówno w formie papierowej jak i elektronicznej. Te ostatnie pobierane są przez rezydentów z serwera właściwego dla nich organu podatkowego. Uczelnia otrzymała od wskazanego podmiotu zagranicznego certyfikat rezydencji podatkowej w niezmiennej formie i formacie (plik PDF) pocztą e-mail na adres Uczelni.

Kwota wypłacanych płatności na rzecz tegoż podmiotu zagranicznego, świadczącego usługi reklamowe za rok 2020 przekracza 10.000,00 zł, oraz nie przekracza kwoty 2.000.000,00 zł w roku kalendarzowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy certyfikat rezydencji podatkowej podmiotu zagranicznego świadczącego usługi reklamowe, pozyskany przez Uczelnię w wersji elektronicznej, wydane w takiej formie przez władze podatkowe Irlandii jest certyfikatem rezydencji podatkowej o którym mowa w art. 4a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, certyfikat rezydencji wydany w formie elektronicznej przez władze podatkowe Irlandii, dla ww. podmiotu, jest dokumentem, o którym mowa w art. 4a pkt 12 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity z 2020 roku poz. 1406 z późn. zm.; dalej „u.p.d.o.p.”) oraz w art. 26 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podmioty zagraniczne, nie mające na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, wskazane w art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p., uzyskujące na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej przychody, wymienione pod kolejnymi punktami art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p, są obarczone obowiązkiem podatkowym, wprowadzonym tym przepisem. Obowiązek poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów podatników zagranicznych, spoczywa na podmiotach, które dokonują wypłat należności ze źródeł przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p. Płatnicy pobierają podatek według stawki określonej w art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p. albo stosują odpowiednie postanowienia umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zawartej przez Polskę z krajem rezydencji podmiotu zagranicznego uzyskującego przychody podlegające w Polsce opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Powyższe oznacza, że płatnik podatku u źródła może zastosować zasady opodatkowania (bądź jego braku) wynikające z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania pod warunkiem posiadania certyfikatu rezydencji kontrahenta. Certyfikat rezydencji został zdefiniowany w art. 4a pkt 12 u.p.d.o.p. jako zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika. Przepis ten nie definiuje formy, w jakiej powinien być wydany certyfikat rezydencji, stanowi jedynie, że taki certyfikat ma być wydany przez organ podatkowy kraju rezydencji podatkowej.

Nie znajduje zatem żadnego uzasadnienia odmowa przyznania mocy dowodowej, o której mowa w art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p., certyfikatowi rezydencji, jeżeli został on wydany w formie elektronicznej a nie papierowej. W niektórych krajach m.in. w Irlandii, certyfikaty rezydencji wydawane są zarówno w formie papierowej jak i elektronicznej. Obie formy, w świetle art. 4a pkt 12 u.p.d.o.p. wywołują skutki, o których mowa w art. 26 ust. 1 u p.d.o.p., żadna bowiem nie ma pierwszeństwa przed drugą. Jeżeli w kraju rezydencji podatkowej dopuszczalne są dwie formy wydawania certyfikatów rezydencji i każda z nich jest równoważna, to odmowa uznania za certyfikat rezydencji, o którym mowa w art. 26 ust. 1 i w art. 4a pkt 12 u.p.d.o.p., dokumentu wydanego w formie elektronicznej, byłaby nie tylko niezgodna z tymi przepisami, ale wywołałaby pozaprawne wprawdzie, ale także niepożądane skutki. Jeśli bowiem władze skarbowe jakiegokolwiek kraju wydają certyfikaty rezydencji w wersji elektronicznej, to mają one rangę dokumentu urzędowego. Odmowa przez organy podatkowe przyznania im tej rangi, tylko dlatego, że zostały wydane w formie elektronicznej, mogłaby zostać poczytana zarówno przez kontrahentów Uczelni, jak i zagraniczne władze skarbowe jako przejaw nadmiernego fiskalizmu i biurokracji. Trudno bowiem byłoby zgodzić się z odwrotną sytuacją, gdy władze skarbowe obcego państwa odmówiłyby zaakceptowania wydanego przez polskie organy podatkowe certyfikatu rezydencji, tyko dlatego, że jest on w formie papierowej a nie wymaganej w tym kraju – elektronicznej. Niezależnie zatem od tego, czy w wersji papierowej, czy elektronicznej – certyfikat rezydencji to dokument wydany przez organy podatkowe kraju rezydencji, zgodnie z prawem tego państwa, potwierdzający opodatkowanie całości dochodów kontrahenta na terenie danego kraju. Nie można wobec tego przyjmować, że zastosowanie regulacji umów o unikaniu podwójnego opodatkowania będzie możliwe tyko i wyłącznie w przypadku uzyskania papierowej wersji certyfikatu. Wnioskodawca podkreśla też, że z uwagi na brak wskazanej formy certyfikatu rezydencji w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, zastosowanie powinien znaleźć art. 180 ust. 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy a nie jest sprzeczne z prawem.

