Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.493.2020.3.AR
z 4 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 października 2020 r. (data wpływu 29 października 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 stycznia 2021 r. (data wpływu 26 stycznia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z funkcjonowaniem rady pracowniczej (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 października 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z funkcjonowaniem rady pracowniczej (pytanie oznaczone we wniosku nr 2). Wniosek uzupełniono pismem z dnia 25 stycznia 2021 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz brakującą opłatę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

A jest przedsiębiorstwem państwowym wpisanym do Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem KRS: (…) (dalej także: Wnioskodawca). Działa w oparciu o ustawę z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych (dalej: także ustawa o przedsiębiorstwach państwowych), która reguluje funkcjonowanie przedsiębiorstw państwowych. Organem założycielskim Wnioskodawcy jest Minister Skarbu Państwa.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy zgodnie z KRS jest: (…).

Wnioskodawca jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Ponadto jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych a jego rokiem podatkowym jest rok kalendarzowy.

Wnioskodawca podlega pod nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce i jest polskim rezydentem.

Zgodnie z art. 30 ustawy o przedsiębiorstwach państwowych, organami przedsiębiorstwa państwowego są: ogólne zebranie pracowników (delegatów), rada pracownicza i dyrektor przedsiębiorstwa. Dyrektor przedsiębiorstwa co do zasady jest organem wykonawczym (art. 32 ustawy o przedsiębiorstwach państwowych), natomiast kompetencje ogólnego zebrania pracowników (delegatów) i rady pracowniczej określa ustawa o samorządzie załogi przedsiębiorstwa państwowego.

Zgodnie z art. 32 ustawy o przedsiębiorstwach państwowych, Dyrektor przedsiębiorstwa państwowego zarządza przedsiębiorstwem i reprezentuje je na zewnątrz.

U Wnioskodawcy również zostały powołane wyżej wskazane organy.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 września 1981 r. o samorządzie załogi przedsiębiorstwa państwowego: załoga uczestniczy w zarządzaniu przedsiębiorstwem państwowym na zasadach określonych w niniejszej ustawie. Do samorządu załogi przedsiębiorstwa państwowego należy stanowienie w istotnych sprawach przedsiębiorstwa, wyrażanie opinii, podejmowanie inicjatywy i zgłaszanie wniosków oraz sprawowanie kontroli działalności przedsiębiorstwa. Samorząd załogi oraz jego organy realizują zadania określone w ust. 2 niezależnie od organów administracji państwowej, organizacji społecznych, związkowych i politycznych.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o samorządzie załogi przedsiębiorstwa państwowego: rada pracownicza przedsiębiorstwa składa się z piętnastu członków. Statut samorządu załogi może ustalić inną liczbę członków rady pracowniczej.

Rada pracownicza jest organem kolegialnym i podejmuje decyzje przeze wszystkich w formie uchwał. U Wnioskodawcy również działa rada pracownicza, która jest organem kolegialnym.

Natomiast kompetencje rady pracowniczej zostały określone w art. 24-28 ustawy o samorządzie załogi przedsiębiorstwa państwowego.

Art. 24 ustawy o samorządzie załogi przedsiębiorstwa państwowego stanowi, że rada pracownicza posiada kompetencje stanowiące:

1. Do kompetencji stanowiących rady pracowniczej przedsiębiorstwa należy:
   1. uchwalenie oraz zmiana planu rocznego przedsiębiorstwa;
   2. przyjmowanie sprawozdania rocznego oraz zatwierdzanie bilansu;
   3. podejmowanie uchwał w sprawie inwestycji;
   4. wyrażanie zgody na utworzenie lub przystąpienie do spółki handlowej lub
   5. innej struktury organizacyjnej przewidzianej przepisami prawa bądź nabycie jej udziałów (akcji), jak również podejmowanie uchwał w sprawie wystąpienia z takiej struktury, żądania jej rozwiązania lub zbycia jej udziałów (akcji);
   6. wyrażanie zgody na oddawanie środków trwałych przedsiębiorstwa osobom prawnym lub fizycznym do korzystania z nich w formie przewidzianej w prawie cywilnym;
   7. podejmowanie uchwał w sprawie łączenia i podziału przedsiębiorstw;
   8. podejmowanie uchwał w sprawie zakładowego budownictwa mieszkaniowego i socjalnego;
   9. podejmowanie uchwał w sprawie zmiany kierunku działalności przedsiębiorstwa;
   10. podejmowanie uchwał w sprawie podziału na fundusze wygospodarowanego
   11. dochodu pozostającego w dyspozycji przedsiębiorstwa oraz zasad wykorzystania tych funduszów, z zastrzeżeniem przepisu ust. 3;
   12. wyrażanie zgody na zbywanie środków trwałych stanowiących przedmiot stałego użytku przedsiębiorstwa oraz na dokonanie darowizny;
   13. decydowanie o przystąpieniu przedsiębiorstwa w charakterze członka zbiorowego do organizacji społecznych;
   14. podejmowanie uchwał w sprawie klubów techniki i racjonalizacji;
   15. (skreślony)
   16. podejmowanie uchwał o przeprowadzeniu w przedsiębiorstwie referendum;
   17. wybieranie swego przedstawiciela do rady zrzeszenia przedsiębiorstw.
2. Do kompetencji stanowiących rady pracowniczej przedsiębiorstwa należy również podejmowanie uchwał w sprawach powołania i odwołania dyrektora przedsiębiorstwa oraz innych osób wykonujących kierownicze funkcje w przedsiębiorstwie, zgodnie z przepisami ustawy o przedsiębiorstwach państwowych.
   
   

Art. 25 ww. ustawy określa uprawnienia opiniodawcze, do uzyskania informacji i przeprowadzania konsultacji przysługujące radzie pracowniczej przedsiębiorstwa. Zgodnie z tym przepisem:

1. Rada pracownicza przedsiębiorstwa ma prawo wyrażania opinii we wszystkich sprawach dotyczących przedsiębiorstwa oraz jego kierownictwa.

• 1a. Rada pracownicza przedsiębiorstwa ma prawo do uzyskiwania informacji i przeprowadzania konsultacji zgodnie z przepisami ustawy z dnia 7 kwietnia 2006 r. o informowaniu pracowników i przeprowadzaniu z nimi konsultacji.

2. Właściwe organy obowiązane są do zasięgania opinii rady pracowniczej przedsiębiorstwa w sprawach: zmiany aktu o utworzeniu i likwidacji przedsiębiorstwa, komercjalizacji i prywatyzacji bezpośredniej przedsiębiorstwa – z wyjątkiem przypadku, gdy z wnioskiem wystąpił dyrektor przedsiębiorstwa państwowego i rada pracownicza, zawierania przez przedsiębiorstwo porozumień i umów długoterminowych z innymi organizacjami gospodarczymi oraz organami administracji państwowej, wniosków o nadanie orderów i odznaczeń państwowych, decyzji dyrektora o przydziale mieszkań.
3. Rada pracownicza przedsiębiorstwa ma obowiązek wyrażenia opinii w sprawach przedłożonych przez dyrektora przedsiębiorstwa i organ założycielski, a wymienionych w ust. 2.
   
   

Art. 27 ustawy o samorządzie załogi przedsiębiorstwa państwowego określa natomiast prawo występowania z inicjatywami, wnioskami i uwagami rady pracowniczej, zgodnie z tym przepisem:

1. Rada pracownicza przedsiębiorstwa ma prawo występowania z inicjatywami, wnioskami i uwagami we wszystkich sprawach dotyczących przedsiębiorstwa.
2. Rada pracownicza przedsiębiorstwa ma prawo zwracania się do dyrektora przedsiębiorstwa z zapytaniem w sprawach stanu przedsiębiorstwa lub działalności organów przedsiębiorstwa.
3. Dyrektor przedsiębiorstwa ma obowiązek powiadomić radę pracowniczą o zajętym stanowisku w sprawie przedstawionej inicjatywy lub zgłoszonego wniosku oraz udzielić odpowiedzi na pytanie niezwłocznie, nie później jednak niż w ciągu dwóch tygodni.
   
   

Natomiast uprawnienia kontrolne rady pracowniczej zostały określone w art. 28 ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z którym:

1. Rada pracownicza przedsiębiorstwa ma prawo kontroli całokształtu działalności przedsiębiorstwa, ze szczególnym uwzględnieniem dbałości o racjonalną gospodarkę mieniem przedsiębiorstwa.
   
