Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.486.2020.1.AC
z 12 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 listopada 2020 r. (data wpływu 12 listopada 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do rozliczenia prowizji banku z tytułu usług faktoringu odwrotnego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 listopada 2020 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do rozliczenia prowizji banku z tytułu usług faktoringu odwrotnego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest polską spółką z o.o. Kontrahentem Wnioskodawcy jest firma z siedzibą w Niemczech, dla której Wnioskodawca świadczy wewnątrzwspólnotowe świadczenie usług.

Niemiecki kontrahent (dłużnik) wydłużył termin zapłaty za usługi Wnioskodawcy z 30 do 60 dni, jednocześnie zaproponował możliwość wcześniejszej zapłaty przy udziale banku, z którym zawarł umowę na zasadzie faktoringu odwrotnego. Wnioskodawca również został na podstawie Umowy skonfigurowana w systemie CSC w Banku (…), czego konsekwencją jest umowa wyrażająca zgodę na pobranie przez ten bank opłaty procentowej od kwoty realizowanego zadłużenia. W ramach tej umowy, kontrahent (dłużnik) Wnioskodawcy składa w banku Irlandzkim (…) otrzymane od Wnioskodawcy faktury do wcześniejszej zapłaty, bank automatycznie generuje raport przesłanych faktur do realizacji pod nazwą „Raport przesłanych faktur”, który Wnioskodawca otrzymuje drogą elektroniczną. Płatność następuje automatycznie po 2 dniach roboczych w euro na konto walutowe Wnioskodawcy, pomniejszona o prowizję należną bankowi. Dokumentem potwierdzającym pełne szczegóły płatności jest kolejny raport pod nazwą - „Raport opłaconych faktur". Raport ten zawiera informacje o każdej indywidualnej fakturze w tym numer faktury, wartość nominalną faktury i potrąconą prowizję przez bank. Bank nie wystawia dla Wnioskodawcy faktury za pobraną prowizję.

Czy potrącona prowizja przez bank na podstawie wyżej opisanego raportu (art. 29a ustawy o VAT, Interpretacja KIS nr. 0112-KDIL1-3.4012.105.2018.1.KB), może być przez Wnioskodawcę rozliczona jako wewnątrzwspólnotowe świadczenie usług ze strony banku z siedzibą w Dublinie (art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT), przy zastosowaniu dokumentów wewnętrznych naliczających i odliczających VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy potrącona prowizja przez bank na podstawie wyżej opisanego raportu, może być przez Wnioskodawcę rozliczona jako wewnątrzwspólnotowe świadczenie usług ze strony banku z siedzibą w Dublinie, przy zastosowaniu dokumentów wewnętrznych naliczających i odliczających VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zgodnie z Interpretacją KIS nr 0112-KDIL1-3.4012.105.2018.1.KB: „podstawą opodatkowania VAT jest wynagrodzenie, które otrzyma Faktor za świadczoną usługę finansową. W analizowanym przypadku wynagrodzenie to przybiera postać wartości procentowej uregulowanych przez Faktora należności z tytułu długu”.

Wnioskodawca uważa, że tą wartość procentową należy traktować jako wynagrodzenie Faktora za świadczoną usługę finansową, a tym samym również za podstawę opodatkowania w VAT, o której mowa w art. 29a ustawy VAT. Bank, który pobiera ww. opłatę ma siedzibę w Dublinie - import usług art. 17 ust.1 pkt 4 ustawy o VAT. Pobraną opłatę przez bank Wnioskodawca traktuje jako wewnątrzwspólnotowe świadczenie usług. Problem polega na braku faktury potwierdzającej daną transakcję. Otrzymywane przez Wnioskodawcę Raporty potwierdzające daną transakcję zawierają wszystkie potrzebne Wnioskodawcy informacje, tj. nr faktury za którą bank płaci, wartość tej faktury, daty realizacji przelewu oraz procentowo wyliczoną wartość opłaty pobranej przez bank. W związku z tym Wnioskodawca rozliczył pobraną prowizję przy zastosowaniu mechanizmu odwróconego obciążenia VAT dokumentując rozliczenie VAT za pomocą dokumentów wewnętrznych naliczających i odliczających VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług
(Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Towarami, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie natomiast do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy. Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi zatem, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy, niemniej jednak muszą być przy tym łącznie spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
  

• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  
  

Przy tym wskazać należy, że w dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (np. wyrok z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise), przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Przy tym zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
2. usługobiorcą jest:
   • w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
   • w przypadku transferu bonów jednego przeznaczenia, w przypadku których miejscem świadczenia usług, których te bony dotyczą, jest terytorium kraju - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15,
     
   • w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.
   
   
   

 

W myśl art. 17 ust. 2 ustawy – w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4 i 5, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Natomiast stosownie do art. 17 ust. 1a ustawy przepisy ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 2 stosuje się również, w przypadku gdy usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej lub inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów, jeżeli usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada takie inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, nie uczestniczy w tych transakcjach.

Powołany art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy wskazuje na sytuację, w której podatnikiem staje się nabywca usługi, która podlega opodatkowaniu na terytorium Polski. Przepis art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, wprowadza mechanizm tzw. odwrotnego obciążenia, który polega na opodatkowaniu usług przez usługobiorcę. Przepis art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy ma zastosowanie gdy miejscem świadczenia a tym samym opodatkowania ustalonym na podstawie przepisów ustawy jest terytorium Polski. Przy tym warunkiem zastosowania odwrotnego obciążenia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy względem usług jest spełnienie warunków dotyczących usługodawcy jak i usługobiorcy.

Stosownie do art. 2 pkt 9 ustawy świadczenie usług z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 stanowi import usług.

Natomiast kwestia określenia miejsca świadczenia przy świadczeniu usług została uregulowana w Rozdziale 3 Dział V ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Wskazany art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług
w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca będący polską spółką z o.o. świadczy na rzecz Kontrahenta będącego firmą z siedzibą w Niemczech usługi. Kontrahent z Niemiec (dłużnik) wydłużył termin zapłaty za usługi Wnioskodawcy z 30 do 60 dni, jednocześnie zaproponował możliwość wcześniejszej zapłaty przy udziale banku, z którym zawarł umowę na zasadzie faktoringu odwrotnego. Wnioskodawca również został na podstawie Umowy skonfigurowana w systemie CSC w Banku (…), czego konsekwencją jest umowa wyrażająca zgodę na pobranie przez ten bank opłaty procentowej od kwoty realizowanego zadłużenia. W ramach tej umowy, Kontrahent z Niemiec (dłużnik) składa w banku Irlandzkim (….) otrzymane od Wnioskodawcy faktury do wcześniejszej zapłaty, bank automatycznie generuje raport przesłanych faktur do realizacji pod nazwą „Raport przesłanych faktur”, który Wnioskodawca otrzymuje drogą elektroniczną. Płatność następuje automatycznie po 2 dniach roboczych w euro na konto walutowe Wnioskodawcy, pomniejszona o prowizję należną bankowi. Dokumentem potwierdzającym pełne szczegóły płatności jest kolejny raport pod nazwą - „Raport opłaconych faktur". Raport ten zawiera informacje o każdej indywidualnej fakturze w tym numer faktury, wartość nominalną faktury i potrąconą prowizję przez bank. Bank nie wystawia dla Wnioskodawcy faktury za pobraną prowizję.

Wątpliwości dotyczą kwestii czy w związku z potrąceniem prowizji przez bank (na podstawie raportu) Wnioskodawca powinien rozpoznać na terytorium Polski import usług (świadczenie usług ze strony banku z siedzibą w Dublinie).

Odnosząc się do niniejszych wątpliwości mając na uwadze wskazane informacje oraz przepisy regulujące podatek od towarów i usług należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku bank świadczy na rzecz Wnioskodawcy usługi, za które otrzymuje od Wnioskodawcy wynagrodzenie w postaci pobranej przez bank prowizji (pobranej przez bank opłaty procentowej od kwoty realizowanego zadłużenia). Jednocześnie Wnioskodawca będący spółką posiadającą siedzibę w Polsce jest podatnikiem, o którym mowa w art. 28a ustawy. Przy tym, dla świadczonych na rzecz Wnioskodawcy przez bank usług przepisy nie przewidują szczególnych zasad ustalania miejsca świadczenia. Zatem w analizowanej sprawie miejsce świadczenia usług (realizowanych przez bank na rzecz Wnioskodawcy) należy ustalić zgodnie z ogólną zasadą dotyczącą ustalania miejsca świadczenia usług, o której mowa w art. 28b ustawy. Zatem, gdy usługi nabywane od banku przez Wnioskodawcę nie są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy znajdującego się w innym kraju niż terytorium Polski, stosownie do art. 28b ust. 1 ustawy podlegają opodatkowaniu w Polsce, tj. w kraju, w którym usługobiorca (Wnioskodawca) posiada siedzibę działalności gospodarczej. Przy czym, usługodawcą jest bank Irlandzki w Dublinie posługujący się numerem NIP nienadanym na terytorium Polski, tj.: numerem IE 65171035 zatem należy uznać, że w analizowanym przypadku jest spełniony warunek, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy. Natomiast, gdy Wnioskodawca będący spółką z o.o. jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy w analizowanym przypadku jest również spełniony warunek, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy. W konsekwencji spełnione są wszystkie warunki niezbędne do zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy. Zatem należy zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, że mimo braku wystawiania przez bank faktur (dokumentujących świadczenie usług na rzecz Wnioskodawcy) jest zobowiązany do opodatkowania na terytorium Polski nabywanych od banku usług. Wnioskodawca z tytułu nabycia usług od banku jest podatnikiem podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, zobowiązanym do rozliczenia podatku od towarów i usług w ramach importu usług, o którym mowa w art. 2 pkt 9 ustawy. Przy tym wskazać należy, że podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą bank otrzymuje od Wnioskodawcy z tytułu świadczenia usług, tj. pobrana przez bank prowizja (pobrana przez bank opłata procentowa od kwoty realizowanego zadłużenia). Co więcej należy wskazać, że przepisy regulujące podatek od towarów i usług obecnie nie nakładają obowiązku stosowania dokumentów wewnętrznych w przypadku rozpoznawania importu usług. Niemniej jednak, mimo braku obowiązku, Wnioskodawca może stosować dokumenty wewnętrzne w przypadku rozpoznawania importu usług.

W konsekwencji w związku z potrąceniem prowizji przez bank (na podstawie raportu) Wnioskodawca powinien rozpoznać na terytorium Polski import usług (świadczenie usług ze strony banku z siedzibą w Dublinie).

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie wskazuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14f § 2b pkt 3 ustawy Ordynacja podatkowa, opłata za wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej podlega zwrotowi - w odpowiedniej części - wyłącznie w przypadku uiszczenia jej w kwocie wyższej od należnej.

W związku z powyższym, nienależna opłata w kwocie 40 zł, zostanie zwrócona - stosownie do art. 14f § 2a Ordynacji podatkowej - na rachunek bankowy wskazany we wniosku.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.