Zatem, w ocenie Uczelni, każdy dowód spełniający wymogi z ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tzn.:

• potwierdzający siedzibę podatnika w danym kraju,
• wydany przez właściwy organ podatkowy,

-będzie mieścił się w definicji certyfikatu rezydencji i tym samym będzie umożliwiał zastosowanie postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Takim dokumentem będzie także certyfikat rezydencji udostępniony na serwerze organu podatkowego, pobrany przez kontrahenta, przesłany Uczelni w formie elektronicznej. Taki certyfikat spełnia bowiem wszystkie wymogi określone w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko przeciwne nie znajduje uzasadnienia w obowiązujących przepisach prawa i należałoby je uznać za daleką nadinterpretację przepisów, ponieważ w żadnym miejscu ustawy nie wskazuje się na formę certyfikatu rezydencji (pomijając fakt, że musi być to dokument wydany przez organy podatkowe danego kraju). Tym trudniej byłoby zatem zaakceptować argumentację, z której wynika, że papierowy certyfikat stanowi lepszy dowód, niż elektroniczny.

Zdaniem Uczelni, elektroniczna wersja certyfikatu rezydencji powinna być akceptowana w każdej sytuacji, gdy tylko może być w ten sposób wydawana przez zagraniczny organ podatkowy. Nie ma bowiem podstaw, aby honorować tylko jedną z form certyfikatu, w sytuacji, gdy obie zawierają te same dane i pochodzą od uprawnionego organu podatkowego. Uzyskiwanie certyfikatu rezydencji drogą elektroniczną już jest powszechne, a w przyszłości popularność takiego rozwiązania może tylko wzrastać, o ile już nie wzrosła ( COVID-19).

Uczelnia wskazuje również, że stanowisko odmienne od powyższego może w znaczny sposób utrudnić współpracę pomiędzy Uczelnią a podmiotami zagranicznymi. Kontrahenci uznają bowiem, że po otrzymaniu elektronicznej wersji certyfikatu, Uczelnia nie powinna pobierać podatku u źródła. Takie stanowisko kontrahentów należy uznać za zasadne, skoro otrzymany certyfikat został wydany w trybie obowiązującym w danym kraju i potwierdza rezydencję podatkową danego kraju. Trudno zatem oczekiwać od kontrahenta, że będzie przesyłał certyfikat w formie papierowej, skoro certyfikat w dopuszczalnej formie został już przesłany. Nie bez znaczenia pozostaje również to, że dla kontrahentów, z uwagi na skalę prowadzonej działalności gospodarczej, przesłanie certyfikatu w formie elektronicznej stanowi istotne ułatwienie, tym bardziej, że jest to forma zgodna z przepisami prawa.