   

U Wnioskodawcy również rada pracownicza posiada wskazane powyżej kompetencje: stanowiące, kontrolne, inicjatywne i wnioskowe oraz opiniodawcze.

W związku z funkcjonowaniem rady pracowniczej Wnioskodawca ponosi i będzie ponosił koszty jej funkcjonowania. Należą lub mogą należeć do nich w szczególności:

1. koszty zakupu sprzętu komputerowego i telefonów,
2. koszty zakupu materiałów biurowych,
3. koszty zakupu usług telekomunikacyjnych,
4. koszty zakupu usług informatycznych,
5. koszty czynszu za pomieszczenia, gdzie urzędują/spotykają się członkowie rady pracowniczej,
6. koszty zakupu żywności i napojów w związku z organizacją posiedzeń rady pracowniczej,
7. koszty zakupu usług doradztwa, ekspertyz, gdyż rada pracownicza może z takich usług skorzystać, celem podjęcia np. odpowiedniej uchwały,
8. zwroty kosztów podróży służbowych na zgromadzenia rady pracowniczej (diety, transport, hotele),
9. wynagrodzenie pracownika sekretariatu rady pracowniczej,
10. koszty organizacji szkoleń i zakupu szkoleń dla członków rady,
11. koszty zakupu wyposażenia pomieszczeń biurowych dla członków rady (meble biurowe, sprzęt biurowy itp),
12. koszty remontu najmowanych pomieszczeń biurowych dla członków rady.
    
    

Złożony wniosek dotyczy stanu zaistniałego, albowiem Wnioskodawca pyta o wyżej wskazane wydatki, które ponosił od kwietnia 2020 r. i nadal ponosi na funkcjonowanie rady pracowniczej oraz niniejszy wniosek dotyczy stanu przyszłego, albowiem Wnioskodawca zamierza ponosić ww. wydatki w przyszłości.

Wydatki na funkcjonowanie rady pracowniczej pokrywane są albo bezpośrednio przez Wnioskodawcę (nabywcą na fakturze zakupu towarów lub usług jest Wnioskodawca i on dokonuje płatności), albo są zwracane członkom rady pracowniczej, którzy jako pierwsi ponieśli te wydatki i są wskazani na fakturach lub innych dokumentach jako nabywcy.

Rada pracownicza w celu wykonywania ustawowych zadań zwołuje posiedzenia. Co bardzo istotne – zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o samorządzie załogi przedsiębiorstwa państwowego – rada pracownicza ma obowiązek zwołać posiedzenie co najmniej raz na kwartał. W trakcie takich posiedzeń oferowany jest drobny poczęstunek w postaci żywności i napojów również w formie cateringu. Taka obsługa jest standardem w przypadku organizacji posiedzeń i służy zapewnieniu ich efektywniejszego przebiegu. Członkowie rady aby uczestniczyć w posiedzeniach rady pracowniczej ponoszą koszty dojazdu i zakwaterowania. Koszty te są im zwracane przez Wnioskodawcę. Dla funkcjonowania rady niezbędne jest również prowadzenie sekretariatu. Pracownik sekretariatu wykonuje czynności organizacyjne w stosunku do prac rady pracowniczej i obsługuje posiedzenia rady. W tym zakresie pracownik zużywa materiały biurowe. Pracownik sekretariatu zatrudniony jest na umowę zlecenie i otrzymuje wynagrodzenie za przepracowane godziny pracy.

Ponadto, dla zapewnienia realizacji ustawowych zadań oraz wzajemnych kontaktów w sprawach dotyczących rady pracowniczej członkowie rady korzystają z komputerów oraz telefonów zakupionych przez Wnioskodawcę. Wiąże się to również z kosztami zakupu usług informatycznych i telekomunikacyjnych w celu korzystania z tych urządzeń. Zakup usług doradztwa czy ekspertyz, jest również konieczny w niektórych przypadkach aby rada pracownicza mogła podjąć merytoryczną uchwałę. Delegacje członków rady pracowniczej również dotyczą możliwości wykonywania zadań przez członków rady pracowniczej. Niezbędny jest również najem pomieszczeń dla członków rady pracowniczej i ich wyposażenie w postaci mebli, sprzętu itp. jak również dokonywanie remontu najmowanych pomieszczeń w razie konieczności, tak aby utrzymać ich dobry stan i umożliwić członkom rady pracowniczej wykonywanie ustawowych obowiązków. Ważnymi wydatkami są również koszty dotyczące szkoleń dla członków rady pracowniczej, których celem jest podwyższenie wiedzy członków rady i podniesienie poziomu ich kompetencji.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 25 stycznia 2021 r. o poniższe informacje:

1. Rada pracownicza jest obligatoryjnym organem Wnioskodawcy. Wynika to z art. 30 ustawy z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych, zgodnie z którym: organami przedsiębiorstwa państwowego są: ogólne zebranie pracowników (delegatów), rada pracownicza i dyrektor przedsiębiorstwa.
2. Wymienione poniżej wydatki były/są/będą związane wyłącznie z funkcjonowaniem rady pracowniczej:
   1. koszty zakupu sprzętu komputerowego i telefonów dla członków rady pracowniczej,
   2. koszty zakupu materiałów biurowych,
   3. koszty zakupu usług telekomunikacyjnych,
   4. koszty zakupu usług informatycznych,
   5. koszty czynszu za pomieszczenia, gdzie urzędują/spotykają się członkowie rady pracowniczej,
   6. koszty zakupu żywności i napojów w związku z organizacją posiedzeń rady pracowniczej,
   7. koszty zakupu usług doradztwa, ekspertyz, gdyż rada pracownicza może z takich usług skorzystać, celem podjęcia np. odpowiedniej uchwały,
   8. zwroty kosztów podróży służbowych na zgromadzenia rady pracowniczej (diety, transport, hotele),
   9. wynagrodzenie pracownika sekretariatu rady pracowniczej,
   10. koszty organizacji szkoleń i zakupu szkoleń dla członków rady,
   11. koszty zakupu wyposażenia pomieszczeń biurowych dla członków rady (meble biurowe, sprzęt biurowy itp),
   12. koszty remontu najmowanych pomieszczeń biurowych dla członków rady.
3. Wnioskodawca prowadzi sprzedaż opodatkowaną podatkiem VAT, sprzedaż niepodlegającą opodatkowaniu VAT w Polsce, dającą prawo do odliczenia podatku VAT oraz sprzedaż zwolnioną z VAT. Podatek VAT od zakupów niedających się przypisać bezpośrednio do sprzedaży opodatkowanej VAT oraz sprzedaży niepodlegającej opodatkowaniu VAT w Polsce, ale dającej prawo do odliczenia, rozliczany jest zgodnie z wyliczoną proporcją. Również wydatki udokumentowane fakturą VAT, związane z funkcjonowanie rady pracowniczej dotyczące:
   1. zakupu sprzętu komputerowego i telefonów dla członków rady pracowniczej,
   2. zakupu materiałów biurowych,
   3. zakupu usług telekomunikacyjnych,
   4. zakupu usług informatycznych,
   5. czynszu za pomieszczenia, gdzie urzędują/spotykają się członkowie rady pracowniczej,
   6. zakupu żywności i napojów w związku z organizacją posiedzeń rady pracowniczej
   7. zakupu usług doradztwa, ekspertyz (gdyż rada pracownicza może z takich usług skorzystać, celem podjęcia np. odpowiedniej uchwały),
   8. organizacji szkoleń i zakupu szkoleń dla członków rady,
   9. zakupu wyposażenia pomieszczeń biurowych dla członków rady (meble biurowe, sprzęt biurowy itp.)
   10. kosztu remontu najmowanych pomieszczeń biurowych dla członków rady przypisane są do całej działalności gospodarczej Wnioskodawcy, czyli związanej ze sprzedażą opodatkowaną VAT, sprzedażą niepodlegającą opodatkowaniu w Polsce, dającą prawo do odliczenia VAT oraz sprzedażą zwolnioną z VAT.
4. Wynajmowane pomieszczenia dla członków rady pracowniczej były/są/będą wykorzystywane wyłącznie dla potrzeb prawidłowego funkcjonowania rady pracowniczej. Wnioskodawca nie wykorzystuje tych pomieszczeń do wykonywania innych czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług. Samo funkcjonowanie rady pracowniczej jest związane z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Sama rada pracownicza nie prowadzi działalności gospodarczej.
5. Wynajmowane pomieszczenia przez Wnioskodawcę dla członków rady pracowniczej były/są/będą wykorzystywane wyłącznie dla potrzeb prawidłowego funkcjonowania rady pracowniczej. Wnioskodawca nie wykorzystuje tych pomieszczeń do innych czynności.
6. Pobyt członków rady pracowniczej w wynajmowanych pomieszczeniach wynikał/wynika/będzie wynikał wyłącznie z wykonywania przez nich pełnionych funkcji w radzie pracowniczej.
7. Działalność sekretariatu związana była/jest/będzie wyłącznie z czynnościami związanymi z prawidłowym funkcjonowaniem rady pracowniczej.
8. Pracownik zatrudniony w sekretariacie wykonywał/wykonuje/będzie wykonywał wyłącznie czynności związane z funkcjonowaniem rady pracowniczej.
9. Wynagrodzenie pracownika zatrudnionego w sekretariacie wypłacane jest na podstawie umowy cywilno-prawnej zawartej w celu świadczenia czynności związanych z funkcjonowaniem rady pracowniczej i obejmuje wyłącznie te czynności.
10. Organizowane i nabywane szkolenia dla członków rady pracowniczej związane były/są/będą z podnoszeniem kompetencji i poszerzaniem wiedzy związanej wyłącznie z pełnieniem funkcji członka rady pracowniczej.
11. Komputery i telefony przekazywane są przez Wnioskodawcę członkom rady pracowniczej do wykorzystywania przez członków wyłącznie do czynności związanych z zapewnieniem prawidłowego funkcjonowania rady pracowniczej.
12. Usługi telekomunikacyjne i informatyczne wykorzystywane były/są/będą przez członków rady pracowniczej wyłącznie do czynności związanych z prawidłowym funkcjonowaniem rady pracowniczej.
13. Żywność i napoje zakupywane były/są/będą wyłącznie na posiedzenia rady pracowniczej tj. na określony dzień, godzinę i miejsce.
14. Koszty dojazdu członka rady pracowniczej związanej z dojazdem na posiedzenia rady pracowniczej dotyczą kosztów transportu takich jak: koszty zakupu biletów transportu kolejowego, autobusowego, zwrot kosztów za dojazdy prywatnym samochodem osobowym. Poza kosztami dojazdu Wnioskodawca dokonuje zwrotu kosztów noclegu, takie jak zapłata za pobyt w hotelu lub innym miejscu noclegowym.
15. Jeżeli transport/dojazd w trakcie podróży służbowych odbywał się/odbywa/będzie się odbywał w wykorzystaniem samochodów osobowych:
    1. będą to pojazdy samochodowe w rozumieniu art. 2 pkt 34 ustawy,
    2. pojazdy samochodowe, które były/są/będą używane przez członków rady pracowniczej nie są własnością Wnioskodawcy, lecz stanowią własność prywatną członków rady pracowniczej,
    3. koszty użycia samochodu osobowego niebędącego własnością Wnioskodawcy, w tym koszty paliwa zwracane są na podstawie wniosku członka rady pracowniczej, w wysokości kwoty stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu. Stawkę ustala się w kwocie wymienionej w § 2, ust. 1, pkt 1, lit. b Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. 2002, Nr 27, poz. 271, ze zm.),
    4. członkowie rady pracowniczej nie wykorzystują samochodów służbowych Wnioskodawcy.
16. Delegacje służbowe rozliczane są na podstawie przedstawionych faktur, rachunków i oświadczeń podróżującego.
    
