2021.02.11 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0111-KDIB3-1.4012.939.2020.2.ASY

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.939.2020.2.ASY
z 11 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 grudnia 2020 r. (data wpływu 9 grudnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z 8 lutego 2021 r. (data wpływu 8 lutego 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku dla opłat dotyczących lokalu mieszkalnego:

w części dotyczącej opłat za wodę, c.o., energię elektryczną – jest prawidłowe,
w części dotyczącej opłat za wywóz nieczystości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 grudnia 2020 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w ww. zakresie.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 8 lutego 2021 r. (data wpływu 8 lutego 2021 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 3 lutego 2021 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.939.2020.1.ASY.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług informatycznych. Rodzaj prowadzonej dokumentacji dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych - podatkowa księga przychodów i rozchodów. Stosowaną przez Wnioskodawcę formą opodatkowania podatkiem dochodowym w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jest podatek liniowy w wysokości 19%. Wnioskodawca posiada nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, o którym mowa w art. 3 ust 1 i 1a Ustawy o podatku o podatku dochodowym od osób fizycznych - miejsce stałego zamieszkania Wnioskodawcy i siedziba jego firmy znajdują się na terenie Miasta (…) Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, rozliczanym w okresach miesięcznych. Od roku 2019 Wnioskodawca jest właścicielem lokalu mieszkalnego o powierzchni 38,95 m², który mieści się w budynku mieszkalnym wielorodzinnym – Wnioskodawca posiada pełne prawo własności do tego lokalu. Mieszkanie to jest majątkiem prywatnym Wnioskodawcy. Razem z właścicielami pozostałych lokali mieszkalnych znajdujących się w tym samym budynku Wnioskodawca tworzy wspólnotę mieszkaniową na rzecz której każdego miesiąca wnosi comiesięczną opłatę administracyjną. Opłata ta obejmuje: opłatę za fundusz remontowy, zaliczkę na koszty zarządzania nieruchomością wspólną oraz zaliczkę na wywóz nieczystości - zależna od powierzchni lokalu oraz zaliczkę na poczet zużycia mediów takich zimna i ciepła woda, centralne ogrzewanie - media te rozliczane są 2 razy w roku na podstawie rzeczywistego zużycia. W lipcu 2019 r. Wnioskodawca zawarł umowę najmu tego lokalu. Najemcami są dwie osoby fizyczna nie prowadzące działalności gospodarczej – w umowie zaznaczono, że najemcy wynajmują przedmiotowy lokal wyłącznie na cele mieszkaniowe. W/w usługa najmu stanowi najem prywatny świadczony przez Wnioskodawcę poza prowadzoną działalnością gospodarczą. W ramach w/w najmu prywatnego Wnioskodawca stosuje opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym od przychodów ewidencjonowanych w wysokości 8,5%. Podatkiem tym Wnioskodawca opodatkowuje czynsz najmu (odstępne) uiszczane przez Najemców stosując zapis art. 2 ust. 1a ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym. Wnoszonych przez najemców za pośrednictwem Wnioskodawcy opłat za media oraz czynsz administracyjny Wnioskodawca nie wykazuje w rozliczeniu podatku dochodowego (umowa najmu precyzuje, że to najemca jest zobowiązany do ich zapłaty). Powyższa zasada została przyjęta przez Wnioskodawcę w oparciu interpretacje podatkowe m.in. interpretację znak IPPB1/415-881/09-4/MT, w myśl których dodatkowe opłaty ponoszone przez najemcę w związku z użytkowaniem lokalu mieszkalnego nie mieszczą się w pojęciu świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 z późn. zm.), jak również nie powodują przysporzenia majątkowego po stronie wynajmującego. Umowa najmu zawarta pomiędzy Wnioskodawcą, a najemcami określa miesięczny czynsz najmu - tzw. odstępne - z terminem płatności „z góry” do 10 dnia każdego miesiąca - forma płatności przelew bankowy. Dodatkowo umowa precyzuje, że odstępne z tytułu w/w najmu nie obejmuje takich należności jak:

czynsz administracyjny, na który składają się opłata eksploatacyjna, fundusz remontowy oraz zaliczka na wywóz nieczystości,
opłaty za ciepłą i zimną wodę,
opłaty za energię cieplną,
opłaty za energię elektryczną.