Wobec powyższego Uczelnia stoi na stanowisku, iż posiadając certyfikat rezydencji zagranicznego kontrahenta, wydany w formie elektronicznej, może się nim posłużyć i zastosować postanowienia właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania i zgodnie z jej przepisami potrącić podatek u źródła lub odstąpić od poboru podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r. poz. 1325, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”) osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

W myśl natomiast art. 4a pkt 12 ustawy o CIT, ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji, oznacza to zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika.

Jak wynika z przepisów ustawy o CIT, certyfikat rezydencji jest dokumentem wydawanym przez właściwą administrację podatkową, potwierdzającym określony stan faktyczny – miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych, którym w przypadku podatników podatku dochodowego od osób prawnych jest miejsce siedziby. Wydając takie zaświadczenie właściwy organ potwierdza, że – na moment wydania tego dokumentu bądź na moment w nim określony – stan faktyczny wskazany w jego treści jest zgodny ze stanem faktycznym, wynikającym z ewidencji, rejestrów prowadzonych przez ten organ bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Certyfikat może zatem dotyczyć wyłącznie zaistniałych, tj. teraźniejszych lub przeszłych stanów faktycznych, nigdy przyszłych okoliczności faktycznych.

Jednocześnie, certyfikat rezydencji stanowi dokument, w oparciu o który możliwe jest ustalenie, czy od należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, dokonywanych na rzecz danego podatnika, powinien zostać pobrany przez płatnika podatek, a jeśli tak, jaka stawka podatku (tj. wynikająca z przepisów ustawy o CIT, czy postanowień stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania) powinna zostać zastosowana.

Wskazać w tym miejscu należy, że to na płatniku spoczywa ciężar udowodnienia, że prawidłowo zrealizował ciążące na nim obowiązki. Zgodnie bowiem z art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej, płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

Zauważyć należy również, że nie ma ujednoliconej formy certyfikatów rezydencji. Nie rozstrzyga o tym także definicja certyfikatu rezydencji określona w art. 4a pkt 12 ustawy o CIT. Każde państwo stosuje własny wzór takiego zaświadczenia i ma własne wymogi formalne związane z jego wydaniem. Z punktu widzenia właściwej kwalifikacji dokumentu przedłożonego przez podatnika płatnikowi, który ma stanowić podstawę do zastosowania korzystniejszych dla podatnika stawek wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub skorzystania ze zwolnień przewidzianych w art. 21 i 22 ustawy o CIT, istotne będą zatem pewne istotne składniki tego dokumentu.

Uwzględniając treść powołanego art. 4a pkt 12 ustawy o CIT oraz wynikające z art. 26 ustawy o CIT uwarunkowania, certyfikat rezydencji to dokument:

• wystawiony przez właściwe dla podatnika organy administracji podatkowej,
• wskazujący dane identyfikujące podatnika, w tym jego nazwę i siedzibę, datę wystawienia oraz ewentualnie okres ważności dokumentu,
• zawierający stwierdzenie, że podatnik podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w państwie jego siedziby.
  
  

Certyfikat rezydencji musi potwierdzać fakt rezydencji podatkowej w dacie uzyskania dochodu. Z przepisu art. 26 ust. 1 ustawy o CIT wynika, że dla zastosowania korzystniejszych dla podatnika stawek wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub skorzystania ze zwolnień przewidzianych w art. 21 i 22 ustawy o CIT nie jest wystarczające posiadanie przez podatnika rezydencji podatkowej w kraju, z którym Polskę łączy taka umowa, ale dodatkowo musi to zostać potwierdzone wydaniem specjalnego dokumentu, jakim jest certyfikat rezydencji. Certyfikatu rezydencji nie może zastąpić inny dowód (np. dokument potwierdzający prowadzenie przez określony podmiot działalności gospodarczej na terytorium danego kraju, a nawet informacja o nadaniu numeru identyfikacji podatkowej, czy też decyzja podatkowa).

Płatnik, na którym spoczywa obowiązek potrącenia podatku od dochodu osiąganego przez nierezydenta w prawidłowej wysokości, powinien żądać od podatnika co do zasady dokumentu (tj. certyfikatu rezydencji) oryginalnego.