17. Wydatki związane z zakupem:
    1. sprzętu komputerowego i telefonów dla członków rady pracowniczej,
    2. materiałów biurowych,
    3. usług telekomunikacyjnych,
    4. usług informatycznych,
    5. czynszu za pomieszczenia, gdzie urzędują/spotykają się członkowie rady pracowniczej,
    6. żywności i napojów w związku z organizacją posiedzeń rady pracowniczej,
    7. usług doradztwa, ekspertyz, gdyż rada pracownicza może z takich usług skorzystać, celem podjęcia np. odpowiedniej uchwały,
    8. organizacji szkoleń i zakupu szkoleń dla członków rady,
    9. wyposażenia pomieszczeń biurowych dla członków rady (meble biurowe, sprzęt biurowy itp.),
    10. usług remontu najmowanych pomieszczeń biurowych dla członków rady,
    były/są/będą dokumentowane fakturami wystawianymi na Wnioskodawcę (dane Wnioskodawcy jako dane Nabywcy).
    
    Koszty podróży członków rady pracowniczej na zgromadzenia rady pracowniczej były/są/będą dokumentowane fakturami wystawianymi na Wnioskodawcę jak również były/są/będą dokumentowane fakturami/dokumentami wystawianymi na podróżujących w zależności co członek rady pracowniczej przedstawi. Zwrot kosztów może odbyć się również na podstawie oświadczenia podróżującego.
    
    

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (pytanie oznaczone we wniosku nr 2):

Czy w stosunku do opisanych w stanie faktycznym niniejszej sprawy wydatków na funkcjonowanie rady pracowniczej, w szczególności w postaci zakupu sprzętu komputerowego i telefonów, zakupu materiałów biurowych, zakupu usług telekomunikacyjnych, zakupu usług informatycznych, czynszu za pomieszczenia, gdzie urzędują/spotykają się członkowie rady pracowniczej, zakupu żywności i napojów w związku z organizacją posiedzeń rady pracowniczej, zakupu usług doradztwa i ekspertyz, zwrotów kosztów podróży służbowych na zgromadzenia rady pracowniczej (diety, transport, hotele), wynagrodzenia pracownika sekretariatu rady pracowniczej, zatrudnionego przez Wnioskodawcę, zakupu szkoleń i kosztów organizacji szkoleń dla członków rady, kosztów wyposażenia pomieszczeń biurowych gdzie spotykają się/urzędują członkowie rady (meble biurowe, sprzęt biurowy itp.), koszty remontu najmowanych dla członków rady pracowniczej pomieszczeń biurowych Wnioskodawca mógł od kwietnia 2020 r. do nadal odliczać podatek VAT, a także czy w przyszłości Wnioskodawca będzie mógł odliczać podatek VAT od tych zakupów?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Prawo do odliczenia podatku VAT.

W ocenie Wnioskodawcy, w stosunku do opisanych w stanie faktycznym niniejszej sprawy wydatków na funkcjonowanie rady pracowniczej, w szczególności w postaci zakupu sprzętu komputerowego i telefonów, zakupu materiałów biurowych, zakupu usług telekomunikacyjnych, zakupu usług informatycznych, czynszu za pomieszczenia, gdzie urzędują/spotykają się członkowie rady pracowniczej, zakupu żywności i napojów w związku z organizacją posiedzeń rady pracowniczej, zakupu usług doradztwa i ekspertyz, zwrotów kosztów podróży służbowych na zgromadzenia rady pracowniczej (diety, transport, hotele), wynagrodzenia pracownika sekretariatu rady pracowniczej, zatrudnionego przez Wnioskodawcę, zakupu szkoleń i kosztów organizacji szkoleń dla członków rady, kosztów wyposażenia pomieszczeń biurowych gdzie spotykają się/urzędują członkowie rady (meble biurowe, sprzęt biurowy itp.), koszty remontu najmowanych dla członków rady pracowniczej pomieszczeń biurowych Wnioskodawca mógł od kwietnia 2020 r. do nadal odliczać podatek VAT od tych zakupów, a także w przyszłości Wnioskodawca będzie mógł odliczać podatek VAT od tych zakupów, z wyłączeniem zakupu usług gastronomicznych i noclegowych, a także usług lub towarów w stosunku do których to nie Wnioskodawca był lub będzie wskazany na fakturze jako nabywca a jedynie członek rady pracowniczej.

Powyższe wynika z następujących okoliczności.

Zasady odliczeń podatku VAT określa art. 86 i następne ustawy o podatku VAT. W ocenie Wnioskodawcy, możliwe jest odliczenie podatku VAT od wydatków związanych z funkcjonowaniem osoby prawnej w postaci wydatków dotyczących funkcjonowania jej obligatoryjnych organów.

Prawo do odliczenia będzie uzależnione od tego z czym związane będą czynności wykonywane przez radę pracowniczą. W pierwszej kolejności należy ustalić czy czynności wykonywane przez radę pracowniczą dotyczą wyłącznie czynności opodatkowanych, czy też dotyczą także czynności zwolnionych z VAT lub wyłączonych z systemu VAT. W tym zakresie Wnioskodawca będzie zobowiązany zastosować w zakresie odliczenia podatku VAT odpowiednie przepisy (art. 86 ust. 2a i nast. ustawy o VAT oraz art. 90 ust. 1 ustawy o VAT lub tylko art. 86 ust. 1 i 2 ustawy o VAT).

Podobne stanowisko zostało wyrażone w doktrynie: LEX, seria: pytania i odpowiedzi, Krzysztof Klimek – Czy od wydatków rady pracowniczej można odliczyć VAT?, QA1473361. W opracowaniu tym autor wskazał: „Wydatki organów przedsiębiorstwa, w tym rady pracowniczej, dają prawo do odliczenia VAT. (...) Rada pracownicza przedsiębiorstwa państwowego jest obowiązkowym organem tego przedsiębiorstwa (art. 30 ustawy z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2152, ze zm.). Takie wydatki na obowiązkowe organy pozostają w związku ze sprzedażą (obrotem przedsiębiorstwa) tak, jak i wydatki na pozostałe organy przedsiębiorstwa. Są bowiem niezbędne do prowadzenia działalności, w tym opodatkowanej. Dają zatem prawo do odliczenia proporcjonalnie do sprzedaży opodatkowanej VAT (art. 86 ust. 1 ustawy z 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2020 r. poz. 106) – dalej u.p.t.u. Wydatki na radę pracowniczą przedsiębiorstwo państwowe powinno więc traktować analogicznie jako wydatki np. na radę nadzorczą. Znajdą tu więc zastosowanie proporcje i współczynniki (...).

W tym zakresie również należy wskazać, że rada pracownicza jest obligatoryjnym organem Wnioskodawcy. Jej działania mają zatem związek z działalnością gospodarczą wykonywaną przez Wnioskodawcę. W konsekwencji zakupy związane z funkcjonowaniem rady dają prawo do odliczenia podatku VAT. Rada pracownicza nie jest odrębnym od Wnioskodawcy podmiotem. W zakresie w jakim dokonywane są zakupy związane z jej działalnością, uznać należy te zakupy za realizowane przez samego Wnioskodawcę.

Rada pracownicza w celu wykonywania ustawowych zadań zwołuje posiedzenia. W trakcie takich posiedzeń oferowany jest drobny poczęstunek w postaci żywności i napojów również w formie cateringu. Taka obsługa jest standardem w przypadku organizacji posiedzeń i służy zapewnieniu ich efektywniejszego przebiegu. Dla funkcjonowania rady niezbędne jest również prowadzenie sekretariatu. Pracownik sekretariatu wykonuje czynności organizacyjne w stosunku do prac rady pracowniczej i obsługuje posiedzenia rady. W tym zakresie pracownik zużywa materiały biurowe. Ponadto dla zapewnienia realizacji ustawowych zadań oraz wzajemnych kontaktów w sprawach dotyczących rady pracowniczej członkowie rady korzystają z komputerów oraz telefonów zakupionych przez Wnioskodawcę. Wiąże się to również z kosztami zakupu usług informatycznych i telekomunikacyjnych w celu korzystania z tych urządzeń. Zakup usług doradztwa czy ekspertyz, jest również konieczny w niektórych przypadkach aby rada pracownicza mogła podjąć merytoryczną uchwałę. Koszty zakupu usług szkoleniowych związane są z dokształcaniem członków rady pracowniczej i mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą przez Wnioskodawcę. Ponadto dla prawidłowego funkcjonowania rady i wykonywania ustawowych zadań niezbędny jest najem i wyposażenie pomieszczeń gdzie urzędują członkowie rady pracowniczej. Może się to wiązać również z kosztami remontu.

Zatem, w ocenie Wnioskodawcy, możliwe jest odliczanie podatku VAT od zakupów wskazanych w pytaniu z uwzględnieniem poniższych uwag.

Od powyższej zasady istnieją bowiem dwa wyjątki. Pierwszy dotyczy wydatków na zakup usług gastronomicznych i noclegowych. Zgodnie bowiem z art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT: obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika: 4) usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem: b) nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób. Zatem w zakresie, w jakim wydatki związane z działalnością rady pracowniczej dotyczą zakupu usług noclegowych lub gastronomicznych – nie będą dawały prawa do odliczenia podatku VAT. Niemniej jednak wydatki w postaci zakupu napojów i żywności na posiedzenia rady pracowniczej będą dawały prawo do odliczenia podatku VAT, co wynika z niżej wskazanych interpretacji. Ponadto będą także dawały prawo do odliczenia podatku VAT jeżeli będą realizowane w formie cateringu.

Z poniższych interpretacji wynika, że Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w pełnej kwocie w związku z zakupem artykułów spożywczych: interpretacja z dnia 24 lutego 2012 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie – IPPP2/443-1331/11-2/AO oraz z dnia 5 października 2012 r. IPPP2/443-748/12-2/KOM, interpretacje Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 15 marca 2012 r. – IPTPP2/443-358/11-4/JN, z dnia 26 czerwca 2012 r. – IPTPP1/443-260/12-4/IG oraz z dnia 13 stycznia 2012 r. – IPTPP1/443-945/11-2/IG, indywidualna interpretacja przepisów prawa podatkowego z dnia 6 września 2013 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi (sygn. IPTPP4/443-414/13-3/OS).

Drugi wyjątek dotyczy sytuacji, w której sam członek rady pracowniczej dokona zakupu, np. w postaci benzyny i to członek rady pracowniczej będzie wskazany jako strona umowy, a następnie przedłoży on fakturę VAT do zwrotu wydatku przez Wnioskodawcę. W takiej sytuacji Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT, bo nie będzie wskazany na fakturze VAT jako nabywca. W sytuacji zaś gdy na fakturze VAT Wnioskodawca będzie figurował jako nabywca towarów lub usług – będzie uprawniony do odliczenia podatku VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy uwzględnia również w zakresie zakupu benzyny zastosowanie ograniczeń wynikających z art. 86a ustawy o VAT, chyba że Wnioskodawca będzie wykorzystywał wyłącznie samochody osobowe do działalności gospodarczej.

Mając na względzie powyższe stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Jak wynika z powołanych przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego). Przy czym związek dokonywanych zakupów z działalnością gospodarczą może mieć charakter pośredni lub bezpośredni.

O bezpośrednim związku dokonywanych zakupów z działalnością można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży – towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów będących przedmiotem dostawy, czy też niezbędne do świadczenia usług; bezpośrednio więc wiążą się z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania firmy. Mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym osiąganymi przychodami. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością gospodarczą, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług, a powstaniem obrotu.

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy, zgodnie z którym obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Reguła powyższa wyłącza możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków ponoszonych w związku z nabyciem usług noclegowych oraz gastronomicznych, za wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Ponadto, stosownie do art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

W myśl art. 88 ust. 4 ustawy natomiast, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Stosownie do cytowanych wyżej przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy również podkreślić, że prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane, ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możliwość wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami. Decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi.

Wyrażoną w cytowanym powyżej art. 86 ust. 1 ustawy generalną zasadę uprawniającą do odliczenia podatku naliczonego, uzupełniają regulacje zawarte w art. 86 ust. 2a-2h ustawy.

Na mocy art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Stosownie do art. 86 ust. 2b ustawy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

1. zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
2. obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.
   
   

W myśl art. 86 ust. 2c ustawy, przy wyborze sposobu określenia proporcji można wykorzystać w szczególności następujące dane:

1. średnioroczną liczbę osób wykonujących wyłącznie prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie osób wykonujących prace w ramach działalności gospodarczej i poza tą działalnością;
2. średnioroczną liczbę godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą i poza tą działalnością;
3. roczny obrót z działalności gospodarczej w rocznym obrocie podatnika z działalności gospodarczej powiększonym o otrzymane przychody z innej działalności, w tym wartość dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, otrzymanych na sfinansowanie wykonywanej przez tego podatnika działalności innej niż gospodarcza;
4. średnioroczną powierzchnię wykorzystywaną do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.
   
   

Według art. 86 ust. 2d ustawy, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje się dane za poprzedni rok podatkowy.