Opłaty wymienione w punktach od 1 do 3 należne są wspólnocie mieszkaniowej, zaś opłata za energię elektryczną należna jest Spółce (…) W umowie określono, że najemca będzie dodatkowo uiszczał w/w opłaty na rzecz Wnioskodawcy jako Wynajmującemu, na podstawie dokumentów potwierdzających wymagalność należności z tytułu w/w opłat wymienionych powyżej w punktach od 1 do 4. Tym samym zawarta pomiędzy Wnioskodawcą, a Najemcą umowa najmu przewiduje odrębne od czynszu obliczanie i rozliczanie opłat za media. Wysokość czynszu najmu (odstępnego) wynika z umowy natomiast kwota opłat za poszczególne media oraz czynsz administracyjny jest zależna od rzeczywistego zużycia oraz aktualnych stawek składających się na czynsz administracyjny. Pośredniczenie Wnioskodawcy w opłacaniu rachunków za czynsz oraz media ma na celu zabezpieczenie się przed nieuczciwym najemcą, który mógłby zadłużyć lokal. Dokumentem rozliczeniowym z tytułu zużycia przez Najemców energii elektrycznej jest faktura wystawiona na rzecz Wnioskodawcy przez Spółkę (…), z racji zawartej przez Wnioskodawcę z (…) umowy. Faktura ta wyszczególnia wartość netto oraz podatek naliczony z w/w tytułu, który jest przez Wnioskodawcę odliczany w rozliczeniach podatku VAT. Opłaty wymienione w punktach od 1 do 3 wynikają z indywidualnego rozliczenia Wnioskodawcy sporządzanego przez Wspólnotę - rozliczenie to nie zawiera podatku VAT - zarządca budynku nie jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Najemca nie zawiera żadnych umów z dostawcami mediów, natomiast decyduje o wielkości ich zużycia. Opłaty wnoszone na rzecz Wnioskodawcy przez Najemcę są zależne od otrzymanych przez Wnioskodawcę informacji ze Spółki (…) i wspólnoty mieszkaniowej. Z wyżej opisanych tytułów od początku przedmiotowego najmu co miesiąc Wnioskodawca wystawia fakturę wyszczególniającą następujące przedmioty opodatkowania:

odstępne za wynajem mieszkania - do którego w myśl zapisu art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług Wnioskodawca stosuje zwolnienie z opodatkowania tym podatkiem,
odsprzedaż mediów - woda - zastosowanie 8% stawki podatku od towarów i usług (refakturowanie na podstawie zużycia: zaliczki + wyrównanie 2 razy do roku),
odsprzedaż mediów - centralne ogrzewanie - zastosowanie 23% stawki w/w podatku (refakturowanie na podstawie zużycia: zaliczki + wyrównanie 2 razy do roku),
opłata za czynsz administracyjny (w tym opłata eksploatacyjna, fundusz remontowy, opłata za wywóz nieczystości) - art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług - zwolnienie z VAT,
odsprzedaż mediów - opłata za energię elektryczną - 23% w/w podatku (refakturowanie na podstawie zużycia - faktury wystawionej przez (…).

Podatek należny wynikający z w/w faktur jest wykazywany przez Wnioskodawcę w comiesięcznych deklaracjach dla podatku od towarów i usług. Otrzymywane przez Wnioskodawcę rozliczenia od zarządcy budynku nie są obciążone podatkiem od towarów i usług zaś faktura odsprzedażowa Wnioskodawcy - refaktura - jak przytoczył Wnioskodawca powyżej zawiera odpowiednie dla danej grupy mediów stawki tego podatku (8% woda, 23% centralne ogrzewanie, czynsz zwolnienie z VAT) wg których dokonuje ich opodatkowania. Obliczając podatek należny Wnioskodawca stosuje zapis art. 106e ust. 7 ustawy o VAT, w konsekwencji czego Wnioskodawca obciąża się podatkiem od opłat wnoszonych przez najemców za zużyte przez nich media. W przyszłości Wnioskodawca zamierza dokonywać refaktury przedmiotowych opłat za media wnoszonych przez Najemców stosując zwolnienie z podatku od towarów i usług

W piśmie uzupełniającym z 8 lutego 2021 r. Wnioskodawca wyjaśnił:

Zużycie wszystkich mediów obliczane jest na podstawie odczytów wskazań liczników:
- Energia elektryczna - odczyt liczników dokonywany jest każdego miesiąca telemetrycznie przez dostawcę energii tj. (…) sp. z o.o.
- Woda (ciepła + zimna) - odczyt liczników ciepłej i zimniej wody dokonywany jest telemetrycznie dwukrotnie w skali roku (miesiące: czerwiec i grudzień). Na podstawie odczytów dokonywane jest wyrównanie do opłacanych w poprzednich miesiącach zaliczek. Jeżeli koszt zużycia jest większy niż zaliczkowana kwota, następuje obowiązek dopłaty różnicy. Jeżeli z kolei koszt zużycia jest mniejszy niż zaliczkowana kwota, nadpłata zaliczana jest na poczet przyszłych miesięcy. Na podstawie odczytów liczników obliczana jest również kwota zaliczek na ciepłą i zimną wodę na kolejne 6 miesięcy.
- Centralne ogrzewanie - odczyt licznika zużycia ciepła dokonywany jest telemetrycznie dwukrotnie w skali roku (miesiące: czerwiec i grudzień). Na podstawie odczytów dokonywane jest wyrównanie do opłacanych w poprzednich miesiącach zaliczek. Jeżeli koszt zużycia jest większy niż zaliczkowana kwota, następuje obowiązek dopłaty różnicy. Jeżeli z kolei koszt zużycia jest mniejszy niż zaliczkowana kwota, nadpłata zaliczana jest na poczet przyszłych miesięcy. Na podstawie odczytów liczników obliczana jest również kwota zaliczek centralnego ogrzewania na kolejne 6 miesięcy.
Odbiór nieczystości o których mowa we wniosku, rozumiany jest jako usługa wykonywana w ramach gospodarowania odpadami komunalnymi przez gminę, wynikająca z ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2010 ze zm.) Opłata za wywóz odpadów komunalnych wynosi 23 zł za każdego mieszkańca zamieszkującego nieruchomość. Kwota ta wynika z uchwały nr (…) Rady Miasta (…) z dnia 16 września 2020 r. w sprawie wyboru metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz ustalenia wysokości stawki takiej opłaty. W wynajmowanym przez Wnioskodawcę mieszkaniu zamieszkuje dwóch najemców zatem łączna kwota z tytułu wywozu nieczystości wynosi 46 zł.
Wymieniony w opisie lokal tj. mieszkanie o powierzchni 38,95 m² używany jest przez najemców wyłącznie na cele mieszkalne. Sporządzona między Wnioskodawcą, a Najemcą umowa jednoznacznie określa, że: „w lokalu nie można prowadzić działalności gospodarczej, ani rejestrować firm pod tym adresem”. Lokal nie jest również w jakikolwiek sposób związany z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą.
Najemcy są obciążeni wyłącznie kosztami usług (opłaty za media, czynsz do zarządcy, odbiór odpadów komunalnych) jakimi Wnioskodawca został obciążony przez podmioty trzecie (spółkę (…), zarządcę nieruchomości). Najemcy mają pełny wgląd do wszystkich niezbędnych rachunków czy wyrównań dostarczonych Wnioskodawcy przez podmioty trzecie. Wnioskodawca jest jedynie pośrednikiem w opłacaniu wymienionych opłat i nie nalicza jakiejkolwiek marży z tego tytułu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy świadczona przez Wnioskodawcę odsprzedaż wyżej opisanych mediów (refaktura opłat za wodę, c.o., energię elektryczną, itd.) może korzystać ze zwolniona od opodatkowania podatkiem od towarów i usług w oparciu o zapis § 3 ust. 1 pkt 11 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (t. j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1983)?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Wnioskodawca uważa, że świadczona przez niego w/w odsprzedaż może korzystać z wyżej przytoczonego zwolnienia. Zawarta przez Wnioskodawcę umowa z najemcą oddziela ustalenia dotyczące czynszu najmu od ustaleń dotyczących opłat dodatkowych. Te oddzielne rozliczenia oznaczają, że świadczę na rzecz najemcy kilka odrębnych usług tj. najem oraz odsprzedaż poszczególnych mediów i usług zarządzania budynkiem świadczonych przez wspólnotę oraz dostarczanych przez (…). Powyższy stan wg Wnioskodawcy wskazuje, że usługa odsprzedaży mediów na rzecz Najemców jest usługą odrębną od usługi najmu. Zgodnie z zapisem § 3 ust. 1 pkt 11 w/w rozporządzenia w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień - zwalnia się od podatku czynności wykonywane przez właścicieli lokali mieszkalnych tworzących w określonej nieruchomości wspólnotę mieszkaniową na rzecz osób używających na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności (na przykład umowy najmu) lokale, za które pobierane są opłaty niezależne od właściciela w rozumieniu ustawy o ochronie praw lokatorów, jeżeli lokale te są wykorzystywane wyłącznie na cele mieszkaniowe. Opłaty niezależne, o których mowa w tym przepisie, to opłaty za dostawy do lokalu energii, gazu, wody oraz odbiór ścieków, odpadów i nieczystości ciekłych tj. opłat będących przedmiotem refakturowanych przez Wnioskodawcę kosztów na rzecz najemcy. Tak więc Wnioskodawca uważa, że świadczona przez niego usługa odsprzedaży na rzecz najemcy zużytej energii elektrycznej, gazu, wody i centralnego ogrzewania będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie w/cytowanego § 3 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia. Rozwiązanie to będzie miało wg Wnioskodawcy zastosowanie zarówno w przypadku odsprzedaży mediów nabywanych przez Wnioskodawcę od bezpośrednich dostawców (energia elektryczna -(…)) jak i w przypadku mediów nabywanych za pośrednictwem Wspólnoty Mieszkaniowej (woda zimna i ciepła, c.o., oraz odprowadzenie ścieków) i nie będzie miało znaczenia również to czy opłata wniesiona przez Najemcę na rzecz Wnioskodawcy będzie stanowiła prognozowaną wartość czy też dotyczyła rzeczywistego rozliczenia dokonywanego dwa razy do roku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku dla opłat dotyczących lokalu mieszkalnego:

w części dotyczącej opłat za wodę, c.o., energię elektryczną – jest prawidłowe,
w części dotyczącej opłat za wywóz nieczystości – jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – w oparciu o art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Ponadto, jak stanowi art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Jak wynika z powołanego wyżej art. 2 pkt 6 ustawy, towarami są między innymi wszelkie postacie energii, w tym energii elektrycznej, gazu i energii cieplnej oraz chłodniczej. Oznacza to, że w przypadku wykonywania świadczeń dotyczących tych mediów na gruncie podatku od towarów i usług będziemy mieć do czynienia z dostawą towarów. Jeśli chodzi o inne media (objęte zakresem opodatkowania), będzie to świadczenie usług.

W świetle art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku, gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Przepis ten jest źródłem praw i obowiązków podatników w odniesieniu do świadczeń określanych mianem „odsprzedaży” usług. W związku z tym należy stwierdzić, że nabycie usług oraz ich późniejsza odsprzedaż (z marżą czy bez) powinny być zawsze traktowane jako dwie odrębne transakcje usługowe.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej, traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane, niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika

Z powyższego wynika, że art. 29a ust. 1 ustawy odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.

Stosownie do art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

W myśl art. 29a ust. 7 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Podkreślenia wymaga, że aby dana czynność – stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług w rozumieniu ustawy – podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi być wykonywana przez podmiot działający w charakterze podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W tym miejscu zauważyć należy, że kwestię zawierania umów reguluje ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 z późn. zm.), dalej k.c. Zasada swobody umów zapisana jest w art. 353(1) k.c., w świetle którego strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Strony mogą dowolnie ustalać stosunki cywilnoprawne, jednakże postanowienia umów nie mogą pozostawać w sprzeczności z innymi przepisami prawa, do stosowania których strony są zobowiązane.

Umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki. Jak wynika z art. 659 § 1 k.c., przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem lokalu mieszkalnego, który mieści się w budynku mieszkalnym wielorodzinnym – Wnioskodawca posiada pełne prawo własności do tego lokalu. Mieszkanie to jest majątkiem prywatnym Wnioskodawcy. Razem z właścicielami pozostałych lokali mieszkalnych znajdujących się w tym samym budynku Wnioskodawca tworzy wspólnotę mieszkaniową, na rzecz której każdego miesiąca wnosi comiesięczną opłatę administracyjną. Opłata ta obejmuje: opłatę za fundusz remontowy, zaliczkę na koszty zarządzania nieruchomością wspólną oraz zaliczkę na wywóz nieczystości - zależna od powierzchni lokalu oraz zaliczkę na poczet zużycia mediów takich zimna i ciepła woda, centralne ogrzewanie - media te rozliczane są 2 razy w roku na podstawie rzeczywistego zużycia. W lipcu 2019 r. Wnioskodawca zawarł umowę najmu tego lokalu. Najemcami są dwie osoby fizyczna nie prowadzące działalności gospodarczej - w umowie zaznaczono, że najemcy wynajmują przedmiotowy lokal wyłącznie na cele mieszkaniowe. W/w usługa najmu stanowi najem prywatny świadczony przez Wnioskodawcę poza prowadzoną działalnością gospodarczą.

Dodatkowo umowa precyzuje, że odstępne z tytułu w/w najmu nie obejmuje takich należności jak:

czynsz administracyjny, na który składają się opłata eksploatacyjna, fundusz remontowy oraz zaliczka na wywóz nieczystości,
opłaty za ciepłą i zimną wodę,
opłaty za energię cieplną,
opłaty za energię elektryczną.

Opłaty wymienione w punktach od 1 do 3 należne są wspólnocie mieszkaniowej, zaś opłata za energię elektryczną należna jest Spółce (…). W umowie określono, że najemca będzie dodatkowo uiszczał w/w opłaty na rzecz Wnioskodawcy jako Wynajmującemu, na podstawie dokumentów potwierdzających wymagalność należności z tytułu w/w opłat wymienionych powyżej w punktach od 1 do 4. Tym samym zawarta pomiędzy Wnioskodawcą, a Najemcą umowa najmu przewiduje odrębne od czynszu obliczanie i rozliczanie opłat za media. Wysokość czynszu najmu (odstępnego) wynika z umowy, natomiast kwota opłat za poszczególne media oraz czynsz administracyjny jest zależna od rzeczywistego zużycia oraz aktualnych stawek składających się na czynsz administracyjny. Dokumentem rozliczeniowym z tytułu zużycia przez Najemców energii elektrycznej jest faktura wystawiona na rzecz Wnioskodawcy przez Spółkę (…), z racji zawartej przez Wnioskodawcę z (…) umowy. Opłaty wymienione w punktach od 1 do 3 wynikają z indywidualnego rozliczenia Wnioskodawcy sporządzanego przez Wspólnotę. Najemca nie zawiera żadnych umów z dostawcami mediów, natomiast decyduje o wielkości ich zużycia. Z wyżej opisanych tytułów od początku przedmiotowego najmu co miesiąc Wnioskodawca wystawia fakturę wyszczególniającą następujące przedmioty opodatkowania:

odstępne za wynajem mieszkania - do którego w myśl zapisu art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług Wnioskodawca stosuje zwolnienie z opodatkowania tym podatkiem,
odsprzedaż mediów - woda - zastosowanie 8% stawki podatku od towarów i usług (refakturowanie na podstawie zużycia: zaliczki + wyrównanie 2 razy do roku),
odsprzedaż mediów - centralne ogrzewanie - zastosowanie 23% stawki w/w podatku (refakturowanie na podstawie zużycia: zaliczki + wyrównanie 2 razy do roku),
opłata za czynsz administracyjny (w tym opłata eksploatacyjna, fundusz remontowy, opłata za wywóz nieczystości) - art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług - zwolnienie z VAT,
odsprzedaż mediów - opłata za energię elektryczną - 23% w/w podatku (refakturowanie na podstawie zużycia - faktury wystawionej przez (…)).

Zużycie wszystkich mediów obliczane jest na podstawie odczytów wskazań liczników.

Odbiór nieczystości, o których mowa we wniosku, rozumiany jest jako usługa wykonywana w ramach gospodarowania odpadami komunalnymi przez gminę, wynikająca z ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2010 ze zm.).. Opłata za wywóz odpadów komunalnych wynosi 23 zł za każdego mieszkańca zamieszkującego nieruchomość. Kwota ta wynika z uchwały nr (…) z dnia 16 września 2020 r. w sprawie wyboru metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz ustalenia wysokości stawki takiej opłaty. W wynajmowanym przez Wnioskodawcę mieszkaniu zamieszkuje dwóch najemców zatem łączna kwota z tytułu wywozu nieczystości wynosi 46 zł.

Wymieniony w opisie lokal używany jest przez najemców wyłącznie na cele mieszkalne. Sporządzona między Wnioskodawcą, a Najemcą umowa jednoznacznie określa, że: „w lokalu nie można prowadzić działalności gospodarczej, ani rejestrować firm pod tym adresem”. Lokal nie jest również w jakikolwiek sposób związany z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą.

Najemcy są obciążeni wyłącznie kosztami usług (opłaty za media, czynsz do zarządcy, odbiór odpadów komunalnych) jakimi Wnioskodawca został obciążony przez podmioty trzecie (spółkę (...), zarządcę nieruchomości).

W kwestii opodatkowania VAT świadczonej łącznie z usługą najmu lokali mieszkalnych odsprzedaży mediów (energii elektrycznej, centralnego ogrzewania, zużycia wody, odprowadzania ścieków) należy wyjaśnić, że dla celów podatku VAT każde świadczenie powinno być zwykle uznawane za odrębne i niezależne, na co wskazuje art. 1 ust. 2 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady. Z utrwalonego orzecznictwa TSUE wynika, że w pewnych okolicznościach formalnie odrębne świadczenia należy uważać za jedną transakcję. Sytuacja taka występuje w szczególności wówczas, gdy dwa lub więcej elementów albo dwie lub więcej czynności, dokonane przez podatnika, są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne świadczenie ekonomiczne, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. W celu ustalenia, czy świadczenia stanowią kilka niezależnych świadczeń, czy jedno świadczenie, należy poszukiwać elementów charakterystycznych dla danej transakcji. Odwołując się do dotychczasowego orzecznictwa, należy wziąć pod uwagę okoliczności, które umożliwiają rozróżnienie tych dwóch transakcji.

Zasadniczo, zgodnie z wyrokiem TSUE z 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96, każde świadczenie usług musi być uznawane za odrębne i niezależne, przy czym nie należy dokonywać sztucznego podziału świadczeń, które z ekonomicznego punktu widzenia obejmują jedną usługę. W sprawach wątpliwych należy więc brać pod uwagę okoliczności dokonywania transakcji, które – jak wynika z wyroku TSUE z 2 maja 1996 r. w sprawie C-231/94 – mają na celu określenie, czy wykonywane czynności są ze sobą na tyle ściśle związane, że można je uznać za jedno świadczenie, którego podział miałby charakter sztuczny.

W wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 16 kwietnia 2015 r. w sprawie C-42/14 Wojskowa Agencja Mieszkaniowa, dotyczącym interpretacji przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady, Trybunał rozstrzygnął, że najem nieruchomości i związane z nim: dostawa wody, energii elektrycznej, energii cieplnej oraz wywóz nieczystości, co do zasady należy uważać za odrębne i niezależne świadczenia, które winno się oceniać oddzielnie z punktu widzenia podatku od wartości dodanej, chyba, że elementy transakcji, które obejmują również ekonomiczne przesłanki zawarcia umowy, są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne świadczenie ekonomiczne, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny.

W związku z tym, co do zasady, towarzyszące najmowi nieruchomości dostawy ww. towarów i usług, tj. zużycie wody, energii elektrycznej i cieplnej, odprowadzanie ścieków (media) powinny być uważane za odrębne świadczenia od usługi najmu, jeżeli najemca ma możliwość wyboru sposobu korzystania z nich poprzez decydowanie o wielkości ich zużycia. Sytuacja taka występuje w szczególności w przypadku odrębnego rozliczania zużycia tych mediów w oparciu o wskazania liczników. Taką samą zasadę należy również przyjąć w przypadku, gdy umowa przewiduje odrębne rozliczanie mediów, a wysokość opłaty z tego tytułu ustalana jest w umowie na podstawie kryteriów innych niż opomiarowanie wg liczników, uwzględniających zużycie tych mediów przez najemcę. Takimi innymi kryteriami mogą być przykładowo liczba osób korzystających z nieruchomości, czy też powierzchnia nieruchomości. Ponadto, jeżeli przesłanki ekonomiczne zawarcia umowy będą wskazywały, że faktyczne wydzielenie i oddzielne rozliczenie mediów obiektywnie odzwierciedla zużycie mediów, to świadczenia te powinny być traktowane odrębnie (przykładowo rozdzielenie kosztów mediów na poszczególnych najemców na podstawie wskazań jednego licznika według przyjętych w umowie obiektywnych kryteriów podziału).

Natomiast w przypadku, gdy wyodrębnienie wskazanych powyżej mediów miałoby charakter sztuczny, świadczenia takie należy traktować jako jedną usługę najmu. Sytuacja taka będzie miała miejsce przykładowo w przypadku wynajmu lokali biurowych pod klucz gotowych do użytku wraz z dostawą mediów lub w przypadku krótkotrwałego najmu nieruchomości w celach wakacyjnych lub zawodowych, jeżeli świadczenia takie są wykonywane na rzecz najemcy bez możliwości oddzielenia mediów. W takiej bowiem sytuacji na płaszczyźnie ekonomicznej świadczenia te stanowią jedną całość. Wówczas też pobierana jest stała kwota wynagrodzenia za najem bez względu na ilość zużycia mediów (innymi słowy bez uwzględnienia kryterium zużycia mediów). Okoliczności te wskazują, że celem zawarcia takiej umowy było wynajęcie lokalu gotowego do użytku wraz z odpowiednimi mediami.

Zatem, przy podatkowej kwalifikacji świadczeń polegających na dostawie towarów i świadczeniu usług związanych z usługą najmu nieruchomości, w każdym przypadku należy uwzględniać rzeczywisty przebieg transakcji.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści powołanych przepisów prawa, przy uwzględnieniu wniosków płynących z ww. orzeczenia TSUE, prowadzi do wniosku, że świadczona przez Wnioskodawcę usługa najmu lokalu mieszkalnego oraz towarzyszące jej wskazane dostawy towarów i świadczenie usług, tj. energia elektryczna, ogrzewanie, dostarczanie wody, nie stanowią jednego świadczenia złożonego, lecz odrębne świadczenia, tj. usługę najmu oraz czynności dostarczania ww. mediów do tego lokalu. Jak bowiem wynika z opisu sprawy pomimo, że najemcy nie mają indywidualnych umów podpisanych na dostawę ww. mediów z dostawcami, mają jednak możliwość decydowania o wielkości ich zużycia. Opłaty za wskazane media, tj. energię elektryczną, wodę oraz ogrzewanie dokonywane są na podstawie wskazań liczników.

Jak już wyżej wskazano, w przypadku gdy faktyczne wydzielenie i oddzielne rozliczenie mediów obiektywnie odzwierciedla zużycie mediów, to świadczenia te powinny być traktowane jako odrębne i niezależne od usługi najmu. W analizowanym przypadku wskazane media (ogrzewanie, woda, energia elektryczna) są rozliczane odrębnie od czynszu najmu. Kryteria zużycia przyjęte przez Wnioskodawcę – liczniki, prowadzą do wniosku, że Wnioskodawca obciąża najemców kosztami ww. mediów w sposób odzwierciedlający ich zużycie.

Zatem, dostarczanie przez Wnioskodawcę tych towarów i usług należy traktować jako świadczenia odrębne i niezależne od usługi najmu nieruchomości i opodatkować według stawki podatku właściwej dla dostawy danych mediów.