W tym miejscu należy wskazać na regulację art. 180 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którą jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Jednakże w myśl art. 194 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone.

Dokumentem urzędowym będzie zatem taki certyfikat rezydencji, który został sporządzony w formie przewidzianej przepisami prawa danego państwa przez powołany do tego organ. Jeżeli zatem zgodnie z prawem danego państwa, istnieje możliwość uzyskania zaświadczenia o miejscu siedziby dla celów podatkowych zarówno w formie papierowej, jak i w formie elektronicznej, obie formy są wydawane przez właściwy organ podatkowy danego państwa i mają status równorzędny w świetle prawa tego państwa, to płatnik będzie upoważniony do uznania takiego certyfikatu rezydencji w którejkolwiek z tych form. Taki certyfikat rezydencji w formie elektronicznej będzie zatem podstawą dla płatnika do zastosowania postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, pozyskany od kontrahenta certyfikat rezydencji wystawiony jest w formie dokumentu papierowego lub elektronicznego. Irlandia jest bowiem jednym z krajów, które wystawiają certyfikaty rezydencji zarówno w formie papierowej jak i elektronicznej. Te ostatnie pobierane są przez rezydentów z serwera właściwego dla nich organu podatkowego. Uczelnia otrzymała od wskazanego podmiotu zagranicznego certyfikat rezydencji podatkowej w niezmiennej formie i formacie (plik PDF) pocztą e-mail na adres Uczelni.

Biorąc pod uwagę, że przepisy (art. 4a pkt 12 ustawy o CIT w zw. z art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej) wykluczają możliwość potwierdzania rezydencji podatkowej w innej formie niż urzędowy dokument wystawiony przez właściwe organy drugiego państwa, jego kopia (np. kserokopia, faks, skan, fotografia, kopia elektroniczna w formie plików „pdf”, „jpg”, „png”) nie może rodzić wątpliwości co do zachowania w niej integralności oryginału. Takie obawy – zdaniem organu – nie dotyczą oryginalnych dokumentów papierowych (lub ich kopii potwierdzonych za zgodność z oryginałem przez uprawnione podmioty), dokumentów elektronicznych sporządzonych przez właściwe władze podatkowe (opatrzonych podpisem elektronicznym) i przekazanych podatnikom lub opublikowanych na oficjalnych stronach internetowych tych władz. W pozostałych przypadkach tj. pobrania pliku elektronicznego (sformatowanego w postaci „pdf”, „jpg”, „png”) ze strony podatnika (beneficjanta płatności) lub ze strony internetowej przez niego wskazanej, nie można wykluczyć ryzyka korzystania z danych, których oryginalna treść (także forma i format) została zmodyfikowana.

Sposób dystrybuowania (wydawania) tego rodzaju certyfikatu (np. wydanie certyfikatu bezpośrednio przez administrację skarbową podatnikowi wnioskującemu o tego rodzaju zaświadczenie czy jego pobieranie przez Spółkę ze strony internetowej podatnika) ma także znaczenie.

Jak już podnoszono powyżej, na podstawie powołanych przepisów brak jest przesłanek do odmowy uznania za ważny certyfikatu rezydencji w formie elektronicznej, jeżeli w takiej formie zgodnie z prawem danego państwa certyfikat taki jest wydawany przez organy podatkowe.

Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia oraz opis stanu faktycznego, wskazać należy, że pozyskany od podmiotu zagranicznego certyfikat rezydencji wystawiony w formie dokumentu elektronicznego (pobrany przez rezydenta z serwera właściwych władz podatkowych Irlandii), który Uczelnia otrzymała od wskazanego podmiotu zagranicznego w niezmiennej formie i formacie (plik PDF) pocztą e-mail na adres Uczelni, jest dokumentem o którym mowa w art. 4a pkt 12 ustawy o CIT.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w ... za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.