Podatnik rozpoczynający w danym roku podatkowym wykonywanie działalności gospodarczej i działalności innej niż działalność gospodarcza, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje dane wyliczone szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego w formie protokołu (art. 86 ust. 2e ustawy).

Stosownie do art. 86 ust. 2f ustawy, przepis ust. 2e stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć dane za poprzedni rok podatkowy byłyby niereprezentatywne.

Zgodnie z art. 86 ust. 2g ustawy, proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. Przepisy art. 90 ust. 5, 6, 9a i 10 stosuje się odpowiednio.

Jak stanowi art. 86 ust. 22 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, określić w przypadku niektórych podatników sposób określenia proporcji uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć oraz wskazać dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem tego sposobu określenia proporcji, uwzględniając specyfikę prowadzenia działalności przez niektórych podatników i uwarunkowania obrotu gospodarczego.

W przypadku gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie ust. 22, uzna, że wskazany zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 22 sposób określenia proporcji nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji (art. 86 ust. 2h ustawy).

Ponadto, stosownie do art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Przy czym w myśl art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
2. używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
3. nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.
   
   

Jednocześnie zgodnie z art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

1. w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
   1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
   2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
2. do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.
   
   

Natomiast w myśl art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
2. konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.
   
   

W świetle art. 86a ust. 9 pkt 1 i 2 ustawy, do pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2, należą:

1. pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
   1. klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
   2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków;
2. pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu.
   
   

Zgodnie z art. 86a ust. 10 pkt 1 ustawy, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 9 pkt 1 i 2 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Należy ponadto zauważyć, że w przypadku wykonywania w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług oraz zwolnionych z opodatkowania tym podatkiem, należy mieć na uwadze uregulowania zawarte w art. 90 ustawy. Powyższe przepisy stanowią również uzupełnienie regulacji art. 86 ustawy.

Zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, to – na mocy art. 90 ust. 2 ustawy – podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Na podstawie art. 90 ust. 3 ustawy, proporcję, o której mowa w cyt. wyżej ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Przepis art. 90 ust. 4 ustawy stanowi, że proporcję, o której mowa w ust. 3, określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej.

W świetle art. 90 ust. 5 ustawy, do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika – używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności.

Zgodnie z art. 90 ust. 6 ustawy, do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu z tytułu transakcji dotyczących:

1. pomocniczych transakcji w zakresie nieruchomości i pomocniczych transakcji finansowych;
2. usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41, w zakresie, w jakim transakcje te mają charakter pomocniczy.
   
   

Jak stanowi art. 90 ust. 8 ustawy, podatnicy, którzy w poprzednim roku podatkowym nie osiągnęli obrotu, o którym mowa w ust. 3, lub u których obrót ten w poprzednim roku podatkowym był niższy niż 30 000 zł, do obliczenia kwoty podatku naliczonego podlegającej odliczeniu od kwoty podatku należnego przyjmują proporcję wyliczoną szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego, w formie protokołu.

W oparciu o art. 90 ust. 9 ustawy, przepis ust. 8 stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do niego kwota obrotu, o której mowa w tym przepisie, byłaby niereprezentatywna.

Przy ustalaniu proporcji zgodnie z ust. 2-6 do obrotu nie wlicza się kwoty podatku (art. 90 ust. 9a ustawy).

Na podstawie art. 90 ust. 10 ustawy, w przypadku gdy proporcja określona zgodnie z ust. 2-8:

1. przekroczyła 98% oraz kwota podatku naliczonego niepodlegająca odliczeniu, wynikająca z zastosowania tej proporcji, w skali roku, była mniejsza niż 500 zł – podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 100%;
2. nie przekroczyła 2% – podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 0%.
   
   

Analiza powołanych wyżej przepisów wskazuje, że na podstawie art. 90 ust. 1 ustawy, występuje obowiązek wyodrębnienia podatku naliczonego związanego z czynnościami, w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego oraz kwot podatku naliczonego związanego z czynnościami, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje.

Natomiast w sytuacji, gdy nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot podatku związanego z czynnościami, w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego oraz kwot podatku naliczonego związanego z czynnościami, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do proporcjonalnego rozliczenia podatku naliczonego, zgodnie z art. 90 ust. 2 ustawy.

Analizując kwestię prawa do odliczenia podatku naliczonego, należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki prawnopodatkowe, było wykonywanie czynności opodatkowanych. Jednocześnie, należy zwrócić uwagę, że zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy – opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy – czynności te muszą być wykonywane przez podatnika.

Stosowanie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności

Działalność gospodarcza, według ust. 2 powołanego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 30 ustawy z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1644, z późn. zm.), organami przedsiębiorstwa państwowego są: ogólne zebranie pracowników (delegatów), rada pracownicza i dyrektor przedsiębiorstwa.

W myśl art. 31 ww. ustawy, kompetencje ogólnego zebrania pracowników (delegatów) i rady pracowniczej określa ustawa o samorządzie załogi przedsiębiorstwa państwowego.

Stosownie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 25 września 1981 r. o samorządzie załogi przedsiębiorstwa państwowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 1543), załoga uczestniczy w zarządzaniu przedsiębiorstwem państwowym na zasadach określonych w niniejszej ustawie.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ww. ustawy, organami samorządu załogi są:

1. ogólne zebranie pracowników przedsiębiorstwa, ogólne zebranie pracowników poszczególnych zakładów oraz innych jednostek organizacyjnych wchodzących w skład przedsiębiorstwa;
2. rada pracownicza przedsiębiorstwa, która w statucie samorządu załogi może być nazwana radą robotniczą;
3. rada pracownicza zakładu w przedsiębiorstwie wielozakładowym.
   
   

Na mocy art. 9 ust. 1 cyt. ustawy, ogólne zebranie pracowników odbywa posiedzenia co najmniej dwa razy w roku.

Na mocy art. 13 ust. 1 cyt. ustawy, rada pracownicza przedsiębiorstwa składa się z piętnastu członków. Statut samorządu załogi może ustalić inną liczbę członków rady pracowniczej.

Kompetencje stanowiące rady pracowniczej przedsiębiorstwa określone zostały w art. 24 cyt. ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest przedsiębiorstwem państwowym i działa w oparciu o ustawę o przedsiębiorstwach państwowych, która reguluje funkcjonowanie przedsiębiorstw państwowych. Organem założycielskim Wnioskodawcy jest Minister Skarbu Państwa.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy zgodnie z KRS jest: (…).

Wnioskodawca jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Ponadto jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych a jego rokiem podatkowym jest rok kalendarzowy. Wnioskodawca podlega pod nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce i jest polskim rezydentem.

W związku z funkcjonowaniem rady pracowniczej Wnioskodawca ponosi i będzie ponosił koszty jej funkcjonowania. Należą lub mogą należeć do nich w szczególności: koszty zakupu sprzętu komputerowego i telefonów; koszty zakupu materiałów biurowych; koszty zakupu usług telekomunikacyjnych; koszty zakupu usług informatycznych; koszty czynszu za pomieszczenia, gdzie urzędują/spotykają się członkowie rady pracowniczej; koszty zakupu żywności i napojów w związku z organizacją posiedzeń rady pracowniczej; koszty zakupu usług doradztwa, ekspertyz, gdyż rada pracownicza może z takich usług skorzystać, celem podjęcia np. odpowiedniej uchwały; zwroty kosztów podróży służbowych na zgromadzenia rady pracowniczej (diety, transport, hotele); wynagrodzenie pracownika sekretariatu rady pracowniczej; koszty organizacji szkoleń i zakupu szkoleń dla członków rady; koszty zakupu wyposażenia pomieszczeń biurowych dla członków rady (meble biurowe, sprzęt biurowy, itp.) oraz koszty remontu najmowanych pomieszczeń biurowych dla członków rady.

Wydatki na funkcjonowanie rady pracowniczej pokrywane są albo bezpośrednio przez Wnioskodawcę (nabywcą na fakturze zakupu towarów lub usług jest Wnioskodawca i on dokonuje płatności), albo są zwracane członkom rady pracowniczej, którzy jako pierwsi ponieśli te wydatki i są wskazani na fakturach lub innych dokumentach jako nabywcy.