W odniesieniu do wątpliwości Wnioskodawcy związanych z możliwością stosowania zwolnienia od podatku na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz. U. z 2020 r. poz. 1983), dalej rozporządzenie, do opłat za media (energia elektryczna, ogrzewanie, woda), należy wskazać, że w przypadku świadczeń dostarczanych do lokali mieszkalnych we wspólnocie mieszkaniowej Minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, wprowadzić inne niż określone w art. 43-81 ustawy o VAT zwolnienia od podatku, a także określić szczegółowe warunki stosowania tych zwolnień.

Stosownie do zapisu § 3 ust. 1 pkt 11 ww. rozporządzenia, zwalnia się od podatku czynności wykonywane przez wspólnotę mieszkaniową lub właścicieli lokali mieszkalnych tworzących w określonej nieruchomości wspólnotę mieszkaniową, na rzecz osób używających na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności lokale należące do właścicieli tworzących tę wspólnotę mieszkaniową, za które pobierane są opłaty niezależne od właściciela w rozumieniu ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 611) lub opłaty pośrednie w rozumieniu ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2018 r. poz. 2356 oraz z 2019 r. poz. 1726), jeżeli lokale te są wykorzystywane wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Wyjaśnić przy tym należy, że zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1, 2, 8 oraz 8a ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 611), ilekroć w ustawie jest mowa o:

• lokatorze – należy przez to rozumieć najemcę lokalu lub osobę używającą lokal na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności (pkt 1);
• właścicielu – należy przez to rozumieć wynajmującego lub inną osobę, z którą wiąże lokatora stosunek prawny uprawniający go do używania lokalu (pkt 2);
• opłatach niezależnych od właściciela – należy przez to rozumieć opłaty za dostawy do lokalu energii, gazu, wody oraz odbiór ścieków, odpadów i nieczystości ciekłych (pkt 8);
• kosztach utrzymania lokalu - należy przez to rozumieć koszty, ustalane proporcjonalnie do powierzchni użytkowej lokalu w stosunku do powierzchni użytkowej wszystkich lokali w danym budynku, obciążające właściciela, obejmujące opłatę za użytkowanie wieczyste gruntu, podatek od nieruchomości oraz koszty:

konserwacji, utrzymania należytego stanu technicznego nieruchomości oraz przeprowadzonych remontów,
zarządzania nieruchomością,
utrzymania pomieszczeń wspólnego użytkowania, windy, anteny zbiorczej, domofonu oraz zieleni,
ubezpieczenia nieruchomości,
inne, o ile wynikają z umowy; (pkt 8a).

Natomiast, przez opłaty pośrednie w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 13 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2020 r. poz. 2017), należy rozumieć opłaty za energię cieplną, elektryczną, gaz, wodę oraz za odbiór nieczystości stałych i płynnych.

W analizowanej sprawie, warunki do zastosowania powyższego zwolnienia są spełnione w odniesieniu do pobierania opłat za media (za ogrzewanie, wodę, energię elektryczną) towarzyszące najmowi lokalu mieszkalnego wyłącznie na cele mieszkaniowe. Czynności wykonywane są przez Wnioskodawcę – właściciela lokalu mieszkalnego tworzącego w tej nieruchomości wspólnotę mieszkaniową. Ponadto, są świadczone na rzecz osób używających lokale na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności (najem).

W konsekwencji powyższego, odsprzedaż przez Wnioskodawcę mediów, takich jak ogrzewanie, woda, energia elektryczna najemcom lokalu mieszkalnego, wykorzystującym ten lokal na cele mieszkalne, w ramach umowy najmu lokalu będącego własnością Wnioskodawcy, administrowanego przez wspólnotę mieszkaniową korzysta ze zwolnienia określonego w § 3 ust. 1 pkt 11 ww. rozporządzenia.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej zastosowania zwolnienia zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 11 ww. Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r., dla opłat dotyczących lokalu mieszkalnego, w części dotyczącej opłat za ogrzewanie, wodę, energię elektryczną oraz jest prawidłowe.

Przechodząc z kolei do kwestii obciążania lokatorów zamieszkujących w lokalu mieszkalnym objętym wspólnotą mieszkaniową kosztami opłaty za odbiór śmieci, wskazać należy, że z ww. wyroku TSUE nr C-42/14 (pkt 45) wynika, że czynności wywozu nieczystości, podobnie jak w przypadku sprzątania części wspólnych, powinny być traktowane jako odrębne od usługi najmu, jeżeli najemca ma możliwość dokonania wyboru świadczeniodawcy tych usług, gdyż: „nawet jeśli ze względu na dogodność nie dokonuje tego wyboru lub nie korzysta z tego uprawnienia, lecz otrzymuje świadczenie od podmiotu wyznaczonego przez wynajmującego, na podstawie umowy zawartej między tymi dwoma ostatnimi podmiotami, okoliczność ta stanowi wskazówkę przemawiającą za istnieniem świadczenia odrębnego od najmu”.

