UZASADNIENIE

W dniu 5 listopada 2020 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży działki nr 1 oraz braku zwolnienia z podatku VAT przedmiotowej działki.

Ww. wniosek został uzupełnionym pismem z 12 stycznia 2021 r. (data wpływu 12 stycznia 2021 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 5 stycznia 2020 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.869.2020.1.AB.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe:

W dniu 03.11.2020 Wnioskodawca zawarł ze spółką Spółka z o.o. z siedzibą (…), przedwstępną umowę sprzedaży gruntu rolnego - działki nr 1, sporządzoną aktem notarialnym w Kancelarii Notarialnej (…). Działka 1 jest częścią składową gospodarstwa rolnego Wnioskodawcy, które nabył w celu stałego zamieszkania umową sprzedaży z dnia 14.05.1999 sporządzoną Aktem Notarialnym. W skład zakupionej nieruchomości wchodziły działki nr 2, 3 i 4. Powierzchnia nabytej przez Wnioskodawcę nieruchomości w dniu zakupu wynosiła 11 ha 2642 m². W dniu 27.06.2001 został dokonany podział działki nr 2 na działki 5 (obecnie droga) i 6 (nasza własność, o powierzchni 4,5288 ha). W dniu 24.09.2001 w związku z budową Drogi, została dokonana zamiana z Gminą działek nr 4 i 5 o łącznej powierzchni 6,4185 ha na działki 7 i 1 oraz działkę nr 6 o łącznej powierzchni 6,4185 ha. Zamiany dokonano na podstawie Umowy zamiany aktem notarialnym sporządzonym w Kancelarii Notarialnej. W dniu 22.06.2007 decyzją działka nr 6 została podzielona na działki nr 8 o pow. 0,6098 ha oraz 9 o pow. 3,9190 ha. Działka nr 8 z przeznaczeniem w MPZP pod usługi została przez Wnioskodawcę sprzedana w dniu 12.07.2007 umową sprzedaży sporządzoną aktem notarialnym na cele usługowe dla firmy. W dniu 12.09.2006 Wnioskodawca złożył wniosek o zajęcie przez Naczelnika Urzędu Skarbowego stanowiska w sprawie obowiązku, lub jego braku, naliczenia stawki podstawowej od podatku od towarów i usług przy sprzedaży działki nr 8 dla w/w spółki. Postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 06.12.2006 stanowiło, że nie zachodziła potrzeba pobierania podatku VAT od ceny sprzedaży, jednakże zamieszczono pouczenie, że każda kolejna sprzedaż gruntu będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (w załączeniu decyzja Naczelnika). W dniu 10.07.2007 zostało dokonane przez Wnioskodawcę zgłoszenie VAT-R jako osoba prywatna. Za zgodą nabywcy działki, od kwoty transakcji został pobrany i odprowadzony podatek VAT 22% po złożeniu deklaracji VAT-7 za miesiąc 06007 do Urzędu Skarbowego. Od dnia 01.07.2014, część działek nr 7 i 9 została wydzierżawiona pod autokomisy o łącznej powierzchni ok. 4230 m². Od dzierżawy odprowadzamy podatek VAT 23%. Od 2010 roku część terenu działek nr 9, 7 i 1 wydzierżawiana jest pod tablice reklamowe, za których wynajem Wnioskodawca odprowadza podatek od towarów i usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W dniu 15.10.2020 Wnioskodawca dokonał podziału geodezyjnego działki rolnej nr 7 na działki rolne nr 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 17, 18, 19 o powierzchniach od 3000 m² do 6991 m² oraz działek rolnych 9 i 6 na działki rolne nr 20 o powierzchni 4414 m² (siedlisko) i 21 o powierzchni 3,6909 ha, następnie działka nr 21 została podzielona na działki nr 22, 23, 24, 25, 26, 27, 28, 200, 201, 202 o powierzchni od 3001 m² do 6205 m². Podział został zatwierdzony przez Prezydenta. Teren gospodarstwa rolnego objęty był Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego z dnia 28.02.2001 z zapisem dla działki 1: „TZ 6 A - Teren usług obsługi ruchu komunikacyjnego - w tym stacja benzynowa.”, dla działek 7, 9 i 6: „TZ 6 - Tereny usługowe, handlowe, gastronomiczne, rekreacyjno-turystyczne i inne nieuciążliwe z częścią mieszkalną towarzyszącą usługom”, który został uchylony wyrokiem .... Na dzień dzisiejszy tereny gospodarstwa rolnego nie są objęte MPZP. MPZP został uchwalony przez Radę Miasta w dniu ... i został skierowany do Wojewody. Przewidywana data uprawomocnienia się to ok. 18.12.2020. Zapis w MPZP dla działki 1 obr. 46 w § 57 brzmi: „Karta terenów: 187U (pow. 2,11 ha), 188U (pow. 0,89 ha). Pk 1.

Przeznaczenie terenu: 1) przeznaczenie podstawowe: zabudowa usługowa, usługi sportu i rekreacji, handel; 2) funkcja dopuszczalna na terenie 187U: stacja paliw.” Zapis w MPZP dla działek od nr 10 do nr 19 brzmi: „Karta terenów: 191U (pow. 3,76 ha). Pkt 1. Przeznaczenie terenu: 1) przeznaczenie podstawowe: zabudowa usługowa”. Zapis w MPZP dla części działek od 22 do 202 brzmi: „Karta terenów 409U (pow. 2,38 ha) Pkt 1. Przeznaczenie terenu: 1) przeznaczenie podstawowe: zabudowa usługowa” oraz dla drugiej części działek „Karta terenów MN15: Przeznaczenie terenu: 1) przeznaczenie podstawowe: zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna”. Wnioskodawca chce podkreślić, że żadna z wszystkich posiadanych przez Wnioskodawcę działek nie jest środkiem trwałym w prowadzonych przez Wnioskodawcy działalnościach gospodarczych i nigdy nie był odliczany podatek VAT z tytułu nabycia i użytkowania nieruchomości. Ze względu na zawartą już przedwstępną umowę sprzedaży z planowaną datą zawarcia umowy do 31.12.2020, Wnioskodawca zwraca się z uprzejmą prośbą o możliwie szybkie wydanie decyzji.

Uzupełnienie:

1. Działka nr 1 jest działką niezabudowaną.
2.
a. Dla działki 1 został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – w dniu 28.10.2020 roku Rada Miasta przyjęła „Miejscowy planu zagospodarowania przestrzennego dla osiedla (…)”. Zgodnie z ustaleniami ww. planu działka 1 będzie przeznaczona pod zabudowę. Rozstrzygnięciem nadzorczym Wojewoda stwierdził nieważność ww. uchwały w sprawie przyjęcia MPZP.
b. Działka 1 będzie objęta decyzją o warunkach zabudowy, o ile do czasu dokonania sprzedaży nie będzie obowiązywał miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.
c. Na pytanie tut. organu czy działka będąca przedmiotem sprzedaży była wykorzystywana przez Wnioskodawcę wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku Wnioskodawca odpowiedział nie - grunt był również wykorzystywany pod dzierżawę (najem) tablic reklamowych, z tytułu tej działalności był naliczany i odprowadzany podatek VAT.
d. Na pytaniem tut. organu czy przy nabyciu przedmiotowej działki będącej przedmiotem sprzedaży przysługiwało Wnioskodawcy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego Wnioskodawca odpowiedział Nie - transakcja została dokonana pomiędzy osobami fizycznymi i nie miała związku z prowadzoną działalnością gospodarczą - ani przez sprzedawcę, ani kupującego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (przeformułowane w piśmie z 12 stycznia 2021 r.):

Czy dla celów powyżej przedstawionej transakcji sprzedaży działki wnioskodawca może być uznany za podatnika podatku od towarów i usług, czy zaistniały przesłanki do zwolnienia od podatku VAT dostawy ww. nieruchomości oraz czy transakcja ta może podlegać opodatkowaniu stawką podstawową 23% VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy (przeformułowane pismem z 12 stycznia 2021 r.):

Z racji, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT i od prowadzonej działalności dzierżawy posiadanych gruntów odprowadza podatek VAT oraz dokonywał już sprzedaży nieruchomości opodatkowanej VAT, powinien zostać uznany za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży wskazanej działki 1. Przedmiotowa niezabudowana nieruchomość zostanie sprzedana na cele budowlane wobec tego zdaniem Wnioskodawcy nie podlega zwolnieniu z podatku VAT, ale opodatkowaniu stawką podstawową 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przestawionego stanu faktycznego w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika z tytułu sprzedaży działki nr 1 oraz braku zastosowania zwolnienia od podatku przy dostawie ww. gruntu jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Wskazać należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, bądź świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych – art. 15 ust. 2 ustawy.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Przy czym, w świetle przytoczonych wyżej przepisów status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Zatem, kiedy osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości (działek) istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy, Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży nieruchomości (działek) będzie podejmował aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), – a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy – jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych J. S. przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz E. K. i H. J.-K. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Należy wskazać, iż przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z nich.

Stwierdzić należy, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z okoliczności przedstawionych w opisie sprawy wynika, że Wnioskodawca ma zamiar dokonać sprzedaży działki 1. W dniu 3 listopada 2020 r. Wnioskodawca zawarł ze Spółką z o.o., przedwstępną umowę sprzedaży gruntu rolnego - działki nr 1 Działka 1 jest częścią składową gospodarstwa rolnego, które Wnioskodawca nabył w celu stałego zamieszkania umową sprzedaży z dnia 14 maja 1999 r. W skład zakupionej nieruchomości wchodziły działki nr 7, 2 i 4. W dniu 24 września 2001 r. w związku z budową Drogi, została dokonana zamiana z Gminą działek nr 4 i 5 o łącznej powierzchni 6,4185 ha na działki 7 i 1 oraz działkę nr 6 o łącznej powierzchni 6,4185 ha. W dniu 15.10.2020 Wnioskodawca dokonał podziału geodezyjnego działki rolnej nr 7 na działki rolne nr 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 17, 18, 19 o powierzchniach od 3000 m² do 6991 m² oraz działek rolnych 9 i 6 na działki rolne nr 20 o powierzchni 4414 m² (siedlisko) i 21 o powierzchni 3,6909 ha, następnie działka nr 21 została podzielona na działki nr 22, 23, 24, 25, 26, 27, 28, 200, 201, 202 o powierzchni od 3001 m² do 6205 m².

Od 2010 roku m.in. część terenu działki 1 (która jest przedmiotem sprzedaży) wydzierżawiana jest pod tablice reklamowe, za której wynajem Wnioskodawca odprowadza podatek od towarów i usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej

Należy w tym miejscu wskazać, że zgodnie z art. 693 § 1 ww. ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 z późn, zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Istota umowy dzierżawy wskazuje, że na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz dzierżawcy. Dzierżawca za oddaną mu w dzierżawę rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

Zauważyć należy, że czynność może być albo odpłatna albo nieodpłatna. Na gruncie podatku od towarów i usług nie występują czynności częściowo odpłatne. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez podatnika, ewentualnie kreuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane „po kosztach” ich świadczenia, bądź poniżej tych koszów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie.

W konsekwencji, dzierżawa nieruchomości, z uwagi na fakt, iż wykonywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych skutkujących uzyskiwaniem korzyści majątkowych (w pieniądzu lub w świadczeniu innego rodzaju), stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym wypełnia ona określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej.

Przechodząc zatem na grunt rozpatrywanej sprawy wskazać należy, że skoro Wnioskodawca od 2010 roku część sprzedawanej działki nr 1 wydzierżawia pod tablice reklamowe, za którą to dzierżawę Wnioskodawca odprowadza podatek od towarów i usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca świadcząc usługi dzierżawy występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług i prowadzi działalność gospodarczą określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, ponieważ dzierżawa przedmiotowej nieruchomości powoduje, że traci ona charakter majątku prywatnego. Wykorzystywanie przez Wnioskodawcę w sposób ciągły dla celów zarobkowych tej nieruchomości powoduje, że działka nr 1 jest wykorzystywana w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, a nie wyłącznie w ramach majątku osobistego.

A zatem wykorzystywanie przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej polegającej na dzierżawie działki nr 1 pod tablice reklamowe, mającej być przedmiotem sprzedaży stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Tym samym, skoro w przedmiotowej sprawie wystąpią przesłanki stanowiące podstawę uznania Wnioskodawcy za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, to czynność sprzedaży działki 1 będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, jako odpłatna dostawa towarów na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy.

Należy zauważyć, że wykonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług może albo być opodatkowana właściwą stawką podatku VAT, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług ujęte zostały między innymi w art. 43 ust. 1 ustawy o VAT.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane - zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy o VAT - rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i gospodarowaniu przestrzennym.

Z powyższych przepisów wynika, że przeznaczenie określonego gruntu należy oceniać wyłącznie w oparciu o istniejący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz – w przypadku braku takiego planu – wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Opodatkowane są zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe niezabudowane, będące terenami budowlanymi w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT. Powyższe oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane (przeznaczone pod zabudowę). Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę – są zwolnione od podatku od towarów i usług.

Ponadto należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2020 r., poz. 293), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego wyżej przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33, odpowiada więc także treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższego wynika, że ustawa nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Zauważyć należy, że analiza ustawy o podatku od towarów i usług wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku VAT obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) wyłącznie w sytuacji, gdy nie są one przeznaczone pod zabudowę. Elementem, który determinuje możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku VAT przy zbyciu gruntów jest przeznaczenie gruntu na cele inne niż budowlane.

Zgodnie natomiast z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jak wskazano wyżej, aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

1. towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
2. przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
   
   

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że dla działka nr 1 jest działką niezabudowaną. Dla działki 1 został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – w dniu 28.10.2020 roku Rada Miasta przyjęła „Miejscowy planu zagospodarowania przestrzennego dla osiedla (…)”. Zgodnie z ustaleniami ww. planu działka 1 będzie przeznaczona pod zabudowę. Rozstrzygnięciem nadzorczym Wojewoda stwierdził nieważność ww. uchwały w sprawie przyjęcia MPZP. Działka 1 będzie objęta decyzją o warunkach zabudowy,

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz ww. przepisy, należy stwierdzić, że skoro działka nr 1 na dzień sprzedaży będzie objęta decyzją o warunkach zabudowy, to będzie stanowić teren budowlany, o którym mowa w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, i tym samym sprzedaż działki nie będzie korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy.

Z uwagi na fakt, że w przedmiotowej sprawie nie zaistniały przesłanki umożliwiające zastosowanie zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy działki nr 1, należy rozpatrzyć warunki do zastosowania zwolnienia dla dostawy ww. działki wynikające z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca wskazał, że przy nabyciu działki nr 1 nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, jednakże przedmiotowa działka nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę wyłącznie na cele działalności zwolnionej, gdyż była przez Wnioskodawcę przedmiotem dzierżawy pod tablice reklamowe, tym samym nie zostały spełnione przesłanki umożliwiające zwolnienie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Mając powyższe na uwadze, sprzedaż działki nr 1 nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy jak również na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Tym samym sprzedaż działki nr 1 będzie opodatkowana właściwą stawką VAT dla gruntu przeznaczonego pod zabudowę.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w ww. zakresie należało uznać za prawidłowe.

Kwestia dotycząca zastosowania właściwej stawki podatku VAT dla sprzedaży działki 1 została zawarta w odrębnym rozstrzygnięciu.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.