Rada pracownicza w celu wykonywania ustawowych zadań zwołuje posiedzenia. Co bardzo istotne – zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o samorządzie załogi przedsiębiorstwa państwowego – rada pracownicza ma obowiązek zwołać posiedzenie co najmniej raz na kwartał. W trakcie takich posiedzeń oferowany jest drobny poczęstunek w postaci żywności i napojów, również w formie cateringu. Taka obsługa jest standardem w przypadku organizacji posiedzeń i służy zapewnieniu ich efektywniejszego przebiegu. Członkowie rady aby uczestniczyć w posiedzeniach rady pracowniczej ponoszą koszty dojazdu i zakwaterowania. Koszty te są im zwracane przez Wnioskodawcę. Dla funkcjonowania rady niezbędne jest również prowadzenie sekretariatu. Pracownik sekretariatu wykonuje czynności organizacyjne w stosunku do prac rady pracowniczej i obsługuje posiedzenia rady. W tym zakresie pracownik zużywa materiały biurowe. Pracownik sekretariatu zatrudniony jest na umowę zlecenie i otrzymuje wynagrodzenie za przepracowane godziny pracy.

Ponadto, dla zapewnienia realizacji ustawowych zadań oraz wzajemnych kontaktów w sprawach dotyczących rady pracowniczej członkowie rady korzystają z komputerów oraz telefonów zakupionych przez Wnioskodawcę. Wiąże się to również z kosztami zakupu usług informatycznych i telekomunikacyjnych w celu korzystania z tych urządzeń. Zakup usług doradztwa czy ekspertyz, jest również konieczny w niektórych przypadkach aby rada pracownicza mogła podjąć merytoryczną uchwałę. Delegacje członków rady pracowniczej również dotyczą możliwości wykonywania zadań przez członków rady pracowniczej. Niezbędny jest również najem pomieszczeń dla członów rady pracowniczej i ich wyposażenie w postaci mebli, sprzętu itp. jak również dokonywanie remontu najmowanych pomieszczeń w razie konieczności, tak aby utrzymać ich dobry stan i umożliwić członkom rady pracowniczej wykonywanie ustawowych obowiązków. Ważnymi wydatkami są również koszty dotyczące szkoleń dla członków rady pracowniczej, których celem jest podwyższenie wiedzy członków rady i podniesienie poziomu ich kompetencji.

Rada pracownicza jest obligatoryjnym organem Wnioskodawcy. Wynika to z art. 30 ustawy o przedsiębiorstwach państwowych, zgodnie z którym: organami przedsiębiorstwa państwowego są: ogólne zebranie pracowników (delegatów), rada pracownicza i dyrektor przedsiębiorstwa.

Przedmiotowe wydatki były/są/będą związane wyłącznie z funkcjonowaniem rady pracowniczej (koszty zakupu sprzętu komputerowego i telefonów dla członków rady pracowniczej; koszty zakupu materiałów biurowych; koszty zakupu usług telekomunikacyjnych; koszty zakupu usług informatycznych; koszty czynszu za pomieszczenia, gdzie urzędują/spotykają się członkowie rady pracowniczej; koszty zakupu żywności i napojów w związku z organizacją posiedzeń rady pracowniczej; koszty zakupu usług doradztwa, ekspertyz, gdyż rada pracownicza może z takich usług skorzystać, celem podjęcia np. odpowiedniej uchwały; zwroty kosztów podróży służbowych na zgromadzenia rady pracowniczej (diety, transport, hotele); wynagrodzenie pracownika sekretariatu rady pracowniczej; koszty organizacji szkoleń i zakupu szkoleń dla członków rady; koszty zakupu wyposażenia pomieszczeń biurowych dla członków rady (meble biurowe, sprzęt biurowy itp.); koszty remontu najmowanych pomieszczeń biurowych dla członków rady).

Wnioskodawca prowadzi sprzedaż opodatkowaną podatkiem VAT, sprzedaż niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oraz sprzedaż zwolnioną od podatku VAT. Podatek VAT od zakupów niedających się przypisać bezpośrednio do sprzedaży opodatkowanej VAT oraz sprzedaży niepodlegającej opodatkowaniu VAT, ale dającej prawo do odliczenia, rozliczany jest zgodnie z wyliczoną proporcją. Również przedmiotowe wydatki – o których mowa we wniosku – udokumentowane fakturą, związane z funkcjonowaniem rady pracowniczej przypisane są do całej działalności gospodarczej Wnioskodawcy, czyli związanej ze sprzedażą opodatkowaną podatkiem od towarów i usług, sprzedażą niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, dającą prawo do odliczenia podatku VAT oraz sprzedażą zwolnioną od tego podatku.

Wynajmowane pomieszczenia dla członków rady pracowniczej były/są/będą wykorzystywane wyłącznie dla potrzeb prawidłowego funkcjonowania rady pracowniczej. Wnioskodawca nie wykorzystuje tych pomieszczeń do wykonywania innych czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy. Samo funkcjonowanie rady pracowniczej jest związane z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Sama rada pracownicza nie prowadzi działalności gospodarczej.

Pobyt członków rady pracowniczej w wynajmowanych pomieszczeniach wynikał/wynika/będzie wynikał wyłącznie z wykonywania przez nich pełnionych funkcji w radzie pracowniczej.

Działalność sekretariatu związana była/jest/będzie wyłącznie z czynnościami związanymi z prawidłowym funkcjonowaniem rady pracowniczej. Pracownik zatrudniony w sekretariacie wykonywał/wykonuje/będzie wykonywał wyłącznie czynności związane z funkcjonowaniem rady pracowniczej. Wynagrodzenie pracownika zatrudnionego w sekretariacie wypłacane jest na podstawie umowy cywilno-prawnej zawartej w celu świadczenia czynności związanych z funkcjonowaniem rady pracowniczej i obejmuje wyłącznie te czynności.

Organizowane i nabywane szkolenia dla członków rady pracowniczej związane były/są/będą z podnoszeniem kompetencji i poszerzaniem wiedzy związanej wyłącznie z pełnieniem funkcji członka rady pracowniczej.

Komputery i telefony przekazywane są przez Wnioskodawcę członkom rady pracowniczej do wykorzystywania przez członków wyłącznie do czynności związanych z zapewnieniem prawidłowego funkcjonowania rady pracowniczej.

Usługi telekomunikacyjne i informatyczne wykorzystywane były/są/będą przez członków rady pracowniczej wyłącznie do czynności związanych z prawidłowym funkcjonowaniem rady pracowniczej.

Żywność i napoje zakupywane były/są/będą wyłącznie na posiedzenia rady pracowniczej, tj. na określony dzień, godzinę i miejsce.

Koszty dojazdu członka rady pracowniczej związanej z dojazdem na posiedzenia rady pracowniczej dotyczą kosztów transportu takich jak: koszty zakupu biletów transportu kolejowego, autobusowego, zwrot kosztów za dojazdy prywatnym samochodem osobowym. Poza kosztami dojazdu Wnioskodawca dokonuje zwrotu kosztów noclegu, takie jak zapłata za pobyt w hotelu lub innym miejscu noclegowym.

Jeżeli transport/dojazd w trakcie podróży służbowych odbywał się/odbywa/będzie się odbywał z wykorzystaniem samochodów osobowych będą to pojazdy samochodowe w rozumieniu art. 2 pkt 34 ustawy. Pojazdy samochodowe, które były/są /będą używane przez członków rady pracowniczej nie są własnością Wnioskodawcy, lecz stanowią własność prywatną członków rady pracowniczej. Koszty użycia samochodu osobowego niebędącego własnością Wnioskodawcy, w tym koszty paliwa zwracane są na podstawie wniosku członka rady pracowniczej, w wysokości kwoty stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu. Stawkę ustala się w kwocie wymienionej w § 2, ust. 1, pkt 1, lit. b Rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy. Członkowie rady pracowniczej nie wykorzystują samochodów służbowych Wnioskodawcy.

Delegacje służbowe rozliczane są na podstawie przedstawionych faktur, rachunków i oświadczeń podróżującego.

Wydatki związane z zakupem: sprzętu komputerowego i telefonów dla członków rady pracowniczej; materiałów biurowych; usług telekomunikacyjnych; usług informatycznych; czynszu za pomieszczenia, gdzie urzędują/spotykają się członkowie rady pracowniczej; żywności i napojów w związku z organizacją posiedzeń rady pracowniczej; usług doradztwa, ekspertyz, gdyż rada pracownicza może z takich usług skorzystać, celem podjęcia np. odpowiedniej uchwały; organizacji szkoleń i zakupu szkoleń dla członków rady; wyposażenia pomieszczeń biurowych dla członków rady (meble biurowe, sprzęt biurowy itp.); usług remontu najmowanych pomieszczeń biurowych dla członków rady, były/są/będą dokumentowane fakturami wystawianymi na Wnioskodawcę (dane Wnioskodawcy jako dane Nabywcy).

Koszty podróży członków rady pracowniczej na zgromadzenia rady pracowniczej były/są/będą dokumentowane fakturami wystawianymi na Wnioskodawcę, jak również były/są/będą dokumentowane fakturami/dokumentami wystawianymi na podróżujących w zależności co członek rady pracowniczej przedstawi. Zwrot kosztów może odbyć się również na podstawie oświadczenia podróżującego.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy Wnioskodawca miał/ma/będzie miał możliwość odliczenia podatku naliczonego od wydatków ponoszonych na funkcjonowanie rady pracowniczej, w szczególności w postaci zakupu sprzętu komputerowego i telefonów, zakupu materiałów biurowych, zakupu usług telekomunikacyjnych, zakupu usług informatycznych, czynszu za pomieszczenia, gdzie urzędują/spotykają się członkowie rady pracowniczej, zakupu żywności i napojów w związku z organizacją posiedzeń rady pracowniczej, zakupu usług doradztwa i ekspertyz, zwrotów kosztów podróży służbowych na zgromadzenia rady pracowniczej (diety, transport, hotele), wynagrodzenia pracownika sekretariatu rady pracowniczej, zatrudnionego przez Wnioskodawcę, zakupu szkoleń i kosztów organizacji szkoleń dla członków rady, kosztów wyposażenia pomieszczeń biurowych gdzie spotykają się/urzędują członkowie rady (meble biurowe, sprzęt biurowy itp.), koszty remontu najmowanych dla członków rady pracowniczej pomieszczeń biurowych.

Jak wskazał Wnioskodawca, wydatki związane z zakupem: sprzętu komputerowego i telefonów dla członków rady pracowniczej, materiałów biurowych; usług telekomunikacyjnych; usług informatycznych; czynszu za pomieszczenia, gdzie urzędują/spotykają się członkowie rady pracowniczej; żywności i napojów w związku z organizacją posiedzeń rady pracowniczej; usług doradztwa, ekspertyz, gdyż rada pracownicza może z takich usług skorzystać, celem podjęcia np. odpowiedniej uchwały; organizacji szkoleń i zakupu szkoleń dla członków rady; wyposażenia pomieszczeń biurowych dla członków rady (meble biurowe, sprzęt biurowy, itp.) oraz usług remontu najmowanych pomieszczeń biurowych dla członków rady były/są/będą dokumentowane fakturami wystawianymi na Wnioskodawcę (dane Wnioskodawcy jako dane Nabywcy). Natomiast – jak wynika z opisu sprawy – koszty podróży członków rady pracowniczej na zgromadzenia rady pracowniczej były/są/będą dokumentowane fakturami wystawianymi na Wnioskodawcę, jak również były/są/będą dokumentowane fakturami/dokumentami wystawianymi na podróżujących w zależności, jaki dokument członek rady pracowniczej przedstawi Wnioskodawcy. Zwrot kosztów podróży może odbyć się również na podstawie oświadczenia podróżującego. Poza kosztami dojazdu, Wnioskodawca dokonuje również zwrotu kosztów noclegu, tj. zapłata za pobyt w hotelu lub innym miejscu noclegowym. Ponadto – jak wskazał Wnioskodawca – przedmiotowe wydatki związane z prawidłowym funkcjonowaniem rady pracowniczej były/są/będą związane zarówno z wykonywanymi przez Wnioskodawcę czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług niepodlegającymi opodatkowaniu tym podatkiem oraz czynnościami zwolnionymi od podatku VAT.

W tym miejscu należy podkreślić, że z powołanego powyżej art. 86 ust. 1 i ust. 2 ustawy wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego) oraz ich zakup został udokumentowany fakturami wystawianymi na Wnioskodawcę.

Zatem, przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

W tym miejscu ponownie należy wskazać, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w powołanym powyżej art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy, zgodnie z którym obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób. Zatem, powyższa reguła wyłącza możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków ponoszonych w związku z nabyciem usług noclegowych oraz gastronomicznych, za wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w związku z organizacją posiedzeń rady pracowniczej nabywał/nabywa/będzie nabywał poczęstunek m.in. w formie cateringu.

Aby zatem stwierdzić czy w okolicznościach niniejszej sprawy Wnioskodawca ma prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z nabywanych przez nią usług, należy ustalić czy zachodzą przesłanki wykluczające to prawo, wskazane ww. art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy, tj. czy dochodzi do nabycia usług gastronomicznych.

Należy zatem rozważyć, czy usługi cateringowe różnią się od usług gastronomicznych, czy też rzeczywisty charakter tych usług jest taki sam.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje usług gastronomicznych ani usług cateringowych.

W konsekwencji, uzasadnione jest odwołanie się do definicji słownikowej tych pojęć.

Usługa gastronomiczna zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A.), polega na przygotowaniu i podaniu posiłku w miejscu, w którym jest on przyrządzany, tj. w restauracji, czy innym lokalu. Natomiast catering oznacza usługę polegającą na przygotowywaniu i dostarczaniu na zamówienie gotowych potraw w miejsce wskazane przez zamawiającego lub na organizacji przyjęć.

W konsekwencji, wykładnia językowa pojęcia usługi gastronomicznej i cateringowej pozwala na określenie podstawowej różnicy między tymi dwoma kategoriami – usługa gastronomiczna polega na świadczeniu usługi w restauracji (tj. w pomieszczeniu będącym w posiadaniu podmiotu realizującego usługę), podczas gdy catering ma charakter dostarczenia na zamówienie gotowej potrawy do lokalizacji wskazanej przez zlecającego.

W świetle powyższych wyjaśnień uznać należy, że usługi cateringowe stanowią usługę odrębną od gastronomicznej.

Zauważyć również należy, że definicja określająca usługi cateringowe zawarta została w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2011 r. Nr 77 str. 1). Zgodnie z art. 6 ust. 1 i ust. 2 tego rozporządzenia, usługi restauracyjne i cateringowe oznaczają usługi polegające na dostarczaniu gotowej lub niegotowej żywności lub napojów albo żywności i napojów, przeznaczonych do spożycia przez ludzi, wraz z odpowiednimi usługami wspomagającymi pozwalającymi na ich natychmiastowe spożycie. Dostarczanie żywności lub napojów lub żywności i napojów stanowi jedynie element większej całości, w której muszą przeważać usługi. Usługi restauracyjne polegają na świadczeniu takich usług w lokalu należącym do usługodawcy, podczas gdy usługi cateringowe polegają na świadczeniu takich usług poza lokalem usługodawcy. Za usługi cateringowe i restauracyjne w rozumieniu ust. 1 nie uznaje się dostawy gotowej lub niegotowej żywności lub napojów albo dostawy gotowej lub niegotowej żywności i napojów, wraz z ich transportem lub bez niego, ale bez żadnych innych usług wspomagających.

W celu dodatkowego potwierdzenia odrębnego charakteru usługi cateringowej od usługi gastronomicznej, można odnieść się do Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, (PKWiU), do której to klasyfikacji odwołują się również przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5a ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacji w układzie odpowiadającym Nomenklaturze scalonej (CN) zgodnej z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz. Urz. WE L 256 z 7.09.1987, str. 1, z późn. zm. - Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 2, t. 2, str. 382, z późn. zm.) lub w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są klasyfikowane według Nomenklatury scalonej (CN) lub klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują działy, pozycje, podpozycje lub kody Nomenklatury scalonej (CN) lub symbole klasyfikacji statystycznych.

Od dnia 1 stycznia 2016 r. obowiązuje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. z 2015 r., poz. 1676, z późn. zm.), które do celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług stosuje się od dnia 1 lipca 2020 r. Zgodnie bowiem z § 3 pkt 1 ww. rozporządzenia, do celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług, do dnia 30 czerwca 2020 r. stosowało się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293, z późn. zm.).

Zauważyć należy, że zarówno w PKWiU z 2008 r., jak i w PKWiU z 2015 r. w dziale 56 tych klasyfikacji mieszczą się „usługi związane z wyżywieniem”, w tym pod symbolem PKWiU 56.2 „Usługi przygotowywania i dostarczania żywności (katering) dla odbiorców zewnętrznych i pozostałe usługi gastronomiczne”. Natomiast pod symbolem PKWiU 56.21 zostały sklasyfikowane „Usługi przygotowywania i dostarczania żywności (katering) dla odbiorców zewnętrznych”, w tym pod symbolem 56.21.11 wskazane zostały „Usługi przygotowywania i dostarczania żywności (katering) dla gospodarstw domowych”, a pod symbolem 56.21.19 sklasyfikowano „Usługi przygotowywania i dostarczania żywności (katering) dla pozostałych odbiorców zewnętrznych. Z kolei pod symbolem PKWiU 56.29 mieszczą się „Pozostałe usługi gastronomiczne”.

Jak wynika z powyższych klasyfikacji, usługa cateringowa nie jest sklasyfikowana jako usługa gastronomiczna, co oznacza, że nie są one tożsame.

Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia stwierdzić należy, że usługi cateringowe stanowią odrębne usługi od usług gastronomicznych. Tym samym z uwagi na odmienny charakter tych usług nie można uznać, że do usług cateringowych znajdzie zastosowanie ograniczenie w odliczeniu podatku naliczonego, o którym mowa w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Zatem, uwzględniając okoliczności sprawy przedstawione przez Wnioskodawcę oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca w związku z organizacją obligatoryjnych posiedzeń rady pracowniczej nabywał/nabywa/będzie nabywał napoje i żywność oraz usługi cateringowe, to dla ww. usług nie znajdzie zastosowania ograniczenie w odliczeniu podatku naliczonego, o którym mowa w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy. Ograniczenie to znajdzie bowiem zastosowanie wyłącznie do nabywanych przez Wnioskodawcę usług gastronomicznych.

Ponadto, w związku z podróżami służbowymi członków rady pracowniczej na posiedzenia rady pracowniczej Wnioskodawca ponosił/ponosi/będzie ponosił wydatki związane z pobytem członka rady pracowniczej w hotelu lub innym miejscu noclegowym.

Ponownie należy w tym miejscu wskazać, że przepis art. 88 ustawy określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Jednym z takich wyjątków – wskazanych wprost w art. 88 ust. 1 pkt 4 lit b ustawy – są usługi noclegowe.

W związku z powyższym, Wnioskodawca ponosząc wydatki związane z nabyciem usług hotelowych dla członków rady pracowniczej podczas podróży służbowych na posiedzenia rady pracowniczej nie miał/nie ma/nie będzie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego, stosownie do art. 88 ust. 1 pkt 4 lit b ustawy.

Kolejnym z przedmiotowych wydatków ponoszonych w związku z funkcjonowaniem rady pracowniczej był/jest/będzie zwrot kosztów podróży służbowych członków rady pracowniczej na zgromadzenia rady pracowniczej, w tym m.in. koszty transportu prywatnym samochodem członka rady pracowniczej. Jak wskazał Wnioskodawca, pojazdy samochodowe – o których mowa w art. 2 pkt 34 ustawy – które były/są/będą używane przez członków rady pracowniczej nie są własnością Wnioskodawcy, lecz stanowią własność prywatną członków rady pracowniczej i nie są wykorzystywane wyłącznie w działalności gospodarczej Wnioskodawcy a koszty użycia samochodu osobowego, w tym koszty paliwa zwracane są na podstawie wniosku członka rady pracowniczej, w wysokości kwoty stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu (stawka ustalana zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Infrastruktury w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy).

Jak wskazano powyżej – zgodnie z art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy – w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika. Do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące – w myśl art. 86a ust. 2 pkt 3 ustawy – nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów. Jednocześnie zgodnie z art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania w przypadku gdy pojazdy samochodowe są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Zatem, w zakresie, w jakim nabywane towary i usługi były/są/będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę do wykonywania czynności opodatkowanych i są/będą udokumentowane fakturami wystawionymi na Wnioskodawcę, jako nabywcę, Wnioskodawcy – zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z uwzględnieniem ograniczeń, o których mowa w art. 86a ustawy – będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur otrzymanych przez Wnioskodawcę (jako nabywcę) w wysokości 50% podatku naliczonego wynikającego z faktur otrzymanych przez Wnioskodawcę w przypadku samochodów osobowych, niewykorzystywanych wyłącznie w działalności gospodarczej lub co do których nie są spełnione warunki formalne pełnego odliczenia, zgodnie treścią art. 86a ust. 1 w związku z art. 86a ust. 2 ustawy.

W związku z powyższym, w zakresie, w jakim wydatki (koszty paliwa) związane z wykorzystaniem pojazdów samochodowych (niebędących własnością Wnioskodawcy) przez członków rady pracowniczej do podróży służbowych w związku z funkcjonowaniem rady pracowniczej były/są/będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę do wykonywania czynności opodatkowanych, Wnioskodawcy będzie przysługiwać – zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z uwzględnieniem ograniczeń, o których mowa w art. 86a ustawy – prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur otrzymanych przez Wnioskodawcę (jako nabywcę), w wysokości 50% podatku naliczonego wynikającego z ww. faktur otrzymanych przez Wnioskodawcę w przypadku samochodów osobowych, niewykorzystywanych wyłącznie w działalności gospodarczej lub co do których nie są spełnione warunki formalne pełnego odliczenia, zgodnie treścią art. 86a ust. 1 w związku z art. 86a ust. 2 ustawy.

Innymi słowy faktury wystawione na rzecz Wnioskodawcy, na których Wnioskodawca jest/będzie wskazany jako nabywca, dokumentujące nabycie towarów i usług związanych z prawidłowym funkcjonowaniem rady pracowniczej wykorzystywanych do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, były/są/będą uprawniać Wnioskodawcę do stosownego odliczenia podatku naliczonego wynikającego z tych faktur, z uwzględnieniem ograniczeń przewidzianych w art. 86a oraz art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Końcowo należy zaznaczyć, że w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe oraz w przypadku wykonywania w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług oraz zwolnionych z opodatkowania tym podatkiem, Wnioskodawca był/jest/będzie zobowiązany do stosowania proporcji, o której mowa w art. 86 ust. 2a-2h oraz w art. 90 ustawy.

Podsumowując, Wnioskodawca mógł od kwietnia 2020 r. do dnia dzisiejszego, a także będzie mógł w przyszłości odliczyć podatek naliczony wykazany w fakturach dokumentujących wydatki poniesione/ponoszone na funkcjonowanie rady pracowniczej, w szczególności w postaci zakupu sprzętu komputerowego i telefonów, zakupu materiałów biurowych, zakupu usług telekomunikacyjnych, zakupu usług informatycznych, czynszu za pomieszczenia, gdzie urzędują/spotykają się członkowie rady pracowniczej, zakupu żywności i napojów w związku z organizacją posiedzeń rady pracowniczej, zakupu usług doradztwa i ekspertyz, zwrotów kosztów podróży służbowych na zgromadzenia rady pracowniczej (diety, transport), wynagrodzenia pracownika sekretariatu rady pracowniczej, zatrudnionego przez Wnioskodawcę, zakupu szkoleń i kosztów organizacji szkoleń dla członków rady, kosztów wyposażenia pomieszczeń biurowych gdzie spotykają się/urzędują członkowie rady (meble biurowe, sprzęt biurowy itp.), koszty remontu najmowanych dla członków rady pracowniczej pomieszczeń biurowych, jeśli to Wnioskodawca był/będzie wskazany, jako nabywca na ww. fakturach dokumentujących te wydatki. Prawo to przysługiwało/będzie przysługiwało Wnioskodawcy z uwzględnieniem ograniczeń przewidzianych w art. 86a oraz art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy oraz przy zastosowaniu proporcji, o których mowa w art. 86 ust. 2a-2h oraz art. 90 ustawy. Prawo to Wnioskodawcy nie przysługiwało/nie będzie przysługiwać względem wydatków dokumentowanych fakturami wystawionymi/wystawianymi na inny podmiot niż Wnioskodawca oraz wydatków dotyczących zakupu usług noclegowych i gastronomicznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie oznaczonym we wniosku nr 2, należało ocenić jako prawidłowe.

Tutejszy organ wskazuje, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Informuje się ponadto, że w części dotyczącej stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.