W analizowanym przypadku najemcy nie mają możliwości dokonania wyboru świadczeniodawcy tych usług. Opłata za odbiór śmieci – tak jak wskazał Wnioskodawca - wynika z uchwały Rady Gminy i do jej zapłaty zobowiązany jest właściciel nieruchomości, czyli Wnioskodawca. Zgodnie bowiem z art. 6c ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2020 r. poz. 1439 z późn. zm.), to Gminy są obowiązane do zorganizowania odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których zamieszkują mieszkańcy. Rada gminy może, w drodze uchwały stanowiącej akt prawa miejscowego, postanowić o odbieraniu odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy, a powstają odpady komunalne (art. 6c ust. 1 i 2 ww. ustawy).

W myśl art. 6h tej ustawy, właściciele nieruchomości, o których mowa w art. 6c, są obowiązani ponosić na rzecz gminy, na terenie której są położone ich nieruchomości, opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi.

Stosownie do art. 6l ust. 1 cyt. ustawy, Rada gminy określi, biorąc pod uwagę warunki miejscowe, w drodze uchwały stanowiącej akt prawa miejscowego, termin, częstotliwość i tryb uiszczania opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, w tym wskazanie czy opłatę uiszcza się z dołu czy z góry.

Na podstawie art. 6m ust. 1 powołanej ustawy, właściciel nieruchomości jest obowiązany złożyć do wójta, burmistrza lub prezydenta miasta deklarację o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w terminie 14 dni od dnia zamieszkania na danej nieruchomości pierwszego mieszkańca lub powstania na danej nieruchomości odpadów komunalnych. W razie niezłożenia deklaracji o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi albo uzasadnionych wątpliwości co do danych zawartych w deklaracji wójt, burmistrz lub prezydent miasta określa, w drodze decyzji, wysokość opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, biorąc pod uwagę dostępne dane właściwe dla wybranej przez radę gminy metody, a w przypadku ich braku - uzasadnione szacunki, w tym w przypadku nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy, średnią ilość odpadów komunalnych powstających na nieruchomościach o podobnym charakterze – art. 6o cyt. ustawy.

W świetle art. 6q ww. ustawy, w sprawach dotyczących opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi stosuje się przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, z tym że uprawnienia organów podatkowych przysługują wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta, a w przypadku przejęcia przez związek międzygminny zadań gminy, o których mowa w art. 3 ust. 2, w zakresie gospodarowania odpadami komunalnymi, w zakresie opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi, które stanowią dochód związku międzygminnego - zarządowi związku międzygminnego.

Przepis art. 6r ust. 1 cyt. ustawy stwierdza, że opłata za gospodarowanie odpadami komunalnymi stanowi dochód gminy.

Jak stanowi art. 2 ust. 1 pkt 4 wskazanej ustawy, przez właścicieli nieruchomości rozumie się także współwłaścicieli, użytkowników wieczystych oraz jednostki organizacyjne i osoby posiadające nieruchomości w zarządzie lub użytkowaniu, a także inne podmioty władające nieruchomością.

Z powołanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że obowiązek uiszczania opłat za wywóz śmieci ciąży na właścicielu nieruchomości lub innych podmiotach władających nieruchomością.

W świetle przepisów ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, zarówno wynajmujący, jak i najemca nie mają możliwości dokonania wyboru świadczeniodawcy tych usług. Zobowiązanie do uiszczenia opłat z tytułu wywozu śmieci ciąży na właścicielu nieruchomości i nie może być w drodze umowy przeniesione na najemcę ze skutkiem zwalniającym wynajmującego z obowiązku jej zapłaty. Zapłata ta stanowi zatem nieodłączny element usługi najmu i powinna być traktowana jako jedna usługa z najmem, o ile wynajmujący decyduje się na „przeniesienie” jej kosztu na najemcę.

Zatem należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie podmiotem zobowiązanym do uiszczenia opłaty za odbiór śmieci jest Wnioskodawca jako właściciel nieruchomości. Jeżeli jednak właściciel nieruchomości (Wnioskodawca) „przerzuca” koszt opłaty za wywóz śmieci na użytkowników (najemców) mieszkania, wówczas koszt ten (opłata) stanowi nieodłączny element świadczenia wykonywanego przez Wnioskodawcę na rzecz użytkowników mieszkania (element cenotwórczy). Tak więc opłata za śmieci powinna być traktowana jako jedna usługa ze świadczeniem głównym – usługą najmu, i opodatkowana według stawki właściwej dla usługi najmu.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej zastosowania zwolnienia zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 11 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r., w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień, dla opłat dotyczących lokalu mieszkalnego, w części dotyczącej opłat za wywóz nieczystości jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Zatem, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin